54. "Wiesz jak dogodzić kobiecie"

Sylwia zmrużyła oczy spoglądając ku górze na zamykane okno. Palant.. – mruknęła pod nosem, jednak skierowała się do budynku. Niespełna minutę później, stanęła przed drzwiami z numerem 15 i zapukała.. Nie musiała długo czekać. Mikołaj otworzył, w tym samym stroju, w jakim wyszedł dopiero co spod prysznica. Drapiąc się po głowie i przeczesując palcami wilgotne włosy, popatrzył na nią. Ona zlustrowała go wzrokiem od dołu do góry. Dwukrotnie zamrugała, nie spodziewając się takiego widoku.

- Może byś się tak ubrał co? – popatrzyła na niego, bez proszenia wchodząc do mieszkania. - Wszystkim otwierasz drzwi w tym stroju?

- Ty się możesz równie dobrze rozebrać – uniósł lekko brwi.

- Idiota. – mruknęła stając przy stole w salonie.

- A gdzie dzień dobry? – spojrzał się na nią, zamykając drzwi.

- Nie mam czasu na takie duperele. – odparła, kładąc torebkę na blat.

- Więc przejdźmy do meritum.. – spojrzał na nią z uśmiechem, stając przy wyspie kuchennej, która dzieliła salon od kuchni – Kawy?

- Ty sobie jaja robisz? – spojrzała na niego.

- Ja? Nie. – zaśmiał się pod nosem, spoglądając na nią. – To Ty wparowujesz mi do mieszkania o 8:30 i każesz mi się ubierać.

- Bo nasze ptaszki wymykają nam się z rąk. – popatrzyła na niego.

- Mój ptaszek nigdzie się nie wymyka. Siedzi grzecznie na miejscu. – roześmiał się, wyciągając filiżanki z szafki. - Możesz sprawdzić.

- Ale Ty jesteś cholernie zabawny z rana.. - pokręciła głową, siadając przy stole. - Osłuchałeś moją wiadomość? Ale chyba nie, bo teraz nie zachowywałbyś się jak kretyn.

- Nie.. O jakiej wiadomości mówisz? – popatrzył na nią, sięgając po telefon ze stołu. – Wczoraj wróciłem późno i poszedłem spać. – zmarszczył czoło, spoglądając w ekran. Faktycznie, Sylwia dzwoniła trzy raz i zostawiła wiadomość na poczcie. O 4 rano? – pomyślał zerkając na nią. – Dobra, koniec żartów.. O co chodzi?

- No nareszcie.. – odetchnęła, gdy przestał się nabijać. – O Elkę i Tomasza. Elka zrobiła z Ciebie kompletnego idiotę. Jak Ty mogłeś dać się tak oszukać. – puknęła się w czoło. – Nie pojmuję tego. Masz się za takiego wspaniałego a głupia blondynka zrobiła z Ciebie osła.

- O czym Ty teraz mówisz? – spojrzał na nią, niosąc dwie filiżanki.

- Tomasz był z nią na tej zasranej wsi. – walnęła ręką w stół.

- To jest nie możliwe. – zmarszczył czoło i usiadł na krześle. – Byłem tam, nie było jego auta, nie było nic.. Nikogo nie było Sylwia. Była tylko Elka. – spojrzał na nią. – Skąd niby o tym wiesz?

- Znalazłam zdjęcia Elki w laptopie Tomasza.. – odparła. – Wszystko co tam znalazłam, wskazuje, że tam był. Jestem tego pewna. – pokręciła głową. – Zrobili nas w konia Mikołaj. Od dawna to robią. Ja jej tego nie daruje. Jemu zresztą też nie. – zastukała palcami w blat.

- Ale Sylwia.. co ja mogę? Rozstaliśmy się z Elką. Przecież nie zrobię jej teraz awantury, bo jaki to ma sens? – popatrzył na nią. – W tym momencie jest wolna. Może robić co chce i nie mam na to wpływu. Zresztą.. – pokręcił głową. – Wpływ na Elkę? Ty chyba nigdy z nią długo nie rozmawiałaś. Bardzo ciężko jest nad nią panować. Jak się na coś uprze, to nie ma mocnych. Zrobi i tak po swojemu.

- Ale Tomasz nie jest wolny rozumiesz? – spojrzała na niego. – To po pierwsze. Po drugie, jeszcze nie wiem jak to zrobię, ale musisz mi w tym pomóc. – zastanowiła się przez chwilę.

- W czym? – uniósł brew. – Sylwia.. coś Ty znowu wymyśliła?

- W sumie nic takiego ale.. To proste. Tomasz musi myśleć, że Elka wciąż jest z Tobą. – popatrzyła na niego z uśmiechem. – Nie tknie zajętej kobiety. Tego jestem pewna. Na Elkę to najwyraźniej nie działa, bo wciąż się kręci przy zajętym facecie.

- Ciekawe jak mam to zrobić hmm? No może mi powiesz? Słucham? – zapytał zaciekawiony. – Po ostatniej akcji na wsi, ona nie chce mieć ze mną nic wspólnego. W redakcji mijamy się bez słowa. W tym momencie, jestem na spalonej pozycji. – spojrzał na nią. – Zresztą.. ja nie mam teraz do tego głowy. Ważą się losy redakcji. Mam nadzieję, że uda mi się zdobyć stanowisko naczelnego.

- A faktycznie.. – pokiwała głową. – Słyszałam o tym. – zmrużyła lekko oczy. – A to by było ciekawe.. Jakbyś został szefem Elki. Mógłbyś uprzykrzyć jej życie tak, żeby sama odeszła z pracy. Albo.. Istnieje dużo sposobów, na słodką zemstę na byłych.

- Widzę, że Ty masz ten temat świetnie obcykany. – zaśmiał się, popijając kawę. – Jeszcze komuś uprzykrzyłaś życie?

- Jakby to powiedzieć.. sytuacja lubi się powtarzać. – pokiwała głową, spoglądając w swoją filiżankę. – Była dziewczyna Tomasza, była przyjaciółką mojego faceta.. No i cóż. Oboje wyjechali. Razem.

- No tak.. – Mikołaj zrobił wielkie oczy. Zatkało go to wyznanie, ale teraz rozumiał, skąd u Sylwii taka fobia dotycząca Elki. – A jednak.. Ja dalej nie wiem, jaką ja mam odegrać rolę w tym wszystkim.

- Pomyślę nad tym. – spojrzała na niego. – Bądź czujny. Jakby co, jesteśmy w kontakcie.. Teraz wracam do domu. - spojrzała w stronę drzwi. - Ciekawe czy już jest.. Ty wiesz, że on nie wrócił na noc?

