33. "Ciebie na nim nie ma"

Jej ręka delikatnie opadała z łóżka. Przesuwała palcem po parkiecie, w kompletnym zamyśleniu. Nie miała siły wstać. Nie chciało jej się wstać. Spotkanie z testosteronem otrzeźwiło singielkę. Bolało, ale miała świadomość tego, co kryje się pod twarzą idealnego faceta. Co też ona sobie myślała? Miał z tego świetną zabawę. Codziennie, widziała siebie w lustrze i zastanawiała się, co w niej zobaczył. Jednak nic nie zobaczył. Była jak kolejny worek kartofli w jego mieszkaniu. W końcu sama podała mu się na srebrnej tacy, przez te głupie nocne telefony. Do kogo mogła mieć teraz pretensje? Do niego? Najwięcej do siebie. Dała się omamić jego urokowi. Zapewne nie ona jedna. Wciąż zastanawiała się, jak mogła mu wyznać, że go kocha. Przecież to była największa bzdura. Owszem podobał się jej, pociągał ją fizycznie ale miłość? Miłość to coś głębszego, coś co buduje się miesiącami, a nawet latami.

 

Zamknęła oczy, przewracając się na plecy. Musiała zebrać siły i wstać. Iść do pracy i nie bać się, że spotka wczorajszą porażkę. A jednak.. Odwróciła się na lewy bok. Popatrzyła na zdjęcie, wiszące na ścianie, tuż obok lustra. Zostało zrobione dwa lata temu, byli na nim wszyscy z redakcji. Zgryzła po chwili wargę. Nie, nie było wszystkich. Nie było na nim Tomasza. Znów się zamyśliła. Wsunęła ręce pod głowę i przymknęła powieki. Uśmiechnęła się. Ilekroć pomyślała o Tomaszu, zawsze się uśmiechała. Był jej aniołem stróżem. Nawet wczoraj.. Mógł się obrazić, mógł ją olać.. A przejechał pół miasta, żeby posiedzieć z nią na ławce. Tak robi tylko prawdziwy przyjaciel. Nawet jej kompromitujący telefon go nie odstraszył. Ale musiał mieć minę gdy odsłuchiwał wiadomość – pomyślała kręcą głową. Dotknęła dłońmi swoich policzków. Znów poczuła, że się rumieni. Kolejny raz złapała się na tym, że myśląc o Tomaszu, robiło jej się ciepło. To było takie dziwne uczucie. Ich przyjaźń jest .. – przewróciła się na prawy bok.  Westchnęła. - Jest pełna ciepłych gestów ale też bywa wybuchowa. Nigdy nie wiadomo, które z nich wybuchnie. Chociaż zwykle pada na nią. Że też on znosi jej humory a potem wcale się nie gniewa. Tylko pozazdrościć Sylwii – pomyślała tuląc się do poduszki. 

 

Spojrzała na budzik, stojący na szafce. Od co najmniej godziny, powinna być w redakcji. A jednak.. Leżała w piżamie w serduszka, w kompletnie wymiętolonej pościeli. Do wstania, zmusił ją dzwonek do drzwi. Nie spodziewała się gości, ale czasami Natka wpadała bez uprzedzenia. Na bosaka podreptała pod drzwi, nauczona przeszłością, spoglądając kto przyszedł. Zdziwiła się. Akurat jej, to by się tu w życiu nie spodziewała. Poza tym? Skąd miała adres? Od Tomasza? Spojrzała w lustro. Przynajmniej jak ją zobaczy, jej nieuzasadniona zazdrość o nią, przepadnie w czeluście piekieł. Nie wiedziała jak bardzo się myli, gdy otwierała drzwi.

- Cześć Sylwia.. – spojrzała na nią. Oczywiście, wyglądała jak zawsze. Perfekcyjnie. Idealna dziewczyna. O taką by chciał Mikołaj.

- Cześć.. jesteś sama? Musimy pogadać.. – spojrzała na nią, po czym bez pytania, weszła do mieszkania.

- Jestem.. oczywiście wejdź.. – powiedziała, ale właściwie sama do siebie. Sylwia i tak była już w środku. Stała przy stole, w salonie. – Napijesz się czegoś?

- Nie przyszłam tu na ploteczki.. Tylko coś Ci uświadomić. – spojrzała na nią, mając w oczach coś, co zdrowy na umyśle nazwałby agresją. 

