58. "Muszę Ci powiedzieć, że.."

Kiedy tego dnia, Mikołaj jechał do redakcji, w głowie miał aż za dużo myśli. W jego przemyśleniach, główną bohaterką była Sylwia. Im dłużej ją znał, tym bardziej przypominała mu szczwanego lisa. Piękna ale bezwzględna i do tego niebezpieczna. Sylwia igrała z ogniem. – pomyślał, gdy podjeżdżał na parking. To było dość ciekawe zjawisko. Chciała się mścić za zdradę a sama, będąc teoretycznie w związku z fotografem, dwukrotnie przespała się z innym facetem. Z nim. Czy to był romans? – zastanowił się, wysiadając i zamykając auto. Póki co, to był głownie seks. Seks dla przyjemności. Pytanie brzmiało: czyjej? Czy ona go wykorzystała w konkretnym celu a seks był tylko półśrodkiem, czy też naprawdę, miała ochotę na małe szaleństwo. Wciąż miał dziwne wrażenie, że został wykorzystany. Pod tym względem, Elka była całkiem inna. Jakoś mimo wszystko, nie chciało mu się wierzyć, że mogła być z Tomaszem, gdy jeszcze byli w związku. To nie pasowało do niej kompletnie. Zresztą.. dość brutalnie mu to okazywała. Policzkowała go za każdym razem, gdy zasugerował, że łączy ich coś więcej niż przyjaźń. 

Teraz stał z Elką ramię w ramię. Przez kilka sekund, mierzyli się wzrokiem. Nie wiedział, dlaczego to robi. Czy dlatego, że chciał się pozbyć konkurencji, czy też z całkiem innych pobudek. Wciąż nie był przekonany do pomysłu Sylwii. Od samego początku, odkąd tylko usłyszał jej szatański plan uprzykrzenia Elce życia, nie był pewny, czy chce w tym uczestniczyć. Co się stało to się nie odstanie. Trudno się mówi. – pomyślał. Nie miał powodu się na niej mścić. Właściwie, sam zrozumiał, że do siebie nie pasowali. Dojście do tego wniosku, zajęło mu trochę czasu. Jego męska duma, nie pozwalała mu się do tego przyznać. Teraz, stał przed trudnym wyborem. Ostrzec byłą dziewczynę przed niebezpieczeństwem czy brnąć w coś, czego nie planował. Tak czy siak, będzie się smażył w piekle.

- Słucham? – usłyszał pytający głos Elki, przewiercającej go wzrokiem na wylot. – Możesz powtórzyć? Bo chyba się przesłyszałam.. – popatrzyła na niego, kręcąc głową z niedowierzania.

- Powinnaś zrezygnować i nie brać udziału w konkursie. – odparł.

- Bo co? Bo Ty tak mówisz? Śmieszny jesteś.. – mruknęła pod nosem.

- Możesz mieć z tego powodu duże kłopoty. – spojrzał na nią.

- Tak? Takie same jak Kinga? Twoja była? – spojrzała na niego.

- Co? Skąd znasz Kingę? – zmarszczył czoło.

- Nie ważne skąd. Jak mniemam, to ją rzuciłeś na miesiąc przed ślubem a w dodatku, zrobiłeś z niej oszustkę, manipulantkę i zgrabnie wycofałeś się z tej relacji. – warknęła już całkiem wkurzona.

- Elka poczekaj.. - gwałtownie zatrzymał ją za ramię, gdy otworzyła się winda. – Kinga i ja to nie.. To nie jest tak jak myślisz.

- Puść mnie! – wyrwała mu się niemal od razu. – Powiedziałam, że jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz w ten sposób, to nie ręczę za siebie. – popatrzyła na niego agresywnie. – Nie zniszczysz moich planów. Nie wycofam się. Nie teraz. Nie w momencie, w którym wierzy we mnie najważniejsza dla mnie osoba na świecie. Nie zrobię tego, bo Ty masz jakieś „ale”. Powiem więcej. Specjalnie tego nie zrobię. Tobie na złość. – uderzyła go palcem w pierś. – Chcesz wygrać? Okej ale uczciwie. Nie oddam Ci zwycięstwa walkowerem. – krzyknęła na pół holu, zwracając sobą uwagę przechodniów. Wściekła, wsiadła do windy, patrząc na niego przez pryzmat zamykanych drzwi.

- To zwycięstwo przysporzy Ci tylko łez.. – mruknął pod nosem.

Chciał dobrze, ale tego nie przewidział. Po takim stwierdzeniu jakie wytoczył, mogła poczuć, że chce się pozbyć konkurencji ale to? Do jasnej cholery, skąd ona znała Kingę? – pomyślał, gryząc nerwowo wargę. To była jego niechlubna przeszłość, z której nie był dumny. Owszem, wtedy zachował się jak skończony drań i dupek. Kinga miała prawo go nienawidzić. Gdy ogarnął się, jak się zachował, chciał ją przeprosić. Niestety, nie dała mu drugiej szansy. To był cierń, który uwierał go od wewnątrz, ale nie sądził, że to właśnie Elka się o tym dowie. W takim kontekście, plan odwiedzenia jej od startowania w konkursie, stał się porażką. Przecież w tej sytuacji, nie mogła mu uwierzyć, że chce dla niej dobrze. Może gdyby jej powiedział, że Sylwia coś planuje.. Jakkolwiek to brzmiało, jego tłumaczenie na nic by się zdało. Jeszcze bardziej by go znienawidziła, że próbuje manipulować faktami. Poczuł, że spieprzył sprawę po całości. O ile on sam, mógł się wycofać z pomysłu, to Malena już mniej więcej wiedziała, co on planuje.. Gdy opowiadał jej o pomyśle zemsty na Elce, tej aż świeciły się oczy. Była pełna entuzjazmu. Z przyjemnością, zaoferowała swoją pomoc. Wiedział, że za bardzo się z tym pospieszył. Dopiero teraz docierało do niego, że popełnił błąd mieszając w to osoby trzecie.

Zdenerwowana Elka, wysiadając z windy minęła biurko Moniki, witając się z nią mikrym uśmiechem. Rzuciła na biurko torbę i usiadła na krześle. Dudniąc palcami w blat, przeklinała Suszyńskiego w myślach. Mając taki piękny poranek była przekonana, że ten dzień będzie udany. Teraz gotowała się ze złości. Gdy Mikołaj pojawił się na horyzoncie, odwróciła głowę i włączyła komputer. Nie mogła się nim przejmować. Nie teraz. Teraz musiała zająć się swoją pracą. Między dokańczaniem artykułu, tworzyła konspekt prezentacji. Powoli wychodziła na prostą. Chęć wygrania z Mikołajem, zmobilizowała ją jeszcze bardziej. Teraz chciała to zrobić, nie tylko dlatego, że Tomasz w nią wierzył. Chciała pokazać, że naprawdę jest w tym dobra i może być świetną redaktor naczelną.

