8. Kubłem zimnej wody

Pozbierać się po takiej nocy i poranku? Nie było łatwo. Nie każdy najpierw o czymś śni, a potem ten sen staje się jawą.. No może nie całkiem. Wspólnym mianownikiem obu sytuacji była parasolka. Przedmiot kompletnie pozbawiony podtekstu, a jednak. W przypadku Elki, wszystko jest możliwe. Nawet taki banał.

Stojąc z kubkiem kawy, sięgnęła po długopis leżący na stole i podeszła do wiszącego na ścianie kalendarza. W małym kwadraciku oznaczającym dzisiejszy dzień, koślawo narysowała coś, co przypominało parasolkę. Zaśmiała się spoglądając na swoje dzieło. Od dziś, oznaczyła 5 czerwca jako dzień parasolki. Jej prywatnej kompromitacji w oczach faceta, który ma zadatek na jej przyjaciela. Właściwie mogła też uwzględnić 4 czerwca, ale zgubienie parasolki nie było tak wstydliwe jak.. Pokręciła głową. Musiała wymazać ten obraz z głowy, inaczej praca z Tomaszem będzie niemożliwa.

Przed wyjściem z domu, uprzedzając czepialstwo Doroty, która oczekiwała wieści z frontu, Singielka postanowiła opublikować felieton z pierwszej randki. Właściwie to nie randki, a spotkania. Dwa razy przeczytała swój tekst, który wczoraj napisała pod wpływem chwili. Nie zmieniła w nim ani słowa. Czuła, że właśnie to chcą czytać kobiety. Samą prawdę. Nie wyssane z palca bzdury, które nijak się mają do rzeczywistości. Czasami randki nie wychodzą i to jest całkiem normalna sytuacja..

Czy aby na pewno? Naczelna portalu "Co tam?" miała zupełnie inne wyobrażenie na ten temat. O tym co myśli Dorota, Singielka miała się przekonać za jakiś czas.

Parę minut po 9, Elka weszła do redakcji. Stojąc wciąż przy windzie, rozejrzała się dość niepewnie. Chociaż wiedziała, że to głupie i nie ma się czego obawiać, czuła pewien dyskomfort po wczorajszym wieczorze. Wolała uniknąć spotkania z Bajtkiem. Nie miała pewności, czego może się spodziewać po gościu całkowicie oderwanym od realnego świata. Na całe szczęście, ten siedział u siebie od rana, pochłonięty naprawianiem zepsutego dysku Patryka.

Po drodze do swojego biurka, zamieniła z Moniką dwa słowa na temat dokumentów do podpisu. Kiedy została sama, szybko ogarnęła wzrokiem kto jest, a kogo dziś nie ma.

Uff.. – odetchnęła z ulgą widząc puste biurko Tomasza.

Chwila krępującego spotkania, została oddalona na czas nieokreślony. Usiadła przy swoim biurku, wyjmując teczkę i włączając komputer. Właściwie robiła kilka rzeczy na raz, gdy na ekranie zaczęły wyskakiwać jakieś dziwne wiadomości od nieznanego jej nadawcy. Nic z tego nie rozumiała. Każda kolejna wiadomość na pulpicie, utwierdzała ją w przeświadczeniu, że najprawdopodobniej ma do czynienia z psychopatą. Ewentualnie innym rodzajem świra, który ma zamiar uprzykrzyć jej życie.

– Cześć Elka.. – odezwał się Mikołaj. Gdy nie usłyszała, podszedł bliżej próbując zobaczyć co czyta. – Co Cię tak wmurowało hmm?

– Nic – skwitowała – chyba mam wirusa w komputerze.

– No to idź do Bajtka – odparł zerkając na Elkę.

– O nie! Zrobię mu kwarantannę.. – mruknęła wylogowując się z poczty. Po chwili, odwróciła się do Mikołaja, gdy stał nad nią jakby na coś czekał. – Coś chcesz?

– Tak.. – uśmiechnął się odrobinę. – Wiesz co, mam taką jedną sprawę.. Mogę Ci zająć chwilę? No może więcej niż chwilę – przymrużył niepewnie oczy.

