32. "Z Tobą najlepiej"

Elka stała naprzeciwko Mikołaja w milczeniu. Doświadczona kobieta wie, że gdy hormony szaleją, najlepiej schować się pod kocem i przeczekać. Gorzej jest, gdy szaleje testosteron. O tym singielka nie ma zielonego pojęcia. Nie ogarniała tej dwójki. Owszem, wiedziała, że Tomasz nie jest fanem Mikołaja, ale żeby aż tak? A może to Mikołaj zaczął? Czas wyłożyć karty na stół.

- Chyba musimy porozmawiać, nie sądzisz? – spojrzała na niego uważnie. – Nie rozumiem Twojego zachowania Mikołaj. Ostatnio nic nie rozumiem z tego, co się tutaj dzieje.

- Czego nie rozumiesz? – spojrzał na nią już całkiem łagodnie. Bez agresji, która jeszcze pięć minut temu, tliła się w jego oczach. Powoli już opadały nerwy związane z szarpaniną.

- Nie rozumiem Ciebie dziś.. Tego co zrobiłeś. Bicia się jak w szkole, nie wiadomo o co. I nie rozumiem Ciebie wczoraj.. Gdy milczałeś cały dzień. – spojrzała na niego.

- Wytłumaczę Ci to.. przy lampce wina. U mnie. Może być? – uśmiechnął się, dotykając jej policzka opuszkami palców.

- Może być.  – uśmiechnęła się czując delikatny dreszczyk na karku.

Gdy wyszli z windy, objął ją w pasie. Ostentacyjnie paradując razem przez hol, wyszli z redakcji. Szli w takim uścisku aż pod jego samochód, do którego otworzył jej drzwi. Gdy wsiadła, specjalnie się do niej nachylił, odgarniając kosmyk z jej policzka. Zrobił to tak, że z perspektywy innej osoby, wyglądało jakby ją całował. Po chwili odjechali z parkingu w stronę jego mieszkania. Całej scenie przyglądał się Tomasz, który stał przy samochodzie. Mikołaj doskonale go widział. dlatego zrobił to, co zrobił. Po chwili i drugi mężczyzna odjechał spod redakcji, prosto do domu. Między czasie otrzymał telefon, który zmienił jego plany. Kilkanaście minut później, Tomasz wchodził do przytulnej knajpki, gdzie siedziała Sylwia. Popijała kawę. Zamówił od razu coś do picia i usiadł obok.

- Co się stało? – spojrzała na niego. Wyglądał na rozjuszonego i raczej mało chętnego do zwierzeń. – Ktoś Cię napadł? Masz..

- Tak, mam rozdarta koszulę. – warknął pod nosem, zasuwając suwak bluzy pod samą szyję. Duszkiem opróżnił szklankę wody.

- Okej.. Myślałam, że to domena kobiet mieć takie humory.. Cóż pomyliłam się.. – spojrzała na niego, chcąc dotknąć jego dłoni.

- Przepraszam Cię. Po prostu.. Jeden wariat próbował mnie udusić. – spojrzał na nią. - Debil dał mi w mordę, ja dałem jemu.. Koniec tematu. Miałem ciężki dzień i nie chcę o tym gadać.

- Okej.. nie unoś się tak.. Powiesz chociaż kto? – spojrzała na niego.

- Mikołaj.. – odparł spokojnie chociaż na dźwięk tego imienia, szlag go trafiał z miejsca. gdyby teraz tu wszedł to..

- Ten Mikołaj? – spojrzała na niego, będąc w niemałym szoku. – Ten facet Elki? Ten wasz redakcyjny macho? – dopytała po chwili.

- Dokładnie.. Facet Elki. Ale nie rozmawiajmy już o nim. Mam go serdecznie dość na dziś i na cały miesiąc. – westchnął.

- Chodź.. Postaram się poprawić Ci humor. – uśmiechnęła się, wstając i ciągnąc go za sobą do wyjścia. Spacerowym krokiem, udali się w kierunku centrum. Już ona wiedziała, jak poprawić Tomaszowi humor. Przede wszystkim, sama miała mięć z tego korzyść. Tomasz nie wiedział, co go czeka  w najbliższych dniach. To zdarzenie, miało wywrócić mu życie do góry nogami.

