48. "Przestaniesz w końcu tyle gadać?!"

Jak można tak bardzo tęsknić za czymś, czego się nie ma? Dopiero teraz to poczuła, wtulona w jego ramiona. Chłonąc jego zapach, nie myślała o upływającym czasie. Trwała w nim. Nie ważne, czy było to kilka sekund czy parę minut. Jego ciepło, obecność i bliskość. W tej jednej chwili, tylko to się liczyło. Czy jeśli otworzy oczy, wciąż tu będzie? A jeśli to kolejny sen, który odrze ją z marzeń, gdy tylko się obudzi. Tomasz się uśmiechnął się. Przez chwilę nie wiedział, czym spowodowany był ten spontaniczny odruch. Przytulił ją. Przytulił równie mocno jak ona jego. Przytulił i zapomniał o wszystkich problemach. Tych ramion, tego popołudnia brakowało mu najbardziej. Przesunął dłońmi po jej plecach w czułym geście. Może dopiero wtedy oprzytomniała. Zluźniła uścisk, odsuwając się od niego speszona. Zrobiła krok w tył, zgryzając wargę.

- Przepraszam.. Od dziecka boję się burzy. – uśmiechnęła się zawstydzona własnym odruchem. - Tak reaguje na grzmoty i pioruny..

- I dlatego zaszyłaś się sama w tej głuszy? – roześmiał się, spoglądając na nią. Czy właśnie po raz pierwszy zobaczył ją zawstydzoną swoją spontanicznością? - zastanowił się przez chwilę.

- Teraz już nie jestem sama. – odparła z uśmiechem na ustach, spoglądając na niego. Gdyby wiedział, jak bardzo ta obecność była jej teraz potrzebna.. – pomyślała zgryzając wargę w grymasie.

- Czyli wychodzi na to, że przyjechałem w samą porę. – uniósł lekko brwi, coraz bardziej uśmiechnięty. - Jeśli Ci przeszkadzam to..

- Idealnie trafiłeś.. – zerknęła na niego, ale po chwili skupiła wzrok na czymś innym. Czymkolwiek była nie na nim. Speszyła się tym co powiedziała. - I nie.. nie przeszkadzasz.

Tomasz zrobił krok do przodu, zamykając za sobą drzwi. Nie chciał wypuszczać więcej ciepłego powietrza z domu. Wzdrygnęła się na dźwięk zamykanych drzwi. Od ich wyjazdu do Wrocławia, miała taki dziwny odruch na ten dźwięk. Popatrzyła na niego. Chciała zadać mu pytanie, ale znów nie mogła wypowiedzieć żadnego sensownego zdania. Spostrzegła leżącą na podłodze rakietę tenisową. Podeszła wiec tam i schyliła się, żeby ją podnieść. Tomasz popatrzył na nią, z lekka przechylając głowę. Zmarszczył czoło. Nie bardzo wiedział, co zamierza zrobić z tą rakietą.

- Wybacz.. nie mam tu innej broni. A Ty się nie odezwałeś. – uśmiechnęła się zawstydzona, odkładając rakietę tam, skąd ją wzięła. – Miałbyś pecha, gdybym od razu się zamachnęła. – zaśmiała się.

- A otworzyłabyś? – popatrzył na nią. – Czasami lubisz trzymać mnie pod drzwiami. – zaśmiał się pod nosem. – Chyba nie mam ochoty spać dzisiaj na wycieraczce. Chociaż z Tobą.. Nigdy nie wiadomo.

- Proszę Cię.. – pokręciła głową, roześmiana. Po chwili jednak odrobinę spoważniała. – Co tu robisz? Po co przyjechałeś? Skąd.. – po chwili wiedziała skąd. - Natalia. – mruknęła pod nosem, patrząc na niego. – Chyba ją uduszę..- jej oczy odrobinę się zwęziły. Wiedział, że u niej oznacza to wkurzenie.

- Nie złość się na nią. Nie przyszłaś na imprezę. Nie odbierałaś telefonu. Pojechałem do Ciebie, ale okazało się, że wyjechałaś.. Wiec pojechałem do Twojego drugiego domu. – popatrzył na nią. – Tą wizytą, chyba trochę zaniepokoiłem Twoją mamę.. Pewnie Natalia musiała się gęsto tłumaczyć, gdzie jesteś, skoro nie w swoim domu.

