18. Tomasz..

Dość mocne pukanie do drzwi, wyrwało Elkę ze świata własnych myśli. Ledwie co opadła na łóżko pozbawiona energii do życia, a już musiała wstać by zobaczyć kto się tak dobija. Nikogo się nie spodziewała, chyba, że ten kretyn postanowił dalej dręczyć ją swoją obecnością. Odsunęła łańcuch blokujący, po czym z całą siłą otworzyła drzwi, by zastygnąć jak słup soli. Na pierwszym planie zobaczyła ogromny bukiet czerwonych róż, a dopiero po chwili całkiem obcego jej człowieka. Kurier wręczył jej kwiaty i gdy tylko pokwitowała odbiór, ulotnił się jak poranna mgła.

Kogo do cholery było stać na taki gest? – zapytała sama siebie w myślach, niezdarnie zamykając za sobą drzwi poprzez pchnięcie ich nogą. Już nie pamiętała, kiedy dostała jakieś kwiaty. Ostatnio otrzymany goździk od Wojtka, nie mieścił się w tym rankingu. Mało jaki bukiet mógł konkurować z tym, który właśnie trzymała w dłoniach. Na chwilę odłożyła kwiaty na stół, szukając po szafkach odpowiedniego flakonu. Gdy już udało się znaleźć wystarczająco duże naczynie, które utrzyma taki gabaryt, bukiet stanął na honorowym miejscu. Wtedy też odnalazła bilecik w gąszczu liści.

„Tego weekendu nie zapomnisz do końca życia” – brzmiało przesłanie.

Wraz z drobną złotą karteczką w dłoni, usiadła przy stole spoglądając na róże. Pierwszy raz tego wieczoru się uśmiechnęła. Nie przypuszczała, że właśnie dzięki niemu. Wojtek i jego szaleństwa – pomyślała stukając prostokątnym bilecikiem o blat. Przez chwilę znowu poczuła, że komuś na niej zależy. Czy to był dobry pomysł wchodzić drugi raz do tej samej rzeki? On ewidentnie tego chciał, a ona?

Dała na wstrzymanie. Dość miała na dziś dywagacji i rozmyślań. To nie miało najmniejszego sensu. Co ma być to będzie. Planowanie czegokolwiek z Wojtkiem było absurdem. Z nim nigdy nie mogła być pewna niczego.

Nadmiar emocji szybko nakierował jej drogę do łóżka. Musiała się wyspać. Najlepiej to na zapas, chociaż wiedziała, że to nie realne. Jeszcze leżąc w łóżku, zastanawiała się jak to jutro będzie. Przerażała ją obecność Tomasza za plecami. Nie miała ochoty go oglądać, a tym bardziej z nim pracować. Na szczęście nie mieli na jutro nic zaplanowane i można było ograniczyć ze sobą kontakt do absolutnego minimum.

Rankiem wcale nie mogła się obudzić. Ledwo zmusiła się do wstania i pójścia do łazienki. Jeszcze większym wysiłkiem było ubrać się i wyglądać jak człowiek. Myślała, że jak minie noc, to zapomni o całym zajściu z Tomaszem. Niestety wcale tak nie było. Im bliżej była redakcji, tym bardziej obawiała się konfrontacji z nim twarzą w twarz. To było dość głupie, bo przecież tak na dobrą sprawę nic się między nimi nie wydarzyło. Niby nic, a jednak coś. Właśnie to „coś” zagęszczało atmosferę.

Gdy dotarła do redakcji, poza Patrykiem nie było nikogo więcej. Trochę się zdziwiła, że nawet Moniki nie widziała na recepcji. Siadła przy swoim biurku, zaczynając pracę od ogarnięcia korespondencji. Była dopiero 9, ale już wiedziała, że ten cholerny dzień będzie się ciągnął w nieskończoność. Tak było w każdy czwartek. Ten również taki się zapowiadał. Nie głupi wymyślił, że czwartek i poniedziałek to najgorsze dni w tygodniu.

Odpisując na kolejny list od czytelniczki, ukradkiem zerknęła na Tomasza, który właśnie pojawił się wraz z Krzyśkiem. Odruchowo sięgnęła po butelkę z wodą, opróżniając jej zawartość. Kiedy tylko podszedł do swojego biurka wypakować obiektywy, Elka wpatrzona w monitor nawet nie zareagowała. Potraktowała go niczym powietrze. Nawet się nie przywitała. On też nie kwapił się do tego by zaczynać rozmowę. Jej wczorajsze zachowanie dało mu wyraźnie do zrozumienia, że nie ma ochoty z nim gadać. Może tak było nawet lepiej. Stąpali po bardzo cienkim lodzie i kolejna rozmowa, mogła skończyć się gorzej, niż tylko wywaleniem za drzwi.

Jedni nazwaliby to przeznaczeniem, inni powiedzieliby, że los jest złośliwy. Tylko oni potrafili siedzieć tyle czasu w jednym miejscu i akurat wstać w tym samym momencie, odwracając się do siebie. Wymownie spojrzeli sobie w oczy. Trwało to raptem kilka sekund, ale nawet to wystarczyło, by poczuli się zmieszani. Bez słowa jedno wyminęło drugie, by po chwili oboje znaleźli się w kuchni dokładnie w tym samym celu. Potrzebowali kawy.

