7. Parasolka

Taksówka odjechała, a wraz z nią, miły wieczór. To nie mogło trwać wiecznie i miała tego pełną świadomość. Kiedy zadzwoniła Sylwia, czas dla Elki-kumpelki skończył się definitywnie. Gdy otworzyła drzwi od mieszkania, a potem je za sobą zamknęła, oparła się o nie plecami. Cicho westchnęła.

Znów była sama, jednak przymykając powieki, uśmiechnęła się pod nosem. Właściwie to roześmiała. Przypomniała sobie przez chwilę, leżącego na torze Tomasza. Ten redakcyjny mruk, nie przypominał sam siebie. Był wesoły i rozgadany. Zupełnie inny niż w pracy. I był jej kumplem. Może nie zyskała chłopaka i nie poszła na randkę stulecia, ale zyskała coś więcej. Przyjaciela.

Dobre i to – pomyślała odpychając się od drzwi.

Rzucając torbę na łóżko, jej uwagę przykuła leżąca na stole, odręcznie napisana karteczka. Sięgnęła po nią, skupiając wzrok na kaligraficznych literach. Natalia miała piękny charakter pisma, którego Elka trochę jej zazdrościła. Od dziecka jej młodsza siostra była utalentowana plastycznie i dziwiła się, że nic z tym nie zrobiła. Teraz czytając wiadomość, delikatnie się uśmiechała.

"Mam nadzieję, że randka się udała. Gdyby się jednak nie udała, zostawiam babeczki. Zjadłam tylko dwie.. Wybacz, nie mogłam się oprzeć. Następnym razem kupię więcej. Zadzwoń do mnie jak poszło. Trzymam mocno kciuki".

Cała Natka – pokręciła głową roześmiana.

Tymczasem, kiedy kilka minut wcześniej, Tomasz pożegnał się z Elką tuż pod jej kamienicą, odjechał taksówką w kierunku lotniska. Tam bowiem w pobliskim hotelu, odbywał się pokaz mody, na który poszła Sylwia. Poprosiła go, żeby po nią przyjechał, więc nie pozostało mu nic innego, jak tylko to zrobić.

W drodze do hotelu, miał trochę czasu, żeby pomyśleć. Z takim zamiarem wybierał się do kręgielni, ale wszystko wzięło w łeb, gdy pojawiła się ona.. Elka. Wariatka od siedmiu boleści. Zamiast zastanowić się nad wszelkim za i przeciw wspólnego mieszkania ze swoją dziewczyną, teraz inna kobieta skradała jego myśli. Jednak w czysto przyjacielski sposób. Jak tylko pojawiała się w pobliżu, wszystko wywracała do góry nogami. Dzisiejszy wieczór również.

Już nie pamiętał, kiedy po raz ostatni tak dobrze się bawił.

Gdy podjeżdżał pod hotelowy budynek, zadzwonił do Sylwii. Nie chciał pakować się w tłum celebrytów, zwłaszcza tak zwyczajnie ubrany. To nie był jego świat ani klimat.. Nie odnajdywał się w tym absolutnie. Ścianki, flesze i sztuczna życzliwość? Koszmar. Kiedy taksówka zatrzymała się tuż pod hotelem, zauważył stojącą tam Sylwię. Wysiadł na moment, po czym ją zawołał. Po chwili dziewczyna siedziała już w aucie. Przytuliła się do Tomasza i zamknęła oczy. Była zmęczona. Ucałował ją w czoło, podając taksówkarzowi adres.

Wanna pełna piany, różane świeczki zapachowe, mini babeczki z budyniem i lampka białego wina. To, że Elka jest singielką, nie oznaczało, że ma nie korzystać z życia. A kto powiedział, że sama nie może sprawić sobie przyjemności?

Sprawdziła ręką temperaturę wody. Była idealna.

Rozpuściła włosy z niechlujnego fryzu, po chwili zsuwając z ramion szlafrok, który rzuciła na pralkę. Zanurzywszy się w wodzie, oparła głowę o ręcznik leżący na brzegu wanny. Kiedy przymknęła oczy, na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech. Było dobrze. Nawet bardzo, chociaż nie taki był plan.

W ogóle był jakiś plan? – zastanowiła się przez chwilę, sięgając po kieliszek.

Gdy upiła odrobinę wina, wyciągnęła rękę po telefon leżący na małym drewnianym taborecie. Czasami wena przychodziła znienacka, ale i na to była rada.

