51. "Co Ci się stało?"

Całując nachalnie, trzymając ją mocno za ramiona, tak mocno, że został na nich ślad, Mikołaj wszedł z Elką do domu. Nie dał jej szansy na wyswobodzenie się z uścisku, do póki nie zniknęli za drzwiami. Z całych sił, spróbowała się od niego odepchnąć. Dopiero wtedy ją puścił. Wtedy też, wymierzyła mu siarczysty policzek. Spojrzał się na nią, z równą wściekłością co ona, dotykając swojej skóry na twarzy. Po raz drugi, dostał od niej w twarz. Tym razem, jeszcze bardziej to odczuła. Skoro ją piekła ręka, to jego tym bardziej musiało zaboleć. Odsunęła się od niego na bezpieczną odległość.

- Oszalałeś Mikołaj?! Co Ty do cholery wyprawiasz? Co to miało być? – spojrzała na niego, wykrzykując całą swoją złość. – Ja Ciebie nie poznaję.. Co się z Tobą dzieje? – jęknęła prawie ze łzami.

- Gdzie on jest? – spojrzał się na nią niewzruszony.

- Kto? O czym Ty bredzisz? – popatrzyła na niego rozcierając ramię.

- Nie udawaj Elka.. Gdzie jest Tomasz? – zmrużył oczy.

- Zwariowałeś tak? Ty kompletnie sfiksowałeś.. – puknęła się w czoło.

- Nie.. To Ty zgłupiałaś dla tego kretyna. – odparł wściekły.

- Ty jesteś nienormalny, wiesz? Gdzie Ty go widzisz co? – warknęła. – Schowałam go pod kanapą? Do łazienki? Do szafy? Ogarnij się.. Nie ma go tutaj. Jestem sama. Sama i cholernie szczęśliwa, że z daleka od Ciebie. – spojrzała na niego. – Po co tu przyjechałeś?

- Nawet jeśli go tu nie ma.. - rozejrzał się dla pewności, zaglądając do sąsiedniego pokoju - To na pewno przyjedzie.. albo już tu był.

- Nie będziemy dłużej rozmawiać. Wynoś się bo zawołam pomoc i sami Cię stąd wyrzucą. – popatrzyła na niego, gotowa to zrobić.

- To mi się właśnie w Tobie podoba.. Jesteś cholernie zawzięta.. – pokręcił głową, chodząc po pokoju. - Masz wyjątkowy charakter..

- Nie chcę tego dłużej słuchać.. – odparła, podchodząc do drzwi. Otworzyła je i spojrzała na niego – Żegnam.. Nasz kontakt ograniczam wyłącznie do pracy. Zrozumiałeś?

- Mówisz poważnie? To się jeszcze okaże.. – odparł wsuwając ręce do kieszeni. – Mam jeszcze jedno pytanie, natury..

- Nie masz żadnego pytania, po tym co zrobiłeś. Do widzenia. – odparła zdecydowanie, czekając aż wyjdzie z domu. Gdyby miała tylko więcej siły, wyrzuciłaby go z wielką chęcią.

- Chcesz być jego kochanką? Czy już nią jesteś? – podszedł do niej blisko. – Pamiętaj.. Sylwia nie odpuści. Możesz być tego pewna. – szepnął jej na ucho, po czym wyszedł z domu. Wsiadł po chwili do samochodu i odjechał z piskiem opon.

Po tych słowach przeszył ją dreszcz. Była niemiłosiernie wściekła na Mikołaja. Za to co zrobił i za to co powiedział. Ale z drugiej strony.. Oparła się o futrynę. Przecież nie porozmawiała otwarcie z Tomaszem. Ani nie powiedziała mu, że zerwała z Mikołajem, ani on, nie powiedział co dalej z Sylwią. Przecież to co się między nimi wydarzyło, mogło być impulsem, chwilą.. Tylko, że nie czuła by był temu obojętny. Ich wczorajszy pocałunek był świadomy. Oboje tego chcieli. Czuła to. Zamyślona, wyszła przed dom i usiadła na schodkach werandy. Gdzie ty jesteś.. – szepnęła sama do siebie. Spoglądała teraz na pusty podjazd i drogę prowadząca do tego miejsca. Nic nie nadjeżdżało.. Nie wracał. A ona nie miała zielonego pojęcia dlaczego. Dlaczego wyjechał bez żadnego słowa. Oparła głowę o słupek podtrzymujący dach nad werandą. Po chwili przetarła policzek, po którym popłynęły łzy.

