25."Ty też jesteś fajna"

Po zajściu, jakie miało miejsce w windzie, Tomasz musiał się przewietrzyć. Wyszedł przed budynek redakcji, krążąc po parkingu zamyślony. Co też mu strzeliło do łba, żeby powiedzieć coś takiego. Wciąż nie wiedział, o co Elka jest na niego taka cięta. W ogóle nie rozumiał, skąd ta cała afera. Kretyn ze mnie – pomyślał, kopiąc kamyk na drodze. Kiedy stał tak, właśnie z naprzeciwka nadchodziła Monika, która od razu podeszła do niego.

- Ty, widziałam Elkę, co jej? Minęła mnie jak burza, czerwona jak burak a na dodatek płakała.. – spojrzała na niego, poprawiając torebkę na ramieniu.

 

- Elka płakała? – spojrzał się na nią od razu.

- Tak mi się zdawało, jak mnie mijała, wycierała policzki, ale nie dam sobie ręki uciąć.. – wzruszyła ramionami.

- Trochę się.. różnica zdań.. – mruknął krótko. – Może jutro z nią pogadam, musimy wyjaśnić jedną sprawę.

- No jeśli przez Ciebie taka była to raczej.. – odparła tykając go palcem. – Idę, bo chłodno, idziesz?

- Za moment – szepnął. 

Gdy Monika zniknęła w budynku, znów został sam z własnymi myślami. Nie chciał czekać do jutra, żeby znów spróbować dowiedzieć się, o co była taka wściekła. Ale z drugiej strony, gdyby poszedł do niej, mogłoby to się źle skończyć. Ale czym? Kolejną awanturą? Kiwał się z nogi na nogę, gdy odwrócił się i spojrzał na Mikołaja, który właśnie podjechał pod redakcję. Gdy wysiadł zagadnął do Tomasza.

- Elka na górze? - spojrzał na niego.

- A po co Ci Elka? - zerknął na Mikołaja.

- Sprawa prywatna.. - odparł. - To jest czy nie.. bo nie wiem czy mam wchodzić na górę.

- Nie ma jej. - odparł pod nosem.

- To nic, Pojadę do niej. Cześć - machnął ręką i po chwili zapakował się z powrotem do samochodu, odjeżdżając z piskiem opon.

- Kretyn.. - mruknął do siebie Tomasz.

Tomasz wrócił do redakcji, starając się nie myśleć o Elce, o tym całym zamieszaniu, o Mikołaju, który teraz najprawdopodobniej u niej był.. Nie myśleć, przynajmniej do jutra. Kiedy pod wieczór wychodził, jako jeden z ostatnich pracowników, w ostatniej chwili dopadła go Monika.

- Słuchaj.. ogromna prośba. – spojrzała na niego błagalnie.

- O co chodzi? Znowu jakieś pomysły na zdjęcia do Twojego portfolio? – roześmiał się.

- Nie, nie. Chodzi o Elkę, znaczy się, miała mi podpisać podanie i kilka innych rzeczy i nie zrobiła tego. To podanie, musi być rano w kadrach.. Elka jutro przychodzi na popołudnie więc.. Podrzuciłbyś jej to? Szybki podpis i tyle. – popatrzyła na niego. - Ty jutro jesteś z rana więc..

- Ekhm.. znaczy się.. - zastanowił się przez chwilę. - Dobra, zawiozę jej. – wziął to podanie, chowając do torby.

- Dzięki.. kochany jesteś! – krzyknęła.

- Ale nie gwarantuje, że rano je przywiozę.. – spojrzał się na nią stając przy windzie i wciskając guzik.

- Dlaczego? – Monika zrobiła wielkie oczy.

- Bo istnieje duże prawdopodobieństwo, że Elka mnie zabije.. Mamy na pieńku.. – odparł kręcąc głową.

- No to masz idealny pretekst na pogodzenie! – przyklasnęła w dłonie roześmiana. – Wino kup!

- Monika.. – machnął ręką i zniknął za drzwiami windy. Przeznaczenie samo pchało go w jej stronę. Denerwował się przed tym spotkaniem. Może przez to, że powiedział dziś dużo za dużo, a może dlatego, że mogli znowu się pokłócić. Nie chciał tego. Nie lubił się z nią kłócić. Kiedy po przebiciu się przez korki, znalazł się pod jej kamienicą, nie wysiadał. Przez chwilę stchórzył, miał ochotę wrócić do redakcji i powiedzieć, że jej nie zastał. Odczekał moment i w końcu odważył się do niej pójść.

