68. "Bo nigdy więcej Cię nie zostawię"

Zamilkła. Nie spodziewała się takiego pytania, a tym bardziej nie miała na nie odpowiedzi. Patrząc na malujące się w oddali warszawskie wieżowce, próbowała to przetrawić. Przetwarzając w myślach jego słowa, zaciskała palce na skrzyżowanych ramionach. Co mu miała odpowiedzieć? Urządzić kolejną pyskówkę? Gdyby zapytał o to w innych okolicznościach, być może nie wahałaby się z odpowiedzią. Gdzieś w głębi duszy ją znała, ale nie mogła powiedzieć tego na głos. Zamknęła oczy nabierając powietrza.

- Zbierajmy się.. – mruknęła, wstając z kamienia.

- Znowu unikasz odpowiedzi. – odparł podchodząc do niej bliżej.

- Bo zadajesz głupie pytania. – zmrużyła oczy od słońca.

- A Ty się znowu denerwujesz.. – delikatnie dotknął jej policzka.

- Jeśli znowu zamierzasz mnie pocałować to.. – mruknęła.

- Nie.. – pokręcił głową, przybliżając się. – Ty to zrobisz.

- Słucham? – spojrzała na niego nie dowierzając. - Chyba śnisz.

- Nie. – uśmiechnął się pod nosem. – Jestem tego pewny.

- Nie dam się znowu sprowokować. – popatrzyła mu w oczy.

- Już to robisz, bo ze mną dyskutujesz. – zgryzł lekko wargę.

- Widocznie lubię dyskutować. – wzruszyła ramionami.

- I uciekać od prawdy. – westchnął, odsuwając się od niej.

- Co powiedziałeś? – popatrzyła za nim, jak odszedł kawałek.

- Oszukiwanie samego siebie nie pomaga. – odparł spokojnie.

- Znalazł się ekspert od psychologii. – krzyknęła za nim.

- Nie. Znam to z autopsji. – popatrzył na nią.

- Znasz? I co? Zrobiłeś coś? Nie. – spojrzała na niego.

- Nie mówimy o mnie, tylko o Tobie Elka. – odparł zerkając na nią.

- Dość już tego Tomasz! Daj mi święty spokój! – krzyknęła.

- Mam odejść? Naprawdę tego chcesz? – spojrzał na nią.

- Nie będzie to pierwszy raz. – spojrzała na niego z żalem.

- Skoro tak.. – wcisnął jej kluczki od auta w rękę. – Proszę.

- Co Ty robisz? – spojrzała na te klucze i na niego.

- Idę sobie. – odparł, po czym poszedł w stronę brzegu.

- No to sobie idź! – rozpostarła ramiona. - Proszę Bardzo. Nikt Cię nie zatrzymuje! – krzyknęła za nim, gdy odszedł spory kawałek od niej. - A najlepiej to się utop! – dodała po chwili, odwracając się plecami. - Kretyn.. – mruknęła pod nosem, zła na niego, a jeszcze bardziej na siebie, że sprowokowała tę kłótnię. Stała odwrócona do brzegu, z ramionami skrzyżowanymi na piersiach i przeklinała pod nosem. Była ciekawa jak długo potrwa ten głupi foch. Obrażony Tomasz? Jeszcze tego nie grali. To ona miała prawo być obrażona, ale to on uniósł się honorem. Czyżby weszła mu na ambicje? No szczyt wszystkiego. Minęło pięć minut, ale nie wracał. Dała mu jeszcze pięć, zanim pójdzie do auta. Nie odwróciła się. Też miała swoją dumę. Wcale go nie obraziła, po prostu powiedziała prawdę. Prawda jak widać bolała. Gdy minęło piętnaście minut, całkiem przegiął. - Jak nie przyjdziesz za chwilę to jadę sama! – krzyknęła zirytowana dużo głośniej. W odpowiedzi dostała tylko szum poruszających się na wietrze gałęzi okolicznych drzew. Gdy nie zareagował na krzyk, w końcu się odwróciła. Spojrzała w lewo, potem w prawo. Jak okiem sięgał, nigdzie go nie było. - Tomasz? – zawołała ponownie. - Ty się naprawdę obraziłeś? – rozejrzała się. - To wcale nie jest śmieszne! Wyłaź z tych krzaków. Mamy robotę. – krzyknęła rozkładając ręce w akcie dezaprobaty. Przeszła się kawałek w jedną stronę, potem w drugą. - Ej no.. Tomasz nie wygłupiaj się. – jeszcze raz krzyknęła. - To jakieś jaja.. – mruknęła pod nosem schodząc bliżej brzegu, ale nigdzie go nie spostrzegła. Odruchowo sięgnęła do kieszeni po telefon, jednak w tym samym momencie zorientowała się, że został w aucie Tomasza. - No pięknie - westchnęła. Z początku była przekonana, że skruszeje i zaraz wróci. Niestety jak poszedł tak przepadł. Im dłużej nie wracał, tym bardziej zaczęła odczuwać niepokój. Przecież nie był idiotą.. A przynajmniej nie takim. Nie mógł wziąć jej słów na poważnie. W pewnej chwili dostrzegła jakiegoś gościa, który szedł brzegiem i zbierał śmieci. Podbiegła do niego w kierunku, w którym przedtem szedł Tomasz. - Przepraszam bardzo.. Widział Pan może takiego gościa. Blondyn z zarostem, ma białą koszulkę z nadrukiem, ciemne spodnie. Dość wysoki. – na szybko go opisała.

- A szedł chyba.. – zastanowił się przez chwilę. - W tamtym kierunku. – wskazał palcem za siebie. - A może to nie on.. Nie wiem. – pokręcił głową. - Pani kochana, ja się nie przyglądam na ludzi. Szedł jakiś mruk, gadał coś pod nosem, że wszystko jest do dupy i najlepiej to ze sobą skończyć.. – spojrzał na nią od niechcenia. - Mało to desperatów po ziemi chodzi? Co drugi wariat.. Może na most polazł.. Wczoraj jakiegoś trupa tam wyłowili, może jutro znajdą tego kogo Pani szuka..

- Słucham?! – spojrzała na niego jak na kompletnego wariata. - O czym Pan mówi do cholery? Jaki most? Jaki trup? Co Pan w ogóle? – pokręciła głową, nie przyjmując do wiadomości tego co do niej mówi. - Jeszcze raz na spokojnie.. Proszę sobie przypomnieć. To był on czy nie? – zapytała już mocno zdenerwowana.

- Chyba tak. Chyba on. – wzruszył ramionami. - Mogę iść?

- Proszę.. – spojrzała na niego bezradnie, gdy poszedł dalej.

Została sama jak palec na tej plaży. Gdy facet odszedł już dobre kilkanaście metrów, zacisnęła dłonie w pięści. Bez paniki Elka, tylko nie panikuj. – pomyślała, biorąc głębszy oddech. Nie, to nie mógł być on. Na pewno nie. Nie zrobiłby niczego głupiego. Może był idiotą, ale nie aż tak nieodpowiedzialnym. Przecież to równie dobrze mógł być ktoś inny. A może facet ją tylko nastraszył? Skierowała się w stronę mostu o którym wspomniał bezdomny. W połowie drogi przystanęła. To było bez sensu. Jeśli miała go szukać w ten sposób, to tylko traciła czas. Samochodem będzie szybciej ale.. Znowu pokręciła głową. Dlaczego miała go szuka? Dlaczego w ogóle się nim przejmowała? - Jak Cię znajdę, to Cię zabiję. – mruknęła, ściskając w dłoni jego klucze od samochodu. Po chwili cofnęła się i pobiegła zdenerwowana w stronę parkingu, gdzie zostawili samochód. Kilka metrów przed autem, raptownie się zatrzymała. Tomasz siedział na masce swojego volvo, kompletnie zamyślony. Skubał palcami jakąś małą gałązkę. Zacisnęła powieki. Musiała powstrzymać łzy, które gdzieś tam w kąciku oka, były skłonne zdradzić co czuła. Przez moment, naprawdę się przestraszyła o tego dupka.. Teraz, odetchnęła z ulgą. Po chwili, strach i ulga zamieniły się w złość. Podeszła do niego bojowo nastawiona, wyrywając mu ową gałązkę z rąk.