Kiedy rano Tomasz wszedł do mieszkania, z sąsiedniego pokoju usłyszał hałasy. Postawił torbę na podłodze i wszedł do kuchni, nastawiając wodę na kawę. Przy okazji, nalał sobie szklankę wody. Popijając, podszedł pod uchylone drzwi pokoju gościnnego, do którego zajrzał. Ewa właśnie pakowała rzeczy do walizki. Czyli jednak dobrze pamiętał, że miała tego dnia wracać do Szczecina. Stał przez chwilę w milczeniu, oparty o framugę i przyglądał się matce. Uśmiechnął się sam do siebie. Mimo kilku dodatkowych zmarszczek wokół oczu, wciąż była piękną kobietą. Gdy Ewa zorientowała się, że nie jest sama, uśmiechnęła się do syna.

- Ktoś tu miał chyba udaną noc co? – zaśmiała się, zwijając sweterek.

- Po czym to stwierdzasz? – popatrzył na nią, wchodząc do pokoju.

- Oczy Ci błyszczą. – odparła, zerkając na niego.

- No dobra, nie zaprzeczę. – zaśmiał się pod nosem, siadając na łóżku.

- No proszę.. czyżby Elżbieta? – przysiadła zaraz obok.

- Owszem. – uśmiechnął się, ale zaraz spoważniał.

- Wszystko w porządku Tomek? – zerknęła na niego.

- Niestety nie.. – zacisnął wargi. – Sylwia nie daje mi spokoju. – mruknął pod nosem. – Podobno ma dla mnie niespodziankę i niedługo wraca.. – westchnął głęboko. – Mam jakieś dziwne przeczucie.. Sam nie wiem. I nie wiem jak to będzie.. – przetarł twarz dłońmi. – Czeka mnie cholernie trudna rozmowa.

- Domyślam się, dlatego też zbieram się do domu. – popatrzyła na niego. – Musicie załatwić to sami, beze mnie nad głową. Poza tym.. ojciec się stęsknił.. A tak naprawdę, ta niemota nie wie gdzie jest wybielacz. – parsknęła śmiechem, co też rozbroiło Tomasza.

- Cały tata.. – pokręcił głową. – A Igor? Jak on się ma?

- Igor to wiesz.. zbuntowana dusza. Po maturze, chce przyjechać do Warszawy.. także około czerwca.. spodziewaj się, że spotkasz go pod drzwiami. – westchnęła kręcąc głową. – On zawsze miał trudny charakter.. a teraz to całkiem szaleje. Nie wiem w kogo się wdał.. Może Ty go trochę utemperujesz bo ja nie potrafię.

- Niech ja najpierw wrócę do swojego mieszkania a potem będę myślał o Igorze za drzwiami. – zaśmiał się, zerkając na nią.

- Póki co mieszkasz tutaj.. – spojrzała na niego.

- I coraz bardziej mi to wadzi.. Źle się z tym czuję. – popatrzył na nią i wstał z łóżka. – To nie jest moje mieszkanie, to po pierwsze. Po drugie.. to co czuje w tej chwili, nie pozwala mi tu mieszkać.

- W takim razie, im szybciej to załatwisz tym lepiej.. Dobra kończę się pakować.. – westchnęła klepiąc dłońmi o kolana. – Jak dłużej będziemy gadać, to na pewno spóźnię się na pociąg. Nie wiem czy wytrzymasz jeszcze jedną noc z matką pod dachem. – roześmiała się.

- Nie koniecznie.. – uniósł brwi. – Dziś chyba też nie będę tu nocował.

- No pięknie! – klasnęła w dłonie - Z takim tempem, to może zostanę babcią szybciej niż myślałam. – parsknęła śmiechem.

- Oj mamo.. - pokręcił głową i roześmiany wyszedł z pokoju.

Jakiś czas później, wpatrująca się w ekran komputera Elka, miała chwilę zwątpienia. Czuła, że przestaje myśleć. Nawet kawa, która nie raz ratowała jej życie, nie pomagała. Kiedy zerknęła na kalendarz, całkiem zwątpiła. Czas na oddanie prezentacji zbliżał się nieubłaganie. Musiała zmobilizować wszystkie pokłady energii, jakie jeszcze miała w zanadrzu i wziąć się do roboty. Już miała zacząć pisać ponownie, gdy na horyzoncie zjawiła się Gośka niosąca wagę. No tak.. Dziś dzień pomiarów. – pomyślała, uśmiechając się do niej, odmachując ręką. Gestem ręki, wołała Elkę do kuchni. Dała jej znak, że zaraz przyjdzie i całkiem osunęła się na krześle. Za jakie grzechy.. – jęknęła pod nosem. Wpakowała się w ten jej program odchudzania, bo chciała zatrzymać Tomasza w redakcji. Zamiast tego, on odszedł a ona była umordowana poleceniami Gośki. Jedynym plusem były rezultaty. Mimo kilku grzeszków.. radziła sobie całkiem nieźle. Zaczęła biegać, jeździć na rowerze.. planowała też zapisać się na basen. Z tym ostatnim, był jednak pewien problem. Musiała nauczyć się pływać. Za dziecka się bała, potem jej przeszło a teraz? Czuła się za stara na takie lekcje. Chciała to jednak zmienić. Widząc jak Patryk zmierza do kuchni na pomiary, sama zwlekła się z krzesła. Na szczęście, nie ona jedna przechodziła tortury odchudzania. Patryk również zgodził się wziąć udział w metamorfozie. Idąc korytarzem, znów natknęła się na Mikołaja, który tym razem tylko na nią spojrzał. Po chwili, poszedł dalej i wrócił do swojego biurka. Znów mieli ze sobą na pieńku. Była przekonana, że może jednak zacznie zachowywać się jak człowiek. Niestety, znów się pomyliła co do niego. O dziwo, Gosia poprawiła jej humor. Było lepiej niż przed tygodniem. Centymetry leciały, waga też spadła. Pomyślała, że może za jakiś czas, będzie mieć pretekst do nowych zakupów.. Może nawet zabierze ze sobą pewnego fotografa. Na tę myśl, zgryzła wargę i uśmiechnęła się sama do siebie. Jej zachowanie, nie umknęło Gośce. Oczywiście, swoje zadowolenie zwaliła na efekt diety i ćwiczeń. Nie specjalnie przejęła się tym, czy uwierzyła w tę bajkę.

Kiedy cała trójka, tj. Elka, Gośka i Patryk, wrócili na swoje stanowiska pracy, nie minęło dosłownie pięć minut, gdy rozpętało się małe piekło. Krzysiek Kępa był raczej typem podrywacza-żartownisia niż furiata i wariata. Tymczasem, wpadł jak huragan, poszedł do gabinetu i trzasnął drzwiami. Naprawdę, bycie naczelnym, zaczynało rzucać mu się na głowę. – pomyślała przez chwilę, po czym skupiła się na porównaniu wyników odsłon artykułów. Nagle podskoczyła, gdy drzwi gabinetu trzasnęły z hukiem.

