69. "Daj się ponieść"

Zacisnęła mocniej wargi. Padło kolejne pytanie, na które nie ma łatwej odpowiedzi. To była ostatnia chwila, żeby się wycofać. Zmienić zdanie, podziękować za zaproszenie na kolacje i wyjść z jego mieszkania zanim będzie za późno. Zanim dojdzie do czegoś, do czego w ogóle nie powinno. Swoim pytaniem ewidentnie ją prowokował. Nie pierwszy raz tego dnia. Tak jak powiedziała, on i ona w jego mieszkaniu to nie był dobry pomysł. Oboje dobrze wiedzieli dlaczego. Gdy dzieliła ich odległość mniejsza niż metr, tracili rozum. Przełknęła ślinę, spoglądając w jego wyczekujące odpowiedzi oczy. W jednej chwili mogła zakończyć tę zabawę, która notabene zaczęła się w redakcyjnej windzie. Sekundy mijały a on czekał. Odpowie na jego pytanie, czy ucieknie gdzie pieprz rośnie. Gdy spojrzała przez chwilę na drzwi, uświadomiła sobie, że w zasadzie nie ma nic do stracenia. Zawsze mogła powiedzieć stop. Co mogła zyskać zostając w jego kawalerce? Miły wieczór z facetem, którego obecność przyprawia ją o dreszcze na całym ciele.

- A zrobisz to? – w końcu przerwała kilkunastosekundową ciszę.

- A chcesz bym to zrobił? – przyparł ją do ściany, szepcząc w jej wargi, które lekko zaczepił własnymi. Popatrzyła mu w oczy tak jak on jej. Widział jak się miota i chce mu dogryźć ripostą. Zamiast czekać na kolejną pyskówkę, powoli zaczął wsuwać rękę w kieszeń jej spodni, zostawiając w nich klucze. - Tu będą bezpieczne. – mruknął, całując najpierw kącik jej ust a chwilę później policzek. W tym samym momencie odsunął się, zostawiając ją w lekkim szoku. Znowu to zrobił. Znowu podniósł jej ciśnienie o kilka kresek, w zasadzie nie wiele robiąc. Wystarczył drobny acz bardzo wymowny gest. Szept, delikatny pocałunek i na moment przestała racjonalnie myśleć. Drań wiedział jak z nią igrać. Do czasu. Kto mieczem wojuje od miecza ginie.. Jego własna taktyka, prędzej czy później, w końcu go zgubi. – pomyślała, spoglądając jak wraca do kuchni. Zamiast wejść do pokoju, ulotniła się do łazienki tuż obok. Wieczór się dopiero zaczynał a jej już robiło się gorąco. Gdy otrząsnęła się z głupich myśli i przemyła twarz, wyszła ogarnąć co się tam dzieje. W tym czasie, Tomasz zdążył wypakować zakupy i zaczął je chować do lodówki. Rozglądając się po mieszkaniu, odnalazła wciąż nie do końca rozpakowane paczki z rzeczami.

- Ciężko Ci się rozpakować? – zerknęła w jego stronę.
- Co? – odwrócił się, bo nie dosłyszał pytania. - O co pytałaś?
- Pytałam dlaczego się nie rozpakowałeś. – w końcu się odwróciła.

- Po prostu nie mam kiedy. – odparł, podchodząc do niej bliżej.

- Ciekawa jestem.. – tak zaczęła krążyć od okna do stołu.

- Czego? – zerknął na nią, opierając się tyłkiem o stół.

- Nie obraź się za to co powiem ale.. – zmrużyła oczy, patrząc po ścianach gdzie poza jego fotografiami, wisiały plakaty nieznanych jej artystów. Co na pewno jej się podobało w tym miejscu, to odsłonięta cegła na kilku ścianach. Dawała fajny klimat i do tego nie mogła się przyczepić. Reszta? No cóż.. Trochę surowo. Była tu do tej pory raptem dwa razy. Raz, gdy przyszli z całą ekipą z redakcji kiedy był chory. Drugi, gdy przytransportowała go kompletnie pijanego. Za pierwszym razem, była zbyt spięta żeby ogarniać co jest dookoła niej. Za drugim, nie miała do tego głowy. Teraz? Mogła się nad tym zastanowić. Cała jego kawalerka była dziwna. Dwa wejścia? Dopiero w tej chwili odkryła, że są drugie drzwi poniżej antresoli na jakiej się znajdowali. Zawsze wchodziła klatką schodową a nie od podwórka, stąd to zaskoczenie. Poza rowerem opartym o ścianę, na przeciwko drzwi wejściowych, mieścił się jakiś mikroskopijny pokój. Tomasz trzymał tam wszystkie rzeczy, które zagracałyby przestrzeń antresoli. Książki, namiot, rozstrojoną gitarę, sprzęt do wspinaczki oraz akcesoria fotograficzne. Na drugi ogień poszła kuchnia, którą miała bliżej siebie. Dwa rzędy ciemnych drewnianych szafek. Obok półka na podręczne rzeczy, trochę odrapana lodówka a na środku stół, dzielący przestrzeń z sypialnią. Z sypialnią? To było za dużo powiedziane. Łóżko z materacem, dwiema poduszkami, metalowa szafką i dziwna industrialna lampa. Tomasz spoglądał na nią, jak chodziła i oglądała jego mieszkanie, zaintrygowany tym co powie. Gdy już obejrzała niemal wszystko, oparła się o parapet, dosłownie na przeciwko niego. - Jestem cholernie ciekawa, co by powiedziała moja matka, gdyby zobaczyła Twoją kawalerkę, skoro na moje mieszkanie mówi, że to nora. – zacisnęła wargi, spoglądając na niego. On po jej słowach, parsknął śmiechem.

- No cóż.. Zaprośmy ją, niech sama oceni. – pokręcił głową.
- Chyba nie wiesz co mówisz. – spojrzała na niego roześmiana.
- Jest aż tak groźna? – zaśmiał się krzyżując ramiona.

- Uwierz mi, że tak. – delikatnie się uśmiechnęła. - Gdyby wpadła tu z niezapowiedzianą wizytą i zobaczyła to co ja, po dwóch godzinach nie poznałbyś własnego mieszkania. Swoją drogą.. jesteś odważny. – pokiwała głową. - I uparty jak osioł. – dodała po chwili.

- Skąd takie stwierdzenie? – przymrużył delikatnie oczy.

- Skąd? Prawie pokłóciłeś się z moja matką. Mało brakowało a by Cię rozszarpała w drzwiach. Mało kto ryzykuje z nią kłótnie. Z moim ojcem skończyły się dla nich rozwodem. A Ty? Jak wariat. Twardo. Najpierw dzwoniłeś, potem wcisnąłeś jej te nieszczęsne kwiatki dla mnie. I teraz to już nie wiem, czy masz w sobie więcej odwagi czy głupoty. – zaśmiała się kręcąc głową.

- No cóż.. Pani mama jest specyficzna. – przytaknął sam sobie.

- Delikatnie rzecz mówiąc. – spojrzała na niego.

- Właściwie.. to jesteście trochę do siebie podobne. – roześmiał się.

- Słucham? Że ja jestem podobna do matki? – oburzyła się.

- A nie? Po kim jesteś taka uparta? – poruszył brwiami.

- Phii.. Też mi coś.. – odparła trochę zła, wzruszając ramionami.

- No dobra.. To na co masz ochotę? – uśmiechnął się do niej.

- Na zamordowanie Mikołaja. – odparła drwiąco, patrząc na niego.

- To już wiem, na co jeszcze? – zaśmiał się przygryzając wargę.

- Na zamordowanie Ciebie? – popatrzyła na niego podejrzliwie.

- To też wiem. – zaśmiał się. - Pytam o jedzenie. – pokręcił głową.

- A..– wzruszyła ramionami. - Obojętne.. Co zrobisz to zjem.

- Poprawka. Zrobimy. – uśmiechnął się. - Pomożesz mi.

- Wiesz, że nie umiem gotować. – westchnęła opierając się o okno.

- O to właśnie chodzi. Będzie śmiesznie. – uśmiechnął się.

- Drwisz sobie teraz ze mnie? – skrzyżowała ramiona.

- Nie. Chcę, żebyś się trochę rozluźniła. – odparł ciepło.

- No dobra. – wstała z parapetu. - Sam się prosisz o nieszczęście. Zobaczysz, po tej akcji odechce Ci się wspólnego gotowania. – pokręciła głową i podeszła do zlewu, żeby umyć ręce. - Jak spalę Ci garnek, stłukę talerze albo dosypię za dużo soli i pieprzu, to będzie ostatnia wspólna kolacja. – zaczęła gderać pod nosem, do momentu gdy nie zaszedł jej od tyłu, szczypiąc w boczek.

- To wtedy będziemy zamawiać pierogi. – szepnął jej na ucho.

- Lepiej powiedz co robimy. – wytarła mokre ręce.

- Makaron ryżowy, kurczak w sosie słodko kwaśnym z warzywami, a na deser.. – zmrużył oczy, spoglądając na nią.. - A deser zrobię sam. – uśmiechnął się pod nosem. Przed ułamek sekundy, Elka miała całkiem inną wizję deseru, niż to o czym on zapewne mówił. Na moment straciła wątek, by po chwili wrócić na ziemię.

- Co mówiłeś? – otrząsnęła się z głupich myśli.

- Hmm ja? W sumie o niczym ważnym. Pytanie o czym Ty myślałaś, że mnie nie słuchałaś. – roześmiał się od ucha do ucha, spoglądając na nią. - Mówiłem, że ja się zajmę marynatą i mięsem, a Ty jeśli możesz, to pokrój warzywa..

- Okej, niech Ci będzie. – przytaknęła rozglądając się za nożem.

- Tylko.. Czy to jest dobry pomysł.. Ty i nóż? – uniósł brew.

- Boisz się o zawartość swoich spodni? – parsknęła śmiechem.

- A powinna czuć się zagrożona? – popatrzył na nią zuchwale.

- Jak dłużej będziesz coś insynuował. – odparła z uśmiechem.

- A jednak chcesz się do nich dobrać. – uśmiechnął się zadziornie.

- Ani teraz, ani nigdy. - zmrużyła oczy, dudniąc palcami o blat.

- Znowu chcesz o tym podyskutować? – roześmiał się.

- Chyba zmieniłam zdanie. Lepiej się bój. – skwitowała krótko.

- Ostro się zaczyna, ciekawe co będzie później. – zaśmiał się.

- Jak nie przestaniesz, ostro się skończy. – uniosła brew.

- To może zaczniemy od końca?  – roześmiał się zadowolony.

