52. "To kim jest ta dziewczyna hmm?"

Spojrzała na jego dłoń, którą położył na jej dłoni. Zatkał ją tym pytaniem. Nie wiedziała co ma mu odpowiedzieć. To co się stało, a czego efektem był siniak.. Wolała o tym zapomnieć. Nie wracać myślami do awantury z Mikołajem. Czy on do cholery jasnej, musi być takim obserwatorem? – pomyślała, w końcu nie odpowiadając. Szkoda, że zauważył głupi siniak a nie widział wcześniej, że jej na nim zależy.. Zamiast na niego, spojrzała  w ekran. Jakby chciała zignorować jego pytanie. Wiedząc jednak, że nie odpuści, jeśli mu nie powie, musiała wymyślić coś logicznego. Wzruszyła ramionami.

- Nic mi się nie stało. - odparła cichym i spokojnym głosem. - Po prostu niosłam pudła z piwnicy i uderzyłam się o drzwi..

- Na pewno? Pomyślałem, że.. – na jego twarzy pojawił się grymas.

- Co niby? – spojrzała na niego. – Nigdy się nie uderzyłeś?

- Czemu jesteś taka drażliwa? – zmarszczył czoło.

- Bo nie lubię głupich pytań Tomasz.. – odparła spoglądając na niego.

- A czyli głupotą jest, że się o Ciebie martwię tak? – spojrzał na nią.

- Jestem dużą dziewczynką.. Dam sobie radę. – zerknęła na niego.

- Jak zawsze.. – mruknął, podnosząc się z kucek.

- Tak, bo sama nigdy nie złamie sobie serca tak bardzo jak ktoś inny. – mruknęła pod nosem, nieświadomie mówiąc to na głos.

- Słucham? – stając przy szklanych drzwiach, spojrzał na nią od razu, gdy usłyszał co powiedziała. – Co Ty powiedziałaś?

- Nie, nic. Zapomnij. – odparła urywając szybko temat. Zamknęła oczy. Przeklęła się w myślach, za głośne gadanie do siebie.

- Problem w tym, że nie umiem.. – mruknął pod nosem, kładąc rękę na klamce. Popatrzył na nią po raz ostatni nim wyszedł. Miał smutne spojrzenie. Nawet się do niego nie odwróciła. 

Po chwili,  usłyszała ciche zamykanie za sobą drzwi. Właśnie wtedy, położyła skrzyżowane ręce na stole i oparła o nie czoło. Cicho westchnęła łamiącym się głosem. Nie wytrzymała, w końcu się rozpłakała. Nie tak chciała, żeby wyglądała ta rozmowa, ta relacja. Przecież mogła go zatrzymać. Jednym słowem, mogła doprowadzić do konfrontacji. Nie zrobiła tego. Nie umiała mu powiedzieć wprost, co ją boli, co ją męczy. Nie umiała się przyznać przed nim do zazdrości. Poza tym.. okłamała go. Dla jego własnego dobra. Nie chciała go wciągać w konflikt z Mikołajem. I tak, nie mogli na siebie patrzeć. Gdyby mu powiedziała o jego wizycie.. nawet nie chciała o tym myśleć. Tak było lepiej. Nie dla niej, dla niego. Ona to jakoś przeżyje. Jak zawsze, martwiła się o innych. Nie pierwszy raz miała złamane serce. Ale pierwszy raz, tak bolało. – pomyślała, wycierając rękawem wilgotny policzek. Przeklinała godzinę, w której wczoraj widziała go z Sylwią.. Może gdyby tego nie zobaczyła, nie byłaby dla niego taka ostra. Kolejny raz, ich przyjaźń czy cokolwiek to było między nimi, wisiało na włosku. Przez nią. Była tego świadoma. Mogła całkowicie inaczej to rozegrać.. 

Tomasz zamykając za dobą drzwi, miał nieprzytomny wzrok. Nie przypuszczał, że ją tu spotka. Nie był na to przygotowany. Tym bardziej, że sama go tu ściągnęła. Był pewny, że porozmawiają ale nie tak. Nawet nie przypuszczał, że wychodząc stąd, będzie się tak czuł. Odtrąciła go. – pomyślał robiąc kilka kroków w kierunku recepcji. Nie chciała jego troski, jego pomocy. Wyraźnie, nie chciała jego obecności w swoim życiu. Inaczej by się tak nie zachowała. Nie rozumiał tylko dlaczego.. Czy naprawdę, był tylko chwilowym pocieszeniem? Czy.. Nie kupował tej bajeczki o pudełku. Może i mówiła prawdę ale..To wszystko było dziwne. Jej zachowanie, sposób mówienia.. To nie była ta sama Ela, z którą spędził urocze chwile na wsi. Widział w jej spojrzeniu żal.. Czy to przez to, że wyjechał bez słowa? Czy może przez Mikołaja. Pluł sobie w gębę, że tam nie został. Może nie było by teraz nieporozumienia i niedomówień. Bez słowa minął Monikę, nie słysząc,, że go woła. Wsiadł do windy, nawet się nie żegnając. 

Monika patrzyła na niego mocno zdziwiona. Nigdy w życiu nie widziała go w takim stanie. Co się tam do cholery stało? – pomyślała, zerkając w stronę sali konferencyjnej. Rozejrzała się, czy nie ma na horyzoncie Andrzeja. Zostawiła to co robiła i poszła do Elki. Gdy spojrzała przez szklane drzwi, ta siedziała przy stole. Zakrywała twarz dłońmi. Widząc zachowanie Tomasza po wyjściu stąd i Elkę, która siedziała i najwyraźniej płakała, pokręciła głową. Co się z nimi stało? Przecież zawsze byli dobrymi przyjaciółmi, rozumieli się bez słów a teraz? Bez pukania weszła do środka.