- Elka! – krzyknął na pół redakcji.

- Co jest? – odwróciła się do niego.

- Ty też mi to robisz? – spojrzał na nią z wyrzutem.

- Że niby co takiego? – zmarszczyła czoło.

-  Myślałem, że chociaż Ty odpuścisz..  – popatrzył na nią.

- Krzysiu ale co miałam odpuścić? – zamrugała powiekami.

- No jak to co.. a kto bierze udział w konkursie? – odparł.

- Elka! Bierzesz udział w konkursie? – krzyknęła Gośka.

- A o to chodzi.. – wywróciła oczami. – Tak biorę. – zerknęła na nią z uśmiechem i teraz popatrzyła na Krzyśka, który wyglądał jak burak cukrowy. – Krzysiu odetchnij, bo się ugotujesz z nerwów.

- A powiedz mi, jak ja mam być spokojny? – spojrzał się na nią. - No jak ja mam być spokojny, jak mi wszyscy wsadzacie sztylet w plecy.. Ja się staram, ja chcę dobrze a wy mi taki numer odstawiacie.. 

- Krzysiu.. Z tego co mi wiadomo, każdy może startować w tym konkursie. – odezwała się Gośka, która przysiadła na krawędzi biurka.

- Tylko nie wszyscy robią to uczciwie. – odparł zerkając na Mikołaja.

- Masz coś do mnie, że tak patrzysz? – odezwał się Mikołaj.

- Tylko tyle, że mnie w balona zrobiłeś. – fuknął i poszedł do siebie trzaskając drzwiami tak samo, jak przed paroma minutami.

- Wszyscy zdurnieliście przez to stanowisko.. – Gosia pokręciła głową, podchodząc do Eli. – Super, że startujesz w konkursie.. Może w końcu będziemy mieli fajną szefową. – zaśmiała się.

-  Wątpię, że mam szansę ale.. spróbować mogę. – uśmiechnęła się, zerkając ukradkiem na Mikołaja. Była ciekawa, jaki numer wywinął Krzyśkowi, że ten był tak poruszony i oszukany. Kolejny raz, Mikołaj znalazł się na czarnej liście. Tym razem, nie była to tylko jej lista. 

Gdy odruchowo Elka zerknęła na zegarek, zerwała się z krzesła. Kompletnie zapomniała o wywiadzie, jaki miała umówiony dziś na mieście. Zabrała tylko torbę, kurtkę i teczkę, w której znajdowały się uprzednio przygotowane pytania. Z redakcji wyleciała jak oparzona. Jak na złość, jej auto odmówiło posłuszeństwa i musiała wezwać taksówkę. Dwie godziny później, gdy wychodziła z kawiarni, pożegnała się ze swoim rozmówcą i udała w przeciwnym kierunku niż on. Nie była zadowolona. Gość był mało rozmowny, do tego zadufany w sobie i jeszcze antypatyczny. Jedynym pozytywem z tego spotkania, były odpowiedzi na wszystkie zadane pytania. Mając trochę czasu, postanowiła skorzystać z ładnej pogody, jaka była dzisiejszego dnia. Spacer, był idealnym rozwiązaniem. Po drodze, przypomniało jej się, że miała wysłać Natalii, numer telefonu do Tomasza. Po tym jak to zrobiła,  korciło ją, żeby do niego zadzwonić. Powstrzymała się. I tak mieli się spotkać wieczorem, więc postanowiła, że wytrzyma te kilka godzin. A te kilka godzin jakie teraz miała, chciała przeznaczyć na dokończenie prezentacji. Wracając do domu, na swoje nieszczęście zobaczyła pod kamienicą Sławę. Kobieta chodziła nerwowo pod budynkiem, czekając na starszą córkę.

- Cześć mamo.. – odezwała się pierwsza, gdy rozpoznała matkę.

- No nareszcie jesteś! – złożyła ręce do Boga, po czym przytuliła Elkę.

- Jestem, ale z tego co pamiętam, to nie byłyśmy umówione na dzisiaj. – mruknęła, będąc prawie duszoną przez swoją matkę.

- No jak to nie byłyśmy? – spojrzała na nią z oburzeniem.

- Miałam dzisiaj do Ciebie zadzwonić.. – odparła spoglądając na nią.

- No może, nie pamiętam ale to nie ważne. Najważniejsza jest teraz Natalia.. Ty wiesz co ona wyprawia? Czy Ty w ogóle interesujesz się własną siostrą? – popatrzyła na nią.

- Oczywiście, że się interesuje. I chodź do środka, porozmawiamy w domu. – zerknęła na nią, zaciągając do mieszkania. Nie miała ochoty na sceny i głupie dyskusje pod budynkiem. Gdy weszły, zaproponowała jej żeby usiadła a sama, wstawiła wodę na herbatę. Dopiero gdy to zrobiła, usiadła z matką przy stole. – No więc.. O co chodzi? – zapytała ze spokojem.

- O to chodzi moje dziecko, że Twoja siostra zupełnie zwariowała. – odparła. – Lata z aparatem, robi nam zdjęcia, zresztą nie tylko nam. Wychodzi rano, wraca wieczorem, kwiatki, drzewa budynki.. Ja tego nie rozumiem. Ona ma ślub za kilka miesięcy, narzeczonego, z którym widuje się rzadziej niż ja z Twoim ojcem. A przecież Staszka widuje tylko, jak pracuje na portierni.. Elka? Ty mnie w ogóle słuchasz? – spojrzała na nią, widząc jak ta patrzy zamyślona w stronę kuchni.

- Tak, słucham Cię mamo. – spojrzała  w końcu na Sławę. – I nie rozumiem, w czym Ty widzisz problem. W tym, że znalazła zainteresowanie? Że w końcu coś ją cieszy? Że ma ochotę rozwijać się w tym temacie? Że wychodzi z domu? Proszę Cię.. Daj jej żyć tak jak chce. Wystarczy, że mi wlazłaś na głowę i stłamsiłaś.. - burknęła zła na matkę, że znowu się wpieprza w nie swoje sprawy. - Przez Ciebie nie raz czułam się gorsza, brzydsza, głupsza.. Zawsze Natalia to, Natalia tamto.. A teraz, jak Natalia pokazała, że ma charakter to Ciebie to przerosło i nie wiesz jak to ogarnąć.

- Ale ja.. Ale ja chce dla Was dobrze.. – popatrzyła na nią.