W czasie, gdy Elka kłóciła się z Mikołajem w domu, zirytowany Tomasz, szedł poboczem. Do miejsca, z którego jakiś czas temu przyszedł na piechotę. Był zły. Cholernie zły. Kolejny raz, Mikołaj wszedł pomiędzy nich. Jego zachowanie nie wskazywało na to by zerwali. Nic już nie rozumiał. Głowa parowała mu od natłoku myśli. Przecież wczoraj go pocałowała.. Oboje tego chcieli. Naprawdę czuł, że ten pocałunek był szczery. A może powinien był zostać? W końcu dowiedziałby się o co w tym wszystkim chodzi. – pomyślał, dochodząc do warsztatu, gdzie zostawił samochód.

- A Pan tutaj? Przecież mówiłem, że przywiozę auto. – spojrzał na niego facet, który zaoferował wcześniej pomoc. Właśnie miał się brać za wymianę opony, gdy nieoczekiwanie pojawił się Tomasz.

- Poczekam tutaj.. Chwilowo jestem nie potrzebny w domu. – odparł z miną jakby ktoś umarł. - Mam nadzieję, że to nie problem?

- Nie, żadnen problem. Jak Pan chce. Proszę.. może Pan tam usiąść. – uśmiechnął się, wskazując lewą ręką starą kanapę.

- Dziękuję.. – mruknął, po czym usiadł na kanapie.

- Kobieta? – zerknął na Tomasza.

- Nie rozumiem. – Tomasz spojrzał na mężczyznę.

- Czy przez Kobietę ma Pan taki humor? – odparł, biorąc klucz do kół.

- Jakżeby inaczej. – przytaknął, spoglądając w stronę ulicy. 

Facet widząc, że Tomasz nie należy do zbytnio wylewnych, nie chciał drążyć tematu. Widocznie, skoro tu przyszedł, miał powód. Wyglądał jak zbity pies. W ciszy, zajął się jego samochodem. Niedługo potem, oboje podnieśli głowy, patrząc w jednym kierunku. Obok warsztatu, przejechało czerwone audi, z taką prędkością, jakby mknęło autostradą. Tomasz poznał ten samochód. Zmarszczył lekko czoło. Teraz to już nic kompletnie nie rozumiał. Przyjechał tu z Warszawy i odjechał tak szybko? Więc co znaczyło to co widział?

- Widział Pan tego kretyna? – odezwał się facet.

- Widziałem.. – odparł cicho.

- Pieprzona warszawka.. Przyjeżdża tu taki, narobi zamieszania i odjeżdża.. Jak mnie to denerwuje.. Mówię Panu.. jakbym wziął takiego za kołnierz i przywalił.. – mruknął pod nosem.

- Nie tylko Pan.. – zerknął na niego Tomasz.

Elka nawet nie zdawała sobie sprawy, jak długo przesiedziała na werandzie. Wróciła do domu, zatrzaskując za dobą drzwi. Było tak potwornie cicho. Dwa dni temu, nie przeszkadzało jej to absolutnie. Teraz, nie umiała znaleźć sobie miejsca. Spojrzała na swój telefon.. Znów dzwoniła Natalia. Nie miała siły z nią rozmawiać. Jedyna osoba, z którą chciała rozmawiać, gdzieś przepadła. Nie miała nawet jak się z nim skontaktować. – pomyślała spoglądając na jego telefon. Nie tknęła go. Tak jak zostawił go w kuchni, tak leżał nie ruszony. Sięgnęła po napoczętą butelkę wina i nalała sobie kieliszek. Nawet wino nie smakowało tak samo. Było jakieś gorzkie. Z kieliszkiem w ręku, wyszła przed dom. Podmuch wiatru, jaki poczuła na sobie sprawił, że się zatrzęsła. Potarła swoje ramię wolną ręką. Wtedy też się lekko skrzywiła. Wciąż czuła bolesny uścisk Mikołaja. Dał się jej we znaki. Przeszła kawałek za dom. Tam usiadła na niewielkim drewnianym pomoście, który wychodził nad staw. Nie wiedziała, co ma ze sobą teraz zrobić. Powrót do domu, do pracy.. Już czuła, że to będzie koszmar. Zostać tu? I wszędzie widzieć Tomasza? Aż taką masochistką nie była. – westchnąwszy, upiła łyk czerwonego trunku. 

Samochód Tomasza by gotowy dość szybko, jednak właściciel, jakoś nie kwapił się do wyjazdu. Nie wiedział co ma zrobić. Mógł przecież do niej wrócić. Udawać, że niczego nie widział i czekać na jakąś reakcję.. Na cokolwiek. Chociaż szlag go trafiał, na samo wspomnienie Suszyńskiego i Elki w jego ramionach, to nie wiedział, co tam się wydarzyło. Mógł też wyjechać. Postarać się o niej zapomnieć i.. I co dalej? Niedokończone sprawy z Sylwią, ciążyły mu na sercu jak kamień. Czuł się jak w pułapce. Jeśli teraz do niej wróci to.. Będzie musiał się przyznać do tego co zrobił. Musi postawić sprawę jasno..  W końcu wstał z kanapy, zapłacił za wymianę opony i odjechał z warsztatu. 