- Ela? – zaraz do niej podeszła. – Wszystko w porządku?

- Nie, nic nie jest w porządku.. - mruknęła pod nosem. - Muszę się stąd wyrwać.. - zerknęła w okno. - Muszę.. Muszę wyjść. – spojrzała w końcu na Monikę, wstając od stołu i składając swoje rzeczy.

- Pokłóciłaś się z Tomaszem? Wyszedł stąd jak zbity pies.. – spojrzała na nią zmartwiona. Po chwili to pytanie wydało jej się głupie. Widząc ich zachowanie to przecież było logiczne, że tak.

- Proszę Cię.. o nic nie pytaj. Nie dziś i nie teraz. - popatrzyła na nią błagalnie, wrzucając do torby telefon, kalendarz i długopis.

- No dobrze, nie będę. Ale nic z tego nie rozumiem. – pokręciła głową, zostawiając Elkę samą. To naprawdę była ich Elka? Nigdy nie widziała jej w takim stanie. Była kompletnie rozwalona.

Chwilę później, Elka stała przy windzie. Z niecierpliwością patrzyła na zmieniające się cyferki na wyświetlaczu. Pierwsze piętro, drugie.. Gdy drzwi się otworzyły, bez słowa weszła do środka, mijając się z Mikołajem. Wystarczyło jej spojrzenie, żeby się do niej nie odzywał. Gdy próbował wczoraj, skończyło się to trzaśnięciem drzwi. Chwilowo odpuścił z nią kontakt. Gdy Elka zniknęła za drzwiami windy, Mikołaj podszedł do Moniki, która sortowała korespondencję. Musiał o coś spytać. Zwłaszcza po tym, co zobaczył. Gdy wysiadał z samochodu dostrzegł Tomasza, który wychodził z redakcji. Zastanawiał się co on tu robił.

- Był tu Tomasz? – zapytał stając przy biurku.

- Był, zabrał dokumenty które przygotowałam. – odparła Monika.

- Tylko tyle? Rozmawialiście? – dopytał zaciekawiony..

- Nie, chwilę. Wziął teczkę i poszedł. – odparła spoglądając na niego.

- A gadał z Elką? – lekko zmrużył oczy.

- Nie. Elka pół dnia siedziała w konferencyjnej. – zerknęła na niego.

- Aha, no nic, dzięki. Jest coś do mnie? – zerknął na koperty.

- Nie ma. – uśmiechnęła się do niego. Gdy poszedł, jej uśmiech zniknął. Sama nie wiedziała czemu go okłamała. Ale skoro Elka prosiła, żeby Tomasza tu ściągnąć specjalnie.. I też w sekrecie.. No to chyba dobrze zrobiła. Nikt nie musiał wiedzieć, że był tutaj na jej prośbę. Poza tym.. Mikołaj miał kontakt z Sylwią.. – pokręciła głową. Musiała to sobie poukładać. O co w tym wszystkim chodzi.

Dlaczego go nie zatrzymałam.. – pomyślała przez chwilę, idąc Nowym Światem. Gdy Elka miała gorszy dzień lub gorsze samopoczucie, lubiła spacerować tą najbardziej znaną z warszawskich ulic. Może dlatego, że nie była tu sama. Tu ciągle byli ludzie. Tłum ludzi. Coś się działo. Zgiełk, nie pozwalał się skupić. Nawet jeśli o czymś myślała, to nie trwało to zbyt długo. Tutaj, nie ona jedna miała problemy. Mijały ją setki ludzi, a każda z osób, miała swój świat, swoje życie i swoje większe lub mniejsze troski. W tym tłumie, jej problemy zdawały się nie mieć takiego znaczenia. Przy jednej z kamienic, zatrzymała się na dłużej. Mieściła się tutaj kawiarnia. Kupiła ulubione latte, biorąc je na wynos i ruszyła dalej. Przed siebie. Nie miała konkretnego celu, ani nie miejsca, do którego by zmierzała. Stawała przez chwilę przy sklepowych witrynach, ale ich nie oglądała. Patrzyła, ale jakby nie widziała. Była gdzieś daleko, poza własnym ciałem. Szła z tłumem ludzi, wychodzących dopiero z pracy. Była jak pionek, poruszający się po szachownicy. Kiedy przystanęła przy bramie Uniwersytetu Warszawskiego, przymknęła na moment oczy. Wciąż pamiętała studenckie czasy. Swoboda, beztroska.. Wtedy jej największym problemem było nie zaliczenie kolokwium. Zaśmiała się na to wspomnienie, spoglądając we własne buty. Przekroczywszy bramę, weszła na dziedziniec uczelni. Tu było ciszej. Tędy przechodzili tylko studenci i profesorowie na zajęcia. Usiadła na jednej z ławek, spoglądając przed siebie bezmyślnie. W głowie układała sobie scenariusz.. "Co by było gdyby". Zacisnęła mocniej wargi. Gdyby Tomasz spotkał Mikołaja na wsi. Gdyby dziś mu powiedziała, że widziała go z Sylwią. Gdyby powiedziała mu prawdę odnośnie siniaka. Gdyby powiedziała mu, że go.. Zamknęła oczy. Tego słowa bała się najbardziej. Nie przechodziło jej przez gardło. Tego gdyby, zaczynało być w jej życiu stanowczo za dużo. Nie mogło być prościej? – zadała sobie kolejne pytanie, upijając łyk już zimnej kawy. Nawet zapomniała, że trzymała ją w ręce. Przez ten czas, zdążyła wystygnąć. Osunęła się trochę na oparciu ławki. Chciała, żeby ją przytulił. Jak w jej śnie. Chociaż przez krótką chwilę.. Na wspomnienie jego pocałunku, niemal od razu robiło jej się cieplej. Czemu tak cholernie komplikowała sobie życie? Jej logika myślenia przy Tomaszu, spadała do zera. Chciała go blisko siebie a jednocześnie, robiła wszystko, żeby się od niej oddalił. 

