29."Chcesz żebym został na noc?"

Oparta plecami o ścianę, Elka siedziała na kozetce w gabinecie lekarskim. Spoglądała w okno. Dziś nawet niebo płakało nad jej marnym losem. Obserwowała spływające krople deszczu po szybie. Natura to jednak najlepszy artysta - pomyślała. Kątem oka zerkała na lekarza, który profesjonalnie zajmował się jej skręconą kostką. Myślami była daleko. Gdzieś w okolicach Szczecina. Zastanawiała się co robi Mikołaj. Nawet nie odbierał telefonu. Zostawił jej tylko głupią wiadomość. Z zamyślenia wyrywał ją ból nogi, gdy ciut za mocno została ściśnięta. Jutro bierze wolne – postanowione.

Mniej więcej, w tym samym czasie, przez Warszawę jechała taksówka. Gdy wychodzili całą czwórką do teatru, postanowili, że nie będą brać auta. W planach była kolacja, jakieś dobre wino. Pan Stefan – ojciec Sylwii, był wybitnym znawcą wina, więc nie mogło obyć się bez tego. Kończyła się przerwa między aktami sztuki, gdy Tomasz chował telefon do kieszeni. Szedł w stronę sali. Z tłumu rozmawiających, wyciągnął Sylwię na bok, by zamienić z nią słowo. Uczucia, które malowały się na jej twarzy, nie mogły zwiastować niczego dobrego. Sylwia wróciła na salę wściekła, dołączając do rodziców. Spodziewała się po Tomaszu wielu rzeczy, ale nie tego. Jakiś kumpel, ze złamaną noga był ważniejszy? Drzwi sali operowej zostały zamknięte, w momencie gdy po schodach, przyozdobionych czerwonym dywanem, schodził przystojny blondyn. Teraz jechał Alejami Jerozolimskimi w kierunku szpitala. Nawet nie wiedział, czy to ten szpital. Wydedukował, że musi to być najbliższy w jej okolicy. Czy miał rację? Tak naprawdę nie wiedział po co jedzie. Na pewno był z nią Mikołaj. Czy chciał się upewnić, że nic jej nie będzie? Czy może to była forma ucieczki ze świata, którego nie rozumiał.

Po postawieniu diagnozy, przepisaniu leków przeciwbólowych, Elka opuściła gabinet. Z unieruchomioną nogą, krok za krokiem, żółwim tempem dotarła do windy. Korytarze opustoszały. Czy tak długo spędziła czas w gabinecie? Stając w windzie, oparła się plecami o zimną powierzchnię. Zerknęła na swoje odbicie w lustrze. Wyglądała i czuła się żałośnie. Ten dzień był obrzydliwie długi. Pełen przygód ale i kolejnego zawodu w jej życiu. Ciekawe jak wieczór Tomasza? – przemknęła jej przez głowę myśl. Na pewno bawi się dużo lepiej niż ona. Przekraczając próg windy, patrzyła pod nogi. Tu na dole też było przeraźliwe pusto. Godziny wizyt się skończyły. Było jednak coś, co przykuło jej uwagę. Przy drzwiach wejściowych, stał mężczyzna. Był odwrócony plecami. Nie wyglądał na pacjenta ani na odwiedzającego. Ubrany w garnitur, obserwował przez szklane drzwi, padający deszcz.

Tomasz, gdy wszedł na teren szpitala, zatrzymał się. Co Ty robisz idioto – pomyślał. Przecież pewnie jej tu nie ma, pewnie jest z Mikołajem, tylko się wygłupisz. Stanął przy szerokich rozsuwanych drzwiach, przyglądając się swemu odbiciu. On i garnitur.. Wyglądał w porządku, jednak czuł się przebrany. W pewnym momencie usłyszał kroki. Uniósł wzrok ze swoich butów, na odbicie w szybie. Na jego twarzy pojawił się uśmiech ale i zdziwienie. Była sama? Powoli odwrócił się w stronę Eli, która była kilkanaście metrów od niego.

