55. "Diabeł wcielony nie kobieta"

Kolejne słowa, docierały do niej z lekkim opóźnieniem. Spoglądała na Tomasza, który stał obok, zaniepokojony jej reakcją na odebrany telefon. Odeszła kilka kroków na bok, próbując skupić myśli. Po tym, co się przed chwilą wydarzyło, nie było to łatwe. Jednak to, co usłyszała.. na moment przyćmiło pocałunek. Zdegradowało na drugi plan. Nie wiedziała, jak to się mogło stać. Nie mogła sobie przypomnieć sytuacji, w której do tego doszło. Jej nieostrożność? Zapomnienie? Bujanie w obłokach? Na samą myśl konsekwencji jej roztrzepania, zrobiło jej się niedobrze. Do osoby z którą rozmawiała, powiedziała, że zaraz przyjedzie. Blada jak ściana, zakończyła rozmowę, próbując złapać oddech.

- Elka co się stało? – podszedł do niej naprawdę zmartwiony.

- Daj mi chwilę. – odsunęła go od siebie drżącą ręką.

- Nie strasz mnie, co się dzieje? – popatrzył na nią.

- Właśnie mało co a.. - zaczęła drżącym głosem. - A wysadziłabym całą kamienice w powietrze.. – wydukała z siebie po słowie, siadając na obłamanym pniu. – Jezus Maria.. - zakryła twarz dłońmi, zamykając oczy. – Nie rozumiem, jak to się stało.. Zawsze zanim wyjdę z domu, sprawdzam kurki z gazem. – zatkała sobie usta ręką.

- Uspokój się, na szczęście nie doszło do najgorszego. Ej.. Elka. – usiadła przy niej, obejmując ją za ramię. – No już.. nic się nie stało tak? Nie denerwuj się. – popatrzył na nią. – Kto to w ogóle dzwonił?

- Moja sąsiadka.. – odparła patrząc przed siebie. W nerwowych sytuacjach, zawsze zdrapywała lakier z paznokci. Tym razem, nie miała co zdrapywać. – Wracała z targu.. na klatce schodowej był okropny smród gazu.. Po kilku minutach, ogarnęli z którego to mieszkania. Wezwali policję, pogotowie gazowe i.. wyważyli mi drzwi do mieszkania. – zerknęła na niego bezradna.

- No nieźle.. – odparł, z lekka zszokowany jej słowami. – Mogę Ci powiedzieć tylko tyle, że to nie koniecznie musiała być Twoja wina. Czasami kurek może się sam obluzować, bo kuchenka stara albo cokolwiek innego.. Nie obwiniaj się. Każdemu mogło się zdarzyć. – pogłaskał ją po plecach.

- Muszę wracać do domu.. Czeka mnie kolejna zwariowana noc. – westchnęła ciężko, kręcąc głową. - Nie mam nawet chwili spokoju..

- W porządku.. możemy wziąć taksówkę, a po samochód wrócisz jutro albo.. Nie.. – spojrzał na nią. – Dasz mi kluczyki od auta, powiesz gdzie zaparkowałaś a ja go przywiozę.. Ty spokojnie pojedziesz prosto do domu. Może tak być? – popatrzył na nią.

- Chce Ci się? Tomasz.. przecież to kawał drogi stąd..- zerknęła na niego. – Nie rób sobie kłopotu.. Sama sobie jutro poradzę.

- Kluczyki.. – wyciągnął ku niej rękę. – I nie jest to dla mnie kłopot.

- To było za piękne.. żeby było prawdziwe – westchnęła cicho.

- Co powiedziałaś? – spojrzał na nią, nie pewny czy dobrze usłyszał.

- Nie nic.. Gadam do siebie. -  mruknęła szukając kluczyków. Pomyślała o ich pocałunku. Był taki.. Był idealny, czuły.. Był namiętny.. Jak on ją objął.. – zgryzła wargę na to wspomnienie. –Tylko dlaczego, znowu coś im przerwało. Kolejny raz.. Jakby nie można było, dać im tej chwili tylko dla siebie. Jakby nie mogli o tym w końcu porozmawiać. Ale będą musieli.. To wszystko się za bardzo pogmatwało. Jeśli nie poruszą tego tematu.. To albo rozwalą swoją przyjaźń na koszt romansu, który.. wydaje się wisieć w powietrzu, albo skończy się to płaczem. Jej płaczem. Takie ma cholerne szczęście do mężczyzn. Jakby mało było facetów, to akurat musiała się za.. – wyparła to słowo. - Musiał się jej spodobać, jej przyjaciel. Taki prawdziwy, z którym może wszystko. Tylko, że przyjaciel tak nie całuje. Ona to zaczęła. Ona weszła na granicę, po której teraz balansują. Pomimo, że całował cudownie i chciała tego, bała się. Idąc na spotkanie, miała nadzieję, że rozmówił się z Sylwią.. Że ma czystą kartę. Wtedy nie zastanawiałaby się nad niczym. Niech ją całuje do utraty tchu.. A tak? Świadomość, że wisi nad nimi piętno niedokończonego związku, dobijał ją. Najpierw jej o tym mówi, potem nieoczekiwanie całuje.. Jak ma się tym cieszyć? Cieszyła się i to bardzo, do póki jej o tym nie powiedział. To był prawie idealny dzień, prawie idealna randka? I kolejne pytanie do puli i tak mnożących się w jej głowie pytań. Co teraz? – pomyślała, wkurzona, że nie może znaleźć tych cholernych kluczy. Spojrzała na Tomasza, który nad czymś się zamyślił. Co oni najlepszego narobili.. Sylwia i Mikołaj święci nie byli, mieli swoje za kołnierzem. Ale byli wierni.. a oni? Zagalopowali się w coś, czego żadne nie nazwało po imieniu. To oznaczało koniec przyjaźni. Przyjaźń była bezpieczna.. Związek, to stąpanie po kruchym lodzie. – Proszę.. – w końcu podała mu klucze.

