35. "O czymś, o czym nie powinienem"

Było jakoś po 23, kiedy srebrne BMW, podjechało na strzeżone osiedle. Niby nic niezwykłego a jednak. Najczęściej ktoś podjeżdżał, wysiadał albo wjeżdżał do garażu podziemnego. Tym razem, nikt z niego nie wysiadał. Silnik pracował. Pasażerowie wciąż byli w środku. Rozmawiali? Żegnali się? Przyciemnione szyby, są sprzymierzeńcem takich tajemniczych spotkań.

Tomasz właśnie przekraczał bramę osiedla. Nie spieszył się. Wiedział. że Sylwia nie lubi gdy pił. Niby nie wypił dużo ale jednak. O tej porze. musiała już być w domu. Tak jak ona, uprzedził ją. że wróci trochę później bo poszedł biegać. O dziwo, nie miała nic przeciwko. Przeszedł kawałek, gdy o mało się nie przewrócił. Nieszczęsna sznurówka.. – spojrzał na swoje buty. Ukucnął. żeby zawiązać buta. Właśnie wtedy, jego uwagę zwróciło nietypowe auto. Nie kojarzył, żeby ktoś z sąsiadów, posiadał taki samochód, który stał pod ich budynkiem. Gdy zawiązał buta, ruszył dalej, za chwilę znów się zatrzymując. W przyciemnionym świetle latarni, spostrzegł znajomą postać. Edgar? – pomyślał, stając w cieniu. Widział, jak mężczyzna wysiada z auta i idzie otworzyć drzwi od strony pasażera. Po chwili, ujmując dłoń kobiety, pomógł jej wysiąść. To była Sylwia. Tomasza zdziwił ten widok. Sylwia miała mieć dziś zdjęcia cały dzień. Wyglądali na zadowolonych. Uśmiechali się do siebie, żartowali. Brew Tomasza nieco drgnęła. Edgar zachowywał się dość.. Jakby to powiedzieć, odważnie w stosunku do jego dziewczyny. Ona zresztą też. Poprawiała mu krawat a on dotykał jej policzka, uśmiechając się przy tym. Na moment, oboje zniknęli z jego oczu. Najpewniej podeszli pod drzwi wejściowe. Po chwili, do samochodu wrócił tylko Edgar. Gdy odjeżdżał spod bloku, minął Tomasza. Nie poznał go w kapturze na głowie. Zastanowiła go ta scena, której był świadkiem. Niedługo potem, sam otwierał drzwi do mieszkania.

- Sylwia? – odezwał się, nie widząc jej w zasięgu wzroku.

- Zaraz wyjdę! – krzyknęła, będąc zamknięta w łazience. Głos Tomasza ewidentnie ją przestraszył. O czym myślała? Spoglądała na siebie w lustrze. Odetchnęła głęboko. Ubranie, które miała na sobie, wrzuciła do kosza na pranie. Ubrana w szlafrok, wyszła z łazienki, wiążąc pasek w talii. – Jak tam nocne bieganie? – uśmiechnęła się.

- W porządku.. – spojrzał na nią, stojąc w kuchni. Właśnie popijał wodę z butelki. – Jak tam w pracy? Zmęczona?

- Od kiedy interesuje Cię jak mi minął dzień? – spojrzała na niego zaskoczona tym pytaniem. To było do niego niepodobne.

- Zawsze mówisz, że mało się interesuje tym co robisz.. To nadrabiam zaległości. – uśmiechnął się odrobinę, zerkając na nią.

- Męcząco.. Dużo poprawek, kilkadziesiąt ujęć.. Sam wiesz jak to jest. Wszystko musi być idealne. – popatrzyła na niego, opierając się o blat. – A Tobie? Jak minął dzień? Pewnie jesteś zmęczony.

- Może być. Ani dobrze ani źle. Był dość.. długi. – zerknął na nią, wyrzucając butelkę do kosza. – Dawno wróciłaś? – zapytał w momencie, gdy zdejmował z siebie bluzę.

