28. "Dla mnie najważniejsze jest to.."

Mina Doroty nie wskazywała na nic dobrego. Elka i Tomasz spojrzeli na siebie, po czym oboje weszli do jaskini smoka. Z początku. Elka była przekonana, że coś się nie podoba w którymś z artykułów. Tomasz z kolei myślał, że może jakieś zdjęcie jej nie pasuje. Tureckie kazanie Doroty trwało dobre 20 minut. Elka wielu rzeczy się po niej spodziewała. ale teraz to poleciała po całości. 

Gdy wyszli z jej gabinetu, zabrali swoje rzeczy z biurek i stanęli ramię w ramię przy windach. Nie odzywali się do siebie od popołudnia. Od tej wymiany zdań odnośnie Mikołaja. On czuł, że dziś zdecydowanie przesadził z niektórymi słowami. Ona, o ile cały czas liczyła się z jego zdaniem, dziś stwierdziła, że to bez sensu. Gdy weszli do windy i nacisnęła guzik na zero, oparła się głową o ścianę. Ledwo winda zdążyła ruszyć, zatrzymała się. Przycisk blokujący mechanizm włączył Tomasz.

- Co Ty robisz? – spojrzała na niego zdziwiona.

- Jesteś na mnie zła? – odparł stając naprzeciwko niej.

- Nie, skąd.. Niby za co? – wzruszyła ramionami. – W końcu nie mam co robić tylko o Tobie myśleć i być na Ciebie zła? Mam inne problemy. – zerknęła na niego.

- A jednak jesteś zła. – odparł spokojnym tonem. – Przepraszam.. 

Nie wiem co mnie ugryzło.

- Ja też nie wiem Tomasz. Jeśli masz jakieś problemy, to nie wyżywaj się na mnie. Niby jesteśmy przyjaciółmi, ale czasami kompletnie Cię nie rozumiem. – popatrzyła na niego.

- Jesteśmy przyjaciółmi.. – szepnął ale jakby z nutką goryczy w głosie gdy usłyszał słowo "niby"

- To zachowujmy się jak przyjaciele. – odparła robiąc krok ku niemu. Wsunęła rękę za stojącego Tomasza, żeby odblokować windę. Przez chwilę żałował, że to zrobiła ale nic nie odpowiedział. Gdy już wyszli z budynku, ona do swojego samochodu a on do swojego, usłyszała jak ją woła.

- Przyjadę po Ciebie rano. – krzyknął.

- Tylko tym razem nie uciekaj. – roześmiała się otwierając drzwi swojego samochodu – Mikołaja nie będzie.

Mam taką nadzieję – pomyślał i uśmiechnął się delikatnie do niej. Gdy wsiadła do auta i odjechała, zrobił dokładnie to samo. Kiedy dotarł do domu, Sylwia właśnie kończyła szykować kolację. I nie była to kolacja tylko dla nich. Spostrzegł to, gdy zobaczył cztery nakrycia. Delikatnie pocałował ją na przywitanie, rozglądając co się dzieje.

- Kto nas odwiedzi? – zerkną ciekawy.

- Moi rodzice. Od kilku dni się wybierali ale dopiero teraz znaleźli czas. Bardzo chcą zobaczyć nasze wspólne mieszkanko.– uśmiechnęła się delikatnie.

- Są w Warszawie? Nie mogłaś mnie uprzedzić wcześniej? Nie wiem jakoś powiedzieć że mają w planach wizytę..– spojrzał na nią zaskoczony.

- Oj kochanie, to miała być niespodzianka. – uśmiechnęła się słodko, uwieszając na jego szyi, którą pocałowała.

- No to się udała – odparł całując ją w czoło. – Pójdę wziąć prysznic.

