57. "Masz ochotę na.."

Jakbyś chciała mnie uwieść.. – cztery słowa, a znaczyły dla niej więcej, niż cała długa rozmowa. A przecież mieli o czym rozmawiać.. Mimo to, nawet przecinająca niebo błyskawica i potężny grzmot, niosący się echem po mieszkaniu, nie był w stanie rozproszyć teraz jej myśli. Chciał, żeby go uwiodła naprawdę? Czy.. Czy tylko puściła wodze fantazji i stłamsiła swoją nieśmiałość? Chyba lepsza okazja może się już nie nadarzyć, żeby to sprawdzić. – pomyślała, spoglądając na niego ukradkiem. Czekał na jej znak. Dał jej zielone światło.. Mogła zrobić co tylko chciała. W pewnej chwili, podniosła się z łóżka. Gdy Tomasz opierał się na jednym kolanie kucając, stanęła tuż obok i spojrzała na niego. Uśmiechnęła się, lekko przygryzając wargę. Popatrzył w górę. Wymieniali się intensywnym spojrzeniem. Nie wiedzieć czemu, przeszył go dziwny dreszcz. Zobaczył w jej oczach coś takiego, czego jeszcze nigdy dotąd nie doświadczył. Nagle poczuł, jak dotyka jego twarzy a dokładniej brody. Delikatnym ruchem, przesunęła dłoń od jego lewego policzka, palcami zaczepiając jego wargi, lekko je rozchylając.. A może zrobił to on sam, gdy poczuł jej czuły dotyk.. Nie spodziewała się, że tak na to zareaguje. Chwycił zębami jej palec, odrobinę go przygryzając a jednocześnie całując, gdy go puszczał. Nagle, znalazła się za jego plecami. Przez chwilę, nie miał odwagi spojrzeć co tam robi. Zgryzł własne wargi, mocniej je zaciskając. Na ułamek sekundy przymknął powieki. Przyjęła jego wyzwanie. Był tego pewny..

Na jej twarzy malował się uśmiech. Stała odwrócona do niego plecami, opierając ręce o blat stołu. Miała niepowtarzalną okazję, jawnie uwodzić faceta, który od wielu tygodni, pojawiał się w jej fantazjach.. Ja w tym ubraniu, on gotowy dać się uwieść.. – pomyślała, przymykając oczy. Po chwili je otworzyła, sięgając po kilka kartek ze stołu. Wtedy zagrzmiało drugi raz. Nie wystraszyła się. Spojrzała na szybę, na której pojawiało się coraz więcej kropel deszczu. Znów byli sami w czasie burzy. Może mieli okazję skończyć to, co się zaczęło, gdy pierwszy raz go pocałowała? A może nie skończyć. Tylko zacząć coś o wiele lepszego? – zadając sobie to pytanie, odwróciła się w jego stronę. Nieśmiało na nią spoglądał i czekał.. Na jej gest? Na jej ruch? Na nią?

Podeszła z powrotem do łóżka, siadając na jego brzegu. W rękach miała kartki zabrane z biurka.. Kilka z nich, rozrzuciła dookoła siebie. Jedna leżała obok jej uda a drugą, przygryzała zębami zerkając na niego. Uśmiechnął się. To był znak. Teraz był czas na zdjęcie. Jednak wcale go nie zrobił.. jeszcze nie. Podszedł do niej, odrobinę pochylając ją na leżące za jej plecami poduszki. Spojrzała na niego. I kto tu miał kogo uwodzić? – pomyślała przez chwilę. Nie odrywając swojego spojrzenia od jej oczu,  zsunął ramiączka jej halki. Tylko trochę, by swobodnie opadały z jej ramion. Nagle, poczuła jak pieszczotliwym ruchem kładzie rękę na jej udzie. Zgryzła wargę, nie wiedząc co zamierza. Cokolwiek by to nie było, to już nie były tylko niegrzeczne zdjęcia, to był jawny flirt.

- Co Ty.. – cicho mruknęła, ale została uciszona.

- Ciiii.. – szepnął w jej wargi, nie dotykając ich. Tylko zostawił na nich swój oddech. Dłoń, którą położył na jej udzie, zaczął przesuwać w kierunku kolana, coraz bardziej unosząc jej nogę. Zrobił to tak, by oparła się stopą o brzeg łóżka. Teraz było perfekcyjnie. Odsunął się, stając przy aparacie i zrobił zdjęcie. Z każdą chwilą, atmosfera gęstniała a jemu coraz trudniej było się skupić na pracy. 

Będąc wciąż w tej samej pozycji, roześmiała się. Korciło ją jeszcze parę ujęć, ale nie była pewna jak to wyjdzie. Nabrała powietrza w płuca. Raz się żyje. – pomyślała, siadając ponownie wyprostowana. Sięgnęła po gumkę do włosów, która leżała na szafce nocnej i związała nią włosy w koczek. Zrobiła to tak, by kilka kosmyków figlarnie opadało na jej szyję. Widziała jak na nią patrzy. Obserwował jej każdy ruch. Pochyliła się nieco do przodu, siadając w lekkim rozkroku. Nieco, znaczyło tyle, że bardziej uwydatniła dekolt i piersi, okryte biustonoszem, który odrobinę prześwitywał przez halkę. Oparła swoje ręce o łóżko, kładąc je między nogami. Przygryzając wargę, przechyliła nieco głowę na bok i popatrzyła na niego, uśmiechając się zalotnie. Gdyby mogła mu zrobić wtedy zdjęcie, to teraz spalił by się ze wstydu, widząc swoją minę. Gdy usłyszała pstryknięcie migawki aparatu, zmieniła nieco pozycję. Położyła się na boku, powoli podciągając halkę do góry. Z początku, tylko trochę odsłoniła swoje czarne figi, obszyte ozdobną koronką. Widziała jak nerwowo się poruszył. Podciągnęła jeszcze wyżej materiał, odsłaniając brzuch.. Z prawego ramienia zsunęła nie tylko ramiączko halki , ale także stanika, pozostawiając całkiem nagą skórę. Palcem lewej ręki, na której się opierała, dotknęła swoich rozchylonych warg. Teraz była już tego pewna. Tomasz zaczął się denerwować. Mocniej zaciskał wargi, to je lekko rozchylał. Nawet przyłapała go na tym, jak zwilżał je językiem. Czyżby zrobiło mu się zbyt gorąco? – pomyślała, puszczając mu oczko. Widząc jego uśmiech i lekkie skrepowanie, postanowiła dolać oliwy do ognia. To mogło się kiedyś obrócić przeciwko niej ale zaryzykowała. Jego reakcja na jej zachowanie, była bezcenna. Podciągnęła jeszcze wyżej swoją halkę, jej brzeg chwytając zębami. Ups.. monsieur Górski chyba się zarumienił.