- Ze mną go nie było. Nie pijemy w tych samych barach. – zaśmiał się, czując, że zaraz za to oberwie i nie pomylił się. Sylwia pewnym ruchem, zdzieliła go torebką po głowie. Roześmiany, złapał ją za nadgarstki i przyciągnął do siebie dość blisko. – Lubię Twój temperament. – popatrzył jej w oczy. - Masz w sobie to coś.

- Czy Ty mnie podrywasz? – spojrzała na niego unosząc lekko brwi. Próbowała wyrwać się z jego objęć ale był od niej silniejszy.

- Ja? Skądże.. Ja Cię nie podrywam. - uśmiechnął się pod nosem. – Ja tylko zauważam to, czego nie widzi w Tobie Tomasz.

- Czyli co? – zmrużyła oczy z lekka zaintrygowana.

- Jesteś inteligentna, piękna, mądra.. Brakuje w tym wszystkim tylko kogoś, kto to doceni.. – szepnął jej na ucho. – Tomasz na to nie zasługuje i wiesz o tym. Jest kretynem, że nie widzi jaka jesteś. – uśmiechnął się, w końcu puszczając jej drobne nadgarstki.

- Wszystkie tak pocieszasz? – popatrzyła na niego, odsuwając się.

- Ja nie pocieszam. Ja stwierdzam fakt. – uśmiechnął się pod nosem.

- Mam jedno pytanie.. które męczy mnie od dawna - zatrzymała się przy drzwiach. – Co taki facet jak Ty.. zobaczył w Elce?

- Bo ja wiem.. – zmarszczył odrobinę czoło. Zastanowił się przez chwilę nad jej pytaniem. – Może to samo co Tomasz..

- Jesteś kretynem. – westchnęła, wychodząc z jego mieszkania.

- Ale to Cię kręci. – mruknął pod nosem, zostając sam w domu.

Kiedy Sylwia i Mikołaj obmyślali plan zemsty, a właściwie, to Sylwia obmyślała, Tomasz wrócił do mieszkania. Gdy wszedł do środka, panowała tam kompletna cisza. Rozejrzał się po pustym salonie, rzucając marynarkę na kanapę. Mimo, że trochę się przespał, czul się zmęczony. Ta noc wyczerpała go psychicznie. Z drugiej strony.. czuł się o parę kilo lżejszy i szczęśliwszy. Cieszył się, że trochę sobie z Elką wyjaśnili.. To był spory krok w ich relacji po tym, co się ostatnio między nimi wydarzyło. Niestety.. Potrzeba było nieszczęścia małej istoty, żeby mogli być ze sobą szczerzy. Przez chwilę, pomyślał o chłopcu ze szpitala i uśmiechnął się, na jego wspomnienie. Mały Michał, chcąc nie chcąc, zbliżył ich do siebie. Musisz być szczęśliwy. – mruknął do siebie, myśląc o dziecku. Zdjął z siebie koszulę i po chwili, zniknął za drzwiami. Odświeżony i przebrany, wyszedł z łazienki, napotykając w kuchni Ewę, która szykowała śniadanie.

- Cześć mamo. – uśmiechnął się.

- Cześć.. nieźle zabalowałeś.. – zaśmiała się. – Zjesz coś?

- Po proszę. – odparł, sięgając po swój kubek. – Szalona noc.

- Aż tak? Nie wiem czy chcę znać szczegóły. – zaśmiała się.

- Mamo.. – spojrzał na nią. – Nie żartuj.. nie w tym sensie mówię.

- No to mów gdzie byłeś, o co chodzi z tym szpitalem? – spojrzała na niego zaciekawiona. Wczoraj nic nie powiedział poza tym, że towarzyszyła mu w tym wszystkim Elka. Czuła, że ta dziewczyna, jeszcze wiele namiesza w życiu jej syna.

- Ja do tej pory w to nie mogę uwierzyć.. – pokręcił głową, robiąc sobie kawę. – Pojechałem do.. Zaraz.. Sylwia jest w domu? – spojrzał na nią, teraz się orientując, że przecież jej nie widział.

- A coś Ty, z rana jak szłam do łazienki, wychodziła z domu. – popatrzyła na niego, krojąc chleb. – Wyleciała w tempie torpedy niemieckiego U-Boota. – zaśmiała się. – Nie wiem gdzie i po co.

- Pewnie do pracy. – westchnął.. - Na czym to ja skończyłem.. A wiem. Pojechałem do Elki, chciałem pogadać i wyszliśmy na spacer. Trochę udało nam się.. wyprostować naszą relację ale coś przerwało nam rozmowę. – popatrzył na nią, stawiając kubek na stole. Widząc, że robi kanapki, pomógł jej w tym i sam zaczął szykować.

- Co Wam przerwało rozmowę? – zerknęła na niego.

- Płacz dziecka. – odparł. – W krzakach, parę metrów od miejsca gdzie byliśmy, leżało niemowlę. Ktoś porzucił dziecko w parku.

- Ty chyba sobie żartujesz teraz.. – aż musiała przytrzymać się blatu.

- Nie żartowałbym w takim temacie.. – popatrzył na nią. – Zabraliśmy chłopca do szpitala, tam przeszedł badania. Przyjechały dwie kobiety z pogotowia opiekuńczego.. Jakiś obłęd mówię Ci - wywrócił oczami. - Pytania, dokumenty.. Dosłownie jak na przesłuchaniu. Ze szpitala wyszliśmy jakoś po trzeciej.. Elka nie chciała zostawiać chłopca samego. – westchnął, siadając przy stole. – Strasznie to przeżyła. Zresztą.. – oparł brodę o rękę. – To mi się nie zdarza ale.. Jak pomyślę o tym chłopcu, że został sam, porzucony na pastwę losu.. Że mógł go nikt nie znaleźć.. – zamilkł przez moment. - Chce mi się wyć. – mruknął pod nosem. – Nie mam zgody dla takiego zachowania.. Jak można zostawić własne dziecko? Powiedz mi.. przecież sama jesteś matką, wyobrażasz sobie to?

- Nie wyobrażam i nawet o to nie pytaj. – odparła ciepło, kładąc rękę na jego ramieniu. – Dla mnie to, że Was mam, jest największą radością. – uśmiechnęła się pogodnie. – A to, że to Cię poruszyło świadczy tylko o tym, że jesteś dobrym człowiekiem. I że moje nauki, nie poszły w las. – usiadła obok. – Też będziesz kiedyś dobrym tatą, a ja mam nadzieję fajną babcią. – zaśmiała się. – Ale z Twoim tempem działania.. To długo poczekam.

- Daj spokój.. – pokręcił głową. – Nie tak dawno miałem akcję pt. "chcę mieć dziecko" – przetarł twarz ręką. – Sylwia ubzdurała sobie, że chce zajść w ciążę. Tylko zapomniała mnie o tym powiadomić. 

- A Ty nie chcesz mieć z nią dziecka.. – oparła się o krzesło.