Siedząc na pomoście Elka, całkiem się zawiesiła. Obok niej, stał pusty kieliszek po winie. Wiatr smagał jej policzki, przez co nabrały różowego koloru. Gdy usłyszała skrzypienie desek, momentalnie się odwróciła. W jej stronę szedł Tomasz, z rękami w kieszeniach bluzy. Spoglądał na nią, podchodząc coraz bliżej. Podniosła się, choć ledwo, bo poczuła skurcz w łydce. Stanęli naprzeciwko siebie. Chciała coś powiedzieć, ale nie wiedziała od czego zacząć. A co jest lepsze od słów? Tylko czyny. Przytuliła się do niego mocno, zamykając oczy. To było cudowne uczucie, znów móc się do niego przytulić. Zatracić się w tym uścisku. Po chwili, spojrzała na niego, obejmując jego policzki.

- Myślałam że wyjechałeś, że.. - spojrzała mu w oczy.

- Cii.. – szepnął, całując jej czoło. Wtedy zamknęła oczy. Jeden mały pocałunek wystarczył, żeby poczuła spokój. Żeby nie myślała o najgorszym. Cicho westchnęła. Znów była bezpieczna.

- Był tu Mikołaj.. Nie wiem, co w niego wstąpiło.. Rzucił się na mnie. On całkiem zwariował.. – popatrzyła znów na Tomasza. – Powiedziałam mu, że to koniec.. żeby dał mi spokój, żeby..

Znów ją uciszył. Przykładając rękę do jej policzka, a swoje wargi do jej warg. Mógł ją tak uciszać już zawsze. Jeden jego pocałunek wystarczył, żeby całkowicie wymazała dzisiejszy ranek. Zarzuciła mu ręce na szyję, nie tylko oddając pocałunek. Ona wręcz przywarła do niego,  sprawiając, że zrobił krok w tył. I kolejny i następny.. Po chwili, nie czuła gruntu pod nogami. Uniósł ją, biorąc na ręce. Roześmiała się w jego wargi. Nie wiedziała, co on zamierza. Spojrzała mu w oczy, ale nie umiała z nich nic wyczytać. Jego tajemniczy uśmiech, mógł zwiastować dosłownie wszystko. Przez chwilę obawiała się, że chce ją wrzucić do stawu, ale nie.. Skierował się z nią do domu, uważając, żeby nie uderzyła się o framugę. Sadzając ją na kanapie, pochylił się, zmuszając ją by się bardziej położyła. Wtedy też, poczuła jego pocałunki. Rozchylał jej wargi swoimi, raz je muskając a raz pieszczotliwie drażniąc i przygryzając. Cokolwiek w niego wstąpiło, w tym momencie miała to w nosie. Grała w tę grę najdłużej, jak się dało. Ściągnęła z niego bluzę wraz z t-shirtem, która poleciała za kanapę. Po chwili i ona, miała na sobie zaledwie biustonosz. Wtedy też, podniosła się bardziej do niego. Czując jego dłonie wędrujące po jej plecach, przymknęła oczy. Pocałunki, jakie składał na jej szyi i ramionach, doprowadzały ją do utraty zdrowego rozsądku. Już dawno go straciła ale teraz.. to już całkiem zabrnęli za daleko. Westchnęła wprost do jego ucha w momencie, gdy poczuła jak wsuwa palce pod zapięcie jej stanika. Jednym ruchem, rozprawił się z przeszkodą. Czując, jak ramiączka zsuwając się z jej ramion, przylgnęła do niego. Pierwszy raz, zawstydziła się. Bardziej niż kiedykolwiek. Oblana rumieńcem, nie była w stanie spojrzeć mu w oczy. Jego palce delikatnie muskały jej nagie plecy, gdy ona całowała jego szyję. Nagle oparł ją bardziej o poduszkę, rzuconą na kanapę. Zatopił swoje usta w jej wargach, składając kolejny namiętny pocałunek.. Robił to w taki sposób, że nawet nie poczuła.. gdy nie dzielił ich materiał jej stanika. Zbędna część garderoby, wylądowała za nimi, zrzucając wazon ze stołu. Wtedy też, huk tłuczonego szkła, zerwał ją na równe nogi. I to boleśnie. Bo leżąc na krawędzi kanapy, spadła na podłogę. Rozejrzała się przez chwilę oszołomiona. W pokoju było ponuro.. Podniosła się, rozcierając obolały pośladek. Usiadła i oparła głowę o kanapę. – Dlaczego w takim momencie? – jęknęła niepocieszona, że musiała obudzić się akurat teraz. Albo jej mózg, nie był na tyle zmanierowany, żeby wyobrazić sobie jak się kochają, albo to była złośliwość losu. 