- Lepiej uważaj. – spojrzała na niego mrużąc oczy. Gdy już miała sięgać po nóż i deskę do krojenia, w jej torebce zaczął dzwonić telefon. Podeszła więc do zawieszonej na krześle torby i wyjęła aparat. Widząc, że dzwoni Mikołaj, zacisnęła mocno wargi. Po numerze jaki jej wykręcił, nie bardzo miała ochotę z nim rozmawiać. Tak naprawdę, miała ochotę mu napyskować. Po chwili wahania, odebrała. - Halo, o co chodzi? – słuchając jego gadania, coraz bardziej traciła resztki cierpliwości jakie w niej pozostały. Tomasz tylko zerkał na nią, czując, że lada moment wybuchnie. I nie pomylił się. - Nie, nie będzie na jutro! – warknęła. - Nie wiem na kiedy będzie. – pokręciła głową, zerkając w stronę Tomasza. - Ja zdenerwowana? Nie, nie jestem zdenerwowana. Jestem pieprzoną oazą spokoju, po tym co mi dziś zafundowałeś. – zaczęła stukać paznokciami o stół. - Nie. – kolejny raz zaprzeczyła na odpowiedź Mikołaja. Tomasz w końcu nie wytrzymał. Tego było za dużo na dziś. Podszedł do niej i bez pytania zabrał jej telefon, wyłączając go. - Co Ty robisz? – spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Nic. Ogłaszam wieczór bez telefonu. – mruknął robiąc dokładnie to samo ze swoim telefonem, który po chwili wyciągnął z kieszeni i wyłączył. Zarówno jej jak i swój aparat, położył na parapet.

- Kompletnie zwariowałeś. – pokręciła głową, zdziwiona jego zachowaniem. - Już myślałam, że mu coś nagadasz w stylu.. Odwal się czy te klimaty. – podeszła do blatu, kładąc deskę i biorąc pierwszą paprykę. - A tu zaskoczenie.. Chyba zdążyliście się zaprzyjaźnić co? – spojrzała na niego z przekąsem.

- Nie przyjaźnię się z Mikołajem. – odparł krótko i pewnie.

- To dlaczego Cię znowu zatrudnił? – zerknęła na niego.

- Bo jestem najlepszy? – odparł pytająco spoglądając na nią.

- No proszę, jaki się pewny siebie zrobiłeś. – zdziwiła się.

- Sama mi to kiedyś powiedziałaś. – zerknął na nią przelotnie.

- To było dawno temu. – mruknęła, krojąc niedbale paprykę.

- Nie tak.. – spojrzał na nią, wycierając ręce o papierowy ręcznik.

- Ale co nie tak? – zmarszczyła lekko czoło.

- Zobacz. – podszedł bliżej, stając tuż nią. - Jak byłem kiedyś w Azji, to widziałem jak takie dania szykują kucharze. Tak wygląda po pierwsze fajniej, po drugie lepiej smakuje. – szepnął jej do ucha, muskając je delikatnie wargami. Położył ostrożnie rękę na jej dłoni trzymającej nóż i zamiast kroić paprykę w kostkę, zaczął ją kroić w cienkie paseczki. - Widzisz? – uśmiechnął się, pod nosem. - Takie drobne lepiej wyglądają na talerzu.. – mruknął, powoli krojąc kolejny kawałek papryki. Obserwowała dokładnie co robi, ale bardziej interesowała ją forma, w jakiej przyszło mu pokazywać trik krojenia papryki. Na jej twarzy malował się lekki uśmiech, który próbowała tłumić. Polubiła te jego zagrywki i sposoby zbliżenia się do niej, ale nie mogła mu tego wprost okazać. Jeszcze nie. Po tym, jak dała mu się chwilę wykazać i poprzytulać do siebie, chciała to ukrócić. W pewnym momencie, sam zabrał rękę pozwalając jej dalej pracować, jednak wcale się nie odsunął. Spoglądał jednym okiem na to co robi, nie mogąc przy okazji odpuścić sobie chociaż jednego małego pocałunku w ucho.

- Nie zapominaj, że trzymam ostry nóż.. – mruknęła pod nosem.

- Doskonale o tym pamiętam. – szepnął, po chwili się odsuwając.

- Nie zamierzasz sobie odpuścić co? – zerknęła na niego.

- Ciebie? – zerknął na nią. - Ani mi się śni. – uśmiechnął się.

- Masochista. – sięgnęła w końcu po marchewki, które oskrobała. Gdy skończyła kroić wszystkie warzywa, w zasadzie nie miała nic więcej do roboty. Mięso musiało chwilę poleżeć w marynacie przygotowanej przez Tomasza, więc oboje usiedli przy stole. O ile póki coś robili, mogła mu dogryzać i przekomarzać się z nim. Gdy wrócił z łazienki, znowu nastała krępująca cisza, która na dłuższą metę była nieznośna. W końcu przerwała ich milczenie. - Możesz przynieść swój laptop? Chcę zobaczyć te zdjęcia.

- Odpuść sobie na dziś. – odparł, nie wierząc w to co słyszy.

- Wolę zrobić to dziś, niż przeżywać potem. – zacisnęła wargi.

- I kto tu jest masochistą co? – pokręcił głową. -  Poczekaj.. – wstał od stołu, sięgając do torby po aparat i kabel, a po chwili przyniósł laptopa, którego włączył i postawił na stole. Gdy tylko włączył się system, podłączył aparat i podsunął jej laptop. - Proszę.. – spojrzał na nią. Zamiast oglądać z nią zdjęcia, wstał i podszedł do kuchni. Wyciągnął z szuflady korkociąg i sięgnął po jedną z dwóch butelek wina które kupił. Miał ją otworzyć do kolacji, ale nadarzyła się ku temu inna okazja. Stwierdził, że przyda jej się odrobina alkoholu. Nalał sobie i jej po lampce i postawił je na stole, przy którym siedziała. - Podobno jest dobre. Sprzedawca zachwalał.

- Dzięki. – zerknęła na kieliszek wina, ale go nie tknęła. Powoli zaczęła przeglądać zdjęcia, skupiając się na każdym z osobna przez dłuższą chwilę. Zerknął na nią, upijając łyk wina. Gdy zaczynała pracować, zawsze miała taką samą skupioną minę. Teraz też a przecież miała sobie odpuścić. Walka z nią była niczym walka z wiatrakami. On mówił jedno, ona drugie. Przez chwilę, sam wrócił myślami do wydarzeń z dzisiejszego dnia. Te korytarze, pokoje.. To wszystko było przygnębiające. Wciąż miał przed oczami Elkę, która zażarcie kłóciła się o los dzieci. Broniła ich niczym lwica. Także mały Michał, zagościł w jego myślach. Dopiero teraz zaczął sobie to wszystko układać. Nie rozumiał relacji Elki z tym małym chłopcem, ale kompletnie go to rozwalało. Gdy miała go na rękach, chciał ich po prostu przytulić i stamtąd zabrać. Jak najdalej. Po chwili otrząsnął się z tych myśli i na nią popatrzył.

- Jakieś zdjęcie się nada? – zapytał, bawiąc się kieliszkiem.

- Chyba tak.. – mruknęła pod nosem od niechcenia.

- No nic. – westchnął. - Biorę się za gotowanie. – wstał od stołu.

- Okej.. – odparła zamyślona, spoglądając na zdjęcie pokoju.

- Elka zostaw już te zdjęcia. – odwrócił się do niej na chwilę.

- Wiesz co? – zerknęła na niego, sięgając jednak po kieliszek. Wzięła dwa łyki, po chwili go odstawiając. - Na początku gdy dostałam ten temat od Mikołaja, pomyślałam, że dam radę.. Przecież to dobry temat, trudny ale dobry. A guzik prawda.. – pokręciła głową, ponownie biorąc kieliszek z winem, który opróżniła do dna. - Ten cholerny reportaż jest dobry dla hieny bez skrupułów.. Wprost idealny dla kogoś, kto węszy sensację nie zaważając na wszystko dookoła. – wciąż wpatrywała się w zdjęcie, mówiąc z coraz większą irytacją w głosie.

- Czyli idealny dla Mikołaja. – popatrzył na nią. - Jego ten temat kręci ale nie umie.. Jakby to powiedzieć, nie umie wyłuskać tego, co Ty potrafisz. Nie ma tej wrażliwości tylko.. No wiesz o co mi chodzi. Ty patrzysz na to z perspektywy człowieka, a nawet potencjalnej matki. On z perspektywy surowego dziennikarza.

- Ta.. – przygryzła swoje paznokcie, wpatrzona w ekran.

- Ela.. – odszedł na moment od kuchni, stając tuż za nią i położył ręce na jej ramionach, delikatnie rozmasowując. - Przestań o tym myśleć, chociaż teraz, dzisiaj. Zamknij oczy, odpocznij..

- Nie umiem tak po prostu.. – mruknęła zamykając oczy. Gdy to zrobiła zobaczyła spojrzenie Gabrysi i poczuła napływające łzy do oczu. - Ta mała rzuciła mi się na szyję i prosiła żebym po nią wróciła, rozumiesz? Żebym.. Nie pozwoliła zrobić jej krzywdy. Ja widziałam strach w jej oczach. To jej spojrzenie.. – wydusiła z siebie łamiącym głosem. – A potem te maluchy i Michałek.. Nie chciałam, żeby mi go zabrali. To cholernie głupie. Ja jestem głupia ale nie chciałam.. Nie chcę żeby był w tym miejscu, żeby był sam.. Chciałabym, żeby.. – mówiąc to, całkiem się rozkleiła. Nie miała siły dłużej tłumić w sobie łez. Zaniosła się płaczem, nie zważając na to, że na nią patrzył. Zacisnął mocniej ręce na jej ramionach. Nie mógł tego dłużej słuchać. Po chwili zaczęła wycierać mokre od łez policzki. - Ja dobrze wiem, że nie powinnam tego brać do siebie i przywiązywać się do nie swojego dziecka ale..

- Ciii.. – szepnął, całując ją w głowę. W końcu nie wytrzymał. Wziął sąsiednie krzesło i usiadł bardzo blisko niej, przytulając do siebie. - Uspokój się i nie płacz.. – wyszeptał jej do ucha. - Wbij sobie to do głowy. Nie jesteś głupia. Nie mów tak nigdy więcej słyszysz? – pocałował ją w policzek. - A teraz spokojnie mnie posłuchaj.. – skierował jej twarz ku sobie. - Wiesz co mówi o Tobie Twoja reakcja? Że jesteś dobrym człowiekiem. Że jesteś czuła, empatyczna, że nie potrafisz patrzeć na ludzkie cierpienie z obojętnością. To nie jest głupie, uwierz mi. Nie ma wielu ludzi którzy tak jak Ty, przejmowali by się losem jakiegoś porzuconego dziecka albo całej gromady obcych dzieci. – popatrzył jej w oczy.

- Ale ja nie mogę nic zrobić.. – westchnęła ze łzami w oczach.

- Już zrobiłaś. – pogłaskał ją czule po policzku. - Nie rozumiesz?

- Ale co? – spojrzała na niego nie rozumiejąc co mówi.

- Podjęłaś się tego tematu nie dlatego, że jest świetną okazją do zyskania popularności. Zrobiłaś to z innych, bardziej ludzkich pobudek. – odparł spokojnie. - Napisz to wszystko co czujesz, co widziałaś, co Cię zabolało. Opisz te miejsca, takie jakie są. Nie będziesz ubierać tego w piękne kolorowe słowa. Napisz jak jest. Napisz całą prawdę. Pomożesz tym i sobie i im. – popatrzył jej w oczy. - Zaufaj mi Ela. Wiem co mówię.