- Spragniony? – szepnęła cicho, specjalnie używając tego słowa. Przecież mogła po prostu zapytać, czy nie chce mu się pić? Albo powiedzieć, żeby napił się wody.. W końcu, w pokoju było naprawdę ciepło. Nie tylko jej strój mógł powodować pragnienie.

- Bardzo.. – mruknął, robiąc jej kolejne zdjęcie.

- Miałam na myśli, czy nie chcesz czegoś do picia.. – zmrużyła oczy, uśmiechając się pod nosem. Jego mina mówiła wszystko. Na pewno, nie myślał w tym momencie o piciu wody. Zmieszał się kompletnie, czując się jak idiota. Chyba pierwszy raz w życiu się zaczerwienił. Jego cały profesjonalizm jasny szlag trafił. Wstała po chwili, przechodząc do kuchni i zostawiła go samego. Dała mu minutę, na przemyślenie czego właściwie chce. Chociaż nie musiała. Czuła, że jej pragnął. Ale to było za mało. Ta zabawa coraz bardziej jej się podobała i chciała zobaczyć więcej. Wyjęła butelkę wody z lodówki i szklankę z szafki, stawiając na blacie. Nalewając wodę, usłyszała za sobą jego kroki. Stanął tuż za nią, kładąc dłonie na jej ramionach. Powoli zaczął nimi przesuwać wzdłuż jej rąk aż do dłoni, które zaczepiał palcami. Jeden gest wystarczył, żeby dostała gęsiej skórki. Ale on nie miał zamiaru na tym poprzestać. Zaczął muskać wargami jej kark, niemal centymetr po centymetrze aż do ramienia. Całując jej skórę, przylgnął do niej całym sobą. Chyba halka zrobiła swoje.. - pomyślała przygryzając wargę. Bardzo wyraźnie czuła jego podniecenie. Mogła się odwrócić. Mogła w tym momencie wpić się w jego wargi, mogła wszystko.. a jednak, wystawiła go na jeszcze większą próbę. Siebie przy okazji też. Powoli zaczęła się odwracać do niego. Trzymając szklankę, spojrzała mu w oczy i cicho szepnęła w jego spragnione pocałunku wargi. - Proszę.. 

- Dziękuję.. – odparł lekko ochrypnięty, przełykając pozostałości śliny. Chwycił szklankę, dotykając jej ręki gdy mu ją podawała. Od razy wypił połowę zawartości ale wciąż czuł pragnienie.

- Mam jeszcze jeden pomysł na zdjęcie.. – mruknęła, odsuwając się od niego. Podeszła i oparła się o ścianę, dzielącą kuchnię z pokojem.

- Co to za pomysł? – popatrzył na nią, biorąc kolejny łyk wody.

Popatrzyła na niego uśmiechając się tak, jakby planowała zemstę doskonałą. Przez niego, miała ciarki na całym ciele. Nawet tam, gdzie sobie tylko mógł wyobrażać. Wystarczyło, że był blisko a jej już było gorąco. Chciała, żeby poczuł się dokładnie tak samo. Wygięła ręce do tyłu, poluzowując zapięcie stanika, po chwili zsuwając go spod halki. Nic nie dało wypicie wody. Znów zaschło mu w gardle, gdy widział to co robi. Doskonale wiedziała, że halka nie kryje wszystkiego. I o to jej chodziło. Miał popatrzeć ale nie dotykać. Miał zobaczyć, jak na nią działa jego bliskość. I zobaczył. Stanik, który trzymała w ręku, rzuciła w jego stronę. Złapał go, wylewając przy tym resztkę wody na koszulkę. Spojrzała na niego triumfalnie. Doprowadziła go do stanu ogłupienia.. Widziała to w jego oczach i nie tylko. Ten stan było mu trudno ukryć. Wytrzymaj jeszcze trochę Elka.. – pomyślała, robiąc krok do tyłu. – Chodź. – szepnęła, zachęcając go palcem.

Przez chwilę, stał jak wryty i spoglądał na jej bieliznę, którą trzymał w ręku. Potrząsnął głową. To już nie było uwodzenie. To była gra wstępna do.. Sięgnął po butelkę wody stojącą obok i napił się duszkiem. Nabrał powietrza, odliczając do trzech i poszedł za nią do salonu. Był jak urzeczony. Cokolwiek by teraz nie zrobiła, to miał wrażenie, że kompletnie zwariował. Jeśli tak uwodziła go na potrzeby zdjęcia to bał się pomyśleć co może zrobić to w innej sytuacji. Zastanawiał się, co też jeszcze planuje.. Gdy ją zobaczył, leżała na łóżku. Rozpuściła włosy, które miękko opadły na poduszkę. Jedną rękę trzymała na nagim brzuchu a drugą bawiła się ramiączkiem halki. Zdjął aparat ze statywu, podchodząc do niej z drugiej strony łóżka. Zdjęcie żeby miało efekt, musiało być zrobione z góry.. Sięgnął po krzesło od stołu i na nim stanął. Zachowaj równowagę.. – mruknął w myślach.. Zrobił dwa ujęcia. Pierwsze: jej sylwetka w całości.. Drugie do wysokości piersi. Kiedy stanął na dywanie, spojrzał w ekran czy zdjęcia są wyraźne. Uśmiechnął się pod nosem, zwłaszcza gdy oglądał to pierwsze. Wyszło zjawiskowo seksowne.. Jeszcze ten jej zadziorny uśmiech.. Zawsze gdy go widział, bezwiednie gryzł wargę.

- To jest dla Ciebie. – nagle się odezwała, podnosząc się na łokciach.

- Co powiedziałaś? – po chwili dotarły do niego jej słowa.

- To jedno zdjęcie jest Twoje. – uśmiechnęła się.

