53. "To mi się śni?"

Tomasz spojrzał na Elkę a ona na niego. Obleciał ich strach. W pierwszej chwili, oboje nie byli w stanie wypowiedzieć ani słowa. Każdy na ich miejscu, zapewne miałby podobną reakcję. No może niektórzy bardziej ekspresyjną i wulgarną. Elka patrzyła w rozsunięte przez Tomasza, gałęzie cisu. U podnóża rozłożystego, zimozielonego krzewu, leżało małe zawiniątko. Z wiklinowego koszyka, dobiegał przeraźliwy płacz. Płacz porzuconego niemowlęcia, zawiniętego w niebieski kocyk. Tomasz wdarł się pomiędzy gałęzie, podnosząc ostrożnie kosz. Spojrzał na to bezbronne maleństwo a potem na Elkę, do której nie docierało to co widzi. Trzymając rękę na ustach, patrzyła przerażona na tą kruchą, porzuconą istotkę. Potrząsnęła głową. Musiała się wziąć w garść. Oboje musieli. Nie mieli innego wyjścia. Czy to był instynkt czy cokolwiek innego, bez słowa porozumienia, wyszli z tych krzaków.  Tomasz położył koszyk na najbliższej ławce, a Elka, od razu przy nim usiadła. Oboje nie wiedzieli co mają robić. Pierwszy odruch Elki był jeden. Zdjęła z siebie kaszmirowy sweterek. Po chwili, maluch znalazł się w jej ramionach, owinięty dodatkowo jej swetrem. Przytuliła go do piersi, odrobinę się z nim bujając, żeby się uspokoił. Żeby tak nie płakał. Jego zmarzniętą główkę, szczelniej okryła kocykiem. Spojrzała na Tomka, który przez ten cały czas, patrzył na to co robi. Po tym, jak sama zdjęła sweter by okryć i ogrzać dziecko, on zrobił to ze swoją marynarką. Zarzucił ją na Elki ramiona i objął ją, delikatnie przytulając, żeby nie było jej zimno. Kwietniowe wieczory były jeszcze dość chłodne.

- Tomasz.. – spojrzała na niego ze strachem w oczach. Widział to. Była wyraźnie przerażona. Ale nie ona jedna. On również. To nie była codzienna sytuacja. – Trzeba gdzieś zadzwonić.. – spojrzała na małe zawiniątko, które tuliła. - Nie wiem.. Na policję, po karetkę? – pokręciła głową, nie bardzo wiedząc co mogą zrobić.

- Chyba na pogotowie opiekuńcze.. – odparł w miarę spokojnie, spoglądając na nią. Chociaż był podobnie zdenerwowany, to musiał być bardziej opanowany niż ona. – Poczekaj, poszukam numeru..- po chwili, wyjął telefon szukając jakiegoś kontaktu. – Skąd ono się tu wzięło.. – zapytał w miedzy czasie. - Widziałaś kogoś? – popatrzył na nią. Trzęsły mu się ręce i ciężko mu było wpisywać literki.

- Nie.. – odparła cicho. - Przecież byliśmy tu tylko my.. Nie wiem, nikogo nie widziałam. – spojrzała na niego. – No już Cii. Cicho mały. – szepnęła do uszka maleństwa. – Mój Boże.. jakim trzeba być skurw..  Jak trzeba nie mieć serca, żeby porzucić dziecko.. – zerknęła na niego w momencie, gdy połączył się z kim trzeba. Wtedy wstał z ławki i stanął obok nich. Słyszała, jak tłumaczył komuś po drugiej stronie słuchawki, co się stało, gdzie są. Podał wszelkie informacje, które był w stanie ustalić. Nagle podszedł do Elki.

- Chodź, jedziemy do szpitala, tam przyślą kogoś z opieki. – szepnął, trzymając telefon przy uchu. Ktoś mówił mu, co mają zrobić, gdzie pojechać i gdzie się zgłosić. 

Elka nie zastanawiała się ani chwili. Wstała z ławki, trzymając dziecko w ramionach. Tomasz zabrał koszyk i czym prędzej wrócili pod jej kamienicę, gdzie zostawił samochód. Na szczęście, nie byli daleko. Kilkanaście minut później, jechali w stronę szpitala, którego adres podano mu przez telefon. Dziecko raz płakało to znów się uspokajało. Tomasz starał się jechać jak najszybciej ale też nie tak, żeby pod drodze spowodować wypadek. Jakby mieli mało kłopotów. Nie sądził, że tak będzie wyglądać ten wieczór. Prędzej spodziewałby się, że pokłóci się z Elką do żywego albo wylądują razem w łóżku niż, że znajdą niemowlę. Na tą myśl, pokręcił głową. Zerkał na nią co chwilę, gdy zmieniał biegi. Delikatnie uniósł lewy kącik ust w uśmiechu. Chociaż widział przerażenie w jej oczach, to jednak było w tym obrazku coś, co utwierdzało go w tym, co kiedyś jej wyznał. Byłaby dobrą mamą. Elka przyłapała go na tym, jak się jej przyglądał. Delikatnie zmrużyła oczy i zmarszczyła brwi.

- Co tak patrzysz? Na drogę patrz. – pokręciła głową. Na jej twarzy zarysował się delikatny uśmiech. Ostatnim niemowlakiem jakie trzymała na rękach, była mała Natalia. Sama wtedy była jeszcze dzieckiem. Teraz patrzyła na malucha, który na momencik przestał płakać. Przez chwilę, dosłownie ułamek sekundy, zastanowiła się, jak to byłoby gdyby sama miała dziecko. Niemal natychmiast, wyrzuciła tę myśl z głowy. To nie był dobry moment na dziecko. Ale czy kiedykolwiek będzie? – pomyślała, spoglądając przez chwilę na Tomasza. Nigdy nie jest się przygotowanym, na tak diametralną zmianę w życiu. Popatrzyła na ludzi stojących na przejściu.

