47. "Rozstańmy się"

Uparty osioł. – pomyślała tak o Tomaszu, który nie dał się odwieść od pomysłu odprowadzenia jej pod same drzwi. Już nie rozmawiali więcej o pracy czy Sylwii. W ogóle nie rozmawiali. Wystarczająco powiedzieli sobie do słuchu. Mało nie skończyło się to tragedią. Może faktycznie.. ich znajomość skazana była na niepowodzenie. – pomyślała, przechodząc przez przejście. Pod jej dom, dotarli w ciszy. Każde z nich miało w głowie mały kocioł myśli, który powoli podgrzewał się na wolnym ogniu. Upewniwszy się, że może ją zostawić samą, pożegnał się lekkim uśmiechem i poszedł do domu. Nie zaprosiła go do domu z dwóch powodów. Było cholernie późno, a po drugie.. Jakoś nie specjalnie, chciała obnosić się ze śladami innego faceta w jej łóżku. W końcu, gdy wychodzili z Mikołajem, nie miała czasu posłać i posprzątać. Kilka sekund później, dziękowała Bogu, że zostawiła taki syf. Była przekonana, że Mikołaj wrócił do siebie. Myliła się. Spał w jej łóżku jakby czekał na nią. Tej nocy wolałaby zostać sama. Usiadła na fotelu i tam została. W ubraniu, z kapturem na głowie, bez ruchu, do rana. Nawet nie wiedziała kiedy zasnęła. Obudził ją Mikołaj, który zastał ją śpiącą na siedząco. 

- Hej śpiochu.. O której wróciłaś? Nie położyłaś do łóżka? – ukucnął przed nią, zdejmując jej kaptur z  głowy. – Czemu tu tak siedziałaś?

- Cześć.. Nie wiem, która była godzina. Usiadłam tak i.. urwał mi się film. Za dużo wrażeń jak na jedną noc.  – spojrzała na niego, masując lekko obolały kark. – Myślałam, że wróciłeś do siebie. Nie pamiętam, żebym dawała Ci klucz.. hmm? – zmarszczyła lekko czoło.

- Wziąłem zapasowy komplet.. – zgryzł wargę. - Jakoś tutaj było mi bliżej i pomyślałem, że jak rano wrócisz to zrobię Ci śniadanie. – uśmiechnął się, kładąc ręce na jej kolanach.

- Ciekawe.. Ja jakoś nie mam kluczy do Twojego mieszkania.  – mruknęła, nie zbyt zadowolona z tego co zrobił. To oznaczało dla niej całkowity brak prywatności.. – Musze się wykąpać. – podniosła się z fotela. Po drodze, wzięła telefon i podłączyła go do ładowarki. Wracając w nocy, zapomniała o tym. Miała zupełnie co innego w głowie. Doszła do siebie po wzięciu prysznica. Ubrana w szlafrok w białe kropki, wyszła z łazienki, siadając na brzegu łóżka. Sięgnęła po telefon, który wrócił do życia. Mikołaj właśnie postawił na łóżku tacę z jedzeniem. Sięgnęła po suchy tost, bez dżemu. Dieta to dieta. – pomyślała. Popatrzyła na listę połączeń. Wybrała jeden z numerów.

- Cześć Jacek, dzwoniłeś do mnie? – zapytała zaciekawiona jego telefonem. Z coachem miała regularny kontakt, od chwili, gdy poznała go na warsztatach. Jego obecność dawała jej siłę. W życiu nie podejrzewała, że może zaprzyjaźnić się z psychologiem a jednak. Mikołaja zaintrygowała jej rozmowa z facetem, którego imienia nie kojarzył. Nie mógł za wiele zrozumieć, bo mówiła w tajemniczy sposób. Wiedział tylko, że umówiła się popołudniu na spotkanie.

- Mam się czuć zazdrosny? – spojrzał na nią, przysiadając niedaleko.

- O kogo? O Jacka? – spojrzała na niego. – Nie żartuj.

- Nie znam tego znajomego Jacka.. – popatrzył na nią podejrzliwie.

- To coach. Ten sam, z którym robiłam swój pierwszy reportaż. – zerknęła na niego. – Swoją drogą.. dobrze się stało. Pamiętasz? To Ty miałeś mieć ten wywiad. Gdyby nie zamiana Doroty.. – zastanowiła się nad tym poważnie. Nie byłoby singielki, nie pisałaby reportaży.. Nie pracowałaby z Tomaszem..

- To wy ciągle macie kontakt? Ale po co? – spojrzał na nią zdziwiony, że potrzebuje kontaktu z gościem od czubków. Założył marynarkę i podszedł pod lustro, zobaczyć czy wygląda w porządku.

- Dzięki niemu, lepiej rozumiem samą siebie, swoje potrzeby. To taki mój przewodnik duchowy. – spojrzała na niego. - To problem?

- Chyba, że tak. Jeśli to Ci jest potrzebne do rozwoju kariery. – uśmiechnął się. – Dobra, lecę zawieźć wóz do salonu i biorę kolejne auto do testów. Widzimy się w redakcji? – pochylił się nad nią, całując w usta. Oddała mu delikatny pocałunek i przytaknęła.

- Tak, będę po jedenastej. – popatrzyła na niego. - To pa.

- Pa. – krzyknął, zamykając za sobą drzwi.