Już wiedział, że ten wieczór będzie obfitował w ciekawe wydarzenia. Nie miał dziś ochoty na idealne rozmowy jej rodziców. Poznał ich jakiś czas temu. Byli mili i w ogóle, ale mieli swój własny świat, do którego on zdecydowanie nie pasował. Ciągle miał wrażenie, że gdy na niego patrzyli, chcieli zmienić w nim wszystko. Znów się zaczną pytania o plany, o pracę.. Teraz jedyne na co miał ochotę, to położyć się spać. Rano, mieli z Elką jechać robić reportaż poza miastem, musiał być przytomny. A najpewniej będzie niewsypany i wkurzony. Odświeżony, ubrany w jasną koszulę, razem z Sylwią przywitał jej rodziców. Uprzejmości nie było końca. Gdy już usiedli przy stole, zaczęły się kurtuazyjne rozmowy. Po kolacji, ojciec Sylwii porwał Tomasza na balkon, na małego papierosa. Co prawda, sam nie palił ale stał i słuchał co niedoszły teść ma do powiedzenia, panie rozmawiały ze sobą w kuchni.

- Czyli co.. uważasz że ta Elka jest zagrożeniem? – zapytała jej matka.

- Nie wiem.. Ja już ostatnio nie ogarniam Tomasza. Niby jest wszystko w porządku, ale ciągle są te jego przyjaciółki no ale przede wszystkim Elka. Elka to, Elka tamto.. Brzydka jest, gruba ale może nie wiem Tomasz ma jakiś dziwny gust. – pokręciła głową.

- Kochanie, nie obrażaj się.. Jesteście ze sobą więc ma dobry gust. – skwitowała jej matka. Była podobna do Sylwii tylko starsza o 25 lat i miała krótsze włosy. Tak jak Sylwia, nienagannie ubrana i elegancka.

- Wyrzuciłam tabletki.. – spojrzała na nią, rozglądając się czy nie ma Tomasza w pobliżu.

- Chcecie mieć dziecko? – spojrzała na nią od razu.

- Nie wiem znaczy… nie pytałam. Uważam, że to jest dobry czas, dobry moment. Będzie dziecko, będzie i ślub. Skończy się bieganie na każde zawołanie przyjaciół.. Będą inne obowiązki. – odparła popijając widno z kieliszka.

- Uważaj, nie igraj z ogniem Sylwia.. Bo jeśli on nie chce, to może to przynieść odwrotny skutek. – westchnęła na szalony pomysł córki.

- Już zdecydowałam..

Wieczór trwał. Rozmowy zeszły na bardziej neutralne tematy. Gdy Sylwia posłała rodzicom w pokoju gościnnym, Tomasz sprzątał po kolacji. Z ogromną przyjemnością chciał się już położyć. Była prawie pierwsza, gdy Sylwia objęła go w pasie, kiedy wycierał mokre talerze.

- Rodzice śpią? – zapytał odkładając suchy talerz na półkę.

- Śpią.. i możemy mieć chwilę dla siebie. – szepnęła mu na ucho, wsuwając ręce pod koszulę.

- Sylwia.. – zatrzymał jej rękę. - Przepraszam ale zmęczony jestem. Rano wstaję i jadę poza miasto na reportaż. Nie wiem ile mi zejdzie. – odparł odwracając się do niej.

- Aha.. no dobra tylko wróć do domu przed 19. – spojrzała na niego zawiedziona, że nie ma ochoty się z nią kochać.

- A co będzie o 19? – zmarszczył brwi.

- Idziemy z rodzicami do teatru.. także jutro ubierzesz krawat. – uśmiechnęła się szeroko, skradając mu całusa w policzek.

- Jutro? O Jezu.. No dobra, jakoś to przeżyje. – westchnął ciężko. To nie był jego świat. Teatr.. garnitur.. W tym momencie chciał spakować plecak i uciec w góry.