W między czasie, gdy spotkanie Elki i Tomasza przybrało nieoczekiwany obrót, do swojego mieszkania wróciła Sylwia. Tak jak powiedziała, była około godziny 20. No może parę minut po. Kiedy weszła do środka, zdziwiła się, że pali się światło. O tej porze, Tomasz i Ewa mieli być na wystawie fotografii. Coś się zmieniło? – pomyślała, zdejmując szpilki. Kiedy weszła w głąb domu, do salonu, Ewa siedziała na kanapie, z kubkiem gorącej czekolady i oglądała film.  Podjadała kruche ciasteczka, które kupiła w cukierni. Akurat do pieczenia słodkości, miała dwie lewe ręce. Zainteresowana filmem, nie usłyszała otwierania drzwi. Dopiero, gdy Sylwia usiadła na fotelu obok, Ewa na nią spojrzała.

- Dobry wieczór. – odezwała się Sylwia. – Czy mi się coś pomyliło? Chyba mieliście iść dzisiaj z Tomaszem do jakiejś galerii na wystawę, prawda? – zapytała, nie będąc już pewna, czy czegoś nie przekręciła.

- Owszem. – przytaknęła jej. – Ale nasze plany się nieco zmieniły. - spojrzała na nią. -  Poza tym.. Wystawa potrwa do niedzieli, więc zdążmy jeszcze pójść. –uśmiechnęła się lekko.

- Aha.. No tak. Rozumiem. A gdzie jest Tomek? – zapytała w takim razie o niego, nie widząc go nigdzie w pobliżu ani nie słysząc.

- Musiał wyjść w pilnej sprawie. – odparła spoglądając w telewizor.

- W jakiej sprawie? O tej porze? – dopytała od razu.

- Sam Ci powie jak wróci. – zerknęła na nią i znów na film, który oglądała. – Nie jestem niczyją sekretarką. - zaśmiała się pod nosem.

- Nie no oczywiście.. – zmarszczyła czoło. – To ja nie będę mamie przeszkadzać. Pójdę do siebie. – dodała po chwili, wstając z kanapy. Jak tylko zniknęła za drzwiami sypialni, wściekła rzuciła torebką o łóżko. Lubiła jego matkę, ale czasami cholernie ją wkurzała. Jak nie chciała o czymś mówić, nie było szans, żeby wyciągnąć od niej cokolwiek. Usiadła na łóżku, zastanawiając się, gdzie on się mógł podziać. Czyżby znowu Elka maczała w tym palce? Jeśli tak, udusi ją własnymi rękami. – pomyślała zdejmując żakiet.

Gdy Elka i Tomasz dotarli do szpitala, udali się na izbę przyjęć. Zatrzymali się przy krzesłach, które stały obok rejestracji pacjentów. Kiedy Tomasz położył kosz na krzesło, Elka ostrożnie podała mu niemowlę w ramiona. To też było dla niego coś nowego. Chyba ostatnim niemowlakiem w jego rękach był jego brat. Albo syn jego ciotki. Nie był pewny. Jakoś jednak sobie poradził, jak na tak długą przerwę. Elka podeszła do kobiety za biurkiem, informując ją o tym, co się stało. Ta powiedziała, żeby zaczekali a sama pobiegła po lekarza dyżurnego. Oparta o blat rejestracji, Elka popatrzyła na Tomasza, który próbował coś mówić do malucha, chociaż on nie mógł zrozumieć z tego ani słowa. I on powiedział, że byłby kiepskim ojcem? – pomyślała rozczulona tym widokiem. Oparła twarz na ręce i przez chwilę im się przyglądała, jak spacerował korytarzem. Dopiero teraz sobie uświadomiła, że nawet nie sprawdzili czy to chłopczyk czy dziewczynka. Gdy nieco opadły nerwy i poniekąd, dziecku nic nie groziło, trochę odetchnęła. Całkiem się uśmiechnęła, gdy Tomasz usiadł z maluchem na krześle i zaczął go bujać. Mogła się na ten obrazek przyglądać jeszcze długo, ale na korytarzu zjawił się powiadomiony o zajściu lekarz. Wymienili ze sobą kilka zdań, po czym pielęgniarka zabrała dziecko na badania a oni zostali sami na korytarzu. Popatrzyli na siebie, po chwili siadając w poczekalni. Elka posmutniała. Na myśl, co dalej będzie z tym maleństwem, zrobiło jej się strasznie przykro. Tomasz z początku oparł głowę o ścianę. Patrzył w stronę, skąd przyszedł lekarz ale w końcu spojrzał na Elkę. Widząc jej minę, położył rękę na jej splecionych ze sobą dłoniach. Wtedy w końcu na niego spojrzała.

- Hej.. nie martw się. Będzie dobrze.. – uśmiechnął się delikatnie.

- Co z nim będzie? Albo z nią.. – spojrzała na niego.

- Nie wiem Ela.. Przyjedzie tutaj ktoś z pogotowia opiekuńczego.. – odparł cicho. – Jeśli wszystko będzie dobrze ze zdrowiem malucha, to go tam zabiorą a dalej.. - zamilkł na chwilę. - Dom dziecka. – skrzywił się na to słowo. Nie mieściło mu się w głowie, jak takie maleństwo, można porzucić na pastwę losu.. Nie znajdował powodów, dla których można pozbyć się własnego dziecka. Na słowa Tomasza, Elkę przeszedł dreszcz. To co mówił, było okropne. W milczeniu, oparła głowę o jego ramię i zamknęła oczy. Siedziałaby tak dłużej, gdyby nie zadzwonił jego telefon. Wyjął go z kieszeni spoglądając na ekran. Wywrócił oczami na widok numeru Sylwii. Gdy Elka zobaczyła kto dzwoni, odsunęła się.

