22. "Zrywam tą umowę"

„Nie chcę doczekać takiego dnia, w którym Ciebie w nim zabraknie” – te słowa zapamiętał najbardziej z całej tej zakręconej nocy. Tomasz leżał na swoim łóżku, trzymając rękę na brzuchu i patrzył zamyślony w okna swojej sypialni. Z jednej strony cieszył się, że usłyszał od Elki coś takiego, że tak myślała, że tak czuła ale z drugiej, to zdecydowanie robiło zamieszanie w jego głowie. 

Obok jego łóżka na którym aktualnie leżał, stało kilka paczek z rzeczami, które dotychczas spakował jednak na moment zrobił sobie przerwę zostawiając drugie tyle. Dziś wprowadzał się do Sylwii, klamka zapadła. Czy był szczęśliwy? Chyba tak, w końcu ruszył dalej. Kolejny etap.. taka kolej rzeczy – pomyślał. Gdy usłyszał pukanie, podniósł się leniwie idąc otworzyć drzwi. Sylwia zawsze wpadała niczym huragan. Nie inaczej było tym razem..

- Spakowany już? – rozejrzała się widząc porozstawiane paczki z połową rzeczy na wierzchu. – Chyba muszę Ci pomóc. – roześmiała się odkładając torebkę na stół. – Zaczniemy od.. – spojrzała się jeszcze raz na stół, gdzie dostrzegła opakowany w srebrną folię pakunek z podpisem” Tomaszowi, Elka”, biorąc go do ręki i odwracając się do Tomasza. – Co to jest?

- Prezent.. – odparł opierając się o ścianę.

- To widzę ale .. czy my się na coś nie umawialiśmy? – spojrzała na niego odkładając paczkę.

- Umawialiśmy.. ale zrywam tą umowę. Tak być nie może. – spojrzał na nią stanowczo. – Dlaczego to ja mam Ci zawsze ulegać we wszystkim, zaczynając od doboru dodatków do mieszkania kończąc na doborze przyjaciół. Elka jest moją przyjaciółką a Ty moją dziewczyną. To są dwie skrajne sytuacje. Z nią robię inne rzeczy z Tobą inne rozumiesz? Nie możesz być zazdrosna o to, że czasem pogadam o tym, co Ciebie kompletnie nie interesuje czy spotkam się na kręglach.

- Ale.. – spojrzała na niego chcą odeprzeć argumenty ale tak naprawdę on miał rację. Problemem było to, że nie znała Elki osobiście. Widziała ją tylko raz czy dwa przelotnie i nie wiedziała czy rzeczywiście jest o co być zazdrosną i czy to ona biega za nim czy on za nią. Musiała sprawdzić to sama. – Ok.. niech będzie. Nie będę się wcinać w tą znajomość.

- Serio? – spojrzał na nią zdziwiony obrotem sytuacji, ale skoro postawił sprawę szczerzę, to może ją tym uspokoił w końcu. Przecież nie mógł podejrzewać, że kobieca przebiegłość nie zna granic.

Tymczasem w swoim mieszkaniu, popijając kawę, Elka pisała kolejny felieton podsumowujący ostatnie wydarzenia z jej życia. Porządek, spokój, opanowanie. Singielka rusza w świat, w którym nic nie może jej już zaskoczyć. Ani własne emocje, ani oczekiwania w stosunku do innych jednostek, które mają swoje życie, związki, rodzinę. Singielka od dziś skupia się na sobie. Odpuszcza nierealne cele i skupia się na przyjaźni, bo przecież bycie z kimś jest w porządku, bycie samemu jest w porządku. To po prostu są dwa różne porządki, tyle. Jedną z dobrych stron bycia singielką jest to, że ten na którego się czeka i tak się już zasadniczo porządnie spóźnia, więc nie ma co się denerwować. Mimo wszystko, że można myśleć inaczej, że bycie samemu nie jest złe to w dzisiejszym świecie nie da się być samemu, panuje regularny terror par. Pójście do kina czy restauracji, na koncert, wyjazd na wakacje samemu jest uznawane za kompletne zdziwaczenie a czemu? Nie wiem. Przecież to nie jest wyścig o drugą połówkę, bo nie chodzi o to żeby ciągle gonić, chodzi raczej o to żeby nie przegapić. 