- O co Ci chodzi? – popatrzyła na nią, podchodzą bliżej. Nie ma jak agresywna dziewczyna kumpla, w jej własnym mieszkaniu. O takim poranku marzyła – pomyślała Elka.

- O to.. – Elka nie zdążyła nawet pomyśleć, że może zostać zaatakowana w swoim domu. Poczuła tylko ostre pieczenie na lewym policzku. Chyba nigdy w życiu nie została spoliczkowana. - Masz się odpieprzyć od Tomasza rozumiesz? – warknęła na nią.

- Ty zwariowałaś?! - uniosła ręce w akcie obrony przed atakiem. - Przecież my z Tomaszem nic.. – po chwili zreflektowała się, że nie będzie tłumaczyć się ze swojej relacji z Tomaszem. – Jesteś stuknięta Sylwia. Wpadasz do mojego domu, policzkujesz mnie i uważasz, że wszystko Ci wolno? Wynoś się z mojego domu. – krzyknęła pokazując palcem drzwi. Sylwia nie drgnęła, więc Elka podeszła pod drzwi i je otworzyła. – Do widzenia. Wynocha!

- Wy nic tak? Może i on nic, ale Ty tak. Wieczna oferma i ofiara losu, potrzebująca pomocy zajętego faceta. Tomasz ma się kim zajmować. Nie musisz organizować mu czasu. To po pierwsze. Po drugie.. Ty nic do niego nie masz? I zaprzeczysz, że Ci się podoba? I te telefony do niego, to też nic? Posłuchaj Elka.. Pierwszy i ostatni raz, zostawiasz Tomaszowi takie wiadomości. Podobno masz faceta.. Ciekawe co by powiedział, gdyby się dowiedział, że masz ochotę na innego. Że masz ochotę przespać się z Tomaszem! Moim Tomaszem – krzyknęła teraz głośniej, idąc w jej kierunku.

-  Nie będę tego słuchać. Wyjdź. – spojrzała na nią, posągową miną. W tej chwili, miała ochotę ukręcić tej wariatce łeb. Przecież jeśli Tomasz się o tym dowie, to ją zamorduje. Ale nie, nie zrobi tego. Nie podniesie na nią ręki. Nie da Sylwii tej satysfakcji, że udało jej się, sprowokować bójkę. Tak, jeszcze tego nie było w życiu singielki. Nie biła się z kobietą.

- Wyjdę.. Ale zapamiętaj sobie jedno. Ty zostawisz mnie, Tomasza i nasze dziecko w spokoju. – spojrzała na nią z nienawiścią.

- Dziecko? – popatrzyła na Sylwię, czując jak kolana jej się uginają.

- Tak, dziecko. Jestem w ciąży. – odparła  z satysfakcją, obserwując minę Elki na wieść o dziecku. – To koniec Elka.. Przegrałaś. – spojrzała na nią, po czym triumfalnie wyszła z jej mieszkania, trzaskając drzwiami. 

Sylwia zostawiła Elkę, stojącą przy drzwiach. Ta nie ruszyła się z miejsca, przez dobre parę minut. Patrzyła na mosiężną klamkę drzwi, która z każdą kolejną sekundą, rozmazywała się. Jej oczy zachodziły mgłą. Patrzyła, ale nie widziała. Poczuła tylko mokrą smugę na policzku. Wciąż piekł od uderzenia, ale nie bardziej niż jej dusza. Osunęła się po froncie szafki kuchennej, siadając na podłodze. Dlaczego płakała? Dlatego, że została oskarżona o coś czego nie zrobiła? Dlatego, że została napadnięta przez rozhisteryzowaną zazdrosną dziewczynę? Czy dlatego, że ta dziewczyna właśnie spodziewa się dziecka, najlepszego faceta, jakiego Elka poznała. Nie zasługiwała na to, by mieć z nim dziecko. On nie mógł.. Nie on.. Nie, Nie! Nie !! – krzyknęła spadając w tym momencie z łóżka, całkiem spocona. Rozejrzała się dookoła. Wciąż miała na sobie piżamę. To był jakiś cholerny koszmar – pomyślała, powoli podnosząc się z podłogi. Teraz czuła ból stłuczonych pośladków. 

Popatrzyła na zegarek.. Musiała przysnąć. Miała się przecież zbierać do redakcji ale poduszka była taka ciepła i odpłynęła. Wczorajsza wieczorna rozmowa z Tomaszem, przyczyniła się do tego idiotycznego snu. Przecież skasował tą wiadomość. Nie miała się czego bać. On rozumiał, że była pijana ale czy Sylwia by to zrozumiała? Nie miała takiej pewności. Zimny prysznic, pozwolił jej zmyć z siebie te koszmarne myśli. 