Spojrzała na zegarek.. Dochodziła 19. Tomasz jak zniknął z rana.. tak nie wrócił. Bez pożegnania.. postanowił zniknąć z jej życia. Dał chwilę szczęścia, po czym odebrał je jednym zamknięciem za sobą drzwi. Nie rozumiała tylko dlaczego nie zabrał ze sobą aparatu i telefonu.. To się nie trzymało kupy. Sięgnęła po telefon. Zamrugała trzy razy. Natalia chyba wariowała, gdy nie odbierała.. tyle razy dzwonić? Wybrała jej numer. Ta jak nigdy, od razu się zgłosiła.

- Elka!! Ja od zmysłów odchodzę.. Myślałam, że Was tam Mikołaj pozabijał.. – wydarła się do telefonu tak głośno, że Elka musiała odsunąć go od ucha, żeby nie ogłuchnąć.

- Uspokój się.. – westchnęła cicho. – Mikołaj przyjechał ale.. Zresztą, opowiem Ci w domu. Spakuję się i przyjadę do Ciebie.

- Wracasz do Warszawy? A co z Tomaszem? – zapytała natychmiast, bo Elka nic nie powiedziała na ten temat.

- Wszystko Ci powiem, obiecuję. Zobaczymy się niedługo. Pa. – pożegnała się bez entuzjazmu. Musiała się spakować.

Tomasz jeszcze długo się wahał, czy nie popełnił błędu, wyjeżdżając bez słowa. Jadąc w kierunku stolicy, trzy razy chciał zawrócić do Elki. Jednak nie zrobił tego. Musiał sam zrobić porządek ze swoim życiem. Dopiero wtedy będzie zastanawiać się nad Suszyńskim i jego relacją z Elką. Bił się z myślami, co się tam wydarzyło. Może to był jakiś znak od losu? Może gdyby nie przyjechał.. Może miedzy nim a Elką doszłoby to czegoś, czego nie byliby w stanie cofnąć? Nie miał pojęcia. Mimo, że dotarł pod dom, wcale nie wysiadł z auta. Przesiedział tak jeszcze jakiś czas. Kiedy wszedł do mieszkania, widok jaki zastał, całkowicie odebrał mu mowę.

- No w końcu jesteś! – Sylwia przyklasnęła w dłonie. Wstając z kanapy, podeszła do Tomasza i ucałowała go w policzek. Nawet nie zareagował. Widok jego matki w ich mieszkaniu, kompletnie go oszołomił. – Ale masz minę skarbie. Cieszysz się z niespodzianki?

- Cieszę.. – odparł bez przekonania. Nie to, że jej widok go nie cieszył. Po prostu, nie rozumiał, co ona tu robi. Nigdy nie miała w zwyczaju robić takich niespodzianek. – Cześć mamo. – podszedł zaraz się przywitać. Blondynka przed 60-tką, z włosami do ramion, uśmiechnęła się na jego widok. Nie wyglądała kompletnie na tyle lat ile miała. Może dlatego, że ubierała się na sportowo. Nie dla niej były garsonki, żakiety i eleganckie stroje. Preferowała raczej elegancki luz. Z uczuciem przytuliła swojego syna.

- Tomek masz minę jakbyś zobaczył ducha. – zaśmiała się, całując go w policzek. – Tak się postarzałam przez kilka miesięcy?

- Co też opowiadasz mamo. – uśmiechnął się. – Wyglądasz pięknie jak zawsze. Co tu robisz? Coś się stało? Nie mówiłaś, że przyjedziesz.

- Sylwia do mnie zadzwoniła, zaprosiła mnie. – spojrzała na niego. – Postanowiła zrobić Ci niespodziankę na urodziny, ja też no i jestem.  – uśmiechnęła się. – Miał przyjechać też Igor, ale został z ojcem. Marek narzeka na kręgosłup, po tym jak spadł z drabiny. 

- Ale ja mam urodziny dopiero za miesiąc.. – pokręcił głową.

- Widocznie Sylwia chciała zrobić Ci przyjemność. – uśmiechnęła się.

- Ta.. ona zawsze potrafi mnie czymś zaskoczyć. – spojrzał na matkę i na Sylwię. Musiał zachować twarz ale w duszy, gotował się ze złości. Kolejny raz, Sylwia postawiła go w sytuacji bez wyjścia.

- Mówiłam mamie, że musiałeś wyjechać ale dobrze, że już wróciłeś. – popatrzyła na niego. - Wszystko udało Ci się załatwić?

- Mogę Cię prosić na chwilkę. – zerknął na Sylwię. Poszedł do sypialni, czekając, aż przymknie drzwi. – Dlaczego bez mojej wiedzy, zapraszasz tutaj moją matkę? Przecież mogłem wrócić za tydzień i co byś jej wtedy powiedziała? Jakie kłamstwo byś jej wcisnęła co?