- Kretyn! – spojrzała na niego wściekła. On zamiast odpowiedzieć, zmrużył oczy. Był ciekaw, co jeszcze ma do powiedzenia na jego temat. Elka widząc jak Tomasz ignorująco milczy, nie mogła tego zdzierżyć. - Jesteś skończonym idiotą! – walnęła go w ramię. - Ile Ty masz lat? 5? 10? Zachowujesz się jak dziecko. Obrażasz się na to co mówię, potem znikasz bez słowa i co? Mam Ciebie szukać? Co Ty sobie myślisz? – zmrużyła oczy. - I z czego się do cholery teraz głupio śmiejesz? – syknęła w momencie, gdy na jego ustach pojawił się uśmiech. – No słucham? Co jest takie zabawne? Proszę, podziel się ze mną, może też się pośmieje. – warknęła.

- Ty. – odparł zadowolony, wciąż się uśmiechając.

- Słucham? – spojrzała na niego zirytowana.

- Ty wkurzona i przestraszona. – uśmiechnął się pod nosem.

- Nie jestem przestraszona. – syknęła przez zęby.

- Byłaś.. Przez chwilę na pewno. – popatrzył na nią.

- Bzdury opowiadasz! – fuknęła krzyżując ramiona.

- Czyżby? – uniósł brew. - Nie sądzę. A wiesz skąd to wiem? Sama się zdradziłaś robiąc mi tę awanturę. – uśmiechnął się. - Gdybym nic Cię nie obchodził.. – zsunął się z maski, stając naprzeciwko. Objął ją w pasie i przyciągając ku sobie bardzo blisko. - Gdyby Ci nie zależało, jak to cały czas próbujesz mi wmówić, miałabyś gdzieś, czy poszedłem się utopić czy nie. Czy wrócę do Ciebie czy nie. – spojrzał jej w oczy.  - Przyznaj się w końcu, że Ci na mnie zależy. – wyszeptał w jej wargi, muskając palcami jej plecy.

- A jak się nie przyznam to co mi zrobisz? – mruknęła.

- Znowu Cię pocałuję. – uśmiechnął się szepcząc w jej wargi.

- A ja Cię spoliczkuję. – odparła z przekąsem w głosie.

- Przekonamy się. – mruknął, odrobinę muskając jej usta.

- Dlaczego się nie utopiłeś? – zapytała spoglądając mu w oczy.

- Bo nigdy więcej Cię nie zostawię. – ponowie musnął jej wargi. Widząc, że nie odpycha go od siebie, tylko daje się tulić i całować, drążył temat. - Czyżbyś jednak zmieniła zdanie? – wyszeptał z uśmiechem, lekko rozchylając jej wargi. - Jeszcze możesz się przyznać.. – przygryzł jej dolną wargę. - Chociaż jeden raz..

- Jesteś durniem! – mruknęła ledwie wytrzymując jego bliskość.

- A Ty upartą oślicą. – roześmiał się, spoglądając jej w oczy.

- A Ty się w końcu zamknij. – mruknęła, przymykając oczy.

Tym razem, to ona postanowiła zrobić z niego durnia. W końcu też możesz mieć z tego przyjemność. – pomyślała, czując jego oddech na ustach. Oparła go bardziej o maskę samochodu, najpierw tylko dotykając jego warg. Mogła go tak podrażnić i zostawić ale nie zrobiła tego. Po chwili, wpiła w jego usta. Z początku intensywny pocałunek, stał się bardziej namiętny, powolny i czuły. Na takie zachowanie nie mógł być obojętny. Wpadł w jej sidła. Po tym, jak odwzajemniał jej pocałunek, nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. Sama też nie była z betonu. W pewnej chwili zrobiło się za gorąco i nie miała ochoty tego kończyć. To uczucie mogło trwać i trwać. Niestety, musiała to przerwać i utrzeć mu nosa. Za karę. Za jego pewność siebie. W najlepszym momencie. W takim, w którym doprowadzi go do szału swoim zachowaniem. Choć nigdy tego nie robiła, z nim miała ochotę spróbować. Albo to nie było takie trudne, albo to on był w tym cholernie dobry. Za dobry. Wpakowała się na minę, której sama stała się ofiarą. Igrając z jego językiem, w pewnej chwili po prostu to przerwała, odsunęła się i wsiadła do auta, zostawiając go jak idiotę. Czuła, że prędzej czy później to się na niej zemści. Przerwać taki pocałunek, z takim facetem, w takim momencie? Brawo Elka. – pokręciła głową, dotykając warg. On natomiast, musiał ochłonąć. Przez cały czas miał wrażenie, że to on za nią lata jak kretyn. Że ciągle coś insynuuje i prowokuje do dwuznacznych sytuacji. Tymczasem, dosłownie w kilka sekund zrobiła z niego durnia. Pocałowała go tak, jak nawet nie śmiał myśleć, a w najlepszym momencie po prostu to przerwała. Chciał zachować jak najdłużej w pamięci to co zrobiła. Przez chwilę przygryzał wargę. W końcu wstał z maski i również wsiadł do auta, siadając za kierownicę.

- I miałem rację. – uśmiechnął się pod nosem, odpalając silnik.

- Niby z czym? – odparła od niechcenia, grzebiąc w torebce.

- Ty mnie pocałowałaś. – zerknął na nią zadowolony. - Wygrałem.

- Sprawdzałam czy jeszcze pamiętam jak to się robi. – mruknęła.

- Ach tak? – zerknął na nią, wyjeżdżając z parkingu. - No to z przykrością stwierdzam, że daleko Ci do ideału. Musisz jeszcze trochę poćwiczyć swój warsztat. – zacisnął mocno wargi, patrząc prosto przed siebie. Czuł, że zaraz oberwie za to co powiedział, jednak chciał jej dać nauczkę. Właśnie za to, że przerwała ten cudowny pocałunek, który mógł dopisać do listy ulubionych. Oczywiście tych z nią w roli głównej.

- Świnia. – spojrzała na niego wściekła, za jego głupią uwagę.

Na jej jakże kąśliwy epitet, nie zareagował. Uśmiechnął się tylko pod nosem. Nie chciał wdawać się w dyskusje, która skończyłaby się kolejną kłótnią. Poza tym, miał asa w rękawie, którego wyjmie w odpowiednim momencie. Tymczasem, skręcił w ulicę, która bezpośrednio prowadziła na Białołekę. Tam znajdował się drugi z listy z ośrodków opiekuńczo-wychowawczych, który mieli odwiedzić. Po drodze, zerkał co robi Elka. Mało, że była na niego obrażona, to znów wpadła w stan zamyślenia. Nie pierwszy raz tego dnia. Pomimo tego co mówiła wcześniej, wcale jej się nie spieszyło. Wcale nie chciała jechać do kolejnego domu dziecka. Już po tej wizycie miała przesyt, a co będzie teraz? Poza tym, to właśnie tam gdzie teraz jechali, zabrano małego Michałka. Tomasz mógł mieć rację. Prawdopodobieństwo, że jeszcze tam był, równało się zeru. Mimo wszystko, czuła się dziwnie. To nic, że była z tym malcem raptem kilka godzin. Ta sytuacja poruszyła ją na tyle mocno, że nie mogła o nim po prostu zapomnieć. Jeszcze jedna rzecz nie dawała jej spokoju. Po rozmowie z małą Gabrysią, bała się kolejnego spotkania z dziećmi. Jeśli znowu usłyszy podobną historię, jaką opowiedziała jej ta mała piegowata dziewczynka, to się całkiem rozsypie. Nie mogła patrzeć na dziecięce łzy, a tym bardziej słuchać jak jest im źle. Nagle, coś sobie przypomniała. Wyjęła z torby mały szary dyktafon, którym rejestrowała rozmowę z dyrektorką. Gdy wychodzili z budynku, zapomniała go wyłączyć i wszystko co się działo do tej chwili, wciąż się nagrywało. Przewijają taśmę do początku, zaczęła sprawdzać jakość nagrania. Odsłuchując kolejne losowe fragmenty rozmowy, przesunęła za daleko. Zamiast dyrektorki, usłyszała głos małej dziewczynki z którą rozmawiała. Słysząc głos dziecka, Tomasz zmarszczył czoło.

