50. "Skup się durniu"

Idąca przez wieś, para młodych ludzi, co chwilę zanosiła się śmiechem. Wracający ze stadniny koni, Elka i Tomek, co tylko na siebie spojrzeli, tak nie mogli przestać się śmiać. Powód był prosty. Mina właściciela, który nakrył ich na baraszkowaniu w sianie. W zasadzie, tylko się wygłupiali a może aż? W końcu mieli ponad 30 lat i powinni być nieco bardziej poważni. Tylko, że w swoim towarzystwie zapominali co to powaga. Nikt ich za to nie karcił. Nikt nie zwrócił uwagi, że zachowują się dziecinnie. Po prostu, mogli być sobą. Może właśnie to sprawiało, że w swoim towarzystwie zapominali, iż istnieje coś jeszcze, poza ich małym światem.

W pewnej chwili, Elka została sama na drodze. Nie słyszała kroków Tomasza. Gdzie on zniknął. – pomyślała, rozglądając się na boki. Poza ścieżką którą szli, dwoma sąsiadującymi z nią domami, w okolicy nie widziała nic więcej. W okolicznych posesjach zapałały się światła. Nagle, z bocznej dróżki, wyszedł Tomasz, prowadząc obok siebie rower. Zamrugała dwa razy, nie wierząc w to co widzi.

- Skąd u licha go wziąłeś? – rozłożyła ręce w geście zapytania.

- Pożyczyłem od sąsiada. Wsiadaj. – roześmiał się od ucha do ucha.

- Jak to pożyczyłeś? Od kogo?– popatrzyła na niego jak na wariata.

- Powiedzmy, że Twoje towarzystwo tak na mnie działa. – uśmiechnął się. – Wsiadaj, do domu mamy jeszcze spory kawał drogi. – popatrzył na nią, wsiadając na rower. - Nie bój się.

- Ty uważasz, że ten rower utrzyma nas oboje? – zmarszczyła czoło.

- Elka no.. - zmarszczył czoło. - Nie daj się prosić. – spojrzał na nią tak, że odmówienie mu, byłoby grzechem. - Zawsze to Ty mnie pakujesz w kłopoty. Tym razem moja kolej. – zaśmiał się.

- Zwariowałeś.. – mruknęła, podchodząc do niego i usiadła na ramie roweru. Siadała tak, jakby bała się, że zaraz coś skrzypnie i wyjdzie, jaka jest cholernie ciężka. Na szczęście, nic się takiego nie stało.

- No to jedziemy.. - szepnął jej na ucho, ruszając po żwirowej ścieżce. – Postaram się dowieźć nas w jednym kawałku. - dodał zadowolony - A rower zwrócę jutro. – zaśmiał się, łapiąc równowagę.

- Nie poznaję Cię.. – pokręciła głową, łapiąc się dłońmi kierownicy.

- Ja siebie też nie. – uśmiechnął się. – To wszystko Twoja wina.

- Moja? – odwróciła się do niego raptownie.

- Nie kręć się tak. - mruknął jej na ucho. - I siedź spokojnie - skarcił ją za to, co właśnie zrobiła, bo nie widział drogi przed nimi. - Zasłaniasz mi drogę. – spojrzał na nią i na ścieżkę. – Tak Twoja.

- Ale dlaczego to moja wina? – uśmiechnęła się nie dając za wygraną.

- Bo zarażasz mnie swoja pozytywną energią. – popatrzył na nią.

- Wariat. – uśmiechnęła się pod nosem. – Tylko nas nie wywal.

- To się nie kręć. – mruknął jej na ucho.

- To mi nie mrucz do ucha! – spojrzała na niego, znów się odwracając.

- To się na mnie tak nie patrz! – odparł mrużąc oczy.

- Jak się niby patrzę? – odparła zaskoczona.

- Tak jak w stajni.. – popatrzył jej w oczy. I to był jego błąd. Bo nie zauważył wystającego z ziemi konara i najechał prosto na niego. Po chwili, oboje leżeli w trawie na poboczu. Popatrzyła na niego, próbując z niego zejść ale odpuściła. Oparła swoje czoło o jego i parsknęła śmiechem. On zrobił dokładnie to samo. Sam się o to prosił i teraz się doigrał. Roześmiana Elka, położyła się obok niego.

- Masz jeszcze jakiś szalony pomysł? – jęknęła śmiejąc się z zaistniałej sytuacji. Czuła, że boli ją prawa ręka i trochę noga.