 - Pojechałeś do mojego domu? Do mojej matki? Zwariowałeś? Ale.. – zaskoczyła ją jego determinacja. Po co tyle zachodu. Nie rozumiała, po co to wszystko. – Za parę dni wróciłabym do Warszawy.

- Chyba jestem upartym osłem. – uśmiechnął się lekko. Ostatnio polubił to określenie, odkąd nazwała go tak w czasie kłótni.

- To dlaczego ten uparty osioł przyjechał? – spojrzała na niego podejrzliwie. Była cholernie ciekawa, czy powie jej prawdę czy wymyśli jakąś historyjkę, w którą postara się uwierzyć.

- Podziękować za prezent.. – odparł cicho.

- Tylko tyle? – podeszła do niego bliżej. Nawet bardzo blisko. Popatrzyli sobie w oczy. To, co każde z nich myślało w tej chwili, było ich słodką tajemnicą. Tomasz spojrzał na ich ręce, gdy delikatnie dotknęła jego dłoni. Jego ręka była zimna. Jej palce, lekko muskały jego skórę. Zdecydowanie potrzebował ciepła. Uśmiechnęła się. – Chodź, zrobię Ci herbaty. Albo kawy.. Jeśli nie masz zamiaru zasnąć. – zaśmiała się, puszczając jego rękę. Podążył za nią wzrokiem, do momentu, gdy nie zniknęła za ścianą. Nabrał powietrza w płuca. Bał się tego, co może się wydarzyć. Gdy ją znalazł, stała przy kuchence, stawiając czajnik na gaz. Wyglądała uroczo. W jego za dużej bluzie, która zakrywała jej nagie nogi do połowy uda. Do tego, te szare mięciutkie skarpetki w białe kropki. Uśmiech sam cisnął mu się na usta, ale starał się tego zbytnio nie okazywać. Przynajmniej próbował. Nie koniecznie mu to wychodziło.

- Czyj to dom tak w ogóle? – zapytał, wchodząc do kuchni. Oparł się o ścianę. Spoglądając na nią, rozejrzał się też po pomieszczeniu.

- Olgierda. Mojego ojczyma. – spojrzała na niego. - Przyjeżdża tu czasami na ryby. Głownie w lecie, żeby odpocząć od mamy. Mnie i Natkę, zabierał tu jak byłyśmy małe. – uśmiechnęła się, odwracając w jego stronę. Podskoczyła i po chwili, usiadła na drewnianym blacie. – W dzień, jest tutaj pięknie. W pobliżu staw, stadnina koni. Można odpocząć. Zebrać myśli. Nabrać dystansu do wszystkiego..

- I właśnie tego właśnie potrzebowałaś? – popatrzył na nią zaciekawiony. Intrygował go powód jej wyjazdu na taką głuszę.

- Wszystkiego po trochu. – na jej twarzy pojawił się lekki grymas. Przez chwilę się zamyśliła. Jeden z powodów jej ucieczki, właśnie przed nią stał. Stał i teraz się do niej uśmiechał. – Co to za uśmiech?

