26. "Ktoś tu był?"

Spała by jeszcze dłużej, gdyby nie światło rażące po oczach. Powoli zaczęła otwierać powieki. Był ranek. Elka miała wrażenie, że pęknie jej głowa. Po wczorajszej wizycie Tomasza, opróżniła pół butelki wina. Nie mniej jednak, wino wcale nie zagłuszyło tego, że czuła się jak idiotka. Oskarżyła porządnego faceta o romans. Co też ona sobie myślała.. Zebrała się do kupy i wstała z łóżka. 

Pierwsze co to odsłuchała wiadomość od Mikołaja.. Był tu wczoraj? Kiedy? No trudno, pogadają w pracy. – pomyślała wstawiając wodę na kawę. Singielka miała dziś trzy misje, oddać felieton, przeprosić Tomasza raz jeszcze i pogadać z Mikołajem.. Zacznie od Tomasza. Kiedy wyszła z domu, udała się do ulubionej cukierni, gdzie poprosiła o pyszne bezowe ciasto. Z pakunkiem udała się prosto do redakcji. Gdy po wejściu spotkała Monikę, przez chwile poczuła się strasznie głupio.. Monika nawet nie wiedziała, że stała się obiektem jej podejrzeń, a przecież była jej przyjaciółką. Gdy Elka zobaczyła, że Tomasz jest u Doroty, raz dwa poleciała z ciastem do kuchni, rozpakować je na talerzyk.

- O Elka! Cześć. – odezwał się Mikołaj wchodząc do kuchni.

- Hej, hej.. przepraszam Cię Mikołaj, padłam wczoraj, nawet nie słyszałam pukania.. – spojrzała na niego, ostrożnie przekładając ciasto na talerzyk a papierową torbę wyrzuciła do kosza.

- Nie szkodzi. Ja w innej sprawie.. Dziś umówiłem się ze „Słodką Elą” – spojrzał na nią z uśmiechem, opierając się o blat.

- Odezwała się? – spojrzała na niego od razu zainteresowana. Mikołaj pokazał jej po chwili ich korespondencję na tablecie. – Nie wierzę.. muszę tam być, zobaczyć kto to jest.

- Spokojnie, jakoś to zorganizujemy. – uśmiechnął się do niej zaczepiając palcem je nos, powodując tym jej uśmiech.

Los tak chciał, że właśnie przechodził tamtędy Tomasz, chcąc nie chcąc, rzuciła mu się w oczy scena Elka-Mikołaj. Bez słowa, z zaciśniętymi wargami, poszedł prosto do swojej ciemni, skąd po 15 minutach wrócił. Gdy szedł korytarzem, z kubkiem kawy, jego charakterystyczne zielone spodnie, natychmiast rozpoznała Elka. Po chwili dopadła go, wsuwając swoją rękę pod jego ramię, podsuwając mu talerz z ciastem pod nos.

- To jest ciasto ze snów, moich, Twoich, każdego wielbiciela słodkości. Jest zrobione z białej mąki, cukru, jajek, masła. Jest bardzo kaloryczne, ma jeszcze więcej cholesterolu i jest przepyszne! I jest całe dla Ciebie. – spojrzała mu w oczy. Jego mina jak i spojrzenie, zdradzały wyraźnie zaskoczenie tym co zrobiła.

- Dziękuję bardzo – uśmiechnął się, ułamując odrobinę bezy, której skosztował. – Muszę się z Tobą podzielić skoro to ciasto z Twoich snów.

- Nie, jest całe dla Ciebie.. – spojrzała na niego skruszona. – Ja Ciebie tak bardzo, ale to bardzo przepraszam za tą głupią akcję.. Ja nie powinnam nigdy w życiu Cię o coś takiego podejrzewać.. Jestem takim patentowanym głąbem ..