Elka nie chcąc włazić mu w paradę, stanęła z boku. Nawet na niego nie patrzyła, tylko nerwowo drapała się po nadgarstku. Tomasz przygotowując aromatyczny napój, nieśmiało zerknął w jej kierunku. Zaczepianie jej w tym stanie groziło wybuchem z katastrofalnym skutkiem. Tak właśnie złościła się Elka Kowalik. Bezgłośnie, ale do czasu. W końcu zawsze wybuchała i wtedy nie było już odwrotu.

Parę minut później została sama w kuchni. Wychodząc, Tomasz musnął lekko jej ramię swoim własnym, roztaczając za sobą zapach świeżo przygotowanej kawy. Gdy tylko odwróciła się w stronę ekspresu, mocno się zdziwiła. Tuż obok czarnej maszyny stał jej kolorowy kubek, a w nim gotowa już gorąca kawa. Chociaż wciąż była na niego wściekła, to ten drobny niewymuszony gest, wywołał uśmiech na jej twarzy.

Chwilę odczekała, po czym wróciła na swoje miejsce.

– Uważasz, że ta kawa coś zmieni? – mruknęła z przekąsem.

– A nie lepiej powiedzieć po prostu dziękuję? – zerknął w jej stronę.

– Nie prosiłam, to nie dziękuję – rozsiadła się wygodniej na krześle.

– Nie musiałaś jej brać w takim razie – odparł złośliwie.

– Skoro już zrobiłeś to miała się zmarnować? – zapytała dość logicznie.

– Zawsze jesteś taka wredna? – zmarszczył czoło słysząc co mówi.

– Nie. Dziś jest Twój szczęśliwy dzień – zakpiła odstawiając kubek.

– Chyba lepiej było jak nic nie mówiłaś – mruknął poirytowany.

– Trzeba było mnie nie zaczepiać to bym była cicho – odparła poważniejąc.

– Masz rację. To był błąd – zacisnął dłoń na swoim kubku.

– Nie tylko to było błędem – po chwili wstała od stołu biorąc ze sobą teczkę.

Gdy to usłyszał, jeszcze mocniej ścisnął kubek. Teraz on się wkurzył. Chyba pierwszy raz Elka Kowalik zirytowała go do tego stopnia, że miał ochotę walnąć pięścią w biurko. Próba zawarcia rozejmu odbiła się czkawką. Po tym co usłyszał, nie miał ochoty ani jej słuchać, ani na nią patrzeć. Zabrał swoje rzeczy i na resztę popołudnia zabunkrował się w ciemni. Potrzebował odrobiny samotności i wyciszenia.

Siedzącą na półpiętrze Elkę, w pewnej chwili dopadła refleksja. Chyba przegięłam – pomyślała opierając skroń o zimną lamperię. Przecież w ogóle nie musiała zaczynać tej durnej pyskówki. Mogła milczeć. Wziąć tę cholerną kawę i wypić w ciszy. Cieszyć się tym drobnym gestem przyjaźni jaki jej okazał. To nie. Musiała warczeć jak wściekły pies. Jak zwykle nie mogła powstrzymać się od zbędnego komentarza. Zamiast chcieć pokoju, jeszcze bardziej ich ze sobą skłóciła. Elka jesteś mistrzem dyplomacji – skarciła się któryś raz z rzędu, wstając ze schodów.

Nie mogła się tu ukrywać w nieskończoność.

Zanim dotarła do swojego biurka, rozpatrywała kilka scenariuszy. Jeden z nich zakładał, że może powinna przeprosić Tomasza. W końcu ten pajac nic jej nie zrobił. Kawę jej zrobił, a ona zrobiła z tego aferę. Coraz bardziej przekonana do tego pomysłu, ostatecznie zrezygnowała widząc jego puste biurko. To chyba był znak.

Telefon Tomasza dzwonił już drugi raz, gdy ten usiłował zatrzasnąć drzwi od ciemni. Dopiero gdy opuścił budynek redakcji, sięgnął po aparat oddzwaniając do matki. Rzadko do niego dzwoniła. W porównaniu do jego młodszego brata, jemu dała sporo luzu i zaufania. Stanął na chwilę, przytrzymując telefon ramieniem do policzka kiedy otwierał drzwi. Kątem oka zauważył wychodzącą Elkę, która tylko przemknęła do auta, lada moment odjeżdżając z parkingu. Wtedy też wrócił na ziemię.

– Powtórz mamo bo coś nie zrozumiałem. Jaka paczka? – zapytał siadając.

– Odświeżamy dom i ogarniamy starocie. Nie będę Cię tu ściągać, żebyś przeglądał z nami to wszystko więc zapakowałam w karton i wysłałam trochę Twoich papierów. Dziś powinieneś dostać przesyłkę. Nie wiem co z tym zrobić, czy wyrzucić czy nie. Sam zdecydujesz – odparła siedząc nad kolejnymi pudłami.