Kiedy po tej dziwnej wymianie zdań w windzie, Elka uciekła z redakcji, pojechała prosto do domu. Nie ogarniała tego. Kompletnie nie rozumiała zachowania Tomasza. Tutaj romans z Moniką, a tu mówi takie coś? Sylwia, Monika i jeszcze ona? No chyba zwariował. Koniec końców, dręczyło ją to czy gdyby została dłużej w jego ramionach, przyparta do ściany to czy.. Z nadmiaru myśli, padła na łóżko, w ubraniu, nawet nie mając siły się przebrać. Zasnęła tempem błyskawicy. Nawet nie słyszała, że był u niej Mikołaj. Pukał ale nie otworzyła. Miał ważne informacje w sprawie tego portalu randkowego, na którym założyli mu konto. Obudziła się może parę minut po 19. Wtedy też się przebrała w piżamę, właściwie to koszulę nocną w serduszka. Nigdzie nie zamierzała już wychodzić. Oglądała wiadomości, gdy zadzwoniła Natalia. Wypytywała ją czy coś ruszyło w sprawie „Słodkiej Eli”, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Wstała z telefonem przy uchu i poszła sprawdzić kto to. Widząc Tomasza za drzwiami, odsunęła się kawałek. 

- Natka, muszę kończyć.. – oznajmiła, po czym odłożyła telefon na blat. Złapała aby szlafrok i nałożyła na siebie. Wdech, wydech, otwieram. – pomyślała i to właśnie uczyniła, przekręcając klucz w zamku. – Co tu robisz?

- Monika prosiła, żebym przywiózł Ci dokument do podpisania, ma być na rano w redakcji. – spojrzał na nią, wyjmując arkusz papieru. – Podpisz i uciekam.

Zostawiła szerzej otwarte drzwi, na znak by wszedł i tym samym to zrobił. Zamknął za sobą drzwi, podchodząc do stolika, gdzie położył dokumenty do podpisania. Czym prędzej ogarnęła, co to za papiery, składając parafki na każdym z dokumentów. Tomasz nie zastanawiając się wiele, zrezygnował z pomysłu uciekania z jej domu. Usiadł na krześle obok. Zerknęła na niego przelotnie, podpisując co trzeba i wsunęła papiery do teczki, oddając mu zawartość.

- To wszystko.. możesz już iść. – spojrzała na niego.

- Nie. Będę tu siedział, do póki nie dowiem się o co chodzi, i dlaczego na mnie naskoczyłaś dzisiaj. – spojrzał na nią krzyżując nie tylko nogi ale i ramiona, gdy oparł się o krzesło.

- Masz rację, przesadziłam. W ogóle nie powinnam z Tobą gadać. – prychnęła siadając na łóżko. – Przecież nie lubisz wtrącania się w prywatne życie.

- Życzę sobie, żeby ktoś się wtrącał, jeśli ma to coś wyjaśnić, sugerujesz coś ale nie wiem o co Ci chodzi.. – odparł patrząc na nią.

- Tomasz.. daruj sobie ten teatr. Nie obchodzi mnie Twoje prywatne życiem, co robisz po godzinach, z kim.. Nie chcę się w to mieszać, ani mieć nic z tym wspólnego. Twój związek, Twój romans.. – mruknęła zerkając w bok.

- Słucham? Romans? Uważasz, że mam romans? Niby z kim? – spojrzał na nią i aż się pochylił w jej stronę, nie wierząc w to co słyszy.

- No jak to z kim, z Moniką! Przynajmniej o niej mi wiadomo. – wstała z łóżka, idąc do kuchni, zrobić sobie herbatę. – Widziałam Was wieczorem, słyszałam.. konferencyjna, świetne miejsce.., buty porozrzucane, ubrania też.. Brawo. – kontynuowała coraz bardziej wkurzona, że siedzi u niej w salonie, zdrajca jeden. 

Tomasz siedział za to jak wmurowany przy stole. To co usłyszał, przeszło wszelkie granice. Takich rewelacji, to nawet od Sylwii by się nie spodziewał usłyszeć. Wstał po chwili, stając za Elką w kuchni. Wyjął jej kubek z ręki, po czym wziął za rękę i obrócił ku sobie.

- Chodź.. coś zobaczysz. – spojrzał na nią.

- Nigdzie nie idę.. – spojrzała na niego, na ich ręce i znów na to spojrzenie jakim ją mierzył. Znowu był za blisko.