- I słusznie.. to było krzywdzące.. – zerknął na nią z poważną miną, siadając przy stole, po czym odwrócił się do niej plecami. Minutę później znów na nią spojrzał, ale już z uśmiechem, nie udając obrażonego. – Nie gniewam się. Zresztą, ja też nie jestem bez winy. Miałem wtedy kiepski humor.. Wtedy dużo nie trzeba do awantury.

- No tak.. a wczoraj? Coś tak wybiegł z mojego domu? Twój laptop działa po tym upadku? – zaśmiała się, na wspomnienie tej akcji. Przez chwilę, miała wrażenie, jakby go wtedy prąd poraził.

- Późno już było, zresztą Sylwia czekała z kolacją, nie chciałem się spóźnić bo ostatnio i tak długo siedziałem w pracy. – spojrzał na nią.

- Wiadomo.. dziewczyna najważniejsza.. – uśmiechnęła się wracając do swoich obowiązków.

Trzy godziny później, gdy kończyła pisać felieton, przyszedł do niej Mikołaj. Wyszeptał na ucho, że czeka na nią na dole. Obdarzyła go delikatnym uśmiechem na pożegnanie. Chwilę później, gdy poszedł, sama zaczęła zbierać swoje rzeczy. Zaciekawiony Tomasz, spojrzał na nią z boku niby szukając czegoś w szufladzie.

- Już wychodzisz? – mruknął.

- Tak, mamy ważną sprawę do załatwienia.. także, do zobaczenia. – uśmiechnęła się na pożegnanie.

- Pa.. – odparł wstając od biurka i podchodząc pod okno. Przez pasek żaluzji, spostrzegł Mikołaja, który czekał na Elkę. Po chwili wsiadła do jego auta i odjechali. A jego wcale nie cieszyło, to co widział.

Kilkanaście minut później, czerwona Toyota, zajechała w okolicę placu Szembeka. Piękne miejsce na spotkanie – pomyślała Elka, rozglądając się przez okno samochodu. Byli jakieś dziesięć minut przed czasem. Ustalili, że Mikołaj wyjdzie na spotkanie, a ona zostanie w aucie i poczeka, aż wróci ze swoją zdobyczą, którą spróbuje zaprosić na obiad. Mikołaj chodził i rozglądał się za potencjalnymi kobietami nie wiedząc, że sam jest obserwowany. Elka natomiast, kombinowała przez chwilę, co ze sobą zrobić. Koniec końców, zdecydowała, że przejdzie na tylne siedzenie i tam poczeka. Nie wiedziała, że właśnie w tej samej minucie Mikołaj przeżywał mały szok. Spodziewałby się prędzej jakiejś brzydkiej dziewczyny albo wrednej znajomej, która robi sobie jaja z Elki ale to? Jak Elka ją zobaczy, to padnie – pomyślał, słuchając zachwytów Sławy nad swoją osobą. Jej matka była dość specyficzną kobietą ale on nawet nie wiedział, że to jej matka.. Mógł się tylko domyślić. Po tym jak dała się zaprosić na obiad, od razu skierowali się do samochodu. Mikołaj puścił Elce sygnał telefonem, że nadchodzą, wiec ta zakryła się kocem przyczajona na ofiarę. Gdy oboje wsiedli do samochodu i zaproponował do jakiej restauracji się udadzą, Elka nie wytrzymała. Słysząc znajomy głos, wyskoczyła spod koca. Widząc ją, Sława narobiła takiego krzyku, że oboje z Mikołajem prawie ogłuchli.

- Mama?! Nie wierzę, to ja szukam wśród najgorszych wrogów a powinnam zacząć od Ciebie.. – spojrzała na matkę, nie wiedząc czy ma się śmiać czy płakać. To była potwornie żenująca sytuacja. 

- Ty to Wy się znacie? Ela poczekaj, ja Ci to zaraz wszystko wytłumaczę.. – w końcu wydukała z siebie Sławka, patrząc raz na córkę raz na Mikołaja. – Przecież ja to robię dla twojego dobra, dziecinko..