Parę metrów od niej, wzdłuż drogi łączącej bramę z głównym budynkiem, szła kobieta, niosąc siatki w obu rękach. Gdy zawartość siatek, rozsypała się po chodniku, a kobieta o mało nie upadła, Elka nagle zerwała się z ławki. Ledwo co, złapała kobietę pod rękę, sadzając na ławce, gdzie przed chwilą sama siedziała. Była wyraźnie blada. Najprawdopodobniej spadło jej ciśnienie i stąd to omdlenie. Przynajmniej tak przypuszczała Elka. Kiedy osłabiona kobieta siedziała na ławce, raz dwa pozbierała jej zakupy do reklamówek i postawiła je obok ławki, siadając przy niej.

- Wszystko w porządku? Może jakoś mogę pomóc.. – popatrzyła na nią z troską. Albo nie było kompletnie nikogo w pobliżu, albo ludzie byli kompletnie nieczuli na ludzką krzywdę. Gdy się rozejrzała, stwierdziła, że jednak to drugie. Stojąca niedaleko grupa młodzieży, miała niezły ubaw i nie zwracali na nic uwagi.

- Już mi lepiej, dziękuję bardzo. – kobieta odparła spokojnym tonem, spoglądając na Elkę. – Zakręciło mi się w głowie.. To miasto.. - nabrała powietrza w płuca. - To miasto zdecydowanie jest dla mnie za duże. – uśmiechnęła się lekko. – Poza tym ta pogoda.. Dziś jest jakaś taka.. ciężka atmosfera. Źle się oddycha.

- Nawet Pani nie wie jak bardzo ciężka.. – westchnęła. Kobieta idealnie ujęła stan ducha, w jakim aktualnie znajdowała się Elka. Spojrzała na nią, gdy ta nierówno oddychała. - Może ja po kogoś zadzwonię? Nie jestem pewna czy może Pani iść sama do domu.

- Spokojnie, dam sobie radę. Czasami tak mam. - spojrzała na nią. - W Warszawie jest mi ciężko oddychać, nie jestem przyzwyczajona do tego klimatu. Ale dziękuję Ci za troskę. A raczej Pani.. – uśmiechnęła się. poprawiając po chwili. W końcu Elka nie była to dziewczynką.

- Oj tam, nic nie szkodzi. Przynajmniej poczułam się kilka lat  młodsza. – zaśmiała się pod nosem, spoglądając na kobietę. 

- Jest Pani młoda. – przyjrzała się Eli przez chwilę. – Młoda, ładna kobieta tylko jakaś taka smutna.. - dodała spoglądając w jej oczy.

- Aż tak to widać? – zmrużyła oczy, z lekkim grymasem na twarzy.

- Trochę tak. Poza tym.. Ma Pani zaczerwienione oczy. – odparła cicho. – Płacz i smutek, rozpoznam na odległość. Nie dam się oszukać, że to alergia. A wie Pani dlaczego? - zerknęła na nią. - Jestem okulistą. – zaśmiała się, by chociaż trochę ją rozweselić.

- Nie.. znaczy.. – pokręciła głową, spuszczając ją w dół. Nabrała trochę powietrza by spojrzeć na kobietę a gdy to już zrobiła, przytaknęła jej. Upadłaś nisko.. – pomyślała, czując, że zbiera jej się na płacz. Rozryczeć się przy obcej babie? Szczyt beznadziejności. – Przejdzie mi. Kiedyś.. jutro.. pojutrze.. Za rok.

- Ale będzie lepiej? – zapytała z równą troską, co Elka, gdy pomogła jej usiąść na ławce i pozbierać zakupy.

- Nie.. Nie wiem. – wzruszyła bezradnie ramionami. – Pokłóciłam się z przyjacielem. - szepnęła. - Nawet nie wiem.. Nawet nie wiem czy jest moim przyjacielem.. Nic już kompletnie nie wiem – westchnęła spuszczając głowę.. – I to nie prawda, że to nic nie znaczyło..  To znaczy więcej niż wszystko inne.. – mruknęła pod nosem, zatykając sobie usta. Już nic więcej nie powiedziała, do póki się nie uspokoiła. Przetarła policzki, po których popłynęły łzy i dopiero wtedy, spojrzała na kobietę. - Przepraszam.. Proszę mnie w ogóle nie słuchać, gadam czasami straszne głupoty.. - westchnęła.

- Nie gadasz głupot.. Po prostu, zwyczajnie po ludzku, potrzebujesz się komuś wygadać prawda? – położyła jej rękę na ramieniu.

- Nawet Pani nie znam, Pani nie zna mnie.. – popatrzyła na nią.

- No wiem, ale ja to widzę tak. Nie znam Ciebie, nie oceniam, mogę tylko doradzić. Ty nie znasz mnie, możesz być szczera bo najprawdopodobniej widzimy się pierwszy i ostatni raz więc.. Wyrzucisz z siebie to co Cię boli i może będzie lepiej hmm? – uśmiechnęła się. – Ale jeśli nie chcesz, nie mów.

- Żeby moja mama była taka wyrozumiała.. – pokręciła głową.

- Mój mąż powtarza, że dla moich dzieci, jestem zarówno matką i koleżanką. Może dlatego mam takie podejście do ludzi. – odparła z uśmiechem. – Lubię młodych ludzi. Lubię z nimi rozmawiać. Może dlatego, nie jestem typem zgryźliwej staruszki. – zaśmiała się.

- Ale Pani nie jest stara. – zaśmiała się na jej słowa.