- To ja zamówię Ci taksówkę.. – popatrzył na nią. – I rozchmurz się trochę.. Nie lubię, jak masz taką minę.. - szepnął. - Spójrz na mnie.. – uśmiechnął się odrobinę, zaczepiając palcem jej policzek.

- Będę uśmiechać się jutro.. Jak ślusarz będzie wymieniał zamki albo będę wstawiać nowe drzwi. – zaśmiała się, wstając z połamanego pniaka. – To dzwoń po tą taksówkę.. – spojrzała na niego. Wtedy wyciągnął telefon i odszedł na bok, żeby zamówić kurs. Przez chwilę pomyślała, że przecież mogą pojechać taksówką po jej samochód i stamtąd do niej ale.. to byłoby za długo.

- Niedługo przyjedzie. Chodź, akurat dojdziemy do wyjścia z parku. – spojrzał na nią, gdy skończył rozmawiać z dyspozytorką. – Elka? – zawołał ponownie, gdy się nad czymś zamyśliła.

- Hmm? Mówiłeś coś? – popatrzyła na niego.

- Że możemy iść, zaraz taksówką przyjedzie. – odparł ciepło.

- Okej.. – uśmiechnęła się, ruszając z miejsca.

Gdy zniknęli za jednym z drzew, idąc alejką ku wyjściu z parku, w innym miejscu, do kogoś właśnie dzwonił telefon. Leżąca na dywanie, wśród rozsypanych kredek i kartek ze szkicami, Sylwia popijała wino, wpatrując się w kominek. Praca pomagała jej zapomnieć o wielu rzeczach. Nawet o upokorzeniu, jakie spotkałoby ją tego ranka, gdyby została w domu. Mikołaj miał racje. – pomyślała, dolewając sobie wina. Tomasz na nią nie zasłużył, a ona, nie zasłużyła na kretyna, który ogląda się za grubaską. Z rozmyślań, wyrwał ją głos kobiety. Marta była gosposią u państwa Flisów. W ich ogromnym domu, można było ganiać się po pokojach, więc potrzebowali kogoś do pomocy. Sylwia popatrzyła na kobietę, która trzymała jej telefon. Uśmiechnęła się do niej serdecznie i wzięła swoją własność.

- Mikołaj? – zapytała zaintrygowana jego telefonem.

- Mam coś, co Cię zainteresuje.. – odparł, patrząc przed siebie.

- Słucham? Co takiego? – podniosła się i usiadła na kanapie.

- To nie jest na telefon.. – odparł, robiąc kilka kroków.

- No to musisz zaczekać.. Jestem poza Warszawą.. – odparła.

- Coś Ci wyślę. – mruknął do telefonu. Krótka chwila i kilka ruchów wystarczyło, żeby wysłać pewien plik. Robiąc to, na jego skroni pojawiła się mała żyłka. Zawsze tak było, gdy się na czymś mocno skupiał. Widząc napis ”wiadomość wysłana” przyłożył telefon do ucha i odparł. – Sprawdź. Trochę ją tym zaciekawił. Popatrzyła w telefon, próbując ogarnąć co i gdzie jej wysłał. Po tym, jak to odkryła i zobaczyła zawartość wiadomości, wypiła wino do dna.

- Przyjedź. Wyślę Ci adres. – odparła krótko po czym się rozłączyła.

Czekając pod bramą parku, Elka spoglądała na Tomasza a on na nią. Nastąpiła chwila niezręcznej ciszy. Niby nic się nie działo, ale napięcie między nimi, sięgało zenitu. Zawsze tak było, gdy któreś z nich, za bardzo zbliżyło się do tego drugiego. Tym razem, to on był winny. On ją pocałował, on zaprosił, wszystko on. A teraz, jeszcze się uśmiechał. – pomyślała, zerkając w jego stronę. Widząc nadjeżdżającą taksówkę, zrobiła krok do przodu. Nabrała powietrza w płuca. Kiedy samochód zatrzymał się metr od nich, popatrzyła na Tomasza.

- No to lecę.. – uśmiechnęła się pod nosem.

- Niedługo przywiozę Ci samochód. – podszedł by otworzyć jej drzwi.

- No to będę czekać. – odparła, spoglądając mu w oczy.

- Leć. Czekają na Ciebie. – szepnął, odsuwając się by wsiadła.

- Raczej chcą mnie zabić. – zaśmiała się, wsiadając do taksówki.

- Nie będzie tak źle. – uśmiechnął się, opierając o drzwi.

- Sąsiedzi mnie znienawidzą. – zmrużyła oczy.

- Nie wierzę, Ciebie każdy ko.. – zgryzł wargę.

- Uważaj na tego mojego gruchota. – zaśmiała się.

- Przywiozę go w jednym kawałku. – popatrzył na nią.

- Do zobaczenia niedługo. -  popatrzyła na niego, zgryzając wargę.

- Cześć.. – odparł z uśmiechem, zamykając drzwi taksówki.