Tymczasem po wspólnym obiedzie. Elka i Mikołaj trafili do jego mieszkania. Wyglądało całkiem w porządku. Było całkowicie inne niż kawalerka Tomasza. Tutaj jednak było przytulniej. Niestety, to nie Mikołaj urządzał. Mogła się tego domyślić. Było czuć w tym kobiecą rękę. Miał coś, o czym sama marzyła od dawna. Kominek. Od dziecka uwielbiała, przesiadywać w domu przy kominku. W swojej kawalerce mogła o tym zapomnieć. Spoglądała na Mikołaja, który właśnie otwierał czerwone wino. Zazdrość to ciekawe zjawisko u mężczyzn. – pomyślała. Testosteron powoduje przyspieszenie decyzyjności. Nagle zaczynają robić rzeczy, o jakich kobiety marzą od dawna.. – przytaknęła sobie sama w myśli, podsumowując tym samym zachowanie Mikołaja. Oho.. testosteron zmierza w moim kierunku. – uśmiechnęła się pod nosem.

- Napijesz się? – posłał jej uśmiech jednocześnie podając kieliszek wina. – Zdenerwowana? Czy tylko mi się tak wydaje?

- Nie.. może trochę. Odrobinę napięta atmosfera.. Sam rozumiesz.. W końcu, jestem pierwszy raz w Twoim mieszkaniu. – popatrzyła na niego, upijając łyk czerwonego trunku.

- Właśnie.. Zastanawiam się, czemu ja Cię wcześniej nie zaprosiłem do siebie. – uśmiechnął się podchodząc bliżej Eli.

- Bo.. może zapraszasz tu tylko swoje wybrane ofiary? – zaśmiała się.

- Oj Ela.. Chodź. Pokażę Ci kolekcję swoich płyt, posłuchamy muzyki.. A może nawet zatańczymy? – zerknął na nią, splatając ich dłonie ze sobą, po czym pociągnął ją ku sobie.

- Wino, płyty, taniec.. A lada moment przedstawisz mnie swojej mamie. – roześmiała się kręcąc głową, pijąc wino.

- Ooo tak, czuję żebyście się polubiły. Kto wie.. – spojrzał na nią, włączając relaksującą muzykę. Podszedł do niej ponownie, wyjmując kieliszek z dłoni. Odstawił go na blat a ją objął w pasie. Splótł ich dłonie i jeszcze bardziej przybliżył ku sobie. Chciał by muzyka sama ich poniosła.

- Nie spodziewałam się.. takiego ciepłego przyjęcia. – szepnęła uśmiechając się i spoglądając w jego oczy. On tak patrzył.. Rozpływała się przez to spojrzenie. Zignorowała na moment to, że była coraz śmielej dotykana po pupie. Po chwili zamroczenia, zabrała jego dłoń ze swoich pośladków. – Mieliśmy porozmawiać..

- O czym.. – uśmiechnął się nie dając jej za dużo do powiedzenia. Zamknął jej usta pocałunkiem. Najpierw delikatnym muśnięciem wargi, by po chwili poddała się jego coraz śmielszym pieszczotom.

- O tym pocałunku w redakcji.. trzy dni temu pamiętasz?– mruknęła między jego śmiałymi pocałunkami.

- O tym już rozmawialiśmy.. – wyszeptał rozchylając jej wargi.. – O czymś jeszcze chcesz? – dodał, nie dając jej znowu dojść do słowa, gdy przyparł ją do ściany.

- O Twoim wyjeździe.. Miałeś zadzwonić i.. – westchnęła tonąc w jego ramionach. Nie dawał jej w żaden sposób możliwości odpowiedzieć. Już nie był tak delikatny.. Był namiętny, był szalony, był spragniony. Czuła to, gdy napierał na jej ciało, całym sobą. Facet marzenie, właśnie dążył do tego, żeby się z nią kochać. W dużym stopniu, starała się nie ulec jego urokowi. To było piekielnie trudne. Był taki jak sobie to wyobrażała. I chciał jej. Właśnie jej. Lądując na jego łóżku nie myślała o konsekwencjach. Nie w ten sposób zamierzała spędzić ten wieczór. W zasadzie nie miała planów na wieczór. To wyszło samo. Spontanicznie.. Teraz tak samo spontanicznie, pozbywali się swoich ubrań. Miała szansę zedrzeć koszulę z Mikołaja.. Jej sweterek został porzucony w połowie drogi, między salonem a sypialnią. Teraz czuła, jego pewne dotyku dłonie, na swojej skórze. Z minuty na minutę, atmosfera robiła się bardziej gorąca. Przez ułamek sekundy, zapomniała o swoich kompleksach. Kolejne warstwy jej ubrania, spadały na łóżko, do pewnego momentu. Zaraz, chwila.. – co ja wyrabiam..