- Kto to? – zapytał zerkając na nią, gdy stanęli na światłach.

- Gabrysia.. – mruknęła. - Chwilę z nią rozmawiałam.

- O czym? – ruszył dalej, zerkając raz na nią a raz na drogę.

- O.. Zresztą sam posłuchaj. – włączyła mu rozmowę od początku.

Patrząc na drogę, zaczął wsłuchiwać się w nagranie. Już sam początek go zaskoczył. Był pełen podziwu, że Elka tak wybrnęła z tej sytuacji. Nie miał pojęcia, jak sam by się zachował, gdyby to na niego trafiło takie pytanie. Do tego dodać dziecko, które patrzy z nadzieją w oczach, że skończy się ten koszmar? Chyba nie chciał być w jej skórze. Nie skomentował tego, tylko słuchał dalej. Gdy usłyszał jak dziecko mówi o przemocy w domu, o tym jak matka ją broniła przed ojcem, mocno zacisnął dłonie na kierownicy. Był uczulony na przemoc domową i nie godził się na takie traktowanie. Ilekroć słyszał o podobnych sytuacjach, budziła się w nim złość. Kiedy mała powiedziała, że jej mama nie żyje, spojrzał na Elkę bez słowa. Również na niego popatrzyła, tylko zaciskając wargi. Po chwili spuściła głowę, wpatrzona w niewielki dyktafon, który obracała w palcach. Teraz już rozumiał, skąd jej poruszenie. Nie dziwił się, że nie wytrzymała i mogła się rozpłakać. I tak była dzielna. Nie dała po sobie poznać, że ta historia ją wzruszyła. Mało tego, próbowała być dla dziecka przyjaciółką. To było właśnie w niej piękne. Swoim zachowaniem kupowała go całkowicie. Znowu utknęli w korku, gdy była mowa o tym, dlaczego ta mała płakała. Nie chciała jej tego powiedzieć od tak. To była jej tajemnica. Gdy Elka próbowała ją podpuścić wymianą sekretów, tym bardziej był ciekaw tej rozmowy. Kiedy Gabrysia zapytała o sekret Elki a ta zaczęła mówić, że na dole czeka na nią pewien pan.. zorientowała się co się dzieje i natychmiast wyłączyła nagranie.

- Czemu wyłączyłaś? – spojrzał na nią z wyrzutem.

- Bo to nie Twoja sprawa. – odparła krótko, chowając dyktafon.

- Ten sekret dotyczył mnie.. – mruknął pod nosem.

- Nieprawda.. – fuknęła, spoglądając w szybę.

- I kto tu teraz kłamie? – popatrzył na nią nie ustępując.

- Musiałam coś wymyślić – odparła, nie patrząc na niego.

- Aha. Poczekaj bo Ci uwierzę. – pokręcił głową.

- Wierz sobie w co chcesz. – odparła zirytowana jego słowami.

- Jasne.. – zacisnął wargi. - I co? W końcu się dowiedziałaś?

- Czego? – spojrzała na niego niezrozumiale.

- Dlaczego ta mała płakała. – spojrzał na nią poważny.

- Można tak powiedzieć. – przytaknęła. - Jedna z opiekunek znęca się nad nimi psychicznie. Nie wiem czy do wszystkich coś ma, czy tylko Gabrysia jej podpadła. Wmawia jej, że ma charakter ojca. Że skończy jak on za kratkami, że będzie podła, nikt jej nie zechce i tym podobne brednie. Oczywiście wszystko mówione pod groźbą, że jak komuś powie to ją zleje.. – pokręciła głową. - Nie wiem która to opiekunka, wiem tylko, że ma na imię Kaśka.

- To jest poważne oskarżenie. – zastanowił się nad powagą sytuacji.
- Wiem o tym. – zerknęła na niego, usadawiając się wygodniej.

- Jeśli to wszystko prawda, to oni będą mieli cholerne kłopoty jeśli to wypłynie. –  popatrzył na nią, po tym jak zajechał na parking.

- Ta.. tylko jak ma wypłynąć.. – mruknęła pod nosem. - Ja oczywiście mogę o tym napisać. Wysmaruję taki reportaż, że się zakryją nogami. Wybuchnie afera jak stąd do Szczecina ale.. nie w tym tkwi problem. Problemem jest to nagranie. – spojrzała na niego, siadając bokiem. - Bez nagrania, mogą mnie oskarżyć o pomówienie. To co mam, jest nielegalne Tomasz. Mi nie wolno bez pozwolenia nagrywać rozmów.. Tym bardziej z dzieckiem. Żeby cokolwiek zdziałać, potrzeba nakazu sądu na przesłuchanie. Nie wiem co mam z tym zrobić. Jestem w kropce. Obiecałam jej pomóc. Chcę jej pomóc, ale to ja mogę mieć kłopoty. W zasadzie, oboje możemy mieć. Nie zapominaj, siedzisz w tym bagnie tak samo jak ja. – oparła się o zagłówek. Spoglądając na nią, Tomasz dotknął ręką jej policzka, delikatnie głaszcząc zarumienioną skórę.

- Nie zostawię Cię z tym samej. – odparł spokojnym tonem.

- Prosiłam żebyś.. Zresztą nieważne. – pokręciła głową.

- Żebym co? – popatrzył na nią, jeszcze bardziej się przybliżając.

- Żebyś.. – spojrzała na niego przez dłuższą chwilę.

- Nie szukaj głupich argumentów. – szepnął w jej wargi.

- Idziemy.. – mruknęła, po chwili wysiadając z auta.

- Co za temperament. – pokręcił głową, również wysiadając.

Aby dojść do budynku na końcu drogi, szło się równolegle z przylegającym do parkingu placem zabaw i boiskiem placówki. Całość była otoczona wysokim ogrodzeniem z siatki. Wyglądało to trochę jak zoo. Jedyną różnica było to, że zamiast zwierząt w środku byli ludzie. Kilka metrów od ogrodzenia, na placu bawiła się grupka dzieci w różnym wieku. Młodsze ganiały się dookoła piaskownicy, nieco starsze szalały na drabinkach. Zdawało się, że nikt ich nie pilnuje. Gdy jedno dziecko upadło, drugie pomogło mu wstać. Całej sytuacji przyglądała się Elka, do której w końcu dołączył Tomasz. Zaciskała nerwowo rękę na pasku torby, patrząc na to co się dzieje. Widząc jej spojrzenie, objął ją ramieniem.

- Chodźmy. Nie dobijaj się tym. – szepnął jej na ucho.

- To ogrodzenie wygląda jak klatka. – mruknęła pod nosem.

- Całe to miejsce jest okropne.. – westchnął cicho rozglądając się.