- Przynajmniej mam dwa razy tyle lat co Ty moja droga. Znaczy Pani. – popatrzyła na nią roześmiana. - Także prędzej mi do babci.

- Dziękuję.. – popatrzyła na nią.

- Za co? Nic nie zrobiłam. – spojrzała zdziwiona.

- Za rozmowę, za chęć pomocy, tak po prostu.. – uśmiechnęła się.

- Tak to działa. Ty pomogłaś mi, ja Tobie. – popatrzyła na nią.

- Pójdę już.. na pewno mogę Panią zostawić? – dopytała dla pewności.

- Na pewno, posiedzę tutaj jeszcze chwilę. – przytaknęła jej. – Tutaj obok, mam przystanek a stamtąd prosto do domu. Bez obaw. Możesz iść i naprawiać swój świat. – uśmiechnęła się. – Powodzenia.

- Dziękuję.. – uśmiechnęła się, robiąc krok w tył. Podeszła do najbliższego kosza, wyrzucając pusty kubek i tam się na chwilę zatrzymała. Spojrzała raz jeszcze na siedzącą kobietę, po czym do niej podeszła i mocniej uściskała. – Pani dzieci mają wielkie szczęście mając taką mamę. – uśmiechnęła się do niej i odsunęła, kierując w stronę bramy – Miłego dnia! – krzyknęła po czym zniknęła w tłumie.

Tomaszowi jakoś nie spieszyło się do domu. Nie po dzisiejszej rozmowie. Musiał pobyć sam. Pomyśleć. Pokręcił się trochę po centrum, zanim dotarł do mieszkania. Domyślał się, że przez ten cały czas, Sylwia skacze wokół jego matki jak szalona. Chciała jej się przypodobać, tego był pewny. Ani Tomasz ani Sylwia, nie wiedzieli jednego. Tak naprawdę, Pani Górskiej nie ruszało nadmiernie nadskakiwanie. Wręcz ją to denerwowało. Dlatego, gdy Sylwia z rana zaproponowała wspólne zakupy, odmówiła. Nie miała ochoty chodzić z nią po sklepach i biadolić o nie wiadomo czym. Wystarczyło jej jak przyjechała. Wtedy były ze sobą kilka godzin sam na sam. Wolała w pojedynkę przejść się na spacer, a potem spędzić popołudnie z synem. Z tego co mówił przy śniadaniu, miał do załatwienia sprawę na mieście. Wieczorem mieli wybrać się na wystawę fotografii. Wczoraj rozmawiali o tym przy kolacji. Gdy wróciła do domu, nie było ani jego ani Sylwii. Sylwia zostawiła kartkę na lodówce, że będzie ok 20. Dobrze się składało.. zdąży porozmawiać z Tomaszem. Coś ją niepokoiło od wczoraj. W zasadzie odkąd przyjechała.. Gdy Tomasz przyszedł do domu, zobaczył jak Ewa krząta się po kuchni.

- Mamo.. Co Ty robisz? - zapytał na wejściu. - Jesteś tu gościem.. – popatrzył na nią, stawiając torbę na podłodze. – Nie mów mi, że gotujesz obiad.. – zerknął na garnek i znów na nią.

- Nudzi mi się.. To gotuje. - popatrzyła na niego, mieszając farsz - Poza tym, chyba wolisz zjeść pierogi niż sałatkę.. – zaśmiała się.

- Twoje? Zawsze. Nie musisz nawet o to pytać. – zaśmiał się, podchodząc do niej i mocno ją przytulił. – Dzięki, że jesteś.

- Oho.. Czyżby moje dziecko potrzebowało rozmowy? – spojrzała ku górze roześmiana. Tomasz był od niej o głowę wyższy.

- Nie. - pokręcił głową. - Sam jakoś sobie muszę z tym poradzić. – uśmiechnął się. – Jestem dużym chłopcem, ale dziękuję za chęci.

- Bez dwóch zdań. Urosłeś i teraz jak do Ciebie mówię, to mnie szyja boli. – spojrzała na niego i oboje po chwili parsknęli śmiechem. 

Co jak co, ale dowcip u Pani Górskiej to była podstawa. Lubiła żartować i lubiła wesołych, roześmianych i spontanicznych ludzi. Czasami zastanawiała się, w kogo wdał się Tomasz. Chyba w ojca jednak. Igor – jego młodszy brat, był pod względem charakteru podobny do niej. Wieczny dowcipniś.. Chociaż nie dogadywał się z matką tak jak on, to kochał ją bardzo. Niestety, był w takim wieku, że przyznanie się do kochania rodzica, było jak stracenie dziewictwa w nieodpowiednim czasie. Gdy spojrzał na wiadomość od Sylwii, że będzie wieczorem, zawiesił się. To się w końcu musiało skończyć. Musiał z nią porozmawiać jak najszybciej.  I nie chciał już czekać do wyjazdu matki. Trudno.. przyjechała w nieodpowiednim momencie ale będzie musiała to zrozumieć.

- Co Cię tak martwi hmm? – zapytała go Ewa, gdy tak stał zamyślony z kubkiem kawy. - Odkąd wróciłeś, chodzisz non stop zamyślony.

- Muszę porozmawiać z Sylwią.. – odparł, wpatrzony w ciemny parujący płyn z kubka. Chociaż nie chciał tego mówić tego na głos, zorientował się, że jednak to powiedział.

- A jednak.. Coś tak czułam. – popatrzyła na niego.

- Co? Ale jak to? – zdziwił się, spoglądając na nią.