- Nie. W ogóle.. nic już nie chce. – zerknął na nią.

- Czyli szykuje się poważna rozmowa. – westchnęła.

- To raczej nie będzie rozmowa.. Tylko armagedon. – westchnął.

- A Elka? Co Was tak właściwie łączy hmm? – sięgnęła po kubek.

- Jesteśmy przyjaciółmi..- zmarszczył czoło, popijając kawę.

- Tylko? – zmrużyła oczy.

Na jej pytanie, uśmiechnął się, lekko przygryzając wargę. Zamyślił się nad odpowiedzią. Do tej pory, sam nigdy sobie na to pytanie nie odpowiedział. Co go łączy z Elką? - powtórzył pytanie w myślach. Odkąd ją poznał, wydała mu się kompletnie inna od reszty kobiet. Zwariowana, szalona, spontaniczna.. To w niej uwielbiał. Była jego przeciwieństwem a jednocześnie, tak dobrze się dogadywali. Mógł na nią liczyć, nawet jeśli o to nie prosił. Była pomimo to. Nawet wtedy, gdy był dla niej oschły, wciąż była za nim. Przymknął oczy, opierając się o krzesło. Przypomniał sobie jej pocałunek. Ten pierwszy, spontaniczny. I ten drugi, celowy. Pełen ciepła, czułości, namiętności. Znów chciał to poczuć, tak szybko jak to tylko będzie możliwe. Uśmiechnął się sam do siebie. Siedząca obok niego Ewa, pokręciła głową. Już wiedziała. Nie musiał jej odpowiadać.

Po tym, jak z samego rana, Tomasz opuścił mieszkanie Elki, ta musiała zebrać się do pracy. Wyjrzała przez okno, mrużąc oczy od porannego wiosennego słońca. Dzień zapowiadał się słonecznie. O wiele przyjemniej było go spędzić na spacerze, niż siedząc za biurkiem w redakcji. Ale nie miała wyjścia. I tak ostatnio wzięła wolne. Teraz nie mogła sobie na to pozwolić. Z szafy wyszperała coś, co kupiła jakiś czas temu. Wtedy było na nią za małe, ale teraz.. No może nie była na diecie zbyt długo, jednak pierwsze efekty być widoczne. Gdyby nie jej grzeszki..- pomyślała o leżących na talerzyku małych bezach.. Może teraz byłoby o wiele lepiej. Przed wyjściem, spojrzała w lustro. Uśmiechnęła się sama do siebie. Z pozytywnym nastawieniem, wyszła z domu. Na progu wpadła prosto na Natalię.

- Wow.. – Natka zamrugała nie wierząc w to co widzi. Elka miała rozpuszczone, lekko pokręcone włosy. Ubrana w koralowy, dopasowany do figury sweterek, który opadał luźno na ramionach? Figlarnie odsłaniający ramiączka stanika? Do tego czarne spodnie typu rurki i buty na wyższym obcasie. Nie mogła w to uwierzyć. Wszystko to sprawiło, że wyglądała pięknie.

- Co? – spojrzała na nią, zaczesując kosmyk za ucho. – Co tak na mnie patrzysz? - zaśmiała się zdezorientowana. - I w ogóle co tu robisz?

- Pięknie wyglądasz – uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Dla kogo się tak wystroiłaś? Dla Tomasza? Idziecie na jakąś randkę?

- Natalia.. gdzie dla Tomasza.. Jaka randka, proszę Cię.. Masz bujną wyobraźnię. – uśmiechnęła się. - Dla siebie. Poza tym, idę do pracy. Muszę wyglądać jak człowiek i.. I jak ktoś, kto kandyduje na stanowisko naczelnej. – dodała po chwili.

- Żartujesz?! Aaaaa! – ścisnęła Elkę z całej siły. – Świetny pomysł.

- Nie mój. – uśmiechnęła się. – Tomasz mnie namówił.

- A czyli jednak.. między Wami dobrze? – popatrzyła na nią. Liczyła, że usłyszy od siostry o wiele lepsze wieści niż ostatnio.

- Chodź, opowiem Ci wszystko po drodze. – spojrzała na nią, biorąc siostrę pod rękę. – Nie uwierzysz co się wczoraj wydarzyło. – Mówiąc to, Elka z Natalią wyszły z kamienicy, idąc do samochodu. 

Podczas jazdy do redakcji oraz stania w porannym korku, Elka pokrótce streściła wydarzenia z poprzedniej nocy. Natalia była w kompletnym szoku. Jak stwierdziła, sama spanikowałaby w takiej sytuacji. Dzieci i opieka nad nimi, przerażały ją odkąd pamięta. Była na to za młoda, za głupia i kompletnie tego nie czuła. Nie widziała się w roli matki. Jeszcze nie. W przeciwieństwie do Roberta. On chciał mieć z nią dzieci jak najszybciej. Oczywiście, Elka stwierdziła, że gada głupoty bo na pewno będzie świetną mamą. Na jej słowa, Natalia odparła, żeby lepiej zajęła się sobą, Tomkiem i ich dzieckiem. Elka kazała jej się puknąć w głowę. Rozbawione siostry, rozstały się w centrum, gdzie Natalia wysiadła załatwiać swoje sprawy. Kilkanaście minut później Elka przyjechała do „Co tam?”.

Wchodząc do redakcji, natknęła się na Andrzeja. Zatrzymała go na chwilę. Chciała dowiedzieć się kilku szczegółów dotyczących konkursu na naczelnego. O dziwo, od czasu nieudanej randki, która okazała się być koszmarnym horrorem, teraz ich relacje były o wiele lepsze. Oboje zapomnieli o tamtym zdarzeniu. Zbawienny wpływ na charakter Faktura, okazała się mieć Monika. To ona jako jedyna, umiała zrozumieć ten pokręcony jak spirala mózg. Poinformowana co i jak, pojechała na górę. Wysiadając z windy, uśmiechnęła się do Moniki, która rozmawiała przez telefon. Widząc Elkę, odsunęła telefon od ucha. Z jej warg można było wyczytać wyraźne - „ja piernicze”. Wyszczerzyła się do niej, pokazując kciuk do góry i kontynuowała rozmowę. Roześmiana Elka, weszła na salę, siadając przy swoim biurku. Jej dobry humor nie umknął Malenie. Stwierdziła, że chyba jakiś czarodziej rzucił na nią urok i podmienił. Zignorowała głupią zaczepkę, skupiając się na tym, co ma zrobić.

Czytając dokumenty, nie zauważyła Mikołaja, który pojawił się na horyzoncie. Widok nieco odmienionej Elki, bardzo go zdziwił. W życiu nie widział jej tak ubranej. Przez chwilę, pomyślał o dzisiejszej wizycie Sylwii. Taktyka chęci powrotu do siebie, to był błąd. Musiał ugryźć ten temat inaczej. Kogo Elka ceniła najbardziej? Przyjaciół. - pomyślał, obserwując co robi. Podszedł do niej, przysiadając na części jej biurka. Wtedy spojrzała ku górze.