Gdy nagle w ogrodzenie przy którym stali uderzyła piłka, podbiegł do nich mały chłopiec. Zabierając piłkę, spojrzał na nich przez chwilę w taki sposób, że Elce zabrakło słów. Po chwili chłopczyk wrócił do swojej grupy, wskazując na nich palcem i coś powiedział. Patrząc na nich, pokręciła głową.

- Wiesz jak to wygląda? Jak my teraz wyglądamy? – w końcu się odezwała i spojrzała na Tomasza. - Jak kupujący w hipermarkecie. A to miejsce.. To miejsce jest jak sklep.. Dzieci ganiają po placu, a przyjeżdżający tutaj ludzie, obserwują ich jak na jakimś wybiegu dla zwierząt. Może weźmiemy tego, a może tamten będzie lepszy? Nie.. Ta ma piegi, będzie brzydka. Rudego też nie weźmiemy. Co powiedzą sąsiedzi.. – mruknęła zbulwersowana sytuacją.

- Uspokój się Elka.. – zacisnął palce na jej ramieniu.

- Nie mogę Tomasz. – pokręciła głową rozżalona.

- Ej.. spójrz na mnie. – złapał ją za podbródek, odwracając jej twarz ku sobie. - Możesz i zrobisz to. Właśnie dla nich. Jesteś tu po to, żeby sprawdzić czy tym dzieciom nie dzieje się krzywda tak? Ty im masz pomóc, a nie zaszkodzić. Może jest tak jak mówisz. Może to miejsce tak działa, ale Ty tak nie działasz. Dlatego uspokój się, oddychaj i zrób to, po co tu przyjechaliśmy. – popatrzył na nią. Słuchając tego co mówił, z pewnością w głowie, nabrała powietrza i odetchnęła głęboko, próbując wziąć się w garść. Nerwy nie mogły zniweczyć jej planu. Czując jak czule głaszcze jej policzki, na moment zamknęła oczy, by po chwili spojrzeć na niego.

- Okej.. – przytaknęła mu. - Tylko mnie znowu nie całuj.

- Teraz czy w ogóle? – uśmiechnął się pod nosem.

- Teraz.. Znaczy w ogóle.. – wyrwała mu się i poszła pod budynek.

- Teraz mogę w sumie zaczekać. – mruknął sam do siebie.

- Idziesz?! – odwróciła się do niego, będąc przy drzwiach.

- Idę, idę. – przytaknął i po chwili stanął tuż obok niej.

- I błagam, nie wdawaj się w dyskusję. – zerknęła na niego.

- Nie obawiaj się, po tamtej mam przesyt. – zaśmiał się pod nosem.

- Jak to było? Seks 24 h na dobę? – zacisnęła wargi w półuśmiechu.

- I wszędzie gdzie popadnie. – szepnął jej na ucho.

- Chyba padniemy trupem. – parsknęła śmiechem.

- Już się nie mogę doczekać. – zaczął się dusić ze śmiechu.
- A wytrzymasz taki maraton? – uniosła znacząco brew.

- Poprawka.. Czy wytrzymamy. – popatrzył na nią wyczekująco.
- No wiesz.. nie znam Twoich umiejętności. – zacisnęła wargi.
- Jak chcesz, mogę Ci pokazać.. – również zacisnął wargi.
- No chyba nie zamierzasz tutaj. – popatrzyła na niego.
- Nie tutaj i nie teraz, ale w ogóle.. – uśmiechnął się pod nosem.
- W ogóle, to zapomnij. Nie będzie seksu. – prychnęła.
- Nie będzie? – popatrzył na nią zawiedziony jak szczeniak.
- Zamknij się.. i bądź poważny. – ścisnęła go za nos.

- To przestań mnie rozśmieszać. – spojrzał na nią.

- Nie moja wina, że głupoty Ci w głowie. – odparła.

- Sama mnie podpuszczasz, to masz efekt. – mruknął jej na ucho.

- Dobra już.. Skończ. Koniec! – spojrzała na niego. – Uspokój się.

- Okej, włączam tryb nudnego i spokojnego męża. – zaśmiał się.

- Głupek.. – pokręciła głową, otwierając w końcu drzwi.

Tym razem, gdy weszli do środka nie śmierdziało chemią, tak jak w poprzednim miejscu. Tu w ogóle nie pachniało. Było nijako. Szaro, buro i ciemno. Na ścianach nie było żadnych rysunków, zdjęć ani obrazków. Nie było nic, poza planem ewakuacji budynku, który wisiał przy pierwszych napotkanych drzwiach. Ta pustka jaką zobaczyła w korytarzu, nasunęła jej pewien pomysł. Tym razem nie chciała myszkować. Chciała wprost porozmawiać z personelem i podeszła pod drzwi z napisem „Dyrektor”. Już miała pukać, gdy usłyszała dobiegające stamtąd głosy. W dyskusji trwającej po drugiej stronie drzwi, brało udział dwóch mężczyzn i kobieta. Nie chciała przerywać rozmowy, więc ruchem ręki zawołała Tomasza by poszli dalej. Idąc do końca korytarza i skręcając w prawo, napotkali szerokie drewniane schody prowadzące na górę. Spojrzeli po sobie wymownie. Już mieli wchodzić na piętro, gdy usłyszeli kroki i głosy dwojga ludzi wychodzących z biura. Kobiety i mężczyzny. Elka z ciekawością cofnęła się kilka metrów, by zobaczyć, kto tam rozmawia. Z tej odległości gdzie stała, nie słyszała dokładnie, ale w trakcie ich rozmowy padły takie słowa jak „to za dużo, skąd my tyle weźmiemy. Nie stać nas na dziecko”. Po chwili, oboje zdenerwowani, opuścili budynek trzaskając drzwiami. Z tych kilku słów jakie usłyszała, nie mogła być pewna, o czym była mowa. Wszystko wskazywało na to, że w rozmowie z dyrektorem musiała paść jakaś kwota, której nie byli w stanie pokryć tamci ludzie. Pytanie brzmiało: za co? Za przyspieszenie procesu? Za jakieś papiery czy uzyskanie zgody? Gdy spojrzała na czekającego u podnóża schodów Tomasza, zawołała go by się wrócił. Zdziwiony podszedł do niej, a raczej poszedł za nią, kiedy kierowała się prosto do pokoju Adama Rafalskiego – dyrektora ośrodka. Gdy zapukała, usłyszała głośne „proszę”.

- Dzień dobry, można? – odezwała się stojąc w drzwiach. W tym samym momencie, odwrócił się w stronę drzwi około 45 może 50-letni mężczyzna. Na widok Elki, uśmiechnął się serdecznie.

- Dzień dobry, proszę. – spojrzał na nią i Tomasza, który wszedł tuż za Elka. gdy tylko go dostrzegł, z ust mężczyzny zszedł radosny uśmiech, zamieniając jego twarz i całą osobę, w ponurą postać.

- Dziękuję. – uśmiechnęła się – Joanna Olszewska.

- Adam Rafalski, miło mi. – uścisnął jej rękę.

- Chcielibyśmy się dowiedzieć.. – zaczęła ale jej przerwał.

- Proszę sobie usiąść. – spojrzał na nich, również podając rękę Tomaszowi, który po chwili odsunął Elce krzesło by usiadła. - Słucham Państwa. A momencik.. tylko wyłączę telefon, żeby nam nie przeszkadzał. – przytrzymał aparat, po chwili chowając go do kieszeni granatowej marynarki. - Już. Proszę mówić. – spojrzał na nich, siadając przy biurku. - W czym mogę pomóc.