Trzaśniecie drzwi auta, odbiło się echem w jej głowie. Nie wiedziała, czy czuł to samo co ona. Ona czuła, że zaraz eksploduje. W ostatniej sekundzie, odjechała spod parku w stronę domu. Gdyby nie to.. – zamknęła oczy, próbując ogarnąć swoje.. pożądanie.. Tak. Właśnie to czuła, będąc w tej chwili blisko niego. Gdyby jeszcze chwilę porozmawiali, to nie powstrzymałaby się od pocałunku. Dokończyła by to.. co on zaczął. Zgryzła dolną wargę, dotykając jednocześnie palcami swoich ust. Potrząsnęła głową. Musiała zejść na ziemie. W życiu nie czuła się w ten sposób. Jego spojrzenie czy uśmiech, doprowadzały ją do szaleństwa. Nie wspominając o pocałunku. To chyba się leczy.. – pomyślała przez chwilę. - Nie. Chcę być chora. – stwierdziła, uśmiechając się pod nosem. Zamknęła ponownie oczy. Zatraciła się w zapachu małego czerwonego tulipana.

Mikołaj wysiadł z samochodu, w zupełnie nieznanym sobie miejscu. Nigdy tu nie był. Na obrzeża Konstancina, gdzie znajdował się rodzinny dom Sylwii, dotarł dość późno. To nie była odpowiednia pora na takie wizyty, ale sprawa była niecierpiąca zwłoki. Przez chwilę, miał wyrzuty sumienia. Właściwie miał je już w momencie wysłania Sylwii zdjęcia. Czemu jej pomagał? Tak naprawdę Elka nic mu nie zrobiła. To on teraz, robił jej świństwo. On pakował w kłopoty. Wiedział jedno. Nie trawił Tomasza.. Ten gość wkurzał go niemiłosiernie. Zawsze kręcił się przy Elce, a ona przy nim. Teraz miał dowód, że jego słowa nie były czcze. Nie wiedział jednego, ile to trwa.. Czy od chwili, gdy ze sobą zerwali czy wcześniej. Bo jeśli to się stało po ich zerwaniu.. – pomyślał, robiąc krok do przodu. – To miała prawo.. Tylko Tomasz był winny. On nie był wolny.. Przynajmniej tak mówiła Sylwia. Nie wiedział, że Sylwia nie powiedziała mu wszystkiego. Nie wiedział o akcji "ciąża" i o wielu innych sprawach. Znał tylko jej wizję Elki, która wcina się w relację "Tomasz-Sylwia" a Tomasz lata na jej posyłki. Czy zrobił dobrze? Nie był pewny. Stając u bram posesji, rozległo się szczekanie psów. Do metalowej furty, podbiegły dwa owczarki niemieckie, robiąc sporo zamieszania. Po kilku chwilach, w ogrodzie rozbłysło światło. W drzwiach domu, pojawiła się Sylwia, która zawołała psy. Czworonogi posłusznie pobiegły w stronę pomieszczenia gospodarczego, w którym je zamknęła. Wtedy, wpuściła Mikołaja na teren działki i zaprosiła do domu. Zanim cokolwiek powiedziała, poszli na górę, do jej pokoju. Tu mogli swobodnie porozmawiać.

- Skąd masz to zdjęcie? – zapytała od razu, zamykając za sobą drzwi.

- Sam je zrobiłem. – odparł, spoglądając w jej kierunku.

- Dzisiaj? – dopytała, opierając się tyłkiem o brzeg biurka.

- Tak.. jakieś 3 godziny temu. – popatrzył na nią. – Miałaś rację.

- Nie daruję im tego. Oboje za to zapłacą. – mruknęła pod nosem.

- Sylwia.. a może po prostu.. zrób awanturę, powiedz co myślisz, daj mu w pysk i skończ to. – spojrzał się na nią. – Może to głupie co powiem ale.. Ty jesteś.. a raczej byłaś z nim szczęśliwa?

- Co to za pytanie? Oczywiście, że byłam. – spojrzała na niego. – Byłam do póki Elka się nie pojawiła. On stracił całkiem rozum. Elka to, Elka tamto. Ciągle Elka. Pieprzona ofiara losu.

- I nigdy nie robił niczego, co Ci nie przeszkadzało? – spojrzał na nią, biorąc do ręki ramkę z jej zdjęciem. Na fotografii była ona i jej dwa psy. Po chwili, znów popatrzył na Sylwię.

- Nie no.. robił. – zmarszczyła czoło. – Ubierał się jak dziad na ważne spotkania, parę razy mnie skompromitował przy rodzicach.. Próbowałam to w nim zmienić, ale jest oporny na wszystko. Niby przepraszał, obiecywał, że się zmieni ale nigdy tego nie robił. – wzruszyła ramionami. – Do czego zmierzasz, pytając mnie o to?

- No właśnie.. – mruknął pod nosem. – U mnie zgrzyt nastąpił wtedy.. gdy nie chciałem zapoznać Elki z rodziną.. Z rodzicami konkretnie. Potem wyszło jeszcze kilka innych rzeczy.. Prawda jest taka, że ja i Elka jesteśmy jak ogień i woda.. Dwa całkiem różne żywioły. Jeden zwalcza drugi.. Podobnie jest z Wami.. Możesz walczyć ale.. ostatecznie przegrasz. Rozumiem, urażona duma ale.. Czasami pojawienie się jednej osoby więcej, powoduje, że widzimy i odczuwamy coś… za czym tęsknimy, co w sobie tłumimy.. Może pieprze głupoty, ale staram się powiedzieć, że może po prostu do siebie nie pasujecie? Może masz mnie za kretyna.. Ba na pewno masz, ale jechałem tu i myślałem o tym. Prosiłaś, żebym Ci pomógł.. Zrobiłem to, ale nie wiem czy.. Nie wiem co to da. To mogła być Elka, czy każda inna dziewczyna, która nie chce go zmieniać. Tomasz jest idiotą, ale wiem, że faceci nienawidzą być zmieniani na siłę. Ja nienawidzę zrzędzenia, wiecznego niezadowolenia, marudzenia.. Jeśli to samo słyszał od Ciebie, to nie dziw się, że wybrał inną. Takie jest moje zdanie..- westchnął w końcu.

