67. "A gdybym chciał to zrobić naprawdę?"

Przymknęła oczy. Jego głos był jak balsam dla duszy, którego potrzebowała. Chciała go słuchać. Choć broniła się przed tym jak tylko mogła, chciała by był blisko. W zasięgu wzroku. Tak blisko, by mogła chwycić go za rękę. By mógł ją objąć swoim ramieniem. By nigdy nie puścił. W chwili gdy szeptał jej do ucha, chciała zapomnieć o wszystkim. Wybaczyć. Bez strachu, przytulić się do niego i nie obawiać się czułości, którą jej oferował. Po chwili oprzytomniała. Dopomógł w tym delikatny wiatr, który smagał jej policzki. Gdy otworzyła oczy, Tomasz stał kawałek dalej, spoglądając na najwyższe kondygnacje, tego trzy piętrowego szarego budynku. Znów poczuła znajome ukłucie w sercu, gdy na niego patrzyła. Monika mówiła jedno, ona czuła drugie.. Musiała to jakoś wypośrodkować. Bycie zołzą nie było w jej stylu, chociaż jemu, zdecydowanie się należało. Z drugiej strony.. miała teraz okazję być blisko. Bardzo blisko. Udawane małżeństwo? Czy może być lepsza okazja, by bez podejrzeń zbliżyć się do niego, a jednocześnie nie dać mu satysfakcji, że to co robi jest prawdziwe? Chyba nie. Wszystko może być dla potrzeby roli. Tylko, że nie wszystko można zaplanować, a sytuacje lubią wymykać się spod kontroli. O tym miała się dopiero przekonać. 

 

Wzięła głębszy oddech. Czas było zacząć tę cholerną maskaradę, tylko jakoś nie umiała zrobić jednego prostego kroku. Co ją przerażało? Miejsce czy ta cała sytuacja? Nie była do końca pewna. Temat jako temat, dla dziennikarza był świetny. Dla człowieka, który zbyt emocjonalnie podchodzi do pewnych spraw, był to ciężki orzech do zgryzienia. Niedawna sytuacja z małym Michałem, też jej w tym nie pomagała. Poza tym, znała opowieści z domu dziecka aż za dobrze. Jedni opiekunowie byli w porządku, inni budzili tylko strach. Gdzieś tam z tyłu głowy, zawsze miała w pamięci słowa Madzi. – jej rówieśnicy, którą poznała mając 14 lat. Dziewczynka trafiła do sierocińca w wieku 5 lat i została tam do ukończenia pełnoletniości. Nigdy nie została adoptowana. Powód dla którego nie została przysposobiona przez jakąkolwiek rodzinę, był najgorszą możliwą wymówką. Nikt nie chciał brać odpowiedzialności za dziecko chore na cukrzycę. Gdy się poznały, nie mogła tego zrozumieć. To była fantastyczna dziewczynka i wspaniała przyjaciółka. Dla każdego kto pragnie dziecka, byłaby ideałem. Starała się uśmiechać, bawić. Była pilną uczennicą. Ale czasami nie umiała ukryć smutku. Płakała po kątach i chciała opuścić to miejsce. Wyjechać. W końcu jej się udało. Gdy skończyła 18 lat, wyjechała z kraju dostając swoją szansę na zmianę życia. Pomogła jej w tym szkoła i pilna nauka. Z Polską wiązała ją tylko przyjaźń z Elką i tak zostało do dziś. Poza kontaktem telefonicznym czy mailowym od czasu do czasu, zdarzało im się spotkać. Magda zamieszkała na stałe w Rzymie, ale przyjeżdżała na dwa, trzy dni i wtedy nadrabiały zaległości. Kilkukrotnie zapraszała ją do siebie, by trochę odpoczęła, zrelaksowała się. Czasami miała na to ochotę. Wsiąść w samolot i zrobić sobie wycieczkę do wiecznego miasta. Jednak ciągłe odkładała to na potem. Teraz wiedziała, że odkładanie czegoś na potem, może skończyć się tak, że tego "potem" po prostu nie będzie. Tomasz spojrzał na Elkę. Wyglądała jakby odpłynęła myślami bardzo daleko. Przez chwilę jej się przyglądał, a po minucie zastanowienia, podszedł, splatając ich dłonie ze sobą. W tym samym momencie, spojrzała na niego wracając na ziemię.

- Idziemy? – spojrzał jej w oczy, ciepło się uśmiechając.

- Idziemy. – przytaknęła, ściskając jego rękę.

Trzymając się za ręce jak Bóg przykazał, przeszli kawałek aż do drzwi budynku. Przekroczywszy próg, rozejrzeli się po dość surowym korytarzu. Pierwsze co uderzyło Elkę po wejściu do budynku, był zapach. Skrzywiła się, czując, że jeśli długo tu zabawią, to chyba zwymiotuje. Reakcja Tomasza była podobna. Ilość stężenia środków chemicznych do czyszczenia, przekraczała chyba wszelkie normy. Tu należało przewietrzyć przestrzeń na wylot. Idąc dalej, na ścianach w odległości kilku metrów od siebie, wisiały pojedyncze obrazki. Gdy podeszła bliżej, przeczytała ich autorów. Kasia lat 5, Martyna lat 8, Kacper lat 6. Tomasz będąc pewnym, że nikt ich nie widzi, zrobił dwa zdjęcia małym aparatem, który w łatwy sposób można ukryć. Z początku, miała zamiar iść prosto do dyrekcji, ale skoro nadarzyła się okazja trochę pomyszkować, plan uległ zmianie. Nikogo nie było na korytarzu, nikt się również nie kręcił w pobliżu. Nikt poza nimi rzecz jasna. Kilka metrów dalej, były drzwi z napisem „biuro”. Nie miała pojęcia czy w środku ktoś jest. Mógł być, a równie dobrze i nie. Jeśli nie było nikogo, to tylko na ich korzyść. Nie ma jak udawać głupka i mówić, że się pukało, gdy wcale się tego nie robiło. Tomasz widząc napis na drzwiach przy których stała Elka, podszedł bliżej, kładąc dłoń na jej ramieniu.

- Pukamy? – szepnął jej na ucho.

- Potem. – odparła szeptem. – Rozejrzyjmy się trochę..

- Prowadź w takim razie. – uśmiechnął się i poszedł za nią.

Zrobili jeszcze kilka metrów. Gdy doszli do miejsca, gdzie korytarz rozwidlał się w dwie strony, najpierw skręcili w prawą. Dosłownie ledwo to zrobili, natrafili na uchylone drzwi. Dziennikarska ciekawość Elki wygrała. Pchnęła delikatnie owe drzwi, zaglądając do środka. Miejsce przypominało dużą świetlicę z kilkoma stołami i krzesłami. Na jednej ze ścian, wisiał spory telewizor, na innej stał czarny regał z książkami. Nic ciekawego, jednak Tomasz zrobił kilka zdjęć i poszli dalej. W pewnym momencie, oboje usłyszeli jakiś huk. Nie byli pewni, czy to nad nimi, czy w sali obok. Popatrzyli na siebie porozumiewawczo. Po chwili, z końca korytarza na którym stali, wybiegła na bosaka mała dziewczynka. Gubiąc po drodze pluszowego króliczka, pędziła rozpłakana  prosto na nich. Nim Elka zdążyła się zorientować, Tomasz zatrzymał dziewczynkę za ramiona, kucając tuż przed nią.

- Ej, ej, ej.. a co to za małe tornado przybiegło? – zaśmiał się, spoglądając na dziecko. Dziewczynka z fochem na buzi, pociągając nosem, spojrzała na niego. Chyba nie miała ochoty na rozmowę, bo nic mu nie odpowiedziała. Ela podeszła po jej zgubę, po czym tak jak Tomasz, ukucnęła przed małą, wręczając jej zabawkę.

- Coś zgubiłaś księżniczko. – uśmiechnęła się do dziewczynki.

- Nie jestem ksieznicką. – mruknęła ściskając mocno króliczka.

- No jak to nie? – odparł Tomasz, zerkając raz na dziecko, raz na Elkę. – Jesteś małą księżniczką. Masz blond włosy jak księżniczki. Jesteś bardzo ładna. Nawet płaczesz jak księżniczki. Zobacz. – wskazał palcem na Elkę, która w tym samym momencie na niego spojrzała. - To jest duża księżniczka. Też ma jasne włosy i też jest bardzo ładna. – uśmiechnął się, spoglądając na obie dziewczyny.