Słysząc co mówi, jeszcze bardziej się uśmiechnął. Zerkając na nią, odłożył aparat na stół. Po chwili wszedł do niej na łóżko. A dokładniej, to oparł się rękami po bokach jej ramion, pochylając nad nią. Popatrzył jej w oczy, przybliżając twarz do jej twarzy. Dotknął swoim nosem jej nosa, przez chwilę się tak drocząc. Uśmiechnęła się. To było takie.. zabawne, urocze i kręcące jednocześnie. Złapała go za koszulkę i chciała przyciągnąć jeszcze bardziej. Chciała go pocałować. Tym razem, on jej na to nie pozwolił. Pół wieczoru droczyli się ze sobą, a teraz miał tak łatwo ulec? Nie.. Nie odmówił sobie pociągnięcia tego, co ona zaczęła. Podniósł się, ale tylko po to, by złapać jej nadgarstki i unieść ręce na wysokość głowy. Wtedy dość łatwo mógł nad nią panować. Chociaż nie wydawała mu się, że ma ochotę się przed nim bronić. Przypierając ją do łóżka, przybliżył swoje wargi do jej ucha, przesuwając nimi po jego krawędzi.

- Czym sobie zasłużyłem na podarowanie mi zdjęcia? Akurat tego zdjęcia hmm? – szepnął, podgryzając mocniej płatek jej ucha. 

- Jak mnie puścisz, to może Ci powiem.. – szepnęła cicho.

- Powiesz.. Teraz.. – znów mruknął, przytrzymując jej obie ręce swoją dłonią. Tak naprawdę nie robił tego mocno. Mogła się łatwo uwolnić z tego uścisku, ale nawet się nie starała. A skoro miała ochotę zagrać w jego grę.. to po chwili poczuła, jak wsuwa pod halkę swoją drugą rękę, dotykając jej brzucha. Palcem zaczął tworzyć kręgi wokół jej pępka. Widząc jej spojrzenie, w pewnym momencie zaczepił dwa palce o brzeg jej bielizny opinającej udo. – Dalej nie chcesz mówić?

- A co mi zrobisz jak nie powiem? – odparła wciągając brzuch, gdy poczuła jak zaczął ją bezkarnie dotykać, gdzie tylko miał w tym momencie ochotę. Była ciekawa jak daleko się posunie.

- Przestanę.. – szepnął, dotykając rozchylonymi wargami jej policzka. Jednocześnie spoglądając na jej reakcję, bardzo powoli, zaczął zsuwać w dół jej czarne figi. – Przestanę Cię dotykać..

- A jak powiem? – mimowolnie westchnęła, czując ogarniające ją niebezpiecznie gorąco. Najpierw ona go torturowała, a teraz on odpłacał jej się pięknym za nadobne. Za nic w świecie nie chciała, żeby teraz to przerwał. Nie w takiej chwili.. - zgryzła wargę.

- Możemy negocjować.. – uśmiechnął się, przygryzając jej wargę by znowu się odsunąć i nie dać pocałować. Jej narastająca frustracja w oczach, tylko bardziej go nakręcała. A jeśli myślała, że jemu przychodzi łatwo droczenie się z nią w ten sposób, to grubo się myliła. Ledwo co się powstrzymywał, żeby jej nie pocałować.. Żeby nie zedrzeć z niej tej halki. Chciał ją dotykać i całować, w najbardziej zmysłowy sposób jaki tylko umiał. To co robił teraz, kosztowało go zbyt wiele. Popatrzył na nią, jak zamknęła oczy.

- Przybliż się.. – szepnęła po chwili. Tak też zrobił. Był skłonny nawet ją puścić, jeśli tylko będzie szeptać mu do ucha. Najpierw poczuł jej pocałunek a dopiero cichy szept. – Zasłużyłeś tym jak na mnie patrzysz. – odparła, w końcu odpowiadając mu na jego pytanie. – Tym jak się do mnie uśmiechasz.. – powoli czuła jak puszcza jej ręce. Teraz wolał jej słuchać. Słuchać i rozpływać się w kolejnym szepcie. Nawet nie wiedział kiedy, to ona usiadła na nim okrakiem. Teraz on leżał na łóżku, a ona pochylała się tuż nad jego twarzą, łaskocząc go po policzkach opadającymi włosami. Odrobinę zagarnął je za jej ucho, patrząc na nią z fascynacją w oczach. Znów mierzyli się spojrzeniem. Kto dłużej wytrzyma? W tym momencie nie zamierzała z nim wygrywać. Zamierzała.. 

Chwyciła za brzeg jego koszulki i powoli zaczęła ją podsuwać do góry. Postanowił jej w tym pomóc. Podniósł się trochę, po chwili ściągając z siebie koszulkę, która wylądowała obok rozrzuconych kartek papieru na podłodze. Objął ją, przyciągając tak blisko jak tylko mógł. Znów się położył, pociągając ją za sobą. Mogli się pocałować.. a jednak nie. Im dłużej to odwlekali, tym więcej było zabawy. W pewnym momencie poczuł coś, czego jeszcze nigdy nie zrobiła - pocałowała go w szyję. I to nie był jeden pocałunek.. To było kilka czułych muśnięć jego skóry, a każde skutkowało coraz szybszym biciem serca. Nawet nie przypuszczał, że taka niewinna pieszczota, może dać tyle przyjemności. On pokusił się o dotykanie jej po plecach.. Raz robił to poprzez materiał halki, a raz, pozwalał sobie wsunąć obie dłonie i gładzić jej nagie plecy. W pewnej chwili zaczepił jej podbródek. Musnął go a koniec końców dotknął jej policzka, powoli wracając do punktu wyjścia. Znów znalazła się pod nim. Uśmiechnęła się, ale jej uśmiech zniknął ,gdy w końcu ją pocałował. Już nie miał siły dłużej się przed tym opierać. Jej warg pragnął tak, jak jej całej ale tym, chciał się nacieszyć najpierw. Z początku, pocałunek był szalony, namiętny wręcz dziki. Powoli zaczął, a raczej oboje zaczęli, zamieniać go w czułe muśnięcia. To nie było tylko pożądanie.. To było uczucie. Uczucie, które się między nimi rodziło od kilku tygodni.. Gdy Elka zamknęła oczy, poczuła się jakby wszystko dookoła przestało istnieć. Sposób w jaki całował jej szyje i dekolt, tego nie była w stanie ubrać w żadne słowa. To co czuła, zdradzał jej oddech, jej westchnienia, jej skóra. Subtelnymi pocałunkami i delikatnym dotykiem poznawali swoje ciała. Kiedy on obcałowywał jej dekolt, jej ręce z jego pleców zsunęły się w okolice paska od spodni, który rozpięła. To samo zrobiła z guzikiem, rozporkiem.. Wtedy przygryzł jej wargę. 