Włączyła notatnik w telefonie i zaczęła pisać. Przyszedł czas na pierwszy felieton.

           

"Pierwsza randka Singielki nie udała się. Była totalną porażką. Chociaż nie. Nawet nie była porażką. Porażką by była, gdyby w ogóle się odbyła. Ale jej nawet nie było. Może to lepiej? Ile z Was tak miało, że najpierw czekało na wieczór, miało wielkie plany a potem cieszyłyście się, że jednak nic z tego nie wyszło?

Może jestem jedna w takiej sytuacji, a może jest nas setki.

Oczekiwania miałam, gdy zapraszałam. Na drugi dzień, ulotniły się jak poranna mgła.

Zapytacie, po co więc poszłam na tę randkę? Kto nie ryzykuje, nie pije szampana. Ja zaryzykowałam i piję wino. Sama. We własnej wannie. To nic, że nie siedzi na przeciwko mnie seksowny mężczyzna i nie proponuje, że umyje mi plecy.

Ten wieczór i tak uważam za bardzo udany. Wiecie dlaczego?

Bo zamiast randki, miałam nieoczekiwane spotkanie. Zamiast całowania, zyskałam nowe umiejętności. A zamiast stresu, spędziłam luźny wieczór u boku interesującego faceta. Mojego przyjaciela."

Po tym co napisała, odłożyła telefon. Spotkanie z Tomaszem na kręgielni, całkowicie wymazało gorzki incydent z Bajtkiem. Powód dla którego spóźnił się dwie godziny na randkę, przebił absolutnie wszystko. Jak on to wytłumaczył? Nawet już nie miała ochoty sobie przypominać. Pamiętała tylko, że gadał coś o eliksirze. On zaś na pewno zapamięta ten wieczór na długo. Jego koszula tym bardziej. Będzie miał czym wycierać kurz z twardych dysków. Podjadając kawałek babeczki, pomyślała przez chwilę o Tomaszu. Przypominając sobie jego uśmiech, odrobinę przygryzła wargę. Na moment zrobiło je się dziwnie ciepło. Wcale nie z powodu leżakowania w gorącej wodzie.

W trakcie podróży do mieszkania, Tomasz i Sylwia trochę ze sobą rozmawiali. Opowiedziała mu o tym, co się wydarzyło na pokazie. Kogo spotkała, z kim zawarła nowe kontakty. Cieszył się, bo i ona się cieszyła. Była jak ryba w wodzie.

Z początku mieli jechać do niej. Miał ją podwieźć pod dom i sam wrócić do siebie. O dziwo, Sylwia miała inny plan. Chciała jechać do niego. Tak więc po drodze, poinformowali taksówkarza o zmianie trasy. Gdy byli już na miejscu i wysiadali, zanim Tomasz zdążył zamknął drzwi, usłyszał głos taksówkarza.

– Parasolka! – spojrzał na Tomasza.

– Słucham? – zmarszczył odrobinę czoło.

– Zostawił Pan parasolkę – odparł spoglądając na tył auta.

– Ale to nie jest.. – spojrzał na przedmiot i dopiero teraz zrozumiał. Gdy Elka wysiadała pod domem, chwilowo nie padało. Po prostu szybko wysiadła i zapomniała ją zabrać. Sięgnął po jej zgubę i tylko pokręcił głową. – Dziękuję Panu – uśmiechnął się.

– Kochanie idziesz? – odezwała się Sylwia.

– Tak, już idę – odparł zamykając drzwi od taksówki.

– To Twoja? – zdziwiła się widząc przeźroczysty biały parasol.

– Koleżanki –odparł. – Zostawiła, gdy ją podwoziłem pod dom.

– Co za łamaga – pokręciła głową wchodząc do budynku.

– Każdemu się może zdarzyć – spojrzał na nią z uśmiechem.

Będąc już w mieszkaniu, Tomasz odstawił parasolkę Elki pod ścianę w korytarzu. W tym czasie, Sylwia weszła nieco dalej i zdejmując szpilki, położyła się na łóżku. Gdy ją tam zobaczył, roześmiał się pod nosem. Czyżby planowała powtórkę z rozrywki?