- To skoro chcesz dobrze, daj nam żyć po swojemu. Daj nam popełniać błędy, daj nam naprawiać te błędy rozumiesz? Ty swoje życie przeżywasz lepiej albo gorzej, ale nikt Ci nie siedzi na głowie.. A Ty nam tak. – wstała od stołu. – Uwierz, kochamy Cię i doceniamy, że się o nas martwisz ale jesteśmy dorosłe. Umiemy o siebie zadbać i musisz dać nam szansę i w końcu to zrozumieć.. – spojrzała na nią, po czym poszła do kuchni, zrobić herbatę. Po chwili, postawiła dwa ceramiczne kubki na stole i znów usiadła.

- Ja i tak uważam, że Natalia za dużo poświęca czasu na głupoty.. Ma teraz milion ważniejszych spraw. Tak samo Ty. Ty ciągle pracujesz.. gdzie Twoje życie prywatne? Był Mikołaj, to posłałaś go do diabła.. Dziecko.. co się z Tobą dzieje? – westchnęła ciężko, opierając się o krzesło. – To był taki fajny chłopak.. Przystojny, szarmancki a Ty go tak po prostu rzuciłaś?

- Mamo, nie wiesz wszystkiego, więc nie mów o tym o czym nie masz zielonego pojęcia.. I nie poruszaj tematu Mikołaja. Ja i on, to zamknięty temat rozumiesz? – popatrzyła na nią, upijając łyk herbaty. – Pracujemy ze sobą i to aż nadto mi wystarcza. Teraz ze sobą konkurujemy, więc tym bardziej jest napięta atmosfera.. Zresztą, po co ja Ci to mówię. Ty i tak wiesz lepiej.

- Co też mi przyszło na starość.. Nie rozumiem własnych córek.. – pokręciła głową, kompletnie załamana, że nie ma oparcia w Elce.

- Poprawka.. nie chcesz nas zrozumieć. – zacisnęła wargi.

- Musze porozmawiać z Robertem.. – mruknęła.

- Ty zostaw Roberta w spokoju dobrze? Jeszcze tego brakuje, żebyś z nim spiskowała za plecami Natki.. Niech ona się tylko o tym dowie, to oboje będziecie mieli przerąbane. – spojrzała na nią.

- No może.. – pokręciła nosem, sięgając po kartkę, która leżała na stole. Zmrużyła oczy, próbując przeczytać jej zawartość i spojrzała na Elkę. - Nie ma co.. zostawiam Cię w tej samotni. Muszę jeszcze załatwić pewną sprawę na mieście.

- Tylko nie rób żadnych głupot mamo. – popatrzyła na wstającą od stołu Sławę, która zabrała torebkę i podeszła do drzwi.

- Ja? Głupoty? Elka proszę Cię.. Ja w swoim życiu, zrobiłam mniej głupot niż Ty w jeden tydzień. – odparła, spoglądając na nią.

- Dziękuję Ci bardzo.. jesteś cholernie budująca. – zacisnęła wargi.

- Jakbyś jednak widziała się ze swoją siostrą.. proszę Cię, przemów jej do rozumu. – popatrzyła na nią błagalnie. –  Ciebie posłucha.

- Na pewno to zrobię. – uśmiechnęła się.

- No to idę, nie zapracuj się tu na śmierć. – pogroziła jej palcem.

- Też Cię kocham mamo! – krzyknęła, zamykając drzwi.

Elka oparła się o drzwi i wywróciła oczami. Kilkuminutowa wizyta jej matki wystarczyła, żeby rozbolała ją głowa. Na nic zdały się jej tłumaczenia. Wiedziała, że i tak nie da spokoju Natalii, do póki nie postawi na swoim. Jeszcze się zdziwisz mamo.. – mruknęła do siebie, odpychając się od drzwi. Zajrzała do lodówki i nieco się skrzywiła. Wiało pustką.. Trzeba zrobić zakupy. – pomyślała, zamykając drzwiczki. Poszła do pokoju, wzięła torebkę, klucze z szafki i wyszła z domu. Niedaleko, miała kilka sklepów więc zrobiła porządne zaopatrzenie. Jakieś czterdzieści minut później, obładowana wróciła do domu. Postawiła wszystko na blacie a dopiero później, rozpakowała. W końcu, było z czego zrobić kolację.. Może nawet razem coś ugotują. – uśmiechnęła się, chowając przyprawy w szafce.

Podczas gdy Elka rozmyślała o wieczornej kolacji, Tomasz odwoził swoją matkę na dworzec. Co prawda, nie chciała by to robił ale uparł się, więc nie miała wyjścia. Zaczekał z nią na pociąg, który niestety przyjechał z prawie godzinnym opóźnieniem. W tym czasie, zdążyli jeszcze posiedzieć w dworcowej kafejce i wypić kawę. Ewa nie byłaby sobą, gdyby na koniec rozmowy, nie dała synowi kilku cennych rad. Tomek przytakiwał i przyjmował je do wiadomości. Kiedy tak mówiła, czuł się jak małe dziecko. Gdy już pożegnał się z matką, stał jeszcze chwilę patrząc na znikający w tunelu pociąg. Zerknął na dworcowy zegar. Była godzina 17.. Postanowił, że do Elki pojedzie ok. 20-21. Wiedział, że ma mnóstwo pracy i nie chciał jej przeszkadzać. W zasadzie, to bardzo chciał, ale walczyła o stanowisko więc musiała się do tego przygotować. Nie wybaczyłby sobie, gdyby z jego winy, podwinęła jej się noga. Wrócił na parking, gdzie zostawił samochód i pojechał do domu. Po drodze, wstąpił do sklepu i kupił dobre czerwone wino. Kiedy wszedł do mieszkania, rozejrzał się zgryzając wargę. Kilka chwil później, pakował swoje rzeczy. Nie mógł i nie chciał dłużej mieszkać w tym domu. To było nie fair. Źle się z tym czuł w stosunku do obu kobiet. Do końca miesiąca, pozostały dwa tygodnie. Tyle czasu na wyprowadzkę, miał lokator jego kawalerki. On mógł się w tym czasie zatrzymać w jakimś hotelu. Spakowany, usiadł z laptopem i poszukał miejsca, gdzie może się zatrzymać. Po tym, jak zadzwonił i zarezerwował sobie pokój, zabrał rzeczy i opuścił mieszkanie Sylwii.