- Odbierz.. – mruknęła cicho.

- Żeby wysłuchać pretensji.. – odparł, wstając z krzesła. – Halo.

- Tomasz gdzie Ty jesteś? Jest prawie 23.. – odezwała się Sylwia.

- W szpitalu jestem. – odparł spoglądając na Elkę.

- Jak to w szpitalu? Co Ci się stało? – natychmiast się wyprostowała.

- Nic mi nie jest. Wyjaśnię jak wrócę do domu. – odparł spokojnie.

- O której będziesz? – dopytała, już nic nie rozumiejąc.

- Nie wiem.. może nawet rano. Dobranoc. – pożegnał się i rozłączył, chowając telefon do kieszeni. Popatrzył na siedzącą na krześle Elkę.

- Jeśli chcesz wracać do domu, to jedź.. – spojrzała na niego. – Ja tu zostanę.. Poczekam na kogoś z opieki, na lekarza.. na cokolwiek.

- Oszalałaś? Nie zostawię Cię tu samej. – popatrzył na nią, siadając obok. – Nie ruszę się stąd, do póki będzie trzeba. – uśmiechnął się lekko. – Przynieść Ci kawy albo coś innego do picia?

- Może być kawa. – uśmiechnęła się odrobinę, otulając sweterkiem, którym okrywała uprzednio dziecko. Tomasz popatrzył na nią jeszcze przez chwilę, po czym poszedł poszukać jakiegoś automatu. W niedługim czasie, pojawił się na horyzoncie, z dwoma papierowymi kubkami, wypełnionymi ciepłą kawą. Jeden podał jej a  z drugim usiadł obok. – Dziękuję. – szepnęła upijając łyk.

- Nie ma za co. – spojrzał na nią, opierając się głową o ścianę. Przez chwilę, nic nie mówili. Elka popijała małymi łykami kawę, która szczerze mówiąc, była obrzydliwa. Niestety obojgu była potrzebna. Nie wiedzieli, jak długo będą tu siedzieć. Patrząc przed siebie, Elka zmarszczyła czoło. Coś jej się przypomniało. Popatrzyła wtedy na Tomka, który miał zamknięte oczy.

- Tomek.. Dlaczego powiedziałeś, że poznałam Twoją matkę? – zmrużyła odrobinę oczy. – Przecież nawet nie wiem jak wygląda.. Kompletnie nie rozumiem skąd ten pomysł.

- Absurd nie? A jednak.. – roześmiał się pod nosem. – Już Ci wyjaśniam. Przypadkiem nie poznałaś dzisiaj blondynki? 58 lat, miły uśmiech, całkiem sympatyczna. Nie rozmawiałaś z nią siedząc na ławce? – popatrzył na nią, ciekaw jej reakcji. Elka na początku nie skojarzyła. Dopiero po chwili, przełknęła tę informację, mrugając oczami. Czuła, że prawie mdleje na tym krześle.

- Poznałam.. – mruknęła, czując, że zapada się pod ziemię. Teraz dziękowała sama sobie, że nie zaczęła jej się zwierzać, ze swoich dylematów związanych z Tomaszem. Przecież to byłaby katastrofa. Po chwili, zażenowanie sytuacją, zamieniło się w zdziwienie. W końcu popatrzyła na niego. – Poczekaj.. bo dalej nie rozumiem.. Skąd Ty o tym wiesz, że ona akurat mnie poznała.. Wyjaśnij bo..- wzruszyła ramionami, nie umiejąc tego poukładać logicznie.

- Widziała Twoje zdjęcie. – odparł, zerkając na nią. – Oglądałem zdjęcia ze wsi.. Jedno nieco dłużej niż inne i.. zobaczyła na nim Ciebie. Rozpoznała w Tobie dziewczynę, z którą rozmawiała. - zmarszczył lekko brwi, spoglądając w swój kubek. Jakoś dziwnie się poczuł, przyznając do oglądania jej zdjęcia. Ale to była prawda, a chciał, a przynajmniej próbował być z nią szczery. Niestety, swoją szczerością poczuł się zakłopotany i nie bardzo wiedział co ma mówić dalej. Jak zwykle, Elka go w tym wyręczyła.

- Niesamowite.. Czasami, dwoje ludzi szuka się pół życia i nie może znaleźć. - zaśmiała się, zastanawiając nad tym. - A czasami, zdarzają się też takie przypadki, jak ten dziś. – pokręciła głową. – Mówiła coś o mnie? Nie wiem..  Wywołuje różne emocje wśród ludzi. Nie mam pojęcia, jakie mogłam wywołać u Twojej mamy. Może mnie wzięła za wariatkę albo jakąś nie wiem..

- Powiedziała, że jesteś bardzo sympatyczną dziewczyną. – popatrzył na nią, uśmiechając się pod nosem. – Tylko wydałaś jej się mutna. 

- Smutna.. – powtórzyła za nim. – Powiedzmy, że ten dzień nie należał do najlepszych w moim życiu. – odetchnęła głębiej, spoglądając w swój prawie pusty kubek po kawie. Nie wiedziała, co ma mu więcej powiedzieć. Nie miała pojęcia, co jego matka mu powiedziała a co zostawiła dla siebie.