- Większy niż przyjechanie tutaj? I jazda w nocy na rowerze? – odparł, śmiejąc się. Zmrużył oczy. Czuł, że nabił sobie siniaka na tyłku. Pokręcił głową, trochę się podnosząc i pochylił nad nią. – Został jeszcze tylko jeden. – uśmiechnął się, dotykając palcem jej policzka. Popatrzył jej w oczy, pochylając się jeszcze bardziej. Prawie dotknął jej warg swoimi. Czując to, Elce zakręciło się w głowie. To się działo naprawdę? Była pewna, że zaraz ją pocałuje a on tylko szepnął. – Rozdarłaś sobie spodnie. – po tym co powiedział, widząc jej minę, odsunął się jeszcze bardziej roześmiany. 

- Pffff.. – spojrzała na niego zawiedziona, podnosząc się trochę. Faktycznie, jej nogawka była rozdarta do kolana. Co za łajza.. – pomyślała zerkając na niego. Droczył się z nią. Po prostu droczył w bezczelny sposób. Pokręciła głową, podnosząc się obolała. Miała tego nie robić, za to, co on jej zrobił, ale wyciągnęła ku niemu rękę. Podniósł się z jej pomocą. Na rower nie było sensu wsiadać. Był z lekka zniekształcony. Zabrał go z rowu i odstawił przy jednym z ogrodzeń. Jutro sąsiad będzie miał niezłą niespodziankę.

W czasie drogi powrotnej, zrobiło się całkiem chłodno. W ciszy, dotarli do domu Olgierda.  Kiedy weszli do środka, też nie było za ciepło. Tym razem, to Tomasz napalił w kominku a ona przygotowała coś ciepłego do picia. Stawiając kubki z ciepłą herbatą na stole, usiadła na skórzanej kanapie, podciągając nogi. Naciągnęła na siebie koc i popatrzyła na niego. Ogień był coraz większy a w pomieszczeniu robiło się znacznie cieplej. W końcu i on usiadł na kanapie, tuż obok niej, sięgając po kubek. Napił się odrobinę, czując przyjemnie ciepło w gardle. Zerknął na nią. Wydawała się zamyślona, gdy patrzyła w kominek. Oparła się głową  o jego ramię. Gdy to zrobiła, odstawił swój kubek i objął ją ramieniem. Palcami delikatnie zaczepiał jej włosy. Ni stąd ni zowąd odezwała się.

- Mogłabym tu zostać na stałe. – mruknęła, spoglądając na niego.

- Naprawdę? Myślałem, że lubisz Warszawę. – popatrzył na nią.

- Bo lubię ale.. Chodzi mi o.. O takie dni jak dzisiejszy. – uśmiechnęła się pod nosem. - Kiedy nie musiałam myśleć o wielu rzeczach, kiedy mogłam być sobą, dobrze się bawić.. To jest życie.

- Masz rację. – szepnął cicho. – Nie chce się wracać do domu.

- Tomasz? Czemu Ty masz dla mnie tyle cierpliwości co? – popatrzyła mu w oczy. Nie wiedział, skąd przyszło jej do głowy akurat takie pytanie, ale skoro zapytała.. To chyba miał okazję coś powiedzieć.

- Może dlatego, że Cię lubię? – uśmiechnął się, lekko unosząc kącik ust. – Intrygujesz mnie.. Bawisz.. Nigdy nie wiem, co za chwilę wymyślisz, co Ci strzeli do głowy. – odparł szeptem, spoglądając na nią. Po chwili zamknął oczy. Tak było przyjemnie. Siedzieć z nią przy kominku. Nie zastanawiać się nad tym co będzie, gdy wrócą do Warszawy. Ta jego spontaniczna decyzja, żeby tu przyjechać, była najlepszą z możliwe podjętych.

- Chyba masz rację. Ze mną nigdy nie wiadomo.. – mruknęła bardziej się do niego przytulając. Czuła na czole jego zarost. Tak przyjemnie łaskotał. Uśmiechnęła się pod nosem. Gdy zamknęła oczy, przeszywały ją dreszcze. Jego bliskość, wywoływała w niej tak szalone emocje, że przestawała panować nad sobą. Teraz też, emocje wzięły górę. Trochę się podniosła, swoim policzkiem przesuwając po jego brodzie, potem skórze na jego policzku a w końcu, wpijając się w jego usta. Nie umiała się powstrzymać. On też nie. Czując po raz drugi smak jej warg, poddał się temu całkowicie. Oddawał jej pocałunek z taką namiętnością, jakby miał zrobić to ostatni raz. Jakby tę chwilę, miał zapamiętać do końca życia. Objęła go ręką za szyję, ani na moment nie odrywając się od jego warg. Nie wiedziała co w nią wstąpiło. W niego też. Oboje zapomnieli, że przecież są tylko przyjaciółmi. Zatracili się w tym pocałunku. W końcu, to ona oderwała się od niego, zgryzając wargi. Niemiłosiernie czerwona na policzkach, spojrzała na aparat, który położył na stole, gdy wrócili. Odetchnęła głęboko.

- No to pokaż mi te zdjęcia.. – raptownie zmieniła temat, jakby przed chwilą nic się nie stało. Przez chwilę nie patrzyła na niego.