- Wybuchnie skandal.. – mruknęła pod nosem.

- Niech wybucha. Sama powiedziałaś, że im tego nie darujesz.. Dotrzymaj słowa. Zawalcz o lepsze życie dla tych dzieci. O ich godność i szacunek. To, że mają takich rodziców a nie innych, że ich zostawili, nie znaczy, że są gorsi. Mają szansę być wspaniałymi ludźmi i o tym musisz napisać. – popatrzył na nią z nieskrywaną czułością. - Napisz to wszystko, co czujesz tutaj. – dotknął palcem jej serca. Patrząc mu w oczy, w pewnej chwili mocno go przytuliła. Sama, bez oporów. Objęła go wokół szyi, zamykając oczy.

- Dziękuję. – szepnęła mu do ucha, wtulając się w jego szyję.

- Nie masz za co. – odszepnął, głaszcząc ją czule po plecach. Cieszył się, że chociaż w ten sposób mógł jej pomóc. Ta chwila zarówno dla niego jak i dla niej, mogła trwać o wiele dłużej. Na moment przestała myśleć o złości i żalu. Po prostu czuła się przy nim bezpieczna i pewna, że da sobie radę ze wszystkim. Nawet z tak trudną sprawą. Przytulając go w całkowitym milczeniu, w pewnym momencie, zmarszczyła czoło i rozluźniła ich uścisk.

- Co to za zapach.. – spojrzała na niego nie będąc pewna.

- O cholera! Kurczak – zreflektował się w czas, zrywając z krzesła, żeby ogarnąć mięso z patelni. - Zaraz opanuję sytuację, momencik! – roześmiał się, robiąc małe zamieszanie żeby uratować kolację.

- A nie mówiłam?! – w końcu się roześmiała, wycierając resztki łez z policzków. - Nawet nie musiałam się zbliżać do kuchni, a i tak coś zostało przypalone. I to z mojej winy. – pokręciła głową, spoglądając na niego jak majstruje przy patelni.

- Coś w tym jednak jest. – spojrzał na nią roześmiany.

- W czym? – wstała od stołu i podeszła do niego.

- Siejesz kompletny zamęt w moim życiu. – zaśmiał się.

- Może czas, żebym przestała. – popatrzyła na niego.

- Ani mi się waż. – uśmiechnął się, dotykając palcem jej policzka.

- Przynoszę Ci tylko pecha. – oparła się o blat krzyżując ramiona.

- Przynosisz mi szczęście. – uśmiechnął się. – Uratowałem kolacje.

- Przynajmniej tyle dobrego. – uśmiechnęła się pod nosem.

Przez chwilę zapomnieli o przykrych rzeczach. We dwoje zajęli się przygotowaniem do końca tego posiłku. O makaron zadbała Elka i nawet go nie zepsuła.. Chociaż makaron ryżowy jest nie do spalenia, to ze swoimi umiejętnościami miała wątpliwości, że wyjdzie tak jak należy. Z pełnymi talerzami, usiedli przy stole. Jedząc, racząc się winem, w końcu mogli przez chwilę wrócić do normalności. Nawet odpuściła na moment swoje dogryzanie i docinki. Po prostu jedli i gadali o głupotach jak za starych dobrych czasów. Było jak kiedyś. Kiedy uświniła się sosem, starł go palcem z kącika jej ust. Z kolei ona, specjalnie go ubrudziła na nosie. Śmiali się i wygłupiali. Z początku bardzo zły pomysł Tomasza, okazał się być bardzo dobrym. Nie potrzebnie się obawiała. Przestała być spięta w jego towarzystwie i to w cale nie za sprawą wina, które wypili. To był ten sam Tomasz, z którym spędzała nie jeden szalony wieczór. Tak bardzo jej tego brakowało, że nie miała zamiaru dłużej robić mu dziś na złość. Gdy zaproponował, że przygotuje deser, spojrzała na niego jak na wariata.

- Nie zmieszczę się przez Ciebie w drzwi. – pogroziła mu palcem.

- Nie będzie tak źle. – wstał od stołu, zabierając oba talerze.

- Nie po to chodzę na piechotę, żebyś mnie tuczył. – zaśmiała się.

- To zjesz deser a potem pójdziemy na spacer. – roześmiał się.

- Na dziś mam dosyć spacerów. – spojrzała na niego.

- No to pójdziemy jutro. – odwrócił się do niej na chwilę.

- Jutro czeka nas znowu praca. – postukała palcami w stół.

- To po pracy. – uśmiechnął się pod nosem. - Lubisz czekoladę?

- Czekolada mnie gubi. – westchnęła ciężko.

- No to będzie Ci smakować. – zatarł ręce zadowolony.
- Chcesz mnie dziś dobić. – podciągnęła kolano pod brodę.
- Chcę, żebyś się więcej uśmiechała. – popatrzył na nią.
- Będę się śmiała jak się zważę. – zaczęła bawić się zegarkiem.

- Nie przesadzaj. – pokręcił głową. Gdy zobaczył co robi, o czymś sobie przypomniał. Podszedł do szafki przy łóżku i wyszperał z szuflady mały łańcuszek. Po chwili, oddał jej własność. - Proszę.

- Czyli jednak tutaj go zgubiłam. – pokręciła głową z uśmiechem.
- Na to wychodzi. Znalazłem go przy łóżku. – spojrzał na nią.

- Dzięki. – wzięła go, zdejmując swój zegarek, żeby przyczepić zgubę na swoje miejsce. Gdy to zrobiła, nie włożyła go ponownie tylko schowała do torebki. Kiedy Tomasz wrócił do przyrządzania deseru, nie bardzo wiedziała co ma ze sobą zrobić. Z nudów zaczęła poprawiać swoją kitkę na głowie, która po całym dniu była w jednym wielkim nieładzie. Rozpuszczając na moment włosy by je przeczesać, napotkała wzrok Tomasza. Spoglądał na nią i uśmiechał się pod nosem. - Coś nie tak? – zapytała.

- Bardzo tak. – odparł z uśmiechem. - Powinnaś się tak czesać.
- Tak? czyli jak? – przymrużyła oczy spoglądając na niego.
- Rozpuszczać włosy. Ślicznie wyglądasz. – uśmiechnął się.
- Znowu zaczynasz? – oparła się o krzesło zaczepnie odpowiadając.

- Nie tym razem. – odparł wracając do kruszenia czekolady. - Poza tym.. nie wymyślaj spiskowych teorii bo powiedziałem Ci jeden mały komplement. – zaśmiał się szukając jakiejś miseczki.

- Tym razem masz szczęście. – odparła z delikatnym uśmiechem, rezygnując z ponownego wiązania swoich włosów w kitkę.

- Spokojnie. Nie mam zamiaru zaciągnąć Cię do łóżka, prawiąc Ci jakieś marne komplementy. No chyba, że sama będziesz tego chciała. – zgryzł wargę, uśmiechając się pod nosem.

- A jednak musisz dorzucić swoje trzy grosze. – pokręciła głową.
- Po prostu wiem, że tak o tym pomyślałaś. – zerknął na nią.
- Już się tak nie tłumacz. Wiem swoje. – zaśmiała się pod nosem.

- Wcale się nie tłumaczę. – odwrócił się do niej. - Po prostu jest tu kilka o wiele ciekawszych miejsc do kreatywnego wykorzystania.

- Ale z Ciebie kretyn. – pokręciła głową widząc jak się nabija.
- No co, źle mówię? Łóżko to oczywistość.. - wyszczerzył się.
- Milcz i rób swoje. – popatrzyła na niego z chęcią mordu.
- No już, już.. - uniósł ręce w akcie poddania się i wrócił do pracy.

- Mogę chwilę popisać? – spojrzała na niego, odgarniając włosy.

- Co? O czym Ty mówisz? – popatrzył na nią zdziwiony.

- Mogę popracować na Twoim laptopie? – popatrzyła na niego prosząco. - Ty robisz deser a ja w tym czasie zrobiłabym coś pożytecznego. Mam kilka myśli w głowie.. Chce je od razu zapisać, żeby potem móc rozwinąć.. Wiesz, nagły przypływ weny i te sprawy. To jak? Mogę? – uśmiechnęła się.

- Miałaś sobie odpuścić Elka. – spojrzał na nią niezadowolony.
- No wiem ale.. Tylko chwilę. – przymrużyła delikatnie oczy.

- Pracoholiczka. – pokręcił głową i machnął ręką roześmiany.

- Ale w słusznej sprawie. – lekko zmarszczyła nos.

- Pół godziny Ci starczy? – spojrzał na nią przez chwilę.

- Kilka zapisków.. Myślę, że tak. – pokiwała głową.

- No to pracuj.. ale potem deser. – uśmiechnął się.

- Dzięki. – uśmiechnęła się, sięgając po jego laptop który wylądował podczas kolacji na łóżku. Po chwili postawiła go przed sobą na stole. Najpierw zalogowała się na swoją portalową pocztę, gdzie miała kilka danych, które ściągnęła na jego dysk. Próbując zlokalizować gdzie zapisały się materiały, weszła na jeden z dysków, po kolei odczytując nazwy plików. Jeden z nich przyciągnął jej uwagę. Zmarszczyła czoło, zerkając na Tomasza. Po chwili znów spojrzała na interesujący ją plik. Zatytułowany „Dla Eli” miał datę sprzed około miesiąca. Nigdy nie zdarzyło jej się czytać nie swoich dokumentów, ale ten był zatytułowany tak, jak gdyby był dla niej. Zerkając na niego czy jest zajęty, w końcu zdecydowała się otworzyć dokument. Opierając brodę na dłoni, zaczęła czytać. Już pierwsze zdanie rozjaśniło jej, co to jest. List? Dla niej? – zmarszczyła czoło, spoglądając jak stoi odwrócony do niej plecami. Wróciła do czytania. Po kilku zdaniach,  bezwiednie rozchylała usta nie dowierzając. Marszcząc czoło, przytknęła rękę do ust, kontynuując lekturę. Pisał o szantażu, o przekręcie w redakcji.. O tym wszystkim, o czym powiedział jej z rana. Nie rozumiała jednego. Dlaczego jej tego nie wysłał, skoro już napisał ten list. Dopiero gdy była bliżej końca, zaczęła rozumieć. Czytając jego przeprosiny, każde zdanie czytała dwa razy czując cisnące się do oczu łzy. Po ostatnich dwóch zdaniach, zamknęła powieki odchylając się na krześle. Trzęsącą się dłonią wyłączyła dokument z listem, zamykając laptop. Gdy spojrzała na krzątającego się przy kuchence Tomasza, pokręciła głową. Miała łzy w oczach. - Ten cholerny osioł naprawdę ją tak kochał? I za każdym razem, gdy dziś to powiedział przy ludziach, mówił prawdę? – do jej głowy napływały kolejne pytania, na które tylko on mógł jej odpowiedzieć. W końcu musiał. Gdy wstała od stołu, wytarła kąciki oczu z łez. Wzięła swój pusty kieliszek podchodząc do blatu, gdzie stała druga napoczęta butelka wina. Nalała sobie czerwonego trunku do połowy kieliszka i podeszła do okna, spoglądając w ciemną ulicę. Tomasz widząc jej dziwne zachowanie, podszedł nieco bliżej. W tym samym momencie, Elka wyjęła z kieszeni spodni jego klucze, które wcisnął jej gdy tylko przyszli do mieszkania i położyła je obok ich telefonów na parapecie.