- Podobno byłaś smutna z powodu kłótni z przyjacielem.. – dodał po chwili. – Znam go? – Elka popatrzyła na niego po tym pytaniu.

- Chyba znasz.. - zaśmiała się odrobinę, kręcąc głową – Dlaczego przyszedłeś? Po tym jak Ci nagadałam.. Każdy by się obraził i posłał mnie w diabły. – zerknęła na niego oczekując odpowiedzi.

- Bo nie chcę się z Tobą kłócić.. Bo myślę, że trochę.. – uśmiechnął się, dotykając jej prawego policzka. Tak było mu łatwiej, gdy siedział po jej lewej stronie. – Chyba trochę mnie okłamałaś..

- Okłamałam? W związku z czym.. – spojrzała na niego.

- Z tym.. – odparł, przysuwając się do niej tak blisko, że niemal dotkną jej warg w pocałunku. Niestety, nie pocałował jej. Nie zdążył. Na korytarzu pojawiły się osoby z pogotowia opiekuńczego i zaczęły robić zamieszanie. Wtedy Tomasz odsunął się od Elki, a ona udała, że nic się przed chwilą nie wydarzyło.

Oboje popatrzyli na dwie kobiety, które rozmawiają z dyżurną pielęgniarką. Ta jednak nie wiedziała wszystkiego. Wskazała właśnie na Elkę i Tomka, żeby z nimi porozmawiały. W końcu to oni znaleźli niemowlę. W pierwszej chwili, jedna z kobiet wzięła ich za małżeństwo. Wtedy oboje popatrzyli po sobie z lekka zakłopotani. Po raz kolejny, nie udało im się dokończyć dzisiejszej rozmowy. Oboje zostali zasypani lawiną pytań, o to, jak to wszystko wyglądało. Gdzie, co, jak. Czy coś widzieli.. Pytań było tyle, jak na przesłuchaniu. W tym czasie przyszedł też lekarz, który oznajmił, że chłopiec jest wychłodzony. Poza tym wszystko z nim dobrze. Dodał, że musi zostać co najmniej do jutra w szpitalu.

Teraz musiały rozpocząć się wszelkie sprawy formalno-prawne. Musieli podpisać różne dokumenty. Zostały także spisane ich dane osobowe. Elka próbowała się dowiedzieć, co teraz będzie z dzieckiem. Dowiedziała się tego samego, co powiedział Tomasz. Poza tym, oczywiście spróbują namierzyć matkę dziecka. Jakkolwiek to będzie możliwe. Jeśli nic się nie uda ustalić, wtedy mały trafi do domu dziecka. Wcale jej ta wiadomość nie pocieszyła. Z prostego powodu. Miała kiedyś przyjaciółkę, która wychowała się w takim ośrodku. To była najbardziej nieszczęśliwa dziewczynka, jaką poznała w swoim życiu. Trafiła tam jak miała kilka lat. To był największy problem, bo zwykle starszych dzieci, nie chcą adoptować. Może ten mały będzie miał więcej szczęścia - pomyślała przez chwilę ale i tak, wydawało jej się to okropne. Najbardziej dotknęło Elkę to, w jaki sposób mówią o dziecku, tak bezosobowo. A przecież mogło mieć imię.. Ktoś będzie musiał mu nadać jakieś imię.. W końcu nie wytrzymała i zapytała. Kobiety zdziwiły się jej zaangażowaniem. Stwierdziły, że można nadać imię tymczasowe, ale to i tak sąd ustali, jeśli nie znajdą się jego rodzice. Gdy wszystko było jasne, kobiety zabrały dokumenty i opuściły szpital. Ciszę na korytarzu, przerwał ponownie telefon Tomasza. Gdy spojrzał kto dzwoni, odebrał bez zastanowienia.

- Cześć mamo. – odezwał się, słysząc cichy szept matki w słuchawce.

- Tomek, gdzie Ty jesteś? Sylwia coś zaczęła gadać, że w jakimś szpitalu? Coś się stało? Coś poszło nie tak z Elżbietą? Martwię się. – wyszeptała do telefonu, zamknięta w toalecie. Nie chciała, żeby Sylwia słyszała ich rozmowę. A raczej to co sama mówiła.

- Tak, to prawda, jestem w szpitalu ale nic mi się nie stało. Jest ze mną Elka. – odparł na jej pytanie. – Wszystko Ci opowiem, jak wrócę do domu.. Absurdalna sytuacja, ale to nie na telefon. Nie martw się, nic nam nie jest. – uśmiechnął się w stronę Elki, która była zdziwiona jego rozmową. Wniosek był jeden, jego matka wiedziała, że do niej pojechał. To wszystko było naprawdę dziwne.

- No dobrze, skoro tak to ja idę spać. Rano porozmawiamy.. o ile Sylwia Cię nie rozszarpie. – mruknęła, odrobinę się śmiejąc. – Chodzi wściekła jak bąk.. Nie powiedziałam gdzie wyszedłeś.

- Dobrze zrobiłaś. Pogadam z nią na pewno. – odparł spokojnie. – Dobranoc. Śpij dobrze. – pożegnał się i rozłączył, spoglądając teraz na Elkę, która stanęła przy oknie. O czym myślała?

