66. "Nie bój się czułości."

Po zatrzaśnięciu za sobą drzwi od ciemni, zacisnęła mocno powieki. Zamiast puścić tę cholerną klamkę, uciec gdzie pieprz rośnie, nie była w stanie zrobić ani kroku. Gdy otworzyła oczy, popatrzyła na swoje szare trampki. Wdech, wydech.. – pomyślała, miarowo nabierając i wypuszczając powietrze z płuc. Pierwszy szok. Tak to się chyba nazywa. Tak się czuje człowiek, który właśnie usłyszał coś, co wywraca jego życie do góry nogami. Kiedy czuła się na tyle pewnie, że się nie przewróci, puściła klamkę. Wiedziała, że nie może tu dłużej stać, bo lada moment Tomasz może stąd wyjść. Doszła do końca korytarza, wychodząc na klatkę schodową. Będąc w połowie drogi na piętro, przystanęła na chwilę łapiąc się poręczy. Zakręciło jej się w głowie. Nie była pewna, czy to przez przebytą chorobę jest jeszcze słaba, czy to co powiedział Tomasz, doprowadziło ją do takiego stanu. Najpierw kosmiczne rewelacje Moniki, teraz on mówi o szantażu. Tego było dla niej za wiele. Krok za krokiem, trzymając się mocno poręczy, wróciła do redakcji. Przeszła przez recepcję bez słowa, mijając Monikę jak powietrze. Ta wyszła z za biurka, spoglądając za Elką, która stanęła przy krześle, rozglądając się dookoła siebie. Nie to, że była blada jakby przed chwilą zobaczyła ducha, to jeszcze dziwnie się zachowywała. Coś dziwnego dzieje się z tą dziewczyną. – pomyślała wracając do pracy.

Kto? – pomyślała, spoglądając na biurka innych pracowników, które miała w zasięgu swojego wzroku. Kto tak bardzo jej nienawidzi, że postanowił zabawić się jej kosztem. Kto miał w tym interes? Komu oprócz Sylwii, nie podobała się jej relacja z Tomaszem? Prócz Mikołaja, nikt w redakcji nie wiedział, że łączy ich coś więcej. On? Niemożliwe. Przecież gdyby on maczał w tym palce, nigdy nie zatrudniłby Tomasza z powrotem. Poczuła się jakby była osaczona przez stado sępów. Każdy tylko czyhał aż upadnie. Czy jeszcze mogła komuś zaufać? Widząc jak Bajtek wychodzi ze swojej kanciapy, od razu go wykluczyła. To on pierwszy odkrył spisek. Pomógł jej, więc jego intencji co do swojej osoby była pewna. Gośka, Malena, Patryk, Krzysiek, Dorota? Kto jeszcze? Nie miała pojęcia. Bezsilnie opadła na krzesło, nie znajdując odpowiedzi na swoje pytania. 

Zamiast zrobić cokolwiek, napisać tekst, przeczytać maile, siedziała nieprzytomnie przy biurku. Bezmyślnie wpatrywała się w maskotkę w kształcie owieczki, którą kiedyś dostała na urodziny. Pusty, pozbawiony wyrazu wzrok, nijak się miał do gonitwy myśli jaka ją ogarnęła. Miała w głowie absolutny chaos i w żaden sposób nie umiała sobie z tym poradzić. Każda myśl sprawiała jej ból i przykrość. Czuła się jak nadmuchany emocjami balon. Wystarczyła szpilka, aby spuścić z niej powietrze i całkiem się posypie. Znowu. Czuła to samo, gdy Sylwia oznajmiła jej o zaręczynach. Wtedy wszystko zawirowało. Teraz, jeszcze nie zdążyła przyswoić informacji od Mikołaja, że Tomasz wrócił do redakcji, a tu zwaliła się na nią lawina. Puszka Pandory została otwarta. Na światło dziennie wyszły wszystkie, bądź prawie wszystkie kłamstwa i niedomówienia, jakimi żyła przez ostatnie cztery miesiące. Już prawie nauczyła się żyć w tej nowej, gorszej rzeczywistości. Bez Tomasza, bez jego telefonów. Bez tego wszystkiego, co przez kilka miesięcy dawało jej poczucie bezpieczeństwa i radość dziecka. I nagle wrócił. Jak niespodziewana burza. Bez narzeczonej, której nigdy nie było. Ze Szczecina, a nie z Paryża, jak była święcie przekonana. Wrócił, bo tęsknił. Bo mu zależy, bo wcale z niej nie zrezygnował.. – pokręciła głową, jeszcze w to wszystko nie wierząc. Gdy zamknęła oczy, znów czuła jego pewny siebie uścisk dłoni na ramionach. Delikatne muśnięcia palców na policzku.. Słyszała jego szept. Ten cichy chrapliwy mruk, który doprowadzał ją do przyspieszonej akcji serca.. Tym razem nie dał się zbyć. Nie odpuścił tak jak powiedział. Był bardziej zdeterminowany, niż przypuszczała. Nie wierzyła, że będzie do tego zdolny. Że posunie się tak daleko. Przecież jego relacja z Mikołajem to jak ogień i woda. Jak papier i nożyce. Jedno zwalcza drugie..  Powrót tutaj, gdy on jest naczelnym, musiał kosztować go wsadzenie własnej dumy w tyłek. Nawet to go nie odstraszyło. Naprawdę wrócił tu dla niej? – zapytała sama siebie, odwracając się w stronę jego biurka. Patrząc na puste krzesło, przypomniały jej się wydarzenia sprzed kilku miesięcy. Nagła decyzja Tomka o odejściu z pracy, wyprowadziła ją z równowagi. Coś, co uważała za jedyną stałą w jej życiu, pokruszyło się jak kra na rzece. Czuła się z tym fatalnie. Tak naprawdę, nigdy nie zdradził jej powodu swojej rezygnacji. Chodziło o kasę? O brak porozumienia z Krzyśkiem, czy jeszcze coś innego? Chociaż na początku byli tylko przyjaciółmi, sami stworzyli sobie bariery, które były jak mur. Nie do przeskoczenia. Dobrze wiedziała, że jeszcze wiele rzeczy nigdy sobie nie powiedzieli. Ich romans, czy cokolwiek to było, jeszcze bardziej skomplikował tę relację. Gdy usłyszała jego głos, niemal od razu spojrzała w stronę otwartych drzwi.

Naprawdę tu był. Stał roześmiany i rozmawiał z Moniką. Nie był już wymysłem chorej wyobraźni. Był prawdziwy. Kiedy zobaczyła, że kończy rozmowę i zmierza w jej stronę, szarpnęła za szufladę, otwierając ją z hukiem. Brawo Elka. – pomyślała, grzebiąc w szufladzie, byle tylko na niego nie spojrzeć. Bo przecież gdy nie chcesz zwracać na siebie uwagi, robisz dokładnie na odwrót.. I tak jak przypuszczała, swoim nerwowym zachowaniem, zwróciła na siebie uwagę. Gdy już usiadł, odwrócił się w jej stronę, przechylając głowę i przez chwilę się jej przyglądał.

- Czego szukasz? – uśmiechnął się, zagadując.

- Niczego! – burknęła coraz bardziej zdenerwowana.

- Okej. – odparł, czując, że to jednak nie będzie takie proste. Mógł się tego spodziewać. Raz, że jego obecność zirytuje ją na wskroś. Dwa, może zbyt dużo jej wyznał jak na jeden raz. Ale nie mógł z tym zwlekać. Musiała poznać prawdę. Za długo żyła w niewiedzy. Teraz, nie to, że była wściekła na jego powrót, to jeszcze musiała mieć niezły mętlik w głowie. Spróbował więc inaczej. - To w takim razie, powiedz mi co to za wywiad, gdzie jedziemy i co robimy?

Gdy się znów odezwał, odwróciła się do niego zaciskając wargi. Czy on naprawdę uważa, że będzie jak kiedyś? – pomyślała, spoglądając na tę jego uśmiechniętą twarz. Nie mogła znieść jego spojrzenia ani uśmiechu. Wywoływał w niej za dużo emocji na raz. Zamiast odpowiedzieć, wyleciała jak z procy, biegnąc prosto do łazienki i zamykając się w kabinie. Monika trzymając telefon przy uchu, spojrzała na ten huragan, mrugając powiekami. Elka całkiem oszalała. Jej nagła reakcja, wmurowała także Tomasza. Nie wiedział co ma o tym myśleć. W jej oczach było tyle sprzecznych uczuć, że nie umiał tego rozgryźć. Odkąd wyszła z ciemni, zastanawiał się, jak przyjęła wiadomość o szantażu. Nic mu nie odpowiedziała, poza tym, że mają jakiś durny wywiad. To nie była normalna reakcja.. To było wyparcie.. Tak to się chyba fachowo nazywa. – pomyślał, spoglądając w stronę wyjścia. Sam nie był lepszy. Po tym co powiedział, jak znowu się do niej zbliżył, szlag trafił wszystko co do tej pory robił. Nie mógł się na niczym skupić. Zamiast wrócić do redakcji, wyszedł przed budynek i przysiadł na masce swojego volvo. Musiał ochłonąć, a przy okazji, dał jej chwile od siebie odpocząć, nim pojadą na ten reportaż. Cała ta akcja w ciemni.. To był impuls. Nie planował tego wyznania. Gdy przyszła, reszta potoczyła się sama. Co by nie było potem, musiał przerwać tę zmowę milczenia ,w jakiej tkwili przez kilka miesięcy.. Jej poprzednia reakcja w ciemni, i ta sprzed dosłownie kilku chwil w reakcji, dała mu jasno do zrozumienia co go czeka. Tylko wielką cierpliwością i uparciem, może ją odzyskać. Teraz musiał zaczekać aż wróci. Spróbuje raz jeszcze. Może z lepszym skutkiem, niż za pierwszym razem. Może.. tego sam nie wiedział.