- Auć.. – mruknęła zaczepnie, choć wcale jej to nie zabolało.

- To za karę. – szepnął po chwili, całując przygryzione miejsce.

- Ale ja nic... – zmrużyła oczy.

- Ty bardzo dużo. – mruknął, całując jej nos, wargi, podbródek, a następnie zagłębienie na szyi. Z jednej strony całował ją od góry. Kawałek po kawałeczku a z drugiej strony, sprytnie coraz wyżej unosił jej halkę, zatrzymując się dosłownie w miejscu, w którym znalazły się jego wargi. Ledwie zdążył musnąć jej wyraźnie odznaczające się na materiale halki sutek, gdy rozległo się pukanie.

- Proszę.. tylko nie teraz. - jęknęła, nie wierząc, że to się dzieje. Znowu. Tomasz spojrzał na nią, mrużąc oczy. Zerknął w stronę drzwi i ponownie na nią. Postanowił się nie przejmować osobnikiem za drzwiami. Złożył na jej wargach pocałunek, który miał odwieść ją od myślenia o nieproszonym gościu. Jednak i on został przerwany przez ponownie pukanie do drzwi. Mina Elki mówiła wszystko. Z bólem serca, podniosła się ale zanim całkiem to zrobiła, nie odmówiła sobie pocałunku. – Zobaczę tylko kto.. – szepnęła, w końcu odrywając się od niego. Gdy podeszła po cichu pod drzwi i spojrzała w wizjer, zamarła. Na litość boską.. tylko jej tu brakowało. – pomyślała, zaciskając wargi i oczy. Tomasz nie zamierzał czekać w łóżku, podniósł się i z rozpiętymi spodniami, podszedł do niej.

- Kto to.. – szepnął prawie bezgłośnie, jednocześnie obejmując ją w talii i całując za uchem. Nie miał ochoty przerywać tego, co zaczęli.

- Moja matka.. – wyszeptała, odwracając się do niego.

- Chyba jej nie wpuścimy co? – mruknął, opierając ją o drzwi. I tak nie pozwolił jej odpowiedzieć, bo zamknął jej wargi pocałunkiem. Najpierw jednym, potem drugim i kolejnym. Czy on do reszty zwariował? – pomyślała, gdy z każdym pocałunkiem miała ochotę na więcej. Ale ona też, bo cale się temu nie oparła. Bycie cicho w takiej sytuacji, gdy jego ręce zaczęły dotykać jej pośladków i to w taki sposób.. To było zdecydowanie za dużo, jak na nią.

- Ela? Jesteś tam? Dzwonię i dzwonię.. nie odbierasz.. Elżbieta otwórz te drzwi do cholery.. To ja Twoja matka.. Ty tam śpisz? Twój samochód stoi pod domem, w oknach światło się pali się.. Dziecko kochane?! Halo.. – zapukała kolejny raz, łapiąc w końcu za klamkę. 

Drzwi ani drgnęły. Oboje spojrzeli na klucz w zamku. To było wybawienie.. Tylko jeśli nie otwierała, to jej matka mogła stać tam do usranej śmierci. Spojrzała na Tomka, który w tym momencie zaczął się cicho śmiać. Zamknęła mu usta ręką a drugą, pociągnęła za sobą, prosto do łazienki, przymykając drzwi.

- Muszę się jej pozbyć.. Ona jest gotowa koczować tu do rana. - popatrzyła na niego, zabierając swoją rękę z jego ust.

- A jak Ty chcesz to zrobić? - popatrzył na nią kompletnie tego nie widząc. - Przecież jej nie otworzysz.. chyba.. – zmarszczył brwi.

- Stój tu i nie ruszaj się.. – pogroziła mu palcem i wyszła z łazienki, biorąc telefon ze stołu. Po chwili, wróciła do niego i zamknęła drzwi, włączając telefon. – Muszę do niej zadzwonić, inaczej stąd nie pójdzie. – popatrzyła na niego. – I nie patrz tak.. moja matka jest nieobliczalna.. - dodała, przykładając telefon do ucha. - Halo? Mamo? Co mi wydzwaniasz? Stało się coś? - zapytała.

- Stoję u Ciebie pod drzwiami. Gdzie Ty jesteś? – zapytała od razu.

- U przyjaciółki jestem..- odparła szybko. – Po co przyszłaś?

- Chyba u przyjaciela.. – szepnął jej na ucho, zaczepnie całując.

- Sprawę mam.. – westchnęła. – Światło się pali u Ciebie..

- Tak? A to musiałam zapomnieć zgasić jak wychodziłam z domu..- odparła po chwili, czując jak Tomasz znów ją obejmuje w talii. Tym razem, zaczął wsuwać rękę pod jej halkę. – Mamo.. ja muszę kończyć.. Jutro się spotkamy to porozmawiamy.. – nagle jęknęła, gdy jego jedna ręka niebezpiecznie zbliżała się do jej piersi, a druga stanowczo wędrowała tam gdzie nie powinna.

- Jutro? Dziecko moje, ja nie mam czasu do jutra.. Natalia może mieć kłopoty a ja muszę jej pomóc. Jak ja tego nie zrobię, nikt nie zrobi. A dlaczego Ty masz taki dziwny głos? – od razu zapytała słysząc jak Elka dziwnie mówi. – Coś Ci się stało?

- Nie.. nie mamo. Nic.. – zamknęła oczy, czując jak robi jej się gorąco. Już miała wizję, że zacznie ją dotykać gdzie popadnie ale tylko sobie robił żarty. Nie posunął się dalej, a jedynie przytulił się do niej i pocałował w ramię. – Nic mi nie jest. Przeciwnie.. – uśmiechnęła się. – Zadzwonię. Dobranoc.. – dodała, rozłączając połączenie. Od razu wyłączyła swój telefon i spojrzała na niego. – Wariat.

- Pani mama by mnie chyba zabiła.. – zaśmiał się wprost do jej ucha.

- Pani mama to .. – pokręciła głową. – I znowu coś nam przerwało..

- To nic. – szepnął, wsuwając jej włosy za uszy. – W końcu przyjdzie moment, że nikt nie stanie nam na drodze a teraz to może faktycznie.. za szybko. – uśmiechnął się, pocierając nosem jej nos.

- Może masz rację.. – zmrużyła oczy przytulając się do niego.