W zasadzie, nie musieli dłużej siedzieć w szpitalu. Wywiązali się ze wszystkich formalności i byli wolni. Mogli wracać do domu. Problemem była Elka. Nie chciała zostawiać chłopca samego. Przynajmniej chciała się jakoś pożegnać. Może to było głupie i sentymentalne, ale przeżyła tą sytuację na swój sposób. Z początku, lekarz nie chciał się zgodzić, bo przecież byli obcymi ludźmi. W końcu, po argumentach jakie wytoczyła Elka, skapitulował. Na krótko, ale jednak pozwolił zobaczyć dziecko. I tak znaleźli się na drugim piętrze, na oddziale pediatrii. W jednej z sal, wraz z innymi niemowlakami było „ich” dziecko. Założyli fartuchy ochronne, które wcisnęła im pielęgniarka. Nie mieli wyjścia. Przebrani, w końcu weszli na salę. Kiedy Ela podeszła do łóżeczka, spoglądając na śpiącego chłopca, zacisnęła wargi. Dotknęła palcem jego małej rączki. Tym razem spał spokojnie.

- Boli mnie to..- szepnęła cicho. – Dlaczego ludzie są tacy podli.

- Nie wiem. – odparł dotykając jej ramienia.

- Co on był komu winny, że go porzucili.. – mruknęła pod nosem.

- Nie zadręczaj się tym. Nic nie możesz zrobić. – szepnął jej na ucho.

- Wiem.. tylko, że.. – głos jej się złamał. Po chwili, odwróciła się i wtuliła się w ramiona Tomasza. Objął ją wtedy mocno, opierając brodę o jej głowę. Delikatnie zaczął gładzić ją po plecach. Wiedział, że Elka ma dobre serce, ale nie spodziewał się, że tak to przeżyje. Gdy ją tak przytulał, pomyślał o śpiącym chłopcu. Był taki bezbronny. Dla niego to też było dziwne uczucie. W końcu uratowali małemu życie. Jakkolwiek to była przykra sytuacja, uśmiechnął się, patrząc na chłopca. Po chwili, ucałował w głowę tulącą się do niego Elkę. Odrobinę się odsunął, podnosząc ku sobie jej twarz.

- Ej.. Nie płacz. Będzie dobrze. – uśmiechnął się, żeby dodać jej otuchy. Delikatnie ale czule, ucałował jej czoło, przymykając przy tym oczy. Po chwili, ujął jej policzki w dłonie i popatrzył w oczy. – Głowa do góry. Pamiętaj, że dobre uczynki wracają..

- Gdzieś już to słyszałam. – uśmiechnęła się na wspomnienie podobnych słów, jakie usłyszała od jego matki. Pokręciła lekko głową, odsuwając się od niego. Ostatni raz spojrzała na chłopczyka. Pochylając się nad łóżeczkiem, cicho szepnęła. – Nie wiem jakie dadzą Ci imię maluchu.. Gdybym ja miała wybierać.. – dotknęła palcem jego małego noska. – Nazwałabym Cię Michał.

- Michał? A dlaczego akurat Michał? – uśmiechnął się lekko, spoglądając na Elkę i słuchając jej monologu do chłopca.

- Po prostu.. - uśmiechnęła się odrobinę - Jakbym miała syna, chciałabym, żeby nosił takie imię. – odparła, spoglądając na niego.

- W takim razie, niech będzie Michał. – popatrzył na nią, rozczulony jej zachowaniem. Od tej strony jeszcze jej nie znał.

- Psss.. przepraszam. – odezwała się pielęgniarka, stojąca w drzwiach. – Muszą państwo już wyjść. Doktor nalega.. – popatrzyła na nich.

- Już wychodzimy. – odparł Tomasz. Gdy pielęgniarka wyszła, Elka delikatnie ucałowała główkę dziecka a Tomasz palcem dotknął jego policzka. – Trzymaj się mały. – szepnął cicho.

Dopiero gdy wsiedli do samochodu, ogarnęli się, która jest godzina. Była prawie 3 w nocy. Nawet nie wiedzieli, kiedy ten czas tak szybko zleciał. Ela przez chwilę popatrzyła na Tomka. Cieszyła się, że był przy niej. Dodawał jej otuchy. Jeszcze rano była przekonana, że ich relacja jest tak totalnie skopana, że nie będą umieli ze sobą normalnie rozmawiać.. Pomyliła się. Na własne szczęście. Może jeszcze wiele rzeczy było do wyjaśnienia, ale i tak, w obecnej chwili było lepiej niż myślała. Tomasz zerknął na nią, odrobinę się uśmiechając. Widział jej zmęczenie. Sam był wyczerpany. Odpalił samochód i wkrótce jechali w stronę jej domu. Wsparła głowę na zagłówku i przymknęła oczy. Nim się spostrzegła, byli pod kamienicą. Nawet nie chciało jej się wysiadać. Wolała spędzić z nim noc w aucie, niż zostać sama w domu. Zwłaszcza dziś. Czuła, że jeśli wróci do mieszkania, rozklei się kompletnie. Niechętnie, powoli zbierała się do wyjścia z auta.

- Wiesz, że powinnaś odpocząć – odezwał się ciepło.

- Powinnam.. Ty zresztą też. – odparła, zerkając na niego.

- Trafisz sama do drzwi? – zaśmiał się pod nosem.

- Zostań ze mną do rana.. – wypaliła nie wiele się zastanawiając.

- Wiesz, że nie powinienem.. – popatrzył na nią.

- Przecież nie robimy nic takiego.. – zgryzła wargę.

- No właśnie.. nie jestem tego pewny.. – odparł cicho.

- Okej.. zapomnij. – zacisnęła wargi w lekkim grymasie. – Dzięki za wszystko. Pa. – spojrzała na niego, po chwili chwytając za klamkę. Wysiadła z samochodu i podeszła pod drzwi kamienicy. Tomasz przez chwilę walczył sam ze sobą. Zacisnął ręce na kierownicy, po chwili robiąc to samo co ona. 