Postura mężczyzny zdawała się Elce, kogoś przypominać. Tylko kogo? Długo nie czekała na odpowiedź, widząc przed sobą Tomasza. Stanęła jak wryta. Nie wierzyła własnym oczom. Niech ktoś mnie uszczypnie – pomyślała, delikatnie ściskając skórę ręki. Tomasz nadal tam stał. Ubrany w elegancki garnitur. Wyglądał obłędnie.. Wiedziała, że jest przystojny. Jemu nawet nie przeszkadzały te szare i zielone bluzy, żeby móc łamać kobiece serca ale to? Przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Mimowolnie rozchyliła wargi, będąc w ciągłym szoku. Dopiero po chwili jej mózg zaczął pracować. Moment, ale dlaczego on tu jest? Dlaczego jest tak ubrany? W ciągu kilku minut miała się dowiedzieć. Tomasz nie czekając chwili dłużej, zaczął iść w kierunku Elki, podając jej rękę.

- Skąd Ty się urwałeś w tym stroju? – zapytała mierząc go wzrokiem teraz już cm po cm, od góry na dół.

- Sztuka w teatrze okazała się być bardzo nudna – zaśmiał się pod nosem. – Jak się czujesz? Co z Twoją  nogą? - dopytał po chwili.

- Dobrze.. znaczy kostka jest skręcona. Przyjechałeś tu tylko po to, żeby zapytać jak się czuję? – spojrzała na niego, sama nie wierząc jeszcze w to, że tu jest. Że jednak nie jest sama.

- Chciałem sprawdzić czy faktycznie dotarłaś do szpitala.. – uśmiechnął się. – A Mikołaj gdzie?

- Mikołaj.. – zapadła chwila milczenia. Nie było sensu łgać, że zaraz przyjdzie. Prędzej czy później, i tak kłamstwo by się wydało. Wzruszyła delikatnie ramionami. – W Szczecinie. – odparła krótko.

Tomasz o nic więcej nie zapytał. Widział smutne oczy Elki. Ten kretyn ją wystawił. Nie znał co prawda powodu, dlaczego to zrobił, ale go to nie interesowało. Zamówił taksówkę pod szpital, która 10 minut później wiozła ich w kierunku ulicy 11 Listopada. Ela milczała. Przyglądała się tylko w mijające ich samochody. Blask latarni oświetlał mijane ulice. W kałużach odbijały się zapalone światła budynków. Tomasza, zdawało się nic nie interesować poza współpasażerką, na siedzeniu obok. Przyglądał się jej oświetlonej delikatnie twarzy. Było mu przykro ze wtedy ją zostawił. Cieszył się jednak, że teraz mógł tu być. Chociaż tyle mógł. 

- Ela.. – szepnął przysuwając się trochę bliżej. Zdawała się nie słyszeć kompletnie zamyślona. Delikatnie dotknął palcem jej policzka, wybudzając ją tym z transu.

- Co mówiłeś? – spojrzała na jego uśmiechniętą twarz. Jego widok był jak najlepsze lekarstwo. Cieszyła się, że jest obok.

- Nie nic.. – popatrzył na nią, po chwili luzując krawat przy szyi. Znów zapadła między nimi chwila milczenia.

- Tomasz .. – rozbrzmiał jej cichy głos.

- Tak? – popatrzył na nią.

- Dziękuję że jesteś. – spojrzała na niego, kładąc swoją dłoń na jego dłoni, którą trzymał na kolanie. Nie odpowiedział. Po prostu splótł ich ręce w uścisku. Dla niej znaczyło to więcej, niż jakiekolwiek słowa. Gdy wysiedli pod jej domem. Nawet nie zdążyła się zastanowić, a znów znalazła się w jego bezpiecznych ramionach. Trzymał ją pewnie na rękach, by nie musiała się trudzić z wchodzeniem po schodach. Gdy weszli na klatkę i już miał nogę na jednym stopniu, odezwała się cicho.

- Chcesz żebym się przyzwyczaiła? – uśmiechnęła się spoglądając w jego zielone oczy, które wyraźnie pokazywały jego dobry humor.

- Powiedzmy że.. dziś jest dzień dobroci dla przyjaciół. – roześmiał się, dostając po tym od Elki, prztyczka w nos.

- Ej.. mam Cię puścić? – spojrzał na nią niby groźnie. Już ona znała to spojrzenie. Niby udawał złego, ale jej krzywdy by nie zrobił.