Gdyby ktoś wszedł teraz do damskiej toalety, usłyszałby jeden wielki płacz. Siedząca na kibelku Elka, wyła jak małe dziecko. Nie była tak silna jak myślała. Szlag trafił jej postanowienia sprzed trzech miesięcy. Tym bardziej, te sprzed kilku dni, gdy po wyjściu z jego kawalerki, zaklinała się, że to koniec. Miała o nim zapomnieć. Miał zniknąć, a co zrobił? Znów zagościł w jej życiu, w jej mieszkaniu.. Znów był tak blisko, jak nie powinien. Znów mieli ze sobą pracować. Dzień w dzień, będzie siedział tuż za jej plecami. Na wyciągniecie ręki. Wszystko po staremu, a jakże inaczej. Miała do niego ogromny żal. Nie mniejszy niż to, co do niego czuła. Co z tego, że nie był zaręczony, że nie spędził tych miesięcy we Francji. Co z tego, że wrócił. Popełnił najgorszy błąd i tego nie mogła mu darować. Nie zaufał jej od samego początku. Nie powiedział prawdy. Pieprzona męska logika. Co on sobie myślał? Że mu podziękuje za to? Przeciwnie. Zamiast pomóc, wszystko spieprzył. Cholerny egoista! – jęknęła pod nosem. W tym wszystkim co jej powiedział, w jednym twierdzeniu miał całkowitą rację. To z jego winy, szlag trafił ich związek, a raczej coś, co mogło nim być. Pomimo iż był taką samą ofiarą spisku jak ona, nie umiała mu tego tak po prostu wybaczyć. Może zrobi to kiedyś, a może nigdy. Tego nie wiedziała. Na pewno, nie stanie się to z dnia na dzień. Kochała go bardziej niż myślała, ale jednocześnie nienawidziła. Za odebranie szczęścia i za wszystkie wylane łzy. Za te w tym momencie także. Rycząc, nawet nie usłyszała, kiedy drzwi do łazienki się otworzyły i do środka weszła Monika. Czuła, że z Elką coś jest nie tak, dlatego przyszła.

- Psssyt.. Elka? – usłyszała szepczący głos Moniki.

- Nie ma mnie.. – mruknęła, wycierając policzki.

- Jasne.. Rozmawiam z kibelkowym duchem. – pokręciła głową, stukając palcami w drzwi. - Może pogadamy hmm? Czemu się tu zamknęłaś i ryczysz? Co się z Tobą dzieje? – słysząc tylko jak pociąga nosem, zirytowała się. - Ej no.. Taka duża baba i ryczy?

- Dzięki. Kop leżącego. – odparła całkiem dobita.

- Elka! Przecież nie w tym sensie to powiedziałam.. I wyjdź, że z tego kibla! Nie będę gadać do drzwi. – walnęła ręką, odsuwając się i opierając o umywalkę. - Liczę do pięciu. Jak nie wyjdziesz, zawołam tu Tomasza i dopiero będzie wstyd. No więc? Raz.. Dwa.. Trzy.. – Gdy Elka odblokowała drzwi kabiny, pchnęła je, wychodząc ze spuszczoną głową. - Jezus Maria.. jak Ty wyglądasz. – jęknęła Monika, podnosząc podbródek Elki.

- Wcale nie pomagasz.. – mruknęła, spoglądając po chwili w lustro. Monika miała rację. Wyglądała koszmarnie. Oczy rozmazane, czerwone policzki, nos zasmarkany.. Stado nieszczęść. Odkręciła wodę i przemyła trochę twarz, wycierając chusteczkami smugi po tuszu do rzęs. Zamiast poprawić swój stan, tylko go pogorszyła. - Właśnie patrzysz na największą idiotkę w redakcji.

- Że niby chcesz mnie zdetronizować z tego podium? – spojrzała na nią, chcąc ją tym rozbawić. Chwilowo pomogło. Przez ułamek sekundy, Elka uśmiechnęła się kręcąc głową. - Co Ty gadasz za głupoty, co? Ja nie znam mądrzejszej i fajniejszej babki od Ciebie a Ty mi mówisz, że jesteś idiotką? Proszę Cię, bo co? Bo raz zamknęłaś się w kibelku i rozryczałaś? Każdy ma gorszy dzień.. Każdy może złapać doła, tylko po to masz przyjaciół, żebyś nie musiała wszystkiego dźwigać sama. Więc mów co się dzieje?

- Ja.. – zastygła, nie wiedząc co ma powiedzieć.

- Chodzi o faceta? – przerwała jej nim dokończyła.

- Yhym.. – przytaknęła, próbując zetrzeć tusz z policzka.

- O Tomasza? – zerknęła na nią, zabierając jej chusteczkę, żeby zrobić to za nią. - Zresztą, po co ja pytam. To logiczne, że chodzi o niego. Powinnam to była zrozumieć już dawno. Pierwszy raz, gdy ryczałaś w konferencyjnej po rozmowie z nim. Potem, ta dziwna reakcja Tomasza na to, że nie jesteś już naczelną, że musi z Tobą koniecznie porozmawiać.. Że to wszystko zmienia postać rzeczy. Ja myślałam, że Wy macie ze sobą jakiś kontakt. Przecież byliście tak dobrymi przyjaciółmi.. Jak on mi powiedział, że nie rozmawiał z Tobą od czterech miesięcy, to ja zgłupiałam. – wyrzuciła chusteczkę do kosza. - Teraz okazuje się, ze wrócił do pracy, a Ty znowu siedzisz i ryczysz.. No więc? Co jest między Wami? I nie ściemniaj, że nic, bo w to nie uwierzę. – popatrzyła na nią. Gdy ktoś próbował otworzyć drzwi, złapała za klamkę i przekręciła szybko zamek. – Zajęte! – krzyknęła donośnie.

- To publiczna toaleta! – odparła Malena.

- Idź piętro niżej! – warknęła Monika.

- No coś podobnego! Ja to zgłoszę do zarządu. To jest ograniczanie praw pracowników.. – zaczęła marudzić i psioczyć pod drzwiami, ale w końcu sobie poszła i zapadła kompletna cisza.

- No.. to teraz możesz mówić. – spojrzała na nią.

- Ja nawet nie wiem od czego bym miała zacząć.. – mruknęła pod nosem. - Nie wiesz o wielu rzeczach. Nigdy o tym nie rozmawiałyśmy i tak się nawarstwiło.. – spojrzała na nią. - Nie chciałam Cię w to wciągać. Wystarczy, że moja siostra miała mnie momentami dość.. Zresztą, ja sama miałam siebie dość.

- Ej, bo poczuje, że mi nie ufasz. – zmarszczyła czoło.

- Ufam.. ale to dla mnie cholernie trudne. – oparła się o ścianę, spoglądając na nią. - Ja nawet nie wiem dokładnie, kiedy to się zaczęło. Ja byłam z Mikołajem, on był z Sylwią.. 

- Czy wyście?! – spojrzała na nią zszokowana.