Elki wieczór minął zdecydowanie inaczej, niż się tego spodziewała. Plan był taki, wraca do domu, je kolację i idzie spać. A rzeczywistość? Gdy wchodziła na piętro, pod drzwiami stał Mikołaj. Zdziwiła ją jego wizyta. Po tym, co ostatnio zrobił i tym, że nie porozmawiali w ogóle, teraz przyszedł i czekał. Wpuściła go do domu, zrobiła im herbaty i porozmawiali. Postawiła sprawę jasno, jeśli ma być jego przykrywką to niech znajdzie sobie kogoś innego. Nie ma prawa jej wykorzystywać do swoich celów. To, co zrobił potem, kolejny raz ją zaskoczyło. Wyznanie, że chciał tego pocałunku od dawna było dla niej szokiem. Z jej domu wyszedł ok. 2 w nocy, zostawiając na jej wargach czuły pocałunek. Jeszcze długo nie mogła po tym zasnąć.. Nie taki był plan. Z tego wszystkiego zapomniała nastawić budzika. Spała by jeszcze dłużej, gdyby nie pukanie do drzwi, które nie ustawało. Prawie nieprzytomna, z osuniętą na ramieniu koszulką nocną, powłóczyła nogami i otworzyła drzwi, przytomniejąc od razu. Tomasz przyglądał jej się z uśmiechem. Już kiedyś widział podobną scenę, tylko wtedy dostał drzwiami po nosie. Teraz.. teraz go wpuściła.

- Wchodź.. daj mi 20 minut i się ogarnę.. – spojrzała na niego.

- Bierz i 30.. Mamy czas. – zaśmiał się stawiając torbę w przedpokoju. - Ciężka noc? - zapytał widząc jej niewyspanie.

- Trochę dziwna.. ale w sumie to nie najgorsza. – zaśmiała się. – Zapomniałam nastawić budzik i zaspałam.. Wstaw sobie kawy czy coś, ja idę do łazienki..

- Poradzę sobie. – uśmiechnął się serdecznie, widząc jej śmieszną fryzurę. – Ja miałem nie lepszą.. – mruknął wlewając wodę do czajnika.

Elka w tym czasie, wzięła ubranie z szafy i zamknęła się w łazience. Letni prysznic sprawił, że całkiem się dobudziła i oprzytomniała. Tomasz za to, pozwolił zrobić i sobie i jej kawę, którą postawił na stole. Usiadł na krześle, otwierając jakieś pismo, gdy usłyszał wołanie Elki. Ta oczywiście nie byłaby sobą, gdyby o czymś nie zapomniała, będąc śpiącą.

- Tomasz.. – zawołała krzywiąc się za drzwiami łazienki.

- Co się stało? – wstał i podszedł bliżej drzwi, obserwując jak się otwierają i wystaje z nich głowa Elki.

- Podaj mi.. za Tobą leży ręcznik, zapomniałam go zabrać z suszarki.. – zacisnęła powieki i zmarszczyła nos, śmiejąc się sama z siebie.

- Już.. – roześmiał się, biorąc czerwony ręcznik kąpielowy i podszedł bliżej. Już go miał podać po czym się zawahał

- Co Ty robisz? – spojrzała na niego.

- Tak się zastanawiam, czy zasłużyłaś na ten ręcznik.. – stwierdził całkiem poważny, chociaż miał ochotę wybuchnąć śmiechem.

- Nie wygłupiaj się.. No chyba, że chcesz żebym paradowała nago.. – uniosła delikatnie brwi i gdy on się uśmiechnął na moment luzując uścisk ręki, wyrwała mu ręcznik i się zamknęła. – Straciłeś widok życia! – krzyknęła.

Nie odpowiedział, roześmiał się i usiadł z powrotem przy stole, biorąc do ręki kubek z kawą. Już ubrana i gotowa, wyszła po 10 minutach i napiła się trochę tej kawy, którą przygotował. Nie omieszkała zdzielić go gazetą po głowie, za głupie pomysły z ręcznikiem. Jakoś go to specjalnie nie ruszyło, lubił jak się trochę wkurzała i złościła. To było całkiem urocze zjawisko. Godzinę później, już nic nie było takie samo.. Chociaż wyobraźnia ma wielką siłę, i potrafi przenieść ludzi gdzie tylko się chce. To był nie lada problem. Teraz jej wyobraźnia, musiała pracować na pełnych obrotach, żeby ją zabrać z tego miejsca gdzie się znaleźli. Dzikie wysypisko śmieci w Miodunce Dolnej.. 100 gniewnych ludzi i 50 zatrzymanych śmieciarek.. Protest roku. Dorota znalazła im bomba temat. W zasadzie jej znalazła. Była nawet pewna dlaczego to zrobiła. Byli tu od 15 minut, a ona czuła ze zaraz zwymiotuje z tego smrodu..Tomasz dzielnie się trzymał, chodząc z miejsca w miejsce, robiąc kolejne zdjęcia. Miał zrobić ich kilka, a nie fotografować każdy metr kwadratowy tego syfu.