- Zawsze mogło być ogorzej.. – zaśmiał się.

- Co masz na myśli? – zmarszczyła brwi.

- Mogłem być.. - nachylił się i wyszeptał jej na ucho. - W środku.. Mogliśmy być w trakcie.. Znaczy.. rozumiesz? – zacisnął wargi żeby się nie roześmiać ale to było trudniejsze niż przypuszczał.

- Głupek! – walnęła go w ramię, zaciskając oczy ze śmiechu.

Gdy oboje wyszli z łazienki, Tomasz w końcu zapiął swoje spodnie. Elka popatrzyła na zegarek.. No to poszaleli. – pomyślała. Kompletnie straciła poczucie czasu. Z jej wielkich planów odnośnie pracy, nie zostało już nic. Tym bardziej teraz, nie skupiłaby się na prezentacji po tym, co się tutaj działo przed kilkoma minutami. Dzięki Sławie, nastrój na dalsze igraszki opadł całkowicie. Postanowili więc trochę ogarnąć bałagan, jaki wcześniej narobili. A mianowicie, meble wróciły na swoje miejsce, a ona pozbierała porozrzucane rzeczy z podłogi, w tym jego koszulę. Tomasz poskładał swój sprzęt fotograficzny i schował do torby. Jakąś godzinę później, mieszkanie wyglądało jak zazwyczaj, a oni leżeli przytuleni do siebie na łóżku. Elka ubrała się w szary t-shirt, w którym zamierzała spać. Tomasz z kolei, rozebrał się do bokserek. To było zabawne, że wtedy był w ubraniu a ona była rozebrana, a teraz dokładnie na odwrót. Przynajmniej, w tym momencie się dopasowali. Miał identyczny kolor bielizny jak ona swoją koszulkę. Gdy na siebie popatrzyli, kiedy wyszła z łazienki parsknęli śmiechem. Tuląc ją do siebie, pocałował w czoło. Czuł się szczęśliwy. Tak po prostu, zwyczajnie cholernie szczęśliwy. Miał u boku Elkę i niczego więcej nie potrzebował.. No może dobrej kawy, ale to już rano. Teraz mógł z nią tak leżeć, nigdzie się nie spiesząc. Zanim się położył, zadzwonił do matki, że jednak nie wróci na noc. Słysząc te słowa, Elka stojąc wtedy w łazience, uśmiechała się jakby właśnie zjadła najlepszą bezę. Tylko, że jej beza była wciąż obok, a ona dalej była szczęśliwa. No prawie szczęśliwa. Za jakie grzechy, musiała pojawić się jej matka.. - pokręciła głową. A może i dobrze się stało.. Już sama nie była pewna. Może jeszcze mieli zaczekać, na pogłębianie tej znajomości w takim stopniu. Postanowiła o tym nie myśleć. Tak jak dziś, gdy uległa najpierw prośbie Natalii a potem jego. Gdy za dużo myślała, wszystko się pieprzyło a gdy odpuściła.. Facet z jej snów, właśnie leżał u jej boku a ona mogła go przytulać do woli. Wyczerpani nadmiarem wrażeń, okryci kołdrą w niedługim czasie zasnęli. 

Gdy rano zaczęła się przebudzać, wcale nie otwierała powiek. Powoli wracała jej świadomość, ale obraz jaki miała przed oczami, był zdecydowanie wart zapamiętania. Śniło jej się, jak szła parkową alejką. Była wiosna. Miała na sobie błękitną sukienkę w białe groszki a jej ramiona okrywał wiosenny płaszczyk. Stukała niewielkimi obcasami. Rosnące przy alejce kwitnące wiśnie, były obsypane białymi kwiatami. Czekała na kogoś. Nie była pewna na kogo, na co.. Ale była szczęśliwa. Tak się czuła. Dopiero po kilku chwilach zrozumiała na kogo czeka. Na samym końcu alejki zobaczyła Tomasza. Wyglądał nieco poważniej niż teraz. Bardziej statecznie.. Ubrany w jasne jeansy i białą koszulę, szedł z małym chłopcem, trzymając go za rączkę. Chłopiec miał na oko około 5 lat. W pewnym momencie, zaczął biec w jej stronę i krzyczeć z całych sił - mamo.. Wtedy zaczęła się uśmiechać i powoli budzić. Kiedy chciała przytulić się do Tomka, jego miejsce było zimnie. Wtedy otworzyła oczy. Zaraz.. – mruknęła pod nosem, siadając na łóżku. To był sen? – przełknęła ślinę, zawiedziona. Nie, niemożliwe.. to nie mogło.. Nie była pewna już niczego z poprzedniego wieczoru.. Niepewność nagle minęła, gdy z łazienki wyszedł Tomasz, owinięty ręcznikiem. Wtedy opadła z powrotem na łóżko, a jej twarz rozpromienił uśmiech.

- To jednak nie był sen.. – zaśmiała się, szczęśliwa, że go widzi.

- A co Ci się śniło? – uśmiechnął się, zamiast iść po ubranie, wszedł do niej na łóżko, by dać jej całusa na dzień dobry ale takiego, naprawdę pobudzającego do życia. 

- Myślałam, że to wczoraj.. że to był sen. – szepnęła, zagłębiając palce w jego wilgotnych włosach i tak zaczęła go głaskać po głowie, oddając jednocześnie jego pocałunki, które były tak samo prawdziwe jak wczorajszy wieczór.

- To chyba było lepsze niż sen.. – wyszeptał, robiąc z nią noski. – Śniłem Ci się? - uśmiechnął się, odgarniając jej kosmyk z czoła.

- A żeby to raz.. – mruknęła, czując, że się czerwieni po tym co powiedziała. W końcu przyznała mu się, że nie raz gościł w jej snach.

- Może w końcu mi opowiesz hmm? – wyszeptał jej na ucho, pomalutku je całując. - Robiłem tak? Czy może jeszcze coś innego?

- Innym razem Ci opowiem.. – odparła zerkając na niego. – To jest lepsze, niż opowiadanie. – dodała, skradając mu delikatny pocałunek, przytrzymując go za podbródek. Gdy zmrużył oczy, czuła, że coś kombinuje. Zawsze tak robił, gdy zamierzał spłatać jej figla. Nie wiedziała tylko, co też mu chodzi po głowie.

- Masz ochotę na.. – rozchylił jej wargi, uśmiechając się przy tym. Jednocześnie wsunął swoją rękę pod kołdrę, którą była przykryta.. 

