49. "W tej pozycji?"

Tomasz nie zwrócił uwagi, o której się położyli. Z pewnością, był środek nocy. Oboje trochę się ogarnęli, po tej dość dziwnej i dwuznacznej sytuacji, jaka między nimi zaistniała. Stało się, ale.. Lepiej było o tym głośno nie mówić. Jakby oboje chcieli ukryć fakt, że się pocałowali. Czy pocałunek, na wariackich papierach, pod wpływem alkoholu i silnych emocji, ma znaczenie? – takie pytanie, miała w głowie Elka, gdy się położyła. Pomimo wszystko.. postanowili oboje zostać w salonie, przy kominku i tam się zdrzemnąć. Ich ubrania suszyły się w łazience. O ile Elka miała się w co przebrać, to Tomek, nie miał tego luksusu. Przyjechał do niej spontanicznie, nie spakowany. Prosto z imprezy. Położył się spać w bokserkach, owinięty kocem jak mumia. Teraz, leżała obok niego, odwrócona plecami. Zanim się jeszcze położyła, obserwował ją, jak krzątała się po pokoju. Właściwie to ukradkiem. Niby spał ale.. coś tam jednak widział. Przebrała się w jakąś luźną koszulę do połowy uda. Czy wszystkie jej piżamy musiały być jasne? Czy nie ma jakiejś ciemniej, w której nie odznaczałoby się to i owo? – zacisnął powieki. Co tez mu chodziło po głowie.

Po cichym dobranoc z ust Elki, starał się zasnąć. Tak jak ona. Odwrócona do niego, wyglądała jakby spała. W rzeczywistości, patrzyła w igrające ze sobą płomienie. Były trochę podobne do nich. Igrały ze sobą, ale nie mogły być razem. Spalały się w kilka sekund i znikały. Pozostawało po nich tylko wspomnienie. Po nich tez tak będzie. Wyjedzie stąd albo oboje wyjadą. Wrócą do obowiązków.. Do całego życia. To co jest tutaj, pozostanie tylko mglistym nierealnym wspomnieniem. Zamknęła powieki. Próbowała sobie przypomnieć jego pocałunek. Był taki.. Przygryzła wargę, uśmiechając się przy tym. To było zdecydowanie lepsze, niż w jej snach. Wziął ją w ramiona i uciszył.. Mógłby to robić częściej. – westchnęła cicho. Jednak nie na tyle cicho, by tego nie usłyszał. 