- Uspokój się. – oparła dłonie o jego klatkę piersiową. – Rozmawiałam z nią jakiś czas temu. Nie wiedziałam, że przyjedzie.

- Takie decyzje konsultuj ze mną.. Znowu to robisz. Znowu podejmujesz za mnie decyzje Sylwia. – spojrzał na nią wkurzony. – Myślałem, że coś zrozumiałaś.. ale nie. - westchnął ciężko.

- Przestań się rzucać.. Nie kłóćmy się przy Twojej mamie. Porozmawiamy potem. – spojrzała na niego, po czym wyszła z sypialni. Oczywiście z przyklejonym uśmiechem na twarzy. 

Tego samego nie mógł zrobić Tomasz. Jak miał się uśmiechać w takiej sytuacji? Kolejny raz, coś stawało mu na przeszkodzie, żeby zakończyć ten związek. Teraz to była jego matka. Kochał ją bardzo i dlatego, musiał zrobić to ostrożnie. Od jakiegoś czasu, miała problemy z sercem i taka wiadomość, mogła źle wpłynąć na jej zdrowie. Nawet nie wiedział, na ile przyjechała.. Jakiś koszmar.  – mruknął, przecierając dłońmi twarz. Rano Mikołaj, teraz to.. Jakby wszyscy się zmówili przeciwko niemu i Elce. Gdy wyszedł z sypialni, usiadł z matką na kanapie. Przy okazji, gdy Sylwia podawała im coś do picia, zapytała, dlaczego nie odbierał telefonu. Dopiero w trakcie drogi, przypomniał sobie, że zostawił telefon w domku. Na poczekaniu, powiedział, że mu się zepsuł i oddał do naprawy. Nie bardzo wiedział, jak ma go odzyskać.. Nie miał pojęcia, jak będzie wyglądać teraz jego relacja z Elką. Po tym co się stało.. Nie miał odwagi do niej pójść.. Może za kilka dni, jakoś samo się to ułoży..

Do domu Nowackich, Elka dotarła ok. 21. Wysłuchanie matki, a raczej jej trucia, nie należało do najprzyjemniejszych. Nie chciała się kłócić. Nie miała na to ochoty. Na odwet, przyjdzie pora. Teraz musiała pogadać z siostrą. Natalia na tą okoliczność, odesłała Roberta do domu. Ostatnio między nimi, znów panowała zgoda. Zażegnali kryzys i cieszyli się swoim towarzystwem jak kiedyś. Z dwoma kubkami kakao i bombonierką pod pachą, Natalia przymknęła za sobą drzwi pokoju. Stawiając kubki na stole, a czekoladki na łóżku, spojrzała na marnie wyglądającą Elkę. Naprawdę potrzebowała pocieszenia. 

- Ela.. – złapała jej rękę. – Co się dzieje..

- Jestem taka głupia.. – mruknęła mając łzy w oczach. – Przez ułamek sekundy poczułam, co to znaczy fruwać nad ziemią.. A potem, spadłam z hukiem i to boli. Cholernie boli. – westchnęła całkiem się rozklejając. – Nienawidzę siebie.

- Nie mów tak.. – zaraz się do niej przytuliła. – Nie jesteś głupia..

- Jestem.. Roszczę sobie prawa do faceta, który nigdy nie będzie ze mną. – spojrzała na nią. – Mikołaj ma rację, Sylwia nie odpuści.. A Tomasz..  Gdyby mnie chciał, to by nie wyjechał bez słowa.

- Tomasz wyjechał? – Natalia zmarszczyła czoło. – Nie wierzę.. On?

- Tak.. Ten idealny Tomasz.. – westchnęła, sięgając po czekoladkę.

- A może coś się stało. Może miał ważny powód? – popatrzyła na nią. 

- Ta.. stało się. Zresztą nie wiem Natka.. poniosło nas..  Może to i dobrze, że wyjechał. – zerknęła na nią. – A gdyby to zaszło za daleko? Wiesz.. wolę być upokorzona teraz, niż gdybym miała się z nim przespać a potem siedzieć tu i beczeć.. – mruknęła, biorąc kolejną pralinkę. – Została mi moja wyobraźnia i .. – dotknęła palcami swoich ust. – Weź mnie kopnij w tyłek..

- A co z Mikołajem.. Bo miałaś mi powiedzieć. Ja myślałam, że na zawał zejdę. A matkę to chciałam zabić.. Ojciec się wysypał, że wzięłam klucze od domku a ona wygadała resztę.. – popatrzyła na nią.

