46. "Nie wszystko zależy ode mnie" cd cz nr. 45

Odwróciła się. Z miejsca, do którego nie dosięgało światło latarni, wyłoniła się postać fotografa. Tomasz zrobił w jej kierunku kilka kroków. Popatrzyła na niego, nic nie mówiąc. Lekki wiosenny wiatr, musnął jej policzki. Dlaczego jego widok, wywoływał w niej dreszcze? Bezpieczniej było, nie odpowiadać na to pytanie. Podeszła do niego, na wyciągnięcie ręki. To było dziwne uczucie. Wymknęła się z domu, spotkać z nim po kryjomu, jakby byli zakochanymi szczeniakami, mającymi po 15 lat. Ich znajomość, postrzegana była na zasadzie, wszyscy są przeciwko nim, poza nimi samymi. Uśmiechnęła się. Jakkolwiek była na niego zła, w jego obecności, zapominała o tym w kilka sekund. Miała coś powiedzieć, ale sam zrobił jeszcze jeden krok. Nachylił się, ujmując jej policzek. Przełknęła ślinę. Zachowywał się tak, jakby miał ją pocałować. Tu i teraz. I zrobił to. Delikatnie ucałował jej policzek. Cholera jasna... Mógłbyś ostrzegać. Dostanę zawału.  – pomyślała, spoglądając mu w oczy.

- Myślałam, że już poszedłeś. - zgryzła lekko wargę, cofając się krok do tyłu. Lepie było zachować dystans. Przynajmniej na chwilę.

- Myślałem, że nie przyjdziesz. Że się rozmyśliłaś. – odparł spoglądając na nią. - W zasadzie.. miałem już sobie pójść..

- W przeciwieństwie do Ciebie, nie rezygnuję tak łatwo. – odpowiedziała mu aluzją do jego obecnej sytuacji, w jakiej się znalazł.

- Zawsze jesteś tak zdeterminowana? – spojrzał na nią kręcąc głową.

- Patrząc na to, jaką drogę tu przebyłam, żeby przyjechać.. To tak. – zaśmiała się, patrząc na niego. - To był istny tor przeszkód.

- Co masz na myśli? – zaciekawiło go to, co usłyszał.

- Lepiej, żebyś tego nie wiedział. – machnęła ręką, siadając na ławce. Poklepała miejsce obok siebie. Gdy usiadł, zapytała. – No więc? Chciałeś ze mną porozmawiać. Słucham. Może tym razem nie uciekniesz, jeśli zadam niewygodne pytanie.

- Nie uciekłem Ci.. – popatrzyła na nią.

- Wymigałeś się od rozmowy, to prawie to samo. – popatrzyła na niego. – Tym razem nie dam Ci spokoju. Nie ruszysz się stąd, do póki nie powiesz mi o co chodzi z pracą, z Sylwią.

- Przyjaciółka powinna czasami odpuścić. – popatrzył na nią.

- Kiedyś mi powiedziałeś, że mogę wtrącać się w Twoje życie.. – odparła cicho, spoglądając przed siebie. - Czyżby coś się zmieniło?

- Musisz mieć taką dobrą pamięć. – odrzekł, opierając się o ławkę.

- Martwię się o Ciebie. To źle? A Ty co byś zrobił na moim miejscu? – zapytała ciekawa jakby postąpił. - Walczyłbyś, żebym została?

- Nie jest aż tak źle. – popatrzył na nią, nie odpowiadając na drugie pytanie. Dla niego to było oczywiste, ale zostawił to dla siebie.

- Odchodzisz z pracy, rozstałeś się z dziewczyną.. Faktycznie. Nie jest źle. To powiedz mi, kiedy u Ciebie będzie źle. Może wtedy bardziej Cię zrozumiem. – westchnęła kręcąc głową.

- Nie rozstałem się z Sylwią.. Myśmy.. Poróżniliśmy się w jednym ale bardzo istotnym temacie. – popatrzył na nią.

- Mnie powiedziała kompletnie co innego. Że nie mieszkacie ze sobą, że nie wie co się z Tobą dzieje. Nic kompletnie.. Gdybym do niej nie zadzwoniła.. Powiedziałbyś mi prawdę? – spojrzała na niego.

- A po co do niej w ogóle dzwoniłaś? – zacisnął wargi.