Nie spała czy coś jej się śniło? – pomyślał, spoglądając w jej stronę. Nie mógł zasnąć. To wszystko, co się wydarzyło w jego życiu w przeciągu dwóch dni.. Dlaczego, to nie może być takie proste? To co się stało, zostanie tutaj..  I w jego wspomnieniu. A jeśli postawiłby sprawę jasno? Jeśli.. Przeszył go dreszcz. Przykrył się jeszcze bardziej. Chciał chociaż chwilę się przespać. Obudziło go skrzypienie. Kiedy zasnął? Nie był pewny. Elki nie było obok. W pomieszczeniu było trochę chłodno, ale nie zimno. W oknie, na przeciwko niego, dostrzegł, iż na dworze świta. Zaczynał się nowy dzień. Tomasz był nieco obolały. Spanie na podłodze nie było szczytem luksusu. Nawet na miękkiej kołdrze. Dopiero gdy usiadł, zobaczył, że nie jest sam w pokoju. Elka stała przy drugim oknie, wpatrując się przed siebie. Dotykała dłonią, a raczej palcem szyby, malując niewidzialne znaki. Mocno zamyślona, zdawała się być gdzieś daleko. Podniósł się, owinięty kocem i podszedł do niej. Przez chwilę, zdawało się, że nie zauważyła jego obecności. Zrobił jeszcze jeden krok i cicho mruknął jej nad uchem. – Hej... Po tym, odwróciła się w jego stronę i oparła tyłkiem o parapet. Popatrzyła na niego całkiem poważna. Przełknął ślinę. Nie wiedział, co oznacza ten wzrok. W tym momencie mógł spodziewać się dosłownie wszystkiego. Mogła go wyrzucić, kazać wracać do Warszawy. Zamiast słów, poczuł jej wargi na ustach. Stając na palcach, najpierw dotknęła jego policzka a potem skradła delikatny pocałunek. Jeden na początek. Na oswojenie się. A Skoro nie protestował.. zrobiła to ponownie. I kolejny raz. Z każdym razem odważniej, namiętniej. W końcu nie wytrzymał, puścił koc jakim był owinięty, zostając w samej bieliźnie. Objął jej policzki, tak jak wczoraj, bez głębszego zastanowienia, wpił się w jej usta. Nie był tak delikatny jak ona na początku. Oparł ją o okno, napierając całym sobą. I nie był to jeden namiętny pocałunek. To był cały ciąg pocałunków. Co kolejny to gorętszy. Gdy na chwilę, oboje przestali, spoglądali sobie porozumiewawczo w oczy. Oboje widzieli w nich to samo. Walkę z samym sobą przed tym, co od dłuższego czasu, wisiało w powietrzu. Zabrał ręce z jej policzków, stając między jej nogami. Oparł dłonie o parapet. Tuż obok jej ud. Musiał się opanować. Złapać oddech a przede wszystkim, nie dać się ponieść podnieceniu, jakie w nim drzemało. Byłoby to proste gdyby nie jej bliskość. Wciąż pachniała migdałowym płynem do kąpieli, którego użyła w nocy. Nosem dotknął jej gładkiego policzka, minimalnie dotykając go również lekko rozchylonymi wargami. Miała zamknięte oczy, gdy przez chwilę na nią spojrzał. Teraz i on przymknął powieki, opuszkami palców dotykając jej nóg. Robił to powoli. Powoli jego palce sunęły coraz wyżej. Pod materiał koszulki, jaką miała na sobie. Specjalnie, ominął ten fragment gdzie zaczynały i kończyły jej figi. Jakby chciał ją tym bardziej rozjuszyć. Jego obie dłonie, znalazły się pod jej bluzką, na jej nagich plecach. W ten sposób, bardziej ją do siebie przyciągnął. Ona oparła swoje dłonie o jego klatkę piersiową, zbliżając wargi do jego szyi. Poczuł, jak muska jego skórę. Jak każdy jej pocałunek rozpalał jego zmysły. To, co do tej pory jedynie mu się śniło, teraz miał tak blisko. Mógł zadrzeć z niej resztki ubrania, kochać się z nią i zapomnieć o wszystkim. A jednak nie.. Wolał się tym nasycić tak długo, jak oboje wytrzymają. Jej ręce błądziły po jego plecach. Zsuwając je coraz niżej, specjalnie, odrobinę, zaczepiła palcami o krawędź jego bokserek. Obsunęła je może o trzy centymetry.. Nie więcej. W tym momencie, całkiem przysunął ją do siebie. Oboje czuli swoje podniecenie, którego nie byli w stanie już dłużej powstrzymywać. Obejmując ją.. pociągnął za sobą. Tam gdzie spali. Muskał delikatnie jej wargi. Gdy się położyła, pochylił się nad nią. Odgarnął palcami jej blond włosy z twarzy. Nagle, odwróciła się od niego. Uśmiechała się. Widział to. Przylgnął do jej pleców. Teraz znów mógł całować jej szyję, jej lekko odsłonięte ramię. Jego ręką błądziła po jej udzie, aż pod koszulkę, zatrzymując się na brzuchu. To tam, jego palce ledwie muskały jej skórę. To droczenie, powoli dawało mu się we znaki. I musiała to czuć, gdy był do niej przytulony. Cicho westchnął, zamykając oczy. Gdy je otworzył.. Elka wciąż leżała obok niego ale.. patrzyła na niego.. Odwrócona w jego stronę, przytulona do poduszki, obserwowała od jakiegoś czasu jak spał. Nie tak dawno się przebudziła. A właściwie to, on ją obudził. Niespokojnie oddychał. Była ciekawa, co mu się śniło. Tomasz przyłożył rękę do ust. Dopiero teraz zrozumiał, że to był jego sen. Cholernie prawdziwy sen. Miał wrażenie, że właśnie spalił się ze wstydu. Oddychał niespokojnie. Wciąż wszystko w nim buzowało..

- hej – zapytała przytulając poduszkę. – Miałeś jakiś koszmar?

- hej.. – szepnął w jej stronę. - Czemu o to pytasz? – odparł zaskoczony a jednocześnie zmieszany tym pytaniem.

- Dziwnie oddychałeś.. jakbyś się zmęczył.. – spojrzała na niego.

- Przepraszam.. – mruknął, podnosząc się. Musiał się czym prędzej ewakuować do toalety. Uciekł razem z kocem, którym był przykryty. Elka zmarszczyła czoło. Nie bardzo wiedziała, czemu wyleciał jak torpeda. Ale nie miała zamiaru się nad tym zastanawiać. Była głodna. Ostatni posiłek, jadła wczoraj o 16.. teraz to poczuła. Bolał ją kark ale wiedziała, że to minie. Podreptała do kuchni, przygotować jakieś śniadanie. Coś, czego nie przypali, nie zepsuje i da się zjeść. Kanapki były najprostszym rozwiązaniem. Z łazienki dobiegł ją szum wody. Tomasz musiał brać prysznic. Naprawdę, to musiał być jakiś dziwny sen, skoro wyleciał od razu pod prysznic. W życiu, nie podejrzewała, że mogła być główną winowajczynią jego obecnego stanu.