- Już nic nie mówię. – zacisnęła wargi w uśmiechu, pozwalając mu zanieść ją pod same drzwi, które otworzyła, gdy przytrzymywał ją za ramię. Już miała wchodzić ale.. Po chwili znowu wylądowała na jego rękach. Odpychając nogą drzwi, przeniósł ją przez próg i posadził prosto na łóżku. Dopiero po chwili zamknął za sobą drzwi. 

- Nie masz dość? – spojrzała na niego roześmiana. - Ja naprawdę nie jestem lekkim piórkiem Tomasz.

- Jeszcze daję radę. – zaśmiał się opierając o stół, spoglądając na nią, gdy próbowała się wygodniej usadzić. – Chyba powinienem..

- Zostaniesz na herbatę? – przerwała mu zanim zdążył skończyć zdanie. – Mam nawet coś słodkiego gdybyś miał ochotę..

- Zostanę.. ale Ty się nie ruszaj. Ja zrobię tę herbatę. – spojrzał na nią, zdejmując po chwili marynarkę, którą odwiesił na krześle. Ona sama zdjęła z siebie kurtkę, którą też odwiesił do przedpokoju. Elka słysząc jak krząta się po kuchni, wciąż walczyła sama z sobą. Ciekawość zżerała ja od środka.

- Mogę Cię o coś zapytać? Albo inaczej.. jak to jest możliwe, że ubrałeś garnitur.. – wychyliła się trochę z łóżka, próbując zobaczyć co się dzieje w kuchni. Po chwili stanął przy niej.

- Ukulturalniam się w gronie znajomych.. - zaśmiał się. - A tak serio, rodzice Sylwii przyjechali i stwierdzili, że idziemy wszyscy do teatru.. To nie mój klimat. Poszedłem ale.. – pokręcił głową.

- Skoro byłeś tam, to dlaczego jesteś.. – spojrzała na niego.

- Może czułem, że tu bardziej się przydam. – odparł wsuwając ręce do kieszeni spodni, przygryzając wargę. – No powiedz mi.. czy nie wyglądam jak przebrany wariat? – zaśmiał się w końcu.

- Wyglądasz jak marzenie.. – uśmiechnęła się rozpływając na widok jaki miała przed sobą. Widok lekko poluzowanego krawata, odrobinę pomiętej białej koszuli. I ten uśmiech. Całość dawała mieszankę podnoszącą poziom ciśnienia o 50 kresek. 

- Chyba powinienem podziękować.. – zaśmiał się idąc do kuchni. Zalał gorącą wodę do kubków, które postawił na stoliku nocnym. Gdy przesunęła się o kawałek, poklepała miejsce obok siebie by usiadł. Długo nie czekając, przysiadł na brzegu. Dręczyło go coś. Chciał zapytać o Mikołaja, ale nie wiedział jak to odbierze. Nie chciał się wtrącać a jednak. 

- Dobrze, że Ty tu jesteś a nie np. moja matka.. – przerwała tę ciszę Elka. – Zrobiłaby tyle zamieszania, że bolałaby mnie nie tylko noga ale i głowa. – zaśmiała się trochę prostując.

- Jest aż tak zła? – spojrzał na nią mrużąc jedno oko.

- Jak kiedyś miałbyś okazje ją poznać to.. Uwierzysz w moje słowa. Chociaż nie, przecież Ty ją poznałeś.. Pamiętasz? Znaczy to trwało tylko chwilę ale.. – zaśmiała się, przypominając sobie tę feralną potrójną randkę w jej mieszkaniu.

- A faktycznie.. Masz rację. Wpadła wtedy jak burza. Miała niezłą minę jak zobaczyła trzech facetów. – roześmiał się.

- Jutro się chociaż wyśpię.. Biorę sobie wolne i Dorota może mi nawtykać. - popatrzyła na niego wtulając się w poduszki.

- Będzie miał się kto jutro Tobą zająć? – zerknął w jej stronę, sięgając po kubek z gorącą herbatą.

- Myślę, że jakoś się doczołgam do łazienki czy kuchni.. To nie jest 200 metrowe mieszkanie. – rozejrzała się, śmiejąc od ucha do ucha.