- Jesteśmy zainteresowani adopcją.. Z mężem już od jakiegoś czasu, poważnie o tym myślimy, ale nie tylko w tej sprawie przyszliśmy. Chodzi o to, że chcemy pomóc. – zerknęła na Tomasza, który zmarszczył czoło nie wiedząc co też tym razem wymyśliła. - Wiem, że istnieje coś takiego jak wolontariat czy jak to się tam nazywa. Potencjalni rodzice, którzy chcąc adoptować dziecko, mogą pomagać w prowadzeniu placówki. Wspomagać finansowo i tym podobne sprawy.. A przy okazji, po prostu przebywać z dziećmi. Coś w rodzaju aklimatyzacji. My poznajemy ich zwyczaje, oni poznają nas.. Rozumie pan, coś zupełnie innego niż raptowny przeskok stąd, do nowego domu, do całkiem nowych, obcych sobie ludzi. – spojrzała na niego. – Wiem, że za granicą istnieje taka opcja i jest dość powszechna.

- Zaskoczyła mnie Pani.. – popatrzył na nią z niedowierzaniem. - Nie zdarzyło mi się jeszcze w całej karierze, by ktoś zaproponował coś takiego. Istnieje taka możliwość jak najbardziej, ale nigdy nikt nie wpadł na ten pomysł. Jesteście Państwo pierwsi. – zerknął na Tomasza, który tym razem patrzył na Elkę i zastanawiał się, skąd przyszedł jej do głowy taki pomysł.

- Wie Pan.. Normalnie człowiek przychodzący z ulicy, nie wie jak jest. – spojrzała na niego. - Nie wie jak wygląda prawda i życie w domu dziecka. Ja wiem.. Sama się wychowałam w takim miejscu i wiem, czego brakuje dzieciom i czego potrzebują.. – gdy Tomasz usłyszał co ona mówi, całkiem zgłupiał ale nie zareagował. Słuchał dalej co ma do powiedzenia. - Nikt tak nie zrozumie innych dzieci które czekają na adopcje jak ktoś, kto sam chciał być przygarnięty. Chciał być kochany. Kiedyś obiecałam sobie, że jeśli będę miała taką możliwość, to pomogę. Będę pomagać tak, jak ktoś pomógł mnie. Mamy teraz takie możliwości i chęci więc.. 

- Nie wiem co powiedzieć. To naprawdę.. – pokręcił głową. - Takie osoby jak Pani, przywracają wiarę w wychowanków naszych placówek. Istnieje bardzo niechlubna opinia, że dzieci z bidula są patologią, że nie radzą sobie.. A jeśli nawet radzą, prędzej czy później zejdą na złą drogę.. Oczywiście, to tylko głupie gadanie. Jest wiele wspaniałych osób, które wykorzystują daną im szansę. Najlepszym przykładem jest Pani. – spojrzał na nią i na Tomasza. - Musi być Pan dumny z małżonki.

- Jestem. – przytaknął, zerkając na Elkę. - To jest szalona kobieta. Milion pomysłów na minutę i jeszcze większe serce do ludzi. Wciąż mnie zaskakuje, nawet teraz..– pokręcił głową z uśmiechem, czując jak ściska go palcami za udo, żeby przypadkiem czegoś nie chlapnął. Po chwili, złapał ją za rękę i uniósł do swoich warg, delikatnie całując. - Nie mógłbym mieć lepszej żony.

- Ale Ty mnie czarujesz.. – pokręciła głową, spoglądając na niego.

- Mówię szczerze. – uśmiechnął się, w końcu puszczając jej dłoń.

- Muszę się zgodzić z Pani mężem. – zaśmiał się. - A wracając do tematu adopcji.. Bo o tym też Pani wspomniała, czy interesuje Państwa konkretny wiek dziecka czy też..

- Nie jest to bardzo istotne, chociaż wiadomo.. Małe dziecko jest rozkoszne.. – uśmiechnęła się. - Takie kilkumiesięczne byłoby idealne, ale wiem jak jest. O takie dzieci raz, że jest bardzo trudno bo jest ogromna kolejka oczekujących. Dwa.. inne też potrzebują miłości i nie ważne czy mają 4 czy 10 lat. – popatrzyła na niego.

- Zgadza się.. Co prawda, nie praktykujemy tego ale.. W bardzo wyjątkowych sytuacjach, idziemy na rękę takiej parze starającej się o dziecko. – popatrzył na nią. - Ale o tym może później. Jak już byśmy załatwiali inne formalności związane z adopcją.. Ta cała papierologia jest straszna. Dokumenty, podpisy, testy.. Znowu dokumenty, wizyty.. Za dużo tego. Można by to jakoś skrócić.. Załatwić polubownie ale.. Nie ważne. Innym razem o tym pomówimy. – pokręcił głową. - Co mogę jeszcze powiedzieć..

- Tak.. znamy z mężem tę całą procedurę.. – pokiwała głową, mając ochotę urwać mu łeb. Perfidnie insynuował, że wszystko można załatwić za pomocą pieniędzy. Sprzedajna gnida. – pomyślała, ciesząc się, że wpadła na ten szalony pomysł ze sponsorowaniem ośrodka. Facet jadł im z ręki, jak tylko usłyszał o chęci pomocy. - Ja mam jeszcze pytanie, a w zasadzie to prośbę.. Czy możemy obejrzeć ośrodek? Tak naprawdę muszę być absolutnie pewna, że nasze wsparcie jest niezbędne. Że faktycznie możemy tu pomóc.. – spojrzała na niego, trochę go zaskakując swoją prośbą. Nie był to dobry moment na odwiedziny, bo dobrze wiedział jak wygląda ośrodek na co dzień. Miał wtyki, kiedy będzie jakaś kontrola i wtedy wszystko było idealnie. Tzn dzieci ubrane, nakarmione, personel spokojny. Na co dzień tak nie było, ale teraz gra była warta świeczki. Może się nie zorientują. – pomyślał.

- Rozumiem, że chce Pani wiedzieć w co inwestuje czas i pieniądze.. No dobrze. Mogę pójść Państwu wyjątkowo na rękę. Oprowadzę, pokażę co i jak.. – popatrzył na nią. - Coś jeszcze państwa interesuje? – zerknął raz na nią, raz na Tomka, splatając palce obu dłoni w koszyczek.

- Tak, chcę obejrzeć z bliska boisko i plac zabaw. – odparł Tomasz, spoglądając raz na Elkę raz na Adama. - Mam zaprzyjaźnioną firmę wykonawczą, która zajmuje się wyposażeniem placów zabaw.. Jeśli będzie taka potrzeba, szepnę słówko..

- Świetnie.. W takim razie, zapraszam na wycieczkę. – wstał od biurka, tak samo jak Elka z Tomaszem i całą trójką wyszli z gabinetu, idąc za facetem, który skierował się na piętro. 