Z tego co miała w domu, co kupiła po drodze, zrobiła całkiem smaczne śniadanie. Naszykowała im kawę w kubkach i usiadła przy stole. Chciała na niego zaczekać. Woda przestała szumieć. Dźwięk otwieranych drzwi, spowodował, że spojrzała w kierunku wejścia do kuchni. Na bosaka, w ręczniku na biodrach, Tomek przeparadował  przez korytarz. Uśmiechnęła się pod nosem. Mogła zaczekać, aż się ubierze ale.. Czemu odmawiać sobie widoku?

- Tomek? – krzyknęła głośniej.

- Słucham? – odparł stojąc w salonie.

- Chodź coś zjesz.. śniadanie zrobiłam. – krzyknęła, stukając palcami o kubek. Chwilę zajęło mu zastanowienie się czy iść do niej. Stanął, ale w drzwiach, tak na wpół zaglądając do kuchni. Popatrzyła na niego. – Czemu tak stoisz? No chodź, kawa stygnie.

- Nie chcę paradować w ręczniku. Chciałem się najpierw ubrać ale.. jeszcze nie wszystko wyschło.. – popatrzył na nią.. 

- Mówisz poważnie? No proszę Cię. Jakbym nie widziała Cię już w tym stroju. – uniosła brwi. – Wstydzisz się mnie?

- Nie.. – pokręcił głową. – Sama tego chciałaś. – zaśmiał się, wchodząc do kuchni. Nie zauważył tylko jednego. W momencie, gdy stał przy futrynie, jego ręcznik zaczepił się o stary, zardzewiały gwóźdź. Gdy tylko ruszył w jej kierunku, wiązanie puściło i ręcznik spadł na ziemie. Przez chwilę, gdy to się stało, patrzyła na niego, a raczej mrugała powiekami jak szalona. Bezwiednie rozchyliła usta. Po chwili, natychmiast odwróciła głowę, zatykając ręką usta. Chciało jej się jednocześnie śmiać, a z drugiej strony, cieszyła się jak dziecko. Taki widok z rana? No to już go widziała całego. Raz tyłek, teraz reszta. Tomasz zabrał ten ręcznik w pośpiechu, mało nie łamiąc przy tym nóg. Zakrył się natychmiast, zawstydzony tym co się stało. To był dla niego feralny poranek. Najpierw taki sen a teraz to? Co jeszcze go dziś czeka? Patrzył na Elkę jak się chichocze pod nosem, odwrócona w stronę ściany. – Bawi Cie to?  - odezwał się w końcu, niby zły, że się z niego śmieje.

- Przepraszam.. – spojrzała na niego, zaciskając wargi. Widać było, że wciąż chce jej się śmiać. Jej oczy cieszyły się, jak na widok najlepszego bezowego tortu. – Już.. – znów zgryzła wargi w uśmiechu. – Już przestaje. Wybacz. – odetchnęła głębiej. Wiedziała, że nie zapomni tego widoku. Nie tyle jego samego, co jego miny, gdy został całkiem nago.

- Jesteś w moim życiu chodząca katastrofą, wiesz? – spojrzał na nią, siadając naprzeciwko. Wziął kubek i od razu napił się kawy. – choroby, poparzenia, obnażenie .. Co jeszcze mnie z Tobą czeka?

- Żyj ze mną, to dopiero jest wyzwanie. Nikomu się to jeszcze nie udało . – roześmiała się. – Smacznego. – podsunęła mu talerzyk z kanapkami. – Idę się ubrać. – spojrzała na niego. – Jeśli jeszcze nie masz mnie dość i nie spieszy Ci się do Warszawy.. to zapraszam potem na spacer. – uśmiechnęła się, zostawiając go samego w kuchni.

Pokręcił głową. Czasami za nią nie nadążał. Zjadł przygotowane kanapki. Potem posprzątał po śniadaniu, i dopiero wtedy się ubrał. Zakręcona noc, zakręcony poranek.. co się jeszcze wydarzy? Wyszedł przed dom. Dopiero teraz zrozumiał, o czym mówiła. Uśmiechnął się bezwiednie. Kiedyś marzył o takim domu, o takim miejscu. Potem poznał swoją byłą dziewczynę. Była podróżniczką. To z nią, zwiedził pół świata. Jeździli w najbardziej niedostępne rejony. Gdy odeszła.. wszystko się zmieniło. Sylwia też nigdy by tak nie zamieszkała. Lubiła luksus. Lubiła wielkie miasta. To nie było dla niej. Właśnie teraz o niej pomyślał. Poszedł do samochodu. Wziął telefon, który zostawił na siedzeniu. Trzydzieści połączeń? – mruknął, marszcząc czoło. Musiał do niej zadzwonić. Tylko co powie? Że zaszył się w domku nad jeziorem? Z Elką? Że się całowali i że.. – pokręcił głową. Odetchnął głęboko wybierając jej numer. Zaczekał aż odbierze.

