5. Kto nie ryzykuje, nie pije szampana

Nie wygląda na psychopatę.. – mruknęła pod nosem, spoglądając na Tomasza siedzącego przy swoim biurku. Zamiast podejść i zwyczajnie do niego zagadać, stała z boku przy kserokopiarce, miętoląc w palcach kartkę papieru.

Tomasz zdawał się jej nie zauważać. Przycinał zdjęcia. Robił swoje i nie interesowało go, czy ktoś na niego patrzy czy nie. Pochłonięty swoim zadaniem, miał skupiony wzrok. Odrobinę marszczył czoło, gdy chciał być bardziej precyzyjny w tym co robił.

Im dłużej Elka na niego patrzyła, tym bardziej przekonywała się do swojej racji. Nawet jeśli był psychopatą, to całkiem przystojnym – stwierdziła. Całkiem? Nie. On był przystojny. Do tego miał w sobie jakiś nieopisany urok. Nie umiała tylko określić, co to takiego jest. Wyrzuciwszy zmaltretowaną kartkę do metalowego kosza, wzięła głębszy oddech i zrobiła kilka kroków do swojego biurka.

Chcąc nie chcąc, musiała przejść obok Tomasza, który zajmował miejsce tuż obok. Spoglądając na niego, napotkała jego wzrok. Na moment oderwał się od swojej pracy, żeby rozmasować naprężoną szyję. Widząc jej przenikliwe spojrzenie, nie mógł się nie odwrócić w jej stronę i nie zapytać o co chodzi.

– Cześć, co tak dziwnie patrzysz? – zmarszczył brwi. – Mam brudną koszulę?

Zazwyczaj mało kiedy sam zaczynał z kimkolwiek rozmowę, ale ona była wyjątkiem. Kolejny już raz, jej zachowanie go zaintrygowało.

– Co? – spojrzała na niego przez ułamek sekundy. – Nie patrzę. W ogóle na Ciebie nie patrzę.. – pokręciła głową zaprzeczając temu, co zrobiła przed chwilą.

Zaciskając lekko zaróżowione wargi, znów poczuła znajome uczucie. Kolejny raz pod wpływem zdenerwowania, wygadywała głupoty. Mogła być głucha na jego pytanie. Nie zareagować, a co zrobiła? Wypaliła coś takiego. Jesteś idiotką – skarciła się, próbując skupić myśli na czymś innym niż Tomasz. Wcale nie pomagała jej w tym jego obecność za plecami, kiedy oczekiwał odpowiedzi na swoje pytanie.

W końcu skapitulował gdy się nie doczekał. Uderzył z innej strony.

– Napijesz się kawy? – oparł się bardziej o swoje krzesło.

– Nie, dzięki.. – odparła nerwowo wkładając długopisy do kubka.

– Ale dzisiaj jeszcze nie piłaś.. – odparł pewny tego co mówi.

– A skąd wiesz? – zdezorientowana, odwróciła się w jego stronę.

Czyżby Gośka miała rację? Czyżby Tomasz był seryjnym mordercą? Psychopatą zbierającym informacje o swoich ofiarach, który zaciąga je do swojej ciemni i.. STOP! – znów skarciła się za swoją wyobraźnię, która płatała jej figla. Zacisnęła powieki, by po chwili znów na niego spojrzeć.

– Skąd wiesz, że nie piłam? – zamrugała dwukrotnie.

– Bo o kawie wiem wszystko – uśmiechnął się. – To co? Chcesz?

Elka nie wiedziała co odpowiedzieć. W końcu skinęła głową z nieśmiałym uśmiechem, zgadzając się na jego propozycję. Gdy wstał od biurka i zniknął jej z oczu, oparła się o swoje krzesło oddychając z pewną ulgą.

Nie mógł być zły. Wręcz przeciwnie. Tomasz wydawał się być uosobieniem dobroci. Te jego poczciwe oczy gdy na nią spoglądał, wydawały się należeć do dobrego człowieka. Z drugiej strony, kryły w sobie jakąś tajemnicę, której nie mogła rozgryźć..