- Pokażę.. – odparł zagryzając wargę. Jeszcze był w lekkim amoku po tym, co przed chwilą zrobili. Musiał skupić swoje myśli i uspokoić serce. – Ale po kolacji. – odetchnął głębiej, lekko się uśmiechając. Słysząc słowo kolacja, zmarszczyła brwi. Do czego zmierzał?

- Jeśli liczysz, że ugotuję coś dobrego.. To się bardzo, ale to bardzo grubo mylisz Tomasz. – spojrzała na niego spod byka.

- A kto powiedział, że Ty będziesz gotować? – zaśmiał się, wstając z kanapy. Chyba zmiana tematu, to był dobry pomysł. A zrobienie kolacji? Wyśmienity. Mógł skupić się na czymś innym.

- A.. - przytaknęła sama sobie. - No skoro tak stawiasz sprawę. – uśmiechnęła się. – W takim razie kuchnia jest Twoja.

- Możesz mi towarzyszyć jak masz ochotę. – spojrzał na nią. Szczerze wątpił, że po tym co się stało, będzie miała odwagę przebywać z nim w jednym pomieszczeniu. Raczej oboje potrzebowali oddechu.

- Wiesz co.. ja chyba w tym czasie pójdę się wykąpię. – popatrzyła na niego. – Czuję, że cała jestem w tym sianie. – zaśmiała się, marszcząc przy tym odrobinę nos. – No chyba, że jestem Ci niezbędna.

- Myślę, że.. – zastanowił się przez chwilę. Perspektywa, iż istnieje szansa, nikła ale jednak, że.. Pokręcił głową. Co też mu chodziło po tym durnym łbie. Zgryzł lekko wargę. – Idź. Dam sobie radę. – uśmiechnął się. Cieszył się, że zdecydowała się na tą kąpiel. Swoją drogą.. jemu też by się przydała..

Oboje rozeszli się do innych pomieszczeń. On zaczął rządzić się w kuchni, ona zamknęła się w łazience. Po drodze, wzięła ze sobą telefon. Chciała zadzwonić do Natalii. Jakoś w trakcie dnia, nie było okazji. Teraz chciała się jej o coś zapytać. Żeby jej coś doradziła. To nic, że była młodsza. Siedziała jak na szpilkach, czekając aż się zgłosi. Trochę przy okazji nagrzała w łazience. Bez tego, nie byłoby szans, żeby się rozebrała. W końcu usłyszała głos siostry.

- Halo? Nati? Możesz gadać? – szepnęła cicho.

- Elka! No nareszcie.. – odetchnęła Natalia. - Dzwoniłam do Ciebie wczoraj.. Miałaś wyłączony telefon całą noc. Co się z Tobą działo? Dostałaś moją wiadomość? Tomasz był u nas w domu, wie gdzie jesteś.. Prosił mnie o adres i.. ja mu go dałam. Ja Cię tak bardzo przepraszam ale.. pomyślałam.. – zaczęła się gęsto tłumaczyć.

- Dostałam wiadomość. – odparła. – Tomasz jest właśnie w kuchni i szykuje dla nas kolacje. - zmarszczyła nos, czekając na reakcję Natalii. Gdyby sama usłyszała coś takiego, pewnie padłaby trupem.

- Co?! Przyjechał do Ciebie dzisiaj? – zrobiła wielkie oczy.

- Wczoraj.. spędził tu noc. I tą też spędzi.. I.. – zawahała się.

- I co? – zapytała, im dłużej Elka milczała.

- I pocałowałam go.. A on mnie. – zagryzła wargi.

- Ty chyba żartujesz.. – zatkała sobie usta ręką.

- Nie.. nie żartuje. - odparła wzdychając. - Wczoraj i przed chwilą. Ja nie wiem, co się ze mną dzieje.. Ja kompletnie zwariowałam. – Pokręciła głową, dotykając policzka. Wciąż był gorący. – Wczoraj się na niego rzuciłam. Zaczął mnie wypytywać o Mikołaja.. Nie chciałam mu mówić, że z nim zerwałam. On ciągnął temat.. więc, go uciszyłam pocałunkiem. – wyrzuciła to z siebie, wsuwając palce we włosy. Jednocześnie rozwaliła swój koczek. Natalia słysząc co mówi Elka, nie mogła w to uwierzyć. Elka? Rzuciła się na Tomasza? To było jakieś kompletnie nierealne.

- A co on na to powiedział? Co zrobił? Odwzajemnił ten pocałunek czy.. Ja pierniczę Elka.. Co tam się wyrabia.. Tylko mi nie mów, że wy.. No wiesz. – zamrugała oczami, siadając na łóżku.