- Poczekaj! To wszystko.. To jest za szybko! – oprzytomniała, patrząc na niego. Wciąż oddychała szybciej, czując jak jej policzki płoną. Z podniecenia, a jednocześnie z zażenowania własnym zachowaniem. Przecież ona taka nie jest. Nie idzie do łóżka z kimś, z kim nawet nie spotyka się tydzień czasu.. Teraz uświadomiła sobie to, co powiedział Tomasz.. On wcale nie był winny.. Oni pobili się, bo Mikołaj zasugerował, że ona z nim.. Tomasz stanął w jej obronie. Kretynka..

- Ela.. Elka.. Poczekaj! – spojrzał na nią, nie wiedząc co ją ugryzło. W pośpiechu zaczęła zbierać swoje ubrania. Prawie się przewróciła, uciekając mu z łóżka. Jeszcze świat tego nie widział. Uciekająca singielka. Zdążył ledwie zapiąć guzik koszuli, a ona już ubierała buty, mimo, że miała na sobie niekompletny strój. – Elka, co Ty robisz?

- Nie mogę, po prostu.. Przepraszam. – spojrzała na niego, cała czerwona z nerwów. Jej włosy wyglądały tak, jakby po drodze salon-kuchnia, przeszedł huragan. – Ja Ciebie nie rozumiem.. Raz traktujesz mnie jakbym była cholernie ważna. Potem, jestem dla Ciebie jak powietrze, potem się rzucasz na Tomasza.. Teraz mnie tu przywozisz, nie wiadomo po co.. Znaczy wiadomo po co, ale nie tak to powinno wyglądać. 

- I tu jest pies pogrzebany.. Ja od początku wiedziałem, że Ty myślisz o Tomaszu, że Ci na nim zależy.. Ja to czułem – spojrzał na nią, drugi raz dzisiejszego dnia wkurzony na tego idiotę. 

- Ty oszalałeś.. Tu nie chodzi o Tomasza.. Ty masz jakąś paranoję na jego punkcie.. – spojrzała na niego jak na wariata. – Mi chodzi o nas rozumiesz? Nie pójdę z Tobą do łóżka, do póki nie wiem, co to wszystko znaczy.. Nie jestem taka Mikołaj. Wino, czułe słowa.. to za mało żebym mogła Ci zaufać i.. iść krok dalej.

- Ja też bym chciał wiedzieć, o co chodzi Elka. Zachowujesz się jak rozhisteryzowana wariatka. Raz mi mówisz ze mnie kochasz, potem jednak mnie nie kochasz. Dzwonisz dwadzieścia razy, zostawiasz mi różne wiadomości. Mówisz, co ze mną zrobisz, czego nie zrobisz.. A teraz co? Przychodzisz tutaj.. Dajesz się całować, pieścić a po chwili uciekasz z łóżka, jak wystraszone dziecko.. – spojrzał na nią kręcąc głową. W końcu oparł się o blat stołu. – Ja też tego nie rozumiem.. Ciebie nie rozumiem.

Po jego słowach, kompletnie zwątpiła. Singielka jednak nienawidzi testosteronu.. Jak ona mogła się tak zachować. Po co tutaj przyjechała? – klęła pod nosem, wybiegając z jego mieszkania. Wyleciała takim tempem, że nawet nie czuła bolącej nogi. Dopiero po zejściu z kilkunastu schodów, poczuła ból. Jeszcze tego mi potrzeba. Kara za głupotę - mruknęła. W bezpiecznej odległości od budynku.. Zwolniła tempo swojej ucieczki. Teraz szła już krok za krokiem. Właściwie kuśtykała. Spojrzała na swoje odbicie w jednej z witryn, które mijała. Pokręciła tylko głową.. Rozpuściła swoje włosy, próbując je jakoś ogarnąć. Jeśli upokorzenie można zmyć z siebie wodą, to ja poproszę o wóz strażacki... – mruknęła pod nosem. Szła przed siebie. Nawet nie bardzo wiedziała gdzie idzie. Nie znała tej części Warszawy. Nigdy wcześniej tu nie była. Szła sama, pustą ulicą. Jeszcze tylko brakowało, zaczepki jakiegoś osiedlowego towarzystwa.. Jej serce, jej dusza, ona sama potrzebowała teraz zupełnie czegoś innego. Chociaż pora była zdecydowanie nieodpowiednia, wyjęła telefon i wybrała numer Tomasza. Nie liczyła, że się odezwie. Miał prawo być na nią zły. Potraktowała go dziś obcesowo. Najwyżej mu się nagra..