Tomasz zerkał porozumiewawczo na Elkę, tak jak ona na niego. Już wiedział, czemu służyła ta cała gadka. Teraz mieli jawną sposobność obejrzeć każdy, no może prawie każdy zakątek tego miejsca. Gdy facet kolejno pokazywał im pomieszczenia, co gdzie jest, opowiadał co by mogło się przydać. Gdy Elka go zagadywała, Tomasz dyskretnie robił zdjęcia i szli do następnego miejsca. Może nie umieli dogadać się na stopie prywatnej, chociaż wciąż próbował to zmienić, to zawodowo idealnie ze sobą współgrali. Kiedy obeszli pierwsze piętro, weszli na drugie. Tutaj mieszkały te młodsze dzieci. Gdy przechodzili obok otwartego pokoju, tym razem zajrzał tam Tomasz. Chociaż miejsce było i tak lepsze niż to, co widziała Elka, poczuł się dziwnie. Kilka łóżek, dwoje dzieci siedzących w kącie, trzecie odrabiające lekcje przy czymś przypominającym biurko. Gdy młodszy chłopiec go zauważył, zaraz podszepnął coś drugiemu i obaj spojrzeli na Tomasza. Lekko się do nich uśmiechnął, opierając o futrynę. Odszedł, gdy Adam i Elka go zawołali. Tym razem to on był poruszony tym co zobaczył. Przez chwilę chodził za Elką trochę nieprzytomny, do momentu, gdy nie szturchnęła go ramieniem. Porozumiewawczo zapytała o co chodzi, ale nie odpowiedział. Zbył ją ruchem ręki, by robiła swoje. Gdy w którymś momencie wszyscy usłyszeli głośny płacz dzieci, spojrzeli po sobie. Dobiegał z pokoju na końcu korytarza. Nie pytając czy może czy nie, Elka poszła w tamtym kierunku. Za nią poszedł Tomasz a na końcu spanikowany Adam. Gdy otworzyła drzwi, w pokoju znalazła te najmłodsze maluszki. Nie mające nawet roku. W pomieszczeniu była też kobieta, która ewidentnie nie dawała sobie rady ze wszystkim. Kiedy jeden brzdąc kończył płakać, zaczynał następny. Gdy dyrektor zapytał co tu się dzieje, kobieta zaczęła się uskarżać, że nie ma już siły. Rzuciła ręcznikiem w jedno z łóżeczek i zaczęła krzyczeć. Że sama nie da rady wszystkich nakarmić, wykąpać, przewinąć.. Że ma dość bycia służącą tych wrzeszczących „obsrańców” za gówniane pieniądze i wyszła trzaskając drzwiami. Nie miała oporów by powiedzieć to przy obcych ludziach, co wprowadziło w konsternację zarówno ich jak i dyrektora. Nie wierząc własnym uszom, w to co słyszy i oczom w to co widzi, w końcu Elka nie wytrzymała i spojrzała zbulwersowana na Adama.

- Proszę tu kogoś natychmiast zawołać. – podniosła głos.

- Ja bardzo Państwa przepraszam za tę scenę.. Ten incydent, nie powinien mieć miejsca.. Państwo pozwolą za mną, a ja zaraz coś wymyślę. – spojrzał na nich, stając przy drzwiach. - Zapraszam..

- O nie. Mowy nie ma, nie ruszę się stąd, do póki ktoś tu nie przyjdzie i nie zajmie się tymi dziećmi. – spojrzała na niego oburzona jego zachowaniem. - Może ja mam się nimi zająć co? To należy do Pana obowiązków, żeby zapewnić odpowiedni personel, który zajmie się każdym mieszkańcem ośrodka.

- Momencik, proszę się nie denerwować. Zaraz tu kogoś sprowadzę. Proszę spokojnie poczekać! – spojrzał na nią spanikowany, że po takiej akcji jakiej byli świadkami, wszystko przepadnie. Wyleciał jak z procy, w poszukiwaniu kogoś, kto zajmie się siedmiorgiem maluchów. Gdy zostali sami w pokoju, popatrzyli na siebie kompletnie ogłupieni całą akcją. Na to co zobaczyli, nie było wytłumaczenia.

- Spokojnie?! – krzyknęła za nim ale już nie usłyszał. - Ja po prostu nie wierzę.. – pokręciła głową, spoglądając dookoła siebie. Płacz zagłuszał nawet jej myśli, ale nie odebrał zdrowego rozsądku. - Ty to widziałeś? Dotarło to do Ciebie? Bo do mnie nie.. – spojrzała na Tomasza. - Coś trzeba z nimi zrobić, jakoś je uspokoić.. – podeszła do pierwszego lepszego łóżeczka pod oknem, próbując zdiagnozować, dlaczego leżąca tam dziewczynka tak płacze.

- Szczerze mówiąc.. Nie wiem nawet co Ci odpowiedzieć. – spojrzał na nią. - To wszystko mi się nie podoba.. Zachowanie, to miejsce.. Elka? Co Ty robisz? – zmarszczył brwi, gdy Elka wzięła jednego malucha na ręce próbując uspokoić. Po chwili, stwierdził, że to było głupie pytanie. Zamiast zadawać kolejne, zrobił to samo co ona tylko z drugim, chyba jeszcze bardziej nerwowym szkrabem. Widząc co robi Tomasz, uśmiechnęła się pod nosem. Może i był dzisiaj nie raz dupkiem, ale nie musiała go prosić o pomoc. Wiedział co musi zrobić. On z kolei, dopiero gdy miał chłopca na rękach, poczuł dlaczego ten mały tak płacze. - Chyba mamy sytuację awaryjną. – spojrzał bezradnie na Elkę.

- Pełna pielucha? Cholera.. – rozejrzała się po szafkach, ale nie widziała nigdzie pieluch na zmianę. - Nawet gdyby gdzieś tu były..  Wiesz jak się przewija dziecko? – popatrzyła na niego.

- Ty myślisz, że ja pamiętam? – odparł półszeptem, nie chcąc drażnić jeszcze bardziej tych dzieci. - Miałem 15 lat kiedy urodził się Igor. Nie w głowie mi było przebieranie i przewijanie małego sikającego brata. – popatrzył na nią. - A Ty? Przewijałaś małą Natalię? – zapytał dokładnie o to samo.

- Oszalałeś? Ja miałam 10 lat.. – popatrzyła na niego jak na durnia, głaszcząc małą po pleckach. - Mało co pamiętam z tego okresu. – pokręciła głową, w końcu kładąc dziewczynkę do łóżeczka gdy trochę się uspokoiła i przestała płakać.

- Pięknie.. Genialni z nas rodzice. – odparł, bujając dziecko.

- Rodzice? Jeszcze nimi nie jesteśmy. – spojrzała na niego, podchodząc do drugiego dziecka, które leżało na przeciwko.

- Jeszcze? – powtórzył za nią zaintrygowany jej słowami. - Czyżby to było dla mnie światełko w tunelu? – spojrzał na nią, jak pochyla się nad łóżeczkiem. - To dobry znak, znaczy jeszcze jest szansa, że nimi zostaniemy. – uśmiechnął się pod nosem. Słuchając co mówi, tylko pokręciła głową. On zaś po chwili spojrzał na nią. - A wiesz co to jeszcze znaczy? Bardzo dużo seksu. – zacisnął wargi.

- Weź mnie nawet nie denerwuj! – mruknęła, patrząc na niego.

- No co? Ty powiedziałaś o byciu rodzicami. – spojrzał się na nią.

- O Boże.. – w pewnej chwili przytknęła dłoń do ust.

- Co się stało? – podszedł do niej, natychmiast poważniejąc.

- Popatrz na jej głowę. – delikatnie podniosła główkę dziecka, by pokazać spory siniak na szyi. Nie wyglądał jakby się uderzyła, tylko jakby była podduszana ręką. - Widzisz Ty to? – spojrzała na niego przerażona swoim odkryciem. Po chwili, ostrożnie opierając głowę dziecka o poduszkę, położyła dziewczynkę.

- Cholera jasna.. Ma tego więcej? – spojrzał na nią przestraszony.

- Nie mam pojęcia.. – odparła spoglądając na niego. - Ty patrz czy ktoś nie idzie, ja.. – wzięła głęboki oddech, czując że zaczyna panikować. - Zaraz sprawdzę u każdego.. – odrzekła, najpierw sprawdzając czy mała nie ma więcej takich siniaków. Na szczęście nie miała. Kolejne dziecko też nie. Następne również. Gdy oglądała chłopca, który leżał w łóżeczku przy ścianie, dostrzegła coś innego. Małe znamię na rączce, które już kiedyś widziała. Zastygła, spoglądając na malca. Oparła się dłońmi o łóżko, nie wierząc własnym oczom. - To Michał.. – ledwie wykrztusiła z siebie.

- Co? – Tomasz spojrzał na nią niezrozumiale.

- To jest mały Michał. – spojrzała na niego opierając się o łóżko.