- Nie.. - jęknęła przeciągle. - Do niczego nie doszło.. Tomasz odwzajemnił ten pocałunek.. A ja potem uciekłam z domu. .- skrzywiła się, przyznając do wczorajszej głupoty. – Lało jak z cebra a ja uciekłam do lasu. Znalazł mnie tam, ogarnął i zabrał do domu. A żeby to zrobić.. To właśnie wtedy on mnie pocałował. Jezu Natka.. dałabym się pokroić za ten pocałunek. – westchnęła.

- Oszaleliście oboje.. – skwitowała krótko kręcąc głową – Wychodzi na to, że chyba dobrze zrobiłam, że dałam mu ten adres co?

- Z początku.. chciałam Cię zabić ale teraz.. To ja Cię ozłocę. Kocham Cię za to. To była najlepsza decyzja jaką mogłaś podjąć. Dziękuję. – cmoknęła trzy razy do słuchawki. – A teraz muszę kończyć, gadam z łazienki. Musze się wykąpać.

- Oby nie było z tego kłopotów. Trzymaj się Elka. Dobranoc. – cmoknęła do słuchawki, po chwili się rozłączając.

Elka rozebrała się do naga i weszła pod prysznic, zasłaniając się kotarką. Puściła na siebie ciepłą wodę. Taka temperatura, pozwoliła jej się lekko rozluźnić. Czuła jak mięśnie jej karku są napięte do maksimum. Wylała na dłonie płyn do kąpieli. Gdy tylko go roztarła, by powstała piana, rozprowadziła go po całym ciele. Nie spieszyła się z tym. Wiedziała, że Tomaszowi zajmie trochę czasu zrobienie kolacji. Na wspomnienie tego co zrobiła, znów przeszedł ją dreszcz. Ale teraz był cholernie przyjemny. Przymknęła oczy. Wciąż miała w pamięci smak jego warg. To było takie.. Oparła się o zimne płytki. Wtedy całkiem, jej ciało pokryła gęsia skórka. Przez chwilę dała upust swojej fantazji. Nie trwało to długo. Musiała wrócić na ziemię. Zmyła z siebie całą pianę i wyszła spod prysznica. Owinęła się dużym kremowym ręcznikiem kąpielowym. Drugim, wytarła włosy i zrobiła z niego turban. Gdy spojrzała na siebie w lustrze, roześmiała się. Przemknęła jej przez głowę jedna myśl. Po chwili, wyszła z łazienki. Stanęła w progu drzwi, podobnie jak Tomasz dziś rano. Spoglądała, jak krząta się po kuchni. 

- Yhym.. - odchrząknęła głośniej. - Jak tam gotowanie? – zapytała się, prowokując go, by się odwrócił. Gdy to zrobił, garnek, który akurat trzymał i chował do szafki, z hukiem zleciał na podłogę. 

- Powoli kończę. – odparł, przełykając ślinę. Specjalnie mu to zrobiła? Przychodząc tu w tym stroju. – zastanowił się, niezdarnie chowając garnek na swoje miejsce. Po chwili się wyprostował.

- Zawołaj mnie jak skończysz. – uśmiechnęła się, robiąc krok do tyłu.

- Poczekaj! – zawołał, sam nie wiedząc czemu. Nie musiał ale.. Chyba nie mógł sobie tego odmówić. – Spróbujesz czy Ci smakuje? Bo może trzeba trochę doprawić.. – popatrzył na nią.

- Ty na pewno lepiej gotujesz niż ja. - uśmiechnęła się - Pachnie wspaniale. – odparła, wchodząc do kuchni. Poprawiła ręcznik, mocniej go zawiązując w okolicy piersi i przytrzymując. Podeszła blisko niego. – To co mam próbować?

- To.. – spojrzał na nią. Skup się durniu. – skarcił się w myślach, sięgając po czystą łyżkę. Nabrał na nią trochę sosu z garnka i podstawił jej pod usta. Gdy zjadła, brudną łyżkę wrzucił do zlewu. – I jak? – uśmiechnął się, mierząc ją wzrokiem. Zdecydowanie, to było dla niego za dużo jak na jeden wieczór.

- Bardzo dobre, mnie smakuje. Chociaż.. – zamyśliła się, robiąc ku niemu krok. Praktycznie stali ramię w ramię. Specjalnie wyciągnęła przed niego rękę, chcąc nie chcąc, stykając się z nim ciałem. Sięgnęła po pojemniczek z pieprzem i mu go podała wprost do ręki. – Odrobina pieprzu nie zaszkodzi.. – uśmiechnęła się, po czym wycofała i zostawiła samego w kuchni. Gdyby wiedziała, co z nim w tym momencie zrobiła. Dwa razy by pomyślała, czy igranie z nim w ten sposób, jest dobre dla jego zdrowia. I jego serca. Dopiero co otrząsnął się po pocałunku a teraz to? Pokręcił głową.