Gdy telefon Tomasza, zaczął wibrować, ten leżał na łóżku, w objęciach Sylwii. Nie spał. Nie mógł zasnąć. Faktycznie.. Sylwia umiliła mu ten wieczór i to w dość wyjątkowy sposób. W zasadzie powinien być w dobrym humorze, ale nie był. Czuł się nijako. Spoglądał w okna, obserwując jasną tarczę księżyca. Dopiero po chwili, zorientował się, że jego telefon dzwoni. Żeby nie obudzić Sylwii, ostrożnie wstał z łóżka. Sięgnął po telefon spoglądając kto dzwoni. Po drodze do kuchni, odbierając połączenie, próbował znaleźć bokserki, które w ostatniej chwili naciągnął na tyłek.

- Coś się stało? – odezwał się, gdy był już w kuchni. Spojrzał wtedy dopiero na zegarek, która jest godzina. Trochę go to otrzeźwiło.

- Wiem, wiem, jest cholernie późno.. – odezwała się cicho Elka, rozglądając na boki ulicy, po której właśnie szła.

- I tak nie spałem.. – odparł cicho.

- A ja i tak nie powinnam dzwonić.. – odparła z niewielkim grymasem na twarzy. Czuła się głupio, że zawraca mu głowę o tej porze. Nie chciała czekać do rana. Tak jak on kiedyś. Był gotowy się przeziębić, żeby ją przeprosić. Teraz miała taką samą okazję.

- Ela? – odezwał się, gdy długo milczała - Coś się dzieje?

- Chciałam Cię przeprosić.. – zatrzymała się na moment. Po tym, jak wyrzuciła z siebie te trzy słowa, odetchnęła głębiej.

- O tej porze? – odparł ale uśmiechając się odrobinę. Cieszyły go jej słowa. Nawet gdyby zadzwoniła o czwartej nad ranem. Też by nie był zły. W zasadzie, to już nie był na nią zły. W tym całym zamieszaniu, to wciąż Mikołaj był winny. Nie ona. Ona mogła nie wiedzieć co się stało i uwierzyć swojemu chłopakowi. 

- Tak, jest mi potwornie głupio Tomasz.. Teraz sobie uświadomiłam, co powiedziałeś.. Kompletnie wtedy nie słuchałam. Nie wiem co tam się stało między Wami.  Zamiast oceniać, powinnam była zapytać a nie stawać od razu po jego stronie. – westchnęła, robiąc kilka kroków do przodu. –Ja się gubię w tym wszystkim. Jak dla mnie to za dużo testosteronu.. To jakaś chora rywalizacja.. Rozumiesz?

- Ja nie potrzebnie dałem się ponieść.. Ale po prostu.. To co powiedział.. Obraził mnie i Ciebie. Na to nie pozwoliłem.. No a efekt, widziałaś sama.. – westchnął, masując sobie ręką kark. – Elka? – odezwał się, gdy znowu zapadła cisza. – Wszystko w porządku?