- Skończyłeś już? – krzyknęła walcząc z przyklejoną folią do buta.

- Jeszcze chwila.. Chcesz mieć dobre zdjęcia do tego artykułu, to daj mi pracować. – krzyknął robiąc kolejne ujęcie.

- Ale my już mamy dobre zdjęcia, te z protestu wystarczą w 100 %. – odparła idąc w jego stronę, przeskakując kable.

- Chyba powinniśmy mieć też to, przeciwko czemu protestują Ci ludzie prawda? – zerknął na nią, robiąc tym razem jej zdjęcie.

- Tylko, że my już to mamy a ja to do 18 muszę ten tekst na stronę wrzucić.. – jęknęła drapiąc się wierzchem dłoni po nosie.

- Nie wiedziałem, że mamy deadline – zaśmiał się pod nosem.

- Nie my mamy, ja mam.. – odparła, patrząc na jego zdziwioną minę. – No co? Chyba należy mi się czasami jakiś wolny wieczór i wyjście z domu a nie tylko praca i praca.

- No tak, wystarczający argument..– skwitował robiąc zdjęcie.– Randka z Mikołajem? - dopytał po chwili.

- A co Ci do tego? – mruknęła, zsuwając z nosa, duże okulary przeciwsłoneczne i spoglądając na niego.

- Nic mi do tego.. – odparł.

- Dorocie też, niby nic do tego, z kim się umawiam a jednak. Mogę dać sobie rękę uciąć, że to że mnie tu wysłała, to zemsta za pocałunek z Mikołajem. – westchnęła rozglądając się dookoła. – Następnym razem wyśle mnie na wojnę zobaczysz.

-Tak właściwie to nas wysłała chciałem przypomnieć.. – zerknął na nią. – Skoro ma do Ciebie pretensje, to dlaczego ja mam cierpieć przez Twoje romanse hmm?

- Jakoś nie widzę żebyś bardzo cierpiał.. – uśmiechnęła się stając za nim. – Poczekam w samochodzie.. – dodała po chwili tracąc orientację, w którą stronę ma iść. Kiedy szła poprzez sterty tych śmieci, próbowała nie oddychać, najlepiej to nie myśleć gdzie jest. Wyobraźnia.. teraz była jej bardzo potrzebna, by zabrać ją w całkiem inne miejsce. Przystanęła na moment zamykając oczy. Po chwili, poczuła na policzku jakieś delikatne smyranie. Gdy otworzyła oczy, miała przed sobą uśmiechniętego Tomasza, który dotykał jej policzka, małym rumiankiem.

- Nie martw się, jak będzie trzeba to będę cierpiał. Tylko, że w milczeniu, żebym nie palnął czegoś głupiego, bo znowu mi się oberwie. – roześmiał się.

- Optymista.. – pokręciła głowę idąc za nim kawałek, do momentu gdy nie pisnęła z bólu, prawie się przewracając. Tak się kończy bujanie w obłokach a nie patrzenie pod nogi. W mgnieniu oka poczuła, że łapie ją Tomasz. Jeszcze przed chwilą był kilka metrów od niej, teraz była w jego ramionach. Przez chwilę nie wiedziała co się dzieje, do póki nie pomógł jej usiąść, na jakimś zdartym fotelu samochodowym. 

- Co się stało? – spojrzał na nią, kładąc wyżej jej nogę na pojemnik.

- Źle stanęłam.. Cholera, wszystko przeciwko mnie..- mruknęła pod nosem, krzywiąc się na każdy niefortunny ruch jaki zrobiła. Tomasz w tym czasie, zaczął ostrożnie rozwiązywać sznurówki jej trampka i zsuwać buta ze stopy, przytrzymując palcami delikatnie kostkę. – Co Ty robisz?