Gdy w pospiechu wyszła z domu, nie wzięła ze sobą parasola. Od początku wiosny, pogoda była niewiarygodnie kapryśna. Zapowiadali deszcz, świeciło słońce i na odwrót. Jej cholerny samochód, znowu nie chciał zapalić. Wywalę Cię na złom. – mruczała, przeklinając swojego niebieskiego Golfa. Zamiast iść na przystanek, zawołała taksówkę. Dwadzieścia minut później, wysiadała pod redakcją. Ledwo postawiła krok na ziemi, gdy przed jej nosem wyrósł Mikołaj. Z bukietem herbacianych róż. Lubiła herbaciane róże. 

- Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam. Nie wiem co mi odbiło.. To chyba przez to, co się dzieje w redakcji, Mam kompletnie przewalone u Doroty. – popatrzyła na nią skruszony jak pies, który właśnie rozbił twój ulubiony wazon.

- Znowu będziemy mówić o Tobie? – spojrzała na niego. – O tym, jak to jesteś bardzo zmęczony po podroży, jak prześladuje Cię Dorota. O tym, że Twój plan na awans w redakcji nie wyszedł.. Nie mylę się prawda? – pokręciła głową. Nic nie zrozumiał. Wciąż nic nie rozumiał. – Okropnie wkurzający świat prawda? Wszyscy są nie tacy, jak powinni być. A jak zdenerwują, to sprawy załatwia się pięściami, bo porozmawiać to już za duży wyczyn.

- Nie. Poczekaj, to nie tak.. – wtrącił się Mikołaj.

- A wiesz co jest najgorsze w tym świecie? Że rzucają się na Ciebie wszystkie laski w tym mieście, ja pierwsza. Ty biedny albo częstujesz je winem i liczysz, że kolejna będzie Twoja albo odprawiasz je z kwitkiem. I wiesz co jeszcze? Zachowałeś się jak ostatnia świnia. – spojrzała na niego z niesmakiem, idąc w kierunku drzwi do budynku.

- Poczekaj.. Faktycznie wczoraj przegiąłem.. Powiedziałem za dużo, ale chyba mam prawo do obrony? – spojrzał na nią, blokując wejście. Nie chciał jej puścić, do póki go nie wysłucha.

- Nie, nie masz. I nie pozwolę się traktować jak worek kartofli, zrozumiano? To, że nagrałam Ci bezsensowne wiadomości po pijaku, nie oznacza, że możesz ze mną robić co Ci się żywnie podoba. – popatrzyła na niego próbując go wyminąć.

- A czy ja teraz mogę coś powiedzieć? – spojrzał na nią błagalnie. Widząc aprobatę kontynuował. – Poznałem fantastyczna kobietę. Mądrą, cudowną. Jednym słowem niesamowitą. Staram się, żeby była szczęśliwa, a wychodzi mi to kompletnie na odwrót. Wiem, że wczoraj się na mnie zawiodłaś. Że mogłaś się mnie wystraszyć. Mimo tego, mimo tych wpadek, musisz mi uwierzyć. Zależy mi na Tobie. I weź je proszę. – podsunął jej bukiet jeszcze bliżej. – Proszę.

Nic nie odpowiedziała. Wzięła te kwiaty kręcąc głową i zniknęła za drzwiami. Gdy weszła do redakcji, zwróciła swoją uwagę wszystkich obecnych, niosąc bukiet. Odłożyła go na moment na biurku, po czym poszła po flakon. Akurat wchodziła, gdy przy jej stanowisku pracy stał Tomasz, oglądając kwiaty. Nie wiedział od kogo je dostała ale się domyślał.

-Hej.. – spojrzała na niego, stając tuż za jego plecami.

- Cześć.. Widzę, że masz adoratorów. – uśmiechnął się, siadając na swoim krześle. Zastanawiał się, co Mikołaj przeskrobał.

- Powiedzmy.. To raczej prezent pokutny, ale póki co, nie działający jak trzeba. – zaśmiała się, wsuwając kwiaty do wazonu. Spostrzegła tylko mściwa minę Doroty, która przechodziła obok jej burka. Po chwili, drzwi gabinetu trzasnęły z hukiem. Spojrzała na zwróconego w stronę komputera Tomasza. Kurczę.. żebyś Ty wiedział, co mi się śniło – pomyślała siadając przy swoim biurku, po czym jednak się do niego odwróciła – Tomasz?