- Tomasz? – usłyszał w słuchawce. – Gdzie Ty jesteś? Ja odchodzę od zmysłów. Dzwonię i dzwonię, nie odebrałeś ani razu. – krzyczała w słuchawce, wściekła jak osa. Dał jej się nakrzyczeć, po czym spokojnym głosem, odpowiedział.

- Wyjechałem.. Jest coś, co nie dawało mi spokoju.– odparł.

- O czym Ty mówisz? Gdzie jesteś? – nic z tego nie rozumiała.

- Jak wrócę, to porozmawiamy. – odetchnął głębiej.

- Do cholery jasnej.. Tomasz? Co się z Tobą dzieje? Wracam do Warszawy, wciągam do Ciebie rękę a Ty co? Wyjeżdżasz bez słowa na drugi dzień? – znów podniosła głos. - Jak Ty się zachowujesz?

- Przepraszam. Tak wyszło. Ja muszę być pewny jednej rzeczy. Inaczej.. to się nie uda Sylwia. Przykro mi, ale potrzebuje uporać się sam ze sobą. – westchnął, spoglądając w kierunku werandy. Stała tam Elka, spoglądając na niego. 

- Kiedy wrócisz? – odparła spokojniej. Wiedziała, że nie ma co z nim walczyć. Gdy tylko tego próbowała, zawsze skutek był odwrotny.

- Jutro.. może pojutrze.. – popatrzył w stronę stawu.

- No dobrze, tylko uważaj na siebie. I nie rób żadnych głupot, słyszysz? – mruknęła, nie wiedząc co się z nim dzieje. - Słyszysz?

- O to się boję najbardziej. Cześć. – mruknął, rozłączając się.

Tomasz?! – krzyknęła, ale już nic więcej nie usłyszała. W telefonie rozbrzmiewała jedynie głucha cisza. Sylwia usiadła na kanapie. Zaczęła się zastanawiać, gdzie on jest. Może jest u Elki? Może ona wie? – pomyślała. Ale co.. zadzwoni do niej? Przecież jeśli to zrobi, wyjdzie na idiotkę. A może Mikołaj coś wie.. – zastanowiła się przez chwilę. Wczoraj Tomasz wyszedł na imprezę pożegnalną.. i od tej pory nie wrócił. Coś się musiało tam stać.. Nie było innego rozwiązania. Tylko co? Nie miała telefonu do Suszyńskiego ale wiedziała, gdzie pracuje. Była ta godzina, że na pewno zastanie go w redakcji. Ubrała się i wkrótce wyszła z domu.

Elka obserwowała Tomasza, gdy rozmawiał przez telefon. Właśnie wtedy wyszła z domu, po tym, jak sama odsłuchała nagrane wiadomości. Przez cały wieczór i noc, miała wyłączoną komórkę. Dzwoniła Natalia, która przeprosiła ją za Tomasza. Powiedziała, że dała mu adres i jedzie do niej. Swoją drogą, teraz była jej za to dozgonnie wdzięczna. Dzwonił też Mikołaj. Trzy razy. Nagrał się jej. Pytał ironicznie, dlaczego nie przyszła na imprezę Tomasza. Był pijany. To było słychać w jego głosie. Potem nagrał jej jeszcze jakiś bełkot, ale nic nie zrozumiała. Teraz zastanawiała się, z kim rozmawia Tomasz. Miał dziwną minę. Pewnie gadał z Sylwią.. bo z kim innym. Gdy skończył rozmowę, podszedł do niej. Ona opierała się o barierkę werandy niczym Julia, on stał niżej w ogrodzie.

- Jakie plany? – uśmiechnął się do niej.

- Miałam zapytać o to samo. Wracasz już do Warszawy? – zapytała zgryzając wargę. W duchu modliła się żeby jeszcze nie wyjeżdżał.

- A chcesz żebym wrócił? – uniósł lekko brwi.

- Przecież zaprosiłam Cię na spacer. – uśmiechnęła się, stukając placami w drewnianą poręcz.- To chyba wyklucza opcję wyjazdu.

- No to nie mogę odmówić. – odparł z uśmiechem.

Wkrótce, oboje spacerowali wydeptaną ścieżką. Tu naprawdę było pięknie. Jako fotograf, Tomasz podziwiał otaczającą go naturę. To był dobry pomysł, żeby zabrać aparat z samochodu. Zrobił kilka naprawdę dobrych zdjęć. Oczywiście, Elka uciekała od obiektywu jak się tylko dało. Robiła mu w ten sposób na złość. W końcu odpuścił i przestał ją do tego namawiać. Usiedli sobie na większej polanie. Z tego miejsca, mieli widok na sporą część wsi. To był w sumie niewielki pagórek, ale bardzo urokliwy. Elka położyła się w trawie, spoglądając w niebo, na leniwie płynące obłoki. Za uchem miała wpleciony polny kwiatek. Dla wygody, wsunęła ręce pod głowę. Tomasz zerknął na nią. Wolał sobie posiedzieć. Gdy zamknęła oczy, wtedy ukradkiem zrobił jej zdjęcie. Zdradziła go jednak migawka aparatu. Wiedział, że zaraz mu się za to oberwie.