Dobra, kto nie ryzykuje nie pije szampana – pomyślała, po chwili wstając z krzesła. Zamiast zaczekać na jego powrót, poszła za nim do kuchni, opierając się o ścianę. Nie wiedziała jak ma zacząć. Zaczęła nerwowo bawić się palcami, gdy nie widział, że go obserwuje. Kiedy ją spostrzegł, uśmiechnął się.

– O! Dobrze, że jesteś.. – popatrzył na nią.

Po tym stwierdzeniu, jego minie i uśmiechu, sama uśmiechnęła się pod nosem. W jego ustach zabrzmiało to tak, jakby faktycznie chciał jej obecności w swoim życiu. Po chwili jednak spoważniała. Nie mogła znów dać się ponieść jakimś dziwnym zbędnym emocjom, które prędzej czy później, wpakują ją w kłopoty.

– Miałem się Ciebie zapytać o.. – zaczął, ale weszła mu w słowo.

– Ja też chciałam o coś.. – uśmiechnęła się – mów pierwszy.

– Nie. Ty mów – uśmiechnął się. – Kobieta ma pierwszeństwo.. A poza tym, ja tylko chciałem zapytać ile i czy słodzisz kawę..

– No tak.. – odparła krótko zawiedziona jego pytaniem.

Czego się spodziewała? Że o co ją zapyta? Nie znał jej myśli, a jednak czuła, że pali się ze wstydu. Tylko dlaczego? Przecież o niczym takim nie pomyślała. Przełknęła gorzką pigułkę rozczarowania i mruknęła pod nosem.

– Dwie łyżeczki – mruknęła pod nosem, odpowiadając na pytanie.

Swoim pytaniem, na moment zgasił jej zapał. Właściwie chciała już zrezygnować z tego, po co tu przyszła. W ostatniej chwili, zmieniła zdanie i poszła za ciosem.

– Słuchaj.. – znów podjęła próbę.

– Tak? – spojrzał na nią.

– Nie jest to dla mnie łatwe.. W sumie nie ma co owijać w bawełnę. Chciałam Cię zapytać czy.. – przełknęła ślinę. Boże nie patrz na mnie tym wzrokiem – pomyślała, spoglądając na Tomasza. Nie pomagał jej. Zamiast nalać wodę do kubków, wpatrywał się w jej twarz, bardzo uważnie słuchając. – Chciałam zapytać, czy może nie miałbyś ochoty.. Dzisiaj na przykład.. – znów przeciągała, bo nie wiedziała co ma wymyślić, żeby się z nim umówić. – Bo chodzi o to, że.. Że Cię potrzebuję. Znaczy się potrzebuję fotografa.. To znaczy potrzebuję kilka dobrych zdjęć pewnego miejsca i..

– I chcesz żebym z Tobą pojechał tak? – uśmiechnął się rozbawiony tym zawoalowanym proszeniem o pomoc. – Jak dla mnie, nie ma problemu. Możemy pojechać choćby zaraz.. I tak miałem niedługo wyjść z redakcji także mi psuje. To co? Pijemy kawę i w drogę?

– Yhym. Tak, tak.. – uśmiechnęła się, przytakując z zadowoleniem.

Patrząc na niego, odebrała z jego rąk kubek z gorącą kawą, której zapach przyjemnie drażnił nos. Poszło łatwiej niż się tego spodziewała. Do czasu.

Zapomniała o najważniejszym.

– To co to za miejsce? – zapytał zaciekawiony, upijając łyk kawy.

– Eeeemmm.. – słysząc jego pytanie, omal nie oparzyła się kawą.

Mogła o tym pomyśleć dużo wcześniej, zanim wystrzeliła z propozycją. Przecież to było takie logiczne, że zapyta co będą robić.. No Brawo Elka. Brawo – skwitowała w myślach, spoglądając na uśmiechniętego Tomasza. Na moment zamknęła oczy. Musiała coś wymyśleć. Nagle o czymś sobie przypomniała. O pomyśle, który Dorota odrzuciła jakiś czas temu, gdy Elka chciała się tym zająć.