- Ale on Ci bajki opowiada.. – pokręciła głową, spoglądając na Tomka. - Nie słuchaj go. – zaśmiała się, grzebiąc za chusteczką w swojej torbie, którą po chwili wytarła jej mały nosek.

- Ty jesteś ksiezniczka. – spojrzała na Elkę, mówiąc niewyraźnie.

- Dlaczego tak myślisz? – zaśmiała się, spoglądając na nią.

- Bo jesteś ładna. – dotknęła jej policzka małą rączką.

- Naprawdę? Dziękuję Ci bardzo. – dotknęła jej noska palcem.

- Widzisz? Jak ja mówię to mi nie wierzysz. – pokręcił głową.

- Bo Ty masz w tym cel a ona nie. –zmrużyła delikatnie oczy.

- I za to Cię właśnie.. – ugryzł się w język. - Lubię.

- Słyszałaś jak się podlizuje? – spojrzała na nią unosząc brwi.

- Nie lubisz go? – zapytała patrząc raz na Elę, raz na Tomka.

- Emmm. – spojrzała na małą, zakłopotana jej pytaniem.

- No właśnie, nie lubisz mnie? – uśmiechnął się pod nosem.

- Coś tam lubię. Trochę lubię. – zerknęła na niego marszcząc nos.

- Słyszałaś? Powiedziała, że mnie lubi. – uśmiechnął się.

- A Ty ją lubisz? – dziewczynka pociągnęła go za koszulę.

- Ja? – uśmiechnął się. - Bardzo ją lubię. – spojrzał na Elkę.

- Matylda! – oboje usłyszeli kobiecy głos. -Tu jesteś! – krzyknęła podbiegając do nich. W tym samym momencie, oboje stanęli na wprost brunetki o kręconych włosach. - Przepraszam za nią, ale nie można jej w ogóle upilnować. Ciągle mi ucieka. – pokręciła głową, biorąc Matyldę za rękę, mimo, że ta się dalej wyrywała. - A właściwie kim Państwo są i co tutaj robią? – spojrzała na nich.

- No właśnie.. – zaczęła Elka. - Byliśmy w biurze, ale nikogo nie było. Chcieliśmy porozmawiać z dyrektorką. – spojrzała na nią i na Tomasza, który już wiedział, że Elka ściemnia. - Drzwi były zamknięte, to szukaliśmy kogoś dalej i wpadła na nas ta mała dama. – uśmiechnęła się do dziewczynki.

- Rozumiem. No tak, dyrektorka jest aktualnie na górze. Prowadzi poważną rozmowę z jednym z wychowanków. – popatrzyła na nią. - Mamy z nim mały problem, ale może jakoś uda się go rozwiązać polubownie. A jeśli mogę spytać, w jakiej Państwo sprawie szukacie dyrektorki? Może ja mogę jakoś pomóc.

- Przyjechaliśmy z żoną zapytać.. Wstępnie porozmawiać o adopcji. – odezwał się Tomasz, stając tuż obok Elki, którą objął ramieniem. - Staramy się z żoną o dziecko od dłuższego czasu i.. jak to czasami bywa, wszelkie metody zawiodły. Dlatego pomyśleliśmy o wizycie tutaj. – popatrzył na nią. Elka spojrzała na Tomka, kompletnie zaskoczona. Nie spodziewała się po nim, że tak łatwo mu przyjdzie odgrywanie roli męża i potencjalnego ojca.

- Dokładnie tak. – przytaknęła z lekkim uśmiechem, spoglądając na kobietę. - Szczerze mówiąc, bałam się tu przyjechać ale.. – spojrzała na niego. - Paweł tak się o mnie troszczy.. Chce dla nas jak najlepiej. – dotknęła wierzchem dłoni jego policzka. On w tym samym momencie, wziął jej rękę i delikatnie ucałował.

- A tam troszczę.. – uśmiechnął się pod nosem, bardziej ją przytulając. - Ja Cię po prostu bardzo kocham. – szepnął, całując ją w skroń. Słysząc co powiedział, zdurniała. Chyba nie była przygotowana na takie słowa. Spojrzała na niego, nie wiedząc co mu nawet odpowiedzieć. Z sytuacji wybawiła ją jednak pracownica domu dziecka, która widząc tę scenkę, kupiła ich bajeczkę.

- Jak to miło zobaczyć taką parę. – uśmiechnęła się. – Zróbmy tak. Zaprowadzę tylko Matyldę do pokoju i razem pójdziemy do gabinetu dyrektorki. Tam Państwo poczekają na spokojnie.

- Nie ma problemu. Zaczekamy. – spojrzała na nią Elka.

- Chodź, pożegnaj się z państwem. – zerknęła na małą Matyldę.

- Cześć! – pomachała im rączką i swoim pluszakiem.

- Cześć księżniczko! – niemal równo odpowiedzieli, również do niej machając. Gdy kobieta i dziewczynka zniknęły z pola widzenia, Elka odskoczyła od Tomasza przynajmniej o dwa metry. Odwrócona do niego plecami, zaciskała wargi, ledwie się opanowując, żeby mu czegoś nie dogadać. - Kłamiesz jak z nut.. – mruknęła, w końcu nie wytrzymując i spojrzała na niego.

- O co Ci chodzi? – zmarszczył brwi, nie wiedząc o czym mówi.

- Piękną scenkę odegrałeś.. brawo. – cicho poklaskała w dłonie.

- A przepraszam, nie o to Ci chodziło? – spojrzał na nią.

- Troskę i kochanie, mogłeś sobie już podarować. – mruknęła.

- Ale to jest akurat prawda. Nie kłamałem. – spojrzał na nią.

- Co Ty powiedziałeś? – spojrzała na niego jak oparzona.

- Troszczę się o Ciebie i.. – odparł całkiem spokojnie.

- I kochasz, tak, tak. Już to słyszałam gdy byłeś pijany. – warknęła.

- Czemu Ty taka jesteś? – skrzywił się, podchodząc bliżej.

- Jaka? – spojrzała na niego, chodząc od ściany do ściany.

- Nie wierzysz w żadne moje słowa. – spojrzał na nią.

- A bo ja wiem? Chociaż nie. Wiem. To Twoja wina. – mruknęła.

- Miałaś być spokojna a znowu się wkurzasz. – odparł cierpliwie.

- Bo mnie denerwujesz gadaniem takich głupot. – syknęła na niego.

- Mam Cię uspokoić? – popatrzył na nią, podchodząc bliżej.

- Nawet nie próbuj. – pogroziła mu palcem.

- Chyba jednak muszę. – chwycił ją za ramiona, przyciągając ku sobie i czule wpił się w jej wargi. Po chwili odepchnęła go od siebie, spoglądając na niego jeszcze bardziej zła niż przed chwilą. Nie żartowała, mówiąc żeby nie próbował. W tym samym momencie, co go odepchnęła, spoliczkowała go. Popatrzył na nią mrużąc oczy i dotykając swojego policzka. Zabolało. Mierzyli się wzrokiem jak dwa rozjuszone byki. Po chwili zastanowienia, zrobił to ponownie. Tym razem nie złapał jej za ramiona a przyparł do ściany. - Uspokój się do cholery! – mruknął w jej wargi, po raz drugi ją całując. Pewniej, czulej, namiętniej. Poczuła jak braknie jej tchu, ale nie odepchnęła go. Świadomie dała się pocałować, a chcąc nie chcąc, to w jaki sposób ją całował, uspokajało ją i wyciszało.

- Ekhmm.. Przepraszam. – odezwała się kobieta, która zastała taką scenkę pod ścianą. Dopiero co poznane małżeństwo nie szczędziło sobie czułości. Słysząc kobiecy głos, Tomasz puścił Elkę, spoglądając jej w oczy i odsunął się od niej.  Spojrzał natomiast na kobietę, która im tę czułość przerwała. Zarumieniona  i zakłopotana Elka, spojrzała na niego, a potem również na kobietę. - Nie chciałam przerywać ale.. – zaśmiała się. - Zapraszam ze mną.