- Nie, nie. – pokręciła głową, uspokajająco. - Do niczego między nami nie doszło, gdy byliśmy w związkach. Ani ja, ani Tomasz, nie zrobilibyśmy tego. Byliśmy przyjaciółmi. Po prostu, lubiliśmy się tak zwyczajnie. Bez podtekstów. On rozumiał mnie, ja rozumiałam jego. Dobrze było mieć takiego kumpla.. Tylko, że nikt tego nie rozumiał. Mikołaj ciągle coś insynuował. Był piekielnie zazdrosny.. Robił mi głupie wyrzuty, za każde spotkanie, za pracę. Sylwia to samo. Nawet pamiętam, jak Tomasz sam mi to powiedział, że jest o mnie zazdrosna. Wyśmiałam go wtedy. Czy o mnie można być zazdrosną? Ubierałam się jak pączek w żałobie i wyglądałam jak słoń w składzie porcelany. W końcu, po jakimś czasie, sami zaczęliśmy się zastanawiać co nas łączy. – Monika słuchała jej uważnie, coraz bardziej zaciekawiona, jaki jest finał tej historii. Chociaż była pewna, że na pewno nie jest to happy end, skoro tak ryczała. – To wszystko zbiegło się z odejściem Tomasza z redakcji. Odchodził cholernie bliski mi facet, który był jednocześnie całkowicie dla mnie niedostępny. A mimo to, rozstałam się z Mikołajem. Wolałam być sama, niż być z nim a myśleć o innym. Nikt na to nie zasługuje. Pamiętasz? Poprosiłam wtedy o urlop. Wyjechałam, chciałam być sama.. Odizolować się. Zamiast tego, w progu mojego domu zjawił się Tomasz. Wtedy coś w nas pękło. Zbliżyliśmy się do siebie. Ja go pocałowałam, on mnie.. – widząc spojrzenie Moniki, pokręciła znowu głową. - Nie spaliśmy ze sobą jeśli o tym myślisz.. To było coś innego.. Jakbyśmy się bali posunąć dalej. A potem.. Pojawił się Mikołaj. Tomasz myślał, że do niego wróciłam.. Potem pokłóciłam się z nim w konferencyjnej. A jeszcze później, wydarzyło się tyle innych rzeczy, że przestałam mieć wątpliwości. Przestałam siebie okłamywać. – na chwilę zamilkła, ale w końcu spojrzała na Monikę. - Zakochałam się. Jak jakaś szurnięta nastolatka.. – uśmiechnęła się pod nosem. - Wszystko wskazywało na to, że ja i on.. Że w końcu będziemy razem. Sylwia się wyprowadziła, on chciał zerwać.. I z dnia na dzień, wszystko się posypało. Tomasz wyjechał do Szczecina. Do rodziców. Jego ojciec był poważnie chory.. Przez jakiś czas, mieliśmy ze sobą normalnie kontakt, miał wrócić i nagle zamilkł. Przestał dzwonić, pisać, odbierać telefony. Stało się to w dniu objęcia przeze mnie stanowiska naczelnej. Nagle kontakt się urwał, jakbym nic dla niego nie znaczyła. Minął tydzień, drugi, trzeci.. – zaczął łamać jej się głos, gdy tylko zaczęła sobie to przypominać. - Kompletna cisza. I nagle w redakcji zjawiła się Sylwia i powiedziała mi.. – popatrzyła na Monikę ze łzami w oczach. -  I powiedziała, że wyjechała z Tomaszem do Paryża. Że jest tu tylko przejazdem, że za dwa dni wraca. Że on ma tam nową pracę i że się zaręczyli.. – mówiąc to, wytarła policzki po których spływały gorzkie łzy. - Dla mnie to było jasne. Wrócił do niej, dlatego zerwał ze mną kontakt. Jednego dnia, wszystko mi odebrała. Marzenia, plany. A w zasadzie.. zabrała coś, co nigdy nie było moje. O ile mogę tak powiedzieć. – wysmarkała nos. - Dwa dni później.. Nikt tego nie wie, więc błagam Cię, zaklinam wręcz, nikomu ani słowa. Nikomu. – spojrzała na nią.

- Przysięgam. – popatrzyła na nią całkiem przerażona.

- Bajtek odkrył przekręt. Ktoś majstrował przy prezentacjach. Nie ja, a Mikołaj powinien wygrać. Nasze prezentacje zostały zamienione.. Wszystko widziałam na własne oczy. Pokazał mi dokładnie daty, IP komputera.. Wszystko. Gdyby to wyszło na jaw, byłabym skończona jako dziennikarka. A przynajmniej, miałabym ogromne problemy, żeby znaleźć nową pracę. Wyobrażasz to sobie? Oszustka, podstępem zdobywa stołek redaktora. Takich rzeczy się nie wymazuje.. Dlatego sama zrezygnowałam. Zrzekłam się stanowiska na korzyść Mikołaja. I tak mu się należało, ale w ten sposób, ja byłam kryta. O tym wszystkim wie tylko Bajtek. I teraz Ty. – popatrzyła na nią. - Lepiej, żebyś nikomu, pod żadnym pozorem tego nie powiedziała. Nie wiem komu mogę zaufać. Ktoś z redakcji maczał w tym palce. Ktoś chciał mi zaszkodzić. Nie wiedziałam tylko dlaczego, ale dziś już to wiem.

- Jezus Maria.. – oparła się o ścianę, jeszcze nie bardzo wierząc w to co mówi Elka. - To brzmi jakbyś opowiadała mi jakiś film? – spojrzała się na nią. - No i? No mów. Jaka kanalia źle Ci życzy. Jak dorwę tego co to zrobił, to nie ręczę za siebie.

- Uspokój się. Tego nie wiem. – spojrzała na nią. - Wiem natomiast z jakiego powodu. – odparła. - Tomasz opowiedział mi coś, w co nigdy bym nie uwierzyła, gdybym sama nie wiedziała o tym spisku. Dlatego wiem, że nie kłamie, bo powiedział mi to samo, nie wiedząc, że ja wiem. Ktoś chciał mnie skompromitować. Zamienił płyty..  I uwaga, to wszystko na zlecenie Sylwii.

- Sylwii? A to wywłoka jedna! - warknęła oburzona Monika.

- Tak. To była jej zemsta na mnie i na nim. Zaszantażowała go. Przynajmniej tak to zrozumiałam.. Dała mu ultimatum, albo zerwie ze mną kontakt i sprawa przycichnie, albo mnie pogrąży. I ten kretyn to zrobił.. Posłuchał się jej jak skończony tchórz. Chciał mnie chronić. Zamiast tego, wyrządził mi krzywdę. – osunęła się po ścianie i usiadła na podłodze. - Mógł mi powiedzieć prawdę. Jakoś byśmy to rozwiązali.. To nie. Odegrał pieprzonego bohatera, który chronił mnie na odległość. – wytarła policzki z łez. - Teraz wiem, że Sylwia kłamała. O zaręczynach, o Paryżu. A ja głupia myślałam, że..  – westchnęła ciężko, spoglądając na swoje ręce. - Tomasz wrócił, a ja nie wiem co dalej. – spuściła głowę. - Jemu podobno wciąż zależy.. Tylko, że ja nie umiem mu wybaczyć, że mi nie zaufał. Mam o to cholerny żal. Nie mogę tak po prostu, znowu wpuścić go do swojego życia.. A jeśli znowu coś się stanie? Ja tego drugi raz nie wytrzymam Monika. Nie dam rady.

- Ej, ej, ej.. cicho. Nie płacz już. – usiadła przy niej i mocno ją przytuliła. - Już teraz wszystko rozumiem. Wszystko do siebie pasuje.. Jego dziwna reakcja, Twoje zachowanie. Co za szuja z tej Sylwii. Ty.. a pamiętasz jak Ci mówiłam, że ona coś knuje z Mikołajem? – mruknęła pod nosem. - Jakbym ją dorwała, to bym jej kudłami kibel pozamiatała. Chociaż nie, szkoda kibla, muszę pomyśleć o bardziej spektakularnej zemście..

- Monika.. – spojrzała na nią.

- No co? Należy jej się. – wzruszyła ramionami.

- No może.. – spojrzała na nią. - Ale na logikę, miała prawo. Odbiłam jej faceta. Co do Mikołaja.. no to pamiętam co mówiłaś, ale to nie logiczne. Jeśli by był z nią w spóle, to co? Zatrudniłby Tomasza? No przecież chodziło o to, żeby nas rozdzielić.

- Fakt, nie pomyślałam o tym. – zastanowiła się. – Ale zostawmy już tę wywłokę. Nie jest warta ani jednej Twojej łzy. Pytanie teraz, co zamierzasz zrobić z Tomaszem. Wrócił bo chce Cię odzyskać tak? Dasz mu szansę? – popatrzyła na nią.

- Nie wiem.. – pokręciła głową. - Nie wiem czego on chce. Nie wiem czego ja chcę. Nic nie wiem.. Wiem, że Mikołaj go zatrudnił. Mamy znowu razem pracować. A żeby było mało, zaraz mam jechać z nim na reportaż.. Paranoja.. – oparła czoło o kolana. - Zabij mnie. – mruknęła pod nosem.

- Zabić Cię nie zabiję, ale w tym stanie, to Ty nawet stąd nie wyjdziesz. – spojrzała na nią. - Siedź tu i zamknij drzwi. Otworzysz mi jak wrócę. Muszę Cię doprowadzić do porządku. Tomasz nie będzie Cię oglądał w takim stanie. Nie dopuszczę do tego. Przeciwnie. Niech chłop jeszcze bardziej głupieje! Niech widzi Cię piękną, uśmiechniętą, a nie zaryczaną i zasmarkaną. – podniosła się z podłogi, ciągnąc za sobą Elkę. - Wiesz co bym zrobiła na Twoim miejscu? Wodziła go za nos. Raz bądź miła, a raz niech mu w pięty pójdzie i nie zapomina co zrobił. Niech się stara. Skoro wrócił i podobno tak bardzo mu zależy, to go wcale nie zniechęci. Poza tym, to stary i wypróbowany sposób. A wiesz jak dodatkowo podgrzewa atmosferę? Ja tak robię z Andrzejem. 

- Z Andrzejem? – zamrugała oczami. – Zwariowałaś?