Pisanie felietonów w domu, ostatnimi czasy to było najlepsze rozwiązanie zważywszy na to, co działo się w redakcji. Do grona pracowników dołączył nowy księgowy Andrzej Mazur. Facet z kosmosu. Zaprogramowany cyborg, który ma co do jednej setnej wyliczone absolutnie wszystko. Podejrzenia Mikołaja o to, że wyślą kogoś z zarządu do sporządzenia zmian w redakcji potwierdziły się i teraz trzeba było czekać czy portal zatonie czy będzie dryfować. Absolutna panika w „Co tam?” wywołana przez Dorotę, trochę zmobilizowała zespół do pracy. Nowa ramówka portalu, opis każdego pracownika, zdjęcia wykonane przez Tomasza, to była szansa na sukces tego miejsca. Podobno każdy sukces dodaje skrzydeł a na pewno dodaje pewności siebie. 

Tymczasem, na pewnym osiedlu domków jednorodzinnych, na kanapie w swoim domu, dojrzała kobieta w papilocie na grzywce, jeszcze w szlafroku dumała nad tym co powinna zrobić względem swojej starszej córki. Od czasu rozmowy z Elką, gdy przyszła do jej domu, kiedy była w kompletnej rozsypce, Sława zastanawiała się jak można jej pomóc. Musiała jej pomóc, to był matczyny obowiązek.

- A Ty ciągle w szlafroku? – odezwała się Genowefa, szykując na mały spacer po osiedlu.

- Mamusiu..ja rano zrozumiałam, że mam wobec Elki wyjątkowy obowiązek. Nie spałam pół nocy ale już wiem jak jej pomóc – odpowiedziała ziewając jeszcze półprzytomna.

- Mnie w to nie mieszaj – odparła wiedziona doświadczeniem na co stać jej córkę. – Coś ty znowu wymyśliła co? – spojrzała na ekran otwartego laptopa nie wierząc w to co widzi. – Oszalałaś..

- Nie mamusiu, zakładam Elce profil randkowy – uśmiechnęła się pewna tego co robi.

- Zdajesz sobie sprawę, że nie każda kobieta chce żeby jej matka była reżyserem jej życia? – spojrzała na nią siadając na kanapie. – Opamiętaj się kobieto.

- Mamusiu, nie znasz się to nie marudź, a jak nie chcesz pomóc to idź już na ten spacer a ja sobie bardzo dobrze poradzę sama. – popatrzyła na nią już tworząc opis Elki.

- Mowy nie ma, ja Cie samej nie zostawię, nie dam Elce krzywdy zrobić..- mówiąc to wyszperała okulary z torebki.

- No wiesz Ty co? Ja? Krzywdę własnemu dziecku? Proszę Cię.. – mruknęła. 

Obie panie w końcu doszły do konsensusu tworząc coś, co miało ręce i nogi chociaż najgorszy problem był ze znalezieniem dobrego zdjęcia Elki, bo ta wielu takich nie miała. Kiedy w rodzinnym domu singielki, działo się coś o co nie podejrzewałaby nikogo, najgorszego wroga, ona sama szła właśnie do pracy brukowanym parkingiem. Spostrzegła wysiadającego Tomasza z taksówki, który czule żegnał się ze swoją dziewczyną. Przełknęła ten widok idąc twardo do przodu. Nie wiedziała, że zauważył ją Tomasz i podbiegł za nią, delikatnie dotykając jej pleców przez co podskoczyła.

- Hej.. – uśmiechnął się spoglądając na nią. – Nie boisz się windy?

- Cześć, jeżeli mam znowu utknąć z Tobą to nie bardzo – zaśmiała się.

- Dzień dobry Państwu – odezwał się za nimi poważny męski głos powodując, że natychmiast odwrócili się w stronę mężczyzny w garniturze. – Pani Elżbieta Kowalik jak mniemam..