- Mówiłem, że Tobie w niej lepiej. – odepchnął się od ściany, podchodząc bliżej. Uśmiechnął się. Stanął tuż przed nią, opierając się dłońmi o jej nagie kolana. Wyciągnął rękę, chwytając suwak bluzy jaką miała na sobie. Nic z nim nie robił, tylko tak na nią patrzył. Po chwili, podsunął go wyżej.. Zgryzł wargę. Jego wzrok jak i wyraz twarzy, spowodował u niej niekontrolowaną reakcję ciała. Całe szczęście, że miała pod bluzą biały podkoszulek. Zapomniała jednak o braku biustonosza. Była pewna, że się odsunie. Że tylko ją tak.. Że tylko się z nią droczy. Jakże była w błędzie. Zrobił coś dokładnie odwrotnego, niż myślała. Pociągnął suwak w dół, całkiem rozpinając jej bluzę. Stanął między jej nogami, na tyle blisko, że czuła wbijającą się w jej plecy półkę. Przez chwilę, dotykał jej ud. Sunął palcami kilka centymetrów w kierunku zakończenia jej koszulki. Obserwował jej rekcję. Denerwowała się. Spojrzał na jej usta ale wciąż się powstrzymywał. Jego wzrok, powędrował jeszcze niżej. Uśmiechnął się, mrużąc oczy. Nie patrz tak na mnie.. - pomyślała. Przyłożył rękę do jej policzka, wtedy przymknęła powieki.. Jego kciuk, zaczął dotykać jej lekko rozchylonych warg. Dlaczego to robił. Dlaczego przyjechał.. Dlaczego.. Dotknął wargami jej ucha. Uśmiechnęła się. Lekkie muśnięcia jego warg, powodowały u niej zawrót głowy. Muskał jej policzek, kawałek po kawałku, nie spiesząc się. Jej usta chciał zostawić na sam koniec. Właśnie wtedy.. gdy czuła jego oddech na wargach, wypuściła z ręki kubek, który sprowadził ją na ziemie. Spojrzała na niego. Patrzył na rozbity kubek. Zsunęła się z szafki, chcąc pozbierać kawałki porcelany. Gdy chciał jej pomóc, ich ręce znów się spotkały. Popatrzyła na niego oblewając się rumieńcem. Byłby idiotą, gdyby tego nie zauważył.

- Gapa ze mnie. – mruknęła pod nosem, zbierając na rękę, kilka odłamków. Wstydziła się spojrzeć mu w oczy. To co sobie wyobrażała, wykraczało poza jakiekolwiek granice przyjaźni.

- Zdarza się. Daj to.. jeszcze się skaleczysz. – spojrzał na nią, zabierając jej z dłoni połamane odłamki. Wyrzucił je do kosza, otrzepując ręce z najdrobniejszych kawałków. – Dobrze, że się nie sparzyłaś. Wiem najlepiej, co znaczy poparzyć sobie nogi. – uśmiechnął się. Dobrze pamiętał, jak sam przez zamyślenie, właściwie to przez nią, wylał sobie na nogi gorąca herbatę.

- Nogi.. – powtórzyła za nim, spoglądając właśnie na nie. – Przepraszam za ten strój. Zaraz ubiorę coś bardziej stosowanego. – uśmiechnęła się, speszona swoim wyglądem.

- Nie wygłupiaj się Elka.. czuj się swobodnie. To ja przyjechałem nieproszony. – popatrzył na nią. – Poza tym.. Nie przeszkadza mi to. – uśmiechnął się odrobinę. – Wiedziałem, że będzie Ci w niej lepiej.

Słysząc jego słowa, zdrętwiała. Prawie tak samo zaczął..Potrząsnęła głową. To się nie działo. Nic przed chwilą się nie wydarzyło. Nic, poza zbitym kubkiem. Popatrzyła na niego. Akurat gotowała się woda, więc przygotowała im po kubku herbaty. Gdy wszystko było gotowe, jeden kubek podała Tomaszowi. Bez słowa, poszła do salonu, w którym siedziała zanim przyszedł. Usiadła na dywanie, tak jak poprzednio. Tomasz zrobił to samo. Siadając, oparł się plecami o stary fotel. Popatrzył w ogień. Chciał jej zadać jedno pytanie, ale nie umiał. Pytanie o coś wprost, nie było jego najmocniejszą stroną. Elka przerwała tą nieznośną ciszę jaka panowała między nimi.

- Masz już jakieś plany? co będziesz robił? Może jakaś nowa praca na oku?  – zerknęła na niego, dmuchając w kubek.

- Jeszcze nie.. ale.. Spokojnie. Mam chwilę czasu na zastanowienie. – odparł, robiąc dokładnie to samo co ona. - Powiem Ci za jakiś czas.

- A jak się udała impreza? – wymusiła na sobie uśmiech.

- Impreza jak impreza. Nic nadzwyczajnego. – wzruszył ramieniem.

- Wiesz, że jesteś wariatem? – spojrzała na niego przelotnie.

- Dlaczego tak o mnie myślisz? – uniósł lekko brwi.