- O czym Ty mówisz? Skąd wiesz? – zmarszczył brwi.

- Ma identyczne znamię na prawej rączce. – odparła prawie ze łzami w oczach, biorąc go na ręce. - Pewnie nie zwróciłeś na to wtedy uwagi. – podeszła z nim do Tomasza. - Patrz tutaj.. – pokazała mu ślad w kształcie półksiężyca. - Zapamiętałam to po prostu.. Nie możliwe, że inny chłopiec w przybliżonym wieku, ma takie samo znamię i jest akurat w tym miejscu Tomasz.

- To tutaj go zabrali? – popatrzył na nią i na małego.

- Właśnie tutaj.. – spojrzała na niego, po chwili tuląc chłopca, który zaczepiał rączkami jej włosy. - A twierdziłeś, że na pewno go już adoptowali.. – mruknęła, odchodząc kawałek dalej. - On powinien mieć rodzinę. Mamę, tatę.. a nie siedzieć w tym koszmarnym miejscu. – zacisnęła powieki, odwrócona do niego plecami. To było głupie ale chciało jej się wyć. Znała tego malucha kilka godzin a  przejmowała się jego losem, jakby był jej dzieckiem. Gdy już miał do niej podejść, w pokoju pojawił się dyrektor i dwie kobiety. Kazał im natychmiast zająć się dziećmi. Elka odwróciła się z małym na rękach słysząc zamieszanie. - Jak tak można? – spojrzała na dyrektora, podnosząc głos. - Do cholery jasnej jak tak można ja się pytam? Jak można pozwolić, żeby małe dzieci były głodne, nieprzewinięte i.. Tamta dziewczynka ma siniaki na szyi. Kto jej to zrobił? Co to jest? Co to ma znaczyć? – wrzasnęła na niego.

- Proszę się uspokoić. To się wszystko da wyjaśnić. – odparł.

- Wyjaśnić? Czym? Jak? Brakiem pieniędzy? – fuknęła wściekła. - Jak wy je traktujecie.. Trafią tutaj do Was, bo ktoś je porzucił. Tutaj mają być bezpieczne a co jest? Są bite i poniewierane jak szmaty.

- Pani Joanno.. To wszystko jest.. – znowu mu przerwała.

- Żadna pani Joanno. – warknęła. - To co tu zobaczyłam to skandal. Ja tego tak nie zostawię. Przysięgam Panu. Pan i każdy w tym miejscu, odpowiecie za to przed sądem. – spojrzała na niego.

- Proszę oddać mi dziecko. – podeszła do niej kobieta.

- Oddać? I co? Też go pobijecie? – spojrzała na nią wściekła.

- Nikt nikogo nie pobije. – odparła spokojnym tonem kobieta.

- Nie daruję wam.. – mruknęła z żalem w oczach, oddając jej małego. Spojrzała na Tomasza, który stał jak słup soli nie wierząc w to co się dzieje. Nie spodziewał się, że zrobi im taką aferę. Czuł, że jest wciekła, ale że zachowa to dla siebie. Jednak nie wytrzymała. Po chwili, bez słowa wyszła z pokoju, a on podążył za nią. Za nimi wyleciał spanikowany dyrektor, ale jak tylko zaczął mówić i krzyczeć na pół korytarza, Tomasz go zatrzymał, nie pozwalając dogonić Elki.

- Nie radze się zbliżać. – spojrzał na niego równie zdenerwowany.

- Ja naprawdę nie wiedziałem.. – pokręcił głową.

- To trzeba było pilnować interesu.. – spojrzał na niego gniewnie.

- Nie mam nad wszystkim władzy.. – odparł bezradny.

- Wystarczy myśleć i mieć serce, a nie liczyć tylko kasę. – warknął.

- Co? Jaka kasa? O czym Pan mówi. – zamrugał powiekami.

- Już Pan dobrze wie. Żegnam. – mruknął i poszedł za Elką. Kiedy wyszedł z budynku, rozejrzał się w którą stronę poszła. Dostrzegł ją dopiero przy samochodzie, jak siedziała na masce i najprawdopodobniej płakała. Dłużej nie czekając, poszedł w jej stronę. Wiedział, że jest zdenerwowana więc nawet nie próbował mówić, gdy się do niej zbliżył. Gdy zobaczyła cień na asfalcie, spojrzała w jego kierunku. Przetarła ręką policzki i wstała z maski.

- Zabierz mnie stąd! – mruknęła stając przy drzwiach.

- Już.. – odparł, otwierając drzwi od auta. Kiedy wsiadła, zrobił to samo po chwili odpalając silnik. Gdy wyjechali poza teren ośrodka, popatrzył na nią. Próbowała się uspokoić, ale wiedział, że po tym wszystkim, to będzie więcej niż trudne. Prawie niemożliwe. Zamiast cokolwiek powiedzieć, po prostu jechał przed siebie. Czuł, że co by nie powiedział, będzie tylko gorzej więc milczał. Ilekroć na nią spojrzał, miał nieodparte wrażenie, że chce się rozpłakać. Walczyła sama ze sobą, żeby tego przy nim nie zrobić. Oparła się skronią o szybę i zamknęła oczy. Chciała to sobie poukładać. Jakoś poradzić ze wszystkim. To co zobaczyła, przelało czarę goryczy. Nawet nie zapytała Tomasza gdzie jadą. Miała to gdzieś i miała dość. On z kolei, nawet nie myślał, żeby jechali tego dnia do jeszcze jednego miejsca. Z góry uznał to za najgłupszy pomysł. Do redakcji? Nie. Nie potrzeba jej więcej wrażeń i ludzi na dziś. Również nie był pewny, czy jego obecność zniesie dłużej niż pół godziny. Jakiś czas później, po prostu przywiózł ją pod jej dom, zatrzymując się pod kamienicą. Wtedy na nią popatrzył. - Ela..

- Nic nie mów.. – pokręciła głową, w końcu patrząc przed siebie.

- W porządku. Możemy pomilczeć. – oparł się wygodniej.

- Czemu przywiozłeś mnie do domu? – mruknęła pod nosem.

- Pomyślałem, że będziesz chciała być sama. – odparł cicho.

- Odjedź stąd.. – spojrzała na niego, opierając głowę o zagłówek.

- Gdzie chcesz jechać? – popatrzył na nią zdziwiony.

- Gdziekolwiek. Nie chce być sama w domu. – westchnęła.

- Nie będziesz sama. – szepnął, po czym odpalił silnik. Szczerze mówiąc, nie miał pojęcia gdzie ją zabrać. Plus był taki, że nie przeszkadzała jej jego obecność. Resztę mógł wymyślić po drodze. Po drodze? Ale gdzie? Dokąd? Mogli jeździć po mieście do wieczora, ale to było bez sensu. Było za późno, żeby jechać gdzieś za miasto, no bo gdzie? Gdy przejeżdżał jedną z ulic, przyszedł mu do głowy chyba najgłupszy pomysł, na jaki mógł wpaść. Zatrzymał się niedaleko sklepów jakie mijali i wtedy na nią spojrzał. - Zaraz wrócę, tylko coś załatwię. I nie uciekaj.

- Nigdzie się nie wybieram. – wzruszyła ramionami.

- Niedługo przyjdę. – uśmiechnął się i wysiadł z auta.

- Okej.. – mruknęła zamykając oczy i osuwając się na siedzeniu.