– Jak znajdę trochę czasu to zobaczę. Szczerze mówiąc nie pamiętam co ja tam mogę mieć i czy cokolwiek jest mi potrzebne – zaśmiał się pod nosem.

– No dlatego tego nie ruszam. Będziesz mieć czas to przejrzysz – westchnęła ciężko.

– Dobrze się czujesz? – zapytał zaniepokojony słysząc zmęczony głos matki.

– Dobrze. Skąd to pytanie? – zdziwiła się.

– Masz trochę dziwny głos – odrobinę się uśmiechnął.

– Jakbyś zobaczył ten bajzel nad którym właśnie siedzę to byś się załamał.. Nie tylko miałbyś dziwny głos. Odebrałoby Ci mowę – roześmiała się spoglądając na stare fotografie Tomka z ojcem. – Kiedy do nas przyjedziesz? Ja wiem, wiem. Masz kupę pracy i nie masz czasu na podróże.. Ale wiesz, jakby Ci się bardzo nudziło to ja chętnie upiekę szarlotkę i zjemy pół blachy przez całą noc.

– Twojej szarlotki nie odmówię. A jak mi jeszcze powiesz, że ulepisz pierogi to mogę przyjechać nawet jutro – roześmiał się całkowicie.

– Zastanowię się.. – odparła roześmiana od ucha do ucha.

Jakiś czas później, odebrawszy paczkę z urzędu pocztowego, Tomasz wrócił do domu, kładąc spory pakunek koło łóżka. Właściwie kiedy wrócił za pierwszym razem do mieszkania i przeglądał zawartość skrzynki pocztowej znajdując awizo, wycieczkę na pocztę chciał odłożyć na jutro lub poniedziałek. Rozsądek podpowiedział, żeby zrobił to jeszcze dziś, bo istnieje duże prawdopodobieństwo, że jeszcze o tym zapomni.

Późnym wieczorem, popijając ciemne piwo, rozsiadł się wygodnie na materacu, biorąc za przeglądanie swoich rzeczy. Zapiski ze studiów, reportaże z wyjazdów, stare testy. To wszystko lądowało na odpowiednich stosikach. Na samym dnie pudła, w granatowym skórzanym albumie, znalazł wspomnienia z liceum. Szkolne wycieczki, biwaki, studniówka. Nie mógł uwierzyć, że to już 15 lat. Z większością ludzi stracił kontakt po maturze, niektórych spotkał na przestrzeni lat, czasami rozmawiając nieco dłużej. Kolejne zapełnione strony albumu przypomniały mu, co miał ważnego w życiu.

Na jednej z fotografii było ich pięcioro. On, Emilia, Aneta, Paweł i Marcin. Paczka przyjaciół. To był pokręcony układ, ale co by nie było, jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Aneta z Marcinem mimo iż bardzo się lubili, wiecznie prowadzili wojnę o poglądy. Paweł zwykle rozwiązywał konflikt między nimi, a Emilia wpatrzona w niego jak w najpiękniejszy obraz, zawsze przytakiwała.

On sam zwykle nie mieszał się w te słowne przepychanki. W całym tym zamieszaniu nikt nie zwrócił uwagi, że skrycie kochał się w Emilii, która kompletnie tego nie widziała. Dla niej odkąd poznała Pawła, liczył się tylko on. Radecki to, Radecki tamto. Od zawsze był typem z cyklu „jestem zajebisty, co to nie ja”. Nie przeszkadzał mu nawet ten cholerny aparat na zębach, który założył w klasie maturalnej. Nawet wtedy dziewczyny coś w nim widziały. Mimo to, że Paweł odebrał mu uwagę dziewczyny w której się kochał, zawsze go lubił. Byli jakby swoim przeciwieństwem, a wiadomo, że przeciwieństwa się przyciągają. Kiedy Tomasz się uczył, Paweł się bawił. Marcin w tym wszystkim był tak po środku. Najczęściej ratował Pawła z opresji.

Po maturze obiecali sobie, że utrzymają kontakt, jednak życie zweryfikowało ich plany. Emilia wyjechała z rodzicami do USA, gdzie zaczęła naukę na tamtejszej uczelni. Marcin i Aneta wyjechali na studia do Krakowa, a Paweł wylądował w Warszawie na wydziale prawa. Tylko on został w Szczecinie. Poszedł na geografię, nie bardzo wiedząc co chce w życiu robić. Od zawsze lubił fotografować. Miał do tego dryg. Studia na wydziale Nauk o Ziemi, dawały mu drzwi otwarte na świat. Zaczął podróżować i zwiedzać. Wtedy też poznał Nadię i..

Zamknął album odkładając go na szafkę. Pewnych wspomnień nie chciał rozgrzebywać. Niech będą trupami przeszłości. Tak było najlepiej. Dopił resztki piwa, a wyrzucając butelkę przysiadł na szerokim parapecie, zerkając na ciemną ulicę.

Przez chwilę zastanowił się co robi pozostała czwórka z paczki przyjaciół.