Oparła się o ścianę. Zamknęła powieki. Tak cholernie nie chciało jej się nigdzie wychodzić. Zwłaszcza do pracy. Najchętniej cały dzień spędziłaby w domu. Nie po drodze jej było spotkanie z Jackiem ale tak nalegał. No nie mogła mu odmówić. W końcu, wiele mu zawdzięczała. Zadzwoniła do Natalii, podziękować jej za wczorajszą nocną akcję. Przeprosiła też za kłopot. Na szczęście, nikt się nie zorientował, że w ogóle była w nocy w domu. Na pytanie jak wyszło spotkanie z Tomaszem, wzruszyła ramionami. No bo jak wyszło.. Jak nie wiedziała nic przed, tak i po spotkaniu, dalej była w ciemnym lesie. Nie wspomniała o tym, że prawie wlazła pod samochód. Nie chciała jej straszyć. Wystarczająco sama, najadła się strachu. Ale nie ona jedna. Widziała to w jego oczach. Naprawdę się o nią bał. Przez ułamek sekundy czuła, że mu zależy. Ale pewnie każdy by się tak zachował. Każdy by się bał. Tomasz nie był wyjątkiem. Czas było ogarnąć tyłek i wyjść do ludzi. To właśnie zrobiła.

Jakiś czas później, z parkingu salonu samochodowego wyjeżdżał Mikołaj. Czerwony lakier lśnił w słońcu. Lubił takie maszyny. Nie koniecznie kolor, ale samochód, to był majstersztyk. Tak zaaferowany wnętrzem pojazdu, nie zauważył, że prawie przeciął drogę kobiecie. To ona miała pierwszeństwo przejścia. Kobieta nie należała do spokojnych. Jeszcze nie wiedział kto to, ale słyszał jak przeklina go na wszystkie strony. Gdy wysiadł, zobaczył szczupłą, zgrabną brunetkę, z lekko kręconymi włosami. Przeklinała w jego kierunku. Skądś ją znał. Nie mógł skojarzyć w pierwszej chwili skąd. Dopiero gdy się uspokoiła, zrozumiał gdzie ją widział.

- Sylwia? Ty jesteś dziewczyną Tomasza tak? – zapytał dla pewności.

- Zaraz.. Skąd wiesz? Znamy się? – spojrzała na niego.

- Mikołaj.. Pracuje z Tomaszem w redakcji. – spojrzał na nią.

- Ty jesteś facetem Elki? – aż zdjęła okulary przeciwsłoneczne. Nie mogła uwierzyć w to co widzi. Widząc Elkę i jego, to było jakieś koszmarne nieporozumienie. Co ten facet w niej zobaczył?

- Tak wyszło. – zaśmiał się.

- Zawsze jeździsz jak wariat? – spojrzała na niego.

- Tylko wtedy, gdy chcę się pokłócić z taką kobietą jak Ty. – uniósł lekko brwi. – W ramach przeprosin, zapraszam na kawę. Co Ty na to? Albo przynajmniej Cię podwiozę. – spojrzał na nią.

- W zasadzie.. Czemu nie. Przy okazji sobie o czymś porozmawiamy. Mamy wspólny temat. – spojrzała na niego, podchodząc bliżej. Po chwili, odjechali z miejsca, w którym się spotkali.

Mikołaja zaintrygowały słowa Sylwii. Wspólny temat? Niebawem, siedzieli w jednej z warszawskich kawiarni. Rozmawiali o dwójce przyjaciół, którzy są jednocześnie ich życiowymi partnerami. Oboje dowiedzieli się bardzo ciekawych rzeczy. Zarówno Sylwii jak i Mikołajowi, decyzja Tomasza o rezygnacji z pracy, była na rękę. Jej, że w końcu Elka pod pretekstem roboty, nie będzie zawracać mu głowy. Jemu, że Tomasz nie będzie kręcił się w pobliżu Elki. Mikołaj nie wiedział jednego, że między Sylwią i Tomaszem, ostatnio źle się działo. Sylwia natomiast była w szoku, gdy usłyszała o wyjeździe Tomka do Wrocławia. Tomasz mówił jej, że gdzieś wyjechał, jednak nie wspomniał, że z Elką. Musiała działać. Dość było czekania i przetrzymywania. Czy podjął decyzję czy nie, sama musiała wyciągnąć do niego rękę. Im szybciej, tym lepiej. Póki nie jest za późno. Po jakże owocnej rozmowie, Sylwia z Mikołajem, rozstali się pod kawiarnią. Mikołaj pojechał prosto do redakcji.

Mniej więcej pół godziny później, Elka spotkała pod redakcją Mikołaja. Właśnie wysiadał z auta. To było takie w jego stylu. Bryka na pół parkingu, ciemne okulary. Playboy. Powoli zaczynała dostrzegać różnice między nimi. Różnice, które zaczynały ją męczyć. Jedną z nich, było niedawna scysja na temat rodziców. Usłyszenie od swojego faceta, że nie ma zamiaru przedstawić jej swoim rodzicom, wcale nie było miłe. Ona nie miała oporów, żeby zaprosić tatę na wspólny obiad, który i tak nie wyszedł jak planowała. Mikołaj przyszedł wkurzony, był nie zbyt miły i taki też wydał się jej ojcu. Nie chciał robić Elce przykrości, ale nie wyniósł pozytywnej opinii na temat chłopaka córki. Oboje weszli do budynku, jadąc windą na górę. Gdy wysiedli, w progu zostali zaskoczeni przez Monikę.

- Cześć.. Elka co z prezentem dla Tomasza? – spojrzała na nich oboje.

- Jakim prezentem? – spojrzała zaskoczona jej pytaniem.

- No jak to jakim.. Pożegnalnym. Odchodzi przecież z pracy. Robimy dla niego imprezę pożegnalną. – popatrzyła na nią, równie zaskoczona jak Elka. Była przekonana, że wie o wszystkim.