- Mam.. – mruknęła z uśmiechem na ustach, przymykając oczy, gdy poczuła jego wargi na policzku. Jej uśmiech był jeszcze większy, gdy jego ręka znalazła się pod jej koszulką. A dokładniej, na brzuchu, który zaczął delikatnie masować, momentami posuwając się wyżej albo niżej, zahaczając o brzeg  jej majtek. Gdy zbliżył się do tej granicy, niemal była pewna, że zaraz całkiem straci nad sobą panowanie.. Już czuła, że robi jej się gorąco.. Jeszcze kawałeczek i.. niech robi z nią co chce.

- Na kawę.. –  dodał po chwili, widząc jej rozanieloną minę.

- Na kawę też.. – zaśmiała się, kręcąc głową. Wiedziała. Musiał się odegrać za to, co ona mu robiła i mówiła, ale żeby w takim momencie?? To była jego słodka zemsta za wczoraj. Po chwili, podniosła się, żeby wstać ale jej na to nie pozwolił. Złapał ją i przyciągnął z powrotem, przytulając się do niej na łyżeczkę.

- Kawa poczeka.. – szepnął jej na ucho, delikatnie je przygryzając.

- A co nie poczeka.. – uśmiechnęła się zgryzając wargę.
- Ja nie lubię czekać.. –mruknął, sunąc ręką po jej udzie.
- Zaraz spadnie Ci ręcznik.. - odparła zerkając na niego.

- Zaraz, to go sam zdejmę.. – zaśmiał się, całując ją w szyję.

- Zaraz to ja.. – spojrzała na zegarek. – Spóźnię się do pracy!

- W takiej chwili myślisz o pracy?? Ludzie.. – parsknął śmiechem, opadając na poduszkę. - Urodzona naczelna. –pokręcił głową, wypuszczając ją z objęć. – Zmykaj do łazienki. Ja Ci zrobię jakieś śniadanie albo chociaż tę kawę. – popatrzył na nią.

- Tego to na pewno nie odmówię. – uśmiechnęła się, skradając mu jeszcze jednego buziaka i wyskoczyła z łóżka, prosto do łazienki. Pierwszy raz, od wyjazdu do Wrocławia, nie przekręciła zamka.

On w tym samym czasie, ubrał się i zaczął robić jej śniadanie z tego, co znalazł w lodówce. Pod tym względem, była gorsza od niego. Zrobienie czegoś porządnego z zawartości jej lodówki, graniczyło z cudem. Przygotował w końcu placuszki z jabłkami i do tego zaparzył kawę. Stawiając wszystko na stole, sięgnął po telefon, który zaczął dzwonić. Zacisnął wargi, po chwili odbierając.

- Tak słucham. – odparł bez entuzjazmu.

- Cześć.. – odezwała się Sylwia. – Co masz taki głos? 
- Normalny mam.. – odparł, marszcząc czoło.
- Nie cieszysz się że dzwonię? – zapytała ze smutkiem.

- Kiedy wracasz? – nie odpowiadając, sam zapytał o coś innego.

- Niedługo.. i mam dla Ciebie niespodziankę. – zaśmiała się.

- Ja niestety nie mogę powiedzieć tego samego. – mruknął.

- To nic.. z mojej będziemy cieszyć się oboje.. – odparła.

- Wątpię.. muszę kończyć. Cześć. – pożegnał się i rozłączył. 

Dwie minuty wystarczyły, żeby zepsuć mu humor. Czuł, że Sylwia robi mu na złość i szykuje coś głupiego. Tylko nie miał zielonego pojęcia, co to może być. Usiadł na krześle, odchylając głowę do tyłu i zamknął oczy. O wiele lepiej się czuł, jak pomyślał o dziewczynie stojącej w łazience obok. A jeszcze przyjemniej byłoby, gdyby tam wszedł i.. uśmiechnął się, odpływając na moment w rozmyślaniach. Było tak do chwili, gdy Elka nie wyleciała z łazienki w ręczniku, szukając czegoś w szafie i z powrotem uciekła z ubraniem pod ręką. Miał wrażenie, że przez te kilka metrów kwadratowych, właśnie przeleciało małe tornado. Pokręcił głową uśmiechając się pod nosem. Kochał to tornado z każdym dniem coraz bardziej.

Tymczasem, Sylwia po skończonej rozmowie z Tomaszem, stała z telefonem w ręku, spoglądając przez okno. Jej godzina zemsty powoli się zbliżała. Cokolwiek Tomasz teraz nie robił, to były jego ostatnie chwile, gdy jeszcze był szczęśliwy. Zamierzała mu uprzykrzyć życie tak, jak on jej. Poprawiła kołdrę, którą była owinięta. Gdy spojrzała na śpiącego w jej łóżku Mikołaja, przez chwile, zastanowiła się nad czymś. Może miał i rację.. Może faktycznie, jej związek z Tomaszem to była pomyłka od początku. Może nie pasowali do siebie tak, jak powinni ale szlag ją trafiał, że wymienił ją na coś takiego jak Elka. Tego nie mogła znieść jej duma. Nie planowała spędzić kolejnej nocy z Mikołajem.. Po tamtym, co się wydarzyło, po tym jak była pijana.. Czuła się głupio. Miała z nim wspólny interes a nie romans. A teraz? Teraz to już nie była pewna co to jest. Co ich łączy. Nie mogła zaprzeczyć, że ją kręcił. Mikołaj był absolutnym przeciwieństwem Tomasza. Pewny siebie, stanowczy.. Wczoraj chciała z nim dogadać sprawę do końca. Musiała widzieć jak wygląda sprawa konkursu, jak to ma wyglądać.. Chciała tylko porozmawiać a jak przyszło co do czego.. Był jak torpeda. Znowu wylądowali w łóżku.. 

Już ubrana, w granatowo-biały sweterek w paski, czerwoną apaszkę i ciemne jeansy, Elka wyszła z łazienki, poprawiając swojego koczka. Widząc na stole i kawę i śniadanie a do tego Tomka, który kimał sobie na krzesełku, uśmiechnęła się. Naprawdę spał? Czy tylko udawał? – pomyślała, pochylając się nad nim i delikatnie cmoknęła go w usta. Wtedy ją do siebie przyciągnął i posadził sobie na kolanach, opierając brodę o jej ramię. Przymknął oczy przytulając się do niej.