- Nie, to Ty posłuchaj, kompromitujesz mnie,  robisz mi zawsze najgorsze rzeczy, psujesz mi życie rozumiesz? Możesz przestać się wtrącać? Najpierw ślub Natalii teraz to? Ile jeszcze? Wariatka! – wrzasnęła Elka, wypadając z samochodu jak huragan. Trzasnęła tylko drzwiami i poszła przed siebie. Mikołaj po chwili refleksji, przeprosił jej matkę na chwilę i pobiegł za Elką, doganiając ją w połowie placu. Ta jednak nie miała ochoty rozmawiać, argumenty Mikołaja, że to lepiej, że to jej matka niż jakiś psychol, nie pomogły. Nie wiedziała co gorsze. Miała wrażenie, że lepszy byłby psychopata niż własna matka. Nie bacząc na nic, zostawiła Mikołaja samego i uciekła do domu. 

Właściwie w pierwszej chwili, po szoku jaki przeżyła, miała zamiar iść do domu, ale zmieniła zdanie. Musiała z kimś pogadać. Z kimś neutralnym. Z coachem Jackiem najlepiej. Tylko przy nim, i z nim mogła szczerze porozmawiać. O tym co czuje, co ją boli, że nienawidzi swojej matki, a ona jej. Tak to czuła, przecież inaczej nie robiłaby Elce ciągle na złość prawda? O ile kiedykolwiek miała szanse u Mikołaja, żeby umówić się z nim na randkę, no to teraz, po tej akcji.. Zero szans. Bo co może sobie o niej pomyśleć taki facet, jeśli ich randkę organizuje jej własna matka? Co z tego, że pośrednio, sama sytuacja ich do siebie zbliżyła. Bezpośrednio, matka zrobiła z niej życiową ofiarę. Poza tym jeszcze coś ją dręczyło. Opowiedziała Jackowi o jej relacji z Tomaszem. Niby przyjaciel a co rusz się o coś kłócą, znowu się godzą. Tu go oskarżała o romans, a sama miała z nim iście erotyczne sny.. Oczywiście o tym nie wspomniała, to już była najbardziej prywatna z prywatnych spraw. Ale czy była zazdrosna o Tomasza? Jacek tak stwierdził, słuchając jej wywodów.. Nie, nie była. Nie mogła być. A już na pewno, nie była w nim zakochana. Ta hipoteza Jacka była absolutnie wykluczona. Absurd.

Na rozmowie z coachem, zeszło jej więcej czasu niż przypuszczała. Ale to dobrze. Czuła się zrelaksowana. Gdy wychodziła z jego gabinetu, było już całkiem ciemno. Przespacerowała się w okolice redakcji, gdzie zostawiła rano samochód. Mikołaj ma mnie za idiotkę.. a moją matkę za wariatkę – pomyślała, gdy wsiadała do auta. Była już co najmniej od dwóch godzin w domu, gdy jej telefon zaczął wibrować na stole. Widząc, że dzwoni Mikołaj, z lekka się zdziwiła. Może jednak nie jest do końca spalona?

- Halo? – odezwała się, słysząc w słuchawce różne dziwne dźwięki.

- Elka? Musisz mi pomóc.. – usłyszała jakiś dziwny głos Mikołaja. 