- Jak noga spuchnie, nie będzie można ściągnąć buta.. – spojrzał na nią. – Na złamaną nie wygląda, ale trzeba będzie zrobić prześwietlenie.. Poza tym, jak Mikołaj będzie bardzo chciał to i randka w szpitalu się uda.. – zaśmiał się ale zaraz tego pożałował, gdy drugi raz tego dnia, dostał po głowie. Tym razem zeszytem. Poprawił tylko torbę, po czym spróbował ją podnieść.

- A co Ty robisz? – spojrzała na niego.

- A jak masz zamiar dotrzeć do samochodu? – spojrzał się na nią. 

- Ostrzegam jestem jak wagon towarowy.. – mruknęła nie do końca przekonania, że chce by ją brał na ręce.

- Najwyżej wagon osobowy. – parsknął śmiechem. 

- Nie, nie.. Nawet nie próbuj, ja sobie dam radę.. Auu.. – mruknęła czując, jak noga coraz bardziej boli. Tomasz, oczywiście nie odpuszczał i znów ją objął, próbując podnieść. – Stop.. jak nie przestaniesz będę gadać non stop o Mikołaju..

- Nie da się gadać o nim non stop, nuda i jeszcze raz nuda.. Nic ciekawego. – popatrzył na nią z uśmiechem.

- Ty jesteś do niego uprzedzony wiesz? – tyknęła go palcem w klatkę piersiową na co przytaknął ruchem głowy.

- Jestem.. i wiesz co? Zastanawiam się ciągle co Cie w im zauroczyło.. Oczywiście oprócz tego, że jest piękny.. – zaśmiał się.

- Nie da się tego tak po prostu wytłumaczyć Tomasz.. – uśmiechnęła się zakłopotana jego pytaniem – Nie wiem no. Po prostu mijasz kogoś tygodniami i wydaje się, że nigdy nic a nagle coś iskrzy, i zaczynasz dostrzegać w tej osobie coś wyjątkowego. Coś, czego nikt inny nie widzi, czego ty sam nie widziałeś.. – popatrzyła na niego, jak się uśmiechał pod nosem słuchając jej i tylko ścisnęła jego ramię. – Nie śmiej się ze mnie.

- Nie śmieję się. – pokręcił głową, dłużej nie czekając na jej zgodę i czy jej się podobało czy nie, wziął ją na ręce i mocno do siebie przytulił. – Lepiej się trzymaj.. – spojrzał jej w oczy, gdy miał jej twarz tak blisko swojej. Nic innego jej nie pozostało jak posłuchać i objąć go za szyję. Jeszcze tego nie było. Pierwszy raz trzymał ją na rękach. – Po prostu - zaczął po chwili - Dla mnie uczucia zaczynają się od czegoś innego. Np. że świetnie czujesz się w towarzystwie tej osoby, że możesz jej zaufać.. To jest najważniejsze..

- Tak się czuję.. – szepnęła spoglądając na niego z delikatnym uśmiechem. Zapomniała tylko dodać, że wcale w tym momencie nie pomyślała o Mikołaju, tylko o nim. Gdy bez chwili zastanowienia zajął się nią, był gotowy nieść ją pół wsi do samochodu i wcale mu nie przeszkadza, że waży połowę więcej niż jego dziewczyna. Słuchała z przyjemnością, tego co mówił o uczuciu, co jest ważne, aż do momentu, gdy doniósł ją do samochodu i ostrożnie posadził na siedzeniu. Wtedy delikatnie złapała go za rękę, spoglądając mu w oczy, co zresztą zostało odwzajemnione.. - Dla mnie najważniejsze jest to że.. – dlaczego tak patrzył.. ten wzrok ją paraliżował.

- Że? – odparł cicho nie ruszając się nawet na milimetr.