- Zaraz moment.. a co Elka ma z tym wspólnego? – wtrącił Mikołaj.

- Przecież Tomasz się jeszcze nie zdecydował – spojrzała na oboje.

- No mi powiedział co innego. – odparła Monika, spoglądając na Elkę.

- Miał jeszcze się zastanowić.. Pogadać ze mną. – mruknęła pod nosem, ewidentnie zasmucona tym co usłyszała przed chwilą. – Zamorduje go. – cofnęła się, od razu idąc w kierunku jego biurka.

- Elka poczekaj! Nie ma go. Nie przyszedł dzisiaj do pracy. Ma dziś nagraną jakaś rozmowę w sprawie pracy. Nie wiem czy nie zagranicą. – poparzyła na nią, zatrzymując Elkę w połowie drogi. Słysząc o wyjeździe, zrobiło jej się słabo. Nie docierało do niej to co mówi Monika. Również słowa Mikołaja, który złośliwe stwierdził, że jej bardziej zależy niż jemu. Dzwoniąc do Tomka, nacięła się na pocztę głosową. Świetnie.. – pomyślała, idąc do swojego biurka. 

W między czasie, nie mogąc liczyć na nikogo, Monika sama wzięła sprawy w swoje ręce. Zakręciła Patryka i razem poszli do Krzyśka, wydusić kasę na prezent. Rzucił ochłap i jeszcze fakturę na to chciał. Palant jeden – mruknęła na odchodne. Władza uderzyła mu do głowy. Zorganizowała składkę od każdego pracownika redakcji. Grosz do grosza i zebrała się całkiem spora sumka. Gdy zobaczyła Andrzeja, od razu do niego podbiegła. Bieganie na 10 centymetrowych obcasach to była sztuka, którą tylko Monika opanowała do perfekcji.

- Poczekaj! Mam sprawę do Ciebie! – złapała go pod rękę.

- Zazwyczaj, jak ktoś ma do mnie sprawę, to chodzi o kasę. Więc ile i czemu tak dużo? – spojrzał najpierw na jej twarz a dopiero po chwili na to, czym oddycha. Twarz była bezpieczniejsza.

- Czterdzieści złotych od osoby. Na prezent dla Tomasza. – spojrzała na niego. Była prawie pewna, że zaraz wyłoży jej kazanie o marnotrawstwie pieniędzy. Po chwili, wyciągnął portfel i położył gotówkę na stole spoglądając na nią. – To prawda, że obciąłeś fundusz reprezentacyjny? Krzysiek tak twierdzi. Przecież wypada jakoś pożegnać dobrego kolegę. Nie trzeba przy tym wydawać fortuny. – westchnęła, opierając się o blat.

- A ile potrzebujesz? – zapytał z ciekawością.

- No więc, potrzeba na słone przekąski, tort no i wino. – uśmiechnęła się do niego, poprawiając sweterek. Skoro faktur pokazał ludzkie oblicze, musiała to wykorzystać w odpowiedni sposób. Przez chwilę, miała obawy co do tego, że jednak zbyt pochopnie nazwała go człowiekiem. Wyciągnął swój czarny notes, coś licząc. Oznajmił, że może przeznaczyć na ten cel całe 230 zł. – Jesteś genialny, dziękuję. – odparła zadowolona. – Ty tak serio? Masz cały budżet w głowie?

- To jest moja praca poza tym.. Wiesz, że jestem wzrokowcem. – popatrzył na nią, lekko unosząc kącik ust. To faktur się uśmiechał? – pomyślała Monika, patrząc na niego. Ale skoro prowadzili coś na zasadzie nieoczywistego flirtu, trzeba było sprawę doprowadzić do końca. Zaproponowanie wspólnych zakupów było czymś, co zaskoczyło Monikę. A nie każdemu się to udawało. Może Andrzej, nie jest taki zły jak go wszyscy malują.. – uśmiechnęła się pod nosem.

Popołudniu, tak jak była umówiona z Jackiem, Elka przyszła na jego warsztaty. Nie wiedziała jeszcze, w jakim celu ją zaprosił. Dopiero, gdy zobaczyła tort, domyśliła się, że jest jakaś impreza. Nie wiedziała, że impreza jest na jej cześć. Są pułapki, których unikanie wymaga niesłychanie silnej woli. – pomyślała, spoglądając na smakowicie wyglądający tort śmietanowy.  Została postawiona pod ścianą, gdy Jacek oznajmił, że jest bohaterką dzisiejszego spotkania. Nazwanie jej pierwszą uczestniczką warsztatów, która osiągnęła sukces, było z góry przesadzone. Nie lubiła publicznych wstąpień, publicznego wręczania kwiatów. Jednym słowem, miała ochotę go zamordować. Stała przed grupą uczestników, ale chciała stamtąd uciec. Słowa Jacka, gdy opowiadał, że osiągnęła swój cel trzykrotnie szybciej, niż zakładała, jakoś do niej nie docierały. Czy naprawdę spotkała miłość swojego życia? Jak twierdził Jacek. A może to była jedna wielka iluzja. Nie miała humoru żeby świętować. Tak na prawdę nie miała czego. Myślami była zupełnie gdzie indziej. Po chwili, dotarło do niej, że wszyscy oczekują opowieści, jaka jest jej historia. Odłożyła bukiet kwiatów, jaki wręczył jej Jacek i odchrząknęła.