– Jasne. Chodźmy na dół to pogadamy – odparła z uśmiechem. Ledwie wstała od biurka, gdy na horyzoncie pojawiła się wściekła Dorota, idąca prosto na nich.

– Do mojego gabinetu.. Natychmiast! – spojrzała na Elkę.

– To ja zaczekam na dole – szepnął jej na ucho Mikołaj.

Pół godziny później, po konfrontacji z naczelną, Singielka całkiem straciła wiarę w siebie i swoje umiejętności. Jej pierwszy felieton został zrównany z ziemią. Dla Elki, określenie jej pracy mianem pamiętnika nastolatki, było cholernie bolesne. Nie spodziewała się takiej reakcji. Wiadomym było, że Dorota może marudzić. Że coś jej się nie spodoba. Ale żeby aż tak? Absurd. Bycie szczerym, Elka przypłaciła reprymendą. Wchodząc w układ z Dorotą, myślała, że ma wolną rękę. Że będzie pisać samodzielne felietony, bez ingerencji naczelnej. Niestety, pomyliła się. Dorota dała jej wyraźnie do zrozumienia, że to ona decyduje o tym, co ma znaleźć się w artykułach.

Czy naprawdę wszystkie kobiety chcą czytać o gorących nocach? O zatopieniu się w spojrzeniu mężczyzny, jego czułym dotyku, muśnięciach warg? W tekstach ma królować dzika namiętność. Mają być zwroty akcji, napięcie, punkty kulminacyjne..

Czy ona aby na pewno ma pisać felietony? To co zasugerowała naczelna, bardziej przypominało opowiadania niż prawdziwe życie. Musiała to przemyśleć.

Wychodząc z gabinetu Doroty, obdarowana biletami na koncert Rafaela, Elka dostrzegła Tomasza. Siedział przy swoim biurku skręcając obiektyw. Zamiast do niego podejść, czym prędzej uciekła bocznym wyjściem. Konfrontacja twarzą w twarz z obiektem jej fantazji seksualnej była niewskazana. Jeszcze nie. Poza tym, w "Szybkim kubku" czekał na nią Mikołaj. Chciał o czymś pogadać.

Jadąc windą, zerknęła na bilety. Nie zamierzała ich wykorzystać dla siebie. Miała lepszy pomysł. Nim dotarła do redakcyjnej kawiarni, zadzwoniła do siostry z pytaniem, czy ma ochotę wybrać się na koncert. Odpowiedź była oczywista. Natalia musiała tylko poprosić Roberta, żeby zamienił się dyżurem z kolegą.

Jak się okazało, ten dzień od rana obfitował w niespodzianki. Najpierw dziwny sen o Tomaszu, potem tajemnicze wiadomości w skrzynce mailowej. Następnie Dorota i jej wizja felietonów, a teraz kolejny cios. Również ze strony naczelnej.

Dorota Łapacka okazała się być przebiegłą żmiją, pozbawioną jakiejkolwiek lojalności wobec swoich pracowników. Mikołaj dręczony wyrzutami sumienia, nie umiejący przy tym poradzić sobie z tematem, przyznał się Elce do wszystkiego. Słysząc rewelacje Suszyńskiego, że to on dostał temat, który jako pierwsza zaproponowała naczelnej, Elka dostała szału. Ledwo udało mu się ją powstrzymać, żeby nie zrobiła skandalu na pół redakcji. Po jej minie był pewny, że jest do tego zdolna.

Jej wściekłość spotęgował telefon od matki. Nie chciała się znowu kłócić. Tak szybko jak się dało, zakończyła niefortunną rozmowę dość konkretnym twierdzeniem. Mikołaj chcąc nie chcąc, był tego świadkiem. To co powiedziała, zrobiło na nim spore wrażenie. Gdy emocje jako tako opadły, ustalili, że razem zrobią ten wywiad. Zaproponował, że wpadnie do niej wieczorem i podzielą swoje obowiązki. Ustalenie szczegółów tego spotkania było utrudnione, bo gdzie nie poszli, tam Dorota niczym pies tropiący, śledziła ich każdy ruch. Nie od dziś bowiem było wiadomo, że leci na Mikołaja. Monika pięknie podsumowała jej zachowanie. Teoria obsikania i zaznaczenia swojego terenu, była całkiem słuszna. Nikt nie mógł się do niego zbliżyć.