- Coś się stało? – spojrzał na nią zaniepokojony jej zachowaniem.

- Dlaczego to wszystko Tomasz? – zapytała sącząc wino.

- Ale że co? – zmarszczył czoło nie wiedząc o co chodzi.

- Dlaczego to robisz? – odwróciła się do niego, podchodząc aż za blisko. - Dlaczego wróciłeś do Warszawy? Do redakcji? Dlaczego mi pomagasz, mimo że Cię ignoruje, odtrącam gdy się zbliżasz i na każdym kroku robię wymówki. Dlaczego?

- A jak myślisz? – spojrzał jej w oczy, zabierając z rąk kieliszek.

- Powiedz mi. – odparła również spoglądając mu w oczy.

- Już raz Ci powiedziałem.. – mruknął w jej wargi, delikatnie ją obejmując i muskając kciukiem jej lewy policzek. - Wtedy nie potraktowałaś tego w ogóle poważnie. – zaczepił jej nos swoim.

- Kiedy? – odparła, opierając obie dłonie o jego tors.

- Nie pamiętasz? – uśmiechnął się, dotykając kciukiem jej warg.

- Przypomnij mi. – szepnęła cicho, patrząc mu w oczy.

- Tej nocy, gdy byłem pijany.. – zaczął ale mu przerwała.

- No właśnie.. Byłeś pijany. – spoważniała mówiąc te słowa.

- Ale dzisiaj nie jestem. – odgarnął za ucho jej kosmyk włosów.

- Co mi wtedy powiedziałeś? – zgryzła lekko wargę.

- Powiedziałem.. – przybliżył wargi do jej warg. - Powiedziałem.. – przeciągał te słowa w nieskończoność, drażniąc się z nią do samego końca. - Powiedziałem, że Cię Kocham. – szepnął, dłużej nie powstrzymując się od pocałunku. Obejmując jej policzki, składał na jej ustach coraz czulszy pocałunek, którego nie zamierzała odtrącić. Przeciwnie. W końcu objęła go za szyję, stając na palcach i tak jak on, zachłysnęła się tą chwilą czułości jaką sobie darowali. W pewnej chwili, pociągnął ją za sobą, nie odrywając się ani na moment od jej ust. Nie był pewny co ją napadło i dlaczego go nie odepchnęła, ale nie miał zamiaru się nad tym zastanawiać.

Gdy znaleźli się przy stole, długo się nie namyślał. Jednym sprawnym ruchem posadził ją na blacie, na moment odrywając się od jej warg. Spoglądając mu w oczy, ujęła w dłonie jego policzki, delikatnie masując kciukami. Gdy spróbował ją znowu pocałować, odsunęła się. To nie mogło być łatwe. Nie chciała by było. Trochę jak skazaniec, czekał na to co zrobi. Czy go odepchnie, czy da mu się do siebie ponownie zbliżyć. Najpierw dotknęła jego lekko rozchylonych warg kciukiem a potem zrobiła to samo ustami, wcale go przy tym nie całując. Przymknęła oczy, dotykając wargami jego policzka, aż dotarła do ucha, które mocniej przygryzła. - Jestem zła na Ciebie ciągle. – mruknęła, muskając palcami jego szyję. Gdy usłyszał jej słowa, lekko się uśmiechnął. Obejmując jej policzek, odwrócił jej twarz ku sobie, ledwie muskając jej usta, następnie kącik ust i tak jak ona, dotarł do ucha.

- Jeśli tak jak teraz..  To możesz być cały czas. – wyszeptał jej po chwili na ucho, całując je kawałek po kawałeczku aż dotarł do szyi. Czując jego pocałunki przymknęła oczy. Tęskniła za tą delikatną czułością z jego strony. Za subtelną pieszczotą, która wywoływała przyjemny dreszcz na całym ciele. Muskając jej szyję, jedną rękę wsunął pod jej bluzkę, przesuwając po plecach ku górze, aż do zapięcia stanika. Gdy to zrobił, znów się odsunęła spoglądając mu zuchwale w oczy. Wcale się tym nie przejął. Przeciwnie, wtedy wpił się w jej wargi, zachłannie je całując. Przytrzymując ją za plecy, drugą ręką zaczepił o zatrzask jej jasnobeżowej jedwabnej bluzki. Potem pociągnął drugi, trzeci, aż całkiem ją rozpiął, rozsuwając na boki. Uśmiechnął się na widok jej piersi ubranych w tak kuszący biustonosz. Przygryzł lekko wargę, po chwili robiąc dokładnie to samo z jej dolną wargą. - Podoba mi się. – wyszeptał, sunąc palcem po jej szyi, dekolcie i między piersiami aż dotarł do białej koronki stanika. Zdawał się mieć więcej radości z takiej zabawy niż by miał zedrzeć z niej ubranie. To w nim uwielbiała. Nie spieszył się. Delektował się każdą minutą tej pokrętnej gry w jaką ze sobą grali od bardzo dawna.

- A co z Twoim deserem? – mruknęła zaczepnie, podwijając mu coraz wyżej koszulkę, aż całkiem ją z niego ściągnęła rzucając na podłogę. Kiedy to zrobiła, poczuł jak delikatnie drapie go po plecach. Uśmiechnął się skradając jej kolejny czuły pocałunek.

- Mam inny pomysł na deser.. – szepnął rozchylając jej wargi i tak jak ona poprzednio pocałowała jego, tak teraz on nie mógł się powstrzymać przed igraniem z jej językiem. Odwzajemniając pocałunek, nie była pewna czy nie zrobi jej psikusa i po prostu nie przestanie, ale nie.. Był jeszcze bardziej czuły i namiętny.. Aż za nad to. Na moment dała się całkowicie ponieść uczuciu pożądania. Po chwili oparła dłoń o jego klatkę piersiową, odrobinę go odpychając. Gdy na nią spojrzał, zmrużyła delikatnie oczy.

- A skąd pewność, że mam na niego ochotę? – mruknęła, zsuwając się ze stołu. Idąc prosto na niego, zaczęła go cofać w stronę łóżka, aż dotarła do jego brzegu. Wtedy go popchnęła. Gdy opadł na materac, podpierając się na łokciach, popatrzył na nią z coraz większym uśmiechem. W tych rozpuszczonych włosach, z tym zadziornym spojrzeniem i uśmiechem, kupowała go całkowicie.

- Gdybyś nie chciała, już byś mnie usadziła. – zgryzł wargę.

- Jeszcze mogę zmienić zdanie. – uśmiechnęła się pod nosem. Gdy pociągnął ją za bluzkę, weszła na łóżko pochylając się nad nim. Siadając na nim okrakiem, zbliżyła wargi do jego warg. - Jeśli myślisz, że tych kilka pocałunków wystarczy to.. – mruknęła, ale nie dał jej dokończyć. Zamiast tego, podniósł się, przyciągając ją jeszcze bliżej i wpił się w jej wargi. Wolną ręką trochę niezdarnie zaczął ściągać jej i tak już rozpiętą bluzkę, którą koniec końców sama odrzuciła na bok. Czuła, że chyba całkiem oszalała. To nie powinno się wydarzyć. Nie powinno, a jednak wszystko co się dziś działo, było zaprzeczeniem logiczności. Gdy zaczął całować ją po nagim ramieniu, palcami coraz niżej zsuwając ramiączko od jej koronkowego stanika, przestała zastanawiać się nad logiką czynu. Liczyła się chwila, a ta była cholernie przyjemna. Przymknęła oczy, rozkoszując się delikatnymi muśnięciami po dekolcie do chwili, gdy nie posunął się o krok dalej. Pociągnął ją za sobą, by się na nim położyła. Chwilę później, to on górował nad nią. Spoglądając jej w oczy, obserwował jak delikatnie zgryza wargę. To jej lekkie zakłopotanie pomieszane z podnieceniem, było najpiękniejszym widokiem. Była przekonana, że zaraz zacznie ją całować, jednak zrobił coś całkiem innego. Położył się tuż obok, przytulając się do niej na łyżeczkę. Zdecydowanie ciekawiej, mógł teraz i szeptać i ją dotykać. Zaczął od szeptu, bo te słowa cisnęły mu się na usta jak tylko powiedziała, że kilka pocałunków to za mało.

- Nie starczy nam nocy na pocałunki. – mruknął jej na ucho, delikatnie całując płatek by po chwili je przygryźć. Kolejny szept, w takiej formie to było zdecydowanie za dużo. Wiedział, jak podsycić atmosferę, a ona czuła kolejne uderzenie gorąca. Jej policzki przybrały kolor karminu, gdy zaczął sunąć palcami po jej brzuchu, zaczepiając o guzik spodni. W pewnym momencie, odpiął go ale nie zrobił nic więcej. Wrócił do rysowania palcami na jej ciele, symboli znanych tylko jemu. Teraz nie to, że był bardzo blisko, to jeszcze czuła na szyi jego oddech. Takim zachowaniem rozbudzał jej skrywane fantazje, które do tej pory tylko w sobie tłumiła. W pewnej chwili zrozumiała, dlaczego wybrał taką a nie inną pozycję. Zarówno on miał z tego przyjemność jak i ona czuła jak jemu jest dobrze. Od zawsze była między nimi chemia, ale im dłużej się opierali pożądaniu, tym bardziej ono rosło. Tak jak teraz, gdy całując jej kark, dość łatwo poradził sobie z haftką biustonosza który rozpiął. Nie zsunął go jednak. To swoje dłonie wsunął pod swobodnie leżący materiał, dotykając jej nagiej skóry. Zaczepiając palcami jej nabrzmiałe sutki, wywołał lawinę dreszczy, jakie przeszyły jej ciało. Gdy wymsknął jej się cichy szept, wołający jego imię, uśmiechnął się pod nosem przysuwając wargi do jej ucha. - Ciii.. – szepnął, delikatnie odwracając ją w swoją stronę. Widząc jej zaróżowione policzki, uśmiechnął się jeszcze bardziej. Muskając delikatnie jej wargi, całkowicie zsunął z niej stanik. Gdy to zrobił, tym razem ona przywarła do niego. Do jego warg i do ciała, przesuwając dłońmi po nagich plecach. - Ela.. – mruknął.