- Tak? – odwrócił się do niej.

- Mam do Ciebie taką malutką, taką tyci, tyci prośbę – uśmiechnęła się delikatnie, przysuwając swoje krzesło naprzeciwko niego.

- Mów. Słucham – spojrzał na nią, czując, że z nią może się wszystkiego spodziewać. Czy tym razem będzie to niebezpieczne?

- Chodzi mi o nasze redakcyjne zdjęcie całego zespołu. To, co robiłeś niedawno do reklamy portalu. Pamiętasz? – zaczęła się kiwać na boki, na swoim wyświechtanym krześle obrotowym.

- A co z nim? – zmrużył oczy, nie wiedząc o co chodzi.

- Możesz mi je wywołać, wydrukować czy co tam jeszcze z nimi robisz? – uśmiechnęła się słodko, troszkę mrużąc przy tym oczka. Całość dawała efekt małej słodkiej dziewczynki, która chce cukierka.

- Oczywiście, że mogę. Ale zaraz.. Przecież Ty je masz. – spojrzał na nią z uśmiechem. - Przecież wisi u Ciebie na ścianie przy lustrze..

- Tak, wisi ale – Zaraz, zaraz a jak to jest możliwe, że on tak dokładnie pamięta, co ja mam w mieszkaniu? Zastanowiła się.  - To jest zdjęcie sprzed 2 lat. I nie ma na nim wszystkich. – spojrzała na niego, po czym po chwili dodała ciszej, czując, że znowu się czerwieni - Ciebie na nim nie ma.

Uśmiechnął się pod nosem. Bez słowa, zostawił ją samą przy biurku i udał się do swojej ciemni. To było miłe uczucie, wiedzieć, że chce mieć to zdjęcie, bo jest na nim właśnie on. Z wielką przyjemnością, poszedł przygotować jej tę fotografię. Ale nie do końca tak, jak by tego chciała. Miał pewien pomysł. Akurat za godzinę miał jechać w teren, więc dobrze się złożyło. Jakiś czas później, gdy wrócił do pracy, Elki nie było. Miała nieciekawą rozmowę z Andrzejem – Fakturem. Taką dostał ksywkę po tym, jak od każdego zaczął wymagać faktur za różne rzeczy. Gdy Tomasz usłyszał za plecami chrząknięcie, odwrócił się. Widok Mikołaja, to niekoniecznie było to, co chciał zobaczyć. Zwłaszcza po wczorajszej bójce.

- Masz niezłe pchnięcie. – zerknął na niego. – Trenujesz rzucaniem ludzi przez pokój? - uniósł brwi będąc raczej poważnym.

- Jak bardzo chcesz, mogę to powtórzyć. – spojrzał odrobinę rozbawiony, skruszoną miną Mikołaja. Czyżby to były przeprosiny? Chyba tak, skoro Miki wyciągnął rękę na zgodę. 

Ściskających sobie dłonie Panów, spostrzegła wkurzona Elka, która właśnie przyszła. Rozmowa z Fakturem jak podejrzewała, skończyła się podniesieniem jej ciśnienia. A teraz? Teraz musiała wyjść. Już wcześniej Mikołaj słyszał, jak rozmawiała z siostrą, że przyjedzie popołudniu do domu. Miał okazję, zaproponować jej podwózkę. Wszystkie jego próby, zakończyły się klęską. Zrozumiał aluzję, że ma spadać na drzewo. Nie znaczyło to, że jej posłucha. Czekając na windę, zastanawiała się, co może kupić Natalii z okazji urodzin. Jej przemyślenia, przerwał Tomasz, który również kończył pracę.

- Widziałaś kto wyciągnął do mnie rękę na zgodę? – zaśmiał się.

- Widziałam.. Chyba ma dzień przeprosin. – roześmiała się, spoglądając na Tomasza. - Masz jakiś pomysł na prezent? Muszę kupić coś siostrze na jej dzisiejsze urodziny a kompletnie nie wiem co.

- Zawsze robisz takie przemyślane prezenty? – spojrzał na nią. To właśnie była cała Elka. Wszystko na ostatnią godzinę.

- Dokładnie tak. Mój mózg najlepiej działa pod presją czasu. Dorota już się o tym przekonała, gdy oddaje jej artykuły, które mają być na stronie tego samego dnia. – wystawiła mu delikatnie język.

- Więc co to ma być za prezent? – przechylił głowę na bok.