Ona jednak nie miała w planach rozbierania Tomasza. Jeszcze nie. Miała ochotę, żeby ten wieczór potrwał o wiele dłużej. Co z tego, że była na bankiecie? Tam nie wypadało się najeść.. Tam wypadało być i dobrze wyglądać. Dlatego teraz była koszmarnie głodna i miała ochotę coś zjeść. Nie w głowie jej było baraszkowanie w łóżku.

– Co tak na mnie patrzysz? – podszedł nieco bliżej.

– Chodź bliżej to Ci powiem – wyciągnęła do niego rękę.

– Jak blisko? Tak wystarczy? – uśmiechnął się, opierając kolanem o łóżko i pochylił, łapiąc ją za rękę. – Słucham? – zapytał ciepłym głosem. Gdy usłyszał jej prośbę, roześmiał się ponownie i wtedy na nią popatrzył. – Jestem za, tylko jest mały problem.

– Jaki? – przygryzła wargę, drapiąc go palcem po policzku.

– Nie zrobiłem zakupów – uśmiechnął się. – Możemy ewentualnie coś zamówić albo.. Chyba, że.. Niedaleko otworzyli włoską knajpkę. Maja otwarte do ostatniego klienta, więc jest szansa, że kupię coś dobrego. Wina też mają. To co? Pasuje? – szepnął.

– Tylko się pospiesz. Bo mam jeszcze ochotę na deser – szepnęła mu na ucho.

– Za niedługo będę – uśmiechnął się, muskając jej wargi.

Sięgnął po kluczyki od auta z metalowej szafki przy łóżku. Gdy już był przy drzwiach i miał wychodzić z mieszkania,  spojrzał na leżącą w kącie przedpokoju parasolkę.

Bez chwili zawahania, zabrał ją ze sobą. Pytanie tylko: po co?

Nawet nie wiedziała, ile czasu upłynęło odkąd weszła do wanny. Woda zdążyła wystygnąć, a piana prawie całkiem wyparowała. Spojrzawszy na swoje nagie ciało zniekształcone drganiem wody, wzdrygnęła się. Zrobiło jej się zimno. Ledwo zdążyła wstać i wyjść z wanny, gdy w mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka.

Sięgnęła natychmiast po swój szary szlafrok w białe kropki, zarzucając na mokre ciało i zawiązała w pasie. Dzwonek rozległ się ponownie. Przez chwilę myślała, że ktoś się pomylił. Nie raz o tej porze zdarzały się głuche dzwonki. Mylili piętra i zamiast do sąsiada na górze, który wynajmował mieszkanie studentom, dzwonili tutaj.

Wychodząc z łazienki spojrzała na zegarek. To nie była pora na odwiedziny. Po cichu podeszła do drzwi. Ostatnia wpadka nauczyła ją, że lepiej jednak zobaczyć komu się otwiera. Zacisnęła dłoń na materiale szlafroka, gdy po drugiej stronie ujrzała Tomasza. Co on tu do cholery robi? – pomyślała marszcząc czoło.

Nie do końca świadoma tego co się dzieje, po chwili otworzyła drzwi.

– Cześć.. – spojrzała na niego. – Coś się stało? Co tu robisz?

– Cześć. Przepraszam że tak późno, ale.. – odparł z rozbiegu, po chwili jednak zamilkł. Spojrzał na jej mokre włosy. Na twarz, która wyrażała zdziwienie jego obecnością i na całą sylwetkę skrytą pod szlafrokiem. – Chyba przyszedłem nie w porę.

– Troszkę. Wyszłam prosto z wanny – nerwowo się zaśmiała.

– Właśnie widzę – odparł, po chwili gryząc się w język.

– Ekhm.. – odchrząknęła. Po jego słowach, oblała się rumieńcem. Nie pomagał w tym fakt, że poza szlafrokiem, nic na sobie nie miała. Mocniej przycisnęła szlafrok do piersi, robiąc kilka kroków w tył, aż wpadła na kuchenne szafki. – No więc? Coś się stało?

– Przypadkiem o czymś nie zapomniałaś? – spojrzał na nią.

– Nie.. Nie wiem? O czym miałam zapomnieć? – zmarszczyła brwi.

– O tym – wyciągnął zza pleców jej parasol.

– Ale jak? Gdzie? Myślałam, że.. – chwyciła przedmiot.

– Pojechał ze mną w taksówce – roześmiał się.

– Dziękuję, ale nie musiałeś się fatygować – spojrzała na niego, odkładając parasol.