Kolację podał do salonu. Talerze postawił na takim niskim stoliku, by mogli usiąść na poduszkach leżących na podłodze. Do kolacji podał również wino. Usiadł na poduszce i wtedy ją zawołał. Gdy usłyszał, że zaraz przyjdzie, uśmiechnął się. Czuł się szczęśliwy. Pierwszy raz, od kilku tygodni. Miał wrażenie, że coś się w końcu zmieni. Musiał powiedzieć Sylwii, że to koniec. Nie wiedział nawet, kiedy to się stało. Elka zawróciła mu w głowie. Kompletnie stracił dla niej rozum. Po takim pocałunku jak dziś, nie mógł być z inną. Z zamyślania, wyrwały go jej kroki. Już przebrana, z rozpuszczonymi, lekko wilgotnymi włosami, usiadła obok niego.

- Kolacja w stylu japońskim? – uśmiechnęła się pod nosem.

- Powiedzmy.. Coś w ten deseń. – roześmiał się, spoglądając na nią.

- Wygląda i pachnie nieziemsko. – spojrzała na swój talerz.

- Mam nadzieję, że Ci zasmakuje. – zerknął na nią. – Smacznego.

- Dziękuję i wzajemnie. – uśmiechnęła się do niego.

W czasie, gdy tych dwoje jadło wyśmienitą kolację, Mikołaj leżał na swoim łóżku, wpatrując się w sufit. Leżał i myślał. Analizował słowa Sylwii. Czy faktycznie miała rację? Elka była z Tomaszem? Mieli romans? Nie mógł pozwolić dać się tak upokorzyć. Co z tego, że z nim zerwała.. Nawet jeśli.. To jeśli była z Tomaszem.. to, to zaczęło się wcześniej. Kiedy byli ze sobą. Tego jego męska duma nie mogła znieść. Od początku, relacja z Tomaszem mu śmierdziała. Że niby tacy przyjaciele? Nie, nie istnieje taka przyjaźń.. Zawsze któreś coś oczekuje. Zerwał się z łóżka. Podszedł do barku i nalał sobie szklaneczkę whisky. Nagle go olśniło. Już wiedział, co zrobi rano.

Po tym, jak zjedli przygotowaną przez Tomka kolację, zaczęli oglądać zdjęcia, jakie zrobił dzisiejszego dnia. Niektórymi, była wręcz oczarowana. Miał do tego oko. Tak pięknie ujmował krajobraz.. Gdy trafiali na fotografie, na których była, uśmiechała się. Nie było ani jednego zdjęcia, do którego mogła się przyczepić. Nie potrzebnie robiła tyle zamieszania. Każde z nich, miało duszę. Obrazowało stan, w jakim się wtedy znajdowała. Czy była szczęśliwa, wkurzona czy zamyślona. On to umiał wydobyć. Kiedy obejrzeli wszystkie zdjęcia, spojrzeli na siebie. Bez żadnego słowa, przez kilka sekund. W końcu to on się odezwał.

- Więc które mam skasować? – uśmiechnął się nieznacznie.

- Nie sądziłam, że to powiem. – uśmiechnęła się. – Żadnego.

- Żadnego? – zdziwił się. – Wcześniej mówiłaś co innego.

- Ale teraz mówię to. – spojrzała na niego.

- Cieszę się. – popatrzył na nią. – Jak tylko je wywołam to Ci dam.

- To zrób po dwie odbitki. Dam siostrze albo babci.. albo mamie. W końcu, nie wyglądam na nich jak wieloryb albo pączek w żałobie. – zaśmiała się, przypominając sobie słowa matki. Teraz po takim czasie, miała do siebie dystans. Nie bolało ją to tak, jak wtedy.

- Zastanawiam się.. kto Ci nawkładał do głowy tyle kompleksów co? – spojrzał się na nią. – Ciągle widzisz u siebie jakieś niedoskonałości, mankamenty.. Jesteś naprawdę piękną kobietą.

- Każdej to mówisz? – zmrużyła oczy.

- Ela.. – pokręcił głową. – Jesteś niemożliwa.

- Może za to mnie lubisz? – uśmiechnęła się.

Na zegarku była prawie pierwsza w nocy, gdy stworzyli sobie miejsce do spania. Tak jak poprzedniej nocy, zostali w salonie. To już chyba była kwestia przyzwyczajenia i chęci przebywania ze sobą jak najdłużej. I jak najbliżej. Ale żadne z nich, nie przyznawało się do tego oficjalnie. Z początku, leżeli na swoich poduszkach, jeszcze trochę rozmawiając. Potem ucichli. Spoglądali na siebie w milczeniu, aż zamknęli oczy. W pewnym momencie, odwróciła się do niego plecami. Powolutku czuła senność. Cały dzień na świeżym powietrzu, tyle emocji i wrażeń a do kolacji wino. Odpływała. Zdążyła jednak poczuć, jak przytula się do niej. Przylgnął do jej ciała całym sobą, bez słowa. Nie wiedziała czy zrobił to przez sen czy świadomie. Nie protestowała. Z uśmiechem na twarzy, mogła spokojnie zasnąć. Była szczęśliwa. Cholernie szczęśliwa.