– Wiesz co.. – w końcu na niego spojrzała siadając przy stoliku. – Kawałek za miastem. W stronę Sochaczewa. Tam jest taki stary kościółek, który chcą wyburzyć pod inwestycję. Mieszkańcy są oburzeni no i jest afera. Sam rozumiesz.. To bardzo dobry materiał na reportaż – powiedziała niemal na jednym wydechu spoglądając raz na niego, raz we własny kubek. Po chwili, Tomasz również usiadł przy stoliku.

– A jak tam z Dorotą? Dogadałyście się w końcu? – podparł się na dłoni, spoglądając przez chwilę  na Elkę. Odstawił na chwilę swój kubek na stół.

– Tak jakby. W zasadzie tak – przytaknęła ruchem głowy, chociaż mina mówiła coś zupełnie innego. – Chyba zakopałyśmy topór wojenny..

– To chyba dobrze nie? – uśmiechnął się.

– Nie no tak. Bardzo dobrze – odparła kiwając głową.

– Twoja mina na to nie wskazuje – roześmiał się, sięgając po kawę.

– Cześć gołąbeczki – odezwał się Krzysiek, który wpadł po butelkę wody. Po jego słowach, z ich strony napotkał dziwne spojrzenie zarówno na niego, jak  na siebie samych. – No co? Na żartach się nie znacie? Co knujecie po kątach? Bo wiecie, jak macie pomysł żeby mnie wygryźć, to ja wam tego na pewno nie ułatwię.. Co to, to nie. No więc? Co to za konspiracja? – skrzyżował ramiona.

– Daj już spokój Krzysiek, masz fantazję nie z tej ziemi – Tomasz spojrzał na niego wstając z krzesła, bo poczuł jak w kieszeni wibruje mu telefon. – No cześć. Co tam? Poczekaj chwilkę.. – nagle pochylił się w kierunku Elki, szepcząc jej na ucho - Czekam na Ciebie na dole, koło mojego samochodu. – uśmiechnął się, po chwili wychodząc.

– Ok, ok.. – przytaknęła, odprowadzając go wzrokiem do drzwi.

– Daj mu trochę odetchnąć Elżunia – Krzysiek usiadł po chwili na miejscu, które dopiero co opuścił Tomasz. – Każdy facet potrzebuje nieco przestrzeni.. Nasz fotograf na pewno nie jest wyjątkiem – poruszył brwiami patrząc na Elkę, której wzrok jednoznacznie wskazywał krótkie "zamknij się".

– Słyszałeś Tomasza? Daj już spokój.. – zaraz wstała od stołu i wyszła z kuchni, zostawiając kubek z niedopitą kawą.

Głupie insynuacje Krzysztofa Kempy, nie były jej do niczego potrzebne. Przeciwnie. Mogły obrócić jej nie do końca misterny plan, w jedną wielką porażkę. Z biurka zabrała tylko teczkę ze swoimi materiałami. W razie czego, musiała mieć jakąś podkładkę do tego drobnego kłamstwa jakiego się dopuściła. Tak naprawdę nie było to kłamstwo, tylko tak jakby sprzeciwiła się decyzji Doroty. Tomasz nie musiał o tym wiedzieć.

Przynajmniej na razie.

Dziesięć minut później, czekała na windę układając sobie w myślach przebieg "randki" z Tomaszem. To słowo za cholerę nie pasowało do ich relacji.

Randka? – brzmiała dziwnie i niebezpiecznie. Spotkanie – oznaczało coś normalnego. Gdy szła parkingiem, dostrzegła Tomasza, który siedział na masce swojego auta.

– Krzysiek Cię puścił? – zaśmiał się widząc Elkę, której mina na jego słowa zamieniła się w ułamku sekundy na ironiczny uśmiech i spojrzenie.

– Proszę Cię.. – pokręciła głową. To jest erotoman - gawędziarz.. Mam ochotę strzelić go teczką po głowie, jak zaczyna swoje wywody – westchnęła. – Serio, jak kiedyś się nie zamknie, to będziesz świadkiem morderstwa. Wtedy będziesz mi załatwiał dobrego adwokata i nosił jedzenie do więzienia.