Bez słowa poszli za kobietą, która zaprowadziła ich do pokoju dyrekcji. Tam zadzwoniła na komórkę do Pani Basi – dyrektorki ośrodka, że na dole czeka para zainteresowana adopcją. Ta poprosiła, żeby zaczekali około dwudziestu minut. W tym czasie Aniela – brunetka o kręconych włosach, które sprawiały, że wyglądała na młodszą niż była, zaproponowała im kawę w ramach oczekiwania na dyrektorkę. Słysząc jakieś krzyki dochodzące z podwórka, przeprosiła ich na chwilę i wybiegła sprawdzić co się dzieje. Wtedy nastała krępująca cisza w pokoju. Ona zerkała na niego, on na nią. Każde z nich miało niezły bałagan w głowie. On, z racji, że najpierw go odepchnęła, a potem jednak odwzajemniła pocałunek. Ona, że w ogóle miał czelność to zrobić. Pomijając wszystko, to ten pocałunek ją poruszył. Sprawił, że teraz racjonalne myślenie przychodziło jej z trudem. To nie było udawane z jego strony. Była tego niemal pewna. Sięgnęła po filiżankę z kawą, ale ledwie umoczyła usta, już ją odstawiła. Na półce z książkami i różnymi dokumentami, dostrzegła interesująco podpisany segregator. Zamiast siedzieć spokojnie na miejscu, podeszła do biblioteczki i sięgnęła po dokumenty.

- Co Ty robisz? Zwariowałaś? – mruknął pod nosem.

- Pracuję. – spojrzała na niego, przeglądając zawartość segregatora.

- Ja przez Ciebie dostanę zawału. – spojrzał na nią przestraszony.

- Wychodzi na to, że Cię zabiję. – zerknęła na niego przelotnie.

- Wiedziałem, że robisz to celowo. – pokręcił głową.

- O cholera.. – zmarszczyła brwi czytając dokument. – Zobacz to..

- Co jest? – wstał z krzesła i podszedł bliżej, zerkając na kartkę.

- Zobacz te faktury.. – wskazała palcem. - 15, 12, 30, 25, 50 tysięcy? Na co to? Zrób zdjęcie. – mruknęła. - To mi nie wygląda na darowizny.. – popatrzyła na niego trzymając kartki, by dobrze zrobił zdjęcia. Po tym jak sfotografował kilka dokumentów, sprawdziła jeszcze jeden segregator. On zaś stał przy oknie, zerkając czy ta kobieta nie wraca. Na korytarzu też nie było słychać kroków, więc póki co, byli bezpieczni. Elka przeglądając kolejne papierzyska, całkiem przepadła. Tomasz słysząc, że chyba ktoś nadchodzi, wyrwał jej teczkę i szybko odstawił na półkę. Zdenerwowana usiadła przy biurku, sięgając po filiżankę drążącymi dłońmi. Stanął tuż za nią, kładąc rękę na ramieniu, żeby się uspokoiła. Chwilę później, do gabinetu weszła starsza kobieta, uczesana w wielki kok. Zerknęła na nich spod grubych okularów i podeszła bliżej. W tym samym momencie, Elka wstała z krzesła.

- Barbara Wojtal, dyrektorka. – podała im rękę.

- Bardzo mi miło. Joanna Olszewska. – uścisnęła jej rękę.

- Mi również. Paweł Olszewski. – przywitał się z kobietą.

- Proszę usiąść. – odparła kobieta, siadając za dębowym biurkiem. - W czym mogę pomóc. Koleżanka wspomniała, że są państwo zainteresowani adopcją w naszym ośrodku. Zgadza się?

- Tak dokładnie o to chodzi. – przytaknęła Elka. - Chcielibyśmy się dowiedzieć, jak wygląda taki proces. Jakie dokumenty są potrzebne. Jakie warunki musimy spełniać. Czy np. w trakcie takiego procesu, możemy odwiedzać dziecko. Czy w ogóle możemy poznać dzieci.. Sama nie wiem już o co pytać.. O czymś zapomniałam? – spojrzała na Tomasza, który słuchał co mówiła.

- Nie, wydaje mi się, że nie. – pokręcił głową. - Sądzę, że pytania wyjdą w trakcie rozmowy.. – zerknął na nią z uśmiechem.

- Dobrze. – przytaknęła, wygodniej się rozsiadając. - Opowiem pokrótce jak taki proces wygląda. A potem odpowiem na ewentualne pytania. – popatrzyła na nich. - A więc.. Przede wszystkim pierwszy i najważniejszy etap, to decyzja. Przyszliście tutaj, więc myślicie o tym poważnie. To jest plus. Niestety, sama chęć, ulatnia się, gdy przychodzi do kolejnych etapów. I to jest normalne. Proces adopcyjny to bardzo długa i skomplikowana droga, ale najczęściej zakończona ogromnym szczęściem. – widząc jak Elka grzebie za czymś w torebce, zmarszczyła brwi. Po chwili wyciągnęła czarny notes. Zrobiła to po to, żeby zamaskować co innego, a mianowicie włączenie dyktafonu.

- Mogę sobie zapisywać? – spojrzała na nią dla pewności.

- Tak, oczywiście. – przytaknęła. - A więc dokumenty. Potrzebny jest oczywiście i bezwzględnie akt małżeństwa. Po drugie, potrzebujemy zaświadczenia o stanie zdrowia. Dostajecie państwo skierowanie na kompleksowe badanie oraz na obecność chorób zakaźnych. Trzecia rzecz. Zaświadczenie o zarobkach. Musimy wiedzieć, że rodzina jest w stanie zapewnić przynajmniej podstawowe warunki do życia dla dziecka. Zapewnienie dostępu do edukacji, do zajęć rozwijających zainteresowania.. Im lepszy status materialny przyszłych rodziców tym lepiej, ale to nie jest warunek. Niezbędny jest także życiorys państwa. Tu chodzi o ogólną wiedzę. Edukacja, praca.. Zainteresowania.. Trochę takie cv, ale nie do końca. – uśmiechnęła się. - Jak już mamy dokumenty i wszystko jest w porządku, zapraszamy parę na rozmowę z naszym pedagogiem. Taka rozmowa pomaga określić możliwości rodziny, co dana para może zaoferować dziecku. Kolejna sprawa, to badania psychologiczne. Każde z państwa, osobno umawia się na rozmowę z psychologiem. Zostają przeprowadzone testy, mające określić predyspozycje i cechy charakteru każdego z małżonków. – widząc jak Elka notuje, chociaż tak naprawdę bazgrała jakieś szlaczki, kobieta na chwilę zamilkła. Tomasz widząc co Elka tam skrobie, podrapał się po brodzie, próbując się nie roześmiać. 

- Pani Dyrektor? – do gabinetu weszła zdenerwowana Aniela.

- Tak słucham? – spojrzała w stronę uchylonych drzwi.

- Mogę na sekundkę prosić. Problem jest. – odparła.

- Przepraszam państwa na moment. – spojrzała na nich. - O co chodzi? – zapytała zamykając za sobą drzwi. W tym samym momencie Tomasz odetchnął z ulgą, w końcu mogąc się roześmiać.

- A Tobie co? – spojrzała na niego zdziwiona.

- Podobają mi się Twoje notatki. – parsknął śmiechem.

- Cicho siedź.. Muszę być wiarygodna. – spojrzała na niego z początku poważna, ale jego śmiech spowodował i u niej jakiś dziwny napad. - Nagrywam to co mówi, ale przecież muszę coś zapisać. Nikt normalny nie zapamięta tego wszystkiego.. Ja już się zgubiłam o jakie rozmowy i testy jej chodzi. – pokręciła głową.

- A daj spokój.. Nigdy nie zastanawiałem się jak wygląda to wszystko ale.. Jestem przerażony. Mam takie nieodparte wrażenie, że to jest jakiś szereg testów jak w laboratorium. Produkt przejdzie kontrolę albo nadaje się do wyrzucenia i następna partia.. W sensie para małżeńska. – pokręcił głową. - Jak obskoczymy te wszystkie ośrodki, to zlasuje nam głowy.. Mówię Ci. – popatrzył na nią.

- Wiesz no.. To jest papierologia. Tak jest wszędzie. Czy chcemy czy nie, musimy tego wysłuchać. Mnie raczej zależy na tym, żeby zobaczyć piętro i pokoje, w jakich warunkach siedzą dzieci.. Kurczę, cały czas myślę, jak się tam dostać.. – zaczęła podgryzać długopis rozmyślając nad planem B.

- A może.. hmm – zastanowił się przez chwilę. - Może zapytasz o toaletę i po prostu wyjdziesz, a ja tu zostanę. Zagadam coś z nią, dopytam, jeszcze nie wiem o co.. W sumie mało co z tego zapamiętałem, więc mam pretekst. Ty się w tym czasie pokręcisz trochę po budynku.. Chociaż nie. Cholera boję się o Ciebie. Jesteś nieobliczalna.. Wleziesz tam gdzie nie powinnaś. – popatrzył na nią. - Nie, to chyba głupi pomysł. Zapomnij.. – pokręcił głową.