- Cześć. – odezwał się pierwszy.

- Cześć. – odparła, wracając do czytania.

- Masz rację. – znowu zaczął.

- W czym? – zapytała, zerkając na niego.

- Jestem idiotą, kretynem i kim tylko chcesz. – westchnął.

- Zwariowałeś tak? – zatrzepotała rzęsami.

- Raczej przemyślałem to i owo. – spojrzał na nią.

- To wszystko? Bo jestem zajęta. – odparła bez entuzjazmu.

- Przepraszam. Zachowałem się jak cham. – zmrużył lekko oczy.

- I to na wielką skalę Mikołaj. – westchnęła, opierając się o krzesło.

- Nie chcę między nami nieporozumień. – popatrzył na nią.

- Nie wchodźmy sobie w drogę i będzie ok. – zerknęła na niego.

- Czyli co? Rozejm? – wyciągnął do niej rękę.

- Zastanowię się. – pokręciła głową. – A teraz wybacz. Jestem zajęta.

- To nie przeszkadzam. Pracuj.. – uśmiechnął się. – Aaa.. i ładnie wyglądasz. – popatrzył na nią, wstając z jej biurka. Poszedł do siebie. 

Nie bardzo ogarnęła zmianę jego zachowania. Czy on był miły? – pomyślała kręcąc głową. To było dziwne. Dopiero co, zachował się skandalicznie a teraz czego chciał? Zaprzyjaźnić się? Tylko przez chwilę zagościł w jej myślach. Gdy włączyła komputer, zabrała się za pisanie felietonu. Od kilku dni, nie była w stanie napisać nic mądrego.. Do dziś. „Czasem trzeba udawać, że nic się nie stało. Chociaż tak naprawdę, stało się wszystko” – tak brzmiało pierwsze zdanie jej nowego tekstu. Przez chwilę się zamyśliła. „Czasem udawanie może przekraczać ludzkie możliwości.” – wystukała kolejne kilka słów. Pomyślała o sobie. O udawaniu obojętnej wobec tego, który był jej najbliższy. "Jeden obraz, jedno niedopatrzenie, sytuacja nieopatrznie zrozumiana. To wszystko powoduje, że oddalamy się od osób, które są dla nas ważne." A jeśli każdy udaje, by skryć prawdziwe intencje? – pomyślała, pisząc kolejne zdanie. Na moment, odwróciła się w stronę Mikołaja. Udawał? Czy może jednak zrozumiał.. – zmrużyła oczy, wracając do pisania. Wkrótce miała przekonać się o jego intencjach.

Sylwii wychodząc od Mikołaja, miała jechać prosto do domu. Niestety, jej plany skomplikował telefon od przyszłego wspólnika. Musiała do niego podjechać i omówić kilka istotnych spraw, w związku z powstaniem atelier. No trudno – pomyślała, jadąc w umówione miejsce. Dwie czy trzy godziny jej nie zbawią. Tymczasem, Tomasz postanowił poczynić pewne kroki. Zaraz po śniadaniu, zadzwonił do lokatora swojej kawalerki, jednak ten nie odebrał. Zostawił mu wiadomość, by pilnie oddzwonił. Ewa postanowiła się trochę przejść na spacer. Chciała zabrać ze sobą Tomasza, ale on chciał zaczekać na Sylwię. Był przekonany, że niedługo wróci. Czekanie cholernie mu się dłużyło. Kiedy do niej zadzwonił, miała wyłączony telefon. Nie nagrywał się. Wolał zaczekać aż wróci. Położył się na kanapie w salonie, na moment przymykając oczy. Niestety, nie dane mu było zmrużyć oka. Po chwili, odebrał telefon od Iwony. Jutro miał mieć pierwsze zlecenie z nowej agencji. Podziękował za wiadomość i zakończył rozmowę. Miał już odłożyć telefon na stolik, ale po chwili zmienił zdanie. Popatrzył w ekran, na wyświetlający się numer Elki. Chciał zadzwonić, już miał to zrobić, ale się powstrzymał. Pokręcił tylko głową, wstając z kanapy. Jakiś czas później, gdy Ewa wróciła ze spaceru, Tomasz rozmawiał przez telefon. Słychać było go z drugiego pokoju. Odwieszając płaszcz na wieszak, ciekawa poszła w tamtą stronę. Słysząc jak żegna się z rozmówcą, weszła do sypialni.

- I jak tam? Dodzwoniłeś się w końcu do tego gościa? – zapytała siadając na łóżku. Prawą ręką zaczęła masować kolano.

- Tak, z końcem tego miesiąca, opuści kawalerkę. Także będę mógł się wyprowadzić.. Co prawda, prawdopodobnie będę musiał to zrobić wcześniej, jak tylko porozmawiam z Sylwią. – popatrzył na nią, stojąc obok okna balkonowego. – Gość się wkurzył, że tak znienacka ale.. Ja sam nie wiedziałem, że tak się potoczy moje życie.

- A do tego czasu to gdzie się zatrzymasz? – popatrzyła na niego. – Normalnie, to gdybyś nie miał teraz pracy w Warszawie, to bym zaproponowała, żebyś przyjechał do domu na trochę..

- Wiem i dziękuję. – uśmiechnął się. – A co do mieszkania.. Może zatrzymam się u jakiegoś znajomego? Albo po prostu, w hotelu.. – odparł. – Póki co, czekam na Sylwię. Wiesz o której ona wróci?

- Pojęcia nie mam. – wzruszyła ramionami. – Wyszła z samego rana.

- Jestem głupi.. Już dawno powinienem z nią porozmawiać. - zamyślił się przez chwilę. - Odkładanie tej rozmowy przez tyle czasu, coraz bardziej mnie irytuje.. – pokręcił głową.

- Ja na czas Waszej rozmowy raczej się ewakuuje z domu.. - stwierdziła, spoglądając na niego - Pójdę na jakiś spacer.. Gdziekolwiek. Chyba nie potrzebujecie świadków.

- Chyba masz rację.. Wolisz nie słyszeć tego, co będzie miała do powiedzenia na mój temat. – odparł , spoglądając przez okno.

- Jesteś pewny tej decyzji? – popatrzyła na niego, wstając z łóżka.

- Tak. Jestem pewny. – przytaknął. – To rozstanie wyjdzie nam obojgu na dobre. Może Sylwia znajdzie kogoś, kto będzie idealny. Kogoś, kogo nie będzie chciała zmieniać tak jak mnie. Próbowała ale jej nie wyszło. Albo jestem oporny na zmiany albo..