Randka z Mikołajem, równała się misji samobójczej.

Umawiając się z nim na wieczór, Elka w ogóle nie myślała o nim w tych kategoriach. On był idealny. Idealny facet nie umawia się z nieidealną kobietą. Chyba, że w bajkach. Mikołaj Suszyński otaczał się modelkami, nie brzydkimi kaczątkami.

Po południu, gdy Elka wierciła się we własnym krześle, próbując napisać jakiś sensowny tekst, ukradkiem zerknęła na Tomasza. Właśnie wrócił do redakcji razem z Patrykiem. Na jego widok, poczuła, że się czerwieni. Wczorajszy wypad na kręgle był naprawdę udany, ale ten sen.. Przygryzła wargę jeszcze przez moment go obserwując. Gdy Tomasz skierował się do swojego biurka, momentalnie spojrzała w monitor, pisząc zdanie bez ładu i składu. Kiedy całkiem wyczerpany opadł na krzesło, rzucił swoją torbę na podłogę i ciężko westchnął. Po chwili, zerknął w stronę Elki. Chciał się z nią przywitać rano, ale nie zdążył bo gdzieś raptem zniknęła.

– Cześć.. co tam? – w końcu się odezwał.

– Hej. A nic ciekawego. Chociaż.. Jakby się tak dłużej zastanowić to.. Chyba jakiś zboczeniec do mnie pisze – oparła się na dłoni, odczytując jeszcze jeden dziwny mail od LordaDragona. – Branie mam jednym słowem – zaśmiała się pod nosem. Swoją drogą, jakim trzeba być idiotą, żeby wymyślić sobie taką ksywę – pomyślała.

– No proszę, ciekawe osobowości wokół Ciebie.. – zastanowił się.

– Tak. Dzisiaj zdecydowanie.. – pokiwała głową.

– A wczoraj? – odparł jakby z wyrzutem, że o nim zapomniała.

– Daj spokój.. – odparła, w końcu się do niego odwracając. – Cały bark mam obolały.. Musiała wziąć się w garść. Między nimi nic się nie wydarzyło. To był tylko głupi sen. Nocna fantazja. To ona z tej dwójki, była senną nimfomanką. 

– Mam to samo.. Gdyby nie Sylwia, nie mógłbym dziś ręką ruszyć. Chociaż i tak jest ciężko – odparł roześmiany sięgając po kubek z zimną kawą, której nie dopił kiedy musiał wyjść z redakcji. Picie jej po takim czasie, nie było dobrym pomysłem. Przynajmniej tak można było wywnioskować, widząc jego skrzywioną minę.

Mina Elki była równie dziwna co jego, jednak z całkiem innego powodu. Dostała kubłem zimnej wody. Wręcz lodowatej. Nie ważne, czy na głowę czy prosto w twarz. Właśnie to poczuła, gdy z uśmiechem na twarzy, Tomasz wspomniał o Sylwii. Odwróciła się do niego plecami. Nie powiedział niby nic takiego, ale jej zrobiło się dziwnie. To chyba była naturalna reakcja każdego singla, gdy słyszał o szczęściu z drugą połówką. To nie była jego wina, że kogoś miał. 

Miał bo miał. Miał, bo okazał się być fajnym facetem. 

A ona? Na swoje nieszczęście, wczoraj miała okazję poznać jego dziewczynę i nie mogła sobie wmawiać, że pewnie jest nudna i brzydka. Przy Sylwii, Elka czuła się tak mało atrakcyjnie, że mogła się schować w jutowy worek. Najlepiej w ogóle zniknąć. Prędzej czy później i tak wszyscy o niej zapomną. Działo się tak od wielu lat, więc zdążyła się do tego przyzwyczaić. Poznawała kogoś, mieli jedno, no góra dwa spotkania i nagle głucha cisza. W przypadku Tomasza, oznaczało to, że jeśli zniknie z jej życia, to któreś z nich rzuci pracę. Inne opcje wykluczyła zanim zaczęła je analizować.