- To Ty nie wiesz? – zdziwiła się. - Ja i Andrzej od jakiegoś czasu, mamy się ku sobie. Krąży koło mnie jak sokół nad kukułczym gniazdem. Cierpliwiy jest nie powiem, ale ja go trzymam na dystans. Ciut dopuszczę i znowu stop.. Całkiem przez to zgłupiał. Chyba w końcu pójdę z nim na randkę.. Tak ładnie prosi.

- Ty i Andrzej? Nie wierzę. Przecież to jest.. Okej, faktycznie może i macie jakiś lepszy kontakt, może i nie jest taki drętwy jak na początku, ale to wciąż jest Faktur.. Monika! Ty i on?! To jakieś nieporozumienie. W ogóle do siebie nie pasujecie. On się do czegoś nadaje? Poza wyliczaniem danych statystycznych? – popatrzyła na nią jak na wariatkę, która nie wie co robi.

- Będziemy się uzupełniać. – zaśmiała się pod nosem.

- Tak, chyba tabelki będziecie razem uzupełniać. – wywróciła oczami. - Monika.. To jest obsesyjny pedant. Przynajmniej na takiego wygląda. Poza tym, sama kiedyś mówiłaś, że to świr.

- Owszem mówiłam. Ale uwierz mi. Po bliższym poznaniu, naprawdę wiele zyskuje. Poza tym, wolę chorobliwego pedanta, niż flejtucha. Ostatni przywlókł mi mrówki faraona. Ledwo pogoniłam jego i te cholerne mrówki. Także, w tym przypadku, Andrzej wygrywa. – spojrzała na Elkę, która chyba zwątpiła w rozsądek koleżanki, nie wiedząc jak ma jej wyperswadować to szaleństwo.

- Ja wiem jedno. Uważaj na niego. – westchnęła ciężko.

- A czemu Ty jesteś taka uprzedzona? – zapytała zaciekawiona.

- Dlatego, że byłam z nim na randce. I to był najgorszy koszmar mojego życia. Nie powiedziałam, bo nie było się czym chwalić. Zaprosił mnie na najlepsze sushi w mieście do własnego mieszkania, a potem zaczął się horror. – pokręciła głową na samo wspomnienie. - Jego przesadna dbałość o czystość mnie zabiła. Monia błagam Cię.. Zanim pójdziesz z nim na randkę, upewnij się, że masz ubezpieczenie na życie.

- Zanim pójdę z nim na randkę, to najpierw Ciebie odpicuje laska. – zaśmiała się. - Zaraz wracam, idę po kosmetyczkę. – spojrzała na nią, odblokowując drzwi i wyszła z łazienki. Elka przekręciła za nią zamek i popatrzyła w lustro. Ona i Monika były stuknięte. Każda na swój pokręcony sposób. Ale że Faktur? – wywróciła oczami, przemywając twarz. - Kompletnie zwariowała. – westchnęła.

Monia wróciła po niespełna pięciu minutach, z całym kosmetycznym arsenałem. Tyle tego miała, że z powodzeniem mogłaby prowadzić warsztaty wizażu. W robieniu makijażu, Elka była całkiem kulawa. Miała tusz do rzęs, szminkę i jakiś puder. Na tym kończył się jej zestaw piękności. Pozwoliła więc zająć się sobą Monice w zupełności. Ta w ciągu kilku minut, doprowadziła jej twarz do ładu. Mało tego, sprawiła, że czuła się o wiele ładniejsza i pewniejsza siebie. Po tym, jak stwierdziła, że Elka nadaje się do ludzi, obie wyszły z łazienki. Jedna obiecała drugiej, trzymać za nią kciuki. Gdy podziękowała jej za wsparcie, za makijaż i za wszystko inne, poszła na salę. Stając w drzwiach, popatrzyła na Tomasza, który siedział wpatrzony w monitor. Pomyślała o tym, co mówiła Monika. Może ma rację? Trochę przetrzymać na dystans, dać palec, zabrać palec i tak w kółko, aż będzie pewna, że mu zależy.. To nie może być takie trudne. Ta.. Nie może. To jest piekielnie trudne. Jak odpierać czułość faceta, którego się chce, a któremu nie wolno pokazać, że ci zależy? Misja samobójcza – pomyślała, kręcąc głową. Podeszła do swojego biurka i usiadła, sięgając po teczkę ze swoimi materiałami. Gdy zaczęła je przeglądać, zerknęła dyskretnie na Tomasza. Siedział spokojnie przed laptopem i coś sprawdzał. Nie chcąc kusić losu, raz jeszcze zaczęła czytać to co miała wydrukowane. Tomasz wystarczająco długo się na nią naczekał. Nie wiedział gdzie się podziała, ale nigdzie mu się nie spieszyło. Wiedziała, że mają jechać razem, więc na pewno wróci. I wróciła. Nie wiedział tylko, czy dalej będzie gryźć, czy nieco złagodniała. Biorąc głębszy oddech, odwrócił się do niej, próbując raz jeszcze zacząć rozmowę.

- Przepraszam. – szepnął cicho. Słysząc jego słowa, odwróciła się do niego całkiem poważna. Zero uśmiechu. Kamienna twarz. Mogła mu coś odpyskować, za to kolejne nic nie wnoszące w ich relacje „przepraszam”. To nie mogło być takie proste. Przepraszam i tyle? Wysil się. – pomyślała, obserwując jak wyczekuje jakiejś innej reakcji z jej strony niż milczenie. On widząc jej minę, lekko zmarszczył brwi. - Wiem, że jesteś wściekła. Na mnie, na Sylwię. Wiem, że zasypałem Cię tymi wiadomościami, ale miałaś prawo wiedzieć. – No co Ty nie powiesz? Teraz mam prawo wiedzieć? – warknęła w myślach. – Spokojnie Elka, nie jesteście sami. Taktykę zmylenia przeciwnika czas zacząć.

- W porządku. – odparła dość spokojnie, choć miała ochotę walnąć go w łeb. - Mamy to już za sobą. Bomba wybuchła, są ofiary i są ranni. – mruknęła, wbijając wzrok w zapisaną kartkę papieru. - Jedziemy w trzy miejsca. Na Białołękę, Bielany i Pragę Południe. Wątpię, że załatwimy to na raz. Może dwa miejsca dziś.. a jutro trzecie? Nie wiem. Zależy ile nam zejdzie. – słysząc jak raptownie zmieniła temat, nie miał innego wyjścia, jak pójść za tym tropem.

- Co tam jest? – zapytał, szczerze nie mając pojęcia.

- Domy dziecka i ośrodki adopcyjne. – zerknęła na niego.

- A co Ty masz tam robić? – zdziwił się mocno.

- Sprawdzić, czy informacje które mam są prawdziwe. – oparła się o krzesło, zerkając na niego. - Dostaliśmy cynk, że dochodzi tam regularnie do aktów przemocy. Złe traktowanie, zaniedbanie ze strony personelu. Poza tym, jest podejrzenie o nielegalne adopcje. Niby są legalne, bo wszystko odbywa się w ośrodku, ale.. Chodzą słuchy, że biorą kasę za przyspieszenie decyzji. Od soboty nad tym myślę i.. trochę się boję. – pokręciła głową. - Jeśli to się okaże prawdą i rozgrzebię jakiś większy syf, to będę miała spore kłopoty.

- Chyba oboje będziemy mieć. – zerknął na nią. - Nie zapominaj, że jadę tam z Tobą. – oparł się na łokciu. – Żarty, żartami, ale masz rację. Strasznie śliski temat. Jeśli jest tak jak mówisz, to palce maczają w tym urzędnicy, a oni mają plecy. Jak wszędzie. Pociągniesz jeden sznurek, spadnie dziesięć głów. Mikołaj mówił, że ma dla Ciebie poważny temat i oboje mamy się tym zająć, ale nie sądziłem, że chodzi o coś takiego. Od czasu afery z politykiem, byłem przekonany, że portal nie pakuje się na miny. – zastanowił się przez chwilę. - Co zamierzasz? Przecież nie wejdziemy tam do gabinetu dyrektorki czy dyrektora. Nie zapytamy, czy to prawda, że mieszkające tu dzieci są maltretowane albo, czy bierze pan/pani łapówkę.. – zmarszczył brwi. Czuł, że będą z tego kłopoty.

- Nie mam pojęcia Tomasz. – wzruszyła ramionami. - I tak jak sam powiedziałeś, no raczej wprost nie zapytam o to czy o tamto.. Muszę zrobić jakiś wywiad środowiskowy, albo coś w ten deseń. Nie wiem. Trzeba zobaczyć, kto tam pracuje, czy chętnie rozmawia. Może tam równie dobrze, panować zmowa milczenia. Ręka rękę myje, a dzieci na tym cierpią. – zadudniła palcami w blat. - Najgorsze jest to, że..

- Że? – przysunął się nieco bliżej. - Co jest najgorsze?

- Pamiętasz małego Michałka? – zerknęła na niego.

- No pewnie, że tak. – uśmiechnął się pod nosem.

- Został zabrany do jednego z tych domów. – zmarszczyła czoło. - Mam tylko nadzieję, że nikt nie zrobił mu krzywdy. Że trafił do jakiś dobrych ludzi, ma dom, rodzinę.. – zgryzła wargę zamyślona.