– Byłem nie daleko.. Musiałem coś załatwić – uśmiechnął się.

– O tej porze? No okej. Dziękuję w takim razie – spuściła wzrok.

– Nie ma za co – odparł zerkając na nią. – Będę leciał.

– Może chociaż herbaty się napijesz? – zerknęła na niego.

– Herbaty? – zdziwił się jej pytaniem.

– No tak – potwierdziła swoje słowa. – Kawy Ci nie proponuję, bo jest dość późno.. Wino raczej też odpada, bo najpewniej przyjechałeś samochodem.

– Nie będę Ci przeszkadzał.. – uśmiechnął się łapiąc za klamkę.

– Nie przeszkadzasz mi.. – zaprzeczyła kręcąc głową. – Poza tym, to za fatygę. W końcu nie musiałeś przyjeżdżać tutaj dzisiaj. W ogóle nie musiałeś. Po prostu mogłeś mi oddać parasol jutro w pracy – uśmiechnęła się. – To co? Zostaniesz na małą herbatę?

– No dobrze. Niech stracę – roześmiał się.

– Super. To ja zrobię. Tylko coś na siebie założę – zaśmiała się.

– Nie musisz – zerknął w jej stronę. – Co się będziesz specjalnie ubierać o tej porze. Zresztą, zaraz sobie pójdę – roześmiał się, po chwili siadając przy stole. Rozejrzał się trochę po mieszkaniu. Na szafce przy łóżku, stała napoczęta butelka białego wina. Z kolei na stole wśród papierów, leżał otwarty laptop. – Pracowałaś jeszcze nad czymś?

– Co mówiłeś? – odezwała się zakręcając wodę w kuchni.

– Pytałem, czy nad czymś pracowałaś? – lekko się uśmiechnął.

Elka widząc otwarty laptop, od razu podeszła i go przymknęła. Przy okazji zabrała kilka niepotrzebnych rzeczy ze stołu, w tym kartkę od Natalii. Pochylając się, żeby sięgnąć po najdalej stojący pusty kubek, niechcący jej szlafrok lekko się rozchylił. Nie na tyle by można coś zobaczyć, ale wystarczająco by dać do myślenia.

– Takie tam.. Zaległy artykuł – spojrzała na niego.

– Okej – przygryzł odrobinę wargę. – A wracając do artykułu.. Na kiedy potrzebujesz tych zdjęć, gdzie mieliśmy jechać.

– Za.. Dwa, trzy dni? Mniej więcej – odstawiła brudny kubek.

– No to pojedziemy jutro jak chcesz – uśmiechnął się.

– Okej. Pasuje mi – uśmiechnęła się do niego opierając o ścianę.

To była ironia. Była północ, a w jej salonie siedział taki fajny facet. Było jedno „ale” i to najważniejsze. Miał dziewczynę. W dodatku dużo ładniejszą od niej. Za to ona?

Na co liczyła zapraszając go na herbatę? Gdyby to było chociaż wino, to mogłaby go upić i.. Potrząsnęła głową. Ogarnij się Elka – skarciła się w myślach.

Gdy ona walczyła sama ze sobą, on spoglądał na nią i miał coraz dziwniejsze myśli. Jednej z nich nawet nie dopuszczał, ale ta usilnie próbowała zrobić mu bałagan w głowie.

– Ręka nie boli? – w końcu się odezwał przerywając ich milczenie.

– Ręka? – ocknęła się, zdziwiona jego pytaniem.

– No palce. Jak utknęły w kuli to musiało boleć – zaśmiał się.

– Proszę Cię. Nie przypominaj mi – pokręciła głową.

– Czemu? To był naprawdę udany wieczór – uśmiechnął się.

– Tak.. nawet bardzo. – mruknęła sięgając po czajnik, gdy woda się zagotowała.

Kiedy przygotowała im herbatę, wzięła oba kubki w dłonie i ostrożnie postawiła na stole. Gdy spojrzała na Tomasza, on również na nią spojrzał. Po chwili, ni stąd ni zowąd wstał z krzesła, lekko skrępowany sytuacją.

– Muszę już iść – mruknął pod nosem.

– A herbata? – spojrzała na kubki i znów na niego.

– Innym razem Ela – spojrzał jej w oczy.

– Skoro tak.. W porządku – zacisnęła wargi idąc za nim do drzwi.

– Przepraszam za kłopot – popatrzył na nią.