- Ciii.. – zamknęła mu usta kolejnym pocałunkiem. Póki co, to on odbierał jej zdrowy rozsądek. Cały dzień, robił z nią co chciał. Przytulał, szeptał i całował, nie zważając na konsekwencje. Przyszedł czas, żeby role się odwróciły. By on poczuł to co ona za każdym razem, gdy szeptał jej do ucha i pieścił jej ciało. Delikatne muśnięcia warg na policzku, zaczęły zamieniać się w pocałunki i tak znów zbliżyła się do jego ucha, jednocześnie sięgając ręką do paska jego spodni. - Miałeś trzymać ręce przy sobie. – mruknęła, spoglądając mu w oczy. Gdy chciał coś powiedzieć, nie pozwoliła. Uciszyła go tak samo, jak on to robił kilkukrotnie. Pieszcząc pocałunkami jego szyję, tym razem to ona bezkarnie zaczęła majstrować przy jego spodniach i nie skończyło się na guziku, tak jak w jej przypadku. Muskając jego skórę na torsie, schodziła coraz niżej aż do brzucha, jednocześnie zsuwając mu spodnie do wysokości kolan. Odrobinę przygryzła wargę, specjalnie mierząc go wzrokiem od kolan ku górze. On sam nie wiedział czego się może spodziewać. Przegryzł wargę spoglądając w jej stronę. Wtedy ponownie przysunęła się do jego ust, skradając czuły i namiętny pocałunek. Gdy próbował wyswobodzić się ze spodni, złapała go zdecydowanie za rękę. - Leż spokojnie.. – szepnęła, uśmiechając się zadziornie i spoglądając mu w oczy.

- Za dużo ode mnie wymagasz.. – mruknął ochryple.

- Tylko odrobiny cierpliwości.. – szepnęła mu do ucha, kontynuując pieszczoty. Cierpliwy to on może i był, ale nie w momencie, gdy zaczęła go tak dotykać. Doskonale wiedziała, że ta zabawa nie potrwa długo, zwłaszcza gdy jego oddech stał się nierówny i płytki. Pierwszy raz pozwoliła sobie na takie pieszczoty, chociaż tak naprawdę był to sam początek ich igraszek. Kiedyś zrobił z nią dokładnie to samo i chciała mu się odpłacić pięknym za nadobne. Pieszczoty przez bieliznę miały to do siebie, że cholernie rozbudzały wyobraźnię. Nie oglądać a odczuwać, to był dopiero test cierpliwości dla obojga. Momentami walczyła sama ze sobą, żeby nie posunąć się o krok dalej. I tak dała się ponieść. Mogła być egoistką i zakończyć to dużo wcześniej to nie.. Ciekawość? Pożądanie? A może jedno i drugie naraz, sprawiły, że teraz to ona odbierała mu zdrowy rozsądek. Rozkosz malująca się na jego twarzy, połechtała jej kobiece ego. Może gdyby się nie pospieszył, miałby z tego więcej przyjemności. W momencie gdy zdecydowała się posunąć jeszcze dalej, powoli wsuwając swoje palce pod jego bokserki, on spróbował dobrać się do jej spodni dokładnie w tym samym celu. Czuła, że jeśli Tomasz przekroczy tę granicę, całkiem popłynie i pozwoli mu na wszystko. To nie on miał igrać z nią, tylko ona z nim. Za to wszystko co zrobił. Za jego pewność siebie, za cały dzień droczenia się z nią. Za słowa których nie powiedział wcześniej, a które wiele by zmieniły i obojgu zaoszczędziły cierpień. Nawet za ten cholerny list, którego nie wysłał. Pomimo wszystkiego co do niego czuła, nie mogła ciągnąc tego dalej. Jedno „kocham cię” to było za mało, żeby poszła z nim do łóżka. Oczywiście mogła to zrobić. Ba, miała na to wielką ochotę ale nie mogła tak łatwo się podłożyć. Zdzieliła go po dłoni, lekko od siebie odpychając. - Zaczekaj Tomasz.. – nagle spoważniała.

- Co się dzieje? – spojrzał na nią niezrozumiale.

- Nie teraz i nie tutaj.. – mruknęła, próbując wstać.

- Dlaczego? – złapał ją w pasie i nie pozwolił wstać z łóżka.

- Jeśli mnie kochasz, to jeszcze wytrzymasz. – odparła cicho.

- A jak nie wytrzymam? – szepnął próbując ją pocałować.

- To wyjdę i więcej tu nie wrócę. – spojrzała mu w oczy.

Po tym co usłyszał, westchnął i przestał się nad nią pochylać. Jak kłoda opadł na poduszkę tuz obok niej. Trzeci raz zrobiła z niego durnia tego dnia. Leżąc na wpół rozebrany, zaciskał wargi wpatrując się w sufit. Zawiedzenie zmieszane z balansującym na granicy wytrzymania podnieceniem które zgasiła w kilka sekund, było chyba zbyt brutalną zemstą. Zostawienie faceta w tym stanie było zbrodnią doskonałą dla kobiety, ale zbrodnią jeszcze większą było opuszczenie jej na kilka miesięcy. Zakręciła mu w głowie tak jak on jej, a potem przerwała to wszystko tak nagle, jak on nagle zerwał z nią kontakt. Wcale nie była z siebie dumna i zadowolona. To było wyrachowanie nie w jej stylu. Zaryzykowała i postawiła sprawę jasno. Skoro nic nie odpowiedział, chciała wstać, ubrać się i wyjść. On nie odpowiadał, bo najzwyczajniej w świecie musiał dojść do siebie po tym co z nim zrobiła. Przerwanie pieszczot w takiej chwili, było dla niego uciążliwym problemem. Gdy zobaczył, że zamierza wstać a co gorsza może i uciec, wtedy się podniósł i znów nad nią pochylił. Odgarniając potargane kosmyki włosów z jej ciepłego policzka, popatrzył jej w oczy.

- Wytrzymam ile zechcesz. – mruknął łapiąc ją za podbródek.

- Ciekawe jak długo.. – zgryzła lekko wargę, patrząc mu w oczy.

- Tak długo, ile Ty sama wytrzymasz. – uśmiechnął się delikatnie.

- Będziesz próbował mnie złamać? – popatrzyła na niego.

- Będę Cię uwodził do skutku. – szepnął z uśmiechem.

- Jestem bardzo oporna na uwodzenie. – zmrużyła oczy.

- A chcesz się przekonać, że nie? – szepnął jej na ucho.

- A Ty chcesz znowu po łapach dostać? – uniosła odrobinę brew.

- Tak chcesz się ze mną bawić? – roześmiał się pod nosem.

- W ogóle nie chcę się z Tobą bawić. – pokręciła głową.

- Daj mi minutę, a udowodnię Ci, że mam rację. – szepnął.

- A co Ty możesz zrobić przez minutę? – zmrużyła oczy.

- Przekonasz się, jeśli się zgodzisz. – uśmiechnął się zadziornie.

- Niby o czym? – odparła, naciągając kołdrę na nagie piersi.

- Że nie jesteś obojętna na moje uwodzenie. – mruknął.

- A co będzie jak przegrasz? – spojrzała na niego.

- To wymyślisz mi karę za dotykanie. – zaśmiał się.

- A jeśli wygrasz? – zmrużyła oczy zaciekawiona zakładem.

- To zostaniesz ze mną na noc. – wyszeptał jej do ucha.

- Przecież Ci powiedziałam, że – już chciała zaprotestować.

- Nie będziemy się kochać, tylko spać. – uśmiechnął się.

- Tylko spać? – popatrzyła na niego jakoś mu nie wierząc.

- Tylko.. – szepną spoglądając jej w oczy. - Boisz się?

- Niczego się nie boję. – mruknęła mierząc go wzrokiem.

- Na pewno? No to zobaczymy.. Oprzyj się. – uśmiechnął się.

- Co? – spojrzała na niego jak na wariata. - Jakie oprzyj?

- Oprzyj się o mnie plecami. – popatrzył się na nią z uśmiechem.

- Co Ty znowu wymyśliłeś? – mruknęła, robiąc o co prosił.

- A nic takiego. – zaśmiał się pod nosem. – Lubię się do Ciebie poprzytulać. – szepnął jej na ucho. - A tak poza tym.. Mówisz, że ja nie wytrzymam tak? Bardzo możliwe. Zwłaszcza, że mieliśmy kilka okazji i zawsze coś nie wychodziło. – musnął wargami jej ucho. - Pytanie brzmi – odrobinę ściszył swój głos. - Jak długo Ty wytrzymasz przy mnie.. - uśmiechnął się, pociągając za kołdrę którą okrywała piersi. - Jestem cholernie ciekaw.. Jak bardzo Cię to nie rusza.. – mruknął, w tym samym momencie drażniąc palcem jej nagi sutek. Gdy to poczuła, przełknęła ślinę i zacisnęła wargi. Musiała zachować stoicki spokój. Miał za mało czasu, żeby tak łatwo wygrać, dlatego zgodziła się na ten durny zakład. - Dalej nic? – przygryzł jej płatek ucha. Po chwili, nie zaprzestając pieszczenia piersi, zaczął przesuwać drugą dłonią coraz niżej po jej brzuchu. - Jesteś zdenerwowana? – uśmiechnął się pod nosem, czule muskając jej ucho. - Zaraz się przekonamy, czy naprawdę to na Ciebie nie działa.. – wyszeptał, wsuwając  rękę w jej rozpięte spodnie, nie zważając na to co mówiła wcześniej. W tym samym momencie, stwierdziła, że chyba go nie doceniła. Wycofanie się teraz, oznaczało przegraną walkowerem. Brnięcie w to dalej, mogło się dla niej skończyć tylko przyjemnością.. Perspektywa wspólnej nocy, wcale jej nie przerażała. Chodziło o zasadę. On skoro miał dostać po łapach, to musiał mieć za co, więc zrobił to, nad czym ona zdecydowanie za długo myślała. Przegrała w chwili, gdy wsunął rękę pod jej bieliznę i zaczął czule pieścić. Usłyszał przyjemne dla ucha westchnienie i już nie musiał jej nic więcej udowadniać. Sama się zdradziła. To było silniejsze od niej. Czuła, że tak będzie jak przekroczy tę granicę. Po chwili miała już gdzieś co sobie myśli. Chciała tego. Mógł ją tak pieścić jeszcze bardzo długo. Dłużej niż zapowiedział. Słysząc jej przyspieszony oddech, uśmiechnął się jeszcze bardziej. Trwało to i tak dłużej niż zamierzał z początku. Gdy przywarł wargami do jej ucha, jego pieszczoty stały się intensywniejsze. - Śpisz nago czy poszukać Ci koszulki do spania? – mruknął zadziornie, w tej samej chwili przerywając swoje igraszki i zostawiając ją tak jak ona jego. Kompletnie zgłupiała. Miała ochotę go zamordować. Po tym co zrobił i jak po prostu bezczelnie przerwał to wszystko w najlepszym momencie, zostawiając ją w takim a nie innym stanie.

- Drań.. – mruknęła wściekle, gdy wstał zadowolony z wygranej.

- Też Cię kocham. – roześmiał się, po chwili obrywając poduszką w głowę, którą w niego rzuciła. - Ała.. – skrzywił się, specjalnie mrużąc oczy. - Ja wiedziałem, że Ty masz gorący temperament ale że aż taki? – pokręcił głową, szukając jej czegoś do spania tak jak zapowiedział. - Biała czy szara? Biała zdecydowanie lepsza. – mruknął, wyciągając czysty podkoszulek z prowizorycznej szafy.

- Wykorzystałeś sytuację. – fuknęła, zakrywając się kołdrą.