- Sugerujesz, że jestem jędzą? – podeszła nieco bliżej. Popatrzyła na niego tak, jak wąż, który chce zaatakować swoją upatrzoną ofiarę.

- Sugeruję, żebyś się zastanowiła.. na kim chcesz się mścić. – popatrzył na nią. - Na nim? Czy na dziewczynie, która po prostu nadaje z nim na podobnych falach. - zmarszczył czoło - Wystarczy, że zagrasz na uczuciach.. Na jego uczuciach do niej.

- Nie rozumiem.. - uniosła ręce w akcie kompletnej dezorientacji. 

- Dasz mi coś do picia? Zaschło mi w gardle. – spojrzał na nią.

- Chcesz wina? Ale nie.. Przecież prowadzisz. – zerknęła na niego.

- Może być wino.. – odparł, siadając przy stole. – Potrzebuje czegoś mocniejszego. – dodał po chwili. Popatrzył w swoje odbicie w lustrze, które stało niedaleko. Suszyński jesteś kanalią.. – mruknął pod nosem. Pozostałość sentymentu do Elki sprawiała, że czuł się jak świnia, ale z drugiej strony.. Rzuciła go dla tego, na którego się zapierała, że jest tylko przyjacielem.. To go wkurzało. Czuł się oszukany. Może gdyby powiedziała wprost, byłaby awantura, rozstaliby się a nie.. Udawała a potem bum. Nie chciał jej robić świństwa bezpośrednio.. Bezpośrednio, miał cierpieć Tomasz. Z nim mogła Sylwia zrobić co chce. Miał nawet pewien pomysł ale.. Był ciut niebezpieczny. Po chwili, Sylwia wróciła niosąc napoczętą butelkę wina i dwa kieliszki, które postawiła na stole.

- Więc mów. Jaki jest Twój genialny pomysł? Tylko nie proś, żebym odpuściła. Nie zamierzam. Ani jej, ani jemu. Przede wszystkim jej. – spojrzała na niego, biorąc swój kieliszek, gdy nalał im wina.

- Pod koniec tygodnia, mamy złożyć prezentacje kandydatów na naczelnego. – zaczął, upijając łyk wina. – Mmmm dobre. Niezły rocznik. – spojrzał na butelkę. – A więc.. Dowiedziałem się, że Elka również zamierza startować w konkursie.

- I co w związku z Tym? – spojrzała na niego i raptem jakby ją olśniło. – A Ty szczwany lisie.. Czyżbyś myślał o tym co ja? – uśmiechnęła się szatańsko na to ,co właśnie przyszło jej do głowy. – Albo nie.. Nie mów. Ja powiem. – zgryzła wargę. – Podmienisz jej prezentację? Tak, żeby się skompromitowała, że jest.. Nie.. to za proste. I dotyczy tylko Elki. Ona może potem najwyżej poszukać innej pracy.. - zastanowiła się przez chwilę, sącząc wino. Nagle Mikołaj zauważył w jej oczach niebezpieczny błysk. Już to kiedyś widział. Co też pląsało w tym pięknym i niebezpiecznym umyśle. – zastanowił się, zgryzając wargę.

- Zdradzisz mi o czym myślisz? – zerknął na nią, specjalnie zaczepiając palcem jej dłoń, którą trzymała na stole. Spojrzała na niego, na jego rękę a potem swoje nogi, położyła na jego kolanach.

- Zagraj na jego uczuciach.. Teraz zrozumiałam sens słów. – spojrzała na niego, przygryzając wargę. – Czy Elka ma szansę dostać stołek naczelnej? Jest na tyle dobra, że mogłaby wygrać?

- Nie wiem.. - wzruszył ramionami. - Pracuje od 2 lat..Ma głowę na karku w sprawach zawodowych.. Zna redakcję. Ma szansę.

- W takim razie niech wygra.. Niech się nacieszy chwilą sławy.. Potem upadnie twarzą na ziemie i będzie błagać o litość – mruknęła.

- Teraz to ja nie rozumiem do czego zmierzasz. – zmrużył oczy. – Jeśli wygra? Jaka w tym Twoja zemsta. Kurczę Sylwia, weź mnie oświeć bo chyba przestałem myśleć. – pokręcił głową.

- Słuchaj uważnie. – spojrzała na niego. – Musisz zrobić genialną prezentację. Taką.. że zapewni Ci zwycięstwo. Bez dwóch zdań. Musi bez perfekcyjna. Czy w redakcji masz kogoś zaufanego? Takiego.. co zrobi dla Ciebie małe świństwo? Albo całkiem spore..

- Jest taka osoba ale..- zastanowił się nad Maleną, która nie raz, dała mu odczuć, że zrobi dla niego o wiele więcej, niż by tego chciał. - No jest, ale nic za darmo.. I nie mam tu na myśli kasy. Mniejsza z tym.. Co by miała zrobić hm? – popatrzyła na nią.