– Nie no, nic nie szkodzi. Rozumiem. Dziewczyna czeka – mruknęła.

– Do zobaczenia – szepnął skradając jej całusa w policzek.

– Cześć – zacisnęła wargi.

Gdy zamknęła za nim drzwi, poczuła się jak idiotka. Co też ona sobie wyobrażała? Na Boga.. Przecież miał dziewczynę. Był jej kolegą z pracy. To, że przez sekundę wpadła na głupi pomysł, żeby się z nim umówić, nie dawało jej prawa myśleć o czymś więcej. Czuła, że tak będzie. Pewnie sobie pomyślał, że chce go uwieść paradując w tym szlafroku. Zabrała dowód jej kolejnej porażki ze stołu, stawiając na kuchennym blacie. Wiedziała, że musi to jakoś naprostować i odkręcić. Żeby sobie nie pomyślał, że ona coś.. Po chwili, rozległo się ciche pukanie.

Odwróciwszy się w stronę drzwi, po prostu je otworzyła.

– Tomasz? Zapomniałeś czegoś? – szepnęła.

– Zapomniałem.. – popatrzył na nią, nie będąc pewnym co robi.

– Ale czego? – odparła zdezorientowana.

– Wyrzuć mnie stąd. – mruknął pod nosem.

Słysząc co powiedział, czy to impuls czy zwykła głupota, sprawiły, że przestała myśleć. Zrobiła dwa kroki ku niemu, spoglądając mu w oczy. Był tak blisko. I byli sami..

Czuł jej oddech na swoich ustach. Oddychała niespokojnie. Może skoro wrócił, też tego chciał? Chciał, żeby go zatrzymała i nie pozwoliła wyjść po raz drugi.

– Nie mogę.. – w końcu odparła wprost w jego wargi. – Nie chcę.

– A czego chcesz? – odparł równie cicho jak ona.

Nie bacząc na nic, wszedł do mieszkania i zamknął za sobą drzwi.

Po chwili pewnie objął ją w pasie, jeszcze bardziej przyciągając ku sobie.

– A jak myślisz? –  mruknęła, dłużej nie mogąc się powstrzymać by go nie pocałować. By choć jeden raz, nie spróbować smaku jego warg.

To było czyste niepohamowane szaleństwo. Nie posądzała siebie o to, że jest do tego zdolna, ale Tomasz nie pozostał obojętny na jej czyn. Z początku delikatny pocałunek, zaczął pogłębiać. Nawet się nie spostrzegła, gdy znaleźli się przy stole o który ją oparł. Przywarł do jej warg jak zahipnotyzowany na co nie pozostała mu dłużna. Po delikatności jej pocałunków, nie zostało ani śladu. Teraz ona chciała więcej. Nie zastanawiając się zbyt długo, w szaleństwie pocałunków, podciągnęła jego koszulkę do góry, by ta po chwili wylądowała na parkiecie. Nie musiał już odpowiadać na jej pytanie. Wiedział czego chciała. On też tego chciał. Czuła to. Przygryzając jego wargę, cicho szepnęła. – Chodź – po czym odsunęła się, kierując w stronę łóżka.

Nie zdążyła zrobić trzech kroków, gdy złapał ją w pół i przytulił od tyłu. Przywarł wargami do jej ucha, odrobinę je przygryzając. Nic nie powiedział. Zamiast tego, nie zważając na konsekwencje, wsunął obie dłonie pod jej szlafrok. Jedną na wysokości jej biustu, a drugą dotknął jej łona. Przygryzł wargę, odkrywając, że przez ten cały czas jaki spędzili ze sobą, była prawie nago. Sprawdzenie jego podejrzeń, to był dopiero początek. Gdy zaczął ją pieścić, wiedziała do czego zmierza i nie zamierzała mu tego utrudniać. Cokolwiek miało się dziać później, zacznie się martwić od jutra. Jej oddech stał się płytszy, a policzki nabrały różowego koloru, gdy z każdą minutą pozwalał sobie na więcej. W końcu nie wytrzymała. Odwróciła się do niego, sięgając jego warg.

Chciała się z nim kochać. Tu, teraz, natychmiast.