- Elka.. - wysiadł z auta, opierając się ręką o dach. – A mogę liczyć na porządną kawę? Ta w szpitalu była ohydna. – roześmiał się, czekając na jakąś reakcję. Przez chwilę stała, nie wiedząc co ma odpowiedzieć. Wahała się, może jednak lepiej rozstać się pod domem? Tylko, że chciała kompletnie czegoś innego, nawet jakby miała w to brnąć w głębokim błocie. Odetchnęła głębiej.

- Istnieje taka szansa.. – w końcu się roześmiała, przywołując go ruchem głowy. Niedługo potem weszli do jej mieszkania. Tomasz znalazł ręką włącznik światła i po chwili zrobiło się całkiem jasno. – Usiądź sobie gdzieś tam.. A i przepraszam za bałagan. – spojrzała na niego, gdy wszedł do jej sypialnio-salonu. – Nie zdążyłam ogarnąć.

- Nie przejmuj się. – zaśmiał się, zdejmując marynarkę. Z jej kieszeni, od jakiegoś czasu wystawał krawat, który zdjął w szpitalu. Wtedy też, rozpiął bardziej kołnierzyk białej koszuli. Nie czuł się w tym stroju komfortowo, ale nie wiedział, że tak się potoczy ten wieczór.

- Mogę o coś spytać? – krzyknęła z kuchni.

- O co? – stanął tuż obok niej, opierając się o ścianę.

- A.. tu jesteś. – uśmiechnęła się. – Dlaczego się tak ubrałeś? Przecież Ty nie znosisz garnituru.. mam wrażenie, że jak go wkładasz na siebie, to wszystko zaczyna Cię swędzieć. – zaśmiała się.

- Dobrze to określiłaś. – roześmiał się, rozbawiony tym stwierdzeniem. – Tak się trochę czuję. – popatrzył na nią. – Wybierałem się z matką na wystawę fotografii, do nowo otwartej galerii. Lubi takie rzeczy. Nie chciałem, żeby się nudziła w domu.

- I nie poszliście? – spojrzała na niego.

- Mówiłem.. nastąpiła mała zmiana planów. – odparł, zerkając na nią.

- Jaka? – zapytała patrząc na niego.

- Chciałem.. – podszedł do niej nieco bliżej, nie odrywając od niej wzorku, tak jak ona od niego. I tu mieli pecha. Zapatrzona w niego, zapomniała, że w drugiej ręce trzymała czajnik. Za duża ilość gorącej wody wylała się z kubka. Jego zawartość, pociekła jej po ręce, sprawiając, że musiała odskoczyć i odstawić czajnik.

- Auć.. – jęknęła, wkładając rękę pod zimną wodę. On z kolei, zrobił porządek na blacie. Wytarł go papierowym ręcznikiem. Odlał odrobinę wody z wytartego kubka. Sytuacja była opanowana. 

- Boli? – popatrzył na jej rękę, którą teraz wytarła.

- Przeżyje. Zaraz to sobie posmaruje. – popatrzyła na niego i poszła do łazienki po krem, na takie oparzenia. Wtedy też, spojrzała na siebie w lustrze. Wyglądała jakby nie spała dwie noce. Przemyła buzię chłodną wodą. To ją odrobinę otrzeźwiło. Z posmarowaną ręką, wyszła z łazienki. Tomasz usiadł sobie na brzegu łóżka, trzymając czerwony kubek. Usiadła przy nim, biorąc swój ze stołu.

- A jak tam w pracy? – zerknął na nią.

- Bez Ciebie? Źle. – uśmiechnęła się. – A tak naprawdę to jakiś obłęd. - westchnęła cicho. - Trwa konkurs na nowego naczelnego. Każdy ma szansę zostać i niektórzy zabijają się o to. Krzysiek dostaje głupawki, bo mu stołek ucieka spod tyłka.. 

- A Ty startujesz? – popatrzył na nią zaciekawiony.

- Ja? Oszalałeś? – spojrzała na niego zdziwiona. – Nie kręci mnie to. Poza tym, to duża odpowiedzialność za cały zespół, za redakcję.. Nie nadaje się do tego. – pokręciła głową. - Skąd taki pomysł?

- Właśnie Ty się do tego nadajesz najbardziej. – uśmiechnął się pod nosem. – Zastanów się. Może warto? Przecież nic nie ryzykujesz a jeśli byś wygrała to.. To ta redakcja ma szansę stanąć na nogi.

- Nie wiem..- wzruszyła ramionami. – Monika niby mnie zgłosiła ale.. Musiałabym zrobić jakąś prezentację.. Przygotować program zmian.. Kompletnie się w tym nie orientuje. Andrzej ma wszelkie wytyczne. 

- Spróbuj.. Wierzę w Ciebie. – delikatnie szturchnął jej ramię.

- A Ty? Jak sobie radzisz bez pracy? – popatrzyła na niego.

- Mam już coś na oku. Rozmawiałem z moją koleżanką z reklamy.. – odparł, przypominając sobie teraz tamtą rozmowę. – Śmiała się, że Krzysiek dorwał się do stołka naczelnego. Zna kilka osób z naszej.. Z redakcji. Niektóre niestety ze złej strony.

- Poważnie? Kogo zna? – zapytała zaciekawiona jego słowami.

- Krzyśka, Dorotę.. Mikołaja. – popatrzył na Elkę.

- Aha.. – przytaknęła, nie chcąc ciągnąć dłużej tematu.

- Naprawdę z nim zerwałaś? – zapytał cicho.