- Ej! – otworzyła jedno oko. – Co ja Ci mówiłam? Nie lubię jak ktoś mi robi zdjęcia. – wystawiła mu język. – Skasuj to.

- Nie mam zamiaru. – uśmiechnął się zaczepnie. – Chyba, że mnie zabijesz, odbierzesz aparat i wtedy skasujesz. – roześmiał się, mrużąc oczy od słońca. Żeby na nią patrzeć, osłonił ręką oczy.

- Prowokujesz mnie? Wiesz, że dla Ciebie to się może źle skończyć? – podniosła się trochę na łokciu, też mrużąc oczy.

- Jak mam zginąć, to chociaż chcę mieć z tego jakąś zabawę. – zaśmiał się, robiąc unik, gdy chciała mu zabrać aparat. – Oj słabo się starasz.. – zmrużył oczy. – Tylko na tyle Cię stać? - uniósł brwi.

- Zemszczę się, nie znasz dnia ani godziny. – mruknęła mrużąc oczy. 
- Czekam z niecierpliwością. - uśmiechnął się pod nosem.
- Lubisz konie? - zmieniła raptem temat.

- Lubię, nawet więcej.. umiem jeździć konno. – spojrzał na nią.

- Poważnie? Nigdy nie mówiłeś. – zaciekawiły ją jego słowa.

- Nie było okazji. – zerknął na nią. – To co z tymi końmi?

- Chodź. – podniosła się z trawy, otrzepując spodnie.

Mniej więcej, w podobnym czasie, gdy Elka zabrała gdzieś Tomasza, Sylwia właśnie wchodziła do redakcji. Nie znała tu wielu osób. Nie to jednak było ważne. Chciała się spotkać z Mikołajem. Widok Sylwii, zaskoczył Monikę. Gdy pojawiła się w recepcji, od razu powiedziała jej, że przecież Tomasza nie ma. Skarciła ją spojrzeniem, że ona nie do Tomasza i poszła. Mikołaj siedział przed komputerem. Łeb mu napieprzał równo. Wczoraj zdecydowanie za dużo wypił. Malena się do tego przyczyniła. Z premedytacją, proponowała mu kolejne drinki. Nie mógł się skupić na pisaniu. Jego wzrok, przykuł widok zgrabnych nóg, opiętych czarnymi rajstopami. Spojrzał wyżej. A to dopiero niespodzianka.

- Cześć Sylwia. – wstał, witając się z nią pocałunkiem w policzek.

- Cześć, możemy porozmawiać? Ale nie tutaj. - uśmiechnęła się.

- Jasne. Chodź, pojedziemy na lunch. – zabrał marynarkę z krzesła, po chwili, razem z nią, znikając za drzwiami windy. Niedługo potem, odjechali spod redakcji. 

Monikę zainteresowała ta scena. Dziewczyna Tomasza i chłopak Elki? Albo raczej były chłopak? To śmierdziało. Jeszcze nie wiedziała czym. Postanowiła, że porozmawia o tym z Elką, jak wróci z urlopu. Sylwia, nie chciała zdradzić Mikołajowi o co chodzi, gdy jechali do restauracji. Wolała bezpiecznie dotrzeć na miejsce. Od Tomasza słyszała, że bywa porywczy, także nie ryzykowała. Kiedy usiedli przy stoliku, składając zamówienie, wtedy zaczęli rozmawiać.

- No więc jak tam? Jesteś zadowolona z odejścia Tomasza z redakcji? – zapytał, opierając się o krzesło. - Chyba postawiłaś na swoim.

- Jak najbardziej. W końcu rozwinie skrzydła. Tutaj się marnował. – odparła. Nie to ją interesowało. – Posłuchaj.. Czy wczoraj na imprezie.. zdarzyło się coś dziwnego? Jakiś incydent?

- Wczoraj? A chodzi Ci o imprezę Tomasza? Nie.. Nie kojarzę nic takiego. Trwała chyba do 19… Potem towarzystwo się rozeszło. A czemu pytasz? – poparzył zaciekawiony.

- No właśnie.. zastanawiam się. Tomasz nie wrócił do domu na noc. Gdzieś wyjechał. Nie mam pojęcia gdzie. Dziś zadzwonił, powiedział, że miał jakąś sprawę i wróci jutro lub pojutrze.. – wzruszyła ramionami. – Nie pasuje mi to.. Jaką on może mieć sprawę? Przecież odszedł z pracy. To nic służbowego więc..

- Zaraz chwila.. - dopiero teraz zrozumiał, o co chodzi. - Tomasz wyjechał? – Mikołaj bardziej się do niej nachylił. – Wczoraj?