- Że jak patrzymy sobie w oczy, to z wrażenie brak nam słów.. – w końcu to z siebie wydusiła, czując rumieniec na policzkach. On zaś, uśmiechnął się delikatnie. Jeszcze moment na nią patrząc, tak jak to powiedziała - bez słów. Dopiero po chwili, ogarnął się, że musi puścić jej rękę, którą cały czas trzymał i odsunął się, sięgając po telefon. Przecież nie mówiła o nim tylko o Mikołaju. – pomyślał.

- Poszukam najbliższego szpitala – odparł opierając się o samochód.

- Żaden szpital, zawieź mnie do redakcji.. – spojrzała na niego.

- Masz skręconą kostkę, to trzeba prześwietlić.. – odparł.

- Nie mam czasu na lekarzy.. Muszę napisać tekst i.. – syknęła z bólu..

- Kompletnie Ci odbiło przez tę randkę. – mruknął wkurzony.

- Tu nie chodzi o to, obiecałam pomóc i zrobię to, a teraz proszę.. zawieź mnie do redakcji. – spojrzała na niego prosząco. Nie umiał jej odmówić. Mógł się wściekać na Mikołaja, na to, że się wokół niej kręci, i że całkiem przez niego zwariowała ale gdy tak patrzyła.. Nie mógł. Uśmiechnął się, kręcąc głową i wsiadł do samochodu. Gdy na nią spojrzał, zanim zapalił silnik, delikatnie dotknął jej bladoróżowego policzka. To była taka nie pisana czułość. Nie wiedzieć czemu, po tym co zrobił, przygryzła wargę patrząc na niego. On tylko uśmiechnął się i zaraz zabrał rękę.

- Ubrudziłaś się.. – po chwili odjechali.

Po drodze do redakcji, za namową Elki, wstąpili do apteki po niezbędne bandaże i maści. Gdy już byli pod budynkiem, może wyglądało to zabawnie ale wniósł ją do środka na barana. Widok Elki, z jednym butem na nodze i opuchnięta kostką, wywołał niezłe zamieszanie. Zaraz cała ekipa zleciała się do pomocy, zwłaszcza Gośka i Monika. Ile dała radę sama, uwinęła się z usztywnieniem nogi i mogła napisać ten nieszczęsny artykuł. Razem z Tomaszem wybrali zdjęcia, które idealnie się nadawały i cały tekst, tak jak było obiecane trafił na stronę przed 18. Gdy już mogła iść do domu, zaczęły się schody. Da radę sama, na pewno. Auuu.. – zawyła, gdy stanęła obolałą nogą na podłogę. Wzięła się w garść i spróbowała raz jeszcze, co skończyło się tym samym. Tomasz obserwował jej próby od dziesięciu minut, po czym stwierdził, że czas interweniować.

- Daj sobie pomóc.. – spojrzał na nią stajać tuż za jej plecami.

- Nie ma potrzeby, już i tak za dużo dziś dla mnie zrobiłeś.. – popatrzyła na niego ale koniec końców padła na krzesło pokonana własną niemocą. Ta mina mówiła wszystko. Parę minut później, znów była zdana na jego pomocne ramię, gdy kuśtykała do samochodu. Gdy już wsiadł do auta od strony kierowcy, zobaczył jak sprawdza telefon i pokręcił głową. 

 

- Świat ma tyle problemów a Tobie w głowie kolacyjki, romanse.. – zrobił taką dziwną minę, którą określiła by mianem "Pan zły"

- A Ty co? Ciągle w kieracie czy zazdrosny, że mam wolne? – spojrzała na niego. Czasami lubiła go podpuszczać.

Nie odpowiedział, bo w tym momencie zadzwonił jego telefon. Sylwia.. – powtórzyła w myślach za nim, gdy właśnie zadzwoniła. Nawet gdy skończył rozmowę, nie dał jej odpowiedzi na pytanie. Prosto pojechali pod jej dom. Trochę to trwało, zanim weszli na górę. Ostatnio poznała ten ból, co znaczy holować kogoś na trzecie piętro, gdy nie może iść. O ile Mikołaj mógł iść tylko, że krzywo ona w ogóle nie była w stanie. Stan upokorzenia absolutnego. Tak się czuła. Mimo, że Tomasz był kochany i pomocny, to jednak nie miała we krwi, bycia biedną i bezbronną dziewczynką, nawet gdy taka była. Gdy usiadła w końcu na łóżku, opadła na nie jak dętka. Dziesięć minut później, z precyzją chirurga i delikatnością gęsiego piórka, Tomasz zdejmował jej bandaż z kostki. 