- Naprawdę. – odparła biorąc głębszy oddech.  – Ale nie chcę o tym gadać. – zerknęła na niego, opierając głowę o jego ramię. Gdy to zrobiła, objął ją, delikatnie łapiąc za ramię. Wtedy się skrzywiła. – Ssss.. cholerny.. – mruknęła pod nosem.

- Przepraszam.. – popatrzył na nią, zabierając rękę z miejsca gdzie miała siniak. W końcu nie wytrzymał. Zapytał o to, co go męczyło. – Powiedz mi.. bo mi to nie daje spokoju.. to Mikołaj? On Ci to zrobił?

- Tomasz..- spojrzała na niego, chcąc zmienić temat, ale obiecała sobie być z nim szczera. -  On.. ale to nie tak jak myślisz.

- Zabije gnoja.. – mruknął, ściskając kubek w ręce.

- Uspokój się. – popatrzyła na niego, stawiając swój kubek na podłodze. Usiadła do niego bokiem. – Nikogo nie będziesz zabijał słyszysz? – odwróciła jego twarz ku sobie. – Zanim zrobisz coś głupiego, wysłuchaj mnie. Bo właśnie dlatego Ci nie powiedziałam. Bo wiem, że byś to zrobił. Oboje rzucilibyście się na siebie jak dzikie psy. Już nie raz byłam tego świadkiem.

- Po prostu.. – zaczął, ale sposób, w jaki głaskała go z czułością po policzku, trochę go uspokoił i odpuścił. – Słucham.

- Poszarpałam się z nim, jak przyjechał na wieś. – popatrzyła na niego. – Pocałował mnie wtedy wbrew woli. - wyrzuciła to w końcu z siebie. - Wciągnął mnie do domu i wtedy zaczęła się afera. Tego już nie widziałeś.. Widziałeś tylko pocałunek, ale nie wiesz co było potem. – westchnęła puszczając jego policzek. – Szukał Cię. Był przekonany, że jesteś ze mną. Wściekły na mnie, na Ciebie. Prawie siłą, wywaliłam go z domu i kazałam mu się wynosić. Teraz w pracy mijamy się bez słowa. Tak to wygląda.. Rozumiesz? 

- Rozumiem, ale.. - nabrał powietrza w płuca. - Ale nie zmienia to faktu, że nie powinien był tego zrobić. – mruknął pod nosem.

- Nie powinien ale stało się. I chcę o tym już zapomnieć rozumiesz mnie? Chcę zamknąć ten temat. – spojrzała na niego. – Obiecaj mi, że odpuścisz. Że nie będziesz tego roztrząsał..

- Postaram się.. – zerknął na nią.

- Obiecaj.. – położyła rękę na jego kolanie.

- Obiecuję. – odparł, delikatnie całując ją w skroń.

- Oby.. nie chcę Cię odwiedzać w szpitalu a jego na cmentarzu. – zaśmiała się w końcu z tego co powiedziała. W zasadzie, oboje zaczęli się śmiać z jej słów. Tak naprawdę, potrzebna im była taka zdrowa dawka śmiechu, po całym tak napiętym dniu.

Sylwia przez ten cały czas, nie była w stanie zasnąć. Nie dlatego, że się martwiła. Dlatego, że nie miała kontroli nad Tomaszem. Nad tym, gdzie jest, z kim i co robi. To doprowadzało ją do szału. Nie mogąc spać, owinęła się szlafrokiem i wyszła z sypialni, zrobić sobie coś do picia. Był środek nocy a Tomasza do tej pory nie było. Wściekła, z kubkiem gorącej herbaty, usiadła na kanapie i sięgnęła po jego laptop, który zostawił na stole. Przez rozmowę z matką, zapomniał się wylogować ze swojego konta. Kiedy Sylwia włączyła komputer, miała dostęp do jego całej zawartości. Na początku, nawet nie zamierzała nic szukać. Po prostu, przejrzała wiadomości. Kiedy miała wyłączyć sprzęt.. coś ją tknęło. Przeszła na dysk z albumami, gdzie zapisywał różne sesje i zaczęła je przeglądać. Kilka folderów, nie wniosło nic konkretnego do jej życia. Jakieś pejzaże, krajobrazy.. Wywiady z ludźmi. Folder nazwany literą „E” zwrócił jej uwagę. Zaczęła przeglądać jego zawartość. Z każdym kolejnym zdjęciem, bardziej wściekła Sylwia prawie rzuciła laptopem, gdy go zamykała. Albo Mikołaj był kretynem, albo Elka nieźle go oszukała. – pomyślała, idąc do sypialni. Przecież zadzwonił do niej i powiedział, że Elka była sama. – nie rozumiała, jak tak pozwolił zrobić z siebie idiotę. Nie ważne, że była czwarta nad ranem. Sięgnęła po telefon i zaczęła do niego dzwonić. Nie odebrał. Mikołaj spał w najlepsze, a jego telefon, leżał w kuchni na blacie. Gdy nie odebrał za trzecim razem, nagrała mu wiadomość. „Cześć, tu Sylwia. Musimy się spotkać i to rano. Jesteś idiotą wiesz?” Po tym, rzuciła telefonem o łóżko. Położyła się, ale nie zasnęła. Czekała tylko do rana, żeby załatwić tę sprawę jak najszybciej.