- Przeciwnie! – spojrzała na niego, ściskając go za ramię. - To jest genialny pomysł Tomasz. W końcu wpadłeś na coś mądrego i to ma szansę wypalić. Aż mam ochotę Cię uściskać. – uśmiechnęła się.

- Chętnie z tego skorzystam – zaśmiał się pod nosem.

- Dobra, już nie wykorzystuj sytuacji. – zmrużyła oczy.

- Nawet pożartować nie da.. – uśmiechnął się kręcąc głową.

- To nie czas i miejsce na żarty.. – spojrzała na niego.

- To prawda. Muszę się z tym zgodzić. – przytaknął jej.

- O proszę. Przestałeś mnie negować? – zdziwiła się tą zmianą.

- Czasami się z Tobą zgadzam. – uśmiechnął się zerkając na nią.

- Tylko czasami? – popatrzyła na niego.

- No więcej niż czasami. – pokręcił głową, opierając się o krzesło.

- Normalnie.. małżeństwo roku. – zaśmiała się kręcąc głową.

- Przepraszam za ten pocałunek. – raptem zmienił temat.

- W porządku. – odparła zerkając na niego.

- Nie jesteś zła? – zmarszczył odrobinę czoło.

- Nie wracajmy do tego. – odparła zerkając przed siebie.

- Już nic nie mówię.. – mruknął, bawiąc się długopisem.

- Daj mi ten mały aparat. – spojrzała na niego.

- Po co Ci? – spojrzał na nią. - Będziesz robić zdjęcia?

- Nie, będę rzucać do celu. – odparła patrząc na niego jak na idiotę.

- Kompletnie Ci odbiło. – mruknął wyjmując ten aparat.

- Może. Jak coś.. będziesz mnie ratował. – zaśmiała się. 

- Jesteś.. – spojrzał na nią, odsuwając jej kosmyk włosów z policzka. - Jesteś niepoprawna, szalona, zwariowana, niepoczytalna i nieprzewidywalna. – uśmiechnął się, zabierając rękę.

- Co Ty byś beze mnie zrobił.. – uśmiechnęła się po tym co mówił.

- Umarłbym z nudów. – mruknął pod nosem. - I z tęsknoty.

- I co ja mam z Tobą zrobić co? – popatrzyła na niego.

- Mam Ci powiedzieć? – odparł z uśmiechem.

- Mówi, póki mam jeszcze dobry humor. – zmrużyła oczy.

- Wystarczy, że.. – przysunął się do niej bliżej, dotykając dłonią prawego policzka i spoglądając w oczy. Tak jak on, popatrzyła mu w oczy, nie uciekając tym razem, tylko wyczekując co zrobi i powie. W tym samym momencie, przybliżył wargi do jej ust, szepcząc. - Wystarczy, że mnie..  

- Już jestem. – gdy otworzyły się drzwi, wtedy od siebie odskoczyli. - Przepraszam, że tak długo, ale poskromienie dwóch szesnastolatków, którzy uważają, że wiedzą wszystko lepiej i wszystko im wolno, czasami bywa problematyczne. – usiadła na krześle. - Na czym skończyliśmy? – spojrzała na nich wyczuwając lekko napiętą atmosferę. - Wszystko w porządku?

- Tak, tak. – przytaknęła. - Była mowa o testach psychologicznych. 

- Okej. – zastanowiła się nad czymś, zanim zaczęła mówić. - To jak już psycholog przeprowadził testy, mamy obraz państwa charakterów, następny etap to wizyta domowa. Pracownik ośrodka adopcyjnego przychodzi do domu. Sprawdza warunki mieszkaniowe, stara się bliżej poznać rodzinę. Czasami też tą dalszą rodzinę osób starających się o dziecko. Dziadkowie są równie ważni w wychowaniu dzieci co rodzice. – uśmiechnęła się. - I teraz tak. Badania, dokumenty, opinie, wizyta to jedno. Mamy już jakiś obraz rodziny. Teraz taka rodzina zostaje poddana ocenie Komisji Kwalifikacyjnej Ośrodka. Para musi uzyskać akceptacje, żeby móc dalej uczestniczyć w postępowaniu adopcyjnym. Jeśli komisja wyraża zgodę, następuje etap szkolenia. Szkolenia są grupowe. Uczestniczą w nich wszystkie pary, starające się w danym okresie o adopcję dziecka. Celem takiego szkolenia jest przybliżenie potencjalnym rodzicom, problemów jakie mogą się pojawić z przyjęciem osieroconego dziecka. Na szkoleniu uczymy metod rozwiązywania takich problemów. Możecie wymieniać swoje spostrzeżenia z innymi parami w podobnej sytuacji. Ośrodek przewiduje kilka takich spotkań, mniej więcej raz na tydzień w dogodnych dla Państwa godzinach. Po zakończeniu szkolenia, zapada końcowa decyzja dla każdej pary z osobna.

- Okej.. ale Pani ciągle mówi o szkoleniach, o testach, o nas.. A gdzie tu miejsce na dziecko? W jakim momencie możemy poznać dzieci, porozmawiać z nimi.. – popatrzyła na nią. - Jak to wygląda?

- Właśnie o tym chciałam teraz powiedzieć. – spojrzała na nią. - Te wszystkie testy potrzebne są po to, żeby stworzyć profil rodziny. Dzieci które są w ośrodku, przeszły szereg testów, byśmy mogli je zakwalifikować potem do konkretnej rodziny, o konkretnych potrzebach. To nie rodzice wybierają dziecko, tylko dziecko jest dobierane przez nas w zależności od tego, czego wymaga i co potrzebuje. Tu się zaczyna proces czasowy. Nie da się określić, czy potrwa to miesiąc czy pół roku. Wszystko zależy od wieku i płci dziecka, jakie chcą przyjąć rodzice. Przygotowujemy propozycję, opisujemy status sytuacji rodzinnej. Czy dziecko zostało porzucone, czy jest sierotą, czy też trafiło tu z racji odebrania praw rodzicielskich. Udzielamy wszelkich informacji o zdrowiu dziecka, predyspozycjach, zachowaniu oraz pokazujemy zdjęcia. Na podstawie takich informacji, Państwo mogą się zdecydować na pierwszy kontakt z dzieckiem. Jeśli ma już miejsce zapoznanie, od tej pory, przyszli rodzice mogą utrzymywać stały kontakt z dzieckiem i czynnie uczestniczyć w jego życiu. – widząc ich miny, uśmiechnęła się. Większość potencjalnych rodziców wymiękała po tych wszystkich informacjach. - Jesteśmy już bliżej końca. – zaśmiała się. - Znacie dziecko, jesteście pewni decyzji i wtedy składacie wniosek do sądu o przysposobienie poznanego dziecka. Nasi pracownicy oczywiście pomagają w przygotowaniu takiego wniosku, dostarczają komplet dokumentów i uczestniczą wraz z Państwem w całej procedurze prawnej. Najczęściej, chociaż to nie reguła, są dwie rozprawy. Na pierwszej rozprawie, sąd wyraża zgodę na zabranie dziecka do domu. Jest to okres zwany preadopcyjnym. Jakiś czas później odbywa się druga rozprawa, tzw rozprawa adopcyjna, która dopełnia wszystkich formalności. Tym samym, zostaje zakończony cały proces. – popatrzyła na nich.

- Strasznie tego dużo.. – pokręciła głową ogłupiała od informacji.

- Nie tyle dużo, co jest to rozciągnięte w czasie. – dodał Tomasz.

- Ma Pan rację, to jest długotrwały proces. – przytaknęła.

- A ja mam pyt.. Asia? – spojrzał na skrzywioną Elkę.

- Wszystko w porządku? – kobieta zmarszczyła czoło.

- Coś mi zaszkodziło.. – popatrzyła na Tomka.

- Dać Pani wody? – zapytała dyrektorka, gotowa już wstać.

- Dziękuję, nie trzeba. Gdzie znajdę toaletę? – spojrzała na nią.

- Na końcu korytarza w lewo. – uśmiechnęła się delikatnie.

- Pójść z Tobą? – zerknął na nią gdy wstawała z krzesła.

- Nie trzeba. Poradzę sobie.. – spojrzała na niego, opierając się dłonią o jego ramię. - Zaraz wrócę, bo mam jeszcze do Pani kilka pytań.. – wysiliła się na delikatny uśmiech. - A Ty się już tak o mnie nie martw. – popatrzyła na Tomka, pochylając się jakby chciała go pocałować w policzek. Zamiast tego, dotknęła wagami jego ucha. - Zagadaj ją jak długo się da.. – szepnęła, po czym delikatnie musnęła płatek jego ucha. Po chwili wyszła z gabinetu dyrektorki, zostawiając z nią Tomasza sam na sam.