- Bo myślałam, że przemówi Ci do rozsądku ośle. – odparła, podnosząc głos. – Pomyliłam się. Może nie powinnam się wtrącać, ale teraz wyszło, że mnie oszukałeś. I nie rozumiem dlaczego.

- Bo chciałem uniknąć takiej rozmowy. – odparł też podnosząc głos.

- No jednak nie wyszło. – spojrzała na niego. - Teraz siedzimy w parku, jest po północy i właśnie zaczynamy się kłócić. – walnęła ręką w kolano. – Jak mi zaraz nie wyjaśnisz to..

- Sylwia żąda ode mnie odpowiedzi na pytanie. Być może najważniejsze w życiu. – odezwał się w końcu. – Postawiła sprawę na ostrzu noża. W zasadzie, sama chciała o czymś zdecydować. Wkurzyło mnie to, pokłóciliśmy się. Nie odpowiedziałem jej na pytanie.. No i się wyprowadziła. Tyle w temacie.

- Dobrze rozumiem? Postawiła Ci ultimatum? – zmarszczyła czoło.

- Dokładnie tak. – przytaknął ruchem głowy.

- Mogę tylko powiedzieć, że trochę ją rozumiem. Każda kobieta chce wiedzieć, na czym stoi. Nie mówi tego wprost ale chce wiedzieć. Na przykład ja.. Wolę najgorszą prawdę niż jakiekolwiek kłamstwo. – popatrzyła na niego, odwracając się bardziej ku niemu. – Poza tym.. Są sprawy, których nie można odwlekać w nieskończoność. Musisz jej odpowiedzieć. Oboje sobie ulżycie. I albo się rozejdziecie albo do siebie wrócicie. – Brawo Elka.. świetny z Ciebie psycholog od trudnych związków.. – pomyślała.

- Nie powiedziała mi, że chce zajść w ciąże. – mruknął pod nosem. – Gdyby nie przypadek, być może teraz spodziewałaby się dziecka. – odetchnął głębiej. Chyba mu lekko ulżyło, gdy to z siebie wyrzucił. – O takich sprawach, powinno się wspólnie decydować. Lubię dzieci ale.. Nie wydaje mi się, że nadaję się na ojca. Jeszcze nie teraz.

Słuchając tego, zaniemówiła. Szczerze nie wiedziała, co ma mu odpowiedzieć. Jej pierwsza myśl była zdecydowanie nie do jego wiadomości. Sylwia chciała go usidlić tak na amen. – pomyślała z początku. No ale tego mu nie powie. Jak nie jest idiotą, to sam się tego domyślił. Drugą myślą było, że może jak będzie dziecko, będą zaręczyny i ślub? No ale tego, też mu nie powiedziała. Beznadziejna sytuacja. Jak miała mu odpowiedzieć, żeby go nie dobić. Koniec końców, postanowiła obrócić to w coś śmiesznego. – No ja siebie też nie widzę jako matki. A Ty mnie widzisz? – wystawiła mu język. 

Na to co zrobiła, parsknął śmiechem. Cała Elka. – pomyślał. Nawet z takiej sytuacji, potrafiła wyciągnąć coś zabawnego. Chociaż z początku, wcale nie było mu do śmiechu. Nie chciał o tym z nikim rozmawiać ale.. Miał trochę poczucie winy. W końcu ją okłamał. Chociaż teraz, należało jej się wyjaśnienie. Przy okazji, sam sobie tym pomógł. Wyrzucił kamień, który ciążył mu od kilku dni. – A mi się właśnie wydaje, że byłabyś świetną mamą. – uśmiechnął się.

- Proszę Cię.. nie żartuj. – pokręciła głową. – No to z Sylwią już wiem o co chodzi. Reszta należy do Ciebie. Teraz wszystko zależy tylko od Ciebie. – popatrzyła mu w oczy. To był błąd. Gdy ich spojrzenia spotykały się na dłużej niż kilka sekund, jej serce zaczynało przyspieszać. W końcu sama spojrzała w bok.

- Nie wszystko zależy ode mnie. – odparł nie odrywając od niej oczu.

- Co masz na myśli? – cicho spytała.

- Odprowadzę Cię do domu. - delikatnie dotknął palcem jej policzka.

- Czemu nie chcesz odpowiedzieć na pytanie? – popatrzyła na niego.

- Niektóre pytania, lepiej zostawić bez odpowiedzi. – odparł łagodnie.

- Super. – mruknęła, wstając z ławki.