Nawet nie patrzyli na zegarek, gdy oboje padli na łóżku. Tak jak byli ubrani, tak zasnęli. Z początku, jeszcze trochę rozmawiali, leżąc naprzeciwko siebie. To były luźne, nie wnoszące nic szczególnego rozmowy. Najogólniej, jakieś wspominki dotyczące jego pracy w „Co tam?”. W końcu, zmęczenie okazało się silniejsze. Kiedy Elka zaczęła się przebudzać i mrużyć oczy, leżała przytulona do Tomasza. On spał mocno i nic nie zapowiadało, żeby miał się szybko obudzić. Tę sytuację trochę wykorzystała. Świadomie, mogła sobie poleżeć przytulona do niego i nikt nie miał o to pretensji. W końcu, jednak zdecydowała się wstać. Potrzebowała prysznica. Musiała doprowadzić się do porządku. Gdy wstawała, przyjrzała mu się jeszcze przez chwilę, uśmiechając się pod nosem. Jego lekko rozchylone wargi podczas snu, wręcz kusiły, żeby go pocałować ale.. Musiała wytrzymać. Z ciężkim sercem,  wstała ostrożnie, żeby go nie obudzić i zamknęła się w łazience. Po ok. 20 minutach, z ręcznikiem na włosach, w ulubionym szlafroku i na bosaka, wyszła z łazienki. Śpioch Tomasz wciąż leżakował w jej łóżku. Była prawie 8 rano. Niedługo musiała zbierać się do pracy. Gdy zajrzała do lodówki, westchnęła. Musiała dziś zrobić zakupy, inaczej w krótkim czasie umrze z głodu. Nim się obudził, zdążyła przygotować kawę, którą postawiła na szafce przy łóżku. Pozwoliła sobie usiąść obok niego i bezczelnie na niego popatrzeć. W końcu, była we własnym domu, mogła zrobić co tylko chciała. A chciała.. Pochyliła się trochę nad nim. Musiała go obudzić, chociaż jemu najwyraźniej całkiem dobrze się tu spało. Delikatnie dmuchnęła ciepłym powietrzem po jego policzku i wargach. Powoli zaczęło go to budzić, a kiedy całkiem oprzytomniał, zmrużył oczy.

- To mi się śni? – szepnął cicho.

- A konkretniej? Co takiego? – szepnęła z uśmiechem.

- Ty.. w tym szlafroku.. – pozwolił sobie odrobinę rozsunąć materiał szlafroka na jej dekolcie. Nie wiele. Tylko na tyle, by się nie zawstydziła. Resztę mógł sobie wyobrazić. A wiedział, że ma co sobie wyobrażać. Uśmiechnął się, zabierając rękę i usiadł na łóżku, spoglądając na kubek z kawą. – To dla mnie?

- Pomyślałam, że tylko to Cie obudzi. – zaśmiała się. – Mocno spałeś.

- Chyba tego potrzebowałem. – odparł sięgając po kawę. – Myślę, że jest jeszcze coś, co by mnie mogło obudzić. – uśmiechnął się pod nosem. – Która jest godzina? O której zasnęliśmy?

- Bo ja wiem? Teraz jest po ósmej.. Nie chcę Cię poganiać ale spóźnię się do pracy. – popatrzyła na niego. – Muszę się zaraz ubierać. 

- O matko.. już? Okej, dobra. Tylko przemyję twarz i się będę zbierać. – popatrzył na nią, popijając kawę. – Czeka mnie ciężka rozmowa. – westchnął odstawiając kubek na szafkę.

- Z Sylwią? – zapytała niepewnie.

- Dokładnie. – odparł wstając z łóżka. Przeciągnął się i poszedł do łazienki, opłukać twarz. Już nie chciał się dopominać o prysznic czy cokolwiek. Zrobi to w domu. Kiedy wyszedł, wziął marynarkę na ramię. – No to będę leciał. Życz mi powodzenia.. – uśmiechnął się.

- Daj znać jak poszło.. – popatrzyła na niego, stając przy drzwiach.

- Odezwę się. A Ty przemyśl to co mówiłem. – spojrzał na nią.

- Tomasz.. Ja? Naczelną? – pokręciła głową.

- Właśnie Ty. – szepnął jej na ucho, całując w policzek. – Pa.

- Pa.. – uśmiechnęła się, zamykając za nim drzwi. – Wariat..

W tym samym czasie, na osiedle, gdzie mieszkał Mikołaj, podjechała taksówka. Długonoga brunetka, w ciemnych okularach przeciwsłonecznych, wysiadła z auta, płacąc za kurs. Widząc auto Suszyńskiego, oparła się o jego maskę. Jeden nieostrożny, lecz celowy ruch wystarczył, żeby rozległ się niemiłosierny pisk alarmu. Alarmu, którego dźwięk każdego prędzej czy później doprowadziłby do szału. Słysząc znajomy dźwięk, w ręczniku na biodrach, Mikołaj wyszedł z łazienki. Otworzył kuchenne okno, z którego miał widok na zaparkowane auto i krzyknął.

- Hej! O co chodzi? – spojrzał na kobietę, nie wiedząc kto to. Z góry jej nie rozpoznał. Nie odsłuchał wczorajszych wiadomości, więc kompletnie nie wiedział co się dzieje. Gdy Sylwia zdjęła okulary, zmarszczył brwi. – Sylwia?

- Musimy porozmawiać! – krzyknęła z dołu. – Zejdź.

- Zapraszam na górę. – odparł spoglądając na nią. – Numer 15.

Kochani :*

I kolejna część za Wami. Naprawdę, ta historia zaczęła żyć własnym życiem. Teraz serial stanowi jedynie tło. A myślałam, że potoczy się to inaczej. Że jednak serial będzie bazą a reszta będzie moją alternatywą.. Nie wyszło ale chyba jest dobrze. Co nie zmienia faktu, że kilka a nawet kilkanaście serialowych wątków albo zbliżonych będzie się pojawiać. Zresztą przekonacie się sami. :)