- Proste.. ma podmienić prezentacje. – odparła z uśmiechem. – Twoja prezentacja wygrywa, ale zostaje podpisana jako prezentacja Elki. Ty musisz mieć kopie.. Musisz mieć dowód, że ją pisałeś, robiłeś cokolwiek.. I teraz tak. Elka wygrywa.. a potem zostaje oskarżona o kradzież.. Ale nie od razu. Nie, nie, nie. – uśmiechnęła się triumfalnie. – I tu wkracza zemsta na Tomaszu.. Powiedziałeś igraj z jego uczuciami do niej? Zgoda.. mamy dowód zdrady? Mamy. Jest winny.. więc zrozumie, że jestem zdolna do wszystkiego. Mam prawo być wściekła po tym, co zrobili. Jeśli chce chronić swoją Elunię przed skandalem i wyrzuceniem dyscyplinarnym z pracy.. Musi zerwać tę znajomość. Zakończyć, cokolwiek. Nie obchodzi mnie jak. Nie musi być ze mną. Wątpię, że po czymś takim chciałby mnie jeszcze znać.. Ale to ja będę miała satysfakcję, a on największą karę. Zaryzykuje jej dobro? Nie. Nie zaryzykuje. Nie zostanie wszczęte śledztwo o kradzieży, do póki będzie trzymał się z dala.. Elka go znienawidzi. Tomasz, żeby do siebie zniechęcić potrafi być podły.. A tu nagle.. Nie będzie ani Tomasza, ani pracy.. Wtedy Ty zyskasz stołek naczelnego, a ja zemszczę się za zdradę. – odetchnęła głębiej. – Jestem genialna.

- Jesteś.. potworem. – mruknął zszokowany jej bezdusznym planem. Czy piękno musi być tak niebezpieczne? Teraz zaczął się zastanawiać, w co on się wpakował. Kobieca zemsta jest ogromna ale na to, nie wpadłby w najśmielszych snach. Podpadnięcie jej było niebezpieczną grą.. Intrygowała go ale i przerażała jednocześnie. Wypił do końca kieliszek wina. – Podpaść Tobie to lepiej się zabić.

- Kobieca logika i odrobina Twojego pomysłu, stworzyły plan idealny. – uśmiechnęła się, wstając z krzesła. Przeszła tuż obok niego i stanęła przy oknie. – Niech Tomasz zapamięta ten pocałunek na bardzo długo.. Bo nigdy więcej się to nie powtórzy. – mruknęła spoglądając na swoje odbicie w szybie.

- Diabeł wcielony nie kobieta.. – pokręcił głową wstając z krzesła.

- Może i diabeł ale.. To Cię kręci. – mruknęła odwracając się do niego.

- Nie.. Diabeł mnie nie kręci. Ty to robisz. – uśmiechnął się zadziornie, dotykając palcem zagłębienia na jej szyi.

- Jak bardzo? – uniosła lekko brew. – Tak jak dziś rano?

- Bardziej.. – mruknął w jej wargi, przypierają do okna. – Nie uderzysz mnie tym razem? Rano zrobiłaś to bez namysłu. - szepnął.

- Chyba dzisiaj masz więcej szczęścia jak rozumu.. – odparła z tajemniczym uśmiechem, spoglądając mu głęboko w oczy.

Gdy Elka przyjechała pod kamienicę, było tam jeszcze sporo zamieszania. Niektórzy sąsiedzi, wciąż stali przed budynkiem. Inni, wrócili już do swoich mieszkań. Sąsiadka, która ją powiadomiła o zdarzeniu, stała niedaleko i rozmawiała z jakimś gościem z pogotowia gazowego. Podeszła tam, by dowiedzieć się dokładnie co się stało. Przekonana o swojej winie, była zaskoczona, gdy to jednak okazało się nieprawdą. Oczywiście, sytuacja miała miejsce w jej mieszkaniu ale nie z jej winy. Rurka doprowadzająca gaz do kuchenki, była uszkodzona. Zmęczenie materiału czy cokolwiek innego i nastąpił wyciek gazu. Szczęście w nieszczęściu, że nie było jej w domu. Jeszcze nawdychałaby się tego gazu gdyby np. spała.. Sytuacja została opanowana, rurka wymieniona a mieszkanie nieco zdemolowane. Gdy poszła na górę, jej drzwi były wywalone i leżały oparte o ścianę. Świetnie.. – pomyślała widząc obraz jak po wojnie. Na szczęście, inna bardziej życzliwa sąsiadka, przypilnowała by niczego nie wynieśli z domu. Wkrótce miał przyjechać ktoś, kto naprawi uszkodzone drzwi i wstawi je na miejsce. Niespełna czterdzieści minut po niej, pod kamienice przyjechał Tomasz. Zaparkował w pobliżu miejsca, gdzie ona zostawiała samochód. Ludzi już prawie nie było. Tłum rozszedł się do domu. Kiedy wszedł na górę, przynajmniej nie musiał pukać. Zajrzał do mieszkania i od razu wszedł. Elka siedziała na łóżku, z rękami obejmującymi jej policzki, wspartymi na łokciach o jej kolana.

- Nieźle to wygląda.. – odezwał się nagle, stając między kuchnią a pokojem, zmuszając tym samym, żeby na niego spojrzała.

- O jesteś już.. No jak widzisz. – popatrzyła na niego. – Armagedon.

- Właśnie widzę.. A oni te drzwi to z kopa tak? Jak na filmach? – zaśmiał się, kładąc kluczyki od jej samochodu na stoliku. – Wiadomo co się właściwie stało? – popatrzył na nią ale już poważnie.