- Po tym co sama ze mną zrobiłaś? Owszem. – uśmiechnął się.

- Czyli to była zemsta? – spojrzała na niego morderczo.

- Nie. Udowodniłem swoją rację. – podał jej koszulkę.

- Pierwszy i ostatni raz. – fuknęła, zabierając t-shirt.

- Przekonamy się. – zerknął na nią, powoli zdejmując spodnie. - Idę pod prysznic. Dołączysz do mnie? – uniósł brew, spoglądając na nią wyczekująco. Słysząc jego interesującą propozycję, opadła leniwie na poduszkę, bardzo uważnie mu się przyglądając.

- Utop się w odpływie. – uśmiechnęła się słodko i złośliwie.

- Taką Cię uwielbiam. – roześmiał się i poszedł do łazienki.

- Kretyn! – krzyknęła z miną niezadowolonego dziecka. 

Była zła na siebie i na niego. Przede wszystkim na niego. Postawił na swoim i jeszcze się z tego bezczelnie cieszył. To ona miała zrobić z niego durnia, a sama padła ofiarą. - Popłynęłaś Elko Kowalik.. – mruknęła sama do siebie, chowając głowę pod kołdrę. Skruszała po przeczytaniu tego listu i przestała panować nad sobą. Nad emocjami, nad uczuciami. Było jej wstyd. Podniecenie wzięło górę nad rozumiem. Rzucili się na siebie, jak gdyby nigdy nic. Jakby to nie miało znaczenia, że niedawno wrócił do miasta. Jakby wcale nie była na niego wściekła za te miesiące rozłąki. Gdy wysunęła się spod kołdry, popatrzyła w stronę łazienkowych drzwi. Była, i nie była zła. Była bardziej wściekła dla zasady, niż dlatego, że coś zrobił. Ten głupek właśnie nic nie zrobił. W tym sęk. Może gdyby nie to, miałaby w nosie konwenanse i teraz tarzali by się nago w pościeli. A tak? Ona podenerwowała jego, on jej udowodnił, że kilka pieszczot wystarczy, żeby odpłynęła w jego ramionach. Pokręciła głową z własnej beznadziejności. Zamiast się przebrać w to co jej dał, ubrała stanik i swoją bluzkę. Siadła przy stole i włączyła jego laptop. Zdecydowanie wolała popracować, niż planować zemstę na Tomaszu Górskim. Na napisanie reportażu miała raptem kilka dni. Na Tomasza, czas nieokreślony. 

Swoją zemstę zacznę od.. – mówiąc pod nosem, gotowa zacząć pisać, urwała myśl w pół zdania. Gdy Tomasz wyszedł z łazienki opasany ręcznikiem na biodrach, zacisnęła wargi. Przez chwilę zlustrowała go wzrokiem, mimowolnie zagryzając dolną wargę. Robił to celowo? Albo żeby ją rozproszyć, albo ona była lekko mówiąc niedopieszczona takim widokiem i dlatego dziwnie reagowała. Jakby nie patrzeć czy miał w tym cel czy nie, efekt był ten sam. Plan zemsty tymczasowo zawiesiła do jutra. A może do pojutrze? – pomyślała marszcząc nos, po czym utkwiła wzrok w ekranie laptopa, starając się nie zwracać na niego uwagi. Wcale jej nie interesowało, że chodził tuż obok półnagi, z mokrymi włosami i właśnie robił sobie herbatę. Nic a nic jej to nie ruszało. Miała coś ważniejszego do roboty. Ta.. akurat. Gdy znów spojrzała na niego ukradkiem, tylko upewniła się, że oszukuje sama siebie. Kiedy się odwrócił, wpatrywała się tępo w ekran, próbując napisać chociaż jedno zdanie. Z kubkiem a raczej dwoma kubkami gorącej herbaty, usiadł tuz obok podsuwając jej ten przygotowany dla niej.

- Herbata na zgodę? – uśmiechnął się pod nosem.

- Nie dziękuję. – mruknęła, pisząc kolejne zdanie.

- Dalej jestem na czarnej liście? – popatrzył na nią uważnie.

- Daj mi się skupić, pracuje. – mruknęła nie patrząc na niego.

- Będziesz teraz pracować? – oparł się łokciem o stół.

- Dokładnie taki mam zamiar. – odparła niewzruszona jego reakcją.

- Jesteś na mnie zła? – popatrzył na nią mrużąc oczy.

- Nie.. No skąd. Niby za co. – wzruszyła ramionami.

- Jesteś zła. – odparł twierdząco, przysuwając się bliżej.

- Ani trochę.. – mruknęła wstając od stołu, żeby sięgnąć po swoją teczkę. Wtedy bez zastanowienia, złapał ją w pasie i usadził sobie na kolanach, przytulając nie tylko ją całą ale też swoje wargi do jej ucha. Na moment przymknęła oczy. Nie mogła sobie pozwolić znów na chwilę słabości tylko dlatego, że coś do niego czuła.

- Jesteś zła, że nie dokończyłem.. – przygryzł jej odrobinę uszko.

- Wiesz co? Wróć pod prysznic i ostudź swoje zapędy. – mruknęła.

- Zawsze możesz mi w tym pomóc. – uśmiechnął się pod nosem.

- Sam sobie poradzisz. – poklepała go po ramieniu i raptem wstała.

- Złośnica. – roześmiał się obserwując co robi.

- Dopiero to odkryłeś? – zerknęła na niego. – I ubierz się.

- A co? Przeszkadza Ci mój strój? – oparł się o krzesło.

- Nie obchodzi mnie ani trochę. – znów usiadła i zaczęła pisać.

- Czyli mogę chodzić nago? – zacisnął wargi żeby nie parsknąć.

- A rób sobie co chcesz. – syknęła przez zęby.

- Wypadałoby.. W końcu jestem u siebie. – zaśmiał się.

- W takim razie idź spać. – zerknęła na niego. – Dobranoc.

- Ciekaw jestem jak długo.. – popatrzył na nią kręcąc głową.

- Niby co? – zapytała nawet na niego nie patrząc.

- Ile potrwa Twoja zemsta i foch. – uśmiechnął się zadziornie.

- To nie jest zemsta. – pokręciła głową zerkając na niego.

- Okej.. skoro tak mówisz. – uśmiechnął się po czym wstał i ucałował ją w czubek głowy. - Odpocznij trochę i nie pracuj przez całą noc. – mruknął, po czym poszedł do szuflady i wyjął czystą bieliznę. - A.. gdybyś chciała brać prysznic, to czysty ręcznik leży na pralce. – spojrzał na nią, po chwili znikając w łazience. Wrócił dopiero ubrany w koszulkę i szare bokserki. Poprawił pościel i ogarnął łóżko, wkrótce potem się kładąc. Wsunął rękę pod głowę, przyglądając się jej przez chwilę. - Nie dołączysz?

- Może później. Muszę przynajmniej skończyć to co zaczęłam. – odparła, zerkając na niego. - Jak chcesz spać, to zgaś sobie światło, mnie wystarczy mała lampka. – mruknęła popijając herbatę.

- Jutro czeka nas długi dzień. – odparł, przytulając się w końcu do poduszki. - Jeśli zmienisz zdanie, chętnie Cię przytulę i ogrzeję. – roześmiał się pod nosem. - Dobranoc Elka.

Zamiast odpowiedzieć, pokręciła głową. To było męczące udawać obojętną i stroić focha jak małe dziecko. Ani nie miała na to ochoty, ani też siły ciągle z nim walczyć. Faktycznie była zmęczona. Przez chwilę trzymała ją jeszcze siła postawienia na swoim. Przynajmniej w tej kwestii, nie chciała dać za wygraną. Co udało jej się napisać, to napisała. Gdy zmęczenie zaczęło brać górę, zapisała plik i wysłała na swoją pocztę. Kiedy miała już zamykać laptop, raz jeszcze odnalazła jego zapisany list. W pokoju było cicho. Spał przynajmniej od godziny, więc mogła przeczytać raz jeszcze na spokojnie. W końcu wyłączyła jego laptop, wzięła przygotowaną dla siebie koszulkę i poszła do łazienki. Nawet prysznic nie pomógł. Miała absolutny mętlik w głowie. Gdy wróciła do pokoju, odwiesiła swoje rzeczy na krzesło, zgasiła światło i weszła do łóżka, kładąc się obok niego. Przytulając się do poduszki, spojrzała na swoją prawą rękę. Kompletnie o tym zapomniała. Delikatnie połyskująca obrączka, w świetle padającym z ulicy, była największym wariactwem dzisiejszego dnia. Nawet większym niż jego niewysłany list, czy spontaniczne zrywanie z siebie ubrań. Była ciekawa, czy też o niej zapomniał, czy jednak pozbył się rekwizytu ich udawanego małżeństwa. Odwróciwszy się do niego, odrobinę go odkryła. Trzymał rękę na brzuchu, spokojnie oddychając. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy jednak okazało się, że również jej nie zdjął. Zapomniał? Czy jednak coś to dla niego znaczyło? Tego nie wiedziała. Zamiast się dłużej złościć, przytuliła do niego, zamykając oczy. Po chwili odnalazła jego rękę, muskając palcem, palec z obrączką. Uśmiechnęła się pod nosem. - Też Cię kocham. – powiedziała w myślach, wkrótce zasypiając.

Budząc się, poczuł słodki ciężar na ramieniu. Spała mocno, przytulona do niego. Nie wiedział, która była godzina. Na dworze było wciąż ciemno, więc podejrzewał, że do rana jeszcze sporo czasu. Przez chwilę na nią popatrzył, uśmiechając się pod nosem. Gdy spała, była oazą spokoju. Nie złościła się, nie kłóciła. Ale czy była taka czy awanturowała się dla idei, nie miało to dla niego najmniejszego znaczenia. Wstał ostrożnie, żeby jej nie obudzić i przespacerował się po szklankę wody. Na moment przysiadł na szerokim kuchennym parapecie, zerkając w stronę łóżka. W tej wszechogarniającej ciszy miał chwilę na rozmyślania. To był chyba najdłuższy dzień od wielu tygodni. A już na pewno najbardziej intensywny. Przez te kilkanaście godzin wydarzyło się tak dużo, że sam w to nie wierzył. Kamień spadł mu z serca. Nie miał już przed nią żadnych tajemnic. Powiedział co wiedział, co myśli i czuje. Teraz mógł tylko czekać, aż sama się z tym wszystkim oswoi. Spojrzał na swoją dłoń, kręcąc głową. To było dziwne uczucie, ale wcale nie miał ochoty oddawać tej obrączki. Nie przeszkadzała mu ani trochę, przeciwnie. Nawet mu się spodobała. Po chwili wstał, odstawił pustą szklankę i wrócił do łóżka. Przytulił się do jej pleców, przymykając powieki. Tak mógł wyglądać każdy wieczór i noc. No może nie dokładnie tak samo. Lubił się z nią droczyć ale czuł, że chyba trochę przesadził. Śmiać mu się chciało jak przypomniał sobie jej minę. Mógł się tylko domyślać, jak bardzo chciała go za to udusić. Zamiast dalej rozmyślać, przytulił się do niej bardziej, próbując na nowo zasnąć.