- No.. tak.. Tak z godzinę temu. Mówiłam Ci, że dziś zejdzie nam do nocy. – uśmiechnęła się, sięgając po kubek, by zrobić sobie herbaty.

- No tak, uprzedziłaś mnie. – spojrzał na nią. – Mam nadzieję, że wróciłaś taksówką. Ostatnio w okolicy napadli tutaj młodą dziewczynę.. Nie chcę, żebyś sama wracała po nocy.

- Tak, tak, tak.. Oczywiście, że taksówką. Nie musisz się o mnie martwić. – uśmiechnęła się, podchodząc do niego i dając mu delikatnego całusa w usta. – Piłeś? - popatrzyła mu w oczy.

- Jedno piwo.. – westchnął, widząc jej minę. – Coś nie tak?

- Nie, skąd. Idź się wykąp. Cuchniesz jak skunks – zaśmiała się, dotykając dłońmi jego torsu. - Ja się muszę położyć.. Nie czuję nóg. – uśmiechnęła się, po czym poszła do sypialni.

- Okej.. Odpocznij. – odprowadził ją wzrokiem do pokoju. 

Dlaczego nie powiedziała mu prawdy? – zastanowił się, stojąc wciąż przy drzwiach łazienki.. To, że gość go wkurzał, nie oznaczało, że nie może się z nim kontaktować. Wszedł do łazienki, zdejmując z siebie ubranie, które rzucił na pralkę. Gdy wszedł pod prysznic, struga chłodnej wody, oblała jego spocone ciało. Dziwnie się poczuł. Pierwszy raz od jakiegoś czasu. Sylwia nigdy nie kłamała. Przynajmniej tak mu się wydawało. Może on też, nie był do końca uczciwy, ale jeśli się z kimś spotkał, mówił z kim. Chociaż nie. Był jeden wyjątek.. Raz jeden, nie przyznał się, gdy Sylwia znalazła kolczyk w jego mieszkaniu. Powiedział jej wtedy, że należy do Moniki. Prawdą było, że był własnością Elki. To ona wtedy została i się nim opiekowała. Nie powiedział jej prawdy, bo Sylwia dostawała kociego rozumu, na dźwięk jej imienia. Kłamstwo jest jak kij. Ma dwa końce.. Którymś zawsze oberwiesz.. – pomyślał, opierając dłonie o mokre płytki. Może nie ma co tego roztrząsać.. Może po prostu.. Może – pomyślał. Za dużo było tego „może”. Kiedy wyszedł spod prysznica, owinął się ręcznikiem na biodrach. Zaczął robić porządek z ubraniem, które rzucił po drodze. Wrzucając rzeczy do pralki, spostrzegł także rzeczy Sylwii. Skoro już robił pranie to.. Sięgnął i po jej ubranie. Coś go jednak tknęło. Zanim zdążył wrzucić sukienkę do bębna, wyczuł męskie perfumy. Zdecydowanie nie jego. Zamknąwszy rzeczy w pralce, wyszedł z łazienki, trzaskając drzwiami. 

Gdy rano, zamiast budzika, zaczęły go budzić delikatne pocałunki, powoli otworzył oczy. Nie kto inny jak Sylwia, pochylała się nad nim. Przez chwilę, zastanawiał się czy to co było wczoraj, było snem. Jednak nie było. Butelka wody, którą postawił obok łóżka wieczorem, wciąż tam była. Powoli się podniósł, siadając na łóżku.

- Czym sobie zasłużyłem na takie przywitanie? – szepnął odrobinę ochrypnięty, spoglądając na seksownie ubraną Sylwię.

- Stęskniłam się za Tobą, po prostu. – wyszeptała mu na ucho, muskając je delikatnie. Przytuliła się, dotykając jego brzucha.

- Spóźnię się do pracy.. – szepnął. – Wieczorem.. ok.? – spojrzał na nią, po czym wstał z łóżka i wyszedł z pokoju. Jakoś nie miał ochoty na ranne pieszczoty po tym, jak wczoraj został okłamany. Po szybkiej toalecie, ubrał się, w biegu wypijając kawę. Gdy już miał wychodzić, zatrzymała go Sylwia.