Czemu on musiał zapytać takim głosem? Takim pełnym troski.. Zawsze gdy tak mówił, rozwalał ją kompletnie. Rozklejała się i łamał jej się głos. Teraz też. Wydukała z siebie jedyne „Yhy”. Szła dalej przed siebie. Chciała usłyszeć tylko jego głos, tylko go przeprosić. Nie spodziewała się czegoś więcej. Na pytanie gdzie jest, zgłupiała. Prawdą było, że nie wiedziała gdzie jest, ale to, że go to obeszło? Nie mogła tego pojąć. Mógł skończyć tę rozmowę a ona mogła tak błąkać się dalej. Nie zrobił tego. Sam się sobie dziwił. Patrzył w stronę sypialni.. Nie wiele myślał, gdy to powiedział. Zrobił to odruchowo. 20 minut później, wychodził z mieszkania. Umówili się w miejscu, które Elka bardzo lubi a do którego miała najbliżej. Teraz, wpatrując się w kolorowe światła fontanny, siedziała na jednej z ławek. Chciało jej się wyć. Pierwszy raz od kilku dni. Miała dość wielu rzeczy. Wymiękła psychicznie. Gdy spostrzegła na horyzoncie sylwetkę Tomasza, zrobiło się bezpieczniej. Chociaż dzieliło ich jeszcze kilkanaście metrów, czuła spokój. Nie była już sama. Spojrzała na niego, gdy siadał obok niej. Nic nie powiedział. Patrzył na nią ciepło, gdy odwróciła ku niemu swoją twarz. Odwzajemniała to spojrzenie. Kochała te chwile milczenia, jakie mogli dzielić razem. Nigdy nie zadawał pytań bez potrzeby. To w nim uwielbiała.

- Nie mam ochoty nic opowiadać.. - w końcu przerwała ich milczenie, podkulając kolana pod brodę,, trochę się bujając,

- W porządku.. – odparł łagodnym tonem, zerkając na nią. Był nauczony tego, że jeśli chciała mówić, sama zaczynała rozmowę.

- Po prostu chcę z kimś.. Pobyć.. Pogadać.. – odezwała się, patrząc tępo przed siebie. Po chwili zamknęła oczy.

- Raczej nie pogadać.. – uśmiechnął się pod nosem słuchając jej. Była pełna sprzeczności. Od początku tej znajomości wiedział o tym.

- Z Tobą najlepiej – spojrzała w końcu na niego, uśmiechając się. On też odwzajemnił uśmiech. Dlaczego właśnie w takich chwilach, zawsze on był przy niej. Nie jej facet, nie jej rodzina. On, Tomasz. Fotograf. Najlepszy przyjaciel.. – Nie musi być długo.. Chcę tylko.. tylko żebyś był. – szepnęła cicho, spoglądając w swoje kolana.

- Okej.. Mi też odpowiada takie nie gadanie.. – spojrzał na nią, z malującym się na jego twarzy delikatnym uśmiechem. Wiedział o czym mówi. Sam czasami potrzebował czegoś takiego. Być z kimś ale nie musieć mówić. Czuć tylko jego obecność. Problem w tym, że nigdy nikogo takiego nie miał.. Aż do tego wieczoru.

Ela oparła się bardziej o ławkę. Zsunęła swoje podkulone nogi na ziemię. Patrząc bezmyślnie prze siebie, w jakiś bliżej nieokreślony punkt, bawiła się sznurkiem od kurtki. Ciszę między nimi, przerywał tylko chlupot wody, z pobliskiej fontanny. Chciała mu powiedzieć wiele rzeczy. Wyżalić się ze wszystkiego co ją boli, co ją smuci. Z tego jak czasami czuje się cholernie samotna. To wszystko, zbierało się w niej od kilu tygodni. Zamiast je wykrzyczeć, kumulowała w sobie najgorsze uczucia. Chociaż się starała, w pewnej chwili pękła. Rozchyliła usta, wydając dziwny dźwięk. Westchnienie, które zmieniło się we łzy. Łzy, których już nie miała siły kontrolować. Poddała się. Czując spływające łzy po policzku, pochyliła głowę w jego stronę. Oparła ją na jego ramieniu. Przez chwilę nic nie zrobił, szanował ją. Szanował to, że miała prawo się popłakać. Skoro tak się stało, tego potrzebowała. Nie mógł jednak długo słuchać tego cichego szlochania. Objął ją w końcu swoim ramieniem i bardziej przytulił. Ucałował delikatnie jej czoło, po czym wsparł brodę na jej głowie. Czuł, że nie oponuje przed tym. Jego objęcie, było dla niej w tym momencie, najbezpieczniejszym portem. Mogła tak cumować całe życie. On sam, zamknął na moment oczy. Miał wrażenie, że chce się popłakać razem z nią. Zamrugał powiekami jednak powstrzymując się przed tym. Ktoś musiał być silny. To ona potrzebowała wsparcia. Nie on. Ona była najważniejsza. W pewnym momencie znów zrobiła się cisza. Nie słyszał łkania.. Dotknął palcem wierzch jej dłoni. Rysował na niej niewidzialny wzór, do póki nie zareagowała uśmiechem, podnosząc ku niemu twarz. Znów ich spojrzenia się spotkały. Tym razem, oboje się uśmiechnęli. Wiedział, czuł wewnętrznie, że ten drobny gest poprawił jej humor. Nie pomylił się. Znów obdarzyła go tym ciepłym uśmiechem, który uwielbiał w niej najbardziej.