Poranek zastał Elkę w kompletnym bałaganie. Zasnęła dość późno, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Jak zwykle uciekła w pracę i tym sposobem po otwarciu powiek, zobaczyła otwarty laptop. Potrzebowała jeszcze kilku minut, żeby w ogóle wstać. Nabrała tempa, gdy uświadomiła sobie, że jest piątek, idzie do pracy, dziś wyjeżdża, a nie jest nawet spakowana. Ekspresowy przegląd szafy o 7 rano to był kiepski pomysł.

Kiedy ja ostatnio jechałam gdzieś z facetem? – gadała sama do siebie, patrząc na stertę ubrań leżącą na nie posłanym łóżku. Skup się Elka – mruknęła pod nosem rozdzielając rzeczy na kupki. Ostatecznie do torby podróżnej trafiły trzy bluzki, spodnie, bielizna na zmianę, koszulka do spania. Ta ostatnia nie była zwyczajna. Należała do kategorii 18+. Pakując ją do osobnej przegrody, kolejny raz stwierdziła, że upadła na głowę.

Tuż przed 10, z torbą na kolanach, Elka jechała do pracy. Ciepłe promienie słońca wdzierające się przez okna tramwaju, jeszcze bardziej podgrzewały temperaturę.

Przyjemnie podróżowało się nie stojąc w korkach. Warszawa z perspektywy pasażera miała inny urok. Lubiła to miasto. Zarówno nowoczesne centrum jak i stare Żoliborskie kamienice. Nigdy nie rozumiała tych ludzi, którzy ledwie mieli wolne, natychmiast uciekali poza miasto. Może to z racji zawodu, miała takie, a nie inne podejście. Nie była zamknięta w szklanym wieżowcu, ubrana w sztywny granatowy uniform, zmuszona odbierać korporacyjne telefony. Może wtedy też uciekałaby z dala od stolicy, zamykała się w głuszy, a jedynym dźwiękiem otoczenia byłby świergot ptaków. Wystarczyło pół godziny refleksji jadąc publicznym transportem, żeby docenić jak kocha swój zawód. Kiedy wysiadła, założyła okulary przeciwsłoneczne i pełna energii pognała w stronę redakcji. To będzie fajny dzień – postanowiła.

W „Co tam?” było urwanie głowy. Na wejściu Monika oznajmiła jej, że padły serwery i nic nie działa, a Bajtek od rana próbuje ratować sytuacje. Gdyby nie wkurwiona Dorota, niemal każdy w redakcji byłby zadowolony z takiego obrotu sprawy. Serwery nie działają, Internet padł, nie da się pracować. Łapacka skutecznie próbowała obrzydzić wszystkim zaistniałą sytuację, wrzeszcząc na cztery strony świata.

Aby do 15 – zerknęła na stalowy zegar wiszący nad biurkiem Maleny.

Elka zdziwiona nieobecnością Tomasza, zastanawiała się, gdzie go wcięło. Była prawie 13, a jego nadal nie było. Czyżby tak chronicznie jej unikał? To było wielce prawdopodobne, po tym jak niemal wykrzyczała mu, że ich znajomość to błąd. Nie powiedziała tego wprost, ale nie był głupi, żeby tego nie zrozumieć. A z resztą.. Co on ją obchodził? Przecież miała wybić go sobie z głowy. Nie był wart zaprzątania jej myśli.

Gdziekolwiek teraz był, to była jego prywatna sprawa.

– Elka! – usłyszała wyrywające ją z zamyślenia słowa Mikołaja – Słuchaj.. Co Ty robisz w weekend? – przysiadł nagle na krześle Tomasza, przysuwając się do niej.

– A co? – odwróciła się podgryzając swój ołówek.

– A tak sobie pomyślałem, że może zaliczylibyśmy parę klubów w sobotę? – zapytał.

– A od kiedy Ty nie masz z kim iść do klubu? – spojrzała się na niego zdziwiona.

– Znaczy się no wiesz.. Mam, ale nie w tym sensie w jakim bym chciał. Sama rozumiesz o co chodzi – roześmiał się nieco zmieszany, co zdarzało się rzadko.

– Rozumiem.. – uśmiechnęła się – jakbyś mnie zapytał jeszcze przedwczoraj..

– Czyżby pojawił się ktoś o kim nie wiem? – przysunął się jeszcze bliżej.

– Nie Twoja sprawa.. – dźgnęła go ołówkiem po nosie roześmiana.

– Czyli randka.. – pokiwał głową po czym wstał i wrócił na swoje miejsce.

Tymczasem uprzedzając Dorotę o swoich planach, Tomasz pojechał po Sylwię do jej mieszkania, a stamtąd oboje udali się na lotnisko Chopina. Przed odlotem spędzili ze sobą jeszcze krótką chwilę na rozmowie. Opuścił terminal wraz ze startem jej samolotu.

Kiedy przyjechał do redakcji, sytuacja była już opanowana. Planował posiedzieć do późna i nadrobić zaległości. Do windy wraz z nim wszedł odziany w skórę, kompletnie obcy mu facet. Normalnie nie zwróciłby na to uwagi, ale jeśli gość w jego wieku, może nieco młodszy trzyma lizaka w ustach, to jest to niecodzienny widok. Powstrzymując uśmiech, wysiadł z windy i skierował się od razu do swojego biurka.