Tomasz wybrał hotel, oddalony nieco od centrum. Może i będzie musiał dłużej dojeżdżać do pracy, ale miejsce było tego warte. Kiedy się zameldował i znalazł w swoim tymczasowym domu, wyszedł na balkon. Miał widok na sąsiadujący z hotelem park. Rozejrzał się po okolicy, uśmiechając się pod nosem. Poczuł ulgę. Decyzja o wyprowadzce, była jedną z lepszych tego dnia. Już za długo to odwlekał. To był pierwszy krok, do zakończenia związku, który od kilku tygodni chylił się ku upadkowi. Pokręcił głową, nie chciał dłużej o tym myśleć. Wrócił do pokoju i rozpakował swoje rzeczy. Nie było tego za wiele, ale trzymanie wszystkich klamotów w torbach było głupotą. Kiedy już się z tym uporał, poszedł do łazienki. Gdy wyszedł spod prysznica, owinął się ręcznikiem w pasie i stanął przed otwartą szafą. Musiał się jakoś ubrać. Nigdy specjalnie nie przykładał wagi do stroju. Tym razem, miał ochotę wyglądać nieco lepiej. Wybrał bawełnianą jasną koszulę, którą położył na łóżku a do tego ciemne jeansy. Już gotowy do wyjścia, użył jeszcze ulubionych perfum. Popatrzył w lustro i roześmiał się sam z siebie. Zachowywał się jak kretyn. Przypomniał mu się staruszek, który wyzywał ich na przystanku od zakochanych gówniarzy. Teraz to określenie, zdecydowanie miało rację bytu. Narzucił na siebie kurtkę, wrzucając do kieszeni telefon, który leżał na łóżku. Z fotela, zabrał torbę z laptopem, ze stołu butelkę wina  i wkrótce wyszedł z pokoju. Było kilka minut po 21 jak wsiadł do auta i pojechał do Elki.

Tymczasem w jej mieszkaniu, panował niezły bałagan. Pracując, porozkładała wszystkie materiały dookoła siebie na łóżku. Powoli, czuła dopadające ją zmęczenie. Miała prawie wszystko gotowe ale im bliżej była końca, tym bardziej sceptycznie do tego podchodziła. To zmieniała, tamto poprawiała. Nie wiadomo kiedy, oparta o poduszkę zasnęła. Gdy rozległo się pukanie do drzwi, nie usłyszała. Spała w najlepsze, przytulona do swojej poduszki. Stojący za drzwiami Tomasz, czekał cierpliwie jak otworzy. Podejrzewał, że może być w łazience, dlatego nie słyszy. Ponownie zapukał i odczekał. Gdy zapukał trzeci raz i nie otworzyła, zaniepokoił się. Kiedy wysiadał z samochodu, odruchowo popatrzył w górę. W oknach paliło się światło. Zmarszczył brwi. Miał ją zawołać, ale zrobił coś innego. Nacisnął klamkę. O dziwo, drzwi nie były zamknięte. Uchylił je, rozglądając się pobieżnie po wnętrzu, w końcu decydując się wejść. Widok jaki zastał, całkiem go rozczulił. W stosie papierów, z otwartym laptopem przy nogach, Elka spała w najlepsze. Postawił butelkę wina na stole, a swoja torbę na krześle. Wrócił się pod drzwi, które zamknął, wieszając swoją kurtkę na wieszak, po czym podszedł do łóżka. Ukucnął przy nim, opierając się o materac ręką. Mógł się na nią tak patrzeć godzinami. Uśmiechała się przez sen. Ten widok i u niego spowodował uśmiech na twarzy. W pewnej chwili, zaczęła kręcić nosem, jakby coś jej przeszkadzało. Faktycznie, opadający kosmyk włosów mógł ją drażnić. Ostrożnie, spróbował go odsunąć. Chciał to zrobić tak, by jej nie zbudzić, ale nie udało się. Czując jego dotyk na policzku, wzdrygnęła się. Zdezorientowana, popatrzyła na jego uśmiechniętą twarz, nie wiedząc, czy to sen czy faktycznie Tomasz jest w jej mieszkaniu.

- Cześć śpiochu. – odezwał się ciepłym głosem.

- Hej.. – uśmiechnęła się, lekko mrużąc powieki. Była kompletnie rozespana. – Jesteś prawdziwy czy to mi się śni? - mruknęła.

- Sama oceń. – zaśmiał się, siadając na łóżku. Pochylił się i złożył na jej wargach czuły pocałunek, pieszczotliwie dotykając kciukiem jej policzek. Już miał się odsunąć, jednak mu na to nie pozwoliła. Przytrzymała go za koszulę, a koniec końców objęła za szyję, nie mogąc oderwać od jego ust. Dopiero w pewnej chwili, uśmiechnęła się w trakcie pocałunku i cicho szepnęła.

- Zdecydowanie prawdziwy. – odparła, spoglądając mu w oczy. Dopiero wtedy, wyprostowana usiadła na łóżku. – Od kiedy wchodzisz bez pukania do mojego domu hmm? – uśmiechnęła się.

- Pukałem.. Dokładnie trzy razy. -  popatrzył na nią. – Wszedłem, bo nie otwierałaś a w oknach paliło się światło. – zagarnął jej za ucho kosmyk włosów. - Po prostu, zaniepokoiłem się i wszedłem bez pytania.. Gniewasz się na mnie? – przymrużył jedno oko.

- Chyba w końcu muszę się nauczyć zamykać drzwi. – roześmiała się spoglądając na niego. – I nie, nie gniewam się. Po prostu się o mnie martwiłeś.. Zresztą jak zawsze. – dotknęła palcem jego nosa, potem ust, jednocześnie przygryzając wargę. – A ja mam pytanie.. Co byś zrobił, gdybyś mnie nie znalazł w łóżku, bo byłabym chociażby w łazience? Na przykład pod prysznicem?

- Dyplomatycznie odpowiem, że słysząc lejącą się wodę, poczekałbym grzecznie jak wyjdziesz. – zaśmiał się pod nosem. – A niedyplomatycznie.. – zmrużył oczy i przysunął się do niej ponownie, szepcząc na ucho. – Zakradłbym się po cichu, rozebrał i liczył na to, że mnie nie wyrzucisz. – mówiąc to, za każdym razem muskał wargami jej ucho. – Marzy mi się wspólna kąpiel.. Co Ty na to? - zapytał, spoglądając jej w oczy. Kiedy szeptem mówił takie rzeczy, uśmiech nie schodził z jej ust. Z każdym kolejnym słowem, jej serce biło coraz szybciej. A jego pytanie w wręcz propozycja, była niezmiernie kusząca. Ledwie pojawił się w jej mieszkaniu a już robiło się gorąco.. Zastanawiała się, co to będzie potem.

- Niedyplomatyczna odpowiedź jest bardzo kusząca. – mruknęła mu na ucho. Uśmiechnęła się, czując przyjemny zapach jego perfum. Przesunęła nosem po jego policzku aż dotarła z powrotem do warg, które delikatnie musnęła. – A zdradzić Ci mały sekret? - szepnęła.

- Mów dalej..  – uśmiechnął się zaintrygowany, nie odsuwając się nawet na milimetr. Uwielbiał być tak blisko i słuchać jej szeptu.
  
- Gdy byliśmy we Wrocławiu.. – zaczęła cicho mówić, muskając jego ucho dokładnie tak, jak sam to zrobił przed chwilą. - Tuż po weselu, gdy zasnęliśmy.. Śniłeś mi się. Nie pierwszy i nie ostatni raz..