- Nie wiem od czego zacząć. – uśmiechnęła się zawstydzona. – Może od tego, że przypadek zadecydował o tym, że tu przyszłam. To właściwie wszystko dzięki temu facetowi. – wskazała ręką na Jacka. – Prawie siłą, wyciągnął mnie na scenę. Stałam przed jeszcze większym gronem ludzi, niż jesteśmy tu teraz. – zaśmiała się pod nosem. - Ten zarozumiały krzykacz, zaczął wyduszać ze mnie, jaki mam cel w życiu. – zwilżyła wargi. - W tamtej chwili, nie miałam żadnego. Tego dnia, miałam kompletnego doła. Przyjaciel cudem wyciągnął mnie z domu. To wszystko przez moją matkę. To ona doprowadziła mnie do tego stanu. Do stanu, w którym nie znałam własnej wartości. – westchnęła, opierając się o ścianę. Przez chwilę, znów poczuła się jak kilka tygodni wcześniej. Miała łzy w oczach. Wzięła się jednak w garść. – Jacek zapytał mnie, czego pragnę w życiu. W tamtej chwili, pragnęłam akceptacji mnie takiej, jaką jestem. Powiedział mi, że nie muszę się zmieniać, żeby inni mnie kochali. Miał rację. To ja musiałam zmienić nastawienie. Nie siebie, ale nastawienie do siebie. Poczuć, że jestem coś warta. Że nie można mi wmówić, że jestem gorsza, że jestem gruba. Postawiłam sobie cel. Będę szczęśliwa. I tak się stało. Powoli, konsekwentnie, z dnia na dzień, moje życie szło na lepsze. Moja kariera ruszyła z kopyta. Facet, który był dla mnie nieosiągalny, zainteresował się mną. Do tej pory nie mogę w to uwierzyć. Dzień, w którym tu przyszłam, zmienił moje życie o 180 stopni. Miałam wtedy zrobić reportaż. Był ze mną Tomasz. Ten sam, który siłą wyciągnął mnie z domu. Robił zdjęcia. Tak się złożyło.. – nabrała powietrza. - Że od tego czasu, bardzo się zaprzyjaźniliśmy. – popatrzyła po uczestnikach. Wszyscy jej słuchali, wszyscy czekali na happy end. Tylko ona sama, nie widziała tego szczęśliwego zakończenia. Zamilkła na chwilę. Znów poczuła napływające łzy do oczu. – Zaprzyjaźniliśmy się..  Na moje nieszczęście. – dokończyła po chwili. – Właśnie odchodzi z pracy. – spojrzała na Jacka, który chciał coś powiedzieć, ale go uprzedziła. - Pewnie zaraz powiesz, że szuka nowego celu. Możliwe.. tylko, że..  Przepraszam. – odetchnęła głębiej. – Chcecie wiedzieć, jak wygląda szczęście..  – spojrzała na nich, sięgając po talerzyk z tortem. Miała go nie tykać. Złamała się. Zjadła kawałek, brudząc swoje wargi. - Niestety ja nie jestem przykładem szczęścia.. Nie dziś. I nie będę mówić, ze jestem szczęśliwa. Nie chcę kłamać. Nie jestem. – pokręciła głową, odstawiając papierowy talerz. – Jedyny facet, który daje mi radość, znika z mojego życia.. Nie chcę, żeby odchodził. Ale nic nie mogę na to poradzić. – zawstydzona, ze łzami w oczach, uciekła do łazienki.

Widząc ją w tym stanie, Jacek przeprosił uczestników warsztatów. Nie trafił w jej najlepszy dzień. Nie miał pojęcia, że to spotkanie, wywoła w niej tyle emocji. Powoli zaczęli wychodzić. Sala robiła się pusta. Został tylko Jacek. Czekał aż Elka wróci. Aż się uspokoi. Gdy przyszła, przeprosiła go za wszystko. Za pierwszym razem, wyłuskał z niej coś, co drzemało głęboko. Teraz, bezwiednie zrobił dokładnie to samo. Przyznała, sama przed sobą, na głos, że wcale nie jest szczęśliwa. Że mimo, iż osiągnęła sukces w pracy, ma faceta a oto się rozchodziło, nie jest szczęśliwa. Szczęście jest pojęciem względnym. To, co dawało jej radość, miała za plecami. Pod samym nosem, ale zrozumiała to za późno. Na odchodne, Jacek zadał jej pytanie, które siedziało jej w głowie do póki nie doszła do domu. Psychologowie to jednak magicy, z każdego wyciągnął jakąś ukrytą prawdę. – pomyślała naciskając klamkę.

W czasie, gdy Elka była na warsztatach, Tomasz przyszedł do redakcji. Miał zabrać z biurka jedną rzecz, gdy pojawiła się Monika. Poinformowała go, że jutro o 16 jest impreza pożegnalna dla niego. Przyjął to do wiadomości ale wcale go to nie ucieszyło. Z dwóch powodów. Nie lubił takich imprez, to po pierwsze. Po drugie, naprawdę oznaczało koniec jego pracy w redakcji. Ten dzień poświęcił na przemyślenia. Zabrał rzeczy i zamknął się w swojej ciemni. Tam nikt mu nie przeszkadzał. Nikt, poza jedną szaloną blondynką. Pokręcił głową na wspomnienie Elki. Miał już odpowiedź dla Sylwii. Zadzwonił do niej tego popołudnia, że chce się spotkać. Zdziwiło go, że jakoś specjalnie nie ucieszyła się na jego telefon. Mieli się spotkać jutro ok. 19. Akurat po imprezie pożegnalnej. Nie rozumiał, po co to wszystko. Po co ta impreza.. Nie miał ani ochoty ani nastroju. Zbierał klisze, gdy rozległo się pukanie. Zdziwił się. O tej porze, mało kto tu zaglądał. Otworzył drzwi. Nie spodziewał się takiego widoku. Nie spodziewał się zobaczyć Sylwię.