- Bez dyskusji. – nie pytając więcej, objął ją ramieniem i zaprowadził do salonu, sadzając na łóżku. Sam wyjął laptop z torby, siadając obok niej, po chwili uruchamiając sprzęt. Po ok. 5 minutach, przed oczami Elki, ukazywały się kolejne pozowane zdjęcia Moniki do jakiejś sesji tematycznej. – cztery dni pracy, po godzinach. Prosiła mnie, żebym zrobił jej profesjonalne portfolio. Monika chce te zdjęcia do agencji modelek wysłać. – spojrzał na nią.

Elka siedząc na łóżku, czuła, że siedzi ale na podłodze, u sąsiada. Kolejny raz zrobiła z siebie kompletną idiotkę. W życiu nie przyszłoby jej do głowy, że robią zdjęcia. Oparła łokcie o kolana a twarz schowała w dłoniach. Kompromitacja poziom mistrz. Gdy trochę zsunęła dłonie z policzków, spojrzała na niego, na tę uśmiechniętą twarz, która zdawała się mieć teraz z niej ubaw.

- Nie mów nic więcej..- mruknęła. – Przepraszam.

- No.. to przynajmniej mamy wyjaśnione.. – spojrzał się na nią, zaraz potem wyłączając laptop.

- Ja nie chciałam wierzyć, że Ty możesz mieć romans ale.. Monika jest taką fajną dziewczyną, Sylwia jest fajna.. Faceci czasami nie mogą się zdecydować.. – zerknęła na niego.

- Ty też jesteś fajna – spojrzał jej w oczy, kładąc rękę na zamkniętym laptopie. – Będę leciał. – wstał powoli z łóżka..

- Tomasz..– spojrzała na niego a on zamiast wstać, usiadł z powrotem. - Gniewasz się na mnie? – zmrużyła lekko oczy. – Durna jestem..

Tomasz spoglądał na jej zaróżowione policzki. Gdy była zakłopotana, momentalnie jej policzki zmieniały barwę. To było urocze zjawisko. Mimowolnie ten widok, powodował u niego uśmiech i tak było i tym razem. Patrzyli na siebie dłuższą chwilę, w milczeniu. Często bywało tak, że w swoim towarzystwie odbierało im mowę. Czy po prostu nie potrzebowali rozmowy, by się rozumieć czy czasami czuli, zakłopotanie swoją obecnością i bliskością. Gdy znów na nią spojrzał, przysunął się bliżej, odsunął za jej ucho, kosmyk jasnych włosów. Po chwili jego dłoń dotknęła jej ciepłego policzka. Sekundę później dotykał jej warg kciukiem, kawałek po kawałku, czując na placu jej ciepły oddech. Przysuwając się jeszcze bliżej, już prawie chciał ją pocałować, ich usta dzieliły milimetry, gdy z zamyślenia wyrwał go, jej głos.

- Tomasz.. ziemia do Tomasza! – poruszyła jego ramieniem widząc, że się zawiesił.

Spojrzał na nią z lekka przerażony, tym, co właśnie miał w głowie. Zamyślił się. Kompletnie odpłynął gdzieś, gdzie nie powinien był nawet spojrzeć. Podniósł się niemal od razu. Z tego wszystkiego, z hukiem z jego kolan, spadł laptop na podłogę. Kucnął aby prędko, zbierając go i chowając do torby.

- Muszę iść.. Do jutra. – spojrzał na nią, po czym wyleciał z mieszkania. Kiedy znalazł się już w bezpiecznej odległości od Elki, odetchnął. Kilka godzin wcześniej, mówił jej o pocałunku a teraz prawie pocałował ją w myślach. To były tylko myśli, ale nawet ich nie powinno być. To było nie uczciwe. Zaczynał się gubić w tym co czuje. Kiedy pojechał pod dom, jeszcze długo siedział w aucie. Miał wyrzuty sumienia. Tylko w zasadzie przez co? Przez to, że właśnie w myślach, chciał pocałować inną kobietę? Czy przez to, że nie tylko w myślach. Dziś prawie by to zrobił, gdy stali w windzie. Gdy mówił jej o tym pocałunku, przez chwilę się zawahał. Gdyby nie uciekła, kto wie, jakby to się skończyło.. Zdecydowanie czuł, że musi ograniczyć kontakt z Elką. Nie dlatego, że Sylwia tego chce, tylko dlatego, że on może zrobić coś głupiego.

Kochani moi :)

Dziś było krócej, bo dziś mamy emocje związane z ostatnim odcinkiem Singielki. Poza tym boli mnie głowa i na więcej mnie nie stać. Oddaję krótki ale coś znaczący post. :))

Buziaki :*