- A co Ty chcesz matkę oszukać? - zerknęła na niego siadając przy stole. - Kaktus mi na ręku wyrośnie prędzej, nim uwierzę, że między Wami jest dobrze. – sięgnęła po kubek z gorąca herbatą. – Nie wiem kogo Ty chcesz oszukać mnie czy siebie? - popatrzyła na niego. - Tak wygląda szczęśliwa para? Jedno wychodzi, drugie wraca albo gdy nie ma tamtego i na odwrót. Mijacie się, unikasz jej spojrzenia. Siedzisz pół nocy, żeby nie iść razem spać.. ja to wszystko widzę, tylko nic nie mówię. To nie moja sprawa ale... Mam dziwne wrażenie, że Sylwia nawet nie wiedziała, gdzie Ty wyjechałeś.. Mylę się?

- Nie mylisz. - odparł siadając przy niej. - Nie chciałem Cię martwić.. Masz problemy z sercem.. Poza tym lubisz Sylwię.. – popatrzył na nią. – Nie chciałem Cię tym denerwować.. Po prostu. – skrzywił się lekko. – Pokomplikowało się trochę.. Nawet bardzo.. Ale muszę załatwić to sam. Od jakiegoś czasu nie jest dobrze.

- Znasz mnie.. Ja się staram nigdy nie wtrącać. To Twoja decyzja. I ją szanuje. – popatrzyła na niego. – I nie będę stawać po niczyjej stronie. Uprzedzam. - napiła się trochę herbaty. - Nie będę bronić ani Ciebie ani Sylwii. Sami to załatwcie. - odstawiła kubek na stół. - Tylko jedna rada.. zróbcie to szybko. Po co się macie męczyć?

- Wiem i za to Cię kocham. – uśmiechnął się. – Popracuję trochę a potem się przebiorę i lecimy na tę wystawę ok.? – spojrzał na nią. 

- Dobrze. Tylko zjedz coś..  przygotuje te pierogi. – uśmiechnęła się.

Gdy Elka wróciła do domu, rzuciła torbę na stół i padła na łóżko. Nie chciało jej się nawet rozebrać. Przeleżała tak.. nawet nie wiedziała ile. Gdyby nie telefon Moniki, pewnie wcale by się nie podniosła. Ledwo co ją słyszała, bo w tle leciała głośna muzyka. Monika zaproponowała jej, żeby wpadła do klubu, trochę się rozerwać. Akurat na rozrywki i tańce, to dziś nie miała absolutnie ochoty. Przyjaciółka chciała dobrze i doceniała to. Wiedziała, że Elka miała dziś podły humor. Chciała jej go jakoś poprawić ale ta odmówiła. Wolała spędzić wieczór w swojej ciasnej kawalerce, niż szwendać się od baru do baru, a nad ranem wrócić pijana do domu. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby pijana zadzwoniła do Tomasza. Już raz to zrobiła.. I wtedy omal nie spaliła się ze wstydu. Teraz? Mogłoby być tylko gorzej. Przebrała się w koszulkę do spania, wbiła w ulubiony szlafrok i z kubkiem kakao, zabunkrowała się w łóżku. To był jej sposób na smutek. Film i kakao. I małe beziki, które podjadała z talerzyka leżącego obok łóżka.

Pani Górska szykowała się powoli do wyjścia, gdy Tomasz już prawie przebrany, siedział z laptopem na kanapie. Znał matkę, wiecznie się spóźniała. Nie było szans, że się wyrobi na konkretną godzinę więc nawet jej nie pospieszał. Zresztą, nie chciało mu się nigdzie iść. Zaproponował to dlatego, że wiedział iż lubi takie wystawy i nie chciał, żeby siedziała cały dzień w domu. Nie był pewny, czy Sylwia z nimi nie pójdzie. Co prawda, nie lubiła takich rzeczy ale z nią, nigdy nie było wiadomo. Przeglądał właśnie zdjęcia ze wsi. Uśmiechnął się, lekko unosząc kącik ust, gdy zobaczył zdjęcie Elki przy koniu. Przypomniało mu się, jak z nim rozmawiała. Wpatrzony w ekran, nawet nie zauważył, jak usiadła obok niego matka i spojrzała na zdjęcie, które oglądał. Zmarszczyła brwi. Zerknęła na niego i znów na zdjęcie. Zaciekawiło ją, kim dla niego jest uśmiechnięta blondynka.

- Kto to jest? – uśmiechnęła się, lekko mrużąc oczy.

- Kto? Co? – gdy się odezwała, spojrzał na nią, przytomniejąc i wracając na ziemię. Popatrzył na zdjęcie i chciał zamknąć laptop ale Ewa go powstrzymała, zabierając sprzęt na swoje kolana.

- No pokaż te zdjęcia.. – zerknęła na niego – Gdzie to się przełącza?

- Tutaj.. – wskazał palcem na strzałkę.

Powoli, przeglądając kolejne zdjęcia, uśmiechała się coraz bardziej. Lubiła oglądać jego fotografie od dziecka. Miał do tego smykałkę już jako młody chłopak. Teraz była z niego naprawdę dumna. Widząc jeszcze inne zdjęcia Elki z tego wyjazdu, zaintrygowała ją jeszcze bardziej. Oddała mu laptop z otwartym zdjęciem Elki, gdzie miała kwiat we włosach. Zerknęła na Tomasza, który nic nie powiedział.

- To kim jest ta dziewczyna hmm? – zapytała po raz drugi.

- Przyjaciółką.. – odparł cicho. – Jesteś gotowa? – zapytał, wyłączając komputer. Wstał i sięgnął po krawat, leżący na marynarce, która wisiała na krześle. Stanął przed lustrem, żeby go zawiązać. Ewa jeszcze przez chwilę siedziała zamyślona na kanapie.

- Bardzo sympatyczna z niej dziewczyna. – popatrzyła na niego, w końcu wstając z kanapy. – Tylko bardzo smutna.