- Nie martw się..  – przysunął się jeszcze bliżej. - Jest malutki. Takie dzieci najszybciej znajdują domy. Każdy chce mieć słodkiego noworodka, przewijać pieluchy, przerabiać kolki. – zaśmiał się, ale po chwili spoważniał. - Gorzej mają te starsze dzieciaki. Miesiącami siedzą w ośrodkach i czekają na adopcje. – szepnął, dotykając jej ramienia, które delikatnie pogłaskał dłonią. Gdy to zrobił, popatrzyła na niego przez chwilę, odrobinę mrużąc oczy. Tryb pocieszyciel? Zabieraj tę łapę. – pomyślała, w tym samym momencie wstając z krzesła, więc musiał zabrać rękę.

- Oby tak było. – mruknęła pod nosem, zabierając dyktafon i małą kamerę, którą wzięła od Patryka. - Zbieraj się, zanim cokolwiek załatwimy zastanie nas wieczór. Do 18 czynne są biura.

- Tak jest szefowo. – pokręcił głową, gdy usłyszał jak to stanowczo powiedziała. Wyłączył komputer, schował aparat do torby i już w zasadzie był gotowy. Oboje byli gotowi do wyjścia, gdy z gabinetu wyszedł Mikołaj, idąc prosto w ich stronę.

- Dobrze, że jeszcze nie pojechaliście. Zapomniałem o najważniejszym. – spojrzał na Elkę, podając jej dwie kartki. Pierwszą z imionami i nazwiskiem, drugą z adresem sklepu jubilerskiego niedaleko redakcji. Zerkając na te dwa świstki, zmarszczyła brwi. Tomasz również zerknął na karteczki formatu wizytówek i tak jak Elka, nie zrozumiał o co chodzi.

- Co to jest? – spojrzała na niego.

- Hmm. – uśmiechnął się kpiąco. - A powiedz mi, jak zamierzasz rozmawiać z personelem? Masz już jakiś pomysł? Przedstawisz się jako kto? Dziennikarka portalu internetowego? Poprosisz o wywiad? O skomentowanie i zdementowanie plotek? – popatrzył na nią całkiem poważnie. - To ma być reportaż wcieleniowy.

- Reportaż wcieleniowy? – zmarszczyła brwi.

- Nie wiesz co to takiego? – spojrzał się na nią pytająco.

- Coś słyszałam na ten temat. – zerknęła na niego, potem na Tomasza i znów na karteczki. - Tylko nie rozumiem, co do mojego reportażu ma zakład jubilerski? I co to za para? – zmarszczyła brwi. - Mam z nimi porozmawiać? Mają jakieś istotne informacje? – zapytała, chowając karteczki do kieszeni.

- Tak, mają zdobyć dla nas bardzo potrzebne informacje. A mianowicie, Wy macie zdobyć. Nie pojedziecie tam jako dziennikarka i fotograf, tylko jako małżeństwo. – spojrzał na nią. – Mój znajomy jubiler wypożyczy Wam obrączki na ten czas. A na karteczce o którą pytasz, są wasze tymczasowe dane. Musicie być wiarygodni. To głównie małżeństwa starają się o adopcje dzieci prawda? Mogą pytać, zobaczyć jak to wygląda.. Zresztą, co ja mam Ci mówić. Sama powinnaś wiedzieć jak to rozegrać. To Twój materiał. Teraz już rozumiesz, co to jest reportaż wcieleniowy? – zapytał z nadzieją, że w końcu ogarnęła temat.

- Czy Ciebie do reszty popieprzyło? – warknęła na niego.

- Uspokój się. Nie jesteś tu sama. – spojrzał na nią.

- Nie będę udawać jego żony. – syknęła wściekła.

- Przykro mi, nie masz wyjścia. – odparł ze spokojem.

- Zmówiliście się? – spojrzała na jednego i drugiego.

- Ja nic nie wiedziałem. – Tomasz uniósł ręce do góry.

- Na Was chyba już pora. – Mikołaj zerknął na zegarek.

- Ja sobie z Tobą później porozmawiam. – pogroziła mu palcem.

- Jeszcze mi za to podziękujesz. – zaśmiał się. - Tomasz?

- O co chodzi? – odparł, marszcząc brwi. - Czego chcesz?

- Może grzeczniej co? Jeszcze jestem tu szefem. – spojrzał na niego mrużąc oczy. No jednak kumplami to oni być nie mogli. W pewnej chwili musiał dojść do zgrzytu. - Dopilnuj, żeby nie zrobiła jakiejś głupoty. – popatrzył na niego. - Jak widać, Elka jest dziś bardzo nerwowa i nie ma za dobrego humoru.. – spojrzał na niego. - Chociaż.. – zaśmiał się pod nosem. - Z jej temperamentem, będziecie bardziej wiarygodni. Tylko nie wsypcie się, bo będą nici z reportażu – zerknął na Elkę, po chwili wracając do gabinetu. - Powodzenia! – krzyknął, zamykając za sobą drzwi. Uśmiechając się pod nosem, czuł, że go za to zamorduje. Elka przez chwilę stała i zaciskała wargi, jakby kłuli ją szpilkami. W końcu spojrzała na Tomasza. Jej wzrok jasno dawał do zrozumienia, że szuka winnego tej paranoicznej sytuacji. A najbliższy potencjalny winny, stał obok. Zamiast czekać na atak z jej strony, stanął w swojej obronie.

- Ja naprawdę nie miałem pojęcia..  – popatrzył na Elę.

- Milcz. – spojrzała na niego jak wąż na ofiarę. - Wychodzimy. – mruknęła, biorąc torbę z biurka i nie patrząc na niego, wyszła na korytarz stając przy windzie. Zacisnął wargi w pół uśmiechu. Jej reakcja była komiczna. Wydarła się na pół redakcji, zwróciła na siebie uwagę wszystkich a teraz chciała ich obu zabić. W sumie, mógł siedzieć cicho i się nie odzywać, ale tak słodko się denerwowała. Pokręcił głową, biorąc torbę i po chwili dołączył do niej, stając naprzeciwko.. Mikołaj chcąc nie chcąc, bardzo ułatwił mu zadanie. Mógł się do niej zbliżyć bez większych konsekwencji. Wciąż pamiętał te kilka policzków, którymi go obdarowała. Suszyński wcisnął ich na minę, ale wcale nie miał mu tego za złe. To był całkiem fajny pomysł. Niestety, chyba tylko on jeden tak myślał. Elka stojąc i czekając na windę, nerwowo tupała butem. W myślach szatkowała Mikołaja na kilkanaście małych kawałków i wrzucała do kwasu solnego. Gdy winda się otworzyła i oboje do niej weszli, tuż po zamknięciu drzwi, Tomasz w końcu się odezwał.

- To wolisz chłopca czy dziewczynkę? – zerknął na nią.

- Ciebie to bawi? – spojrzała na niego, mrużąc oczy.

- Wczuwam się w rolę. – zaśmiał się pod nosem.

- Jesteś cholernie zabawny. Zabiję Mikołaja. – mruknęła.

- Jestem w stanie w to uwierzyć. – pokręcił głową, roześmiany.

- Uważaj, bo dopiszę Cię do listy. – zerknęła na niego.

- Czekam na to. – szepnął jej na ucho, delikatnie je całując.

- Ej! Co robisz?! – odepchnęła go ręką. – Nie pozwalaj sobie.

- Jeszcze nic. – uśmiechnął się pod nosem. – Do czasu.

- Jesteś bezczelny. – zerknęła na niego, tupiąc butem.

- A Ty jesteś piękna ja się złościsz. – spojrzał na nią.

- Chcesz się ze mną kłócić? – spojrzała na niego.

- Zdecydowanie wolę się z Tobą kochać. – zerknął na nią.

- Zamknij się. – mruknęła odwracając wzrok, by spojrzeć na drzwi.

- To mnie ucisz. Dobrze Ci to wychodzi. – zgryzł wargę.

- Nie sprowokujesz mnie. – odparła trzymając nerwy na wodzy.

- A założymy się? – popatrzył na nią, przypierając ją do ściany.

- Przestań! O nic się nie będę zakładać. – oparła rękę na jego torsie.

- Boisz się, że przegrasz. – szepnął w jej wargi, delikatnie dotykając ich palcem. Cały czas, spoglądał w jej zielone oczy, które zdawały się być przerażone tym co robi. - Denerwujesz się.. Masz przyspieszony oddech, oczy Ci błyszczą.. Najpewniej chcesz mi dać znowu w gębę a może nie? – uśmiechnął się, muskając kciukiem jej lekko zaróżowiony policzek. Znał jej różne reakcje, więc miał z tego niezłą zabawę, a ona niemal palpitacje.