Około 8 rano, w domu Nowackich rozbrzmiał dzwonek do drzwi. O tej porze, na nogach zwykle był tylko Olgierd. To on poszedł otworzyć drzwi. Gdy zobaczył Mikołaja, przez chwilę nie mógł go skojarzyć. Dopiero po krótkim przedstawieniu się, wiedział, że to facet Elki. Przynajmniej tak nazwał siebie Mikołaj. Olo zaprosił go do środka, proponując kawę. Nie znał powodu jego wizyty. Wiedział, że musi zawołać Natalię. To do niej, przyjechał z jakąś sprawą. Gdy poinformował córkę, że chłopak jej siostry czeka na dole, Natalia zdrętwiała. Spodziewała się kłopotów ale nie tak szybko. Raz dwa się ubrała i zeszła na dół. Modliła się tylko, żeby mama nie przyszła i nie wtrąciła się do rozmowy.

- Cześć. – Mikołaj usłyszał za plecami cichy głos Natalii.

- Cześć.. przepraszam, że tak rano. Sprawa jest. – popatrzył na nią.

- O co chodzi? W zasadzie to się spieszę i zaraz wychodzę więc.. Możemy pogadać po drodze? – spojrzała na Mikołaja. Musiała zabrać go z domu, inaczej mogą być z tego cholerne kłopoty.

- Jeśli tak.. no to oczywiście.. – spojrzał na nią, wstając od stołu.

- Pan Mikołaj? – Natalia wzdrygnęła się słysząc głos matki. Oblała się zimnym potem. Tego obawiała się najbardziej. Spojrzała na matkę.

- Dzień dobry Pani. – Mikołaj uśmiechnął się w swoim stylu i podszedł do Sławy. Ucałował jej dłoń. – Jak się Pani miewa?

- A bardzo dobrze, dziękuję. – uśmiechnęła się zadowolona.

- Mikołaj jak chcesz ze mną pogadać to chodź, spieszy mi się. – odezwała się Natalia w panice, że zaraz będzie dym. Czuła jak rośnie jej ciśnienie. Musiała coś zrobić. I to szybko, nim będzie za późno.

- Już chwileczkę.. tylko o coś zapytam. - spojrzał na Natalię. - Pani Sławo.. zapewne Pani wie, że Elka wyjechała.. – zaczął powoli.

- No tak, wiem… Wszyscy jej szukają od przedwczoraj. Ja nie wiem, co się z Wami dzieje. Jak dorosła kobieta, może bez słowa wyjechać i nikt nic nie wie. – spojrzała na niego oburzona. – Ja rozumiem, ze kolega z pracy może nie wiedzieć ale jej chłopak?! – zadała pytanie z malującą się na jej twarzy irytacją.

- Troszeczkę się ostatnio posprzeczaliśmy.. – odparł Mikołaj.

- A nic mi o tym nie mówiła.. – odparła Sława.

- Bo to nie Twoja sprawa mamo. – odezwała się Natalia.

- Ty się nie wtrącaj gdy rozmawiają dorośli. – bąknęła Sława.

- Słucham?! – Natalia zamrugała oczami, nie wierząc w to co słyszy.

- Czyli Pan też szuka Elki? – zapytała teraz Mikołaja.

- Też? – zapytał marszcząc czoło.

- Mamo.. – próbowała interweniować Natalia, żeby przypadkiem nie chlapnęła czegoś, co może zwrócić się przeciwko Elce. Niestety, było za późno. Przecież ich matka nic nie wiedziała.

- No tak. Był tu ten.. jak mu tam.. Tomasz. Tak Tomasz. Szukał jej przedwczoraj. Pytał Natalii ale ona milczy jak grób. Nikomu nic nie mówi.  – spojrzała na córkę. Mikołaj słysząc, że był tu Tomasz, zacisnął pięść. Jednak podejrzenia Sylwii mogły być prawdziwe. Ten kretyn szukał jej tutaj. Czuł, że zaczyna się cały gotować.

- Bo mam powód nie mówić? – odezwała się wkurzona. – Elka mnie prosiła. Chciała pobyć sama. Ma do tego cholerne prawo. Dopiero co się z nim rozstała i chciała odpocząć. – uświadomiła teraz matkę o pewnym fakcie, jaki miał miejsce trzy dni temu.

- Słucham?! – spojrzała na Natalie i na Mikołaja. – To prawda?