- Jakie plany na dziś? – uśmiechnął się pod nosem.

- Nadrobienie zaległości.. – spojrzała na niego, sięgając po placek, który rozłamała palcami na dwie części i jedną z nich wpakowała jemu do buzi. Drugą zjadła sama, sięgając po kubek z jeszcze ciepłą kawą. – Wczoraj miałam intensywnie pracować, zrobić kilka rzeczy, wykres, analizy, plan.. ale jakoś nie wyszło.. – zaśmiała się.

- Wczoraj intensywnie robiłaś inne rzeczy. – roześmiał się cicho.

- Jeszcze mi powiedz, że to ja Cie prowokowałam. – pokręciła głową.

- W zasadzie to.. – zaczął, unosząc brwi, ale nie dokończył, gdy rozległo się pukanie. Wtedy spojrzeli po sobie. Po wczorajszym wieczornym nalocie jej matki, teraz nie byli pewni, czy znowu nie przyszła. Na szczęście, Elka mogła teraz spokojnie otworzyć. Było czysto w mieszkaniu, a oni byli ubrani. Podniosła się z jego kolan i podeszła do drzwi. Po chwili je otworzyła.

- Dostałam pracę!!!! – pisnęła Natalia, rzucając się Elce na szyję tak, że wleciała z nią prawie do kuchni. – Słuchaj.. nawet nie wiesz jak jestem Ci wdzięczna za ten cynk. Właściciel jest pokręcony na maksa, połowy nie rozumie ale to nic.. Cieszę się jak głupia. – wycałowała ją po policzkach i dopiero wtedy puściła, spoglądając na nią. – Wow.. widzę jakiś kolor.. zakupy się udały? A jak tam spotkanie z Tomaszem? Coś się wydarzyło? – zatarła ręce. Elka słysząc co Natalia mówi, zgryzła wargę, zwłaszcza gdy za nią pojawił się Tomasz. Spojrzeli na siebie dwuznacznie.

- Cześć Natalia. – odezwał się ciepło. Słysząc jego głos zdębiała.

- Hej.. ale palnęłam. – skrzywiła się, odwracając do Tomasza i spojrzała na oboje. – To ja może nie będę Wam przeszkadzać..

- Nie Natuś.. Nie przeszkadzasz. – zaśmiała się. – A właśnie.. ja bym kompletnie zapomniała.. – spojrzała teraz na Tomka. – Przecież ja Ci miałam dać zdjęcia Natalii. Ale ze mnie sklerotyk.

- A faktycznie.. – zaśmiał się. – Też o tym zapomniałem.. Oczywiście bez urazy Natalia. - popatrzył na nią. - Miałem zakręcony dzień.

- Spoko, nic się nie stało.. - uśmiechnęła się. - Przynajmniej dalej się nie skompromitowałam – zerknęła na niego. - To był pomysł Elki.

- Elki? No proszę.. a o tym to nie wiedziałem. - uśmiechnął się. - Daj spokój. Na pewno nie jest tak źle, jak to mówisz. – spojrzał na nią. – Jak chcesz, to od razu mogę zobaczyć te zdjęcia.. tylko potrzebuję laptopa. – popatrzył na Elę.

- Jasne.. już Ci daje tego pendriva ze zdjęciami.. A Ty Natka siadaj, zjesz placuszki z jabłkiem. Bardzo dobre. – uśmiechnęła się, idąc po swoją torebkę, z której wyjęła mały dysk i podała Tomaszowi. Ten wziął laptopa Elki i usiadł na łóżku.

- A od kiedy Ty takie placki robisz? – zapytała, próbując kawałek.

- To nie ja robiłam.. – zerknęła na nią, puszczając oczko. 

Nic nie musiała więcej mówić. Natalia zrozumiała, że najprawdopodobniej Tomasz tutaj nocował. A rano zrobił im śniadanie.. Pytanie brzmiało.. Co robili przez całą noc? Bo jakoś nie chciało jej się wierzyć, że pracowali. Ale owszem pracowali.. i to bardzo intensywnie. Poznając siebie nawzajem. Tomek słysząc, że Elka powiedziała, iż to on przyszykował śniadanie, uśmiechnął się pod nosem. Ale nie zareagował w żaden inny sposób. Jakby to było całkiem normalne, że jest w jej życiu i szykuje jej śniadania. Podłączył pamięć przenośną i zaczął przeglądać prace Natalii. Przy okazji uświadomił sobie, że zdjęcia, które wczoraj robili wciąż są na jego aparacie. Tak jak obiecał, nie chciał ich wynosić z domu więc postanowił, że przyjedzie wieczorem i tutaj przygotuje jej te fotografie. Do tego czasu, aparat zostanie w jej mieszkaniu. Dziś nie miał żadnego zlecenia, więc nie było to problemem. Oglądając kolejne zdjęcie, zastanowił się nad nim. Uśmiechnął się, widząc równie roześmianą Elkę, z ołówkiem we włosach. Zdjęcie było urocze ale miało potencjał.. Miało w sobie to coś..

- Nie masz się czego bać. – zerknął na Natalie, która siedziała i czekała jak na ścięcie. – Nie są idealne, ale mają w sobie sporo ciepła. I powiem więcej.. masz szansę zrobić coś naprawdę dobrego. Jeśli tylko będziesz chciała.. zabiorę Cię do studia, pokażę co i jak.. A potem do roboty. Robić, robić, robić. – zaśmiał się.

- Mówisz poważnie? – spojrzała na niego a potem na Elkę.

- Jasne, że tak. - znów na nią popatrzył, zamykając laptopa. - Wy macie jakiś dziwny syndrom nie wierzenia w siebie. – roześmiał się.

- Tak to u nas rodzinne. – Elka parsknęła pod nosem.

- Szalone.. – pokręcił głową, oddając jej pendriva.

- Wiecie co ja Was bardzo lubię.. Wiecie o tym prawda? Ale jak tak dalej będziemy tu debatować, to zanim zostanę naczelną, zostanę bez pracy.. – popatrzyła na nich. – Także.. sio. - zaśmiała się.

- O matko.. Dobra to ja lecę w takim razie. – odezwała się Natalia. - A i Tomek, to nie wiem Elka da mi numer do Ciebie albo ona da Tobie mój i zdzwonimy się żeby się umówić. Nie chcę zawracać Ci głowy jak masz pracę. – spojrzała a niego, zbierając się do wyjścia.