- Po prostu Elka, wystarczy – spojrzała na niego podając mu rękę.

- Czy wie Pani która jest godzina? – popatrzył na nią nie puszczając jej dłoni.

- Jest 10.. – odparła nie wiedząc do czego dąży.

- 10:07 a to oznacza że jest Pani spóźniona..I mam nadzieję, że był ważny powód tego spóźnienia. Musimy pilnować ustalonych godzin pracy... – uśmiechnął się sztywno.

- W takim razie wyjdę dziś o 19:07 w porządku? – spojrzała na niego z kamienną twarzą chociaż w środku gotowała się ze śmiechu i do póki nie zniknął z widoku, oboje z Tomaszem stali przy windzie jak słupy soli. - Co to było? On jest nakręcony na baterie? – parsknęła śmiechem.

- Nie wiem, nie pytaj mnie, mnie kazał przynosić faktury zamiast rachunków, jak powiedziałem mu, że byłemu księgowemu wystarczały to wiesz co odpowiedział? Że dlatego właśnie jest byłym –zaśmiał się wchodząc do windy zaraz za nią.

- A jak tam kawa? Smakowała? – zerknęła na niego stając pod ścianą.

- Jeszcze nie piłem ale okazała się być przydatna.. – spojrzał na nią.

- Jak to? – poparzyła niezrozumiale.

- Powiedziałem Sylwii, że nie zrezygnuje z naszej znajomości i to zaakceptowała. Jesteśmy przyjaciółmi koniec kropka. – uśmiechnął się do niej. Uwielbiała gdy podkreślał to słowo - przyjaźń. 

Nie wiedzieć czemu, kilka dni później czy to na złość światu, sobie, matce, z desperacji a może z głupoty, po tym jak któregoś wieczoru w redakcji zgadała się z Andrzejem na temat singli, postanowiła się zgodzić na wspólną kolację. Jeszcze jakiś czas temu, gdyby ktoś jej to powiedział umarła by ze śmiechu ale teraz.. Teraz była wkurzona na wszystkich facetów. Na każdego z osobna i w hurcie. A ten? Ten był wypadkiem przy pracy. Po tym jak Wojtek przyleciał do redakcji, oddać jej kasę za hotel i jeszcze tym żałosnym tłumaczeniu się, że inaczej to wszystko planował, miała go serdecznie dosyć na dobre. Ten etap był zakończony definitywnie. Jakby tego było mało, w redakcji niemal codziennie pojawiała się Sylwia, wyciągając gdzieś w trakcie pracy Tomasza, afiszując się z tym jaka to jest szczęśliwa. Najdziwniejsze było to, że zaczęła z nią rozmawiać. Tzn Sylwia mówiła, ona słuchała i nie wdawała się zbytnio w dyskusję. Nie rozumiała tego nagłego przypływu uczuć ze strony kobiety, która kilka tygodni temu wydrapałaby jej oczy. No cóż, kobieta zmienną jest.

W tym samym czasie, mniej więcej w ciągu tygodnia od chwili kiedy Sława założyła Elce konto na portalu randkowym, zdążyła już w imieniu córki przeprowadzić kilka rozmów, ba zdążyła się nawet spotkać z kilkoma potencjalnymi partnerami. Temu wszystkiemu przyglądała się z boku Gienia, która zachodziła  głowę na co stać jej jedyną córkę. Pierwsze spotkanie nie wypaliło, drugie, facet uciekł jak dowiedział się że matka przyszła zamiast córki, trzecie - na widok gościa Sława uciekła w popłochu. Niebawem miało nastąpić spotkanie czwarte a potem piąte, które miało okazać się dla Sławy nauczką na bardzo długi czas.

Tomasz akurat siedział przy stoliku w bufecie, przeglądając kilka rzeczy na tablecie i pił kawę, gdy przypadkiem podsłuchał rozmowę Elki i Andrzeja, którzy umawiali się na wieczór z wyliczeniem co do minuty jaka czynność zajmie ile by przedostać się z redakcji na parking pod budynkiem. Słyszał ale nie mógł uwierzyć w to wszystko, przede wszystkim nie rozumiał jakim cudem, Elka na to poszła. Gdy pozbierał swoje rzeczy od razu poszedł na górę dopadając Elkę przy stanowisku pracy, odwracając jej krzesełko by na niego spojrzała.