- O czym Ty mówisz? – zmarszczył czoło, odwracając się do niej.

- Świat jest jednak mały.. – zaśmiała się, podchodząc do niego.

- Dalej nic nie rozumiem. Możesz jaśniej? – popatrzył na nią, trzymając w połowie zawiązany krawat. Widząc to, podeszła do niego i tak jak swojemu mężowi, poprawiła i porządnie zawiązała krawat.

- Pokłóciła się z przyjacielem.. I chyba bardzo ją to boli. – spojrzała na niego. – Ładne dziewczyny nie powinny płakać, zwłaszcza przez facetów.. A niektórzy, powinni być w innym miejscu niż są teraz.

- Co? – teraz całkiem zgłupiał, nie wiedząc o czym ona mówi.

- To, że łącze fakty. I albo mam zbyt bujną wyobraźnię.. albo wiem co mówię. – spojrzała na niego. – Zupełnie przypadkiem, spotkałam tę dziewczynę. Pomogła mi dziś, posiedziała chwilę na ławce. Była smutna i to bardzo. Powiedziała tylko, że pokłóciła się z przyjacielem.. A co widzę tutaj? Siedzisz i patrzysz na jej zdjęcie z miną, jakby Ci się świat zawalił.. Reasumując.. To z Tobą się pokłóciła? Czy naoglądałam się za dużo romansów w telewizji? 

- Poznałaś Elkę? – ledwie tyle był w stanie z siebie wydusić.

- Aaa czyli ma na imię Elżbieta. – uśmiechnęła się, spoglądając na niego.. – To co? Wieczór w galerii czy szczera rozmowa?

- Nie chcę o tym rozmawiać.. – spojrzał się na nią.

- Nie ze mną.. Z nią! – spojrzała na niego, pukając palcem w jego czoło. – Tomasz.. powiem to raz. I lepiej niech nie słyszysz tego Sylwia.. Kompletnie nie znam tej dziewczyny. Nie wiem kim dla Ciebie jest. Ale jeśli patrzysz na jej zdjęcie tak, jak nie patrzysz na swoją dziewczynę, to nie chcę myśleć, jak patrzysz na nią, stojąc z nią twarzą w twarz. – westchnęła, opierając się o ścianę.

- To jest bardziej skomplikowane niż Ci się wydaje. – mruknął.

- Sami to komplikujecie. – odparła, spoglądając na niego.

- Spóźnimy się na wystawę.. – zerknął na nią zakładając marynarkę.

- Wystawa poczeka. – uśmiechnęła się delikatnie. - Na co innego może być potem za późno.. – popatrzyła na niego.

- Wiesz co mówisz? – pokręcił głową, nie wierząc w to co słyszy.

- Czas ucieka. – popukała palcem w tarcze swojego zegarka.

Nie wiedział co ma powiedzieć. Nie spodziewał się usłyszeć czegoś takiego od matki. Normalnie, każdy w takiej sytuacji, usłyszałby wymówki, pretensje.. Co prawda, Ewa nie wiedziała co łączy go z Elką. Ale z drugiej strony.. Matki mają szósty zmysł. Uśmiechnął się i delikatnie ją przytulił, całując w czoło. Po chwili wyszedł z domu, zamykając za sobą drzwi. Gdy Ewa została sama, spojrzała w lustro i mruknęła pod nosem - Pójdę za to do piekła.

Kiedy Tomek jechał do Elki, wciąż nie mógł uwierzyć w absurd tej sytuacji. Jakim cudem, Elka spotkała jego matkę. Chyba zacznę wierzyć w przeznaczenie... – zaśmiał się sam do siebie, skręcając w ulicę, przy której stała kamienica Eli. Dopiero gdy wysiadł z auta, obleciał go blady strach. A jeśli się wygłupi? Jeśli kolejny raz, zrobi z siebie osła? Odetchnął głębiej, gdy stanął pod jej drzwiami. Oparł rękę o wizjer, by go nie zobaczyła. Gdy zapukał, pokręcił delikatnie głową.. W tym stroju, wyglądał jak stróż w Boże Ciało.

Jego pukanie, obudziło Elkę, która przysnęła oglądając kolejny raz, ulubioną komedię romantyczną. Przez chwilę, myślała, że coś jej się śniło albo wydawało. Gdy usłyszała pukanie po raz drugi, zwlekła się z łóżka. Przeczesując rozpuszczone włosy ręką, spojrzała w lustro obok drzwi.. Marnie wyglądała. Podeszła pod drzwi i spojrzała przez wizjer. Zgasło światło? – pomyślała widząc czarną przestrzeń. Przekręciła kluczyk w drzwiach, i na wszelki wypadek, tylko delikatnie uchyliła drzwi. Na widok gościa po drugiej stronie, rozchyliła swoje wargi będąc w lekkim szoku. Cofnęła się krok, szerzej otwierając drzwi.

- Mogę na chwilę? – zapytał cicho Tomasz, spoglądając na nią.

- Co tu robisz? W tym stroju? – popatrzyła na niego nie dowierzając własnym oczom. Czy na pewno to jej się nie śniło? Specjalnie, uszczypnęła się mocno w rękę. Zabolało a on stał nadal.

- Nastąpiła nieoczekiwana zmiana planów.. – uśmiechnął się, wchodząc do środka, zamykając za sobą drzwi. – Przyszedłem bo.. –  zaczął, ale zamiast powiedzieć, podszedł do niej na tyle blisko, że nie miała gdzie uciec. Wpadła na ścianę dzielącą salon i kuchnie. Popatrzyła na niego, nie wiedząc, do czego zmierza. Staną tak blisko, że dzieliły ich raptem centymetry. Przyłożył rękę do jej policzka, kciukiem delikatnie muskając jej skórę. Spojrzał w jej zielone oczy. Jeszcze bardziej czuła za plecami twardą ścianę, gdy zbliżył swoje wargi do jej ust. Była pewna, że zaraz ją pocałuje, ale zamiast tego, cicho szepnął. – Naprawdę nie lubisz mnie aż tak?