Dalej, wszystko potoczyło się jak z jakiegoś zakręconego snu. Była już przebrana w piżamę, więc zanim się ubrała, minęło trochę czasu. Wsiadła w auto i pojechała pod wskazany adres. Gdzie ten Mikołaj łaził.. – pomyślała, gdy dojeżdżała na drugi koniec Warszawy. Po drodze, gdy wysiadła, minęło ją parę ciekawych osobowości, mniej lub bardziej kolorowych, i nie chodzi tu o kolor skóry bynajmniej. Pod samymi drzwiami, a raczej pod szyldem klubu, stał oparty o ścianę Mikołaj. Nie wyglądał najlepiej.. Pół rozpięta koszula, brak marynarki, uśmiech amanta i chwiejny krok. Hmm idealna okazja by się nim zaopiekować.. - przeszła jej taka myśl przez głowę. W całym bełkocie słów, jaki wypływał z jego ust, zrozumiała, że jego auto odholowali na parking policyjny. Z początku był plan, żeby odwieźć go do domu. Po drodze okazało się, że klucze od mieszkania, zostały w kurtce, a kurtka w odholowanym aucie. Po samochód, można było zgłosić się dopiero rano. Zresztą, w jego stanie, nikt by mu tego auta nie wydał. Ostatecznie, padł pomysł, że przygarnie go do siebie na tę noc.

Zdecydowaną trudnością, okazało się przetransportowanie pijanego Mikołaja, uwieszonego na jej szyi, na 3 piętro kamienicy. O ile starała się go uciszać, to jak na złość, robił zamieszanie. Zabawa dzwonkiem od roweru o godzinie 23, to nie był najlepszy pomysł. Kiedy już zamknęła za sobą drzwi a Mikołaja posadziła na łóżku, wcisnęła mu butelkę wody.

- Nieźle Cię wzięło.. – spojrzała na niego. – Czy to jest reakcja po spotkaniu z moją matką? - zaśmiała się.

- Co? Nieee, nie to jest .. – napił się łyka wody. – To jest efekt robienia reportażu i .. mówiłem Ci, że Dorota chce mnie zrobić szefem kanału wideo?

- Serio? To w ogóle ona coś takiego planuje? – spojrzała zdziwiona, nic nie wiedząc na ten temat. – Dobra wiesz co.. ja Ci pościele.. podobno zdrowo jest spać na twardym także.. Rano Cię podwiozę po ten samochód, po klucze .. halo? Mikołaj? – ruszyła jego ramieniem gdy przysnął na siedząco.

- Tak, tak ale ja jutro nie idę do pracy.. Jutro wolne, mam dość. – wymamrotał pod nosem

Dalsza dyskusja to było jak walka Dawida z Goliatem.. Raz dwa zaczęła organizację posłania dla niego. Poduszka, koc, kołdra.. i twarda podłoga. Gdy niosła z szafy kołdrę, ten niestety padł na łóżko i zasnął kamieniem... Świetnie, seksowny i pijany facet, śpi w moim łóżku a ja ? Hmmm – pomyślała, przykrywając Mikołaja kołdrą. Sama poszła do łazienki, przebrać się do snu, w ulubioną piżamę. W pierwszej chwili stwierdziła, że pójdzie spać na podłogę ale z jakiej racji do cholery? To jej łóżko, to on tam waletuje nieprzytomny i nieproszony.. i chrapiący? Okazuje się, że facet idealny też chrapie. Ostatecznie, położyła się spać obok niego, robiąc między nimi barykadę z koca.

Nie ma nic piękniejszego, niż czułe objęcie z samego rana prawda? Każda singielka o tym wie. Gdy wiesz, że ten wyjątkowy facet, jest tuż za twoimi plecami, czujesz na szyi jego oddech, uśmiech sam ciśnie się na usta. Teraz też to czuła.. czuła ciepło dłoni w okolicy brzucha.. Był przytulony do niej. Oddychali niemal jednym rytmem. Sen na jawie? Bała się odwrócić, żeby nie okazało się, że to jednak sen. Wciąż miała zamknięte oczy. Chwilo trwaj.. Delikatny ruch za plecami.. a po chwili wargi na jej uchu.. Delikatne muśnięcie jej skóry, pieszczotliwe przygryzienie płatka ucha.. Ręka coraz wyżej, sunąca po materiale jej koszuli a jednocześnie tak czuła, jakby dotykała jej nagiej skóry.. Muśnięcie szyi.. To było zdecydowanie za dużo.. O takim poranku singielka marzyła od dawna. Z delikatnego grymasu przygryzionej wargi, teraz jej usta lekko się rozchyliły.. Pieszczota dłoni sunącej po jej ciele, doprowadzała ją do płytszego oddechu.. Musiała go pocałować.. Pragnęła poczuć te wargi na swoich wargach.. Nie czekając dłużej, odwróciła się, widząc przed sobą ten uśmiech.. jego uśmiech.. uśmiech Tomasza..