- Dziękuję że jesteś.. Zawsze jesteś.. – szepnęła.

- I będę, jeśli tego właśnie potrzebujesz. – odparł odgarniając jej, już drugi raz dziś, ten niesforny kosmyk włosów. Wiedział, że mu na to pozwoli. Dziś w jej oczach było coś takiego, że czuł że mu ufa.

- Tomasz.. – spojrzała po chwili znowu na niego. – Chciałeś dziś o czymś ze mną porozmawiać.. O czym?

- Co? A tak.. ale nie.. To nie ważne. – zerknął na nią. – Zapomnij..

- Nie, powiedz. Rano widziałam, że jednak ważne. – popatrzyła na niego, bardziej siadając teraz bokiem, by na niego spoglądać.

- To głupie.. wstydzę się. – uśmiechnął się. Faktycznie, nie wiedział jak ma zapytać o coś, co nie dawało mu spokoju od wczoraj. Jednocześnie go to ciekawiło i krępowało.

- Ty się wstydzisz? Właśnie się przed Tobą poryczałam.. Może być gorzej? – spojrzała na niego, delikatnie ściskając palcami jego policzek. Tak jak małemu dziecku.

- Czy.. Czy Ty naprawdę.. Chciałabyś żebym.. – teraz zaschło mu w gardle. Znowu. No zwyczajnie nie umiał powiedzieć tego na głos. Jeszcze tego samego dnia, w jego snach, chciał się z nią kochać na stole w redakcji a teraz? Teraz nie umiał wydusić z siebie głupiego pytania. Pochylił się ku niej, delikatnie przysuwając wargi do jej ucha. Nie pozostała obojętna na ten gest. Mało nie podskoczyło jej serce do gardła. Po chwili. słyszała jego szept do ucha. – Chciałabyś żebym związał Cię krawatem? Znaczy zawiązał oczy i.. no wiesz..

Elka spojrzała na niego z rozchylonymi ustami, chcąc coś powiedzieć. Nie mogła, zatkało ją. Słyszała co powiedział, ale nie wierzyła, że to prawda. Dopiero po dwóch minutach, była w stanie wydusić z siebie cokolwiek. – Co.. Coś Ty powiedział?

- Ty tak powiedziałaś.. – spojrzał na nią wyraźnie zakłopotany tym co właśnie jej wyznał i jej reakcją na te słowa.

- Kiedy ja to powiedziałam?! – jęknęła ogłupiała tym co słyszy.

- Wczoraj w nocy.. Nagrałaś mi się na sekretarkę.. – mruknął.

Dopiero teraz zaczęła kojarzyć fakty. To prawda. Dzwoniła do niego, żeby podziękować za troskę a potem.. Czuła jak zapada się pod ziemię. Najlepiej czterdzieści metrów albo i więcej. Najgłębiej jak się tylko da.. Zakryła purpurowo czerwone policzki dłońmi. Serce mało nie wyskoczyło jej z piersi. W życiu, nie czuła się tak zażenowana jak teraz. Myślała, że dziś u Mikołaja się popisała. Nie. Zrobiła to wczoraj, dzwoniąc po pijaku do Tomasza.. Patrzył na nią, niepewny tego, co jeszcze może usłyszeć bądź nie. Nie pamiętała wszystkiego.. ale pamiętała mowę o krawacie.. Pamiętała, że miała taką fantazję.. To wszystko przez ten jego cholerny garnitur. Myślała wtedy o nim a była pewna, że dzwoni do Mikołaja. W końcu wycedziła przez zęby spoglądając na niego z za własnych palców u rąk.