- Nie mogłam już wytrzymać. – spojrzała na niego oczami niewinnego psa. Po chwili, zarzuciła mu ręce na szyję i czule pocałowała. Cokolwiek sobie nie pomyślał, ona nie miała czasu do stracenia. Zaskoczony oddał jej pocałunek, po czym spojrzał na nią.

- Byliśmy umówieni a jutro.. – popatrzył na nią. 

- Wiem, ale nie chciałam czekać. Nabroiłam. Ta cała sytuacja jest z mojej winy. Nie powinnam stawiać Ci ultimatum, Stawiać Cię pod ścianą. To było głupie. Wybacz. – pociągnęła jego troczki od bluzy.

- Nie powinnaś, ale dobrze się stało. Przemyślałem wszystko i podjąłem decyzję. – nabrał powietrza. Już miał jej powiedzieć, że nie chce dziecka. Jeśli tego nie zrozumie, to muszą się rozstać. Nie mogą się tak męczyć. Ona nie może oczekiwać od niego czegoś, czego nie chce jej dać. Nie dała mu dojść do słowa.

- Wycofuję się ze wszystkiego co powiedziałam Tomek. – popatrzyła na niego. – Nie chcę teraz dziecka. Zaczekam, jak oboje będziemy chcieli. Jak Ty będziesz gotowy. – uśmiechnęła się do niego. – Przydał nam się ten czas. Oboje doszliśmy do kompromisu. Ja zrozumiałam swój błąd. Cieszę się, że Ty też mnie posłuchałeś i w końcu zrezygnowałeś z pracy.

- Nie dlatego zrezygnowałem.. – spojrzał przed siebie. Gdy rezygnował, nawet nie pomyślał o tym co powiedziała. Szczerze mówiąc, zapomniał o tym. Już dawno nie myślał o propozycji Edgara. Zresztą, nie miał zamiaru jej przyjmować. Zrezygnował z powodów znanych tylko jemu. Nikt nie znał prawdy.

- Nie? A dlaczego? Zresztą nie ważne. Zostawmy to. Mamy siebie i to jest teraz ważne. Zaczniemy nowe życie.. – przytuliła się do niego.

- Ta.. – mruknął z grymasem.

Kiedy jeden związek wkraczał na dobre tory inny.. No właśnie. Gdy Elka weszła do mieszkania, zobaczyła udekorowany stół. Dookoła zapalone świece, a w powietrzu zapach kolacji. Mikołaj właśnie podawał do stołu. Popatrzyła na niego bez entuzjazmu. Tego właśnie chciała? Mikołaj uśmiechnął się do niej. Zrobiła to samo. Kwiaty, które dostała od grupy, odłożyła na blat. Zdjęła kurtkę. 

- Z jakiej to okazji? – popatrzyła na to wszystko.

- Po prostu.. Musi być okazja? Czy moja dziewczyna nie zasługuje na wszystko? – odsunął jej krzesło by usiadła. – Za chwilę wszystko będzie gotowe, proponuję czerwone wino. – popatrzył na nią.

- Mikołaj usiądź. – spojrzała na niego.

- Coś się stało? – spojrzał na nią, siadając jak prosiła. – Jesteś blada.

- To się nie uda. Nie chciałam tego, nie dopuszczałam do myśli ale dłużej tak nie mogę. – zaczęła, ale nie wiedziała jak ma skończyć. Patrzył na nią i nie rozumiał, do czego zmierzały jej słowa.

- Nie rozumiem o czym mówisz.. – zmarszczył czoło.

- Rozstańmy się. Nie wierzę, że to mówię ale.. Przepraszam. – popatrzyła na niego zaciskając wargi. Udało się. Powiedziała to.

- Słucham? Ty mnie zostawiasz? Mnie? Nie mówisz tego poważnie. – popatrzył na nią, nie wierząc własnym uszom. To on porzucał. Nie jego rzucano. – Dla kogo? Dla Tomasza? – spojrzał na nią.

- Uspokój się. Nie. Nie dla niego. On ma swoje życie. – odparła spokojnie. – Chodzi o nas. O różnice jakie są między nami. O to jacy jesteśmy. Dla Ciebie związek to zabawa, szaleństwo.. pokazywanie się na salonach. Dla mnie to zupełnie co innego. Dla mnie to uczucie między dwiema osobami. Przeżywanie wspólnych chwil. Cieszenie się z najdrobniejszych gestów. Wyjście razem na pierogi a nie do luksusowej knajpy. To spacer po parku a nie wyjazd do Mediolanu. Rozumiesz mnie? - spojrzała na niego.

- Nie, nie rozumiem. Może tak, może nie pasujemy do siebie ale.. Wiesz co. Przemyśl to. Nie wiem.. może ten kretyński psycholog od świrów coś Ci naopowiadał. W końcu chyba stamtąd wracasz.. Ja Ci daje czas. Zastanów się.. – spojrzał na nią, wstając od stołu. – Ile potrzebujesz? Tydzień? Dwa? Miesiąc? Zaczekam. Tylko, że to Ty będziesz żałować. Nie ja. – odparł, wychodząc z jej mieszkania. Tak trzasnął drzwiami, że aż podskoczyła.

- Zastanowiłam się. – odparła cicho sama do siebie.