- Tak. To nie była moja wina. – odparła, biorąc głębszy oddech. – Jakaś rurka za kuchenką pękła i gaz zaczął się ulatniać.. Powoli, sukcesywnie aż było go tyle, że sąsiedzi wezwali pomoc, bo nikt nie otwierał. – popatrzyła na niego. – Myśleli, że ktoś jest w mieszkaniu i się zatruł. Dlatego wywalili te drzwi. – zerknęła w stronę wejścia do mieszkania. - I teraz tak to wygląda.

- Przyjedzie ktoś to naprawić? Przecież nie możesz zostać bez drzwi na całą noc. – popatrzył na nią, zastanawiając się co teraz.

- Tak, tak, niedługo przyjedzie ktoś. – spojrzała na niego. – Trochę nam zepsułam spotkanie.. - przymrużyła oko z lekkim grymasem.

- Trochę.. – uśmiechnął się. – Nie przejmuj się, to nie ostatnie nasze spotkanie w życiu. - No chyba, że nie chcesz mnie oglądać.

- Ale Ty masz ze mną przygody.. - zaśmiała się. – Noszenie na rękach, poparzenie, znalezienie dziecka a teraz prawie zamach na ludzkie życie. Jestem chodzącą katastrofą, przynoszę Ci pecha.

- Nie sposób się z Tobą nudzić. – popatrzył na nią. – Samochód zaparkowałem tutaj przy drugim bloku. Powinnaś widzieć go z okna, nie było miejsca tam gdzie Ty parkujesz więc jest kawałek dalej.

- Dzięki. – uśmiechnęła się do niego. – Nie zaproponuję Ci herbaty ani kawy, bo nie podłączyli mi jeszcze gazu. A niestety, nie mam czajnika elektrycznego. – zaśmiała się, wstając z łóżka.

- Nie szkodzi. – odparł z uśmiechem. – Znalazło się dla niego kawałek miejsca. – zerknął na trochę poturbowanego, ale jednak dowiezionego do domu tulipana, którego wstawiła do flakonu.

- No przecież nie mogłam go wyrzucić. Prezentów, zwłaszcza takich się nie wyrzuca. – uśmiechnęła się spoglądając na stół.

- A ja mogę Cie zostawić samą? Czy chcesz, żebym został? – zmrużył lekko oczy. - Nie wiem, czy nie masz mnie jeszcze dość.

- Nie, nie mam Cie dość. - zerknęła na niego. - A Ty się przyznaj.. chcesz przypilnować gościa od drzwi. – zaśmiała się pod nosem.

- Ja tylko dbam o Twoje bezpieczeństwo. – uśmiechnął się.

- Obiecuję, że dam sobie radę. – zerknęła na niego, stukając palcami w blat stołu. – Możesz wracać do domu. I możesz pozdrowić mamę od niedoszłej terrorystki. – roześmiała się.

- Nie omieszkam. – zaśmiał się, zerkając na jej rękę. – Tak w ogóle to jutro mam pierwsze zlecenie w nowej pracy. - spojrzał na nią.

- Serio? No proszę.. - zamyśliła się przez chwilę. - Ciekawe czy zatęsknisz za pracą ze mną. – popatrzyła na niego przekornie.

- To się okaże jutro. – odparł z uśmiechem. – To co? W kontakcie?

- Mam nadzieję. – szepnęła, podchodząc bliżej i delikatnie musnęła jego policzek. Po tym geście uśmiechnął się pod nosem.

- Dobrej nocy. – szepnął składając na jej policzku jeszcze jeden pocałunek, po czym opuścił mieszkanie. 

Elka popatrzyła, jak zniknął za pustym otworem po drzwiach. Trzymanie się na dystans, to była najtrudniejsza z możliwych sytuacji. Powinnam z nim porozmawiać.. – pomyślała, po chwili jednak tracąc pewność siebie. Rozmawianie o uczuciach, paraliżowało ją od środka. Nie byli dziećmi. To, co się między nimi działo, coś znaczyło. Coś więcej. Tylko, że póki nie zaczęli mówić o tym otwarcie, mogli tkwić w tym samym punkcie przez następne kilka miesięcy. Musiała się przełamać. Odważnie przyznać do tego co czuje. Niech się dzieje. Daje sobie tydzień, na znalezienie odwagi. – mruknęła pod nosem.

Jej ręka delikatnie zwisała, zaczepiając palcami o parkiet. Myślała.. Odpłynęła daleko od miejsca, w którym aktualnie się znajdowała. Od łóżka, na którym leżała, okryta wymięta kołdrą. Nieświadomie przygryzała wargę, przypominając sobie obrazy sprzed kilkunastu minut. Rzucili się na siebie jak zwierzęta. Gryzł, a jednocześnie całował jej wargi tak zachłannie.. Chyba nigdy nie czuła się tak pożądana przez mężczyznę. Zaczęło się od niewinnych spojrzeń a skończyło.. Nawet nie zdążyli dotrzeć do łóżka.. Oparta o dębowy stół, całowana i oddająca tak samo namiętne pocałunki, poczuła tylko, jak zdziera z niej dolną część bielizny.. Mając na sobie spódnicę, sprawa była o wiele prostsza.. Zamknęła oczy. Zrobili to na stole, pod prysznicem a na końcu trafili do łóżka.. Wciąż czuła jego gorące pocałunki na całym ciele.. I jego oddech. Oddech, który teraz muskał jej szyję, gdy leżał tuż obok niej i spał. Sylwia popatrzyła na Mikołaja. Był tylko częściowo przykryty.. To był impuls. Moment, w którym nie myślała o niczym.. Nie miała wyrzutów sumienia. Była wręcz pewna, że Tomasz spał z Elką. Po zdjęciu jakie zobaczyła, nie miała już ku temu wątpliwości. Tak nie całuje przyjaciel, tylko kochanek. Zresztą.. sama się o tym przekonała, przed paroma minutami. Mikołaj nie był dla niej nawet przyjacielem.. Był.. Kim był? Nawet się nad tym nie zastanowiła. Wpuściła go do swojego życia, w konkretnym celu.. Miał jej pomóc zniszczyć romans Elki i Tomasza. Sytuacja, w jakiej się znaleźli, była tylko efektem ubocznym.. Nic do niego nie czuła. Nic, prócz chwilowej fascynacji. Wino, zemsta i seksowny mężczyzna, to była mieszanka wybuchowa.