- O której wrócisz? – uwiesiła mu się na szyi.

- Nie wiem, zadzwonię. Mamy kolegium redakcyjne także.. – wzruszył ramionami. – Do wieczora. Pa – gdy wyszedł z mieszkania, Sylwia oklapła na krzesło, wyraźnie niezadowolona. Tomasz krzyżował jej plany, nawet o tym nie wiedząc.

Rano, gdy Elka otworzyła oczy, uśmiechnęła się. Teraz było jak należy. Leżąc na łóżku, zwrócona w kierunku drzwi, patrzyła na zdjęcie ekipy portalu „Co tam?”. Byli wszyscy, włącznie z Tomaszem – kompletnym wariatem, jak to go wczoraj nazwała. To był cholernie miły gest z jego strony. Oba te zdjęcia, były wspaniałym prezentem. Jedno zamieniło drugie a drugie.. No właśnie. Miała problem z tym zdjęciem. Gdzie je powiesi? I co będzie jak Mikołaj je zobaczy? To były tylko wygłupy ale.. Zdjęcie wyglądało, jakby było ich ślubnym. Wieczorem się nad tym zastanowi – pomyślała, wstając z łóżka. Gdy Elka wychodziła do pracy, pod domem czekała ją niespodzianka. Czekał na nią Mikołaj, oparty o samochód. To był sympatyczny gest z jego strony. Mimo, że wczoraj odprawiła go z kwitkiem, dziś przyjechał po nią, chociaż się nie umawiali. Kilkanaście minut później, gdy zajechali pod redakcję, uśmiechnięci i rozgadani weszli do budynku.

Ich sielanka nie trwała długo. Elka była pewna, że Dorota już odpuściła. Jakże się w tej chwili myliła. Widząc ich, natychmiast kazała im brać się do pracy, a prywatne rozmowy załatwiać po pracy. Jakby tego było mało, Mikołaja oddelegowała na Podkarpacie. Miał zrobić wywiad i relację z wyborów. Wyjazd na trzy dni. No pięknie – pomyślała Elka, stojąc z boku i słuchając Doroty. To co wyprawiała, to był jawny mobbing. Tłumaczenie Mikołaja, że ma inne obowiązki, na nic się zdało. Wszystko elegancko zaplanowała. Obowiązki rozdzieliła tak, jak ich przy okazji. Jeszcze w aucie, planowali wspólny wieczór. Z planów zostały tylko wspomnienia. Rozeszli się do swoich obowiązków. Ona pisać artykuł, on odebrać auto do testów.

Gdy Ela zrobiła sobie krótką przerwę w pisaniu, poszła do kuchni. Właśnie mieszała łyżeczką kawę, gdy spostrzegła Tomasza. Zamyślony, przeszedł obok kuchni, ale nawet jej nie zauważył. Skoro robiła kawę sobie, postanowiła także i jemu. Taki drobny gest podziękowania za prezent. Z dwoma kubkami, weszła na salę, jeden stawiając Tomaszowi przed nosem.

- Cześć. – uśmiechnęła się, siadając na swoim krześle.

- Cześć. – spojrzał na kubek a potem odwrócił się do niej. – Co przeskrobałaś? – zaśmiał się, spoglądając na nią podejrzliwie.

- Ja? Nic. – popatrzyła na niego, upijając łyk swojej kawy. 

- Nic? To za co ta kawa? – uśmiechnął się, biorąc kubek do ręki.

- Za taki.. mały czerwony pakunek, który dostałam od pewnego sympatycznego fotografa. – uśmiechnęła się szerzej. – Dziękuję Ci.

- Nie ma za co. – zerknął na nią. - W końcu sama prosiłaś o to zdjęcie.