- Jesteś na warunkowym pogodzeniu. Nie przeginaj. – mruknęła, spoglądając mu w oczy, czując, że jeszcze chwila a dostanie zawału. Był za blisko, dotykał jak nie powinien i mówił to, czego nie powinna słuchać. Przeklęty uparciuch. – pomyślała, jak wcale nie zamierzał przestać na nią patrzeć, mówić czy dotykać jej ust. Co gorsza, chyba zamierzał ją pocałować. Zamiast się odsunąć, dać jej spokój, bezczelnie ją prowokował. Zrezygnowała. Odepchnęła go siłą, stając przy samych drzwiach. - Powtarzam, nie przeginaj.

- Warunkowe pogodzenie? Dobre i tyle. – mruknął pod nosem zadowolony. Gdy pierwsza wysiadła z windy, podążył za nią prosto na parking. Rozejrzał się za jej samochodem, ale nigdzie go nie dostrzegł. - Jedziemy moim? Czy gdzieś tu zaparkowałaś? – zapytał, idąc w kierunku swojego szarego volvo.

- Mój samochód stoi pod domem. – spojrzała na niego, grzebiąc w torebce za telefonem. - Ostatnio korzystam albo z autobusów, albo z własnych nóg. Zdecydowanie lepsze dla zdrowia i kondycji.

- No proszę.. Zmiany, zmiany.. – spojrzał na nią zdziwiony.

- Nawyki się zmieniają, ludzie się zmieniają.. – spojrzała na niego.

- Mówisz o sobie? – otworzył jej drzwi, opierając się o nie.

- Mówię ogólnie. – odparła, wsiadając na miejsce pasażera.

- To gdzie najpierw? – zamknął drzwi, po czym wsiadł do auta.

- Do tego przeklętego jubilera. – mruknęła pod nosem, szukając w kieszeni, kartki z adresem sklepu. Gdy znalazła świstek papieru, odczytała jego zawartość. Faktycznie, zakład jubilerski mieścił się dwie ulice dalej, więc szybko to załatwią.

- Myślałem, że kobiety lubią błyskotki – roześmiał się.

- O co Ci chodzi? – zmarszczyła brwi, gniotąc wizytówkę.

- Masz taką minę, jakbyś jechała po ocet. – parsknął śmiechem.

- Jedźmy już, nie ma czasu. – spojrzała na niego.

- Aż tak Ci się spieszy, żeby zostać moją żoną? – uśmiechnął się pod nosem, zerkając na jej minę, gdy to powiedział. - Skoro tak, no to jedziemy. – jednak zanim ruszył, zrobił coś jeszcze. Przysunął się do niej dość blisko. Za blisko. – O czymś zapomniałaś. – szepnął, spoglądając w jej przestraszone oczy. Znowu? Uparł się dziś? – pomyślała, czując jak wgniata ją w fotel. Już miała jakąś dziwną wizję. Że zaraz ją pocałuje, że coś powie.. A on po prostu sięgną po pas, którego w swoim całym wkurzeniu na niego, zapomniała zapiąć. – Już mówiłem. Nie denerwuj się. – mruknął, po chwili odsuwając się i ruszając z parkingu.

- Idiota. – mruknęła pod nosem z taką miną, jakby chciała go wysłać na księżyc. Kopał sobie grób. Była tego więcej niż pewna. Z drugiej strony, podobała jej się ta jego bezczelność. Nie odpuszczał. Odwrócona w stronę szyby, delikatnie się uśmiechnęła.

Ani ona, ani on nie odezwali się słowem. Zajechali pod sklep jubilerski, i tak samo nic nie mówiąc, oboje wysiedli. O pojawieniu się klientów w sklepie, zasygnalizował uczepiony do drzwi, niewielki mosiężny dzwoneczek. Pierwszy raz tu była. To nie była typowa sieciówka jak w galeriach handlowych. To był rodzinny biznes z tradycjami. Tak wskazywały liczne dyplomy i stare zdjęcia na ścianie. Wnętrze było przytulne. Może trochę eklektyczne ale przytulne. Uroku dodawały wypełnione po brzegi biżuterią, stare drewniane komody i regały. Skórzane jasne kanapy też były niczego sobie. Przy jednej z lad, stała młoda dziewczyna, która na ich widok posłała im ciepły uśmiech. Gdy zapytała w czym może pomóc, Elka zapytała o mężczyznę z wizytówki. Jak się okazało, był to ojciec dziewczyny, który na moment wyszedł. Musieli chwilę zaczekać. Dziewczyna zaproponowała im albo się rozejrzeć, albo sobie wygodnie usiąść. Elka zrobiła to drugie, zerkając na Tomasza, który rozglądał się po regałach. W końcu, również do niej dołączył i usiadł wygodnie obok.

- Przytulne miejsce. Ma klimat i duszę. – mruknął pod nosem.
- No proszę, od kiedy to Ty taki wyczulony? – spojrzała zdziwiona.
- Lubię takie miejsca, przypominają mi gabinet ojca. – odparł.

- A jak on się czuję? Wrócił do zdrowia? – spojrzała na niego, uświadamiając sobie, że nigdy o to nie zapytała, odkąd przyjechał.

- Tak, jest dobrze. Przez prawie 3 tygodnie był w śpiączce. Potem potrzebna była długa rehabilitacja. Zabraliśmy go do domu, potrzebny był remont, bo musiał poruszać się na wózku.. Długa historia.. Naprawdę chcesz tego słuchać? – spojrzał na nią.

- Nie, do złego lepiej nie wracać. – popatrzyła przed siebie.
- Też tak myślę, lepiej myśleć o przyszłości. – zerknął na nią.
- Dobra, zmieńmy już temat, albo w ogóle nie gadajmy. – szepnęła.

- To jak ma na imię moja żona? – zdecydował się jednak gadać.

- Ty masz z tego niezłą zabawę. – spojrzała na niego.

- A Ty nie? Zawsze to coś nowego. - odparł ciepło, uśmiechając się.

- Chyba mnie to nie bawi. – pokręciła głową, szukając wizytówki.
- Nie chcesz być moją żoną? –  roześmiał się od ucha do ucha.
- Uwierz, Ty nie chcesz być moim mężem. – spojrzała na niego.
- Ja doskonale wiem czego chcę. – szepnął jej na ucho.
- Śnij dalej. – uśmiechnęła się, również szepcząc mu na ucho.

- O Tobie? – spojrzał na nią. - Jak ma być to taki sen jak ostatnio.. to już się nie mogę doczekać. – zgryzł wargę, uśmiechając się pod nosem. - Opowiedzieć Ci? – znów szepnął jej na ucho.

- Nie rusza mnie to. Próbuj dalej.. - pokręciła głową.
- Nie? I wcale nie jesteś ciekawa co mi się śniło? – mruknął.
- Nic a nic. – wycedziła przez zęby czując, że robi jej się gorąco.
- A te rumieńce to z braku klimatyzacji, rozumiem. – zaśmiał się.

- Nie, to przez to, że zabierasz mi przestrzeń i nie mogę oddychać. – spojrzała na niego. - Możesz się w końcu ode mnie odsunąć?

- Ja mam zamiar dopiero się zbliżyć. – uśmiechnął się.
- To lepiej weź coś na wstrzymanie. – spojrzała na niego.
- Uwielbiam jak się wkurzasz. – pokręcił głową roześmiany.
-  Grrr. - warknęła. – Masz. – podała mu karteczkę z imionami.

- O, popatrzmy. Joanna i Paweł Olszewscy. Ciekawe.. – przeczytał na głos, po chwili nad czymś się zastanawiając. – W sumie, może być, chociaż lepiej by brzmiało.. – zaczął, ale tylko się uśmiechnął. To o czym myślał, zachował dla siebie.

- Co tam mruczysz? – zerknęła na niego.

- Jeszcze nie mruczę, ale jak chcesz, mogę zacząć. – zaśmiał się.

- Grabisz sobie kochanie.. – popatrzyła na niego mrużąc oczy.

- O postęp, nazwałaś mnie kochaniem. – uśmiechnął się.

- Wczuwam się w rolę. – odparła z zadziornym uśmiechem.

- Chyba musisz się bardziej postarać skarbie. – uniósł brew.

- Nie wierzysz w mój talent Pawełku? – odwróciła się bokiem.

- No wiesz.. – zerknął na nią. - Musisz się trochę rozluźnić Asiu.. – zacisnął wargi mało nie pękając ze śmiechu. – Musisz czuć się swobodniej.. a nie chcieć mnie zabić, zanim dotrzemy na miejsce. Także, powinnaś trochę poćwiczyć bycie żoną. – sam sobie pokiwał głową na to twierdzenie, zerkając na nią.

- Swobodniej powiadasz.. – zmrużyła oczy, spoglądając na niego. Po chwili wstała z kanapy i zrobiła coś, czego raczej się nie spodziewał. Usiadła mu na kolanach, obejmując za szyję, a drugą ręką pieszczotliwie dotknęła jego policzka. - Tak swobodnie? Czy może bardziej? – mruknęła mu do ucha, zaczepnie dotykając je wargami, po chwili przesuwając je na policzek. Uśmiechnęła się triumfalnie, gdy dostrzegła jego reakcję. Wpatrywał się w nią, całkiem urzeczony jej zachowaniem, jednocześnie sunąć ręką po jej plecach. - Coś Ci zdradzę, taki mój malutki sekret.. – zbliżyła wargi do jego warg. - Nie znoszę, jak mówi się do mnie.. skarbie. – syknęła, wbijając mu mocniej paznokcie w szyję. - Zapamiętasz? – spojrzała w jego maślane oczy. Gdy stwierdziła, że złapał przynętę, chciała go w tym stanie zamroczenia zostawić, ale ją powstrzymał. Przyciągnął ją tak blisko, jak tylko się dało, obejmując jej policzek.