- I co robiliśmy? – zgryzł wargę.
- Właśnie to, co zaproponowałeś.. – mruknęła z uśmiechem.

- Kochaliśmy się pod prysznicem? – szepnął, czując suchość w gardle. Pierwszy raz powiedział to głośno. Wstydził się mówić o tym na głos, bo słowo "kochać" w końcu nazywało ich relację po imieniu.

- Wciąż mam ciarki na to wspomnienie.. – uśmiechnęła się. 
- I jak ja mam teraz normalnie pracować hmm? – spojrzał na nią.
- Praca może poczekać.. – uniosła zadziornie brwi.

- Nie kuś.. – odparł, uśmiechając się jeszcze bardziej. – Najpierw praca.. potem.. – oparł ją o poduszki i zaczął znów namiętnie całować, by po chwili się odsunąć. – I nie rozpraszaj mnie..

- Sam zacząłeś.. –roześmiała się, zgryzając dolną wargę. – Już będę grzeczna.. – puściła mu oczko. Wcale, nie zamierzała być grzeczna, ale o tym, miał się przekonać jakiś czas później.

- To się okaże. – zaśmiał się i rozejrzał po papierach. – Jak praca?

- Na finiszu.. muszę jeszcze poprawić kilka rzeczy – uśmiechnęła się.

- Zuch dziewczyna. – uśmiechnął się. – Wiedziałem, że dasz radę.

- Dałam, bo we mnie uwierzyłeś. – dotknęła jego policzka. – To moja największa motywacja. No i jeszcze Natka we mnie wierzy.

- Do usług. – pocałował czubek jej nosa. – Przyniosłem wino, możemy potem coś zamówić do jedzenia jeśli będziesz miała ochotę.

- Dobry pomysł, chociaż zrobiłam zakupy i możemy coś razem przygotować.. Jeśli miałbyś ochotę oczywiście. – uśmiechnęła się.

-  Twoja propozycja bardziej mnie przekonuje. – popatrzył na nią. – Gdzie jest aparat? Im szybciej zacznę pracę, tym więcej czasu będziemy mieli na przyjemności. - uśmiechnął się.

- Momencik.. – zerknęła na niego, wstając z łóżka i podeszła do komody. Otworzyła trzecią szufladę od dołu i wyjęła jego aparat fotograficzny, po chwili mu wręczając. – Miałam dziś nalot mamy.. To była idealna kryjówka dla niego. – zaśmiała się.

- Dobrze, że postanowiła wpaść w odwiedziny za dnia, o normalnej godzinie.. Może nie będziesz mnie znowu musiała chować w łazience. – parsknął śmiechem, biorąc od niej aparat.

- Nie chowałabym Cie w łazience, gdybyś trzymał rączki przy sobie i mnie nie dotykał w taki sposób. – spojrzała na niego roześmiana.

- Trzeba było nie uciekać.. Najpierw mnie uwodzisz a potem.. zostawiasz w łóżku i co ja mam zrobić? Nie mogłem się powstrzymać.. – roześmiany wstał z łóżka i usiadł przy stole, wyciągając laptopa, którego od razu włączył. Przy okazji, wygrzebał z torby kabel do aparatu, który podłączył.

- Zaryzykuję stwierdzenie, że jednak nie chciałbyś się kochać w akompaniamencie krzyków mojej matki, dobijającej się do drzwi.. Zdecydowanie mało romantyczne. – parsknęła śmiechem, po chwili robiąc się czerwona jak burak. Dotarło do niej, co właśnie powiedziała i zawstydzona zniknęła w łazience.

- Chyba przyznam Ci rację! – krzyknął, widząc, że idzie do łazienki. Pokręcił głową, śmiejąc się pod nosem. Miała rację, to naprawdę nie byłoby romantyczne. Chociaż.. – zastanowił się chwilę. Odrobina adrenaliny, wcale by im nie zaszkodziła.

Kiedy otworzył folder ze zdjęciami, uśmiechnął się. W zasadzie, nie miał co poprawiać. Na jego oko, zdjęcia były naprawdę bardzo dobre. Być może patrzył przez pryzmat zakochanego faceta i stąd nie miał się do czego przyczepić. Tego nie wiedział. Otwierał każde zdjęcie po kolei, odrobinę modyfikując balans kolorów. Gdy usłyszał odkręcanie wody w łazience, roześmiany pokręcił głową. Albo robiła to specjalnie, żeby go sprawdzić albo naprawdę brała prysznic. Zdecydował, że nie da się sprowokować, pomimo tego co powiedział. Poza tym, chciał dokończyć pracę nad zdjęciami. Skupiony na obróbce graficznej, nie usłyszał jak Elka wyszła z łazienki i stanęła za jego plecami. Nie mogła uwierzyć, że to ona jest na tych zdjęciach. Położyła mu ręce na ramionach i pochyliła się nad nim, przytulając.

- I jak idzie praca? – uśmiechnęła się, spoglądając w monitor.

- A bardzo dobrze.. – zerknął na nią z uśmiechem. – Ładnie pachniesz.

- Miałam powiedzieć Ci to samo. – zaśmiała się, zerkając na niego.

- Chodź tu. – szepnął, chwytając ją za rękę i przyciągną bliżej siebie, sadzając na kolanach. Oparł brodę o jej ramię. – Jak Ci się podoba? Może być? Czy zwalniasz mnie dyscyplinarnie.. – roześmiał się.

- W zasadzie to.. – skrzywiła się, udając niezadowoloną. Po chwili, jednak się uśmiechnęła.. – Są piękne. I nie mogę uwierzyć, że to naprawdę jestem ja. - pokręciła głową z niedowierzania - Nigdy nie sądziłam, że będę miała takie zdjęcia.. Według mnie, zarezerwowane są tylko dla zgrabnych modelek.. Nie dla takich zwykłych kobiet jak ja.. Tu za dużo, tu za mało.. Jednym słowem nieidealnych.

- Ej. – uszczypnął ją w boczek – Znowu zaczynasz?

- Już nic nie mówię.. – mruknęła, opierając się o niego plecami.

- No ja myślę.. – uśmiechnął się, obejmując ją w pasie. – A ten.. – zgryzł wargę, bawiąc się paskiem od jej szlafroka, który miała na sobie. – Masz coś pod spodem? – szepnął jej na ucho.

- Sam sprawdź.. – spojrzała na niego, uśmiechając się tajemniczo.

- Jesteś pewna? Niedawno powiedziałaś, że mam trzymać ręce przy sobie.. – zerknął na nią, kładąc rękę na jej nagim kolanie. – Jak zacznę sprawdzać mogę nie przestać.. – uśmiechnął się pod nosem.

- To było wczoraj, dziś to co innego. – szepnęła w jego wargi.