– Fajnie masz.. – mruknęła pod nosem.

– A Ty nie masz? – odwrócił się w jej stronę, gdy usłyszał co mówi.

– Po prostu.. – ponownie odwróciła się do niego. – To chyba dobrze jest nikogo nie szukać co? Bo już się tego kogoś ma.. Znaczy Ty masz. – zacisnęła wargi.

– Tak. Upojnie wręcz. Zwłaszcza jak mi każe sprzątać w mojej szafie, w której według mnie jest porządek – zaśmiał się pod nosem zerkając na Elkę.

Ta natomiast spoglądała na niego bez wyraźnego humoru. Jedynie od czasu do czasu, posłała mu delikatny uśmiech żeby nie było, że coś ją trapi.

– Ale to jeszcze nie koniec tego dobrego.. – dodał po chwili. – Nie pozwala mi palić. Chociaż nie pamiętam kiedy ostatni raz to robiłem, to i tak zabrania.. A i nie mogę pić dużo kawy, bo to szkodzi zdrowiu.. – przytaknął sam sobie, jakoś w to nie wierząc.

– A może po prostu o Ciebie dba – stwierdziła.

– Dba.. – pokiwał głową spoglądając na Elkę. – A wiesz co zrobiła ostatnio? Kupiła mi t-shirt, bo twierdzi, że chodzę ubrany jak dziad.

– Bo chodzisz.. – w końcu szczerze się roześmiała.

– A dziękuje Ci bardzo za szczerość – zaśmiał się.

– Polecam się na przyszłość. – pokręciła głową, wracając do swoich obowiązków.

Ta durna rozmowa trochę ją ośmieliła wobec niego.  Przestała myśleć o wczorajszym śnie. Nawet nie śmiała pomyśleć o Tomaszu w innej kategorii niż przyjaciel. Im dłużej go słuchała jak mówił o Sylwii, tym bardziej upewniała się, że nigdy by jej nie zdradził. Jeśli facet mówi w ten sposób o kobiecie, musi ją bardzo kochać. Poza tym, on z Sylwią znał się pewnie kilka lat, a oni znali się od niedawna. W zasadzie, to rozmawiali ze sobą dopiero z pięć dni. Kumplowali się i tyle. Nic do niego nie czuła.

W pewnej chwili, o czymś sobie przypomniała.

– A ten.. – znów się do niego odwróciła. – Udało Ci się przemyśleć to nad czym miałeś się zastanowić? Bo tak szczerze to nie wiem, czy to w ogóle było możliwe, podczas gdy ja robiłam z siebie wariatkę.

– Poniekąd.. – odparł. – Niedługo zamierzam wprowadzić się do Sylwii..

– Świetnie.. – odparła z półuśmiechem, czując ostatnie pchnięcie sztyletem w plecy. To już było pewne. Kolejny świetny facet został zajęty. Amen – pomyślała słysząc jego słowa. Podpierając się na dłoni, skupiła wzrok na kubku z ołówkami. Jego słowa, zmusiły ją do refleksji. Zastanowiła się, czy kiedyś i ona z kimś zamieszka.. 

Skoro nie ma się tego co się lubi, to się lubi co się ma. Dziś miała gościć w swoim mieszkaniu Mikołaja i na tym musiała się skupić. Zerknęła na zegarek.

Plan był następujący. Wyjść z redakcji, zrobić zakupy, wrócić do mieszkania i sprzątnąć bajzel, który zostawiła rano wychodząc do pracy. Do wyjścia została nieco ponad godzina więc jakoś to zleci. Robiła research, gdy Mikołaj wychodził z redakcji. Zerknął w jej stronę mówiąc do zobaczenia i zniknął przy windzie. Uśmiechnęła się do niego, po chwili wracając do swoich zajęć. Nie minęła minuta, gdy z gabinetu wyszła Dorota, podchodząc do biurka Elki.