- No właśnie o tym mówię. Tak wczoraj. – popatrzyła na niego, potwierdzając raz jeszcze swoje słowa. – Ty coś wiesz na ten temat?

- Może.. Ale to tylko moje podejrzenie.. – zastanowił się, próbując łączyć fakty. – Elka wczoraj nie przyszła na to spotkanie.

- No co Ty mówisz? Elka nie przyszła? To do niej nie podobne. – zdziwiła się, nie wierząc w to co słyszy. - Dlaczego nie przyszła?

- Tak. Też mnie to zdziwiło. Co jak co.. W końcu tacy przyjaciele podobno.. I nie przyszła. – spojrzał na nią. – Wzięła kilkudniowy urlop. Dziś się dowiedziałem. – napił się odrobinę wody.

- Ale jak to dziś.. To nie wiedziałeś, że zamierza.. Chwila. Brzmisz tak, jakbyś nie wiedział, co się z nią teraz dzieje. – spojrzała na niego, wyłączając telefon, który dzwonił po raz drugi.

- Przedwczoraj się rozstaliśmy. – odparł krótko.

- Słucham?! Zostawiłeś ją? – zrobiła wielkie oczy.

- Wyobraź sobie, że nie – zaśmiał się z ironią. – Ona zostawiła mnie.

- Nie wierzę.. w to co mówisz. Moment.. Ty myślisz, że oni są razem? – zmarszczyła czoło, teraz obawiając się najgorszego.

- Nie mam pojęcia. Podejrzewam, że tak. – popatrzył na nią.

- A to suka..- mruknęła pod nosem.

 Mikołaj uniósł brwi. Takie słowo w ustach Sylwii? Nie spodziewał się tego po niej. Ale cóż.. Jeśli to co podejrzewali, było prawdą? Wcale jej się nie dziwił. Miał ochotę przyłożyć Tomaszowi. Nie tylko w pysk. A jeśli oboje sobie z nich zakpili? Jeśli coś między nimi było od dawna? Teraz mieli okazję uciec… Dyskusja o parze uciekinierów, trwała jeszcze długo. Musieli ustalić strategię a przede wszystkim, znaleźć ich. I to jak najszybciej.

Po nie zbyt długim spacerze, Elka z Tomkiem, dotarli do stadniny koni. Był to ośrodek jeździecki, szkółka i prywatne hobby jednego z mieszkańców wsi. Na początku, inni mieszkańcy uważali to za głupotę i snobizm. Z czasem, okazało się, że właściciel jest bardzo porządnym człowiekiem. Kochał wieś, kochał naturę, zwierzęta i zawsze był pomocny dla wszystkich. Wkrótce, był jednym z nich. Nie zasranym Warszawiakiem, jak nazywali tu niektórzy gości ze stolicy. Przywitali się z właścicielem, który oprowadził ich po ośrodku. Zaczynając od stajni, po szkółkę. Elka zapytała, czy istnieje możliwość wypożyczenia konia, na jakąś dłuższą wycieczkę. Nie tylko po zamkniętym obszarze. Nie było przeszkód. Musieli jedynie złożyć małe oświadczenie.. Właściciel, nie chciał mieć potem kłopotów w razie wypadku. Tomasz stał z boku. To ona była od załatwiania spraw. Każdego umiała tak zagadać, że odmówienie jej, byłoby grzechem. W tym wszystkim, diametralnie różniła się od Mikołaja. Umiał wszystko załatwić, ale robił to podstępem. Ona, życzliwością. Gdy skończyła rozmawiać, podeszła do Tomka.

- Zobaczymy, czy nie kłamałeś i na prawdę umiesz jeździć. – spojrzała na niego. - Bo jeśli skłamałeś.. to oboje mamy spore kłopoty.

- Nie ryzykowałbym Twojego życia. – uśmiechnął się do niej.

Poszli do stajni, gdzie dostali podobno łagodnego i przyjaznego konia. Mogli wziąć dwa, jednak nie chciała. W sumie nie jeździła dawno, a skoro on umiał jeździć.. Tak będzie czuła się bezpieczniej. Kiedy go wyprowadzili, pomógł jej wsiąść. Było przy tym trochę śmiechu. Uświadomiła sobie, że ostatni raz robiła to z 6 lat temu. Za drugim podejście, udało się. Siedziała na koniu. Tomaszowi poszło sprawniej. Była zdziwiona. Nie podejrzewała go o takie umiejętności. Usiadł za nią, przysuwając się bliżej. Wciąż się denerwowała, gdy dzieliło ich raptem kilka centymetrów. Tym bardziej, gdy pochylił się, by szepnąć jej na ucho. Jednocześnie wziął z jej rąk lejce.

- Jesteś pewna? – uśmiechnął się.

- Czego mam być pewna? – odwróciła się, spoglądając mu w oczy. Za szybko, zdecydowanie za szybko biło jej serce.