- Bardzo się Pan troszczy o żonę. – uśmiechnęła się do niego.

- Staram się, ale nie zawsze mi pozwala. – odparł z uśmiechem.

- To nic, że nie pozwala. My kobiety tak mamy. Mówimy jedno, robimy drugie a myślimy trzecie. Wy się w tym wszystkim potem nie możecie ogarnąć. – roześmiała się. - Najważniejsze, że kocha.

- Mam taką nadzieję. – uśmiechnął się pod nosem.

- Kocha na pewno. – uśmiechnęła się. – A Pan kocha?

- Oczywiście, że tak. – popatrzył na nią. - Jakbym mógł nie kochać. To wspaniała kobieta. Mądra, dobra, czuła. Zawsze myśli o innych, o sobie dopiero na samym końcu.. Pamiętam jak miała przez chwilę pod opieką niemowlaka. To było takie.. – uśmiechnął się pod nosem. - Nie umiem tego opisać ale.. widząc to, wiedziałem, po prostu czułem, że byłaby dobrą mamą. Widziałem to w jej spojrzeniu, zachowaniu.. Wtedy chyba całkiem zgłupiałem na jej punkcie. – roześmiał się, spoglądając na nią.

- Co za ironia.. ludzie się kochają, chcą dziecka a tu jak na złość.. ale może.. – zmrużyła oczy, spoglądając na Tomasza. - Może adopcja wcale nie będzie potrzebna.. – uśmiechnęła się.

- Tzn? Co Pani sugeruje? – spojrzał na nią pytająco.

- Może żonie nic nie zaszkodziło, tylko jest w ciąży. – odparła.

- Chciałbym.. ale to niemożliwe. – popatrzył na nią smutno.

- Wszystkiego już próbowaliście? Jest sporo metod, które na pozór wydają się absurdalne ale niektórym pomagają.. – spojrzała na niego. - Dlaczego właściwie, żona nie może zajść w ciążę? Macie państwo problemy zdrowotne? Są różne przyczyny dla których..

- Wolałbym jednak nie poruszać tego tematu bez żony. – spojrzał na nią, przerywając jej gadkę. Miał taką minę, jakby chciał ją zamordować. Elkę zresztą też. Za to, że wmanewrowała go w siedzenie z tą kobietą. O ile na początku, ta rozmowa była całkiem normalna i nie musiał kłamać ani wymyślać, tak teraz robiło się nie wesoło. Bynajmniej, nie miał ochoty ciągnąć tego tematu, ale kobieta nie odpuszczała. Pytanie za pytaniem.. Za dużo, jak na niego. Poza tym, jeszcze tylko brakowało, żeby wygłosiła mowę na temat „idealne pozycje do zajścia w ciążę”. Gdy o tym pomyślał, szybko tego pożałował. Zacisnął wagi, próbując się nie roześmiać z własnego pomysłu. Utkwił wzrok w notatniku leżącym na biurku. To była najlepsza strategia na przetrwanie, zanim wróci Elka.

- A może to przez stres hmm? – gdy się odezwała, Tomasz spojrzał na nią, marszcząc czoło. Kobieta była uparta jak osioł. Nie chciał rozmawiać, a ona dalej. - Wiele par, tak bardzo pragnie dziecka, że organizm się buntuje i nic z tego nie wychodzi. To taka naturalna samoobrona.. Znam taki przypadek, bo moja siostra tak miała – spojrzała na niego. - Może żona za bardzo chce, spina się.. Mówię Panu z doświadczenia. Stres i ciągła praca, nie służy zachodzeniu w ciążę. Może jakieś dłuższe wakacje? Żona się zrelaksuje, przestanie ciągle myśleć i może.. Zresztą, chyba nie muszę tłumaczyć co wtedy trzeba robić. – zaśmiała się.

- Nie. Nie musi Pani. – spojrzał na nią, powstrzymując się od śmiechu. Mało co się pomylił. Kobieta usiłowała przedstawić mu najlepszą wizję miejsca, w jakim mogłoby dojść do poczęcia.

- Także proszę się jeszcze zastanowić. – uśmiechnęła się.

- Tak, wakacje nam się przydadzą. – przytaknął jej.

- Mówię Panu, najlepsza recepta. – spojrzała na niego.

- Jaka znowu recepta? – zmarszczył czoło, nie wiedząc o co chodzi.

- Dużo relaksu, dużo seksu i dziecko niebawem będzie tupało po parkiecie. Może nawet i dwójka jak się Pan przyłoży. – zaśmiała się. Tomasz słysząc co ona powiedziała, już nie wytrzymał. Musiałby być ze stali, żeby się nie roześmiać. W zasadzie wizja była bardzo zacna, tylko nie był pewny, czy spodoba się ona Elce. Jednego był ciekaw, jej miny, gdy jej o tym opowie.

- Dziękuję za dobre rady.. – przytaknął roześmiany.

- Wiem co mówię, w końcu sama mam sześcioro dzieci. – uśmiechnęła się. - Mój mąż wiedział co ma robić.. Powiedziałam do niego, zrób coś dobrego i to porządnie, a nie będziesz telewizję oglądać.. Poskutkowało. – zaśmiała się. - Poleciałam mu po ambicji i proszę. W krótkim czasie dorobiliśmy się wspaniałych dzieci.

- Ja bym się cieszył chociaż z jednego. – zerkną na nią.

- Za mało ambicji.. Troje minimum. – zaśmiała się.

- To może być trudne… – spojrzał na nią.

- Jeżeli w ogóle nie byłoby szansy, to tak, może być trudne. Ale, jeśli już by raz zaskoczyło? – spojrzała na niego. - To dlaczego spocząć na laurach i mieć tylko jedno. Duża rodzina jest wspaniała.

- Niech chociaż raz zaskoczy. – zacisnął wargi, spoglądając na nią.

- Trzeba próbować wszędzie i do skutku. – zaśmiała się.

- Próbowanie to nam akurat bardzo dobrze wychodzi. – parsknął śmiechem. To jej się udało. Naprawdę go tym rozbawiła. Z początku, kobieta wydawała się jakimś przymulonym bawołem w gigantycznym koku. Po dłuższej rozmowie, okazała się być nieco podstarzałą erotomanką, z bagażem szóstki dzieci. W dodatku, to jego zachęcała do.. W zasadzie do czego? Uprawiania seksu 24 h na dobę? W każdej możliwej pozycji i każdym napotkanym miejscu. Problemem nie był brak chęci. Najpierw musiało w ogóle dojść od pierwszego razu, a dopiero potem będzie myślał o reszcie.

Z początku, starający się zmienić temat domniemanej ciąży, Tomasz wpadł z deszczu pod rynnę. Kobieta rozkręciła się na całego. Podczas gdy on dostawał „dobre rady” na temat sposobów zachodzenia w ciążę, Elka zajęła się myszkowaniem po ośrodku. Skierowała się tam, gdzie było słychać głosy dzieci. Nie mogła mieć więcej jak 15 minut. To by było zbyt podejrzane. Gdy weszła na piętro, znalazła się na korytarzu pełnym drzwi. Każde z nich, prowadziły do pokoi dzieci. Jedne były zamknięte, inne uchylone. Tam gdzie było cicho, a drzwi nie były zamknięte, starała się zajrzeć. W pierwszym pokoju, gdy tylko weszła znowu to poczuła. Cholernie odpychający zapach środków chemicznych. Sam pokój wydawał się być czysty, ale koszmarnie ciasny. Było tam sześć łóżek, które ledwie się mieściły, nie mówiąc jak musi być ciasno, kiedy są tu lokatorzy. Zrobiła szybko dwa zdjęcia i poszła dalej. Następne uchylone drzwi do których doszła, pokazały jej smutną rzeczywistość. Na bardzo zniszczonym łóżku, siedział chłopczyk bawiący się już całkiem rozpadającym samochodem. Próbował go naprawiać, ale co chwilę się psuł. Miała ochotę wejść do niego i chwilę z nim porozmawiać, ale to by było nieodpowiedzialne z jej strony. Poszła dalej. Była za wrażliwa na takie obrazki, a niestety obawiała się, że może zobaczyć tego o wiele więcej. Nie pomyliła się. Udało jej się zobaczyć jeszcze kilka miejsc, gdzie spały lub bawiły się dzieci. Warunki były lekko mówiąc tragiczne. Stłoczone dzieci, popsute zabawki, zniszczone stare meble.. Słysząc głosy na korytarzu, musiała się szybko ulotnić. Idąc, widziała po drodze łazienkę, więc szybko tam zawróciła, chowając się do kibelka. Musiała przeczekać. Nasłuchując czy głosy z korytarza ucichły, usłyszała coś innego. Z kabiny obok, może kolejnej, dobiegał cichy płacz. Elka nie była jedyną, która płacze w łazience. Trochę ją to pocieszyło ale i zmartwiło. Czemu ten ktoś płakał? Dlaczego akurat tutaj? Musiała iść i nie mogła o tym myśleć, ale gdy już miała wychodzić z łazienki, usłyszała za sobą głos.