- Nie wygląda to dobrze.. ja Ciebie proszę, jedź z tym do lekarza.. – spojrzał na nią dotykając palcami obolałego miejsca

- Spędzę randkę w szpitalu.. tego mi życzysz? – zaśmiała się, ale bez optymizmu. Jedyną dobrą rzeczą było to, że miał tak delikatne palce. Przez chwilę, ten dotyk wywołał w niej błogie uczucie.

- Nie, życzę Ci zupełnie czegoś innego ale.. Musze już iść, Sylwia czeka.. a Mikołaj zaraz przyjedzie.. – uśmiechnął się, jednak nie tak jak zwykle. To był wymuszony uśmiech.  – Trzymaj się Ela..

- Tomasz..– zatrzymała go w połowie drogi do drzwi. – Dziękuję.

- Nie ma za co..– stanął przy drzwiach, już je otwierając. – Jakbyś czegoś potrzebowała.. zresztą.. Cześć.

- Jasne.. Cześć – uśmiechnęła się patrząc jak zamyka drzwi. Wtedy też jej uśmiech zgasł. Wcale nie było żadnej randki. Nie powiedziała mu, że Mikołaj zostawił jej wiadomość, że musiał wyjechać do Szczecina. Niech chociaż Tomasz ma przyjemny wieczór. Przecież nie będzie z nią siedział. Ma swoje życie, swoją Sylwię.. Tak cholernie zrobiło jej się przykro, nawet nie wiedziała, że aż tak. Wytarła łzy z policzków, po czym poczołgała się po coś przeciwbólowego. Może miał rację.. może powinna iść do lekarza. Zamiast randki czeka ją izba przyjęć.. Będzie sama jak kołek. 

Samym wieczorem, gdy jej kostka całkiem spuchła a ból był nie do wytrzymania, skapitulowała. Nie było sensu dalej upierać się przy swoim. Zadzwoniła po taksówkę i z ogromnym wysiłkiem ale  jednak, w końcu udało jej się zejść na dół. Jak przypuszczała, jej wieczór zapowiadał się kapitalnie. Czekając w poczekalni, przyglądała się na ludzi, każdy z kimś był, tylko nie ona. Singielka jak zawsze sama na posterunku. Nie powiedziała matce, bo ta by jej żyć nie dała. Natalia była poza Warszawą, więc odpadała. Mikołaj wystawił ją do wiatru… Zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu. Czekała.

W tym samym czasie, ubrany w garnitur. Tomasz wyszedł na zewnątrz, w trakcie przerwy w spektaklu. Nie miał zdrowia, do takiego typu kultury. Lubił dobre kino, ale teatr to już nie ten klimat. Gdy stał spoglądając na rozmawiających ludzi, wyjął telefon z kieszeni marynarki i napisał krótką wiadomość do Eli. „Jak się czujesz?” 

W momencie gdy usłyszała swoje nazwisko, na szpitalnym korytarzu, w tym samym czasie dostała wiadomość. Zanim wstała, wygrzebała z torebki telefon, spoglądając na nadawcę wiadomości i jej treść. Po chwili z pomocą pielęgniarki, szła do sali zabiegowej a na telefonie Tomasza migała zielona lampka. Odczytał tylko trzy krótkie słowa – „Jestem w szpitalu”. Chowając telefon, zacisnął wargi i poszedł przed siebie teatralnym korytarzem.

Kochani :)

Mam nadzieję że dotrwaliście i nie padliście. Sama nie sądziłam, że wyjdzie z tego taki potop ale mam nadzieję że ne jest tak nudny jak tamta lektura :P Ciekawi co będzie dalej, ja już wiem, Was potrzymam w niepewności jeszcze do jutra <3