Niespełna minutę później pojawił się chłopak z windy, wypytując każdego o Elkę. Tomasz z Mikołajem, dość szybko pozbyli się natręta, który jednak zostawił swój numer telefonu, prosząc o przekazanie go do rąk własnych.

W czasie gdy tajemniczy koleś poszukiwał Elki w redakcji, ta właśnie jechała w towarzystwie swojego byłego chłopaka. Było całkiem zabawnie, poczuć się znów jakby miała się 20 lat. Krzyczeć przez otwarty szyberdach, czuć wiatr we włosach i nie myśleć o żadnych nieuczciwych facetach! Była tylko ona, Wojtek i las. Nieco się zdziwiła, gdy odebrała wiadomość od Gośki, że szukał jej w redakcji jakiś gość jakby urwał się ze zjazdu motocyklistów. Podobno mechanik samochodowy. Nikogo takiego nie znała i nawet nie miała pojęcia, skąd on może ją znać. Już miała wyłączyć telefon, żeby nikt jej więcej nie ścigał jednak postanowiła zadzwonić pod wskazany numer.

Po tym co usłyszała przez telefon, niemal od razu zadzwoniła do siostry. Tylko ona mogła jej wyjaśnić, co chce od niej pan mechanik, który jakimś cudem jest z nią na ty, a mało tego nie rozróżnia głosu przez telefon. Dla niej logicznym było, że szuka Natalii bo tylko ona ostatnio była w warsztacie, więc czemu do cholery przylazł do redakcji szukać Elki Kowalik? Natalia obiecała, że sama to załatwi. Tylko pytanie co?

Na dziś miała dość dziwnych sytuacji, a to był dopiero początek. Pięć minut po jej telefonie, zaczęła ich ścigać policja. Wyjechali z jednej z bocznych dróżek, gdy Wojtek jechał szybciej niż powinien. Co gorsza, on nie miał zamiaru się zatrzymać. Tylko tego jej brakowało. Być uciekinierem. Zabawa zabawą, ale jeśli mają przez to spędzić weekend na komisariacie, to ona dziękuję i dalej nie jedzie. Gdyby wiedziała, że jadą na nieważnych papierach, nigdy by się na to nie zgodziła. Wojtek zaczął zapewniać ją, że dokumenty są ważne, tylko czegoś tam brakuje, a on nie chce tracić weekendu na zbędne wyjaśnienia. Wciąż nie przekonana do tego pomysłu, złamała się po pytaniu gdzie podziała się ta szalona dziewczyna, która łaziła z nim po dachach. Szaleństwo i spontan, wariat i Singielka, czy można było o bardziej doborowe towarzystwo?

W połowie drogi, która prowadziła do Mikołajek, Wojtek zboczył z trasy, po raz kolejny robiąc zamieszanie. Przecież mieli jechać na Mazury.. Z każdym następnym kilometrem, Elka obawiała się najgorszego. Jak się później okazało, Mazury to był tylko podstęp. Celem ich podróży był oddalony od cywilizacji, położony w samym sercu lasu, klimatyczny hotel. Kiedy dotarli na miejsce, Elka zsunęła okulary na nos, rozglądając się dookoła. Ogród wokół budynku był bajeczny. Całe to miejsce było oderwane od rzeczywistości. Absolutnie nie pasowało do Wojtka i jego pomysłów.

Gdy Wojtek udał się do recepcji, ona w tym czasie rozglądała się nie wiedząc na co ma patrzeć. Wszystko jak dotąd było idealne i nagle prysła bańka mydlana.

– Jest Pani pewna? Jak wcześniej dzwoniłem to było pełno pokoi.. – popatrzył na recepcjonistkę, a potem na Elkę i znów na kobietę, która nie mogła mu pomóc.

– Ale robił Pan rezerwację? – spytała raz jeszcze. Był weekend i komplet gości. Oczywiście mógł temu zapobiec i przewidzieć, że tak będzie, ale Wojtek nigdy nie był dobry w te klocki. Analiza konsekwencji to była jego słaba strona.

– Wie Pani co.. Ja mam taką prośbę do Pani jakby mogła Pani raz jeszcze spojrzeć czy nie ma czegoś wolnego. Ja nie wierzę. Ja po prostu nie wierzę, że w całym hotelu nie znajdzie się chociaż jeden mały pokój – prosił dalej.

– Mamy jedynie apartament królewski.. – oznajmiła.

– Bardzo proszę. Bierzemy królewski! – klasnął w dłonie.

– Wojtek daj spokój. Znajdziemy coś innego – Elka spojrzała na niego.

– Jak szaleć to szaleć. Proszę bardzo – podał kobiecie kartę kredytową, w zamian otrzymując klucze do pałacyku na końcu ogrodu. – Dla mojej królowej wszystko – zaśmiał się szczypiąc Elkę w pupę, przez co zaczęła przed nim uciekać.