- Nie uciekaj.. – szepnął cicho w jej usta, chcąc ją pocałować.

- Ekhmm – tak byli sobą zaaferowani, że nawet nie usłyszeli dzwoneczka i otwierania drzwi. Gdy mężczyzna spojrzał jak sobie gruchają, pokręcił głową roześmiany. - Przeprasza, Państwo do mnie? – usłyszeli męski głos. W tym samym momencie, Elka odskoczyła zawstydzona sytuacją, zrywając się z kolan Tomasza i spojrzała na szpakowatego mężczyznę.

- Tak, tak, tak. My do Pana. – spojrzała na niego zakłopotana, wyciągając rękę. – Jesteśmy tu z kolegą.. – nie mogła znaleźć dobrego słowa a do tego była zdenerwowana. - Przyszliśmy z polecenia Mikołaja Suszyńskiego. - Potrzebujemy..

- A wiem. Mikołaj wspominał. Zapraszam.. – uśmiechnął się.

- Kolega? – mruknął jej na ucho, szczypiąc ją w boczek.

- Cicho. – syknęła przez zęby, mordując go wzrokiem.

- Ja poproszę o państwa prawe dłonie, to zmierzę obwód palca. Wtedy obrączki nie będą ani za ciasne, ani za duże. – uśmiechnął się, biorąc do przymiarki rękę Elki. – Wiem, ze to tylko tymczasowe, ale jestem perfekcjonistą. Nie lubię fuszerki. – uśmiechnął się serdecznie, po czym poprosił Tomasza. To było zabawne doświadczenie dla niego, ale trwało dosłownie chwilę. – Zaraz coś ładnego znajdziemy..

- Proszę nie robić sobie kłopotu. Wystarczą zwykłe proste złote.. – popatrzyła na jubilera, opierając się o komodę, w której było mnóstwo pierścionków i obrączek. - Te mogą być.. albo nie wiem, tamte? - pokazała palcem jeden z kompletów.

- A mi się te podobają. – zaszedł ją od tyłu, opierając brodę o jej ramię i pokazał palcem jeden zestaw, nad którym myślał jubiler. - Co Ty na to? – szepnął jej na ucho. - Przynajmniej w pozwie rozwodowym nie będziesz miała pretensji, że wybrałem brzydkie obrączki. – zaśmiał się, zerkając raz na nią, a raz na błyskotki, delikatnie ją przy tym obejmując.

- Jeszcze nie mamy ślubu, a Ty już o rozwodzie? – zerknęła na niego. - Świetlaną nam przyszłość szykujesz Pawełku. – pokręciła głową. - Kolega jest dzisiaj bardzo dowcipny. To chyba coś w powietrzu. – spojrzała na faceta. Ten się tylko roześmiał i przeprosił ich na chwilę, idąc po odpowiedni komplet na zaplecze.

- Kolega, droga koleżanko, nie miałby ochoty robić tego. – szepnął jej do ucha, odrobinę je przygryzając. W tym samym momencie, nie dał jej się też w żaden sposób ruszyć, przypierając ją do lady. - Kolega, nie miałby też ochoty na inne rzeczy, o których mi opowiadałaś. Pamiętasz? Bo ja tak.. Dalej uważasz mnie tylko za kolegę? – mruknął, uśmiechając się zadziornie. – Czy może wytoczyłem za mało argumentów? – szepnął muskając jej policzek. - Teraz najpewniej chcesz mnie zabić.. ale wiem, że czujesz to samo co ja. I wcale nie chcesz, żebym przestał. - mruknął jej na ucho. Jednocześnie, spoglądał na ich odbicie w lustrze, które wisiało na ścianie za ladą, przy której stali. Jej mina była bezcenna. Elka, tak jak stała przyparta do mebla, tak czuła że zaraz spłonął jej policzki. Nie drgnęła, wstrzymała oddech i nie odezwała się ani słowem, przeżywając przez chwilę tortury. Jeśli zamierzał tak dalej z nią igrać, to zanim mu wybaczy, zejdzie na zawał.

- Jak zaraz nie przestaniesz, to będziesz miał problem z wyjściem. – mruknęła, spoglądając twardo przed siebie na ich odbicie. Tego było za wiele. To, że ona zrobiła z niego idiotę, kilka chwil wcześniej, nie znaczyło, że on musi zrobić to samo z nią. - W przeciwieństwie do Ciebie. – zaczęła, odwracając twarz ku niemu. -  Ja nie muszę maskować pewnych rzeczy. Wiesz o czym mówię?

- Przepraszam, że musieli Pastwo tyle czekać. – odezwał się jubiler, niosąc małe granatowe pudełeczko. W tym samym momencie, Tomasz puścił Elkę, dając jej swobodę ruchu. - Musiałem znaleźć dwa komplety i połączyć w jeden. Bardzo proszę. – uśmiechnął się kładąc je na ladę. - Ma Pan dobry gust. Białe złoto zawsze wygląda elegancko. Jakby coś, pierścionki zaręczynowe mamy tutaj.

- Chyba pominęliśmy ten etap. – zaśmiał się.

- To się da naprawić. – również się roześmiał. - Proszę tu podpisać. – jubiler podał Elce świstek papieru, na którym była sygnatura obrączek i dowód na ich wypożyczenie. Po chwili gdy podpisała, zabrał kartkę. - Jeśli jeszcze w czymś mogę pomóc, to w każdej chwili zapraszam. Biżuteria na przyjęcie czy coś w tym stylu.

- Dziękujemy bardzo. Nie wiem czy będzie taka potrzeba. Raczej nie chodzę na takie imprezy, ale zapamiętam.. – spojrzała na niego z uśmiechem. – Jak tylko będzie po sprawie, zwrócę obrączki. A jeszcze tak spytam z ciekawości, skąd pan zna Mikołaja?

- Znam się z jego rodzicami. Gramy w golfa. – odparł uprzejmie.

- Rozumiem. No tak, elitarne towarzystwo. – przytaknęła sama sobie. - No nic, raz jeszcze Panu dziękuję. Do widzenia. – uśmiechnęła się, podając mu rękę. To samo zrobił Tomasz i po chwili opuścili sklep, wychodząc na zalaną słońcem ulicę. Na niebie nie było ani jednej chmury, i gorąco dawało się we znaki. Ledwo przekroczyli próg sklepu, kiedy Elka wyciągnęła z torby czarny notes i zamachnęła się na Tomasza, waląc go po głowie.

- Ała.. Zwariowałaś? Za co? – spojrzał na nią, masując głowę.

- Już Ty dobrze wiesz za co. – mruknęła, idąc prosto przed siebie.

- Aleś Ty drażliwa.. – zmarszczył czoło idąc za nią.

- A Ty napalony. – spojrzała na niego. – Ogarnij się trochę.

- A Ty wcale nie obojętna. – spojrzał na nią, wsiadając do auta.

- Wracamy do punktu wyjścia? – wsiadając trzasnęła drzwiami.

- Przecież wiesz, ze to prawda? – spojrzał na nią.

- Guzik wiesz. – mruknęła. - Jedziemy na Pragę.

- Idealne z nas małżeństwo. – mruknął włączając silnik.

- Słucham? – spojrzała na niego, mrużąc oczy od słońca.

- Kłótnia jak po kilku latach pożycia. – odparł rozzłoszczony.

- Będziemy bardziej wiarygodni. – wzruszyła ramionami.

- Akurat tam gdzie jedziemy, kłótnia nie jest wskazana. – zerknął na nią. – Mamy raczej sugerować przykładne i kochające się małżeństwo, a nie kłócącą się o byle co parę z 10 letnim stażem.

- Może Ty aktorem powinieneś zostać, co? – burknęła.

- Niby dlaczego? – zerknął na nią, marszcząc brwi.

- Świetnie sprawdzasz się w udawaniu. – odwróciła głowę.

- Akurat w przeciwieństwie do Ciebie, nic nie udaję. – mruknął.

- Co powiedziałeś? – spojrzała na niego zirytowana.

- Już nic. – bąknął pod nosem, skręcając prawą stronę ulicy.

- Nie no dokończ proszę. – spojrzała na niego. - No powiedz, jaka to ja jestem zakłamana, nieczuła i podła. No śmiało. Tylko coś Ci wyjaśnię. To nie jest moja wina. Sam sobie podziękuj za głupotę i to, jaka teraz jestem. Nie ja się zmieniłam. Ty mnie zmieniłeś. – tyknęła go palcem w pierś. - Uważasz, że co? Jak sobie to wyobrażasz? Wracasz po czterech miesiącach. Wyjaśniasz bajzel w jaki wdepnąłeś chcąc odgrywać bohatera, zatrudniasz się w redakcji i co dalej? Powiesz ładne przepraszam a ja rzucę Ci się w ramiona? Nie. Nie zrobię tego. Wiesz dlaczego? Odpowiedz sobie na to pytanie, zanim znowu będziesz próbował mnie pocałować, przytulać czy cokolwiek innego robić. Więc albo zaakceptujesz mnie taką jaka jestem teraz, albo wracaj do Szczecina. – po tym co wykrzyczała, całkiem odwróciła się do okna, zaciskając powieki.