- Kim jesteś? – odezwała się dziewczynka w wieku około 6 lat. Ta sama, która wyszła z kibelka, wycierając rączkami zasmarkany nosek i załzawione policzki. - Przyjechałaś po mnie? – słysząc pytanie dziecka, Elka zamarła. Spoglądała na nią, nie wiedząc co ma jej odpowiedzieć, ani jak się zachować. Puściła klamkę i w końcu podeszła do niej bliżej.

- Wiesz co.. – ukucnęła. - Najpierw szukałam jednej pani, ale jej nie znalazłam. Potem druga mówiła, że jest gdzieś tutaj, tylko, że ja się zgubiłam i trafiłam tu. – popatrzyła na nią. - Czemu płakałaś?

- Chcę do domu. – spojrzała na nią gotowa się znów rozpłakać.

- A jak masz na imię? – uśmiechnęła się, próbując zmienić temat.

- Gablysia. – odparła, pociągając noskiem.

- Długo tu jesteś Gabrysiu? – zmarszczyła odrobinę czoło.

- Trochę.. Nie wiem. – wzruszyła ramionkami.

- A dlaczego tu jesteś? – wyciągnęła z torebki chusteczkę.

- Bo tatuś był zły. – mruknęła, gdy ta wycierała jej policzek.

- Zrobił Ci krzywdę? – spojrzała na nią z lekka przerażona.

- Mamusi.. jak mnie broniła. – wymruczała pod nosem.

- A czy.. – zacisnęła wargi. - Czy Twoja mama żyje?

- Nie. – pokręciła głową. - Jest z aniołkami w niebie.

- Czy.. – poczuła, że robi jej się słabo. - Twój tata ją skrzywdził?

- Uderzył ją i upadła. – spojrzała na nią smutno.

- A czy Ciebie.. – zacisnęła oczy, czując napływające łzy. - Czy..

- Co? – dotknęła ją za ramię. - Czemu płaczesz?

- Nie płaczę skarbie.. to katar. – uśmiechnęła się przez łzy.

- Kalolina też ma katar. – popatrzyła na nią.

- Karolina to Twoja przyjaciółka? – odgarnęła jej włosy za ucho.

- Tak. Mieska ze mną w pokoju. – odpowiedziała przytakując.

- To przydadzą jej się chusteczki. – podała jej paczuszkę. - A powiedz mi, czemu Ty płakałaś? Taka fajna i duża dziewczynka nie powinna płakać. Powinnaś się dużo uśmiechać wiesz? – szepnęła, głaszcząc ją po policzku - Coś się stało? Coś Ci ktoś powiedział? Zrobił? – popatrzyła na nią z troską w oczach.

- Nie wolno mi mówić. – spojrzała na nią.

- Rozumiem, że to jakiś sekret tak? – zmarszczyła brwi.

- Tajemnica. – zaczęła się bujać z nóżki na nóżkę.

- A może zrobimy tak.. Ja Ci zdradzę swoją tajemnicę, a Ty mi zdradzisz swoją? Co Ty na to Gabrysiu? – uśmiechnęła się do niej ciepło. - To będzie taki nasz wielki wspólny sekret. Chcesz?

- Taki jak mają mamy i dzieci? -  spojrzała na nią.

- Tak. Taki jak mają mamy i ich córeczki. – szepnęła.

- Jaki masz sekret? – popatrzyła na nią zaciekawiona.

- Na dole, czeka na mnie taki pan. – uśmiechnęła się bardziej. - Myśli, że jestem na niego strasznie obrażona. Że jestem zła i go wcale nie lubię. A to nieprawda. Trochę jestem zła, bo głupio zrobił ale.. bardzo go lubię. Naprawdę bardzo, bardzo. I bardzo chcę go przytulić i mu to powiedzieć, ale nie mogę. – zmarszczyła trochę nos, jednocześnie się uśmiechając. - Nikt o tym nie wie. Tylko Ty. – dotknęła jej noska. W pewnym momencie dostała wiadomość, której dźwięk rozniósł się po toalecie. - Oho.. ciekawe kto mnie ściga. – zrobiła duże oczy, odczytując po chwili wiadomość alarmową od Tomasza: „pospiesz się, bo babka zaczyna się martwic i chce iść po Ciebie!” - Cholera.. – na szybko odpisała mu, że już idzie, po czym spojrzała na dziewczynkę.

- Coś się stało? – zapytała, spoglądając na jej telefon.

- Nie nic.. – pokręciła głową. - To powiesz mi jaka to tajemnica?

- Bo Pani Kasia powiedziała, że jestem niedobra jak tatuś. Że jak będę duża, to będę taka jak on. Że będę siedzieć w.. – nie mogła sobie przypomnieć słowa. - Za klatkami. Mówi też, że jestem gupia i nikt mnie nie zechce. – popatrzyła na nią. - Powiedziała, że jeśli komuś powiem to mnie zbije. I uciekłam jej! Bo jest nie dobra, jest gupia i brzydka. I mnie nie lubi i chce mnie bić. – zaczęła tupać nóżkami. - Nie chcę do niej wracać.

- Kochanie uspokój się.. – spojrzała na nią. - Nikt Cię nie będzie bił. Nikt Ci nie zrobi krzywdy. – pogłaskała ją po ramionkach. - Teraz muszę iść, ale obiecuję Ci, że wrócę tu i nakrzyczę na tą panią Kasię. Nie zrobi ani Tobie, ani nikomu innemu krzywdy. – popatrzyła jej w oczka. - Wierzysz mi?

- Obiecujesz, że wrócisz? – spojrzała na nią prosząco.

- Wrócę. – dotknęła jej policzka. - Bądź dzielna mała.

- Kiedy wrócisz? – zapytała zniecierpliwiona.

- Nie wiem, ale niedługo. – uśmiechnęła się do niej.

- Już chcę! – uwiesiła jej się na szyi mocno przytulając.

- Musze iść. – szepnęła, ściskając ją mocno, niechętnie się z nią żegnając, po czym szybko wybiegła z łazienki. Czym prędzej, zbiegła na dół do gabinetu dyrektorki. W momencie gdy naciskała klamkę, drzwi się otworzyły i stanęła w nich właśnie  dyrektorka i spanikowany Tomasz, który na widok Elki odetchnął z ulgą.

- Już się zaczęłam o Panią martwić. – stwierdziła kobieta.

- Całkiem osłabłam z sił.. – spojrzała na nią. - Musiałam się czymś struć.. Może jakiś jogurt, serek.. Nie mam pojęcia. Kochanie, możemy wrócić do domu? Źle się czuję. – spojrzała na Tomasza, który po jej słowach, zaraz stanął tuż obok. - Przepraszam, że kazałam na siebie tyle czekać a i tak nie dam rady rozmawiać.. Przyjedziemy może pojutrze, albo zadzwonię do Pani dobrze? – popatrzyła na nią całkiem blada.

- Oczywiście, nie ma problemu. Faktycznie strasznie pani zbladła.. Lepiej odpocząć w domu. Mąż na pewno troskliwie się zaopiekuje. W końcu to taki dobry człowiek. Jak on ładnie o Pani mówił. Ach.. żeby mój mąż tak mówił, to byłabym przeszczęśliwa. – stwierdziła, spoglądając na Elkę, którą obejmował Tomasz.

- Tak? – spojrzała na nią, a potem na Tomasza, który stał nieco skrępowany. - A co takiego o mnie mówił? Może dowiem się coś czego nie wiem hmm? – spojrzała tym razem tylko na Tomasza.