- Mikołaj jest idiotą do kwadratu.. – spojrzała na nią. – Przyjechał, na siłę mnie pocałował, wepchnął mnie do domu, rzucił się na mnie a potem zaczął krzyczeć, gdzie jest Tomasz. Rozumiesz to? Szczęście w nieszczęściu, że Tomasz wyjechał. Gdyby go tam zastał to nie wiem.. Chyba by się potopili w tym stawie przy domu. – pokręciła głową. – Jest tylko coś, co nie daje mi spokoju..

- Co takiego? – zmarszczyła brwi.

- Telefon Tomasza. Zostawił go w kuchni. Zostawił tez aparat.. Wyglądało to tak, jakby miał wyjść tylko na chwilę i wrócić. A przepadł. I to mnie zastanawia. – zagryzła wargę w grymasie.

- To faktycznie dziwne.. No ale do jego dziewczyny nie zadzwonisz, że zostawił swój telefon.. Chyba wie, że to zrobił. Pewnie będzie próbował go odzyskać. – zerknęła na nią i sięgnęła po kubek z kakao.

- Nie mam pojęcia – zastanowiła się chwilę. – Wiem co zrobię..

- Co takiego? – zamrugała oczami.

- Monika mi pomoże. – uśmiechnęła się.

Tomasz nie zmrużył oka całą noc. Dzielenie łóżka z Sylwią, to nie było to, o czym marzył. Zrobił to, ze względu na wizytę matki. Sylwia też, nie starała się jakoś zbliżyć do niego. Wiedziała, że jest na nią zły z powodu niespodzianki, która okazała się być niewypałem. Odwróceni do siebie plecami, spędzili całą noc. Ona zasnęła, on nie. Wstał z łóżka też pierwszy. Musiał napić się kawy, żeby jakoś funkcjonować. Dla zabicia czasu, zrobił śniadanie dla wszystkich. Kiedy stał przy stole, bezmyślnie patrzył w kalendarz. Do czasu. Przypomniał sobie, że był umówiony z koleżanką, która pracuje w branży reklamowej. Mieli porozmawiać w sprawie pracy.. Kompletnie wyleciało mu to z głowy. Nie był przygotowany ale dobrze się złożyło. Miał pretekst, żeby wyjść z domu. Zanim Sylwia i jego matka wstały, on szykował się już do wyjścia.

Z samego rana, Elka pojechała do redakcji. Była pierwsza niż Monika więc czekała na nią z niecierpliwością. A skoro nikt nie widział.. Pozwoliła sobie pogrzebać w papierach .. Nie miała zielonego pojęcia, jaki jest nowy adres Tomasza. Nie wiedziała gdzie mieszkał z Sylwią. W zasadzie, nawet nie wiedziała po cholerę jej ten adres. Przecież nie pójdzie do niego i nie zapuka.. Sorry zostawiłeś u mnie telefon..- pokręciła głową na samą myśl tej wizji. Zdążyła spisać sobie adres, gdy Monika wysiadła z windy.

- Elka! Cześć – uśmiechnęła się do niej radośnie, witając całusem. – Myślałem że dłużej Cie nie będzie. jak tam urlop? Lepiej się czujesz?

- Tak, wyszło, widocznie nie mogę bez was żyć. – zaśmiała się. – Słuchaj Monia.. mam sprawę. Nie pytaj o szczegóły.. Chodzi mi o to, żebyś zadzwoniła do Sylwii, ja Ci podam numer.

- Dziewczyny Tomasza? – spojrzała zdziwiona.

- A skąd wiesz, że o nią chodzi? – zrobiła duże oczy.

- Babska intuicja. – zaśmiała się. – Po co mam do niej dzwonić?

- Nie mogę się dodzwonić do Tomasza. Mam z nim do pogadania ale.. No nie zadzwonię do Sylwii i go nie poproszę. Ona jest na mnie uczulona. – spojrzała na nią. – Pomożesz?

- Znaczy co.. mam do niej zadzwonić i poprosić, żeby mi go dała do telefonu? – zmarszczyła czoło, patrząc na Elkę.

- Raczej wymyśl coś, żeby tu przyjechał.. Nie wiem, jakieś dokumenty zostawił cokolwiek.. – popatrzyła na nią błagalnie. 

- No dobra.. Nic z tego nie rozumiem ale ok. – uśmiechnęła się do niej, sięgając po telefon. – A właśnie.. bo bym zapomniała. Ty wiesz, że ona tu była? Czekaj.. to było na drugi dzień jak wzięłaś urlop. Przyjechała tu i poszła do Mikołaja. Wyszli razem. – wyszeptała jej na ucho. – Nie podoba mi się to.. dziwnie się zachowywali.