- Bo jechać w taką pogodę? Tyle kilometrów za miasto? Nie mając pewności, czy Cię wpuszczę do środka? Trzeba być albo szaleńcem albo.. - pokręciła głową, upijając odrobinę herbaty.

- Albo? – zaintrygowała go ta druga opcja. – Kim Trzeba być?

- Zakochanym. – mruknęła, wbijając wzrok w kominek. Na to słowo, zrobiło jej się gorąco. Co też jej strzeliło do tego łba. Naprawdę powiedziała to na głos? Popatrzył na nią. Tym co powiedziała, zmieszała go dokumentnie. Napił się herbaty. Znów zapanowała cisza, do póki za oknem nie grzmotnęło z całej siły. Podskoczyła, odruchowo łapiąc go za nogę. – Przepraszam. – szybko zabrała swoją rękę. – Ta burza się chyba nie skończy.

- Ona się dopiero zaczyna. – odparł, spoglądając na nią tak jak ona na niego. Dlaczego gdy to powiedział, wcale nie czuła, że miał na myśli zjawisko atmosferyczne. Chyba całkiem oszalała.

- Chyba nie mogę wypuścić Cię z domu. – zerknęła na niego.

- Proponujesz mi nocleg? – zapytał z uśmiechem.

- Tak, w stodole dwa budynki dalej. Na sianie..– parsknęła śmiechem, widząc jego minę. -  Ty ośle.. Za ścianą są dwa pokoje. Tylko ostrzegam.. Tam jest zimno. Sama zastanawiałam się jak tam spać. Muszę dać Ci ze dwa koce. Nie przewidziałam, że nie ma tu ogrzewania. W lecie domek jest idealny, ale tak na wiosnę czy w zimie.. Już nie koniecznie. – zmarszczyła lekko nos.

- A mogę mieć propozycję? Oczywiście nie musisz się zgodzić.. To tylko tak dla naszej wygody. – zastrzegł od razu, patrząc na nią.

- Słucham. – uśmiechnęła się, zaciekawiona jego pomysłem.

- Zostańmy tutaj. – spojrzał na nią. – Tu jest ciepło. Można przynieść koce czy kołdrę, poduszki.. Do rana, chyba przetrwamy przy kominku hmm? – uśmiechnął się, dopijając herbatę.

Nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo spodobał jej się ten pomysł. No ale nie mogła okazać takiego wielkiego entuzjazmu. Jeszcze by sobie coś pomyślał. - Zgoda. – uśmiechnęła się. – Trochę spartańsko.. Ale zawsze, możesz to doliczyć do szalonych akcji, ze mną w roli głównej. – zaśmiała się. – Pójdę poszukać tej pościeli. – spojrzała na niego, zostawiając kubek na podłodze. Z sąsiedniego pokoju, na dwie tury, przyniosła poduszki, koce i kołdrę. Z tego wszystkiego, stworzyli całkiem przytulny kącik do spania. Nie chciało jej się jeszcze kłaść. Za bardzo pobudzała ją jego obecność. Zwłaszcza, że zapowiadało się iż znów będzie spał u jej boku.

- Długo chcesz tu zostać? – siadając spojrzał na Elkę

- Nie wiem.. Kilka dni. To zależy.. – odparła, bawiąc się suwakiem.

- O czego? – zmrużył oczy.

- Od.. – uśmiechnęła się. – W szafce widziałam wino.. Masz ochotę? – Urwała, zmieniając temat. Bała się, że jeszcze chlapnie jakąś głupotę. Spojrzała na niego.- Mam nawet coś do jedzenia..

- Chętnie napiję się wina. – spojrzał na nią z uśmiechem.

- No to zaczekaj. – uśmiechnęła się do niego, podnosząc z koca. 