- Elka no.. – wstał za nią. – Chyba się nie obraziłaś.

- Nie, no skąd. Tylko Ty zawsze musisz dać mi do myślenia. To mnie wkurza. – spojrzała na swoje buty, wycierając je o trawę.

- Przynajmniej o mnie nie zapomnisz jak odejdę z pracy. – uśmiechnął się lekko, spoglądając w jej stronę. Nawet nie podejrzewał, że takie słowa, doszczętnie ją zabolą.

- Dupek! – popatrzyła na niego z żalem. Była przekonana, że jakoś uda jej się odwieść go do tego pomysłu. Znowu się pomyliła. Kolejny raz, zrobiła z siebie idiotkę. Nie rozumiała już, po co chciał się z nią spotkać. Wyżalić ze swojego nieudanego związku czy co? Miała pomóc mu w podjęciu decyzji? To chyba pomogła. Teraz nic tu po niej. Niech sobie wraca do Sylwii, ma z nią piątkę dzieci, domek na wsi i co jeszcze chce. Ruszyła przed siebie, zostawiając go samego.

- Elka! Zaczekaj! – zaczął za nią iść. – Nie wygłupiaj się. Przecież żartowałem. Nie miałem tego na myśli. Elka no.. – krzyknął, a w końcu podbiegł za nią, łapiąc za ramię. – Gdzie idziesz?

- Żartowałeś? Dziękuję za takie żarty. To nie jest ani trochę zabawne Tomasz. – popatrzyła na niego. - Bawi Cie to? Bawi Cie to, że traktujesz mnie w ten sposób? Takich rzeczy nie mówi się komuś, kogo uważa się za przyjaciela.

- Przepraszam. Nie sądziłem, że tak Cie to urazi. – spojrzał na nią, puszczając jej ramię. - Na prawdę, nie chciałem. Wybacz mi.

- Nie uraziło mnie. Zabolało i to bardzo. To jest różnica. – popatrzyła na niego. – Przecież wiesz, że.. – pokręciła głową.

- Co mam wiedzieć? Może mi w końcu powiesz co? Mówisz na mnie, że nie odpowiadam na pytania a sama zaczynasz i nie kończysz. – rozpostarł bezradnie ręce. - Co mam o tym myśleć?

- Byłaby z nas idealna para. Umarlibyśmy z ilości niedomówień. – odparła, patrząc na niego a nie na jezdnię, na którą wyszła. Tomasz zobaczył, jak prawie włazi pod koła, jedynego na ulicy samochodu. Natychmiast rzucił się w jej stronę, przyciągając do siebie za kurtkę. Nawet nie zdążyła się zorientować, jak samochód świsnął za jej plecami. Przed sobą miała tylko przerażone oczy Tomasza. Sama zaś czuła, że mięknął jej kolana. Gdyby jej nie złapał to.. Zacisnęła ręce na jego ramionach.

- A ja, umarłbym jakby coś Ci się stało. – szepnął jej na ucho, gdy przytulił ją bardziej do siebie. Pierwszy raz, tak bardzo się zdenerwował. Sam czuł, że ledwo stoi na nogach. To był ułamek sekundy. Gdyby nie patrzył.. Nawet nie chciał sobie tego wyobrażać. Jeszcze chwilę, trzymał ją w ramionach, póki sama się nie odsunęła. Jej z kolei, zrobiło się niedobrze. Po chwili usiadła na krawężniku. On zaraz usiadł przy niej. – Wszystko w porządku?

- Nie bardzo.. – mruknęła zakrywając usta. Po chwili w jej oczach pojawiły się łzy. Nie miała siły dłużej w sobie tego tłumić. Wymiękła. Po całym dniu, po tym co się teraz stało, już nie miała siły. Wsunęła rękę pod jego ramię i przytuliła się mocno.

- Uspokój się.. – szeptał łagodnym tonem wprost do jej ucha, delikatnie głaszcząc ją po plecach. W pewnej chwili pocałował ją w skroń. Popatrzył przed siebie. Nie mógł patrzeć na jej łzy.

- Dziękuję.. – szepnęła cicho, pociągając nosem. Podniosła głowę spoglądając mu w oczy. – Właśnie jestem winna Ci życie.

Kochani :)
To co miało znaleźć się w poprzedniej części jest tutaj :)
Trochę ckliwie, trochę kłótliwie, trochę niebezpiecznie :)