- A co ja będę mówić. Widać, że chłop zakochany po uszy. – uśmiechnęła się. - Normalnie, chyba żaden tak nie mówi o kobiecie. No chyba, że mówi to ojciec o własnej córce. – spojrzała na Elkę. Ta zaś, słuchając tego co mówi dyrektorka, nie odrywała wzroku od Tomasza. On również patrzył jej w oczy, mimo wszystko zawstydzony słowami kobiety. - No nic.. nie będę państwa dłużej zatrzymywać, skoro źle się Pani czuje. – spojrzała na nią, przerywając chwilę ciszy jaka zapanowała między Elką a Tomaszem. Tym samym zburzyła iskrzące napięcie między nimi.

- Bardzo dziękuję za rozmowę. – w końcu na nią spojrzała.

- Życzę Pani dużo zdrowia. – odparła uprzejmie.

- Dziękuję bardzo.. Do widzenia. – spojrzała na nią.

- Do widzenia Państwu. – pożegnała się i poszła do siebie. Gdy zostali sami na korytarzu, Elka oparła się o ścianę, zamykając oczy. Teraz nie musiała udawać. Naprawdę dziwnie wyglądała.

- Dobrze się czujesz? – podszedł do niej bliżej.

- Chodźmy stąd.. – mruknęła pod nosem, odpychając się od ściany.

- Znalazłaś coś? – szepnął, spoglądając na nią.

- Nie tutaj. Daj mi odetchnąć.. – mruknęła, biorąc go pod rękę.  Gdy wyszli przed budynek, zatrzymała się tuż za drzwiami, łapiąc powietrze. Od rana do chwili obecnej, czuła się wypruta. Za dużo emocji, sytuacji z podtekstem i rozmowa z przerażonym dzieckiem. Miała po prostu dość. Po trzecim głębszym oddechu, zrobiła krok do przodu i trzymając się Tomasza, doszli do samochodu. Puścił ją, gdy wsiadła i zamknął za nią drzwi, siadając od strony kierowcy.

- Elka co się stało? Ty naprawdę jesteś blada. – wystraszył się.

- Odjedź stąd kawałek.. Nie chcę, żeby nas widzieli. – odparła.

- Dobrze się czujesz? – dotknął ręką jej policzka.

- Nie.. – pokręciła głową. - Jedź stąd.. Proszę. – szepnęła.

- Już. – spojrzała na nią naprawdę zaniepokojony odpalając silnik.

Gdy już ruszył z parkingu i wyjechał na ulicę, dał jej w spokoju pomyśleć. Widział w jej spojrzeniu, że raz, potrzebuje chwili ciszy, dwa, coś się tam musiało stać. Nie miał pojęcia co, ale liczył, że prędzej czy później to z siebie wyrzuci, gdy uzna, że jest na to gotowa. Zamiast skierować się na Białołękę, gdzie mieli jechać po wizycie w tym ośrodku, wybrał inną drogę. Jeśli potrzebowała chwili oddechu, znał idealne miejsce. Nic nie mówiąc, udał się w tym kierunku. Zatrzymał samochód tak blisko jak się dało. Kilkanaście metrów od plaży nad Wisłą. Wtedy na nią popatrzył. Była zamyślona. Nawet nie zwróciła uwagi na to, że się zatrzymali. Dopiero wzdrygnęła się, gdy złapał ją za rękę.

- Chodź. Przewietrzysz się trochę. – spojrzał na nią.

- Gdzie my jesteśmy? – rozejrzała się dookoła.

- Nad Wisłą. No chodź, dobrze Ci to zrobi. – odparł.

- Musimy jechać w drugie miejsce.. – zerknęła na niego.

- Wiem i pojedziemy ale.. Nie kłóć się. – popatrzył na nią, po czym wysiadł. Obszedł samochód i otworzył jej drzwi. - Przyda Ci się mały spacer. Zresztą mnie też.. Łeb mi pęka od biadolenia tej kobiety.. – pokręcił głową, opierając się o drzwi auta. - Maglowała mnie dlaczego w ciążę nie zaszłaś.

- Co? – jak to usłyszała, parsknęła śmiechem.

- To co słyszysz. – roześmiał się. - Chciałem jej powiedzieć, że trudno zajść w ciążę jak się ze sobą nie sypia, no ale spalił bym sprawę. – popatrzył na Elkę i jej minę, która mówiła wszystko. 

- Serio? – zamrugała oczami, nie wierząc w to co słyszy. Podniosła się z siedzenia i oparła o samochód. To co powiedział, rozbroiło ją całkowicie. Lepiej nie mógł tego wyrazić. Poza tym, bał się, żeby nie miała kłopotów przy plądrowaniu budynku, a tu wychodzi na to, że to jego wpakowała na gorszą minę. Jak sobie to wyobraziła, zaczęła się śmiać. - I jak z tego wybrnąłeś? – spojrzała na niego.

- Nie śmiej się ze mnie.. – spojrzał na nią. - Co miałem zrobić? Zmieniłem temat.. Elka no daj spokój. Miałem wymyślać jakieś komplikacje zdrowotne czy coś? Nie znam się na tym. Powiedziałbym jakąś kompletną głupotę i sprawa zamknięta. – machnął ręką. - Miałem ochotę stamtąd uciec. Jeszcze te jej pytania i rady.. Poczułem się jak skończony idiota. – pokręcił głową.

- Czyli co? Poleciałeś klasyką, że to bolesny temat i nie chcesz o tym mówić? – spojrzała na niego. - Dobrze zrobiłeś. W sumie, masz prawo nie chcieć rozmawiać o tym, czy o tamtym. – pokiwała głową. – Rady? – wyprostowała się. - Matko jedyna.. A jakie ona mogła Ci dawać rady? – zamrugała powiekami.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? – uniósł brew.

- Mów.. Popraw mi trochę humor. – spojrzała na niego.

- No więc.. – uśmiechnął się, zgryzając wargę i podszedł do niej, opierając ją o samochód. - Przede wszystkim.. Jesteś za bardzo zestresowana żono moja.. – dotknął jej policzka palcem, po chwili przesuwając nim po szyi, aż dotykając obojczyka. - Jeśli jednak jesteśmy zdrowi i to nie z punktu medycznego, nie możemy mieć dzieci.. Należy pomyśleć o relaksie. Może jakiś wyjazd? Dużo odpoczynku jest wręcz wskazane.. – przysunął wargi do jej ucha. - Jeszcze więcej seksu. – mruknął chrapliwie, chodź chciało mu się śmiać mimo wszystko. Po chwili spojrzał jej w oczy. - Ogólnie rzecz biorąc.. jeśli chcemy mieć dziecko, musimy się zrelaksować i kochać 24h na dobę, w każdym możliwym miejscu. – poruszył znacząco brwiami. - Piszesz się na to? To może być fascynujące.

- Emmm… Że co? – zamrugała nie wierząc w to co słyszy.

- Co to słyszysz. – roześmiał się, wtulając w jej włosy, po chwili znów szepcząc do ucha. - Pani dyrektor kazała. Żal zmarnować takie rady po prostu.. – mruknął, po chwili spoglądając na nią. - To kiedy pierwsza próba? Tutaj? Czy wolisz bardziej kameralnie.. u Ciebie? U mnie? – zgryzł wargę, wyczekując na odpowiedź.

- Ty się dobrze czujesz? – spojrzała na niego.

- Bardzo dobrze. – zaśmiał się, po chwili opierając o auto.

- Ufff.. No to miałeś wesoło.. – popatrzyła na niego.

- Bardzo.. zwłaszcza później. – zerknął na nią. - Bałem się, że wciśnie mi jakiś poradnik w stylu „Jak uprawiać seks, żeby szybciej zajść w ciążę”. Ja już nie mogłem ze śmiechu. Na początku była całkiem w porządku. Rozmawiała na luzie, takie tam zwykłe pytania.. a potem.. WDŻ dla dorosłych. – zaśmiał się.

- Że Ty to wytrzymałeś.. – pokręciła głową z podziwem, klepiąc go po ramieniu. - Ja bym chyba poległa. Chociaż.. i tak dałeś się wmanewrować w jakieś wyznania. – popatrzyła na niego. - O czym ona mówiła.. Jakim cudem wysnuła teorię o Twoim rzekomym zakochaniu? – zmrużyła oczy. - Nieźle się wczułeś w rolę. – skrzyżowała ramiona. - Coś Ty jej o mnie naopowiadał co?

- Nic takiego. Samą prawdę. – wzruszył ramionami.

- Prawdę? Proszę Cię. Już uwierzę w te bajeczki. – mruknęła pod nosem, grzebiąc butem w ziemi, aż wyryła mały dołek.

- W tym przypadku, nie musiałem udawać. – odparł spokojnie.

- Nie musiałeś? Poważnie? – zerknęła na niego pytająco.