Zwariowałaś Elka.. – pomyślała stojąc w kuchni, gdy oparła dłonie o blat. O czym Ty myślisz.. – pokręciła głową. Miała wrażenie, że robi z siebie wariatkę. Była wolna.. Mogła zrobić coś, o czym myślała od wielu dni. Ale z drugiej strony.. Nie. On nie miał czystej sytuacji. Poza tym, byli przyjaciółmi. Jeśli przez jeden głupi wybryk, ma go stracić.. Nie. Lepiej siedzieć cicho. – wbiła swój wzrok w blat. Dopiero po chwili, przypomniała sobie, po co tutaj przyszła. Otworzyła szafkę. Na górnej półce, stały butelki z winem. Sięgnęła po jedną, ale była za wysoko. Stanęła na palcach ale też było ciężko. W pewnym momencie, poczuła za sobą Tomasza. Stał tuż za jej plecami, delikatnie ich dotykając całym sobą. Sięgnął ręką i bez problemu zabrał butelkę. Popatrzyli po sobie. Czemu jej to robił. Czemu był tak cholernie blisko. Odsunęła się speszona jego zachowaniem. – Gdzieś były kieliszki. –mruknęła. Trzymaj dystans. – pomyślała.

- Zawsze możemy wypić z butelki. – zaśmiał się pod nosem.

- Już widzę, jak pijesz wino z butelki. –parsknęła śmiechem.

- Z Tobą to ja mogę i z butelki. – uśmiechnął się.

- Mam! – zawołała, trzymając kieliszki. – Widziałeś korkociąg?

- Widziałem.. leżał.. – rozejrzał się, podchodząc do niej znów tak blisko, jak przed paroma chwilami. Uśmiechnął się, opierając ją bardziej o szafkę. Zabrał z za jej pleców korkociąg, który leżał tam odkąd go tylko zobaczył. – Tutaj. – mruknął cicho, spoglądając na nią. Po chwili się odsunął, by móc otworzyć wino. Mógł przecież wziąć ten korkociąg od razu. Nie zrobił tego. Sprawdzał ją? Czy siebie? Przez chwilę, zastanawiał się nad odpowiedzią. Nalał wina do kieliszków a ona wzięła butelkę. Oboje usiedli przy kominku, do którego dołożył drewna. Okryła się kocem, spoglądając na niego. 

- Cieszę się że przyjechałeś. – mruknęła cicho, mieszając kieliszkiem wino, dla uzyskania lepszego smaku trunku.

- Naprawdę? A to ciekawe. - zaśmiał się. - Myślałem, że nie. Przecież chciałaś zabić Natalie za to, że dała mi adres. – spojrzał na nią.

- Na początku tak, ale teraz.. – przerwała w pół słowa.

- Coś się zmieniło? – uśmiechnął się, upijając łyk wina.

- Zapomniałam o strachu.. – mruknęła. – Burza nie jest taka straszna z Tobą przy boku. - uśmiechnęła się odrobinę.

Uśmiechnął się. Jeszcze rano był przekonany, że to będzie smutny dzień. Teraz cieszył się jak dziecko z nowej zabawki. Tylko, że nie było nowej zabawki. Jej towarzystwo, było najlepszym, co mogło go spotkać po całym dniu. Wszystkie swoje problemy i życie, zostawił w samochodzie. Jego telefon, leżący na siedzeniu pasażera, dzwonił kolejny raz. Niestety dla dzwoniącej, właściciel wolał popijać wino przy kominku. W innym towarzystwie. Może to było niewłaściwe. Może.. W tym momencie o tym nie myślał. Nie po to przejechał tyle drogi, żeby.. Właściwie, po co przyjechałeś idioto? – pomyślał zerkając na nią. Dowiedzieć się czy słowa Moniki są prawdą? A może z innego powodu? Zadawał sobie za dużo pytań. Odpowiedzi.. mogła udzielić tylko Elka. Teraz siedzieli, popijając wino, rozmawiając o tym, jak tu spokojnie. Nie wiadomo kiedy opróżnili butelkę. Potem jeszcze jedną. Obojgu wrócił humor. On opowiedział o kilku zabawnych sytuacjach z dzisiejszej imprezy. Głównie dotyczyły Krzyśka i Andrzeja. Naprawdę nie mogła uwierzyć, że psychopata Andrzej, zmienia się w człowieka. Przypominając sobie z nim randkę, wypiła duszkiem kieliszek wina. Oboje padli na poduszki, spoglądając w belki na suficie. Zamknęła oczy. Czuła, że wino dało jej lekko popalić. Gdyby teraz wstała, pewnie bardzo szybko by usiadła. Nawet pójście do toalety było sporym wyzwaniem. Mimo, że Tomasz milczał, to wciąż chciał ją zapytać o Mikołaja. W końcu, nabrał powietrza, odetchnął i zapytał wprost.