W szale namiętności jaka opanowała ich oboje, dobieranie się do paska i zdejmowanie jego spodni było nie lada sztuką. Musiał jej w tym pomóc, bo inaczej zamiast na łóżku, wylądowaliby na podłodze. Przynajmniej on. W pewnej chwili, oboje znaleźli się na jej łóżku. Gdy on w końcu chciał zdjąć z niej szlafrok, a ona miała zamiar pozbawić go szarych bokserek, rozległ się dźwięk telefonu. Jej telefonu.

Po chwili drugi raz, trzeci, aż w końcu zaczęła wracać do rzeczywistości.

Otwierając powoli oczy, musiała je co chwila mrużyć. Światło słoneczne bezczelnie wkradało się do pokoju, wprost na jej łóżko. Kiedy telefon zadzwonił po raz czwarty, już bardziej przytomnie popatrzyła na stół. Po chwili spojrzała na swoje łóżko.

Była sama i ubrana w swoją piżamę. 

Gdy usiadła na łóżku, czuła piekielną suchość w gardle. Sięgnęła po leżącą obok butelkę wody i wypiła kilka głębszych łyków. Próbowała przypomnieć sobie co robiła wczoraj od 22, po tym jak przyjechała z Tomaszem pod dom.

On pojechał po Sylwię, a ona wróciła do domu. A potem?

A potem wzięła długą kąpiel i musiała wypić za dużo wina. Czy Singielka była już tak zdesperowana i samotna, że jej mózg płatał takie figle? Nigdy w życiu, nie miała erotycznych snów. Tym bardziej z kumplem z pracy, który nie jest wolny.

Nie miała pojęcia, co jej się uroiło w tym durnym mózgu i dlaczego obiektem jej fantazji stał się Bogu ducha winny Tomasz. On tylko okazał się być miłym facetem, z którym spędziła luźny koleżeński wieczór.

Potrzebowała zimnego prysznica i to natychmiast.

Czuła, a właściwie była pewna, że ten dzień będzie cholernie dziwny. Po tym co jej się śniło, nie miała pojęcia jak spojrzy Tomaszowi w oczy. Gdyby wiedział, co też uroiło jej się w głowie, unikałby jej do końca życia. W tej chwili, sama miała ochotę ukryć się w jakiejś głuszy. Przynajmniej przez kilka dni.

Po tym incydencie wiedziała jedno.

Długo nie zapomni tego snu. Tym bardziej tego, co robił Tomasz. Co oboje robili. Niedopieszczona idiotka – mruknęła pod nosem.

Pomimo bólu głowy, zażenowania i wszystkiego na raz, musiała wstać, ogarnąć się i iść do pracy. Po tym jak wzięła szybki prysznic, poczuła się nieco lepiej. Owinięta ręcznikiem, stała przed lustrem i myła zęby. W tym momencie, przypomniało jej się, że ktoś do niej dzwonił. To przecież ten cholerny telefon ją obudził. Przez to co jej się śniło, zapomniała sprawdzić kto się tak dobijał.

Ze szczoteczką w buzi, wyszła do pokoju sięgając po komórkę. Odkryła 5 połączeń. Pierwsze od Tomasza.. Cholera, o której on dzwonił? – pomyślała sprawdzając listę. Połączenie było kilka minut przed północą. Co wtedy robiła? Przecież telefon miała w łazience.. Po chwili sobie przypomniała.

Gdy się wykąpała, zaniosła telefon do pokoju, a następnie wróciła robić pranie. Potem po prostu zasnęła, a jej poczta głosowa zwariowała. Zamiast dzwonić wtedy kilka minut po nieodebranym połączeniu, zabawiła się w pieprzony budzik. Kiedy połączyła się z automatyczną sekretarką i usłyszała, że ma jedną wiadomość od Tomasza, zastygła.

"Cześć Elka. Wiem, że jest cholernie późno, a Ty już pewnie śpisz nieprzytomnie. Zabijesz mnie jutro, no chyba, że jednak chcesz odzyskać swoją parasolkę. Gdybyś jej szukała, to wiedz, że zostawiłaś ją w taksówce gapo. Nie wiem o czym myślałaś, ale mam nadzieję, że o czymś miłym. Nie ważne. Przywiozę Ci ją do pracy. Już nawet wrzuciłem do auta. To na razie. Dobrej nocy. Cześć".

Po wysłuchaniu jego wiadomości, jej szczoteczka do zębów wypadła z buzi prosto na podłogę, a ona sama opadła na krzesło. Od tej cholernej parasolki wszystko się zaczęło. 

Czyżby miała proroczy sen?

 ***