   

W chwili, gdy Dorota odbierała Elce wcześniej podarowane bilety, Tomasz akurat był w ciemni. Tam przypomniał sobie o parasolce, którą miał oddać właścicielce. Z tą myślą wrócił na górę. Nie wiedział co się tam stało. Gdy przyszedł, Elka właśnie zbierała się do wyjścia. Nieco wcześniej niż miała to zrobić. Była ewidentnie zła, a nawet wściekła. Po tym co odwaliła naczelna, miała jej serdecznie dość. Tego było za wiele.

Po pierwsze, okradła ją z pomysłu na wywiad. Po drugie, śmiała narzucić swoje myśli na jej felietony. A teraz w ramach kary, że śmiała rozmawiać z Mikołajem, odebrała bilety. Wisienką na torcie okazał się być szczęśliwy Tomasz, cieszący się, że jego dziewczyna była taka pomocna wieczorem. Ciekawe w czym jeszcze mu pomogła i ulżyła, poza wymasowaniem ręki. Wrzucając do torby swoje rzeczy, zaciskała zęby aby wyjść stąd jak najszybciej i nikogo po drodze nie zabić.

– Coś się stało? –  odezwał się Tomasz, podchodząc nieco bliżej.

– Nie.. Tylko wszyscy mnie dzisiaj denerwują – mruknęła.

– A konkretniej? – zmarszczył czoło.

– A konkretniej.. – odwróciła się do niego. – To dostałam bilety na koncert Rafaela. Teraz mi je odebrano, a ja je obiecałam siostrze. Po prostu świetnie. Jak zwykle wyjdę na idiotkę – warknęła wrzucając kalendarz do torby. – Cześć – wyminęła Tomasza nie dając mu dojść do słowa, chociaż próbował coś powiedzieć.

Było po 17, kiedy mieszkanie Elki zaczęło przypominać miejsce godne odwiedzin. Wtedy dopiero przysiadła na łóżku. Miała krótką chwilę, żeby zatopić się w lekturze książki, którą zaczęła czytać jakiś czas temu. Nie umawiali się z Mikołajem na jakąś konkretną godzinę, więc na spokojnie czekała. Przed 18, wreszcie usłyszała dzwonek do drzwi. Nabrała powietrza, odetchnęła głębiej i po chwili odstawiając książkę na szafkę, wstała żeby otworzyć. Moment odczekała, przekręcając klucz po trzecim dzwonku. 

– Hej, nie za wcześnie? – zapytał stojący w drzwiach Mikołaj.

– Ależ skąd.. Proszę – uśmiechnęła się widząc Mikołaja.

Ten jego ujmujący uśmiech, on w idealnie skrojonej marynarce oraz koszuli, której dwa górne guziki były rozpięte.. Ideał faceta zawitał w jej progi. – pomyślała otwierając szerzej drzwi. Przekroczywszy próg mieszkania, delikatnie musnął wargami jej policzek. 

– To dla Ciebie.. – szepnął wręczając w jej dłonie butelkę wina, która na oko kosztowała przynajmniej pół pensji. To było miłe i zupełnie niespodziewane. Tak jak ten subtelny całus. – Mam nadzieję, że Ci zasmakuje. Jest delikatnie wytrawne z odrobiną truskawek – dodał posyłając jej serdeczny uśmiech.

Uwielbiam truskawki – mruknęła pod nosem, zamykając drzwi.

Spojrzała na niego, jak zaczął rozglądać się po jej kawalerce. Wieczór w towarzystwie Mikołaja zapowiadał się obiecująco, chociaż nie spodziewała się zbyt wiele. Może to lepiej? Wolała być mile zaskoczona, niż czekać na coś, a potem się rozczarować.

W tym momencie jeszcze tego nie wiedziała, ale ten wieczór szykował dla niej wiele niespodzianek. O tym, że będzie to niezapomniana noc, miała się przekonać dopiero za kilka godzin. Bo jeśli wszystko wydaje się iść zgodnie z planem, to wiadomo, że zawsze pójdzie coś nie tak. Ale żeby aż tak?

Następny ranek miał być tego niezaprzeczalnym dowodem.

 ***