- Nie ma sprawy, zadzwonię do Ciebie i ogarniemy jakoś temat na spokojnie, także się nie stresuj. – uśmiechnął się. - Nie jestem taki zły.

- Potwierdzam.. Nie jest zły.. - zaśmiała się. - Jest okropny..
- Dziękuję Ci bardzo. - zaśmiał się. - Masz kochaną siostrę. 

- Wiem o tym. Dlatego ją kocham. - uśmiechnęła się.
- Ja Ciebie też siostrzyczko. - Elka przytuliła mocniej Natalię.

- Okej na mnie czas. Dzięki Tomasz za opinię. A z Tobą, chce potem porozmawiać. – spojrzała na Elkę. – Mama nie daje mi żyć.

- Nie bój się, mi też nie. I chce o Tobie rozmawiać. – spojrzała na nią. – Wczoraj dzwoniła a nawet przyszła tutaj. W stosunkowo bardzo nieodpowiednim momencie.. – westchnęła. Tomasz słysząc to co powiedziała, odwrócił się zaciskając wargi. Mało nie pękł ze śmiechu. Słowo "stosunkowo" do tej sytuacji pasowało jak ulał.

- Zabiję ją.. znowu wtrąca się w nie swoje sprawy! – mruknęła.. po chwili szepcząc Elce na ucho. – Spał tu? Spałaś z nim? – wyszczerzyła zęby, zerkając czy nie podsłuchuje.

- Spotkamy się potem. – uśmiechnęła się znacząco. – Trzymaj się Natka, miłego dnia. Pa – zamknęła za nią drzwi, śmiejąc się sama do siebie.

- Masz szaloną siostrę.. – podszedł do niej, gdy stała oparta o drzwi.

- Wiem.. W ogóle to.. powinieneś jej podziękować.. – zaśmiała się.

- Za co? – zapytał zaciekawiony.

- Aaaa nie ważne. – uśmiechnęła się.
- Dla mnie ważne. – dotknął palcem jej nosa.
- Zbieramy się? Bo jest już cholernie późno.. - westchnęła.

- Pewnie, podwiozę Cię. – popatrzył na nią.

- Nie musisz, to miłe ale nie musisz. – zmarszczyła nos. – Poza tym to są dwa różne kierunki.. Po co masz nadrabiać tyle drogi. Bez sensu.

- No jeśli uważasz, że spędzenie z Tobą kilku minut więcej jest bez sensu.. - westchnął udając smutnego. No tego nie było w planach, więc musiała go udobruchać i zaraz mocno przytuliła.

- Przecież wiesz, że nie w tym sensie głuptasie. - mruknęła.
 
- Wiem, żartuje. - mruknął jej na ucho. - Ale chciałem dobrze. – uśmiechnął się. – A i te zdjęcia, które wczoraj robiliśmy.. Ja zostawiam aparat u Ciebie. Przywiozę swój laptop, trochę je obrobię i  zostawiam Tobie. Tak jak obiecałem. Nie wyjdą poza teren tego mieszkania.. - popatrzył na nią.

- A ja Ci jedno obiecałam. – uśmiechnęła się. – I to wcale nie był żart.

- To może znów trochę będziemy negocjować.. – zgryzł wargę..

- Pomyślę nad tym.. – roześmiana, zarzuciła mu ręce na szyję.

- Ja już chce wieczór. – szepnął w jej wargi.

- Idź już.. bo jeszcze minuta a zmienię zdanie.. – mruknęła.

Zamiast w usta, uśmiechnął się i pocałował ja w policzek. Zabrał swoją torbę, po czym wyszedł z mieszkania. Chwile potem, znalazł się w samochodzie ale nie odjechał od razu  Już cieszył się na wieczorne spotkanie. Mając w pamięci obrazy z poprzedniego wieczoru, uśmiechał się od ucha do ucha. W końcu, odpalił silnik i ruszył spod kamienicy. Teraz był niemal pewny, że matka zacznie zadawać mu bardzo dociekliwe pytania.. W zasadzie.. czy ona nie miała już wracać do Szczecina? – pomyślał w drodze do domu.

Stojąc przy windzie, Elka układała sobie w głowie plan pracy. Miała kilka spraw do załatwienia na teraz, na potem i na wieczór. Wieczór chciała mieć wolny, jeśli miała go spędzić z Tomaszem. Na samą myśl, że znów się mają zobaczyć miała ciarki. Byli jak tykająca bomba z opóźnionym zapłonem. Tylko czekali na odpowiedni moment, żeby wybuchnąć.. Może to dziś? – mruknęła sama do siebie pod nosem, przestępując z nogi na nogę.

- Co dziś? – odezwał się za jej plecami Mikołaj. – Cześć.

- Cześć.. – odparła zaskoczona i jednocześnie zmieszana jego obecnością. Widząc go, przypomniała sobie słowa Tomasza. Wszystko co o nim opowiedział, wróciło. Czy to był naprawdę ten sam facet? Kompletnie bezduszny gość, pozbawiony jakichkolwiek zasad moralnych? Westchnęła ciężko, spoglądając na zamknięte drzwi windy. – A nic.. gadam do siebie.

- Jak tam prezentacja? Słyszałem, że jednak bierzesz udział w konkursie. – uśmiechnął się, zerkając na jej profil. Od pewnego czasu, zmieniła się. Wydawała się jakaś pewniejsza siebie.

- Co mi szkodzi.. Przecież niczym nie ryzykuję a zawsze mogę coś zyskać.. To spory awans i wyróżnienie. – odparła, zerkając na niego.

- Elka zrezygnuj.. – nagle wypalił.

Kochani :*

Taka mała niespodzianka i post jest jednak szybciej niż planowałam. Daje wam ten kawałek, żebyście się trochę nacieszyli a ja skupiam się chwilowo na swoich obowiązkach. Biorę udział w konkursie i muszę się do niego przygotować. Oczywiście zaglądajcie, bo nie powiem czy kolejny post będzie za dwa dni czy może za pięć. W wolnych chwilach, na pewno będę pisać kolejną część, jednak teraz najważniejszy jest dla mnie konkurs. Trzymajcie za mnie kciuki, żebym zrobiła wszystko jak najszybciej a na pewno od 22 lutego, wracam z pełną mocą i pisaniem co 2 dni 😏 💗

To tylko i aż 5 tygodni.. dla mnie ciężkiej pracy, dla Was ogromu cierpliwości bo wiem, że zżera Was ciekawość 😀