- Nie do końca.. daliśmy sobie czas. – spojrzał na nią Mikołaj. Był zły na Natalie, że powiedziała o tym matce. To nie była jej sprawa. To była sprawa Elki i jego. Niczyja więcej.

- No pięknie.. Moja córka rozstaje się z chłopakiem a ja się dowiaduje o tym w taki sposób? To skandal. Istny skandal. – złapała się za głowę, siadając przy stole. – Dajcie mi wody. Słabo mi.

- Co to za krzyki od rana? – odezwał się głos starszej pani. Genowefa właśnie schodziła po schodach, przytrzymując się poręczy.

- Mamusiu! Ty wiesz co się stało? Nasza Ela rozstała się z Mikołajem.. Przyjechał jej tu szukać. Ona gdzieś wyjechała.. Natalia wie gdzie, ale nikomu nie chce nic powiedzieć.. – jęknęła. – Ja zaraz zwariuję. Dostanę zawału.. Natalia przynieś ciśnieniomierz.

- Sława na miłość Boską opanuj się. Elka jest dorosła. Skoro wyjechała, miała powód. - Genowefa spojrzała na nią, kręcąc głową. Uśmiechnęła się przy tym do Natalii widząc, że jest jej wdzięczna za te słowa. Natalia wiedziała, że tylko babcia ma głowę na karku.

- Mamusiu.. Ty też jesteś przeciwko mnie? – westchnęła załamana. W tym samym momencie Olgierd wyszedł z pokoju, szykując się do pracy. Chował właśnie papiery do teczki. Spojrzał na całe towarzystwo. Nie rozumiał, co tu się właściwie wyprawia. Nagle Sława zawołała za nim, nim wyszedł z domu. – Olo..

- Tak kochanie? – spojrzał na nią, zakładając marynarkę.

- A Ty nie wiesz gdzie jest Elka? – popatrzyła z nadzieją w oczach.

- Ja? No skąd. Pojęcia nie mam. – wzruszył ramionami, podchodząc do niej. – Uspokój się, na pewno się znajdzie. – uśmiechnął się, całując ją w czubek głowy. – Lecę do pracy. – spojrzał na nią. Po chwili ucałował Natalię w policzek a z Mikołajem, podał sobie rękę. Już był przy drzwiach, gdy nagle się cofnął. – Chwileczkę.. 

- Wiesz coś? – Sława wstała od stołu. Natalia spojrzała na ojca błagalnie. Niestety, ten nie zrozumiał aluzji. Przecież nie wiedział. Nie miał pojęcia, o co tak naprawdę toczy się gra.

- Natalia jakiś czas temu, brała ode mnie klucze od domku na wsi. – spojrzał się na Sławę. Dopiero wtedy, gdy Natalia opadła na fotel, zrozumiał, że popełnił błąd, mówiąc o tym.

- W końcu powiedziałeś coś mądrego! – jęknęła szczęśliwa Sławka.

- Chyba zrobiłem głupotę.. – skrzywił się, po czym wyszedł z domu.

- Jak tam dojechać? Gdzie to jest? – Mikołaj spojrzał na Sławę.

Natalia pobiegła na górę. Czym prędzej, chwyciła za telefon, dzwoniąc do Elki. Kurr.. – przeklęła, gdy włączyła się poczta głosowa. Przecież ona musi wiedzieć, że Mikołaj tam jedzie.. Jeśli on zastanie tam Tomasza, to się pozabijają. Elka opowiadała jej przecież o incydentach między nimi. Teraz tym bardziej się tego obawiała. Do Tomasza nie znała numeru, więc nie miała jak zadzwonić. Uparcie próbowała skontaktować się z Elką, ale na nic się to zdało. Zostawiła jej w końcu wiadomość. „ Elka! Ratuj się kto może. Wyjeździe stamtąd, nie wiem wyrzuć Tomasza cokolwiek.. Mikołaj tam jedzie, przez przypadek wyszło gdzie jesteś. Matka wypaplała mu jak tam dojechać. Błagam ewakuujcie się stamtąd natychmiast!”

Niczego nieświadomi, oboje smacznie spali tego ranka. Gdy Tomek obudził się pierwszy, uśmiechnął się. Niemal całą noc przespali przytuleni. Teraz też, leżał do niej przytulony. Podniósł się odrobinę, muskając jej odkryte ucho. Przez chwile przyglądał się jej jak spała. Uśmiechał się jak głupi. Po chwili wstał i przeciągnął się. Poszedł wziąć szybki prysznic. Gdy wyszedł, Ela wciąż spała. Chciał zrobić jej śniadanie, ale zabrakło pieczywa. Po drodze, gdy tu jechał, pamiętał jak mijał jakiś sklepik czy piekarnię. Skoro spała, mógł podjechać, kupić pieczywo i wrócić. Tak też zrobił, ubrał się i po cichu wyszedł. Na pewno zdąży. Wsiadł do auta i odjechał. 