Nareszcie – pomyślała wychodząc z wanny. Tego jej było potrzeba. Odświeżyć się, przebrać w seksowną bieliznę i delektować się szampanem, który wraz z Wojtkiem czekał na nią na balkonie. Poddała się chwili. Odwzajemniając liczne pocałunki Wojtka, wylądowali na łóżku, gotowi szaleć na całego. Kiedy mężczyzna był bliski zerwania z Elki satynowej halki, rozległo się intensywne pukanie do drzwi, poprzedzające wkroczenie kierownika hotelu i recepcjonistki. To momentalnie ostudziło ich zamiary. Czy jeszcze mogło ją coś zaskoczyć? Najwyraźniej tak.

Karta bez pokrycia czyli koszmar przygodnych kochanków. Elka będąc zaproszoną na romantyczny wyjazd, nie sądziła, że będzie musiała za niego zapłacić. Po tym jak uregulowała rachunek, który był równowartością połowy jej pensji, wróciła do pokoju.

– Ja Cię bardzo przepraszam. Ja Ci to wszystko oddam – zaczął się tłumaczyć.

– Co Ty nie powiesz.. – spojrzała na niego chowając portfel do torby.

– Ja nie wiem jak się stało – zaczął chodzić po pokoju.

– Ale że co? Nie wiesz jak to się stało, że nie masz pieniędzy na koncie? – spojrzała na niego opierając się o białą komodę, biorąc jabłko z porcelanowej patery.

– To wszystko wina tej żmii.. – odparł biorąc piwo z barku.

– Jakiej żmii? – ugryzła kawałek jabłka.

– Mojej żony – odparł bez ogródek, powodując u Elki atak kaszlu.

– Chyba byłej żony.. – zmarszczyła czoło próbując złapać oddech.

– No właśnie.. Tak jakby nie jesteśmy jeszcze po rozwodzie – mruknął skwaszony.

– Słucham?? Kurr.. Czy Ty na głowę upadłeś?! – podniosła głos opadając na kanapę.

– No ale to już tylko formalność. Jej nic nie interesowało poza moimi pieniędzmi. Tylko kasa, kasa, kasa, kasa. W trzech firmach naraz robiłem, a jej było ciągle mało. Ona mnie wykończyła. Tylko praca, dom, praca, dom. Zero zabawy, zero życia.. Nie to co z Tobą. Pamiętasz nasz wyjazd do Zakopanego? – uśmiechnął się do niej czarująco.

– Proszę Cię Wojtek. To było 13 lat temu – pokręciła głową dotykając jego policzka.

Gdyby dostali więcej czasu, może nawet dała by się jakoś przeprosić za tę dziwną sytuację. Za żonę, która okazuje się nie jest byłą, a obecną i za jego totalnie dziecinne podejście do życia. Ponowne pukanie do drzwi zaprzepaściło tę szansę. Cała sytuacja trwała niecałe pięć minut. W tym czasie Wojtek został wyprowadzony przez funkcjonariusza policji na przesłuchanie, a jego samochód odholowano na parking policyjny. Gdy policjant zamknął za nimi drzwi, Elka opadła ponownie na kanapę.

– No to sobie zaszalałam.. – popatrzyła przed siebie na pusty pokój. W pewnym wieku spontaniczność powinno się karać grzywną albo więzieniem – pomyślała pakując swoje rzeczy, kiedy tylko ubrała się do wyjścia. Nie mogła tu zostać. Nawet nie miała zamiaru. Już chciała wychodzić z pokoju, gdy przypomniała sobie o rzeczach Wojtka i sięgnęła po jego torbę. W pośpiechu zrobiła to tak niefortunnie, że jej zawartość rozsypała się po dywanie. Truskawkowe? Bananowe? Kokosowe? Jezu.. – wywróciła oczami, wrzucając jak oparzona kolejne kartoniki prezerwatyw do jego torby.

Wiedziała, że na długo zapamięta ten widok.

Parę minut później, czekając na bardzo sympatyczną panią recepcjonistkę, marzyła jak najszybciej się stąd wymeldować i nie zajmować już tego pokoju. Tym samym chciała odebrać swoje pieniądze, co okazało się nie możliwe. Kobieta zasugerowała, że równie dobrze może zostać, bo pokój jest już opłacony do jutra do 12.

Świetnie. Po prostu kapitalnie – odparła na propozycję. Jakoś nie miała ochoty zostać tu sama na noc. Przecież do cholery nie tak miał wyglądać idealny weekend Singielki – mruczała pod nosem idąc ścieżką przez las. Najprawdopodobniej jej były właśnie był przesłuchiwany w sprawie nielegalnych dokumentów i szybkiej jazdy, a ona zamiast tarzać się z nim w pościeli, szła przed siebie szukając jakiegoś przystanku, by wydostać się z tej dziury. Czy to miejsce miało w ogóle jakąś nazwę?

Jedno było pewne, koniec z szaleństwami na kolejne trzynaście lat.

Gdy po kilku bliskich spotkaniach z krzakami i kamieniami dotarła do miejsca, który okazał się być jedynym przystankiem w okolicy, doczytała, że ostatni autobus w stronę Warszawy, odjechał pół godziny temu. Bez siły i bez nadziei, opadła prosto na asfalt. Zanim zebrała myśli zaczęło się już ściemniać.