- Dlaczego.. - zaczęła ale zamiast pytać.. w końcu raz się zamknęła. Za dużo dziś powiedziała, a wcale tak nie myślała. W końcu, chciała zrobić coś co myśli, co czuje i co chce. I to zrobiła. Nie odpowiedziała mu na pytanie słownie. Złapała go za klapy marynarki jaką miał na sobie. Czuł jej ciepły oddech na wargach. Czuł, jak jej wargi dotykają jego warg. Nie całując go i tak czuł się przez nią całowany. Mając zamknięte oczy wydawało mu się, że to wszystko trwa o wiele dłużej niż w rzeczywistości. Trwało do czasu, gdy naprawdę poczuł pocałunek. Taki prawdziwy, namiętny, taki jak w domku na wsi. A nawet czulszy. On nie kłamał. Mogła mówić co chciała ale jej usta nie kłamały. Chociaż powiedziała coś innego jeszcze rano, to właśnie teraz sama sobie zaprzeczyła tym pocałunkiem. Bo jeśli tak całowała bez znaczenia to.. chciał poczuć taki pocałunek, który będzie znaczył więcej. Zapragnął ją do tego sprowokować, chociaż nie był pewny czy potrafi. Wpijając się nachalniej w jej wargi, rozsunął poły jej szlafroka, zrzucając go na podłogę. Uśmiechnął się pod nosem. To co zrobił, kompletnie nie pasowało jej do jego osoby, ale w tym momencie.. kto by zwracał na to uwagę. Uniósł ją za pośladki, zmuszając tym, żeby oplotła go nogami i mocniej złapała się za jego szyję. Po chwili, oboje leżeli na łóżku. Czuła jego ciężar na sobie, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Nie przy tych pocałunkach, jakimi obsypał jej twarz, wargi i szyję. Nawet nie wiedziała, kiedy jego marynarka wylądowała na podłodze, a krawat został częściowo rozwiązany. Działali jak w jakimś amoku. Ich ciała gorąco ze sobą dyskutowały. Gdy zaczęła rozpinać guziki jego koszuli, jednocześnie skradając kolejny gorący pocałunek, szepnął jej imię. W tym momencie brzmiało ono tak, że.. 

– Ela.. – szepnął po raz drugi, wciąż stojąc blisko niej. Nie ruszył się, czekając na odpowiedź. Nie wiedział, o czym myślała przez tą chwilę, gdy nie reagowała na jego głos. 

- O co pytałeś.. – szepnęła cicho. Zwilżyła językiem swoje wargi, spoglądając mu w oczy. Jego obecność, bliższa niż pół metra, robiła jej wodę z mózgu. Odbierała myślenie i pakowała ich do łóżka.

- Czy Ty naprawdę.. – uśmiechnął się pod nosem, kręcąc głową. Popatrzył na nią, odsuwając się o dwa kroki. - Porozmawiamy?

- Tak. Ale nie tutaj.. - wydusiła z siebie ostatkiem sił. - Chodźmy stąd.. Gdziekolwiek. – popatrzyła na niego. – Daj mi dziesięć minut.

- W porządku. - przytaknął jej głową. - To ja poczekam na dole. – uśmiechnął się, po czym wyszedł z jej mieszkania.

Elka przez chwilę nie ruszyła się z miejsca. Nie byłaby w stanie rozmawiać z nim tutaj. Nie w momencie, w którym dopiero co, zdzierała z niego ubranie w swojej chorej wyobraźni. Ale to jego wina, tylko i wyłącznie jego. I jeszcze ten garnitur.. – pomyślała, ubierając się w pośpiechu. Los dawał jej najwyraźniej drugą szansę.. Elka nie spieprz tego. – mruknęła wkładając buty. Wzięła kurtkę z wieszaka, klucze z blatu i po chwili wyszła z domu. Nie chciała, by za długo czekał. Tomasz stał pod budynkiem, opierając się o swój samochód. Zastanawiał się, o czym myślała, gdy był tak blisko. Gdy czuła jego oddech na ustach.. Pokręcił głową. Nie to było ważne. Chciał z nią szczerze porozmawiać. Tak jak powinien dawno. Nic nie stało na przeszkodzie, by mogli być ze sobą naprawdę szczerzy. Gdy usłyszał kroki, spojrzał w jej kierunku.

- Przejdziemy się? – odezwał się pierwszy.

- Do tego parku niedaleko? – odparła, wskazując palcem kierunek.

- Mnie pasuje – uśmiechnął się delikatnie.

Niby mieli rozmawiać ale.. Szli obok siebie, przez pół drogi w całkowitym milczeniu. To wychodziło im zdecydowanie lepiej niż konwersacja. Do rozmowy, zbierali się jak sójka za morze. Niby oboje chcieli, ale żadne nie wiedziało jak zacząć. Przede wszystkim od czego. Za dużo się pozbierało i teraz rozpoczęcie rozmowy było tak trudne, jak zrobienie kroku nad przepaścią. Decydowało o wszystkim.

- Myślałam, że po tym co powiedziałam Ci rano.. - w końcu pierwsza się odezwała. - Że nie będziesz chciał mnie widzie.

- Prawie Ci się to udało. - odparł cicho. - Zdecydowanie chciałaś mnie do siebie dzisiaj zniechęcić.. – spojrzał się w końcu na nią.

- Ty na prawdę albo jesteś upartym głupim osłem albo ja jestem absolutnie nieskuteczna.. – popatrzyła na niego, odchodząc dwa kroki.