Gdy została sama, nerwy opadły i całkiem wymiękła. Dotąd tłumione łzy, popłynęły po jej bladoróżowych policzkach. To wszystko ją przerosło. Cały dzień dał jej cholerny emocjonalny wycisk. Zaczynając od powrotu Tomasza do redakcji, skończywszy na tym kretyńskim reportażu. Poranne wyznania, udawane małżeństwo z facetem, którego kocha a jednocześnie ma ochotę udusić za jego głupotę. Na koniec wizyty w miejscu, gdzie trzeba nie mieć serca, żeby to wytrzymać. Da się więcej? Czy to już koniec na dziś.. – pomyślała zaciskając powieki. Była 19. Na nogach była od 13 godzin, a czuła jakby minęły przynajmniej dwie doby. Miała ochotę zamordować i wypatroszyć Mikołaja. On ją w to wszystko wpakował.. Z drugiej strony, ten kretyn zafundował jej namiastkę czegoś, na co już w ostatnim czasie straciła nadzieję. Spoglądając na obrączkę, zgryzła wargę. Założył ją ten jedyny wyśniony, a mimo to, miała totalny mętlik w głowie. Momentami była skłonna rzucić mu się na szyję i zapomnieć o wszystkim. Pieprzyć pozory obojętności i dać się ponieść namiętności. Moment mijał, euforia opadała i spinała się jak przed pierwszą randką. Tomasz wywoływał w niej tak sprzeczne uczucia, że nie umiała tego pozbierać do kupy. Tak naprawdę, dopiero teraz zastanowiła się gdzie oni są. Rozejrzała się dookoła, ale nic nie mówiło jej to miejsce. I gdzie on właściwie poszedł? – zmarszczyła czoło. Dziesięć minut później, dostrzegła go w lusterku jak szedł z torbami. Gdy zapakował wszystko na tylne siedzenie, wsiadł do auta i na nią popatrzył.

- Gdzieś Ty był? I co to jest? – spojrzała za siebie.

- Zakupy.. – odparł z uśmiechem. - Mam pustą lodówkę.

- Teraz raczej będzie pełna. – pokręciła głową z nietęgą miną.

- To się okaże ile zjemy. – zerknął na nią, odpalając silnik.

- Zjemy? – spojrzała na niego po chwili zdziwiona.

- Tak, spróbujemy nie spalić mi kuchni. – zaśmiał się pod nosem.

- Chcesz mnie zabrać do siebie? – zmarszczyła mocno brwi.

- Przecież nie chciałaś wracać do domu.. – odparł spokojnie.

- Ale nie powiedziałam, że chcę jechać do Ciebie. – mruknęła.

- Powiedziałaś jedź gdziekolwiek. – uśmiechnął się odrobinę.

- Ale nie do Ciebie. – fuknęła krzyżując ramiona. - Kretyn.

- Nie bój się, to tylko kolacja. – zerknął na nią.

- Nie o to chodzi. – w końcu na niego spojrzała.

- A o co? – odparł, spoglądając raz na nią, raz na drogę.

- To nie jest dobry pomysł.. – popatrzyła przed siebie.

- Który pomysł? – zapytał, skręcając w lewo.

- Ty i ja w Twoim mieszkaniu. – mruknęła pod nosem.

- Przeciwnie. – zerknął na nią. – Po pierwsze, nie chciałaś być sama w domu, więc jestem by Ci towarzyszyć. Po drugie, jeśli zdemolujesz mi mieszkanie podczas gotowania, zrozumiem, że to część mojej kary i tak odreagowujesz stres. Po trzecie, uważam, że i Tobie i mnie należy się chwila spokoju a może i rozrywki po tak parszywym dniu.. Po czwarte.. jeśli jeszcze mnie nie zabiłaś, to istnieje szansa, że w końcu się dogadamy. Po piąte, nie zrobię niczego, czego sama byś nie chciała a po szóste, jestem głodny. – słuchając tego co mówi zacisnęła wargi. W zasadzie ze wszystkim miał rację. Opcja demolki jego kuchni była kusząca, ale i tak na sam koniec nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. Cały swój mniej lub bardziej mądry wywód, zakończył prostym „jestem głodny”. Czy naprawdę facet jest tak mało skomplikowany?

- Idiota. – pokręciła głową śmiejąc się z niego.

- Nie znasz bardziej pieszczotliwych określeń? – zaśmiał się.

- Póki co, nie zasłużyłeś sobie. – zerknęła na niego z uśmiechem.

- Może w końcu mi się uda. – uśmiechnął się pod nosem.

- Tylko ręce przy sobie. – spojrzała na niego mrużąc oczy.

- Przecież prowadzę! – popatrzył na nią roześmiany.

- Dobrze wiesz o czym mówię. – odparła zerkając na niego.

- Rozwiń temat. – zgryzł wargę w półuśmiechu.

Nie odpowiedziała. Ta dyskusja była bez sensu. Poza tym prowadziła do tematu, którego unikała jak ognia. Nie chciała go więcej prowokować. Za dużo jak na dziś. Powinna go ignorować, gasić wszelkie zapędy a zamiast tego, w przypływie nadmiernych emocji pocałowała go jak idiotka. Nie powinna była tego robić. Co gorsza, nie powinna się zgodzić na wizytę w jego mieszkaniu. Kiedy była tam ostatni raz, obiecała sobie, że nigdy więcej tu nie przyjdzie.. I co? Teraz miała z nim jechać i jeść kolację? Powinna stanowczo zaprotestować i wysiąść. Powinna.. a wciąż siedziała w jego samochodzie i jechali na Targówek. Z drugiej strony.. Przecież to tylko kolacja. Zjedzą, posiedzą i wróci do domu. Tak. Tak właśnie zrobi. – pomyślała, zerkając na niego. Kiedy dojechali pod jego dom, niepewnie spojrzała na budynek. Gdy wysiadła, oparła się o zamknięte drzwi auta, spoglądając na stare drzwi wejściowe. W tym samym czasie, Tomasz zabrał zakupy i podszedł do niej, tak jak ona opierając się o swój samochód.

- Coś nie tak? – zapytał dla pewności zerkając na nią.

- Obiecałam sobie tu nie wracać. – mruknęła pod nosem.

- Chodzi Ci o tamten wieczór? – zerknął na nią, zgryzając wargę.

- O wszystko mi chodzi Tomasz. – spojrzała na niego.

- Obiecuję być grzeczny. – uśmiechnął się odrobinę.

- I nie zamkniesz drzwi na klucz? – uniosła lekko brew.

- Chodź. – mruknął jej do ucha, odpychając się od auta.. Gdy w końcu zdecydowała się i poszła za nim pod drzwi mieszkania, przytrzymała mu jedną torbę z zakupami, gdy otwierał zamki. Kiedy weszli do środka, zabrał od niej papierową torbę i postawił wszystko na stole w kuchni. Nie zrobiła ani kroku więcej. Została w holu, spoglądając na niego podejrzliwie. Wciąż nie była przekonana do słuszności tej wizyty. Czego się obawiała? Jego? Siebie? Po chwili, podszedł do niej bliżej. - Podaj mi rękę.

- Po co? – zmarszczyła czoło, nie wiedząc po co mu jej ręka.

- Po prostu daj mi rękę. – odparł spokojnym tonem.

- O co chodzi. – wyciągnęła ku niemu dłoń.

- Proszę. – podał jej klucze od mieszkania. - Schowaj je.

- Zwariowałeś? – popatrzyła na niego. - Nie chcę ich.

- Czyli jednak się mnie nie boisz? – popatrzył na nią.

- Nie o to chodzi. – wcisnęła mu te klucze z powrotem.

- A jeśli znowu zamknę drzwi? – spojrzał jej w oczy.

Kochani 💗
Kolejna porcja smutków i potyczek słownych za Wami. Przed Wami.. Szykuję dawno zapowiedzianą petardę emocjonalną. Zastanawiam się czy kolejna część przebije uwielbianą przez was sesję i będzie taki szturm jak wtedy. Będzie gorąco, emocjonalne i pikantnie. Ile czego, dowiecie się wkrótce. 💗