- Co Cię podkusiło by umówić się z tym świrem? – spojrzał na nią całkiem poważnie.

- A co jest złego w rozsądnym, uporządkowanym i poukładanym facecie? Dla Ciebie każdy taki typ to świr i dziwak? – popatrzyła na niego marszcząc lekko czoło.

- Dziwne to jest to, że nie podał Ci sekund ile zostało do godziny 17:07 – mruknął krzyżując ramiona.

- A Ty nie masz co robić, tylko przysłuchiwać się z kim i kiedy wychodzę? Zazdrosny? – odparła.

- Ta.. będę się śmiał jak ta randka nie wypali, bo Andrzej spóźni się na windę. – odwrócił się plecami.

- Ty się martw o swój a nie o mój wieczór lepiej. – mruknęła robiąc to samo i kontynuując pisanie.

- Ja nie muszę, mam wieczór filmów meksykańskich. – zerknął w jej stronę ale tylko przelotnie.

- Gratuluję, wspólny seans filmowy.. – odpowiedziała coraz bardziej zirytowana.

- Nie trzeba robić wszystkiego razem, żeby być razem Elka..

Nie miała ochoty dłużej go słuchać, dlatego wstała i poszła do pomieszczenia socjalnego, zabierając laptop. Dziś była zdecydowanie wkurzona, niby miała bawić się dobrze ale od rana coś było nie tak. Czuła w kościach, że albo dziś kogoś zabije albo sama padnie ofiarą psychopaty. Czy Tomasz miał rację i faktycznie Andrzej wykazywał objawy świra? No jeszcze kiedyś sama tak mówiła a teraz szła w paszczę lwa. Gdy przed samą piątą szła do swojego biurka pozabierać rzeczy, Tomasz z uśmiechem oparł się o to jej biurko obserwując jak się krząta.

- Nie ważne jak wyglądasz, ważne żebyś się nie spóźniła.. – zaśmiał się.

- Co Ty się tak martwisz o tą moją randkę co? A może sam masz ochotę na spotkanie z Andrzejem? – zaśmiała się widząc jego spojrzenie gdy padł taki pomysł.

- No martwię się o Ciebie jak o przyjaciela, przecież wiesz.. Życzę Ci z całego serca dobrej zabawy ale.. jak coś to możesz zadzwonić.. i zamiast surowej ryby, zjemy pierogi w tej nowej pierogarni za rogiem. – popatrzył na nią chowając obiektywy do pudełka.

- Nie trzeba, będę bawić się szampańsko, aż Ci buty spadną z wrażenia! – zaśmiała się idąc do windy.

- Ta.. na pewno. – mruknął ale bez uśmiechu siadając na krześle.

Gdy Tomasz wyszedł z redakcji, miał już swój plan, retrospekcje filmów Iñárritu. Najpierw miał pojechać do domu, zjeść coś i się ogarnąć, bo Sylwia sama dziś miała kilka spotkań służbowych więc ten wieczór miał tylko dla siebie. Jak się miało okazać wkrótce, bardzo się mylił. Gdy dotarł do mieszkania, został postawiony przed faktem dokonanym, że idą na spotkanie z wpływowym inwestorem, który zakłada nowy portal i szuka specjalistów w tym świetnego fotografa. Zdziwiło go to tym bardziej, że nie zamierzał zmieniać pracy i niczego nie szukał, jednak Sylwia widziała jego przyszłość zupełnie inaczej niż on sam. Ubranie się w garnitur to było coś, na co się nie zgodził mimo nalegań Sylwii. Nie czułby się sobą, zresztą nie miał ochoty spędzać wieczoru w towarzystwie jakiegoś Edgara. Co to za imię w ogóle? Tak jak się domyślał, z godziny na godzinę było coraz gorzej, pełna nadziei po tym spotkaniu Sylwia, była coraz bardziej rozczarowana zachowaniem Tomasza wobec jej nowego przyjaciela. Tomasz jak Tomasz, mówił co myśli, co czuje, bez owijania w bawełnę, co skończyło się absolutną klapą. Gdy wychodzili z budynku, jakby tego było mało, w końcu zaczęło docierać do niego, czemu Sylwia ostatnio była taka miła i grzeczna w temacie Elki. Po prostu planowała znaleźć mu nową pracę, w której jej nie będzie. To był jej sprytny plan, który nie wypalił a dodatkowo wkurzył Tomasza. Założył kaptur na głowę i w złości rozeszli się pod budynkiem restauracji. Ona chyba do domu a on? Przed siebie.