Dopiero po 10 minutach, zaczęło do niej docierać, co właśnie zrobiła. Na własne życzenie, znów została singielką. Pięć lat samotności, tylko na chwile pozwoliło o sobie zapomnieć. – pomyślała, zdmuchując świece. Podniosła się z krzesła i zaczęła sprzątać ze stołu. Była jak w transie. Robiła to automatycznie, nie wiedząc że robi. Nie myśląc o tym. Może bycie singielką jest jej przeznaczone? – zastanowiła się, stając przy zlewie. Może bycie singielką to defekt osobowości. – postukała palcami w blat. Co z tobą jest nie tak Elka. – mruknęła pod nosem, sięgając po otwartą butelkę wina. Nalała jej zawartość do kieliszka, z którym usiadła na łóżku. Chciało jej się płakać, ale nie z powodu Mikołaja. Z powodu beznadziejności, w jakiej się znalazła. Musiała odpocząć. Odreagować.. Sięgnęła po telefon i wybrała numer Natalii. Czekała aż w końcu odbierze.

- Halo.. – odezwała się łamiącym głosem.

Godzinę później, Natalia znalazła skuloną Elkę w łóżku. Przytulona do poduszki, patrzyła przed siebie. Zaraz się do niej przytuliła i zaczęła głaskać po ramieniu. Telefon Elki zaskoczył ją ogromnie. Takiego obrotu spraw, w życiu by się nie spodziewała. Elka nie miała w zwyczaju zrywać z facetami.. To oni zrywali z nią. Albo zgłupiała, albo miała faktycznie powód. Nie chciała jej naciskać. Nie pytała dlaczego. Wiedziała, że jeśli będzie gotowa, powie jej wszystko.

- Przyniosłaś? – mruknęła pod nosem.

- Tak, przyniosłam. – spojrzała na nią, wyciągając z małej, przepasanej torebki klucze, które położyła na nocnej szafce. – Wiesz w ogóle jak tam dojechać? Tata mi co prawda tłumaczył ale..

- Jakoś dam radę. – odwróciła się do niej. – Potrzebuję oddechu.

- To przez niego? – zapytała niepewnie.

- Przeze mnie. – odparła, chodź nie wiedziała o kogo zapytała Natalia.

Z samego rana, Elka spakowała kilka potrzebnych rzeczy. Na parę dni wystarczy – pomyślała. Chociaż tyle było jej potrzebne, żeby nabrać dystansu do własnych uczuć. Ogarnęła wzrokiem mieszkanie. Po chwili, zamknęła za sobą drzwi. Zapakowała torbę do bagażnika i pojechała prosto do redakcji. O tej porze, nie było jeszcze nikogo. Nawet Moniki. Miała chwilę czasu. Wyciągnęła z torby pakunek, który położyła tam, gdzie Monia trzyma ważne dokumenty. Sięgnęła po żółtą karteczkę, na której napisała kilka słów. „To jest prezent dla Tomasza, ode mnie. Przekaż mu proszę. Zostawiam też zwolnienie. Nie będzie mnie przez kilka dni. Gdyby pytał o mnie Mikołaj. Nic mu nie mów. To już nie jego sprawa. W ogóle nikomu nic nie mów. Proszę. Trzymaj się. Elka.”. Nabrała powietrza w płuca. Tak było lepiej. Czuła, że ma prawdę w zasięgu wzroku ale i tak bała się jej spojrzeć w oczy. Nie była w stanie iść pożegnać Tomasza. To było ponad je siły. Rozkleiłaby się, skompromitowała. Niech ją zapamięta z tej lepszej strony. Zanim ktokolwiek przyjechał do redakcji, ona była już w drodze z Warszawy. Gdzie jedzie, wiedziała tylko Natalia.

Kilka godzin później, prawie cała redakcja spotkała się w wynajętym lokalu. Spóźnialscy, powoli dobijali do ekipy. Zjawił się nawet Krzysiek, który nie wyrażał entuzjazmu z powodu marnotrawstwa kasy. Tomasz mógł odejść bez tej całej pompy. Imprezy miało nie być a tutaj.. Wino, ciasto., baloniki.. Andrzej zgasił jego marudzenie stwierdzeniem, że zarządowi zależy, by odchodzący pracownicy mieli pozytywne wspomnienia. Monika była pod wrażeniem zachowania Andrzeja. Ostatnio, ich relacja obrała nieco bardziej przyjacielskie stosunki. Każdy mówił Tomaszowi jakieś ciepłe słowo. Chyba nie było nikogo, kto by źle mu życzył. No prawie nikogo. Mikołaj przyjechał spóźniony. Zdziwił się, gdy nie zobaczył Elki. Ją pierwszą, spodziewał się zobaczyć w pobliżu Tomasza. Wykorzystując brak Elki, to Malena zajęła się Mikołajem. Żeby umilić czas, usiadła z nim przy kieliszku wina. Trzeba kuć żelazo póki gorące. – pomyślała. Tomasz chcąc nie chcąc, spoglądał na drzwi wejściowe. Czekał, kiedy zobaczy w nich znajomą twarz. Kolejne minuty mijały ale się nie zjawiała. Gdy Monika postanowiła wręczyć mu prezent od całej grupy, Tomasz miał chwilę, żeby ją o coś zapytać.

- A Elka? Wiesz o której będzie? – spojrzał na nią, uśmiechając się gdy zobaczył swój prezent. Odłożył go na bok, tam gdzie swoją torbę.