Chyba pierwszy raz od wielu tygodni spała spokojnie. Gdy zaczęły dobiegać do jej uszu pierwsze dźwięki, nie była pewna co to jest i gdzie jest. Otwierając leniwie powieki, wpierw dostrzegła puste miejsce obok siebie. Potem całkiem znajome miejsce a na sam koniec Tomasza, który stał przy kuchni. Czyli to nie był sen. Cały wczorajszy dzień i wieczór miały miejsce. Czy on właśnie szykował śniadanie? – uśmiechnęła się przymykając oczy i tuląc do poduszki. Właściwie sam w sobie był śniadaniem. Idealnym dla niej. Miała ochotę wstać, przytulić go i.. po prostu być szczęśliwa. Nic więcej nie było jej potrzeba, no może przydałaby się do tego mała kawa i pączek. Wtedy naprawdę byłoby idealnie. Jeszcze chwilę mogła tak poleżeć i pomarzyć. Chwila trwała do momentu, gdy nie usłyszała skradania się za swoimi plecami.

- Ela.. śniadanie. – mruknął jej na ucho. A mrucz mi tak jeszcze – pomyślała, bardziej tuląc poduszkę. Przynajmniej tyle z tego miała. Starał się, a to staranie było całkiem przyjemne. Całkiem? Nie. Ono było bardzo przyjemne. Gdy nie zareagowała tylko spała dalej, odstawił kubek na mały metalowy szafko-stolik przy łóżku. - Wstajesz czy mam Cię obudzić? – szepnął ponownie, zaczepiając wagami brzeg jej ucha. - Chyba jednak wolisz to drugie. – uśmiechnął się całując ją w policzek, coraz bardziej odwracając jej twarz ku sobie. Wtedy zaczął całować jej usta. Najpierw tylko delikatnie je musnął, po chwili zamieniając to w czuły pocałunek. Nie mogła udawać, że wciąż śpi gdy tak ją całował. Mogła otworzyć oczy i równie dobrze go odepchnąć. Zamiast tego, zaczęła odwzajemniać pocałunki, obejmując go za szyję. Gdy to zrobiła, prawie się na niej położył zapominając o śniadaniu.

- Zawsze tak budzisz kobiety? – szepnęła z zamkniętymi oczami.

- Nie zawsze i tylko Ciebie. I robię to o wiele lepiej. – mruknął.

- Czyli co byś zrobił, gdybym się nie obudziła? – szepnęła.

- A mam powiedzieć czy pokazać? – uśmiechnął się pod nosem.

- Sam zdecyduj. -  zgryzła wargę patrząc mu w oczy.

- Śniadanie nam stygnie.. – szepnął zaczepnie w jej wargi.

- Śniadanie zaczeka. – odparła przymykając oczy.

- No więc.. Gdybyś dłużej spała.. – mówiąc to, muskał delikatnie jej wargi. - To najpierw zacząłbym od pocałunków tutaj.. – szepnął, przesuwając swoje wargi na zagłębienie w jej szyi. Właśnie wtedy zaczął muskać czule jej skórę. Trochę ją przy tym łaskotał swoim zarostem, ale to było nic w porównaniu do samej przyjemności jaką sprawiały jej te czułe pocałunki. Uśmiechając się coraz bardziej, popatrzyła na niego. Podobało jej się takie budzenie.

- A gdybym wciąż spała? – zaczepnie zapytała, zgryzając wargę.

- Hmmm to wtedy.. – uśmiechnął się pod nosem. - Przeszedłbym do planu B. – odkrywając kołdrę, zaczął dotykać wargami jej piersi przez materiał t-shirtu jaki miała na sobie. Jednocześnie dość wolno zaczął go podwijać do góry. Znowu zaczynało robić się gorąco. Pozwalał sobie na za dużo, a ona na jeszcze więcej bo wcale nie zamierzała mu tego przerywać. Plan B, był niezwykle interesujący, gdy zamiast przez koszulkę, teraz całował jej nagą skórę. Na jej policzkach zniknął rumieniec spowodowany snem, za to wykwitł ten powodowany jego pieszczotami. Kilka pocałunków i muśnięć języka starczyło, by przeszył ją dreszcz i jej ciało pokryła gęsia skórka. Przymknęła oczy oddając się chwili przyjemności.

- A jeśli to też.. jeśli też by nie zadziałało? – mruknęła pod nosem.

- A jesteś pewna, że chcesz to wiedzieć? – uśmiechnął się.

- A jak myślisz? – uśmiechnęła się w końcu na niego patrząc.

- Że będę musiał zrobić drugie śniadanie.. – odparł roześmiany wracając do całowania jej brzucha o na tym etapie właśnie mu przerwała. Znów poczuła śmieszne łaskotanie, które ją rozbawiło ale ta zabawa była coraz lepsza. To było jak przeciąganie liny. Pytanie, które z nich wytrzyma dłużej. Trzymała się do momentu, w którym nie zaczął zsuwać się jeszcze niżej. Muskając jej skórę cm po cm na granicy jej bielizny, balansował na krawędzi. Mógł się wycofać albo popłynąć z prądem. Na jej szczęście i nieszczęście zarazem, zrobił to drugie. Chwytając palcami za gumkę od jej białych majtek, zsuwając je coraz niżej, za każdym razem całował nowo odsłonięte miejsce. Nawet gdyby spała jak kamień, takie budzenie postawiłoby ją na równe nogi. Zawstydzona jego śmiałym zachowaniem, zamknęła oczy. Nawet gdyby chciała to nie byłaby w stanie udawać, że to co robi nie sprawia jej przyjemności. Wręcz przeciwnie. Zaciskając dłonie na pościeli, zaczęła niespokojnie oddychać. Z każdą chwilą jego pieszczot, traciła panowanie nad swoim ciałem i głosem.. Już nie umiała i nie chciała być cicho. Gdy otworzyła oczy, głośniej westchnęła jakby chciała nabrać powietrza w płuca. Zaciskając uda, momentalnie usiadła na łóżku by po chwili opaść jak kamień na dno. Miała rozpalone policzki, było jej gorąco a to wszystko co przed chwilą czuła, było tylko cholernym snem. Chociaż Tomasz spał w najlepsze, poczuła, że zapada się pod ziemię ze wstydu. To co czuła było tak realne, że równie dobrze mogła coś mówić, a co gorsza, jęczeć przez sen. Gdy o tym pomyślała, zerwała się z łóżka i w popłochu pobiegła do łazienki. Nie mógł jej zobaczyć w tym stanie. Spoglądając na swoje odbicie w lustrze, była zażenowana tym o czym śniła. Rozebrała się i weszła pod prysznic. Musiała się ochłodzić, uspokoić i ogarnąć kosmate myśli, które doprowadziły ją do takiego stanu. Oblewana strumieniami letniej wody, czuła przyjemną ulgę. Gdy tylko na moment wróciła do obrazów ze swojego snu, kręciła głową. Była pewna, że jeśli Tomasz wiedziałby o czym śniła, oszalałby z radości. A nawet lepiej, gotowy byłby spełnić ten sen. Takimi myślami, wcale sobie nie pomogła.

Niespełna kilka minut później niż ona, obudził się Tomasz. Dotknął ręką pościeli tuż obok siebie. Była wciąż ciepła, więc musiała nie dawno wstać. Gdy podniósł się z łóżka, pierwsze kroki skierował do kuchni, nalewając sobie szklankę wody. Biorąc małe łyki, przystanął na chwilę przy krześle, gdzie leżało jej ubranie. Przesuwając palcami po koronkowym materiale, zerknął na drzwi od łazienki gdzie paliło się światło. Uśmiechając się pod nosem, postawił szklankę na stole i podszedł do szarych drzwi. Oczywiście istniało ryzyko, że są zamknięte i z planu nici. Tym razem na jego szczęście, zapomniała je zamknąć. Gdy wszedł po cichu do środka, stała za matową szybką prysznica, przez która było widać co najwyżej kontury ciała. Właściwie pakował się w paszczę lwa ale czemu nie spróbować? Wczoraj pozwolił sobie na szaleństwo, czemu i teraz miał tego nie zrobić. Zdjął swoją koszulkę w której spał, zostawiając na pralce i podszedł do kabiny.

- Jeszcze się nie utopiłaś? – uśmiechnął się zaczepnie.

- Ej! Co Ty tu robisz? – warknęła zakrywając się dłońmi.

- Jeszcze nic. – roześmiał się, sunąc palcem po szybie dokładnie w tych miejscach, gdzie mógł odrysować kontur jej ciała. - Dopiero mam zamiar coś zrobić. – zgryzł odrobinę wargę.

- Wyjdź stąd! – odwróciła się, spoglądając na jego cień.

- W zasadzie mógłbym sobie pójść.. – mruknął pod nosem, zsuwając z siebie bieliznę. - Ale nie chcę. – dodał, po chwili rozsuwając kabinę by do niej wejść. Zakrywając się jak tylko mogła, Elka stała do niego plecami, odrobinę się odwracając i spoglądając na jego sylwetkę.

- Nie zapraszałam Cię. – syknęła spanikowana jego zachowaniem.

- Sam się wprosiłem. – uśmiechnął się, podchodząc bliżej aż całkiem przywarł do jej pleców. Tego było za wiele. Najpierw sen a teraz to? Czy on ją chciał wykończyć? – pomyślała, na moment zamykając powieki. Czuła jego bliskość każdym centymetrem swojego ciała. Już bliżej niej, nie mógł być. Musiała przynajmniej spróbować zachować zimną krew i resztki zdrowego rozsądku. On zaś, przytulając się do niej, dotykał wargami jej mokrych włosów, karku a w końcu i ramienia, ciesząc się tą bliskością. - Kiedyś.. – zaczął mówić, jednocześnie muskając jej ucho. - Kiedyś Ci się to śniło pamiętasz? – wyszeptał, po czym bardzo powoli zaczął odwracać ku sobie. Gdy to robił, dotykał wargami jej policzka, aż dotarł do ust. Gdy już stali twarzą w twarz, oparł ją o kafelki będąc tak blisko, że nawet nie potrzebnie wciąż się zakrywała. - Odkąd mi o tym powiedziałaś.. wciąż mi się marzył taki poranek. – mruknął w jej wargi, ledwie ich dotykając. Chociaż w całej łazience a na pewno w kabinie było gorąco i parno, ona miała gęsią skórkę. Na moment przymknęła oczy. Musiała być twarda.

- Okej.. Powiedziałeś co miałeś powiedzieć.. to teraz wyjdź. – mruknęła otwierając powieki i spoglądając mu prosto w oczy. Wywalenie go w takiej sytuacji było ponad jej siły, ale nie mogła mu tak bezkarnie znowu pozwolić się zbliżyć. - Wyjdź! – powtórzyła już mniej pewnie, gdy nie zamierzał się ruszyć. Kładąc swoje dłonie na jego torsie, odepchnęła go. A przynajmniej spróbowała.. Gdy spojrzał na jej rękę, uśmiechnął się pod nosem.