- Co Ty opowiadasz.. Oni ? Razem? – Elka zdębiała. Jeśli Mikołaj rozmawiał z Sylwią.. To z jego wyobraźnią, jej zazdrością.. teraz zaczynało jej się to kleić. To stąd był taki pewny swojego… Jeśli mają ze sobą jakąś umowę.. To oboje nie dadzą je spokoju – na tę myśl, pokręciła głową. Chyba naoglądała się za dużo kryminałów.

Słysząc jak Monika dodzwoniła się do Sylwii i wcisnęła jej kit, że nie może dodzwonić się do Tomasza, ta poprosiła go do telefonu. Jeszcze zdążyła w ostatniej chwili, bo właśnie wtedy miał wyjść z domu. Tak jak zasugerowała Elka, powiedziała, żeby wpadł jak znajdzie czas, bo zostawił kilka rzeczy i nie wie co ma z tym zrobić. Zgodził się, ale powiedział, że dziś nie może i jutro wpadnie do redakcji. Po tym oddał telefon Sylwii i wyszedł z domu, na spotkanie. 

Jakiś czas później, w jednej z warszawskich kafejek, pewna brunetka oglądała portfolio Tomasza. Popijając kawę, rozmawiali o powodach jakie zmusiły Tomka do odejścia z pracy. Naczelny musiał być kretynem, żeby dać odejść tak zdolnemu człowiekowi. – stwierdziła kobieta, oglądając kolejne fotografie. Tomasz stwierdził, że to tylko częściowo zadecydowało o jego odejściu. Głównie zrezygnował ze względów osobistych. Przy okazji rozmowy o Krzyśku, wyszedł fakt, iż Iwona – tak nazywała się znajoma Tomasza, zna w redakcji też innych ludzi. Nie tylko Krzyśka, którego uważała za kretyna ale niegroźnego. Na pytanie czy zna Elkę, pokręciła głową. Na własne nieszczęście usłyszał coś, co potem nie dawało mu spokoju w drodze do domu. Iwona nazwała Mikołaja straszną świnią. Doprowadził jedną dziewczynę do utraty pracy i zmienił jej życie w koszmar. – wciąż gnębiły go te słowa, gdy stał w korku. Nie znał szczegółów. Nie wiedział co takiego nawywijał Suszyński ale bał się.. Jeśli to była prawda i Elka jednak z nim jest.. Doszedł mu kolejny problem. Jak w sytuacji, w której się znaleźli, ma oskarżyć Mikołaja o coś, o czym tylko słyszał pokątnie. Zdecydował, że zanim coś powie, upewni się, że to prawda. Teraz czekało go popołudnie z matką i Sylwią.

Fakt, iż Tomasz nie przyjdzie dziś do redakcji, trochę zasmucił Elkę. Myślała, że.. Co ona myślała? Po co miał się spieszyć? Przecież dokumenty nie uciekną.. Wymyśliła głupi pretekst, więc co miał przyjeżdżać na złamanie karku. A może nie chciał przyjeżdżać do redakcji? Może nie chciał jej spotkać? Spacerując parkowymi alejkami, kolejne pytania rodziły się w jej głowie. Mrużyła oczy. Momentami, słońce było tak silne, że oślepiało. W pewnej chwili, przystanęła. Nie była pewna, więc podeszła bliżej. Zobaczyła Sylwię, spacerującą z jakąś starszą kobietą. Rozmawiały, były w dobrym humorze. Nie miała pojęcia kim jest ta blondynka. Zresztą, Sylwia mało ją obchodziła. Pewnie dalej przeszła by obojętnie, gdyby nie zobaczyła nadchodzącego Tomasza. Wtedy, cofnęła się za najbliższe drzewo. Ktokolwiek ją widział, miał teraz niezły ubaw. Wariatka chowała się za drzewo. Tomasz zbliżył się do obu kobiet. Uśmiechnął się do starszej. Do Sylwii coś powiedział. Na jego słowa, obie zareagowały entuzjazmem. Sylwia aż za bardzo. Bez oporów, rzuciła mu się na szyję i pocałowała w usta. Na ten widok, ścisnęło ją w brzuchu. Spojrzała raz jeszcze.. Nie mogła się od niego odkleić. Elka nie wytrzymała, odwróciła się i przez trawnik, na skrót, uciekła z parku. Na jednym z przystanków, opadła na ławeczkę. Chciało jej się wyć. Nie ważne, że dookoła byli ludzie. Jej było wszystko jedno.