- Powiedziałem co myślę i czuję, nic więcej. – spojrzał na nią

- I po tym nic więcej, stwierdziła, że jesteś we mnie zakochany na zabój. Oczywiście.. – poklepała go po ramieniu, odpychając się od samochodu. - Nieźle. Należy Ci się medal za łgarstwa. – mruknęła.

- Wkurza Cię to. – popatrzył na nią. - Dobrze wiesz, że to prawda ale nie dopuszczasz do siebie tej myśli. Za wszelka cenę, próbujesz mnie ignorować, zbywasz i chcesz mi udowodnić, że nic do mnie nie masz. – obserwował ją jak krąży przy samochodzie, łypiąc na niego groźnie. - Ledwo wytrzymujesz.. Albo chcesz mi dogryźć albo mnie pocałować..  Ale nie. Nie zrobisz tego. Chcesz mnie przeczołgać, żeby mi udowodnić, kto jest górą. Chcesz mnie ukarać za to milczenie.. Ale ja poczekam, nigdzie się nie wybieram. Jestem cierpliwy i nie zniechęcisz mnie..

- A Ty znowu swoje.. – podeszła do niego. - Tomasz.. Wiesz co? Nie mam ochoty się kłócić. Podczas gdy Ty miałeś bardzo twórczą pogawędkę z panią dyrektor.. ja miałam nieco gorzej.  A nawet bardzo źle. Więc przestań stroić sobie żarty i snuć podteksty. Nie mam na to siły. A najlepiej zrobisz, jak w ogóle zamilkniesz.. Mam chwilowo dość Ciebie. Dość tego okropnego miejsca, ludzi. Mam wszystkiego dość. Tobie głupoty w głowie, a tam siedzą te biedne dzieci, które nie mając nic.. Nikogo. Także wybacz, ale ja nie mam nastroju – odsunęła się, spoglądając przed siebie.

- Ej.. – stanął tuż za nią. - Co się tam stało?

- A Ciebie to w ogóle obchodzi? – fuknęła pod nosem.

- Dobrze wiesz, że tak. – dotknął delikatnie jej ramion.

- Chodź już na ten spacer. – mruknęła, wyrywając do przodu.

- Okej. Skoro nie chcesz.. – ruszył za nią, schodząc na plażę.

- Przez chwilę nie chcę o tym myśleć. – spojrzała na niego.

- W porządku. – odparł spokojnie, dorównując jej kroku.

Gdy zeszli bliżej brzegu, Elka usiadła na jednym z dużych kamieni, których było tam pełno. Jedne mniejsze, inne większe. Rozrzucone co kilka metrów na piasku, tworzyły interesujący krajobraz. Nie miała ochoty spacerować. W ostatnim czasie, zbyt często urządzała sobie piesze wycieczki, podczas których intensywnie rozmyślała. Wolała patrzeć przed siebie i oglądać panoramę Warszawy, niż łazić bez celu. Obserwowanie powolnego nurtu rzeki, było zdecydowanie uspokajające, a to było jej potrzebne. Spokój i cisza. W tym miejscu, jedynymi dźwiękami były ptasie świergoty. Kawałek dalej, na drugim kamieniu usiadł Tomasz, raz spoglądając na nią a raz na Wisłę. Milczeli. Skoro chciała tej ciszy, nie zamierzał jej tego odbierać. Zastanawiał się tylko, co ją tak poruszyło. Co zaprzątało teraz jej myśli. Chyba faktycznie trochę przesadził z tym co mówił, ale chciał poprawić jej humor. Niestety, jak zwykle wyszło na odwrót. O dziwo, Elka nie myślała o spotkaniu z małą Gabrysią, ani o niczym związanym z domem dziecka. Próbowała wyprzeć tę sytuację, jakby w ogóle nie miała miejsca. Przynajmniej na chwilę. Nie radziła sobie w takich momentach. Starała się myśleć o czymś pozytywnym. O czymś, co da jej siłę na kolejną wizytę w tym koszmarnym miejscu.

Tomasz przywożąc ją nad Wisłę, o czymś jej przypomniał. O pewnym wieczorze, który spędzili tu na jedzeniu pizzy i piciu piwa. To były takie dobre czasy. – pomyślała, grzebiąc butem w piasku. Kiedyś, ich spotkania zdawały się nie mieć żadnych podtekstów. Były naturalne. Teraz? Cholerna gra pozorów. – zerknęła na niego, gdy wpatrywał się w jakiś punkt przed siebie. W ciągu zaledwie kilku dni musiała się oswoić z jego powrotem. Zmierzyć z prawdą której nie znała, a która zmieniła wszystko. To nie było tak, że ona nie chciała, by się do niej zbliżał. Chciała, ale nie mogła tego wprost okazać. Gdyby tak po prostu, bez jakiejkolwiek reakcji, pozwoliła mu na wszystko, pokazałaby, że nie ma do siebie szacunku. Nie po tym co się stało. Nie po czterech miesiącach bezwzględnej ciszy. Swoją głupią decyzją, tak naprawdę skrzywdził ją i siebie. Teraz ponosił tego konsekwencje. Na nowo musiała przywyknąć do jego obecności w życiu, przez co dziwnie reagowała. Raz agresją a raz.. No właśnie. Przejawem jej tęsknoty i miłości był chociażby ten drugi pocałunek, który odwzajemniła. Najpierw zdzieliła go po gębie wściekła, a jak spróbował ponownie, wymiękła. Po prostu tego chciała. Jednak po chwili takiej euforii, przychodziła refleksja, że jak to tak i koło się zamykało. Zacisnęła powieki, wypuszczając powietrze. Cała wrzała od emocji. Pomyślała, że jeśli dotrwa do końca tego dnia i nie padnie trupem, to będzie cud. W pewnym momencie, oderwała myśli od Tomasza a skupiła wzrok na starszej parze. Spacerowali z kijkami do nordic walking. Właśnie wtedy, coś sobie skojarzyła. To coś sprawiło, że w końcu się roześmiała.

- Teraz sobie coś uświadomiłam. – nagle się odezwała.

- Co takiego? – popatrzył na nią zaciekawiony.

- Pamiętasz tego dziadka z przystanku? – spojrzała na niego.

- Czekaj.. tego co nas opieprzał? – zapytał dla pewności.

- Dokładnie tego samego. – przytaknęła.

- Pamiętam. – zaśmiał się. - Co z nim?

- Spotkałam go niedawno. – zacisnęła wargi w półuśmiechu.

- Żartujesz? Kiedy? Gdzie? – popatrzył z niedowierzaniem.

- W tę noc, gdy przywiozłam Cię pijanego do domu. – odparła.

- A.. – poczuł się jakoś dziwnie, gdy mu to wypomniała.

- Tak. – pokiwała głową, spoglądając przed siebie.

- Znów prawił jakieś pouczenia? – na moment zmienił temat.

- Tak, głównie o kulturze – zerknęła na niego.

- O kulturze? – popatrzył całkiem zdziwiony.

- Głownie o facetach,  którzy są chamami. – pokiwała głowa.

- Chyba wtedy trochę przesadziłem.. – mruknął pod nosem.

- Trochę.. – zerknęła na niego jak obracał obrączkę na palcu.

- Za dużo wypiłem i mam teraz nauczkę. – pokręcił głową.

- Uwiera Cię? – odwróciła się w jego stronę.

- Co? o czym mówisz? – spojrzał na nią niezrozumiale.

- O obrączce, którą przekręcasz na palcu. Przeszkadza? – zapytała.

- Nie przeszkadza mi ani trochę. – uśmiechnął się. – A Tobie?

- Nie.. Tylko dziwnie się czuję. – popatrzyła na swoją dłoń.

- A dlaczego? – zmarszczył odrobinę czoło.

- Bo już zwątpiłam, że kiedyś ją nałożę. – odparła cicho.

- Myślałem, że z innego powodu. – uśmiechnął się.

- Niby z jakiego? – spojrzała na niego.

- Bo ja Ci ją założyłem.. – zerknął na nią.

- Przecież zrobiłeś to na niby. – popatrzyła na niego.

- A gdybym chciał to zrobić naprawdę? – popatrzył na nią.

Kochani :*

No to Was przetrzymałam.. całe 19 dni. Nie były jednak bezowocne. Zaczynamy emocjonalnie i trochę smutno. Oddaję wam pierwszą część z całych 50 stron, które jak patrzę na dokument, nawet mnie przerażają. Jeszcze trochę i wyszłaby z tego kolejna praca magisterska :D