- Albo po prostu to nie ta kobieta. – dokończyła za niego. 

Już miała powiedzieć coś jeszcze, gdy oboje usłyszeli trzask za drzwiami sypialni. Wyszli z pokoju, ale nic się nie stało. Nic się nie zbiło, nie spadło. Nie było jakiegokolwiek śladu, co mogło wywołać ten hałas. Zdziwieni, spojrzeli po sobie. Ten dźwięk okazał się być niezłą zagadką. Gdy nieświadomi niczego, rozmawiali o tym, co zamierza zrobić Tomasz, Sylwia wróciła do mieszkania. Otworzyła drzwi w momencie, gdy była mowa o wyprowadzce.. Dalej, z każdym kolejnym słowem Tomasza, bladła stojąc za drzwiami. Pozostanie w domu, oznaczało konfrontację i rozmowę. Ucieczka, dawała czas do namysłu co dalej. Postawiła na to drugie. Trochę nie ostrożnie i zbyt głośno, opuściła swoje mieszkanie. Nie tego się spodziewała. Owszem, po jej przyjeździe nie rzucili się sobie w ramiona, ale żeby rozstanie? I kto tu decydował bez konsultacji? Ona? Czy on? Tak naprawdę jedno pociągnęło drugie. Jej pomysł z ciążą, spowodował całą późniejszą lawinę zdarzeń.

Przez chwilę, Sylwia nie wiedziała co ma robić. Po prostu, wyszła z mieszkania i szła przed siebie. Dopiero po godzinie spaceru, przeklinaniu Tomasza na wszystkie strony świata, wpadła na pomysł. Zaszyje się na parę dni u rodziców. Oni nigdy nie pytali po co i dlaczego przyjeżdża. Zawsze może mieć pretekst, że pracuje nad kolekcją i potrzebuje ciszy. W rodzinnym domu, miała jej pod dostatkiem. Nie miała nic ze sobą. Żadnego bagażu. Tak ja wyszła z domu, tak postanowiła pojechać. Nie zginie, poradzi sobie. Przecież tam też ma swoje rzeczy, więc przeżyje kilka dni. Do tego czasu, coś wymyśli. A nawet jeśli nie.. – pomyślała, wsiadając do taksówki. - To uprzykrzy mu życie wystarczająco. Jemu i Elce. Przekonana, że to z jej powodu podjął taką decyzję, teraz nie trawiła jej doszczętnie. Jeszcze się przejedziesz.. – mruknęła pod nosem, gdy taksówka mijała kolejne ulice. Wyjmując telefon z torebki, włączyła go. Zapomniała to zrobić po spotkaniu. Gdy zobaczyła, że dzwonił Tomasz, oddzwoniła.

- Halo? Sylwia gdzie Ty do cholery jesteś? Od rana na Ciebie czekam w domu. – zaczął od razu, gdy tylko zadzwoniła. Ledwo zdążył odebrać, bo właśnie wychodził z łazienki.

- Przepraszam Cię ale wypadła mi pilna sprawa. – odparła.

- O której wrócisz? Musimy porozmawiać. – odparł stanowczo.

- Niestety będziesz musiał poczekać. – zacisnęła wargi.

- Jak to? Gdzie Ty jesteś? – zdziwił się po jej słowach.

- Rano dostałam telefon.. Musze na kilka dni wyjechać do Berlina. Sprawy służbowe..- westchnęła ciężko. - Nie zdążyłam się spakować.

- Żartujesz sobie? - słysząc jej słowa mało się nie przewrócił. - I teraz mi to mówisz? – wściekły, walnął ręką o blat. – Kiedy wracasz?

- Spokojnie Tomek.. Za parę dni. - zaśmiała się do słuchawki. - Nie będziesz musiał tęsknić tak bardzo. – odparła słodkim głosem.

- Świetnie.. – mruknął spoglądając przez kuchenne okno. Jego wyraz twarzy, wyrażał więcej, niż wściekłość i zdenerwowanie.

- A o czym chciałeś ze mną porozmawiać? To coś bardzo pilnego? – zapytała z udawaną ciekawością. - Możemy w sumie teraz..

- To nie rozmowa na telefon.. – westchnął. – Muszę kończyć. Cześć.

- Cześć.. – odparła, spoglądając w telefon. – Hipokryta..- mruknęła.

- Rozmawiałeś z Sylwią? – odezwała się Ewa, która wyszła z pokoju.

- Tak.. Wyjechała. Tak po prostu, bez słowa. Rozumiesz to? - popatrzył na nią. - Oznajmiła, że wróci za kilka dni. – dodał po chwili. – Zaraz szlag mnie trafi.. Dlaczego ja nie mogę.. Dlaczego to się tak wszystko ciągnie. – westchnął, spuszczając głowę. – Mam dość.. – mruknął, po czym spojrzał na matkę. – Wychodzę.. muszę się przejść.

- W porządku.. Tylko nie zabij nikogo po drodze.. – krzyknęła za nim.

Elka kompletnie się zawiesiła. Wsparta na łokciach, wpatrywała się w ekran komputera. Nie czytała jednak tego, co było na ekranie. To już zdążyła zrobić pół godziny temu. I to dwukrotnie. W lokalnej gazecie i dzienniku internetowym, pojawiła się wzmianka o porzuconym niemowlęciu. Jakby to coś miało pomóc.. – mruknęła pod nosem, czytając za pierwszym razem. Podali kilka informacji do prasy, prosząc o kontakt każdego, kto rozpoznaje.. Naprawdę? – powiedziała sama do siebie, czytając wzmiankę o koszyku, kocyku i śpioszkach chłopca, którego znaleźli. Zmarszczyła czoło. To bezsilne uczucie, które towarzyszyło jej wczorajszej nocy, znów powróciło. Nie mogła nic zrobić. Chyba, że..

- Elka? Elka? – Gośka potrząsnęła ją za ramię.

- Co? Mówiłaś coś? – spojrzała na nią kompletnie rozkojarzona.

- Twój telefon dzwoni. – wskazała głową na komórkę Elki.

- Telefon.. A telefon, dzięki. – uśmiechnęła się, sięgając po aparat. Uniosła nieco brwi, widząc kto dzwoni. Odczekała chwilę. Jeszcze małą sekundkę i wtedy odebrała. – Cześć.. – uśmiechnęła się sama do siebie, odzywając się ciepłym głosem.

- Hej.. – spacerujący parkową alejką Tomasz, uśmiechnął się, słysząc jej głos. – Jak tam? Nie spóźniłaś się przeze mnie do pracy?

- Nie.. - uśmiechnięta, pokręciła głową. - Zdążyłam w samą porę. – przygryzła lekko dolną wargę. – A Ty co? Stęskniłeś się za mną?