- Gdzie jest haczyk? – mruknął, skradając z jej warg pocałunek. Co prawda zapytał, ale nie dał jej odpowiedzieć. Zamknął jej usta kolejnym pocałunkiem a swoją rękę z jej kolana, powoli przesuwał ku górze, wsuwając pod poły szlafroka. Wcale się nie spieszył, by sprawdzić, czy ma na sobie bieliznę czy nie. Przeciwnie, robił to bardzo leniwie. Już zauważył, że im wolniej jej dotyka, tym oboje mają z tego więcej satysfakcji. Postanowił się podrażnić. Trzymając jedną rękę w połowie jej ud, drugą zaczął wsuwać pod szlafrok na wysokości brzucha. – Dalej chcesz w to brnąć? – spojrzał jej w oczy.

- A jak myślisz? – musnęła najpierw jego policzek a potem usta.

- Myślę, że.. – zaczepił jej nos swoim, uśmiechając się zadziornie. – A zresztą..– przymknął oczy, dotykając wargami jej ust, ale ich nie pocałował. Kontynuował to co zaczął. Coraz śmielej przesuwał swoją dłonią po jej nodze, aż całkiem zniknęła pod szlafrokiem.. W pewnej chwili, uśmiechnął się jeszcze bardziej, spoglądając na nią. Oboje popatrzyli na siebie dwuznacznie. Chodź starała się zachować spokój, widział jak drżą jej wargi. Jak cała drży, gdy jej dotyka. W dodatku robił to w taki sposób i w takim miejscu, że zachowanie spokoju graniczyło z cudem. Przyłożył swoje wargi do jej ucha. – Denerwujesz się.. – szepnął, posuwając się o krok dalej. Poluzował wiązanie szlafroka po to, żeby móc go zsunąć z jej ramion. Z początku, odkrył tylko kawałek lewego ramienia. Muskając jej szyję, centymetr po centymetrze dotknął właśnie tej odsłoniętej części. Takim zachowaniem uśpił jej czujność. Te delikatne pocałunki były tak przyjemne, że przymknęła oczy coraz bardziej rozluźniona. Wtedy pozwolił sobie na jeszcze więcej. Wsunął rękę pod szlafrok, dotykając jej nagich piersi. Niemal natychmiast spojrzała na niego..

- Tomasz.. – mruknęła ledwie co.

- Ciiii… - odparł, przygryzając delikatnie jej wargę. Popatrzył jej w oczy. Przez chwilę widział jej zawstydzenie ale nie przestał dotykać. Nie robił tego nachalnie.. Muskał palcami jej skórę wokół sutków specjalnie je omijając. Oddech Elki stał się nie spokojny. W takiej sytuacji, nie umiała się powstrzymać przez okazywaniem emocji. Drażnił się z nią coraz bardziej. Z na wpół rozsuniętym szlafrokiem, odwróciła się do niego, ujmując w dłonie jego policzki. Zaczęła go całować. Nie delikatnie, delektując się każdą chwilą. To był szalony i namiętny pocałunek, który spowodował, że nie mógł się dłużej powstrzymywać. Wolną ręką przymknął laptop i odsunął go na bok. Podniósł się, jednocześnie zmuszając ją żeby też wstała. Wtedy oparł ją o stół zsuwając całkiem jej szlafrok. Miała na sobie jedynie białe figi, na które uprzednio się nadział, sprawdzając, czy coś ma na sobie. Dotykanie przez bieliznę też było cholernie podniecające. Teraz nie mógł odmówić sobie tego widoku. Choć widział jak się czerwieni, specjalnie pozbawił ją szlafroka. Mierzył ją wzrokiem bardzo powoli, ostatkiem sił próbując jej więcej nie dotykać. W pewnej chwili, podszedł bliżej przypierając ją całym sobą do stołu i szepnął. – Deser po kolacji.. – uśmiechnął się, sięgając po leżący na podłodze szlafrok, który jej wręczył. Czuł, że mu się za to oberwie ale to była jego słodka zemsta za wczoraj. Może gdyby wczoraj nie uciekła z łóżka.. teraz kochałby się z nią na stole.

- Jesteś okropny.. – mruknęła, wydzierając ten szlafrok z jego rąk i od razu go założyła. – Deseru nie będzie.. Nie ma mowy. Szlaban na słodycze. – zmrużyła oczy, szczelnie się związując i poszła do kuchni. Tomasz popatrzył za nią i pokręcił głową. Zaraz do niej dołączył, stając tuż za plecami i czy chciała czy nie, mocno się do niej przytulił, splatając dłonie na jej brzuchu.

- Nawet nie wiesz ile mnie to kosztuje.. – wyszeptał jej na ucho, przymykając oczy. Lubił jej zapach. Od jakiegoś czasu, olejek waniliowy kojarzył mu się właśnie z nią. Elka oparła ręce o blat i udając obrażoną, nie mówiła ani słowa. Też mu chciała dać nauczkę. – Ej.. gniewasz się? – ostrożnie odwrócił ją ku sobie. Popatrzyła na niego całkiem poważnie. Jednak w końcu zmiękła. Przecież nie mogła się na niego obrażać za to, że się ze sobą droczą. Uśmiechnęła się, rozpinając mu powoli guziki od koszuli.

- Ale z Ciebie głupek.. – roześmiała się, spoglądając na niego. – Popatrzyłeś sobie chociaż trochę? – uniosła brew.

- Za krótko. – zaśmiał się pod nosem, spoglądając na jej ręce, którymi rozpinała jego koszulę, aż całkiem wysunęła ją ze spodni. Teraz ona igrała z nim i bardzo dobrze to wiedział. Był tylko ciekawy, kiedy obleje go kubłem zimnej wody.

- To na co masz ochotę? – uśmiechnęła się, przesuwając palce po jego nagim torsie, aż zaczepiła o krawędź jego spodni.. - Kuchnia włoska? Francuska? - mruknęła, całując kącik jego ust, jednocześnie sunąc palcami po wypukłości na jego spodniach. Po chwili zostawiła go tak i podeszła do lodówki.