- Że chcesz ze mną jechać. – roześmiał się, widząc jej strach w oczach. Jej za szybko bijący puls, widoczny w drgającej szyi. Denerwowała się. Był ciekaw, czy jej strach był związany z jazdą. A może jednak z tym, że byli znowu tak blisko. Za blisko.

- Jedźmy. – mruknęła cicho, odwracając od niego głowę.

Niedługo potem, przemierzali kolejny kilometr sąsiedniej wsi. Z początku, miała obawy. Jednak po chwili, już była pewna, że jest bezpieczna. Tomasz jechał tak płynnie, jakby płynął. Nie odczuwała strachu. Może właśnie dlatego, że był obok. Ogólnie nie bała się jazdy konnej. Jednak mimo to, nigdy nie czuła się tak swobodnie. Kiedyś jeździła z Wojtkiem. Ten to był wariat. Jemu nigdy nie ufała. Zawsze miał szalone pomysły. Bez ostrzeżenia, przyspieszał, zatrzymywał się.. A tu? Zero stresu. Lekka przyjemna wycieczka. W końcu zatrzymali się. Chciał dać trochę odpoczynku zwierzęciu, zanim wrócą. Zsiadł i pomógł jej zsiąść. Może specjalnie a może po prostu, poślizgnęła się na trawie i wylądowała w jego ramionach. Zawstydzona bezradnością, uniosła ręce, kręcąc głową. Usiadła pod starym dębem. Drzewo dawało trochę cienia.

- I jak? Zadowolona? – zerknął na nią, robiąc teraz zdjęcie okolicy. Sfotografował też konia. Był wybitnie pięknie umaszczony. W słońcu, jego sierść momentami mieniła się jak złoto. Z czułością pogłaskał go po grzbiecie. Dopiero wtedy usiadł obok.

- Nawet nie wiesz jak bardzo. Dawno nie miałam takiego popołudnia. Zero pracy, myślenia. Tylko przyjemność. – uśmiechnęła się spoglądając na niego. – Dziękuję Tomek.

- Za co? Nic takiego nie zrobiłem. – wzruszył ramionami.

- Za wczoraj. Ogarnąłeś taką wariatkę jak ja. – uśmiechnęła się.

- Ktoś musiał. Padło na mnie. – zerknął na nią, uśmiechając się.

- A ten pocałunek.. – zaczęła, ale nie pozwolił jej skończyć.

- Był miły. – spojrzał na nią. 

Nie chciał o tym rozmawiać. Dodatkowo.. na wspomnienie tego, co mu się dziś przyśniło, robiło mu się gorąco. Czuł się tym zawstydzony. Coś takiego, zdarzyło się pierwszy raz. Zdarzało mu się fantazjować ale to.. Był pewny, że naprawdę byli ze sobą. Zerkał na nią. Wciąż nie odpowiedziała mu na pytanie odnośnie Mikołaja. Ale czy musiała? Nie pocałowałaby go, gdyby z nim była. Tak samo jak on by tego nie zrobił. Tak naprawdę, powrót Sylwii, nie był ostateczny. Wróciła do Warszawy, ale nie do jego łóżka. Jakkolwiek to brzmiało. Tak było. Porozmawiali, odpuścili temat dziecka ale.. Tej nocy, wcale nie godzili się jak to bywa u par. Skończyło się tylko na pocałunku w ciemni, gdy do niego przyszła. Gdyby nie to.. najpewniej nie odważyłby się pocałować Elki. Teraz się nad tym zastanawiał ale wczoraj? To było tak cholernie spontaniczne. Jak na niego to aż nieprawdopodobnie.

- O czym myślisz? – zapytała go, patrząc jak całkiem się zawiesił.

- O życiu. – spojrzał na nią. – Jest takie pokręcone

- Mnie to mówisz? – zerknęła na niego, opierając się o jego ramię.

- Chcesz już wracać? – popatrzył na nią.

- Jeszcze chwila. – uśmiechnęła się zamykając oczy.

Chwila przeciągnęła się o wiele dłużej. Dopiero pod wieczór, wrócili do stadniny, odprowadzając konia do jego boksu. Jakoś nabrała do niego sympatii przez tą wycieczkę. Teraz nie chciała się jeszcze rozstawać. Głaskała go po pysku, coś do niego gadając. Takie zachowanie, całkiem kupiło Tomka. Wiedział, że się wkurzy ale zaryzykował. Zrobił jej znów zdjęcie. Błysk flesza spowodował, że się na niego spojrzała. Oj.. widział ten mord w oczach. Wyglądała jak byk, który zamierza go staranować. Zaczęła iść w jego stronę, niby powoli, przyczajona jak kot. On cofał się nie wiedząc, że tym kieruje go do jednego z pustych boksów. Dopiero gdy stanął na sianie, rozejrzał się na boki. Patrzyła na niego. Znał ten jej uśmiech. Nie wróżył nic dobrego. Uniósł lekko brwi.