- Może.. – zaśmiał się, przystając na chwilę na środku alejki. – Masz ochotę na.. – zaczął, ale się skrzywił. Nie chciał wyjść na idiotę i nie wiedział, jak ma zaproponować spotkanie..

- Mam ochotę wyjść z redakcji i..- przerwała mu w połowie.

- To może spacer? – zgryzł wagę, zadając to pytanie.

- Za godzinę w parku Saskim? – odparła zadowolona z pomysłu.

- Będę czekał. – uśmiechnął się pod nosem.

- To do zobaczenia. – pożegnała się, uśmiechając od ucha do ucha. 

Czy właśnie umówili się na randkę? – pomyślała, przekładając telefon z ręki do ręki. Nie.. To jest nie możliwe. To zwyczajny spacer. Luźne spotkanie dwójki przyjaciół – wmówiła sama sobie. Jednak na samą myśl o tym, że znowu się zobaczą, chciała skakać pod sufit. Nawet gdyby Tomasz nie zadzwonił.. miała dobry pretekst, by sama to zrobiła. To jednak był dobry pomysł, żeby ubrać się dziś inaczej..  To jednak nie było takie trudne – pomyślał Tomasz, który po skończonej rozmowie, spojrzał w błękitne niebo. W końcu.. czego się bał? Przecież nie raz, normalnie do siebie dzwonili, umawiali się i nie był to żaden wstyd a teraz? Czuł się jak szczeniak, który idzie na pierwszą randkę. Randka? - zastanowił się przez chwilę. Z uśmiechem na ustach, ruszył przed siebie. Musiał coś jeszcze załatwić.

Elka zbierając manatki z biurka, wrzuciła do torby telefon. Już miała iść do windy, gdy obok pojawił się Mikołaj. Wyrósł nie wiadomo skąd, tuż obok niej. Wymieniła z nim kurtuazyjny uśmiech. Czy on naprawdę oszalał? – pomyślała, stając obok jeszcze dwóch innych osób, czekających na windę. Jednego dnia się z nią szarpał, obrażał a drugiego.. Chce się kumplować? – skupiła wzrok na zmieniających się cyferkach. Chcę stąd wyjść, natychmiast. – gadała w myślach, czując na sobie wzrok Mikołaja. Znowu to robił, znowu się patrzył. Cztery razy go dziś na tym przyłapała. Raptem włączyło mu się zainteresowanie jej osobą? Całą czwórką, wsiedli do windy. Wszyscy zjechali na parter. Dwóch kumpli z działu PR, pożegnało się przy windzie. Ona czym prędzej skierowała się na parking. Żeby nie było, pożegnała się z Mikołajem krótkim – cześć – i wsiadła do auta. Nie czekając dłużej, ruszyła jako pierwsza. Nie miała zamiaru, psuć sobie tego dnia jego osobą. Chciała się rozerwać, najlepiej u boku Tomasza. Była ciekawa, czy rozmawiał z Sylwią.. a może? – zgryzła wargę. Przeszła jej przesz głowę pewna myśl, ale czy to mogło być prawdą? Po chwili, ze snucia domysłów, wyrwała ją rzeczywistość. W bocznym lusterku, spostrzegła jadącego za nią Mikołaja. No nie.. – mruknęła pod nosem. Nie jedź za mną.. – zaczęła sama do siebie. Zerknęła na zegarek. Jeśli spróbuje go zgubić, spóźni się na spotkanie z Tomaszem.. Pokręciła głową. Włożyła słuchawki w uszy i wybrała numer Tomka. Czekając aż się zgłosi, skręciła w boczną ulicę.

- Hej, słuchaj dzwonię bo.. – zaczęła mówić, spoglądając w lusterko..

- Chcesz odwołać spotkanie? – zapytał niepewnie, stojąc w kolejce.

- Nie, nie.. tylko chciałam powiedzieć, że się spóźnię. – odparła.

- Wszystko w porządku? – zapytał lekko zaniepokojony.

- Mam niewielki problem.. – odpowiedziała zagryzając wargę.

- Mam się martwić? – zmarszczył odrobinę brwi.

- Nie.. sytuacja opanowana. – uśmiechnęła się. – Niedługo będę.

- To gdzie mam czekać? – zapytał jeszcze dla pewności.

- Przy stawie? Tam gdzie karmią kaczki. – odparła z uśmiechem.

- Okej, będę czekał. Pa. – pożegnał się, chowając telefon.

Z około dziesięciominutowym opóźnieniem, udało jej się dotrzeć w okolice parku Saskiego. Tam, przy najbliżej zlokalizowanym parkingu, zostawiła samochód. Spacerem, poszła w umówione miejsce. Jak zwykle, stała tam większa grupa ludzi, którzy dokarmiali kaczki i łabędzie. Rozejrzała się dookoła, ale nigdzie nie dostrzegła Tomasza. W sumie, miał być przed nią.. A teraz, to ona czekała. Faktycznie, z lekka nie wyrobił się w czasie z tym, co miał załatwić. Gdy już przyszedł, rozejrzał się, ale też jej nie widział. Właściwie to widział, stała niedaleko, ale jej nie poznał. Odwrócona plecami do niego, kompletnie nie przypominała Elki. Gdyby nie to, że ktoś zapytał o godzinę to jeszcze szukałby jej drugie 10 minut. Uśmiechnięty, podszedł stając tuż za jej plecami. 

- Cześć. – szepnął jej na ucho, przez co podskoczyła odrobinę przestraszona. Kiedy się do niego odwróciła, obdarzyła go promiennym uśmiechem. – Chyba to ja się spóźniłem.. – zaśmiał się.

- A ja już miałam sobie pójść ale.. – nagle, spoważniała by po chwili jednak się roześmiać. - Oczywiście żartuje. Nic się nie stało.

- Nie poznałem Cię. – uśmiechnął się, przyznając do swojej ślepoty.

- To komplement? – roześmiała się, mrużąc oko.

- A jak myślisz? – popatrzył na nią teraz uważniej. – Skąd ta zmiana?

- A z bardzo konkretnego powodu. – uśmiechnęła się tajemniczo.

- Zdradzisz mi ten powód? – uśmiechnął się odrobinę.

- Ale nie tutaj. – spojrzała na niego. – Chodź.

- Dokąd? – zmarszczył czoło zaciekawiony.

- Zobaczysz. – zaśmiała się, spoglądając na niego. – Co tam chowasz?

- Gdzie? – zmrużył oczy.

- No za plecami. – wskazała jego rękę, którą trzymał w ten sposób.

- Aaaa.. To głupie.. – zgryzł wargę.. – Chyba niepotrzebnie.. 

- No pokaż..- zrobiła krok ku niemu. – Tomasz.. – uśmiechnęła się.

- Nie.. zapomnij o tym. Wygłupiłem się.. – zaśmiał się nerwowo.