– Chyba nie będzie aż tak źle.. – roześmiał się. – Wsiadaj i jedziemy, bo nas wieczór zastanie.. – popatrzył na nią do chwili, gdy jego oczy nie zostały zasłonięte przez delikatne ręce wysokiej ślicznej brunetki, na której widok, Elce zrzedła mina.

Tomasz przez chwilę stracił orientacje i nie wiedział co się dzieje.

– Cześć skarbie – odezwała się Sylwia, w końcu zabierając dłonie z jego oczu. Tym samym, dała Tomaszowi możliwość spojrzenia na nią.

– Cześć Sylwia, a co Ty tu robisz? – spojrzał na nią, zaskoczony jej widokiem.

Chcąc nie chcąc, Tomasz zignorował Elkę oddając Sylwii pocałunek, po tym jak ta wpiła się w jego usta, dość stanowczo pokazując kto tu rządzi. Elka widząc tę scenę, zacisnęła wargi, robiąc dwa kroki do tyłu. Przez chwilę nie bardzo wiedziała co ma ze sobą zrobić i gdzie ma patrzeć.

– No proszę Cię Tomek. Nie mów, że znowu zapomniałeś.. – Sylwia zmrużyła lekko oczy, odgarniając włosy za ucho. – Przecież mieliśmy jechać do sklepu i wybierać kolory farb do mieszkania. Obiecałeś mi przedwczoraj, że dzisiaj po pracy pojedziemy, więc tym razem się nie wymigasz.

– Faktycznie.. Obiecałem, ale.. – spojrzał w końcu na Elkę.

– Nie ma żadnego „ale” Tomasz.. – wtrąciła się w ich rozmowę.

– No ale.. – jednak chciał coś powiedzieć, ale Elka nie pozwoliła.

– Daj spokój. Jedź z narzeczoną. Te zdjęcia nie uciekną, a sprawa nie jest aż tak pilna. Zrobisz je innym razem – wymusiła na sobie uśmiech, spoglądając na niego. Właściwie to na nich oboje. – Poza tym, też mi się przypomniało że mam jechać do domu. Moja matka dzwoniła. Ma do mnie jakąś ważną sprawę także.. Jesteśmy w kontakcie.. – zacisnęła wargi, czując się jak skończona idiotka.

Chciała się jak najszybciej ulotnić z miejsca swojej kolejnej życiowej porażki. Nie pozwalając dojść Tomaszowi do słowa,  zostawiła ich samych na parkingu. Popatrzył za Elką z nietęgą miną, czując się fatalnie w zaistniałej sytuacji.

– A kto to w ogóle był? – usłyszał przy uchu szept obejmującej go Sylwii, która delikatnie sunęła palcami po jego karku. Westchnął cicho. Po chwili odwrócił się i popatrzył na swoją dziewczynę.

– Elka.. – zerknął raz jeszcze w stronę miejsca, gdzie stała przed paroma minutami. – Koleżanka z pracy – dodał, otwierając Sylwii drzwi.

Gdy je za nią zamknął, przez chwilę się nad czymś zastanowił, spoglądając przed siebie. Wróciwszy myślami na ziemię, wsiadł do auta i odjechał w kierunku centrum.

A co zrobiła Elka? Wcale nie poszła do domu, tak jak to powiedziała. Przez cały czas, stała całkiem niedaleko. Za jednym z większych dębów rosnących w pobliżu redakcji. Smutnym wzrokiem przyglądała się wszystkiemu z ukrycia. Będąc świadkiem sceny pocałunku Tomasza i Sylwii, ich czułości i całej sytuacji jaka zaistniała, dziwnie się poczuła. Zawiodła się kolejny raz. A może po prostu znów miała pecha. Nie nadawała się do randkowania. Po kolejnej nieudanej próbie wiedziała, że to się nigdy nie uda. Może to karma? Może w poprzednim życiu była wredna i teraz musiała za to odpokutować.

Wiedziała jedno. Kto ryzykuje, musi się liczyć z tym, że szampana wypije ktoś inny. Czując w ustach niesmak porażki, już miała iść w kierunku przystanku, gdy poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Nie spodziewała się zobaczyć akurat jego.

***