- Nie będzie jej. A właśnie.. poczekaj! – przypomniała sobie o prezencie, jaki mu zostawiła Elka. Po chwili, wręczyła mu niewielką torebkę. – Proszę bardzo. To od niej. Nie zapomniała.

- Ale jak to jej nie będzie? Dlaczego? – zmarszczył czoło, biorąc od Moniki prezent. - Rozchorowała się? Skąd o tym wiesz?

- Nic nie wiem. Rano przyjechała do redakcji. Zostawiła liścik i prezent w recepcji. Tylko tyle wiem. A no i wzięła urlop na kilka dni. Ale to jest tajemnica. – szepnęła mu na ucho. – Chyba się pożarli z Mikołajem. Nie chcę krakać, ale wydaje mi się, że się rozstali.. – chlapnęła tak, będąc pod wpływem alkoholu.

- Co? – spojrzał na nią z niedowierzaniem. Po tym co usłyszał, musiał usiąść. Wypił do końca swój kieliszek wina, po czym zajrzał do prezentu, jaki dostał od Elki. Wyciągając ramkę z rysunkiem namalowanym przez dzieci, uśmiechnął się. Obrazek przedstawiał dwoje ludzi na górze śmieci. Pokręcił głową. Do ramki, dołączona była mała karteczka. „ Powiedziałeś, że przynajmniej o Tobie nie zapomnę. No to Ty nie zapomnij o mnie. To będzie Ci przypominać, niektóre nasze szalone akcje. Ta może nie należała do najfajniejszych i możesz mieć słabe wspomnienia. W końcu musiałeś mnie nosić przez pół drogi. Jestem na Ciebie zła. Musisz o tym wiedzieć. Cholernie zła. Kawa czy herbata od czasu do czasu, nigdy nie zastąpi wspólnej pracy.” Zacisnął wargi. Teraz dopiero poczuł, że mu źle. Schował prezent do torby. Odliczał minuty do końca imprezy.

Wieczorem, gdy wszyscy rozchodzili się do domów, wsiadł do swojego starego volvo. Pobębnił palcami w kierownicę, w końcu odpalając silnik. Zamiast do domu, pojechał do Elki. Wiedział, że nie powinien. Skoro nie przyszła, znaczy nie chciała się z nim spotkać. Ale wczoraj nazwała go osłem. Może i nim był. Może był głupim i upartym osłem. Kiedy dzwonił jeszcze z imprezy, nie odebrała. Było już ciemnawo, gdy zajechał pod jej kamienicę. Nie zwrócił uwagi, że nie ma jej samochodu. Poszedł od razu na górę, Pukał ale nie otwierała. Zrezygnowany miał już iść, gdy wyszedł sąsiad.

- Pan do Pani Kowalik? – spojrzał na niego młody chłopak.

- Zgadza się. Pukałem ale nie otwiera. – wzruszył ramionami.

- Wyjechała. Rano jak szedłem do szkoły, to widziałem ją jak wychodziła z torbą podróżną. Zresztą, moja babcia ma podlewać kwiatki, te tutaj przy drzwiach. – spojrzał na niego.

- A nie wiesz gdzie pojechała? – zresztą po co pytał. Skąd mógł wiedzieć. – Dobra, nie ważne. Dzięki za informację. Do widzenia. – machnął ręką chłopakowi i zbiegł na dół. Dopiero gdy wyszedł, faktycznie zauważył, że nie ma jej auta. Nie miał pojęcia, gdzie mogła wyjechać. Mikołaja nie zapyta. Jeżeli faktycznie się rozstali.. – pomyślał zaciskając wargi. Gdyby dowiedział się o tym kilka godzin wcześniej.. – wsiadł do auta. Nie wiedział co ma robić. 

Widziała, że dzwoni ale nie mogła się tak katować. Skoro zadecydowała, że nie chce go widzieć, musiała być konsekwentna. Wyłączyła telefon. Tak nie będzie jej kusić. Oczywiście, myślała o tym jak wypadła impreza. Była ciekawa, czy jej nieobecność, chodź trochę zrobiła mu przykrość. Skoro jej było źle, niech też poczuje co to żal. O ile w ogóle mu zależało. Teraz doceniała uroki wsi. Cisza, spokój. Dwóch sąsiadów na krzyż. Ten domek od lat należał do rodziny Olgierda. Przyjeżdżał tu razem z nią i Natalią, gdy były małe. O ile Natka bała się, jej się tu zawsze podobało. Lubiła jeździć konno. Może jutro wybierze się na przejażdżkę? – pomyślała stając na ganku. Widok na mały staw, to było coś czego potrzebowała. Noc zapowiadała się chłodna. Musiała przynieść drewna do kominka. Zabrała się za to, kiedy jeszcze było widno.

Na zegarze wybiła 21, jak w domu Nowackich rozległ się dzwonek do drzwi. W salonie siedziała Genowefa, która robiła na drutach. Sława stała w kuchni. Spojrzały po sobie. Nie spodziewały się o tej porze żadnych gości. Dźwięk rozszedł się ponownie. Gienia już miała wstawać ale Sława ją powstrzymała, sama idąc do drzwi. Gdy je otworzyła, zamrugała. Kojarzyła człowieka, ale nie mogła sobie przypomnieć jego imienia. Tomasz stał odrobinę zmieszany.

- Dobry wieczór, przepraszam że przeszkadzam o tej godzinie. - spojrzał na Sławę. Zdawał sobie sprawę,że ten pomysł był szalony,

- Dobry wieczór..  ja Pana kojarzę.. Pan pracuje z Elką tak? – dopytała dla pewności. - Była tu z Panem na urodzinach mojej drugiej córki.