Resztę dnia i wieczoru, miała absolutnie skopane. Czuła się jak idiotka. Jakkolwiek ale musiała wyjść z tej sytuacji z twarzą. Gdy rano zjawiła się w redakcji i zobaczyła Mikołaja, miała dość. Po takiej nocy, taki poranek? Nie, to za dużo. Nie miała ochoty siedzieć z nim w jednym pokoju. Nie po tym, co zrobił przedwczoraj. Zabrała komputer i zaszyła się w konferencyjnej. Tam mogła spokojnie pisać nie tylko felieton ale i zaległy artykuł. Ciężko jej było się skupić, ale tylko to ją trzymało. Na myśl o wizycie Tomasza i rozmowie z nim, było jej słabo. Poprosiła Monikę, żeby skierowała Tomasza od razu do konferencyjnej, gdy tylko się pojawi. Oczywiście, nie mówiąc po co. Obiecała, że tak zrobi. W pewnym momencie prawie już zasypiała.. Stwierdziła, że bez kawy nie da rady. Zostawiając bałagan na stole, wyszła do kuchni. W tym czasie, w recepcji pojawił się Tomek, na którego widok, Monika od razu się ucieszyła. Po krótkiej rozmowie co u niego, to on zadał pytanie, co takiego ma zabrać. Nie mówiąc nic konkretnie, wysłała go do sali. Tam miał zaczekać. Zdziwiony jej słowami, poszedł jak poprosiła. Zmarszczył czoło, widząc rozwalone dokumenty, otwarty laptop i nadgryzioną kanapkę. Ktoś urządził sobie tutaj małe biuro. Nie zdążył wziąć kartki do ręki, gdy Elka stanęła w drzwiach. Stał tyłem, więc jej nie widział. Odliczyła w myślach do trzech i weszła, zamykając za sobą drzwi.

- Cześć. – uśmiechnęła się.

- Cześć.. – odwrócił się momentalnie zaskoczony jej obecnością. – Co tu robisz? Myślałem, że.. - urwał, nie wiedząc co powiedzieć.

- Pracuję.. – wzruszyła ramionami, stawiając kubek na stole.

- To ja nie będę Ci.. Monika prosiła, żebym zabrał.. – spojrzał na nią.

- Ja prosiłam, żeby zadzwoniła. – spojrzała na niego, wyciągając z torby jego telefon i aparat na stół. – Zostawiłeś to. Nie miałam możliwości inaczej się z Tobą skontaktować.

- Elka.. – skrzywił się, widząc swoje rzeczy. Po jej minie widział, że była na niego zła. Faktycznie, to w jaki sposób zniknął wczoraj, było chamskie z jego strony. Zwłaszcza po tym, co się stało. Nawet mimo wizyty Mikołaja, powinien był postąpić inaczej a co zrobił? Uciekł jak tchórz.  – To nie jest tak jak..

- Nie ważne jak jest. Oddaje co Twoje.. – popatrzyła na niego. – No to w zasadzie tyle. – spojrzała na niego. Musiała być twarda, po tym co widziała wczoraj. Wszystkie swoje marzenia i plany jakie z nim miała, schowała do kufra, zamknęła na klucz i wrzuciła do morza. Nie sądziła, że doczeka takiego dnia, że będzie musiała z nim tak rozmawiać. Tak sucho, bez uczucia.. Bez serca, które jej złamał.

- Powinniśmy porozmawiać.. – mruknął spoglądając na nią. Jakoś nie mógł sobie wyobrazić, że to co się stało, tak po prostu mają zamieść pod dywan. Nie mogli przez chwilę słabości stracić kontaktu.

- Niby o czym? Tomasz daj spokój. Jesteśmy dorośli.. - odparła pewna siebie. - Miałam gorszy moment, potrzebowałam bliskości.. Zadziałało to u mnie tak jak zadziałało.. Lubię Cię, ale nie aż tak. – spojrzała na niego. – Nie ma o czym mówić. Jasne?

- Tak.. wszystko jasne. – odparł zbity z tropu. Jej słowa były jak żyletka, która cięła na mniejsze kawałki jego i tak poszarpane serce. – Dzięki za rzeczy. – mruknął, chodź nie to chciał powiedzieć.

- Nie ma za co. – odparła siadając do komputera.

- No to ten.. będę leciał. – mruknął zerkając na nią.

- Trzymaj się Tomasz. – spojrzała na niego przelotnie, obsuwając rękaw swetra. Może inny by tego nawet nie zauważył, ale nie on. Siedział wpatrzony w nią i dostrzegł na ręce spory siniak. Niby zwykły siniak, ale coś go zaniepokoiło. Zabrał telefon ze stołu, chowając do kieszeni spodni. Aparat zapakował do torby. Już miał wyjść i dać jej spokój, ale musiał o coś zapytać. Inaczej, nie dałoby mu to spokoju. Podszedł do niej i kucnął, łapiąc za rękę.

- Co Ci się stało? – zmarszczył czoło. 

Kochani:*
Tak, wiem. Zabijecie mnie za to ale cóż, żeby działo się dalej to, co mam w głowie, musiałam teraz pokomplikować relację naszych ulubieńców. Nie wysyłajcie mnie na szafot :D <3