- Ty się rozstałaś z Mikołajem? – zerknął w jej stronę.

- Skąd Ty.. – spojrzała na niego. – Nie ważne. Nie Twoja sprawa. – mruknęła, odwracając się do niego plecami. Może była ciut pijana ale skąd on się dowiedział? Mikołaj? Nie. Niemożliwe.. – pomyślała, zaciskając wargi. Miała nadzieję, że na tym skończy drążyć temat.

- Nie moja? A czy przypadkiem.. Ostatnio nie Ty, zadałaś mi takie samo pytanie? – odparł zirytowany. – Chciałem tylko przypomnieć, że sama powiedziałaś, że nie dasz mi spokoju jak nie odpowiem. Odpowiedziałem a Ty? Czemu unikasz odpowiedzi? Tobie wolno pytać a mi nie? Jaka tu sprawiedliwość.

- Ale ja się dowiedziałam o tym z przypadku. Bo chciałeś i zrobiłeś głupotę odchodząc z pracy. – odwróciła się do niego. – Miałam siedzieć cicho?

- A ja mam siedzieć cicho i o nic nie pytać? Być może uciekłaś tutaj przez tego kretyna, a ja mam nie reagować? Skoro Ty mogłaś, ja też mogę. Podobno przyjaciele tak robią. – spojrzał na nią.

- Podobno przyjaciel powinien czasami odpuścić. – podniosła się lekko na łokciu, patrząc na niego. - Brzmi znajomo?

- Podobno ja pozwoliłem Ci się wtrącać w moje życie a Ty nie pozwalasz w swoje? – odparł, także się podnosząc. Teraz oboje patrzyli na siebie jak rozjuszone byki przed corridą.

- A możesz w końcu przestać gadać i pytać? – zmrużyła oczy.

- To może zamknij mi usta, bo nie mam zam.. – miał dokończyć, że nie ma zamiaru być dzisiaj cicho. Nie zdążył. To był impuls. Odruch, którego sama się nie spodziewała. Czemu? Po prostu, spontanicznie. W końcu sam się prosił. To był ułamek sekundy, gdy jej ręka znalazła się na jego policzku, a jej wargi dotknęły jego warg. Zamknęła oczy, zatapiając się w tym pocałunku. Chociaż przez chwilę, przez moment. Dopóki nie minie pierwszy szok. Musiała się tym nasycić. I nie był to szybki buziak. To był prawdziwie namiętny i czuły pocałunek. Nie był na to przygotowany. Nigdy się spodziewał, że ich kłótnia o brak odpowiedzi, skończy się w ten sposób. Ile razy o tym myślał? Sam nie wiedział. W wyobraźni, całował ją już nie pierwszy raz. Ale wyobraźnia była niczym, w porównaniu do tego co się właśnie wydarzyło. Ile było pasji w tym pocałunku.. Takiej agresji a jednocześnie.. cholernej czułości. Dał się temu ponieść. Trwało to tyle.. do póki brutalnie tego nie przerwała. Parę sekund i czar prysł. Co ona najlepszego zrobiła. Oderwała się od niego, odsuwając na co najmniej metr. Przyłożyła rękę do ust i spojrzała tępo przed siebie.

 

- Przepraszam.. – mruknęła.

- Bardzo dosłownie.. – wydusił z siebie ledwo co, będąc w podobnym szoku. Zacisnął wargi. Czuł na nich jej waniliowy balsam do ust. Zdecydowanie zamknęła mu usta. Nie spodziewał się, że zrobi to tak dosłownie. Ona chyba też nie. Patrzyła przed siebie zaczerwieniona, zawstydzona i nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Sam nie wiedział, co ma powiedzieć. Nie wytrzymała tej ciszy. Nie zważając na nic, podniosła się i tak jak była ubrana, w skarpetkach, bluzie i podkoszulce wybiegła z domu prosto na deszcz.