- Trop jest taki, że Natalia zawaliła dotychczasową ścieżkę kariery a nowa.. Nowa tak jakby, jeszcze się nie wyłoniła.. – popatrzyła na niego, z delikatnym grymasem zastanowienia. – A może by tak..

- Że co? Aparat? – spojrzał na swoją torbę.

- Tak, to jest idealny prezent. – uśmiechnęła się, wchodząc do windy. - Gdzie mogę kupić takie coś? Musi być nie drogi i wspaniały.

- Niedrogi i wspaniały aparat? No to jest oksymoron.. – spojrzał na nią, śmiejąc się z jej pomysłu. – Myślę, że coś poradzimy. A przy okazji.. – popatrzył na nią, wyciągając z torby prostokąt, opakowany w czerwony papier. - Proszę.

- A co to jest? – popatrzyła zdziwiona.

- Otwórz  w domu – uśmiechnął się pod nosem.

Godzinę później, oboje wychodzili ze sklepu fotograficznego, z zakupionym prezentem. O ile dla Elki to była czarna magia, Tomasz poradził sobie świetnie z wyborem sprzętu. Czuła, że Natka będzie zadowolona. Tłumaczenie co ten aparat zawiera, nie wiele dało Elce. Zastanawiała się, co z tego wszystkiego zrozumie Natalia. Pomysł Tomasza, że może jej wytłumaczyć wszystko, nie był głupi. Był bardzo dobry. Jako, że była już spóźniona, postanowił ją podwieźć. Gdy zatrzymali się na osiedlu, nie wysiadła od razu. Chciała mu coś powiedzieć. Jak zawsze… brakowało jej odwagi. Do innych była wyszczekana jak wściekły pies, z nim odbierało jej głos.

- Coś się stało? – spojrzał na nią, wiedząc, że coś ją męczy.

- Nie, chciałam Ci po prostu podziękować. – uśmiechnęła się.

- Nie ma za co, to drobiazg.. – zerknął na prezent Natalii.

- Ja mówię o wczoraj.. – spojrzała mu w oczy.

- Już mi dziękowałaś .. – odparł ciepło.

- Wiem ale.. Po prostu, to dla mnie wiele znaczy. Fatygowałeś się pół miasta, żeby ze mną pomilczeć. – uśmiechnęła się gryząc wargę.

- Trochę też porozmawialiśmy. – popatrzył na nią. Zauważył jakiś czas temu, że jak się krępuje podczas rozmowy, to przygryza delikatnie dolną wargę. Sam robił to odruchowo, gdy na nią wtedy patrzył. Gdy zobaczył, że wysiada z samochodu, zatrzymał ją za rękę. - Uważaj na niego ok? - Uśmiechnęła się. Znów to robił. Znów się o nią martwił. Był kochany. Już miała zamknąć za sobą drzwi, gdy znowu się pochyliła, patrząc na niego – wysiadaj.

- Co? – uniósł brwi.

- Wysiadaj. Zapraszam Cię na kawałek tortu i dobrą kawę. W końcu wybierałeś prezent. – uśmiechnęła się. – Proszę.

Nie odmówił. Gdy oboje weszli do domu, była już cała familia. Nawet matka Roberta. Ta zjawiła się nieoczekiwanie, przyprawiając Sławkę o zawał. Nie przepadała za nią. Zawsze, starała się przy niej koloryzować obecną sytuację w domu. Problemem było to, że często prawda wychodziła na jaw. Potem Sława chodziła wściekła jak osa. O ile Natalia poznała Tomasza już wcześniej, to Sława go nie kojarzyła. Wzięła Elkę na bok, zaraz robiąc wywiad środowiskowy, co to za jeden. Elka bała się przez moment, że wciągnie Tomasza w jakąś dwuznaczną sytuację. Na szczęście, zanim Sława cokolwiek powiedziała, wiedziała już, że Tomasz ma dziewczynę i naprawdę jest kolegą z pracy.

- Kolega z pracy. Kolejny kolega.. Kiedy Ty w końcu przyprowadzisz swojego faceta.. - spojrzała na nią, kręcąc nosem niezadowolona.

- Mamo.. Ostrzegam. Skończ mnie swatać. – skarciła ją, wracając do Natalii, która oglądała swój prezent. – Podoba się?

- To najlepszy prezent jaki dzisiaj dostałam. Dziękuję wam bardzo! – spojrzała na Elkę i Tomasza. Oboje wyściskała i wycałowała po policzkach. - To Ty zrobiłeś Eli takie śliczne zdjęcie? – spojrzała na Tomasza, pokazując fotografię na wyświetlaczu aparatu.