Kiedy Elka się obudziła, była sama w domu. Ręką którą przesunęła po pościeli, nie wyczuła obecności Tomasza. Pamiętała, że zasypiali przytuleni do siebie. Teraz jego połowa prowizorycznego łóżka była zimna. Gdzie on się podział. – zastanowiła się. Gdy go zawołała, odbiło się tylko echo. Nie było go w domu. Podnosząc się, odczuła skutki wczorajszego upadku z roweru. Bolał ją cały pośladek i ręka. Odruchowo wyjrzała przez okno. Posmutniała, gdy zobaczyła, że pod domem nie ma samochodu Tomasza. Gdzie on pojechał? – mruknęła pod nosem. A jeśli.. może wyjechał? Może właśnie wracał do Warszawy? Może.. Może właśnie jej sielanka, brutalnie się skończyła. Pewnie się wygłupiła.. – pomyślała, opadając na kanapę. Walnęła głową o brzeg kanapy. Znowu czuła, że coś spieprzyła. Może się wystraszył.. W końcu coś się miedzy nimi wydarzyło. Coś, co normalnie nie przydarza się przyjaciołom. Wstała, sięgając po telefon. Zapomniała, że wyciszyła dźwięk. Pięć połączeń od Natalii.. – zmarszczyła czoło. Włączyła pocztę odsłuchując wiadomości. Z każdym słowem siostry bladła. Przełknęła głośno ślinę. Nie wiedziała przez chwilę, co ma zrobić.. Nagle się zerwała. Musiała pozacierać ślady obecności Tomasza. Nie było ich za wiele, ale jednak.. aparat, który leżał na stole, schowała do torby w pokoju. Od razu zadzwoniła do Tomasza, powiadomić go o tym, że Mikołaj tu jedzie ale jego telefon zaczął dzwonić w kuchni.  Cholera.. – jęknęła.

Cała w nerwach.. czekała na jego powrót. Przecież musi mu powiedzieć o Mikołaju. Że z nim zerwała.. Po cholerę on tu jechał. – nie rozumiała tego. Przecież wyraźnie powiedziała mu, że to koniec. Gdy usłyszała silnik samochodu, zerwała się, nie patrząc kto przyjechał. Wyszła na werandę. Przeklęła w myślach, widząc czerwone audi. Mikołaj właśnie parkował. Po chwili, wysiadł z auta.

- Cześć.. ciężko tu trafić. – uśmiechnął się, rozglądając na boki.

- Co tu robisz? – odparła bez entuzjazmu.

- Nie cieszy Cię mój widok? – spojrzał na nią, podchodząc bliżej.

- Nie rozumiem, po co przyjechałeś.. - rozłożyła bezradnie ręce. - Przecież powiedziałam, że między nami koniec. – spojrzała na niego.

- A ja Ci powiedziałem.. że daje Ci czas do namysłu.. – podszedł do niej, stając naprzeciwko. - Nie zaprosisz mnie na kawę?

- Nie potrzebuje czasu. Jestem pewna tej decyzji jak też wielu innych rzeczy. – odparła zdecydowanie, spoglądając na niego.

Ta rozmowa, do niczego nie prowadziła. On mówił swoje, ona swoje. Stali naprzeciw siebie. Nieświadomym rozmówcom, przyglądał się Tomasz, stojąc kilkanaście metrów dalej. Niestety, w drodze ze sklepu, złapał gumę. Jeden z mieszkańców, zaproponował, że sprawę załatwi i przywiezie auto pod dom. Facet wydawał się porządny, miał warsztat niedaleko więc poszedł z nim na taki układ. Sam zrobił sobie spacer i tym sposobem, niepostrzeżenie, napotkał taki widok. Elka gestykulowała. Nie słyszał o czym rozmawiali. Teraz cieszył się, że złapał tę gumę. Gdyby tu podjechał.. byłby niezły cyrk. Wolał zaczekać, aż Mikołaj odjedzie i wtedy do niej wróci. Niestety, to co zobaczył, odebrało mu nadzieję. Bez ostrzeżenia, Mikołaj podszedł do Elki i namiętnie ją pocałował, wpychając w ten sposób do środka domu. Tomasz patrzył przed siebie jak kretyn. Nawet nie wiedział, kiedy siatka z pieczywem którą trzymał, wyleciała z jego rąk. Przełknął tą gorzką pigułkę i wycofał się. Bez pożegnania, wrócił do miejsca, gdzie zostawił samochód. To był koniec jego marzeń.

Kochani :*
Teraz musicie chwile wytrzymać. Muszę zrobić mały projekt do pracy i to jest teraz najważniejsze. Kolejny epizod napiszę jak najszybciej się da. Tymczasem zostawiam Wam taką bombę :)