- Skoro nie chcesz.. Sama sobie zobaczę. – zmrużyła oczy, łapiąc go jedną ręką za bluzę. Przybliżyła się na tyle, żeby wsunąć rękę za jego plecy, jednocześnie go obejmując. Patrząc mu w oczy, uśmiechnęła się, w końcu odnajdując przedmiot w jego dłoni. Lekko przechyliła głowę, zaskoczona tym co odkryła. Nie było sensu walczyć z nią, więc oddał to, co jej przyniósł. Z za jego pleców, wyjęła czerwonego tulipana, na którego widok całkiem rozpromieniała i roześmiała się.

- Mówiłem, że głupie..- popatrzył na nią zawstydzony, mrużąc oczy. – Nic już nie mów. Wiem co sobie pomyślałaś. - spojrzał w bok.

- Ale Ty jesteś głupi. – pokręciła głową, podsuwając sobie kwiat pod nos. Przez chwilę, popatrzyła tak na niego, uśmiechając się pod nosem. – Dziękuję. – szepnęła, dając mu małego całusa w policzek. – To teraz chodź. Zobaczysz, które z nas ma głupsze pomysły. – odeszła od niego, kilka kroków, wyciągając ku niemu rękę. – Idziesz?

- Idę. – uśmiechnięty, popatrzył na nią, idąc w jej kierunku.

Kilkanaście minut później, siedzieli na oddalonym w głębi parku, placu zabaw. Siedli na huśtawkach, które na szczęście, nie były okupowane przez dzieci. Kiedy Elka zaczęła się odpychać nogami, Tomasz roześmiał się, nie wierząc w to co widzi. Miała rację. Nie on jeden, miał durne pomysły. Ale teraz, wcale nie czuł, że się wygłupił. Przeciwnie, to jednak był dobry pomysł. Całe to spotkanie, było najlepszym pomysłem. Patrzył na nią i uśmiechał się sam do siebie. Kiedy zauważył jej buty, musiał zapytać.

- Ela.. Jakiś czas temu, powiedziałaś, że kolejny raz buty na obcasie założysz dopiero na ślub siostry. – zaśmiał się, spoglądając na nią. – Coś się zmieniło w tym temacie?

- No proszę.. Jak Ty wszystko pamiętasz co ja mówię..- zauważyła, spoglądając na niego. – To prawda ale.. przyszła a przynajmniej kandydatka na naczelną, powinna wyglądać elegancko prawda?

- Startujesz w konkursie? – uśmiechnął się jeszcze bardziej

- Tak. – wyszczerzyła się, zadowolona z tej decyzji. – Twoja zasługa.

- Od kiedy Ty się mnie słuchasz? – poparzył na nią zaskoczony.

- Od.. – zastanowiła się chwilę. – Od dziś. – zaśmiała się.

- Bardzo się z tego cieszę. – odparł zadowolony. – Mam nadzieję, że wkrótce będziemy świętować Twój sukces jako nowej naczelnej. – popatrzył na nią, też się trochę huśtając. Kiedy robił to ostatni raz? Nie pamiętał ale jak widać, z nią u boku, wszystko było możliwe.

- Może gdybym została naczelną to wtedy wrócił byś do pracy? – zerknęła na niego, uśmiechając się. Spojrzał na nią i nie widział co ma jej odpowiedzieć. To pytanie postawiło go w niezręcznej sytuacji.

- Zamknij oczy. – odparł ni stąd ni zowąd.

- Co? – spojrzała na niego. – Ale po co?

- Bo o to proszę? – uśmiechnął się.

- No dobra.. – zerknęła na niego, w końcu zamykając powieki.

- Nie podglądaj.. – uśmiechnął się, machając ręką przed jej oczami.

- Nie podglądam.. Co Ty kombinujesz? – zmarszczyła nos.

- Momencik..- uśmiechnął się, wyjmując z torby owinięte pudełko. Upewnił się, że nie patrzy i dalej robił swoje. Otworzył papierowe nie zbyt duże opakowanie i wstał z huśtawki, podchodząc do niej. Przez momencik, przyglądał się jej uśmiechniętej twarzy. – Otwórz buzię.

- Co?! – jeszcze bardziej zdziwiła ją jego prośba.

- Otwórz usta. – zaśmiał się. – No już.

- Zwariowałeś..- mruknęła ale niepewnie rozchyliła lekko wargi. Po chwili, poczuła jak w jej buzi, ląduje łyżeczka z czymś pysznym. Z czymś, czego zdecydowanie nie powinna jeść. – Mmmm zabiję Cię. – zaśmiała się, otwierając oczy. W ręku trzymał pudełko, a w nim ,mały torcik bezowy z owocami. Popatrzyła na nie z lubością a potem na niego, mrużąc oczy. – Dlaczego chcesz żebym z Tobą grzeszyła co?

- Co takiego? – zaśmiał się, patrząc na nią.

- To.. – wskazała palcem. – Staram się nie jeść słodyczy a Ty kusisz..

- Ja chciałem tylko sprawić Ci przyjemność.. – uśmiechnął się, dając jej pudełeczko z torcikiem do rąk. - To źle? Chciałem dobrze.

- Oj tak. - pokręciła głową. Zdecydowanie wiesz, jak dogodzić kobiecie. – zaśmiała się, dopiero po chwili orientując się jak to brzmi.

- Wybierałem całe pół godziny.. – popatrzył na nią, śmiejąc się nie mniej niż ona. Może nieco później, ale też zrozumiał sens jej słów.

- Dlatego zjemy go na pół. – spojrzała na niego, prawie ze łzami w oczach ze śmiechu. - Dobra.. oddychaj Elka.. - nabrała powietrza.

- Dobrze, zjemy. A potem, to ja Ci coś pokażę okej? – spojrzał na nią, widząc jak w jego stronę kieruję łyżeczkę z porcją torciku, więc chcąc nie chcąc, otworzył buzię i zjadł kawałek.

- Jestem za. – popatrzyła na niego, sama podjadając winogronko.

Kiedy już zjedli ten słodki prezent, ruszyli dalej. Elka nie miała pojęcia, gdzie chce ją zabrać. Grzecznie szła obok, od czasu do czasu, zerkając na niego. Skrzyżowała swoje ręce za plecami. Chciała o coś zapytać. Ale w sumie.. to on mógł powiedzieć. To on miał niejasną sytuację, którą podobno chciał wyjaśnić. Tomasz zerknął na Elkę w momencie, gdy ta lekko zgryzała wargę. Wyraźnie o czymś myślała. Był ciekaw, co zaprząta jej myśli. Kiedy doszli do parku Skaryszewskiego, powoli szło ku zachodowi słońca. I o to chodziło Tomaszowi. Właśnie o tej porze, uwielbiał to miejsce. Szczególnie jeden punkt. Częściowo zanurzoną w stawie, ogromną starą wierzbę. Tam można było usiąść. Właśnie w takich momentach. Tomasz ją zaskakiwał. Nie uważała go za kogoś, o naturze romantyka a jednak. Czasami pod tym kapturem i skorupą poważnego gościa, krył się wspaniały facet. Szkoda tylko, że tak rzadko to pokazywał. Oparła się o pień, spoglądając na powoli obniżające się słońce. Przez to, cały staw, skrzył się jak rozsypane diamenty. Tomasz zerkał raz stronę słońca, a raz na nią. Widział to w jej spojrzeniu. Podobało jej się.