- Czemu jej nie zdjęłaś? – szepnął, biorąc jej rękę w swoją dłoń. Dotykając palcami obrączki, przez chwilę ją oglądał, po czym znów spojrzał w jej zielone oczy. - Hmm? – uśmiechnął się.

- Zapomniałam.. – zacisnęła mocniej wargi.

- A ja wcale nie zapomniałem.. a też jej nie zdjąłem. – odparł z uśmiechem, dotykając jej policzka i zabierając z niego mokre kosmyki włosów, które zaczepił za ucho. Przez chwilę spoglądała na jego dłoń, którą odgarniał jej włosy. Patrząc na jego obrączkę, w końcu spojrzała również na niego.

- A dlaczego? – zapytała niepewnym głosem.

- Bo kocham Cię nad życie. – spojrzał jej w oczy, delikatnie całując jej prawą dłoń, którą wciąż trzymał w swojej. Po chwili skradł jej pocałunek, z początku tylko zaczepiając jej wargi. - Tak trudno Ci to pojąć? – wyszeptał, tym razem zatracając się w tym pocałunku. Słysząc co powiedział, wymiękła całkowicie i nieodwracalnie. Odwzajemniła jego pocałunek, czując jak serce łomocze jej w piersi. Dotykając jego policzka, znów przymknęła oczy. Takie chwile jak ta, mogły trwać jak najdłużej. W chwili słabości skłonna była nawet zdradzić własne uczucia do niego.

- Tomasz ja.. – próbowała coś powiedzieć, ale ją uciszył.

- Nic nie mów.. – musnął jej policzek. - Daj się ponieść. – szepnął jej do ucha, po chwili znów łącząc ich usta w pocałunku. W kilka chwil, odebrał jej wszystkie argumenty jakie mogła wytoczyć. Zamiast go odepchnąć, odwzajemniała jego pocałunki jeden za drugim, pieszczotliwie dotykając jego karku i pleców. W pewnej chwili całkiem schował ją w swoich ramionach, całując po szyi i przesuwając opuszkami palców po linii jej kręgosłupa. Tuląc ją, raz jeszcze wyszeptał jej ciche „Kocham Cię”. Zgryzła wargę uśmiechają się pod nosem, gdy kolejny raz wyznał jej miłość. Sposób w jaki to mówił, wymazywał przykre wspomnienia i aż prosił się o wybaczenie. Gdy w pewnej chwili znów ją odwrócił plecami do siebie, na odgarniętymi z mokrych włosów karku poczuła pocałunki. Delikatne i subtelne muśnięcia, rozbudzały nie tylko wyobraźnię ale i sprawiały wiele przyjemności. Muskając palcami jej mokry dekolt, znów przyłożył wargi do jej ucha. - Wczoraj Ci obiecałem, że wytrzymam. – uśmiechnął się, całkiem do niej przytulając, kreśląc palcem okręgi przy jej obojczyku. - To jest mój najlepszy poranek od kilku miesięcy wiesz? Chciałbym, żeby był i Twój. – wyszeptał, całując jej policzek. Przesuwając swoją dłoń z jej ramienia, muskając opuszkami palców całą rękę, dotarł do jej dłoni, splatając ze swoją. - Więcej mi nie wolno. – szepnął zaczepnie. Po chwili wycofał się i wyszedł z kabiny, zasuwając za sobą szybkę. Zabrał suchy ręcznik i owinąwszy go na biodrach, wyszedł z łazienki, zamykając za sobą drzwi.

Tym razem nie była na niego zła, że przerwał to w takiej chwili. Dla niej to również był najlepszy poranek. Lepszego nie mogła sobie wymarzyć. Może i mogła, ale bała się. To ich ponowne spotkanie, było zbyt nagłe i intensywne. Więcej przyjemności było z odpychania i przyciągania, niż szalonego rzucenia się sobie w ramiona. Opierając się o ścianę, skierowała twarz na strumień wody. Uśmiechała się sama do siebie. Była szczęśliwa. Cholernie szczęśliwa. Odrobinę żałowała, że wczoraj tak go pogoniła, że teraz bał się zrobić coś więcej. Wychodząc spod prysznica, pokręciła głową. Musiał być w niej bardziej zakochany niż myślała. Po takim numerze, jaki teraz zrobił, żaden normalny facet by nie wytrzymał. Przecierając ręką zaparowane lustro, popatrzyła na siebie. Uśmiech sam cisnął się na jej usta. Gdy wyszła z łazienki przytrzymując ręcznik na biuście, Tomasz stał w kuchni, szykując kawę i śniadanie. Opierając się o ścianę, zatrzymała się by przez chwilę wryć sobie do głowy ten obrazek. To był idealny poranek.

- Ja Ciebie też. – szepnęła pod nosem.

- Mówiłaś coś? – odwrócił się, po chwili na nią spoglądając.
- Może powinieneś zostać kucharzem.. – roześmiała się.
- A czemu tak uważasz? – uśmiechnął się.
- Wczoraj kolacja, dzisiaj śniadanie.. – przymrużyła oczy.
- Czasami lubię gotować.. jak mam dla kogo. – zaśmiał się.
- No tak.. – zerknęła w bok, nad czymś się zastanawiając.
- Masz zamiar tak chodzić w ręczniku? – zgryzł odrobinę wargę.
- A co? - podeszła do niego bliżej. – Masz z tym jakiś problem?
- Ekhm.. postaram się o tym nie myśleć. – uśmiechnął się.
- Aha.. Postarasz. Już to widzę. – uśmiechnęła się opierając o blat.
- Czy Ty mnie właśnie prowokujesz? – podszedł do niej bliżej.
- No wiesz.. mogłeś zostać pod prysznicem dłużej.. – mruknęła.
- Co Ty powiedziałaś? – oparł obie dłonie o blat tuż za nią.
- To co słyszałeś. – szepnęła zaczepnie w jego wargi.
- Ale możemy dokończyć tutaj.. – zaczepił palcami o jej ręcznik.
- Teraz to już za późno.. – uśmiechnęła się łobuzersko.
- Testujesz moją cierpliwość.. – uśmiechnął się kręcąc głową.
- Twarda ta Twoja cierpliwość. – mruknęła mu do ucha.
- Nawet nie wiesz jak bardzo. – zacisnął wargi w półuśmiechu.
- Coś tam czuję.. – zmrużyła oczy próbując być poważna.
- Zawsze możesz poczuć bardziej. – szepnął jej na ucho.
- A jak bardzo? – oparła dłoń o jego nagi brzuch.
- To już zależy od Ciebie. – uśmiechnął się przymykając oczy.
- Ode mnie mówisz.. – odparła, zaczepiając palce o jego ręcznik.
- Pytanie czy się odważysz. – popatrzył jej w oczy.
- Pytanie czy Ty wytrzymasz. – spojrzała na niego.
- Spróbuj to się przekonamy. – uśmiechnął się pod nosem.

- Nie jestem pewna czy to znowu wytrzymasz.. – odparła mrużąc oczy, bezczelnie go dotykając. - Ekhmm chyba.. Chyba znowu będziesz miał mały.. tzn duży problem. - uśmiechnęła się zuchwale.

- Ty też w końcu będziesz miała ten problem. – uśmiechnął się.
- Masz na myśli konkretnie ten.. problem? – uniosła brew.
- Jak najbardziej.. a co? Boisz się? – szepnął w jej wargi.
- Ciebie? Czy.. – ostentacyjnie spojrzała w dół na jego ręcznik.

- Jakby to ująć.. – uśmiechnął się odrobinę, jeszcze bardziej się przysuwając, po czym posadził ją na blacie, o który się opierała. Zmrużyła oczy, cholernie ciekawa jak daleko się posunie tym razem. Coraz bardziej podobała jej się ta gra pełna podtekstów, którą i tak najpewniej zakończy. Przez chwilę zamiast coś zrobić, po prostu bezczelnie się na nią patrzył. Miała wrażenie, że dosłownie rozbiera ją wzrokiem. Gdy się przybliżył, przyłożył  wargi do jej ucha. - Odpowiednie przygotowanie i nie ma się czego bać. – uśmiechnął się bardzo podejrzanie pewny siebie.

- No bardzo jestem ciekawa tego przygotowania. - zaśmiała się.

- Naprawdę? Mogę Ci pokazać. - mruknął, powoli wsuwając swoją rękę pod jej ręcznik na wysokości ud, ale jak tylko był bliżej swojego celu, wtedy mocno ścisnęła nogi.

- Poczytam w literaturze fachowej. – szepnęła, zsuwając się z blatu.
- Okej.. – zaśmiał się, nie wierząc w to co się dzieje między nimi.

Wróciła się do łazienki nie tylko po swoją bieliznę. Musiała chwilę ochłonąć. Zabawa i podjudzanie było fajne, ale jeśli dłużej by tam została, to zdarłby z niej ten ręcznik. Ona zapewne z niego też. Już miała się ubrać w tę jego koszulkę i majtki gdy zmieniła zdanie. Ponownie wyszła z łazienki, zabierając z krzesła swoją bluzkę, biustonosz i spodnie. Wracając, nie zamknęła drzwi. Zostawiła je na tyle otwarte, że coś można było zobaczyć. Nie ewidentnie ale jednak. Jak miała się mścić to po całości. Tomasz zerkał przez chwilę na nią, jak się kręciła między pokojem a łazienką. Gdy stawiał kawę na stole, zastygł. Przełknął ślinę spoglądając w uchylone drzwi. Elka stojąc w łazience, odwrócona do niego plecami a przodem do lustra, zrzuciła swój ręcznik na pralkę. Jak na złość, bardzo powoli nasunęła na uda swoją bieliznę, chwilę później zakładając również stanik. Następnie wcale się nie spiesząc, ubrała bluzkę i spodnie. Dopiero wtedy odwróciła się, wychodząc do pokoju. Gdy na niego popatrzyła stał wmurowany. Jego mina była bezcenna.

Moi Kochani 💗
Mam nadzieję, że nie potrzebujecie gaśnicy na ostudzenie emocji jakie tutaj rozbudziłam. Może spodziewaliście się czegoś więcej tego nie wiem.. ale wszystko w swoim czasie. W końcu czy nie lepsza jest taka gra w kotka i myszkę? Emocję aż buchają jak pożar. Wystawiłam Was na cierpliwość ale post jest szybciej niż myślałam. Dlaczego mimo iż był prawie gotowy wcześniej go nie dałam? Bo czekałam trochę na to, że za te moje nocne i dzienne wypociny, teraz odrobinę mi pomożecie. Pomożecie? 💗

Sprawa jest prosta. Pamiętacie, że w lutym robiłam projekt? No to teraz macie szansę pomóc mi wygrać w konkursie. Konkurs polega na tym, że liczy się liczba polubień każdego zdjęcia i całego albumu z linku poniżej. To co? Mogę liczyć na Wasze głosy?
Głosowanie trwa do 24 maja. :) Możecie udostępniać znajomym.
Jeśli projekt się spodoba, to mogą głosować :)

https://www.facebook.com/pg/VASCOart/photos/?tab=album&album_id=1409782819103945