- Daj spokój Natka.. żeby zdjęcie było śliczne. to modelka musi być ładna. nie? – zaśmiała się popijając wino.

- Czy ona kiedykolwiek, przyjmuje do wiadomości jakiekolwiek komplementy? – odezwał się Tomasz, spoglądając na Elkę a potem na Natalię. - Jak mówiłem jej, że jest ładna to mi nie uwierzyła.

- Cała Elka. – wyszczerzyła się dając jej buziaka.

Siedzieli i właśnie zajadali tort. Tomasz musiał interweniować, gdy o mały włos, Elka by się zakrztusiła. Kiedy zobaczyli  Sławę, która przyniosła jako prezent, swoją suknię ślubną, opadły jej ręce. Nie chciała nawet myśleć, co czuje jej siostra. Wtrącanie się w ślub to jedno, ale narzucenie swojej sukni ślubnej? Mamo przeginasz. - pomyślała, pijąc wodę. Gdy rozdzwonił się dzwonek do drzwi, Natalia pierwsza poszła otworzyć. Zdziwiła się, widząc osobę w drzwiach. Gdzieś już go widziała.. Zaraz moment.. U Elki.. Na klatce schodowej. Mikołaj też rozpoznał dziewczynę, za którą się wtedy obejrzał.

- Cześć.. – uśmiechnął się. – Myśmy się kiedyś widzieli.

- Tak, kojarzę Cię. Minęliśmy się na klatce schodowej.. Ale zaraz kogo Ty tu szukasz? – jej uśmiech zastąpiło zdezorientowanie.

- Elki.. podobno tu jest. – spojrzał na nią. – Jestem Mikołaj, kolega z pracy. A to dla Ciebie. – wręczył jej piękny bukiet kwiatów.

- Ojej, dziękuję. Mikołaj.. słyszałam o Tobie, wejdź. – uśmiechnęła się. – To Ty zostawiłeś ten piękny bukiet na stole prawda? 

- Przyznaję się do winy – zaśmiał się.

Gdy weszli do salonu, zobaczył Elkę. Nie była sama. Znowu siedział koło niej ten kretyn. Co on tu robił? Z nim nie chciała przyjechać, ale jego wzięła? Gdy Ela przypadkiem spojrzała w stronę Natalii, spostrzegła obok niej znajomą postać. Mikołaj? Co on tu robi? – pomyślała wstając z kanapy. Gdy wstała, spojrzenie Tomasza powędrowało za nią. Kiedy ujrzał Mikołaja, spoważniał. Czuł, że zaraz powinien się zbierać. Chciał tylko pożegnać się z Elką, a nie uciec w angielskim stylu. Gdy na moment, Genowefa zajęła go rozmową, stracił Elkę z oczu. W tym czasie, Mikołaj zawinął szampana i dwa kieliszki. Postanowił wyciągnąć Elkę do ogrodu, na rozmowę. Otworzył butelkę, nalał im do kieliszków zimnego szampana, po czym wręczył jeden Eli.  Coś, co chciał powiedzieć, było dla niego trudne. Zdecydowanie nie pasowało do jego wizerunku. Przyznał się sam przed sobą i przed Elką, że jest piekielnie zazdrosny o Tomasza. O ich bliską relację, o to jak na nią patrzy, jak rozmawiają. Dla niej, to było absurdem.. ale słuchała, co ma do powiedzenia, skoro zdobył się na szczerość.

Gdy Elka wciąż nie wracała, Tomasz podniósł się z kanapy. Podszedł do okna, zobaczyć czy gdzieś jej tam nie ma. To co zobaczył, zadecydowało o jego wyjściu.. Z uśmiechem wpatrzona w Mikołaja, odwzajemniała jego pocałunek. Wyglądali na szczęśliwych. Już miała przy sobie kogoś, kogo potrzebowała bardziej niż jego. Ze smutnym spojrzeniem, pożegnał się z Natalią, prosząc, by przeprosiła resztę rodziny. Nie mógł zostać tam dłużej. Po chwili, słychać było warkot odjeżdżającego auta.

Moi drodzy :*

Wczoraj nie dałam rady. Dziś powracam z weną, nowymi pomysłami i chwilą czasu. Ciekawa jestem czy ta część się spodoba. Mnie się wydaje być dosyć ciekawa :)

Buziaczki <3