Z samego rana, Mikołaj miał twarde lądowanie. Po upojnej nocy, nie zostało nawet śladu. Sylwia była jakby nie wzruszona tym, co się między nimi wydarzyło. Była kolejną kobietą w jego życiu, która go zaskoczyła. Pierwszą była Elka, która postanowiła go zostawić. Teraz Sylwia.. dla której spędzenie z nim nocy, kompletnie nic nie znaczyło. A przynajmniej, tak dała mu do zrozumienia, gdy powiedziała by wracał do domu. W tym drobnym ciałku, mieściło się tyle sprzecznych uczuć, że nie był w stanie tego ogarnąć. Nie zamierzał jednak się z nią spierać. Skoro ona postanowiła nie poruszać tematu.. Przystał na to. Teraz mieli inny cel. Zemstę na Tomaszu. W zasadzie.. na dobra sprawę już to zrobili. Ale czy jego by to ruszyło? Skoro od dawna romansował z inną? Wątpliwa sprawa. Chociaż.. sam fakt, że jego jakby nie patrzeć wciąż obecna dziewczyna, przespała się z tym, którego on nie trawi.. Taka sytuacja mogła ruszyć każdego. Nawet Tomasza. Mikołaja czekało jeszcze jedno zadanie.. Malena. To był klucz do puszki Pandory, którą wkrótce miała się otworzyć. Musiał być ostrożny i przemyśleć każdy ruch. Malena mogła być bardzo pomocna w ich planie, a jednocześnie cholernie zdradziecka.

Po tym, jak Elka w końcu miała wstawione drzwi, zamknęła je, padając wykończona na łóżko. Ten dzień wypruł ją ze wszystkich sił. Musiała odpocząć, zregenerować się i wziąć do pracy. Czekał ją ostry finisz tygodnia. W ostatniej chwili, zdecydowała się kandydować na naczelną, więc miała bardzo mało czasu na przygotowanie prezentacji. Ale najpierw sen.. – pomyślała zasypiając w mgnieniu oka. Nazajutrz nie musiała iść do pracy, nie miała żadnego zlecenia. Felieton też był napisany. Miała czas pomyśleć nad planem rozwoju redakcji. Miała ale plany zmieniła jej Natalia. Zadzwoniła rano i poprosiła o spotkaniu. Gdzieś na mieście, najlepiej w jakimś parku. Spacer dobrze jej zrobi. Obu nam zrobi.. – pomyślała, wychodząc z domu. Gdy dotarła na miejsce, siostra czekała już na nią z dwoma kubkami kawy. Kochała takie sytuacje, w których nie musiała mówić czego potrzebuje. Natalia czytała jej w myślach. Spacerując bulwarem zaczęła narzekać na swoje dotychczasowe życie. To było dziwne.. Zawsze to Elka czuła, że ma pod górę i ma milion problemów osobistych. Teraz role się odwróciły.. Pomimo tego, że między nią a Robertem wszystko wróciło do normy, Natalia była nieszczęśliwa. Przysiadły na jednej z ławek. Elka patrzyła na siostrę, która zrobiła zdjęcie jakiemuś pieskowi. Sama chciała z nią porozmawiać. o wydarzeniach z poprzedniego dnia ale zrezygnowała. Zrobi to innym razem. To Natalia potrzebowała wsparcia.

- Natalia.. powiedz mi.. co Cię tak naprawdę gryzie hmm? Bo mówisz ale jakoś na okrętkę.. – popatrzyła na nią, popijając kawę.

- Coś jest ze mną nie tak Elka.. – westchnęła cicho. – Jak rzuciłam studia, myślałam, że będzie od teraz idealne..  Że nie będę musiała robić tego, czego nie chcę. Że będę w końcu szczęśliwa. Mam Roberta, bierzemy ślub.. I wszystko powinno być dobrze prawda? – spojrzała na nią. – A nie jest tak. Mi ciągle czegoś brakuje..

- Oszalałaś? Co Ty opowiadasz.. Dlaczego mówisz, że to z Tobą jest nie tak. Może to nie ten facet, może nie to co szukasz.. Nie ważne co. Wiele jest powodów. Efekt jest ważny.. Jesteś nieszczęśliwa. – popatrzyła na siostrę, która tylko jej przytaknęła ruchem głowy. Wtedy objęła ją jedną ręką.

- Ostatnio nic mi nie sprawia przyjemności.. – mruknęła pod nosem. – Kompletnie nic.. Nawet seks mnie nie kręci.. To jest takie dziwne..