- Ja Ciebie.. Ja byłam pijana.. Ja nie wiem, jakie jeszcze głupoty zrobiłam. Boże, jak tak bardzo.. jest mi tak cholernie wstyd Tomasz.. Nie myśl o mnie w tych kategoriach.. Ja.. przecież nigdy.. – patrzyła na niego, nie wiedząc jak się ma tłumaczyć.

- Spokojnie.. Ela. Uspokój się. Wierzę Ci.. po prostu.. Musiałem zapytać. – spojrzał na nią  w końcu się śmiejąc. – Nigdy nikt mi nie zaproponował czegoś takiego więc..

- Nie dobijaj mnie bardziej.. – pokręciła głową. – Nie byłeś jedyną moją ofiarą.. Wygłupiłam się w stosunku do Mikołaja. Do niego też dzwoniłam.. Dwadzieścia razy.. Nie. Nigdy więcej nie pije z moją matką. – przytaknęła sobie sama. – Co jeszcze Ci mówiłam? Powiedz prawdę.. Już zniosę tę kompromitację do końca.

- Nie skompromitowałaś się. – odparł ciepło. – Powiedziałaś, że jestem fajny, że mnie lubisz i że jestem przystojny. Nic więcej.. – spojrzał na nią uśmiechnięty. Akurat te słowa bardzo mu się podobały.

- Uff.. Chwała Bogu..- odetchnęła z ulgą, osuwając się na ławce. – No to.. Na swoją obronę powiem, że.. wszystko poza krawatem jest prawdą. Tak uważam i przyznaję się do tego. – zerknęła na niego.

- A to miłe.. – uśmiechnął się pod nosem. – Ja Ciebie też.

Nie zapytała co oznaczało to "Ja Ciebie też". Nie chciała wiedzieć. Tak było lepiej. Mogła sobie dopowiedzieć wszystko i mieć z tej bardzo wstydliwej sytuacji, chociaż jedną korzyść. On ją też.. Mógł lubić.. albo mógł kochać.. To ostatnie raczej nie wchodziło w grę ale mogła przez chwilę mieć nadzieję.

- Ja miałem za to .. – zaczął mówić ale stchórzył..

- Co Ty miałeś? – dopytała, gdy zaczął ale nie dokończył.

- Dziwne sny.. Może kiedyś Ci opowiem.. – zerknął na nią nieśmiało.

- W porządku. Kiedyś zrobimy sobie wieczór wszystkich naszych kompromitacji i wyznamy nasze grzechy. – zaśmiała się. - Powinnam wracać do domu.. – popatrzyła na niego, powoli wstając z ławki.

- Odprowadzę Cię. – oznajmił, wstając za nią.

Pod jej budynek szli wolnym krokiem, jeszcze czterdzieści minut. Przez ten czas, nie odzywali się znów. Czuli swoją obecność i to im starczyło. On cieszył się, że wyjaśnili sprawę tego telefonu ale w gruncie rzeczy, to szkoda, że to były tylko pijackie paplaniny.. A może i lepiej. Nie będzie o tym myśleć. Ostatnio za dużo myślał, czego efektem były sny, o których wstyd było mówić na głos. Gdy doszli pod kamienicę, zatrzymali się pod samym wejściem.

- Dziękuję.. – popatrzyła na niego.

- Nie ma za co.. Jeśli trzeba, dzwoń. – uśmiechnął się delikatnie.

- Do zobaczenia jutro w pracy.. – zerknęła na niego, po czym nacisnęła klamkę drzwi wejściowych do kamienicy. Już miała wchodzić, ale jeszcze się odwróciła do niego. – Skasowałeś tą wiadomość prawda?

- Oczywiście że tak. – popatrzył na nią.

- To dobrze.. Lepiej żeby nikt tego poza Tobą nie słyszał. – zaśmiała się, po czym zniknęła za drzwiami i poszła na górę.

Jeszcze stał przez chwilę pod kamienicą. Poczekał, aż zapali się w jej oknie światło. Wtedy ruszył przed siebie, spacerem do domu. Wziął telefon do ręki, po czym wybrał numer poczty głosowej. Słuchając jej głosu, uśmiechnął się pod nosem. Nie musiała o tym wiedzieć. To był jego mały sekret.

Kochani :)

Dziś wyszło długo ale jak Was znam, to i tak za szybko przeczytacie i będzie lament, że krótko. To nic, ważne żeby się podobało <3