Chodząc dookoła i szukając odrobiny zasięgu, próbowała dodzwonić się do Natalii. Niestety, ta przepadła nie wiadomo gdzie. Nawet Robert nie wiedział gdzie jest, bo nie dotarła na umówioną lekcję walca. Zamiast tańca klasycznego, wybrała dziką dyskotekę. Od własnego narzeczonego wolała towarzystwo spoconych facetów, odzianych w skóry, cuchnących tytoniem i pijących hektolitry piwa. Wśród nich był mechanik, którego poznała gdy zawoziła samochód Elki do naprawy. Nowa znajomość kwitła w najlepsze, Natalia bawiła się świetnie, a jej starsza siostra zaczynała umierać ze strachu.

Kolejnym ratunkiem był Mikołaj. W końcu sam proponował Elce, żeby gdzieś razem wyskoczyli w weekend. Musiał mieć czas. Niestety koło ratunkowe numer dwa, okazało się dziurawe. Swoją rundkę po klubach zaczął już dziś. W tym stanie nie mógł jej pomóc. Życząc mu udanej zabawy, zaczęła już poważnie panikować.

Była godzina 21, zupełnie ciemno, a dookoła las i tylko dwie latarnie. No teraz już jedna, bo właśnie druga z nich zgasła na jej oczach. Niczym małe zwierzątko, skuliła się nie wiedząc co ma ze sobą zrobić. Jej telefon był na wyczerpaniu, a nie miała już kompletnie do kogo zadzwonić. Jeszcze dwa dni temu miałaby szansę, ale teraz nie mogła. Może to był przypadek, a może ściągnęła go myślami. Chwilę później to właśnie numer Tomasza zobaczyła na wyświetlaczu.

– Halo.. – odezwała się trochę ochrypnięta.

– Nie przeszkadzam? – odezwał się trochę niepewnie – tak wiem, nie chcesz mnie słuchać, gadać itd. ale mam szybką sprawę. Czy mogę wykorzystać Twoje zdjęcia z tej sesji ślubnej do prezentacji na portalu? Nie wiem, przerobię tę białą sukienkę na czerwoną jak nie masz czasu na sesję.. Tylko tyle chce wiedzieć.

– Tomasz.. – wymówiła jego imię pytająco, po chwili kontynuując.

Dumę czasami trzeba schować do kieszeni. Czasami też warto poprosić o pomoc osobę, od której już niczego dobrego się nie spodziewaliśmy. Może jednak warto wierzyć w ludzi. Życie i trudne sytuacje weryfikują wszystko. Zawodzą Ci, których jesteśmy pewni na sto procent, a tych których nie podejrzewamy o dobry gest, okazują się być naszymi przyjaciółmi.

Czas płynął tak wolno, że już straciła nadzieję. Telefon padł, a na zegarku nie mogła dostrzec, która jest godzina. Było cholernie późno, a Tomasz już powinien tu być. Na drodze nie było widać ani jednej malutkiej smugi światła. W pewnej chwili zaczęła myśleć, że zrezygnował. Sposób w jaki ostatnio go potraktowała.. Miał teraz idealną okazję, żeby się na niej zemścić i ją tu zostawić. Po chwili takich rozterek, nie zobaczyła nadjeżdżającego samochodu lecz postać idącą w jej kierunku.

– Tomasz?! – zerwała się z torby na której siedziała.

– O nic nie pytam – spojrzał na nią podchodząc bliżej – nie wiem jak się tu znalazłaś i co Ci strzeliło do głowy, ale mamy jeden mały problem – westchnął rozglądając się.

– Jaki problem? – spojrzała na niego – i w ogóle gdzie Twój samochód? – dopytała.

– Myślę że jakieś 500 metrów stąd, z podwójnie przebitą oponą – westchnął, nie wierząc w to co się dzieje. Elka od zawsze w jego życiu oznaczała kłopoty. Wiedział już o tym od dawna, ale żeby do tego stopnia?

– Chyba żartujesz – znowu usiadła drapiąc się po skroni.

– A wyglądam jakbym żartował? Niestety nie mam zapasowej, a i tak by to niewiele dało skoro szlag trafił dwa koła. Zadzwoniłem po pomoc, a Ci mili panowie z centrali oznajmili, że będą tu najwcześniej o 8 rano. Niestety nikogo nie mają w pobliżu, a tu jest szmat drogi. Kazali mi sobie poradzić do rana – spojrzał się na nią.

Widząc totalnie dobitą i na dodatek chyba nieco zmarzniętą Elkę, zdjął swoją kurtkę i nałożył jej na ramiona, po czym usiadł na drugiej torbie, czując, że gniecie jakieś pudełka. Chyba nie miał żadnego pomysłu jak ją pocieszyć. Sam nie wiedział co robić.

– Jestem wściekła na Ciebie, żeby nie było, ale w sumie jestem Ci ogromnie wdzięczna.. Umarłabym tu gdyby Cię nie było i poddaję się. Karma wraca. Możesz mnie zamordować. Zasłużyłam sobie – mruknęła pod nosem skruszona jak małe dziecko.

– To prawda.. – pokiwał głową.

– Dzięki.. Wcale nie pomagasz – westchnęła dobita.