- Zupełnie nic? – popatrzyła na nią, nie dowierzając.. Gdzie się podziała ta radosna dziewczyna.. Teraz siedziała u jej boku młoda kobieta, która miała bardziej czarne myśli niż Elka kiedykolwiek.

- Bo ja wiem.. – zastanowiła się przez chwilę. – No może te zdjęcia.. Odkąd kupiłaś mi aparat, robię dużo zdjęć. W zasadzie w każdej wolnej chwili coś uwieczniam. To mnie cieszy. – uśmiechnęła się.

- No to idź w tym kierunku. Nie zastanawiaj się. – uśmiechnęła się. – Rób to co lubisz. Może wtedy w końcu będziesz zadowolona hmm?

- No może.. ale to nie jest takie proste. – westchnęła spoglądając przed siebie. – Ciągle myli mi się migawka z przesłoną..

Elka niby słuchała siostry, ale na moment kompletnie odpłynęła. Wpatrywała się w niedaleko rosnącą wierzbę. Przypomniało jej to wczorajszy wieczór, gdy była całowana przez fotografa. Dopiero po chwili przemyślenia, połączyła fakty. Natalia mówiąc o zdjęciach.. rozbudziła jej ukryte myśli o Tomaszu. A starała się dziś o nim nie myśleć.. – pokręciła głową.

- Tomasz wszystko by Ci wyjaśnił.. – odparła po chwili z uśmiechem. – Właśnie. Że też ja na to nie wpadłam wcześniej. - spojrzała na nią. - Zadzwońmy do niego. On Ci pomoże, wszystko wytłumaczy.. Powie co robisz dobrze, co źle. Mówię Ci.. Słuchaj starszej siostry. – zaśmiała się. – Pokaż te swoje zdjęcia  w ogóle. – wyrwała jej aparat, próbując go włączyć. Chwilę to zajęło, ale zaczęła przeglądać jej zdjęcia. Jedne były fajne inne.. no cóż. Nie do użytku publicznego.

- Ale Elka.. To jest głupie. To jest bardzo głupie. Po co mamy dzwonić.. – spojrzała na nią. – Tomasz to jest profesjonalista.

- Ale to właśnie o to chodzi. – odparła zerkając na nią. – To dobrze, że jest najlepszy. Od kogo Ty chcesz się uczyć? Od amatora?

- Oj.. zastanowię się. – spojrzała na nią pełna obaw.

- Zadzwonimy i koniec kropka. – popatrzyła na nią.

- Ale ja nie chcę. Daj spokój. – próbowała ostudzić entuzjazm siostry.

- Nie chcesz osobiście, ja to załatwię. Zgraj mi tylko te zdjęcia. – uśmiechnęła się, wyciągając w końcu telefon z dna torby.

- Aleś Ty się uparła.. zachowujesz się jak mama. – jęknęła.

- Ja? Jak mama? Ale z Ciebie złośnica. – mruknęła mrużąc oczy. – Chcę dla Ciebie dobrze. – pokręciła głową - Po wybraniu numeru Tomasza, przyłożyła aparat do ucha. Musiała chwile zaczekać. W tym samym czasie, w którym dzwoniła, Tomasz właśnie wchodził do studia na umówioną sesję. Wygrzebał telefon z kieszeni, odstawiając na moment torbę ze sprzętem.

- Halo? – uśmiechnął się, widząc kto dzwoni.

- Cześć.. Kontrola. – zaśmiała się pod nosem. – Sprawdzam czy nie umarłeś z nudów w nowej pracy. - wstała z ławki, odchodząc na bok.

- Jeszcze nie.. – roześmiał się, rozglądając po miejscu, do którego wszedł.. – Dopiero przyszedłem. Za chwilę zaczynam zdjęcia.

- O kurczę.. no dobra to ja tylko krótko. – skrzywiła się. Nie trafiła w dobry moment na rozmowę. – Dzwonię w bardzo konkretnej sprawie. 

- Tak? Myślałem, że się stęskniłaś. – uśmiechnął się sam do siebie.

- To też.. – mruknęła cicho, sama nie wierząc, że to powiedziała. – Dzwonię w sprawie Natalii. W sprawie powiedzmy zawodowej.

- Natalii? – zdziwił się a jednocześnie zaciekawił.. W pewnym momencie, ktoś go zawołał. – Elka, przepraszam Cię, ale wołają mnie na plan. Jeśli masz ochotę, to spotkamy się potem i wszystko mi wyjaśnisz, zgoda? – zapytał z nadzieją, że może się dziś zobaczą.

- Pewnie, super. – uśmiechnęła się zadowolona z takiego obrotu spraw. – O której? Ja się dostosuję bo dziś nie idę do pracy.

- Napisze Ci gdzieś tak.. za dwie godziny? Nie wiem, do której potrwają zdjęcia. – odparł, machając ręką, że już idzie.

- Dobra, to ja zaczekam. Rób swoje na spokojnie. – zgryzła wargę, zerkając na siostrę. – Do zobaczenia. I miłej pracy. Pa

- Pa. – odparł ciepło, rozłączając się.

Kochani :)

Dzisiaj jakoś krótko ale z prostego powodu. Kolejne wątki a w zasadzie kontynuacja zaczętego już teraz, zajmie drugie tyle albo i więcej. Nie chcę, żebyście tyle czekali a myślę, że i tak w tej części dałam sporą dawkę tego, co szykuje się w najbliższym czasie. Jednym słowem.. będzie rzeź, będą łzy, będzie syf. :D
A gdzie w tym wszystkim miłość? <3