- Elka?! – krzyknął, raptownie się odwracając, gdy się zerwała. Długo nie czekając, zrobił to samo. Wyleciał na werandę, okalając wzrokiem gdzie ona jest. Nie znał tego miejsca. Nie wiedział, w która stronę ma iść. Dlaczego uciekła.. przecież. – Elka! Elka! nie wygłupiaj się! – krzyknął. W końcu, wyszedł z ogrodu, z rozwiązanymi sznurówkami, wiążąc je niezdarnie po drodze. Szedł przed siebie

Elka nie wiedziała, jak daleko pobiegła. Chociaż znała to miejsce, teraz chyba się zgubiła. Deszcz przemoczył ją całkowicie. Tak wyglądała, jak się czuła. Stanęła pod jednym z drzew, opierając się o pień. Jak mogła, tak dać się ponieść. – pomyślała, patrząc przed siebie. W czarną przestrzeń lasu. Nigdy nie powinna była tego zrobić. Teraz całkiem straciła nadzieję, że kiedyś, coś z nim.. Osunęła się bardziej na ziemię. Po jej policzku, popłynęły łzy. Teraz pozostawało jej zmienić osobowość, przejść operację plastyczną i wyjechać z kraju. Elka Ty idiotko. – mruknęła, waląc tyłem głowy o pień. Rzuciłam się na niego jak wariatka. – pokręciła głową. 

Stracił rachubę czasu. Nie wiedział, ile jej nie ma. Gdzie jest. Szukanie jej w środku nocy, w taką pogodę.. To był jakiś obłęd. Nie odpowiadała na wołanie. Wiedział, czym grozi wyjście w taką ulewę. Co ona miała na sobie? Prawie nic.. Przy deszczu, było niecałe 10 stopni o tej godzinie. Przystanął na chwilę. Strach go sparaliżował. Nie wiedział, gdzie ma iść. Musiał się ogarnąć i znaleźć ją jak najszybciej. Błądził między kolejnymi drzewami. Kilkanaście metrów dalej, zobaczył ją. Siedziała skulona jak małe dziecko. Podbiegł do niej natychmiast, padając na kolana. Potrząsnął jej ramionami.

- Elka! – krzyknął. – Czyś Ty oszalała? Coś Ty zrobiła? Dlaczego uciekłaś? – objął ją, próbując podnieść. Nie dała się. Nie chciała się ruszyć z miejsca. Nie chciała spojrzeć mu w oczy.

- Zostaw mnie.. – schowała twarz w dłoniach. – Okropnie mi wstyd. Nie wiem co mnie.. - oparła czoło o kolana.

- Zgłupiałaś? Nie zrobiłaś nic złego.. Chodź do domu. – ścisnął mocniej jej ręce. - Proszę Cię, rozchorujesz się na zapalenie płuc.

- Rzuciłam się na Ciebie jak wariatka to mało? – krzyknęła mu prosto w twarz. Tym samym, zmusiła się do spojrzenia na niego.

- Przestaniesz w końcu tyle gadać?! – krzyknął tak jak ona, ujmując jej twarz w dłonie. Dotykał przez chwilę kciukami jej policzków, spoglądając w oczy. Chciała coś powiedzieć, ale nie pozwolił jej na to. Tym razem on zamknął jej usta, w najbardziej skuteczny sposób jaki mógł. Robiąc dokładnie to samo co ona. Przez dłuższy moment skradał jej czuły pocałunek, nie bacząc na konsekwencje. Pogłębiał go, aż zbrakło mu oddechu. Dopiero wtedy się odsunął, ale na odległość spojrzenia. – Jesteśmy kwita. – szepnął cicho.

- Co Ty.. – mruknęła oszołomiona jego zachowaniem. Jego pewnością z jaką to zrobił. Takiego go nie znała. Pewnego i zdecydowanego.

- Chodź do domu. – popatrzył na nią, podnosząc z ziemi za ręce.