- Ela.. ale ja poważnie pytam. – spojrzał na nią.

- A ja poważnie mówię.. – uśmiechnęła się, wyciągając rękę i łapiąc koniec jego krawata, ciągnąc go odrobinę w swoją stronę. Trzymając materiał i przyglądając się wzorom, o czymś przez chwilę pomyślała i spojrzała na niego. – Zauważyłeś coś?

- Co takiego? – szepnął opierając się ręką o łóżko, nieco bardziej przysuwając w jej stronę, w końcu sama to prowokowała.

- Że prawie zawsze gdy mnie ratujesz, albo coś się dzieje, to na dworze pada. – popatrzyła na niego, jakoś tak mimowolnie, cm po cm przyciągając go jeszcze bliżej za ten krawat.

- Chyba coś w tym jest.. – szepnął ciszej, teraz będąc bliżej niż 30 sekund temu. Spoglądał w jej zielone oczy, które się do niego uśmiechały. Takie miał odczucia, gdy na niego spoglądała. Była w nich jakaś nieopisana radość. Czuł się otumaniony tym spojrzeniem. Ciągnęło go do niej jeszcze bardziej i bardziej.. za bardzo. Miał wrażenie, że nie może się ruszyć, że nie chce ruszyć się z miejsca. Ona ciągnęła go ku sobie, on się temu poddawał. Ze stanu zapatrzenia w jej oczy, wdychania jej zapachu perfum, wyrwał go momentalnie silny ból sparzonej skóry. Zerwał się stając na równe nogi. Po jego spodniach spływała właśnie gorąca herbata.

- Matko jedyna! – spojrzała na niego. Widziała jak przechyla się ten kubek, ale nie zdążyła go złapać i już było po zawodach. Spodnie Tomasza od kroku po kolano były zupełnie mokre. A jego samego musiało to nieźle zaboleć. – Do łazienki! I to już.. – krzyknęła. – tam masz na półce, przy lustrze, maść na oparzenia. 

- Spokojnie.. dam sobie radę. – wycedził przez zęby. Udawał mocnego, ale zdecydowanie nie było to łatwe. Jego spodnie wylądowały na suszarce, przetarte gorącą wodą, żeby nie było większej plamy. On sam przyłożył sobie chłodny okład. W pewnej chwili zaczął się śmiać. Owszem bolało go ale sytuacja była komiczna. Elka, odkąd ją poznał, w jego życiu powodowała istne katastrofy. On ją ratował, ale dzięki niej, wpadał też w kłopoty. Tym razem znowu tak było. Sam był sobie winien. Zamiast postawić ten cholerny kubek, to myślał o.. O tym o czym nie powinien myśleć. O czym nie wolno było myśleć. Pokręcił głową. 

- Tomasz? Żyjesz? – zapytała powoli zwlekając się z łóżka. Przytrzymując się szafki a potem ściany, pokuśtykała pod drzwi łazienki, trochę je uchylając. Nie zamknął za sobą drzwi. Ona w sumie powinna była zapukać ale.. Nie zrobiła tego. Tomasz siedział na brzegu wanny.

- Żyję, żyję.. Czemu Ty wstałaś? – spojrzał na nią.

- Bo teraz oboje jesteśmy poszkodowani. – zaśmiała się opierając o futrynę. – Co będziesz tu siedział. Wyjdź, spodnie muszą przecież wyschnąć. Nie potraktuję ich suszarką do włosów.

- Nie będę paradował Ci w majtkach po domu. – spojrzał na nią. Wtedy też sam się prosił o to, żeby spojrzała na jego czarne bokserki w czerwone kropeczki, które miał na sobie. To zdecydowanie do niego nie pasowało, ale było urocze. To taki miły widok, poluzowany krawat, koszula i facet w bokserkach, siedzący na jej własnej wannie. Zacisnęła wargi i powieki, przez chwilę się starając nie parsknąć śmiechem, ale nie wyszło. Zaczęła się śmiać  patrząc na niego, po chwili biorąc głęboki oddech. Ze śmiechu miała łzy w oczach. Elka uspokój się - skarciła się w myślach.