Elki wieczór z początku przebiegał iście według planu. Nie spóźniła się. Później zaczęły się schody prowadzące prosto do dna piekieł.. W pierwszej kolejności wizyta w podobno najlepszej restauracji sushi w mieście, okazała się kompletną klapą. Lokal został właśnie zamknięty a interes zwinięty. Ale przecież świat się nie kończy na jednej restauracji. Jest ich mnóstwo w okolicy, choćby bardzo dobra pierogarnia, która niestety według Andrzeja okazała się być mordownią smaków. Jak nie pierogi to co dalej? Padła propozycja udania się w kolejne niepowtarzalne miejsce, z najlepszym sushi jednak do samego końca nie wiedziała o jakim miejscu mowa. Gdy podjechali pod budynek Andrzeja w którym mieszkał i okazało się, że ma zamiar sam zrobić i zaserwować Elce swoje sushi, włączył się w jej głowie alarm. Elka, uciekaj gdzie pieprz rośnie. Ratuj się kto może! Po kilku próbach namówienia Elki, by jednak się zgodziła pójść do niego na kolację, w końcu uległa. To co zobaczyła przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Tak sterylnego, białego i nienagannego mieszkania, nigdy nie widziała w swoim dotychczasowym życiu. I mieszkał tu facet? Ale w sumie.. patrząc na pewne dziwne zachowania, natręctwa czy przyzwyczajenia Andrzeja, mogła się tego spodziewać. Kapcie we wszystkich rozmiarach dla gości? To jeszcze by przeszło ale mini odkurzacz, którego użył w momencie gdy na stole pojawiły się 3 okruszki po waflu ryżowym? Pedant-psychopata! Wieczór trwał, sushi było w trakcie przygotowywania, czemu by nie spróbować zrobić własnego, skoro tak nalegał.. Cóż, singielka nie była mistrzem kuchni i teraz wcale nie poprawiła swoich umiejętności, robiąc dokładnie wszystko odwrotnie. Może chociaż dobór wina jej wyjdzie? Na tym się znała.. tak przynajmniej myślała do dzisiaj. Rozlana butelka czerwonego wina, Andrzej trzymający nóż kuchenny, wymierzony w jej kierunku ze wzrokiem  seryjnego zabójcy, bezapelacyjnie zakończyła ten wieczór. Nowy rozdział, singielka zamknęła zanim zdążyła spróbować surowej ryby i zobaczyć jak układa się kostkę Rubika z zamkniętymi oczami ale przynajmniej zamknęła go cała i zdrowa. Nie jest źle, jest fatalnie - pomyślała.

Zbierająca się nad Warszawą burza, zdecydowanie sprzyjała dziś oczyszczeniu emocji. Dwie pokrewne dusze, które tego wieczoru spacerowały ulicami stolicy, nie wiedziały, że aby wyszło coś, coś musiało nie wyjść. Krocząc w deszczu, czując na twarzy ciepłe krople wcale im się nie spieszyło. Zatrzymali się dopiero wtedy, gdy ich wzrok spotkał się w tym samym czasie.

Kochani moi :)

Dziś pierwszy raz od kilku dni, dopadła mnie niemoc, nie wiem.. miałam niby wszystko w głowie a nie umiałam ubrać tego w słowa. Ale jest, udało się, jestem szczęśliwa, że Was nie zawiodłam i jest nowy wpis :)

Buzuaki :*