Kilka minut później, weszli do domu. Żadne z nich, nie powiedziało ani słowa przez całą drogę. Oboje byli przemoczeni do suchej nitki. Popatrzyli po sobie, stając w salonie. Usiadła przy tlącym się ogniu. Tomasz dorzucił drewna, po czym zniknął w łazience. Moment później, szedł z dwoma ręcznikami, kładąc je na fotel. Widział jak się cała telepie z zimna. Spojrzała na niego zdziwiona tym, co właśnie zaczął robić. Ściągnął z siebie przemoczoną koszulę, rzucając na dywan, to samo zrobił ze spodniami. Został w samej bieliźnie. Ją też powinien zdjąć, ale zaoszczędził jej tego widoku.

- Rozbieraj się. – spojrzał na nią.

- Co?! – popatrzyła na niego jak na wariata.

- Ściągaj z siebie to wszystko. Jak się zaraz nie zagrzejesz, to może być tylko gorzej. – spojrzał na nią. – Chodziłem po górach. Wiem co trzeba zrobić, kiedy człowiek jest przemoknięty i przemarznięty. No już.. Na co Ty czekasz? Chcesz w tym siedzieć?

- Nie rozbiorę się.. – mruknęła pod nosem.

- Elka! Nie każ mi robić tego siłą. Nie będę patrzył. – odwrócił się tyłem. - Na litość Boską.. czy Ty zawsze jesteś taka uparta?

Zawahała się. Wiedziała, że ma rację ale.. W końcu, odwróciła się do niego plecami, ściągając bluzę i podkoszulek. Została w samych majtkach. Zakrywając się kocem, tak szczelnie jak się dało. Nawet głowę. Zerknął w jej stronę. Gdy zakryła się kocem, całkiem się odwrócił. Usiadł za nią i mocno się przytulił, rozcierając jej ramiona przez koc. Sam powoli się rozgrzewał ale z nią było gorzej. Całkiem przemarzła. Ręce wciąż miała lodowate, mimo próby ich rozgrzania. Przyłożyła je do ust, chuchając w nie ciepłym powietrzem. Po chwili, sam jej pomógł. Złapał jej dłonie i zaczął rozcierać. Przytulony do jej pleców oparł brodę na jej ramieniu.

- Nie musiałaś uciekać.. – szepnął cicho.

- Proszę Cię.. nie wracajmy do tego. – mruknęła, zażenowana.

- Dalej Ci zimno? – spojrzał na nią z troską w oczach.

- Trochę.. Zaraz mi przejdzie. – odparła, wciąż się trzęsąc. Nie wiedziała tylko, czy bardziej przez niego czy faktycznie  z zimna.

- Tylko nie ucieknij teraz znowu.. – mruknął jej na ucho.

-  Co?! – spojrzała na niego przestraszona. Nie wiedziała o co mu chodzi. Nie wiedziała ale poczuła. Wlazł do niej pod ten koc. I przytulił tak jak do tej pory. Tylko, że nie dzielił ich żaden materiał. Objął ją dłońmi na wysokości ramion, wtulając twarz w jej mokre włosy. Zamknął oczy. Czemu tak waliło mu serce? Starał się być spokojny. Elka odruchowo wsunęła ręce pod koc i zakryła piersi. Nie miał prawa nic widzieć, ale zrobiła to dla własnego komfortu.. Siedziała jak na szpilkach. Patrzyła w ogień i ani drgnęła. Teraz to już było do przesady niebezpieczne. Zaschło jej w gardle. Musiała się uspokoić. Oddychać powoli. Przecież nic nie robią. Tylko ją ogrzewa ciepłem własnego ciała. Nic więcej. Powoli, przestała się telepać. Zrobiło jej się znacznie cieplej. W końcu się rozluźniła i bardziej oparła o jego tors. – Przepraszam. – szepnęła z grymasem na ustach. Czuła się zawstydzona całą sytuacją.

- Za co? Za strach jaki mi napędziłaś? Czy znów za tamten pocałunek?– mruknął pod nosem. – Ela nie rób mi tego więcej.

Kochani :*

Tyle obiecywałam a tak na prawdę.. Nie wiem, nie jestem zadowolona. Z początku ta część miała wyglądać inaczej, wyszła inaczej.. Czy lepiej czy gorzej, sami oceńcie. Mam nadzieję, że tragedii nie ma i mnie nie rozniesiecie za to. :(