- Na.. – popatrzył na nią lekko zszokowany. Zrobiła z nim dokładnie to samo co on. Bez zastanowienia, podszedł i odwrócił ją ku sobie – Na Ciebie. – mruknął, sadzając ją na blacie kuchennym. - Mam ochotę na Ciebie. Tu i teraz..– mruknął, muskając jej policzek, by po chwili zacząć ją całować. Czując jak odwzajemnia jego namiętny pocałunek, trochę niezdarnie bo chciał to zrobić jak najszybciej, rozwiązał szlafrok, który zsunął z jej ramion. Wtedy objął jej policzek i cicho szepnął. – Zamknąłem drzwi.. – roześmiał się w jej wargi, jeszcze bardziej do niej przylegając. Kiedy poczuła jego pocałunki na szyi, oparła głowę o szafkę. Jej cały wstyd uleciał nie wiadomo gdzie. Teraz chciała tylko jednego. Jego dotyku i pocałunków. Przestał się powstrzymywać przed pieszczotami. Coraz zachłanniej całował jej dekolt aż dotarł do piersi, którym poświecił zdecydowanie więcej uwagi. Z minuty na minutę, robiło jej się coraz goręcej. Nie pierwszy raz tego wieczoru, wymsknęło jej się ciche westchnienie. Wplotła swoje palce w jego włosy, coraz bardziej pochłonięta tym co się dzieje. To było jak sen, ale znacznie przyjemniejszy. Czując jego ręce błądzące po jej ciele, powoli traciła zdrowy rozsądek. W zasadzie, straciła go już dawno temu. Jego rozpięta koszula, leżała na podłodze a ona sama, teraz dobierała się do jego spodni. Może robiła to niezdarnie, ale wciąż drżały jej ręce. Właśnie wtedy znów czule ją pocałował. Nie odrywając od niej wzroku, kciukiem dotknął jej rozchylonych warg i cicho szepnął. – Muszę Ci coś.. Muszę Ci powiedzieć, że.. – nagle rozległ się dzwonek telefonu. Jego telefonu, który zostawił w kurtce wiszącej przy drzwiach. Zacisnął powieki, przeklinając się w myślach, że nie wyłączył tego cholernego dźwięku. – Chcę Ci powiedzieć.. – kontynuował i znowu przerwał mu dzwoniący telefon. – Cholera jasna.. – odsunął się od niej. – Przepraszam.. powinienem go wyłączyć..

- Powinieneś.. – pokręciła głową, zsuwając się z blatu.

- Poczekaj.. – wyszeptał raz jeszcze w jej wargi, które pocałował i podszedł do kurtki, z której wyciągnął telefon. Już miał go wyłączyć ale zobaczył kto dzwoni i spojrzał na Elkę. – Nasze matki to chyba strażnicy przyzwoitości.. – pokręcił głową.

- No to ja Ci radzę żebyś odebrał.. – spojrzała na niego. - Jeszcze gotowa tu przyjść tak jak moja.. – zaśmiała się, wkładając szlafrok.

- Raczej to niemożliwe. Sam odwiozłem ją na pociąg. – uśmiechnął się, spoglądając na nią zawiedzionym wzrokiem. Żałował, że się ubrała. Dziś też, nie dane im było się sobą długo nacieszyć. – Tak słucham? – odebrał w końcu, odprowadzając ją wzrokiem do pokoju. – Halo? Mamo nic nie rozumiem.. możesz powtórzyć? – zmarszczył czoło, zbierając z podłogi swoją koszulę. Słuchając Ewy, zastygł w miejscu, w którym stał. Może trwało to 5 minut, może dłużej.. Gdy wysłuchał jej do końca, oparł się o szafkę na buty. Wtedy też zobaczył Elkę, która wyszła z łazienki, ubrana w koszulkę i spodnie. Widząc jego minę, czuła, że coś jest nie tak. Nie wiedziała co, ale nie wyglądało to dobrze. Tomasz był blady. Kiwał głową, trzymając telefon przy uchu. W drugiej ręce, trzymał swoją pogniecioną koszulę. – Przyjadę jak najszybciej. Do zobaczenia. – mruknął, rozłączając się i w końcu spojrzał na Elkę. Przez chwilę nie wiedział co ma powiedzieć.

- Tomek? – podeszła do niego. – Co się dzieje? Ej.. – dotknęła jego bladego policzka, coraz bardziej przestraszona jego miną.

- Mój ojciec dostał wylewu.. – popatrzył na nią, zaciskając wargi. – Moja mama właśnie dojechała z dworca pod dom, gdy zabierali go karetką.. Igor zadzwonił o pogotowie, bo ojciec źle się poczuł..

- O mój Boże.. – Elka usiadła zaraz przy nim. – Wiadomo co z nim?

- Zabrali go na intensywną terapię.. – popatrzył na nią - Mama dzwoniła ze szpitala.. Muszę jechać do Szczecina.. Nie mogą być teraz sami.. Igor jest roztrzęsiony, Mama ma słabe serce.. Muszę im jakoś pomóc.. – westchnął, przytulając się do niej. – Przepraszam.. teraz ja zepsułem nam wieczór..

- Nie wygłupiaj się.. Bardzo dobrze, że odebrałeś ten telefon. Nie wybaczyłbyś sobie nigdy, gdyby coś się stało a Ty byś.. Ja bym sobie tego nie darowała. – popatrzyła na niego z czułością. – Jedź na ile potrzebujesz.. Teraz rodzina jest najważniejsza. – ścisnęła jego rękę. – Na pewno wszystko będzie dobrze, nie martw się. – szepnęła.

- Dziękuję.. – odparł smutny. – Dobrze, że jesteś..

- Jestem. – uśmiechnęła się. – A Tak w ogóle.. Kim jest Igor?

- Moim młodszym bratem. – zaśmiał się, spoglądając na nią. – Nie było okazji, żebym Ci opowiedział.. ale nadrobimy to jak wrócę. – uśmiechnął się delikatnie. – Będziesz trochę za mną tęsknić?

- Ani trochę. – uszczypnęła go w nos. – Zbieraj się.. Każda godzina jest teraz bardzo cenna, zwłaszcza dla Twojego ojca.

- Wiem. – odparł, wstając z szafki. Ubrał się w swoją koszulę i założył kurtkę. Wszedł do pokoju, pakując swój komputer do torby, którą zarzucił na ramię. – Przepraszam Cię raz jeszcze.. Inaczej wyobrażałem sobie ten wieczór..

- Przestań pleść.. – pokręciła głową. – Zadzwoń tylko jak dojedziesz okej? Pod wpływem emocji, czasami ciężko jest prowadzić samochód.. Nie chcę, żeby coś Ci się stało. – spojrzała na niego, odprowadzając go do drzwi.

- Nie bój się o mnie. – dotknął jej policzka. – Po tym wszystkim.. odbijemy sobie. – uśmiechnął się, podchodząc do niej bardzo blisko. – Możemy zaszyć się w domku na wsi i nie wychodzić z łóżka przez tydzień. – wyszeptał w jej wargi, czule całując na pożegnanie.. – Daj mi znać co z konkursem..

- Dam na pewno. Jak wygram to wypijemy to wino które kupiłeś. – popatrzyła na niego, stając w drzwiach, gdy wychodził. – Tomek..

- Tak? – odwrócił się jeszcze, spoglądając na nią.

- Co mi chciałeś powiedzieć, zanim zadzwonił telefon? – zapytała zaciekawiona, opierając skroń o otwarte drzwi.

- Powiem jak wrócę. – uśmiechnął się.

Kochani :*
No to po 16 długich dniach, macie nową część. Oczywiście, pewnie mnie znowu ukamienujecie za to, że nie doszło do tego, na co wszyscy tu czekacie.. ale wiecie, ze jestem okropnym małpiszonem :D