- Tak, zgadza się. Ja właśnie w jej sprawie. Zastałem ją może? Znaczy Elkę – zapytał z nadzieją, że może jednak jest w domu.

- Elka? tutaj? Nie. Nie ma jej. Proszę niech Pan wejdzie. Natalia! – krzyknęła. – Natalia, zejdź tutaj proszę! - krzyknęła ponownie.

- Zaraz! – słychać było krzyk z góry. Po chwili zbiegła na dół, prosto do salonu. Stanęła jak wryta, gdy zobaczyła znajomą postać. Co on tu do cholery robił? – pomyślała, widząc Tomasza na środku salonu.

- Pan.. – Sława spojrzała na Tomasza.

- Tomasz. – odparł krótko.

- Pan Tomasz szuka Elki. Wiesz coś na ten temat? – spojrzała na nią równie zainteresowana, gdzie podziewa się jej starsza córka.

- Cześć Tomasz. – spojrzała na niego i na matkę. – Chodź przed dom. Pogadamy. – uśmiechnęła się, biorąc kurtkę z wieszaka.

- Natalia.. Powiesz mi co się dzieje?! – krzyknęła za nią Sława.

- Potem! – krzyknęła, zabierając Tomasza do ogrodu.

- Przepraszam, że przyjechałem.. Chciałem pogadać z Elką, ale nie wiem gdzie jest. Miała być na imprezie pożegnalnej, nie przyszła. Podobno wyjechała.. – spojrzał na nią. – Wiesz gdzie wyjechała?

- Wiem.. ale nie mogę Ci powiedzieć. – popatrzyła na niego. – Obiecałam, że nikomu nie powiem. Prosiła mnie, chciała odpocząć.

- Cholera.. – westchnął. W niej miał ostatnią nadzieję. – Skoro nie możesz.. No trudno. – zacisnął wargi w grymasie niezadowolenia. – Nie będę przeszkadzał. Dobranoc.. – cofnął się do tyłu. Natalia patrząc za nim, zacisnęła wargi. Elka mnie zabije. – pomyślała.

- Tomasz! – krzyknęła.

Dochodziła prawie 23. W małym przytulnym saloniku, skrzyło w kominku. Elka cieszyła się, ze poza umiejętnością pisania felietonów, umie jeszcze kilka przydatnych rzeczy. Np. takich jak rozpalanie w kominku. Teraz siedziała na dywanie, ogrzewając chłodne dłonie. Uśmiechała się, pomimo tego, że wcale nie była szczęśliwa. Może to ten spokój? Ta cisza, że nikt nie przyjedzie, nikt nie będzie gadać. Była tu absolutnie sama. Tylko ona i jej myśli. No i mały pająk, którego widziała w kuchni. Akurat z tego lokatora, nie była do końca zadowolona. Popijając aromatyzowaną kwiatem pomarańczy herbatę, zastanawiała się nad swoim dalszym losem. Singielka wróciła. Nie tylko do pisania felietonów. Znów była wolna. Mogła decydować o sobie. Bez konieczności konsultacji czegokolwiek, z kimkolwiek. To było w gruncie rzeczy fajne. Lubiła ten stan. Mogła kruszyć w pościeli, wyspać się sama w wielkim łóżku, robić co się jej podoba. Jej dywagacje na temat plusów bycia singlem, przerwał koszmarny huk. Pierwsza wiosenna burza. Brrr. Nie lubiła burzy. Nie lubiła huku. Od dziecka bała się piorunów. O tym nie pomyślała. Założyła na głowę kaptur od bluzy jaką miała na sobie. Teraz czuła się odrobinę bezpieczniej. Wciąż pachniała perfumami Tomasza. Chociaż tyle jej zostało. Przynajmniej tutaj, mogła ją nosić bez obaw, że ktoś coś pomyśli. Spoglądała w igrające ze sobą płomyki. Na szybach pojawiały się coraz większe krople deszczu. Cieszyła się, że nie musi być na dworze. Nawet nie chciała o tym myśleć. Pukani do drzwi, rozbudziło ją z wpatrywania się w kominek. Spojrzała na zegarek. Kogo niesie o tej godzinie? W taką pogodę? Zebrała tyłek z dywanu i podreptała pod drzwi. Nie miały judasza więc nie widziała kto stoi.

- Kto tam? – zawołała. Nikt nie odpowiedział. Po ponownej próbie zapytania, znów rozległo się pukanie. Rozejrzała się, czy ma coś pod ręką. Coś, czym w razie czego, może zaatakować. Było. Trzymając rakietę tenisową tuż za drzwiami, powoli otworzyła drzwi. Po chwili słychać było stukot rakiety o podłogę. W drzwiach stał ten, przed którym właśnie uciekła. Ich spojrzenia spotkały się. Były pełne zaskoczenia ale i radości, której nie mogli ukryć. Chciała coś powiedzieć ale wszystko ugrzęzło jej w gardle. Uśmiechał się. Nie spodziewał się, zobaczyć jej w tym stroju. Może stali by tak, wpatrując się w siebie jeszcze godzinę, gdyby nie natura. Ona zadecydowała za nich. A raczej za nią. Nienawidząca hałasu Elka, słysząca potężny grzmot, rzuciła się Tomaszowi na szyję.

Kochani :)

I jak wrażenia? To poszalałam z tematem. Teraz to mnie dopiero zjecie z ciekawości co szykuje dalej. Szczerze? Jeszcze nie wiem. Ale skoro odleciałam od fabuły.. to hmm Będzie się działo :D <3