- O tej porze jest tu najpiękniej. – szepnął spoglądając na nią.

- Masz rację. Przepięknie tu jest.. Woda, zieleń, zachód słońca.. – rozmarzyła się, zerkając na niego. – Tomasz romantyk.. nie wierzę.

- Tylko nikomu o tym nie wspominaj. – zerknął na nią błagalnie, składając ręce. – Stracę reputację mordercy w kapturze.

- Przestań. – parsknęła śmiechem na wspomnienie tamtej rozmowy. Spoglądając na niego, próbowała się chociaż trochę uspokoić.

- Jeszcze nie rozmawiałem z Sylwią.. – raptownie zmienił temat

- Rano miałeś taki zamiar.. – odparła czując jak ściska ją w brzuchu.

- I tak było. - odparł, już bez uśmiechu na twarzy. - Wróciłem do domu i chciałem z nią porozmawiać. – popatrzył na nią.

- Ale coś się wydarzyło i.. Z rozmowy nici. Racja? – popatrzyła na niego z półuśmiechem. Tę sytuację znała akurat z autopsji.

- Nie. To nie jest tak jak myślisz Ela. – spojrzał na nią. – Sylwia zadzwoniła już z drogi, że wyjechała służbowo do Niemiec.

- I akurat dzisiaj? – pokręciła głową nie wierząc w taki pech. – Ma wyczucie dziewczyna.. – westchnęła, opierając głowę o pień.

- Też mnie to nie cieszy. – zerknął na nią. – O czym myślisz?

- O Mikołaju.. – mruknęła pod nosem.

- Słucham? Dobrze słyszę? – popatrzył na nią opierając rękę o pień.

- O Mikołaju i o Sylwii. – dokończyła po chwili.

- Nie bardzo rozumiem.. – zmarszczył brwi.

- Następnego dnia gdy wyjechałam, wtedy gdy i Ty przyjechałeś do mnie.. Monika widziała jak Sylwia przyszła do redakcji. Konkretnie to do Mikołaja. Razem gdzieś wyszli. Nie wiem o co chodzi.. ale powinieneś o tym wiedzieć. – spojrzała na niego.

- Przecież oni się nawet.. – zastanowił się przez chwilę. – Oni w życiu ze sobą nie rozmawiali.. Ani w redakcji ani.. W ogóle.

- Nie wiem Tomasz, nie chcę rozsiewać plotek.. – odparła cicho.

- I dlatego o nim myślałaś? – popatrzył na nią, zgryzając dolną wargę.

- Tak..  no i może dlatego, że - zaczęła, ale nie była pewna czy dobrze robi, że mu to mówi. - dzisiaj mnie śledził. – popatrzyła na niego z grymasem na ustach. Nie, jednak szczerość była dobra. Od razu zrobiło jej się lżej na sercu jak to wyrzuciła. Jedna tajemnica mniej.

- Słucham? O czym Ty..? Jak to Cię śledził? – odwrócił ją ku sobie.

- Właśnie dlatego się spóźniłam. – odparła, spoglądając mu w oczy. – Nie chciałam żeby wiedział, że jadę się spotkać z Tobą. Nie potrzebne mi  aluzje, głupie teksty.. Wmawianie czegoś czego nie ma..

- A co on Ci wmawia? – zmrużył lekko oczy, przyglądając się jej.

- Że..- zerknęła gdzieś w bok. – Że mamy romans. – odchrząknęła.

- Doprawdy? - uniósł brew. - Ciekawe.. - zamyślił się przez moment, zaciskając wargi. Po chwili spojrzał na nią. – Nie ruszaj się.

- Co się dzieje?! – popatrzyła na niego z lekka wystraszona. – Tylko nie mów, że jakiś pająk po mnie łazi.. – jęknęła przerażona.

- Coś Ci tu.. – szepnął, przysuwając się do niej bardzo blisko. 

Delikatnie dotknął palcami jej szyi, tuż przy uchu. Elkę przeszył dreszcz. Nie wiedziała tylko dlaczego.. Czy dlatego, że może chodzić po niej jakieś zielone paskudztwo? Czy dlatego, że właśnie dotyka palcami miejsca, które pod wpływem dotyku, powoduje u niej gęsią skórkę. Niespokojnie oddychając, spojrzała w jego oczy. Serce podeszło jej pod gardło a przynajmniej tak to czuła. Suchość w gardle, to był tylko skutek jego zachowania.. Zamiast zdjąć z niej to, co podobno tam było, objął jej policzek, delikatnie całując w usta. Miał to zrobić tylko raz. Tak sobie obiecał w myślach, gdy wpadł na ten poroniony pomysł..  Ale.. jak już dotknął jej warg, nie umiał się powstrzymać. Nie chciał się powstrzymać. Może gdyby nie oddała tego pocałunku, odsunąłby się.. Ale nie. Zrobiła to. Jej ręka objęła jego policzek. Odwzajemniła tę słodką pieszczotę. Oparł ja bardziej o drzewo, wpijając się w jej usta tak, jak ona zrobiła to ostatnim razem. Potrzebował tego pocałunku jak tlenu. Tęsknił za nim tak bardzo, że jeśli miałby znowu czekać na lepszą okazję, to następnym razem nie umiałby się powstrzymać. Po długiej chwili zapomnienia, cicho szepnął w jej wargi. – Teraz ma co wmawiać.. – uśmiechnął się, przygryzając własną wargę.. Będąc pod wpływem szoku i jego czułości, Elkę tak wmurowało, że nie było niczego i nikogo dookoła. Tylko oni. Oni i.. jej cholernie dzwoniący telefon, który spowodował, że odsunęła się od niego, wyciągając pospiesznie aparat z torebki. Z walącym sercem, czując jeszcze smak jego warg, odebrała.

- Halo? – powiedziała tak głośno, jakby to był krzyk, chcący przywrócić rzeczywistość. – Co takiego?! – jej twarz ze zdezorientowanej, przybrała postać przestraszonej.

Kochani :* :D

Tak, wiem.. jestem już trupem, pojechałam po bandzie i w ogóle nie chcecie mnie znać hahaha i tak Was kocham <3