- Ja nie mam nic przeciwko.. Ostatnio byłeś w samym ręczniku więc myślę, że majtki to żaden wstyd. – znowu się roześmiała, unikając ledwo co, ciosu ręcznikiem, który leżał obok Tomasza.

- Jesteś okropna wiesz?! – wstał po chwili, zamierzając dać jej nauczkę za to śmianie się z niego.

- A Ty.. A Ty nie wiesz co robisz! – spojrzała na niego roześmiana, cofając się do tyłu, aż wylądowała na fotelu. – Auuu.. – skrzywiła się lekko. W tym samym momencie, kucnął przed nią, zaniepokojony czy sobie czegoś jeszcze nie zrobiła.

- Jesteś cała? – spojrzał na nią zatroskany jak zawsze.

- Jeszcze tak, ale do rana obawiam się, że wyniosą stąd nasze zwłoki. – parsknęła śmiechem, patrząc na nich z perspektywy tego, co się tu działo.. Dwie łamagi, jedna oparzona, druga ze zwichniętą nogą. Po prostu para idealna.

- Chcesz żebym został na noc? – spojrzał na nią, przyczajony jak kot do ataku. Zapytał tak, bo gdy wspomniała o tym, że do rana nic z nich nie zostanie, miał ku temu świetny pretekst.

- Gdyby to zależało ode mnie to.. – zaczęła specjalnie klucząc i nie odpowiadając, bo co też miała mu odpowiedzieć? Że tak? Że chce by został na noc. Po prostu, by przy niej był. Przecież i tak między nimi nic.. Ale jednak nie mogła mu tego zaproponować. Z szacunku do niego, do Sylwii, do Mikołaja. Co z tego, że jego towarzystwo było tym czego potrzebowała najbardziej na świecie. Nie mogła tego mieć. Pokręciła tylko głową z półuśmiechem 

- Pytam całkiem poważnie, tak czy nie – popatrzył na nią.

- Całkiem poważnie Tomasz, to Ty masz dziewczynę, która urwie mi głowę a Tobie jaja, jak nie wrócisz na noc do domu. Tak więc jeśli życie Ci miłe i trochę Ci  na mnie zależy to .. Sam znasz odpowiedź. – uśmiechnęła się obracając to wszystko w żart. Musiało tak być, inaczej nie mogło.

- I tak jest na mnie wściekła. – odparł siadając naprzeciwko niej. – Także póki tu jestem.. jeszcze masz szansę się ze mną pożegnać.. – zaśmiał się. - Pojutrze mogę już nie żyć.

- Przynoszę Ci pecha.. to pewne jak dwa razy dwa. – spojrzała na niego, sama sobie przytakując. Sama była tego świadoma.

- Zawsze może być gorzej. – uniósł brwi.

- Umiesz pocieszyć.. – pokręciła głową.

Oboje zamilkli w pewnej chwili.. Siedzieli naprzeciwko siebie, zerkając ukradkiem, gdy jedno nie patrzyło na drugiego. Nawet nie wiedziała kiedy, ale leki przeciwbólowe, które dostała w szpitalu, zaczęły działać. Powoli stawała się senna. Oparła głowę o fotel, zamykając oczy. Kilka minut później, gdy na głos Tomasza nie zareagowała, podniósł się po cichu i ostrożnie uklęknął przy jej fotelu. Zaczepił palcem jej rękę, ale nie reagowała. Zasnęła. Wstał, poszedł do łazienki, ubrać swoje spodnie a gdy wyszedł, ostrożnie wziął ją na ręce. Przez moment przyglądał się jej bezbronnej, śpiącej twarzy. Jak tylko umiał, tak delikatnie położył ją na łóżku, po czym nakrył kołdrą. Poprawił jej jeszcze poduszki i przygasił światła. Założył swoją marynarkę i już miał wychodzić. W ostatnim momencie, jednak cofnął się i pochylił się nad łóżkiem, delikatnie całując ją w policzek. Chwilę później zamykał drzwi jej mieszkania. Musiał wracać do swojej rzeczywistości.

Kochani :)

Dziś o wiele krócej niż wczoraj, ale myślę, że było całkiem chemicznie, więc musi Wam wystarczyć. 💗