- Może jedno i drugie? – zaśmiał się ale tylko przez chwilę. Wcale nie było mu wesoło. Poważny, spojrzał na nią – Widziałem Mikołaja.

- Mikołaja? O czym Ty teraz mówisz? – zatrzymała się w pół drogi.

- W domku na wsi. Widziałem jak z nim rozmawiałaś. Jak przyjechał i jak..- zamilkł na chwilę, spoglądając na nią. – I jak Cię pocałował. – wydusił w końcu z siebie. – Jak weszliście do domu..

- To dlatego? – popatrzyła na niego, teraz rozumiejąc jego nagłe zniknięcie. – To dlatego wyjechałeś? Bo widziałeś mnie i Mikołaja? - złapała go za ramię. – Odpowiedz mi..

- Tak. – odparł spoglądając na nią. – Myślałem, że zerwaliście. Że się rozstaliście, dlatego wtedy przyjechałem..  A jak go zobaczyłem to.. – zgryzł wargę. – Szlag mnie trafił. Do cholery jasnej.. Elka co Ty w nim widzisz? Dlaczego do niego wróciłaś? – złapał ją lekko za ramiona, akurat w to miejsce, które miała posiniaczone.

- Auć! – jęknęła, co spowodowało, że natychmiast ją puścił. – Nie wróciłam do niego Tomasz. Rzuciłam go! – krzyknęła mu w twarz, tak głośno, że aż się cofnął. Jeszcze przez chwilę, to słowo odbijało się jak echo w jego głowie. – Rzuciłam.. W przeciwieństwie do Ciebie. Ty wróciłeś do Sylwii, na następny dzień. – popatrzyła na niego. - Widziałam Cię w parku jak się całowaliście. I Sylwia wyglądała na bardzo szczęśliwą..

- Kiedy.. – zapytał marszcząc czoło, ale po chwili, już wiedział o czym mówi. To wtedy, spotkał się z Sylwią i z matką. Był po spotkaniu w sprawie pracy. Opadł bezsilnie na ławkę, spoglądając na nią. – Kiedy wróciłem tego dnia do Warszawy.. - zaczął.  - Chciałem się z nią rozstać. W mieszkaniu zastałem swoją matkę. Zaprosiła ją jakiś czas temu bez mojej wiedzy.

- Co? O czym Ty mówisz? - zmarszczyła czoło. - A co ma z tym wspólnego Twoja matka? – podeszła do niego, siadając na ławce.

- To, że ma problemy z ciśnieniem. – spojrzał na nią. – Może się zdenerwować nadmiarem emocji. Uwierz mi, znam Sylwię. Gdyby doszło między nami do rozmowy, to właśnie moja matka, przeżyła by to najgorzej. Nie wie o wielu rzeczach. Nie wie o akcji z ciążą, nie wie o naszych kłótniach.. Przecież jej się nie zwierzam z takich rzeczy.. Myślała, że żyjemy tu sobie w zgodzie.. Do dziś.

- Do dziś? – zmarszczyła czoło. – Powiedziałeś jej?

- Nie musiałem nic mówić.. Sama wyczuła, że między mną a Sylwią coś się popsuło.. Nie pytała o szczegóły. – odparł, opierając łokcie o kolana. Po chwili, spojrzał na nią. – Poznałaś ją dzisiaj.

- Co? - spojrzała na niego jak na wariata. - O czym Ty mówisz Tomasz? W życiu nie widziałam Twojej mamy. – zamrugała oczami.

- Owszem,  widziałaś. Dziś ją. – zaczął, ale zamilkł gdy usłyszał jakiś dziwny odgłos. Oboje zamilkli na chwilę. – Słyszałaś to?

- Co to za dźwięk? – rozejrzała się, nie wiedząc skąd dochodzi to o słyszą. Podniosła się z ławki. Zaraz wstał za nią Tomasz. Oboje znów popatrzyli na siebie i dookoła. – To chyba stamtąd. – wskazała palcem najbliższe kilka metrów, idąc w tamtym kierunku.

- Poczekaj. - złapał ją za rękę, splatając swoje palce z jej, mocno ściskając. - Nie idź tam sama. - robiąc kilka kroków, podeszli w stronę klombu, z którego dochodził dziwny hałas. Gdy byli na miejscu, nagle wszystko ucichło. Znów spojrzeli na siebie i na swoje ręce. Trzymali się tak pierwszy raz. Jak para na randce. Momentalnie puścili swoje ręce, zakłopotani sytuacją. – Co to było?

- Nie wiem.. – ledwo to powiedziała, gdy rozległ się o wiele głośniejszy dźwięk. Dopiero teraz zrozumieli, co oboje słyszeli. Robiąc jeszcze jeden krok, Tomasz rozsunął gęste zarośla. To co zobaczyli, obojgu zmroziło krew w żyłach.

Kochani:*
Nie wiem.. Mam Was zamordować? Ja wiem, że lubicie czytać moje opowiadania. Daliście mi tego ogromny wyraz w ilości komentarzy, odsłon strony, ciepłych słowach. Ale.. Jestem tylko człowiekiem, nie maszynką do pisania. Jestem perfekcjonistką.. Teraz kiedy nabrałam trochę warsztatu, staram się, żeby każdy wpis był dobry, żeby fajnie się go czytało. Dlatego przygotowanie go, trwa.. Pisze na raty, przez cały dzień. Czasami zmieniam po kilka razy wątki, przestawiam i dlatego trzeba czekać. Cierpliwość! To bardzo dobra cecha i przydatna :P Dobra tyle ode mnie. Czy teraz Wy mnie zabijecie? Cokolwiek będzie, to czuję że będzie rzeź. :D 💗💗💗