To chyba bardziej zabolało niż notes na głowie i policzek razem wzięte. Słuchając jej, zaciskał dłonie na kierownicy, cudem nie tracąc panowania nad autem. Z każdym słowem, czuł się gorzej. Nie chciał się z nią kłócić. To była niepotrzebna dyskusja, która doprowadziła do najgorszego. Do pretensji. Jedno słowo pociągnęło drugie i było za późno. Miała do niego większy żal niż przypuszczał. Czuł w jej głosie tyle goryczy, że nie wiedział, co ma jej odpowiedzieć. Mało tego, że przed chwilą gadał i robił głupoty, to jeszcze teraz tak mu dopiekła, że poczuł się jak skończony idiota. Przez sekundę, spojrzał na jej smutną, zamyśloną twarz, po czym skupił się na jeździe. Do końca trasy, nie odezwali się do siebie ani słowem. Nie chciał jej więcej drażnić, ale też nie mógł tak tego zostawić. Dość miał niedomówień. Gdy zajechał na parking niedaleko budynku, znów na nią popatrzył.

- Przepraszam. – mruknął cicho. – Masz rację. Żadne przepraszam nie naprawi tego co zrobiłem. Mogę mówić to 100 razy dziennie a Ty i tak nie uwierzysz. To jest moja wina. Wiem to teraz i wiedziałem to wcześniej. Mogę tylko się domyślać.. chociaż nie, nie mogę. Wiem, że masz do mnie żal. – odwrócił się do niej. - Chociaż spójrz na mnie gdy rozmawiamy. – dodał, czekając aż zareaguje. Po chwili zastanowienia, przemogła się i popatrzyła na niego. - Wiem, że zachowuje się jak idiota, ale nic na to nie poradzę. Nie zmienię tego co czuję. Raz, że nie mogę, dwa, nie chcę. Ty znałaś inna prawdę niż ja. Żyłaś w przekonaniu, że wyjechałem, robię to czy tamto. Że nie jestem sam. A byłem sam. Sam jak palec, za wyjątkiem rodziny, którą musiałem trzymać w ryzach, żeby się nie załamała. Tobie było ciężko w jedną stronę, mnie w drugą. Ty mnie posłałaś do diabła, a ja za Tobą tęskniłem przez cały czas. Sam nawarzyłem tego piwa, to sam je wypiję. Jeśli masz ochotę się na mnie wyżywać za to co się stało, proszę bardzo. Tylko zapamiętaj, ja nie zamierzam odpuścić.

- Skończyłeś? – odparła spoglądając na niego.

- Nie. – odparł, biorąc jej rękę, którą mocniej ścisnął. – Albo mi kiedyś wybaczysz, albo ja przez Ciebie osiwieje. To jest pewne. – popatrzył na nią, masując kciukiem wierzch jej dłoni. Nie wiedziała co powiedzieć. W pewnym momencie zatkało ją. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi na jej pyskówkę. Prędzej powinien się na nią obrazić i odpuścić, ale nie. Nie skomentowała jego słów. Zamiast coś powiedzieć, zmrużyła lekko oczy, przez chwile dokładnie mu się przyglądając. Przechyliła nieco głowę i dotknęła palcem mały kosmyk, przy jego uchu.

- Już siwiejesz. – zacisnęła wargi w pół uśmiechu.

- To muszę się szybciej starać. – uśmiechnął się odrobinę.

- Dureń. – pokręciła głową, zabierając rękę z uścisku.

- Wiem o tym od dawna. – również pokręcił głową.

- Skończmy już te rozmowy. – spojrzała na szary budynek z czerwonym dachem. - Idziemy? Trochę to podejrzane jak tak stoimy i nie wysiadamy. – popatrzyła na niego, odpinając pas i już chciała wysiadać z samochodu, kiedy ją zatrzymał.

- Poczekaj! A ślub? –  popatrzył na nią z uśmiechem.

- Co? – zmarszczyła brwi, po chwili uświadamiając sobie o czym on gada. - A.. no tak. Na śmierć bym zapomniała. Moment! – zerknęła na niego, po czym zanurkowała ręką do torebki w poszukiwaniu granatowego welurowego pudełeczka. – Mam! – pomachała mu przed nosem.

- Mogę? – popatrzył na nią, ale nie czekał na odpowiedź i zabrał pudełko z jej ręki. Gdy otworzył jego zawartość, uśmiechnął się z niedowierzaniem. W życiu nie pomyślał, że w takiej sytuacji będzie zakładał obrączkę. Ślub to była oczywistość ale reportaż? Jeszcze w to nie wierzył. – Daj mi rękę. – spojrzał na nią, wyciągając palcami tę mniejszą obrączkę.

- Nie wygłupiaj się. Sama założę. – zmarszczyła czoło.

- Tradycja to tradycja. – uśmiechnął się pod nosem. - No daj, bo pomyślę, że nie nadaje się na męża, ani nawet na tego udawanego męża. Póki co, nie wiem nawet, czy mam status przyjaciela.. bo dziś dwa razy nazwałaś mnie kolegą.. – zaczął obracać w palcach obrączkę. - Do tego jeszcze wyjdzie, że jestem kiepskim fotografem i w ogóle, cały jestem do bani. – gderał sobie tak pod nosem, aż w końcu podała mu prawą rękę, a wtedy na nią spojrzał.

- Bierzesz mnie na litość? – zmrużyła lekko oczy.

- Nie. Biorę Cię za żonę. – uśmiechnął się, spoglądając jej w oczy. Poczuła, że miękną jej kolana, chociaż siedziała i nie było możliwości, żeby się przewróciła. W tym czasie, powoli wsunął jej obrączkę na serdeczny palec. - Nie tak sobie to wyobrażałem ale.. – słysząc co mówi, przerwała mu.

- Wyobrażałeś sobie to? –  ledwie co wydusiła z siebie te słowa.

- Co? Ślub? – spojrzał na nią mrużąc oczy.

- Yhym. – przytaknęła ruchem głowy.

- No przecież stare volvo, to nie jest najlepsze miejsce na ślub. – spojrzał na nią, wciąż trzymając za rękę. - Nawet jeśli jest to tylko udawane, to do tego też powinna być lepsza sceneria ale trudno.

- A.. o to chodzi. – mruknęła wyraźnie zawiedziona, zabierając swoją rękę. Widząc jej reakcję, uśmiechnął się. Zbił ją z tropu i o to chodziło. Mówił prawdę, inaczej to sobie wyobrażał ale, że po drodze dodał coś, co zmieniło sens słów, to inna sprawa. Przynajmniej zobaczył to co chciał. Elka zaś, spoglądając na dłoń i dotykając obrączki przytaknęła. - Nie jest najgorzej. –  zerknęła na niego. Prawda była taka, że mógł być to parking, sklep czy środek ulicy. Byleby z nim. Niestety kretyn myślał o czymś innym. To było cholernie głupie, ale przez chwilę ją rozczuliło i miała wrażenie, że.. Idiotka. – skarciła się w myślach. - No dobra.. – sięgnęła po drugą obrączkę, przewracając ją w palcach. - Skoro jesteś już takim tradycjonalistą.. To nie pozostaje mi nic innego, jak zrobić to samo. Wiesz na co się piszesz? – popatrzyła na niego. - Moje kłopoty będą Twoimi..

- Biorę cały pakiet. – zaśmiał się, podając jej rękę.

- Jesteś masochistą. – zaśmiała się. - Kto by pomyślał.. Historia lubi się powtarzać. Dawno temu wzięłam Cię za swojego fotografa. – pokręciła głową na wspomnienie sesji ślubnej. - Wtedy miałam ochotę Cię zamordować.. Cudem Ci się upiekło. Teraz biorąc Cię za męża, mam podwójną ochotę na morderstwo. – równie powoli wsunęła obrączkę na jego palec, odrobinę się uśmiechając. – Wiesz, że założyłeś pętle na szyję?

- Od dawna na to czekam. – uśmiechnął się, tymi słowami wbijając ją w fotel. Nic nie odpowiedziała, po prostu wzięła torebkę i wysiadła z auta. Gdy stanął obok, zerknęła na niego.

- Pamiętaj jak się nazywasz. – mruknęła, poprawiając bluzkę.

- Pamiętaj, że musisz być spokojna – odparł zerkając na nią.

- Co masz na myśli? – zmarszczyła brwi, spoglądając na niego.

- Nie bój się czułości. – szepnął jej na ucho, ledwie je muskając.

Kochani 💗
No to za Wami kolejna część. Trochę smutna, trochę kłótliwa i trochę namiętna. A to tylko początek igraszek 💗👄😍😎