Co?! Nagle zerwała się na równe nogi, siadając na łóżku. Owszem, obok niej leżał mężczyzna. Ale nie Tomasz. Leżał jeszcze nieprzytomny, po wczorajszej libacji Mikołaj, i to jego rękę czuła na udzie, którą zrzuciła na kołdrę. To wszystko wina |Jacka.. nagadał jej głupot i teraz śniła, jakąś dziką fantazję o nierealnym facecie. Napiła się duszkiem wody, która stała w szklance na szafce nocnej. Czas na zimny prysznic – pomyślała, zostawiając Mikołaja w łóżku, sama zamykając się w łazience. W między czasie, ten oprzytomniał na tyle, że stwierdził iż skoro ona mu pomogła, on zrobi jej chociaż śniadanie. Śmiesznie wyglądał gdy spojrzał w lustro. W pogniecionej i rozpiętej koszuli, rozczochrany jak dziecko. Podszedł na moment pod drzwi jej łazienki pukając.

- Elka? Jaka kawę pijesz? – zawołał głośniej żeby słyszała.

- Czarną z dwiema kostkami cukru.. – krzyknęła stojąc pod prysznicem, musiała odreagować ten sen i za nic w świecie nie była w stanie teraz myśleć o kawie, o czymkolwiek nie mogła myśleć.. Drugi raz taki sen czy to coś znaczy?

Tymczasem, o czym Elka chyba zapomniała, Tomasz właśnie był w drodze do jej mieszkania. Na dziewiątą mieli umówiony wywiad z gościem, który otwierał właśnie kolejną galerię sztuki. Gdy już stanął pod drzwiami, od razu zapukał, bo sam był lekko spóźniony. Przez chwilę nikt nie otwierał, Elka była w łazience, Mikołaj pilnował jajek na gazie i dopiero po minucie, dotarło do niego pukanie. Po chwili namysłu, otworzył drzwi, stają oko w oko z Tomaszem.

- Tomasz? – spojrzał na niego zdziwiony..

- Mikołaj.. – odparł Tomasz, który cofnął się krok do tyłu. Widząc go w jej mieszkaniu, w tym stanie. Cóż.. Mógł pomyśleć tylko jedno. Spędzili razem noc.. Przez chwilę, patrzył na niego nieprzytomnym wzrokiem, błądzącym gdzieś w oddali.

- Chciałeś coś od Elki? – zapytał w końcu patrząc na bladego Tomasza. – Jest łazience, zaraz wyjdzie..

- Nie, znaczy.. Nie ważne. Miała mi dać upoważnienie ale przypomniałem sobie, że zostawiła je w redakcji. Gapa ze mnie, nic jej nie mów. Lecę.. Na razie. – mruknął i wycofał się do tyłu, w moment znikając Mikołajowi z oczu. Gdy zamykał drzwi, Elka już ubrana wychodziła z łazienki, spoglądając na Mikołaja.

- Ktoś tu był? – zapytała zdziwiona, że majstruje przy zamku.

- Tomasz..  – odparł krótko Mikołaj.

Kochani ! <3

Dla Was nowa część a ja idę rozkoszować się cudnymi bonusami Singielki. Mam nadzieję że pomimo takiej dawki emocji jaką nam zapewnił player.pl nie zapomnicie o blogu <3

Buziaki :*