- I co? Właśnie teraz nadeszła godzina Twojej zemsty na mnie? – zapytał roześmiany, chowając aparat za plecami. - Zlituj się nade mną.

- Żebyś wiedział, to będzie moja słodka zemsta.. Za wszystkie zdjęcia, jakie mi dziś zrobiłeś bez pozwolenia. – mruknęła, idąc prosto na niego. Kolejny krok w tył. Już nie miał za bardzo gdzie uciekać.

- Ale to są bardzo ładne zdjęcia.. – popatrzył na nią. – Pokaże Ci.

- Na pewno to zrobisz.. ale najpierw i tak Cię.. – nie dokończyła. Zrobiła to. Pchnęła go z całej siły na siano. Na szczęście, lądowanie miał miękkie. I nigdzie w pobliżu nie było wideł. To by dopiero była niespodzianka. Podniósł się na łokciach, jeszcze trochę cofając. – Elka.. co Ty zamierzasz? – jej mina nie wyrażała absolutnie nic.

- Zamierzam.. – pochyliła się nad nim, mrużąc oczy. Nie wiedział co zamierza, ale wykorzystał fakt jej chwilowej nieuwagi. Złapał jej sweterek i pociągnął ku sobie. Straciła przez to równowagę, lądując na sianie. Wtedy specjalnie rzucił w nią wiązką. – Oż Ty.. – mruknęła, robiąc dokładnie to samo. Rzuciła w niego większą kupką siana, którą zaczął wyciągać spod koszuli i z włosów.

- Zamierasz obrzucać mnie sianem? – odparł, też w nią rzucając. Teraz ona, wyciągała z włosów suche źdźbła.. Zachowywali się jak małe dzieci. Jakby ktoś ich teraz zobaczył, miałby ubaw po pachy. Nie zamierzała się tak łatwo poddać. To miał być ostateczny atak. Razem z całą garścią, rzuciła się na niego, przypierając do ziemi. Wtedy dopiero popatrzyli na siebie i oboje parsknęli śmiechem. 

- Poddajesz się? – roześmiana, oparła się dłońmi tuż obok jego głowy.

- A jeśli się poddam? – podniósł się trochę, zbliżając do jej twarzy.

- Może pozwolę zostawić Ci jedno zdjęcie.. – zmrużyła lekko oczy.

- Tylko jedno? – szepnął w jej wargi.

- Negocjujesz ze mną? – uśmiechnęła się, spoglądając mu w oczy.

- W tej pozycji? Zamierzam zrobić coś lepszego. – mruknął, zaczepnie dotykając jej warg swoimi. Nie pocałował jej, jedynie czuła jego oddech na swoich ustach. Niby takie lekkie muśnięcie a wywołało w jej brzuchu, najprzyjemniejsze uczucie na świecie. Widząc jej minę i to, że chyba nie wie, co mu odpowiedzieć, jeszcze bardziej się uśmiechnął. – Nie będzie riposty? – szepnął tak, że przeszły ją ciarki po całym ciele.

- Lepszej riposty nie usłyszysz nigdy w życiu. – szepnęła, dotykając jego ust, w ten sam cholernie drażniący sposób, jaki on to robił. To był prawie pocałunek a jednak.. wciąż nie. Wciąż oboje nie byli na tyle odważni, by przekroczyć drugi raz tą granicę, którą złamali wczorajszej nocy. On chciał, ona chciała a zamiast coś zrobić, spoglądali sobie w oczy, czując swoje oddechy na wargach. Całkiem zapominając gdzie są. Do czasu.

- Yhymmm przepraszam państwa.. – usłyszeli głos za plecami.

Kochani :*

Kończy się ten rok. Pod jego koniec zaczęłam przygodę z pisaniem. Nigdy nie sądziłam, że Singielka stanie się moją inspiracją. Że pomoże mi wyrzucić z siebie tyle emocji, które siedzą w moim sercu. Wspominałam, że mam niechęć do blogerów? A sama poniekąd się nim stałam. O ironio nie? W każdym bądź razie, nie sądziłam że zyskam tyle ciepłych opinii. Że to co jest w mojej głowie, tak przypadnie innym do gustu. Moja szalona spontaniczna decyzja dotycząca napisania pierwszego postu, okazała się być dobra. Dziękuję Wszystkim. Tym, którzy są ze mną od początku, tym, którzy pojawili się w połowie i tym, którzy dopiero zaczną przygodę ze mną. Jesteście zajebiści. Każdy komentarz, każda rozmowa. Wszystko. Dzięki Wam mam powera do pisania takich bezeceństw :P A tak serio, Bez was to miejsce było by tylko zbiorem opowiadań bez duszy. 

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU 💗💗💗 

Życzę sobie i Wam, żeby w tym roku wszystko zmieniło się na lepsze. Bądźmy po prostu szczęśliwi. Tyle 💗