– Nie mam zamiaru – odparł całkiem poważnie. – A wściekła jesteś bo? Przyjechałem Ci pomóc i teraz nie wiem jak wrócimy? Czy za to, że śmiałem zrobić Ci kawę? A może za te cholerne zdjęcia, które Dorota kazała mi zamienić – popatrzył przed siebie w czarną przestrzeń, po chwili zerkając na profil zdziwionej Elki.

– Dorota Ci kazała? – spojrzała na niego jakby ktoś dał jej w twarz.

– A co myślałaś? Że ja je zamieniłem? Proszę Cię.. – westchnął bezsilnie.

– Przecież były beznadziejne.. – popatrzyła na niego.

– Elka na litość Boską. Chyba mówiłem Ci z 50 razy, że te zdjęcia są bardzo dobre, że Ty jesteś piękna i że chciałem je wstawić, a Ty dalej swoje.. – pokręcił głową.

– Czemu mi nie powiedziałeś? – spuściła głowę czując się jak idiotka.

– Bo nie dałaś mi dojść do słowa. No i wywaliłaś mnie za drzwi, Ty impulsywna, zakręcona kobieto! – zaśmiał się wstając i biorąc torbę do ręki. – To co? Idziemy do samochodu i czekamy do rana czy zostajemy tutaj, pod nieczynną latarnią na opuszczonym przystanku? – popatrzył na nią oczekując decyzji.

– Jest jeszcze jedna opcja - mruknęła powoli wstając z torby.

– Jaka opcja? – zmarszczył czoło sięgając po drugi bagaż.

– Tylko się nie śmiej.. – odparła zażenowana. Wstydziła się o tym powiedzieć, bo potem chcąc nie chcąc, musiałaby mu opowiedzieć jak się tu znalazła.

– Jestem otwarty na propozycje. Słucham? – zerknął na jej lekko oświetloną twarz.

– Kawałek stąd jest hotel. Nie wiem jak daleko ale jakoś tu doszłam. W każdym razie mam tam wynajęty pokój, z którego notabene uciekłam i wylądowałam tutaj. Wiem jak to wygląda, ale błagam, o nic mnie nie pytaj. Jest szansa, że ten pokój jest wciąż wolny, ale może być też tak, że pocałujemy klamkę.. – popatrzyła na niego i jego zaciśnięte wargi. – Dobra. Teraz możesz się śmiać – westchnęła całkiem upokorzona.

– Dziewczyno.. – zawył przeciągle zarzucając torby na ramię. – Czy Ty zawsze musisz sobie tak komplikować życie? – pokręcił głową – prowadź. Chyba znajdzie się tam kawałek kanapy albo fotela. Ostatecznie może być dywan.

– Znajdzie się na pewno. To apartament królewski – zacisnęła wargi w lekkim pół uśmiechu widząc minę Tomasza, który zaczął się śmiać, nic z tego nie rozumiejąc.

– Masz apartament, a chciałaś spędzić noc w lesie? – ledwie zapytał.

– A Ty przypadkiem nie musisz być w domu dziś wieczorem? – zmieniła temat.

– Pytasz o Sylwię? – zmarszczył brwi – poleciała dziś do Mediolanu na weekend. Nie wie, że tu jestem i że.. No nie ważne – zamilkł już na ten temat i tak oboje w całkowitej ciszy szli dobre pół godziny, zanim dotarli do hotelu.

Przerażała ją konfrontacja z recepcjonistką. Przecież to było tak żałosne, że bardziej się nie da. Przyjechała tu z jednym niepoważnym gościem, który najpierw nie miał czym zapłacić za pokój, potem zabrała go policja gdzie spędzi najbliższą noc, a teraz wraca przed północą z całkiem innym mężczyzną. Jedynym pocieszeniem w tym bałaganie był sam Tomasz, który mimo chorej sytuacji, nie zadawał krępujących pytań.

Dziewczyna z obsługi hotelowej niemal od razu poznała uciekinierkę. Widząc jak stoi z jakimś mężczyzną, podeszła do nich natychmiast.

– Czy Pani wraca do nas na noc? – zapytała cicho i dyskretnie.

– Jeśli to jeszcze możliwe to tak.. – odparła oblewając się purpurą.

– Naturalnie, pokój jest do państwa dyspozycji do godziny 12 – uśmiechnęła się.

Elka wraz z Tomaszem i kluczami do apartamentu, była już kilka metrów od kobiety, gdy ta krzyknęła, że śniadanie jest w cenie. Już nie chciała dłużej być obiektem drwin. Gdy dotarli na miejsce, zapaliła wszędzie światła, po czym opadła na kanapę. Tomasz odłożył bagaże i zaczął rozglądać się po przestronnych pomieszczeniach.

– Ile Cię to.. – tylko tyle był w stanie z siebie wydusić będąc w niemałym szoku.

– Nawet nie pytaj.. – westchnęła zakrywając twarz.

– To będzie bardzo długa noc.. – spojrzał na nią. – I wiesz co? Chyba nie zapomnimy jej jeszcze dłużej – szepnął jej na ucho siadając z nią ramię w ramię.

***