- O jedno tak.. Ja mówię o tym drugim. – uśmiechnęła się, spuszczając wzrok na swoje kolana. Miała coś powiedzieć, ale stchórzyła. Zresztą.. co miała powiedzieć? Że się wzruszyła? Że to było szalenie miłe? Wyjdzie na sentymentalną idiotkę. Zamiast tego, wstała z krzesła, zbierając papiery, które nie były jej potrzebne. Musiała zająć czymś ręce, czymkolwiek. 

Tomasz, miał coś powiedzieć, gdy patrzył na jej dziwne zdenerwowanie ale nie zdążył. Monika ogłosiła, że wszyscy mają stawić się w konferencyjnej. Andrzej miał pilne wieści. Cokolwiek to nie było, Andrzej nie wróżył nic dobrego, tego był pewien. Decyzja zarządu, którą przekazał Andrzej, zaskoczyła wszystkich. Nie miło zakończyła się dla ich naczelnej. Zwolnienie ze skutkiem natychmiastowym, nie było tym, czego się spodziewała. Niestety, afera polityczna w którą wplątała portal, miała dla niej przykre konsekwencje. Złe odeszło, gorsze miało dopiero nadejść. Pomimo tego, że Dorota nie była idealną szefową, to poświęciła się całkowicie portalowi. To, że wysyłała ludzi nie wiadomo gdzie i zawalała niepotrzebną robotą, było tylko częścią prawdy o niej. Niektórym, dała szansę rozwinąć skrzydła w redakcji. Ci co chcieli, umieli to wykorzystać. Wieść o tym, że ma zastąpić ją Krzysiek, nie rokowała dobrze. W redakcji zaczynała unosić się dziwna atmosfera. Wszyscy zdawali się być szczęśliwi, że wywalili Dorotę. Mało kto widział, że skutki tej decyzji mogą być katastrofalne. 

Jedynie Tomasz i Elka, mieli na tyle oleju w głowie, że poszli porozmawiać z Dorotą. W końcu, to dzięki niej, oboje skorzystali w redakcji. Ona zaczęła pisać reportaże i felietony, on dostał miejsce na swoją ciemnie. Byli jej za to wdzięczni. Ceną dobrych uczynków jest to, że gdy chcesz komuś pomóc, nie zawsze Ty na tym korzystasz. Przekonali się o tym, gdy zostali sami na polu bitwy. W podziękowaniu za dobre słowo, Dorota zaprosiła ich na wino. Cóż, nie mogli odmówić. Nie wypadało.

Byli umówieni na wieczór, więc jeszcze mieli jakieś dwie godziny wolnego. Tomasz postanowił, że kupi jakieś wino. Ona zadecydowała, że trzeba jakoś osłodzić ten wieczór. Mieli plan na przetrwanie tego spotkania. Z racji, że Tomasz miał jeszcze trochę pracy, został dłużej i nie mógł jechać z Elką do cukierni. Siedział przy biurku, gdy zadzwoniła Sylwia. Wiadomość o tym, że Tomasz ma spotkanie z Dorotą nie ucieszyła jej. Miała wobec niego, inne plany na ten wieczór. Obiecał, że postara się wrócić szybko. Chciała w to wierzyć..  Z kolei, gdy Elka wybierała słodkości na spotkanie, zadzwonił do niej Mikołaj. Na wiadomość, którą mu zostawiła by wracał, zareagował od razu. Już nie musiał jechać na to spotkanie. Dorota nic mu nie zrobi. Mógł spędzić wieczór z Elką. Przyjechał po nią pod cukiernię. Chwilę zajęło mu, przekonanie jej, żeby zjedli razem obiad. Żeby uczcili odejście Doroty. Trochę to mijało się z tym, co miała zamiar robić z Tomaszem. Z nim, miała ją pożegnać. Nie specjalnie cieszyła się tą zmianą. Dorota była jaka była, ale żeby tak ją traktować?

Czy to urok Mikołaja, czy też wyśmienite jedzenie. Elka nie wiedziała. Od co najmniej godziny, powinna być z Tomaszem na spotkaniu z Dorotą. A gdzie była? W luksusowej restauracji, do której trzeba mieć vipowskie zaproszenie. Mikołaj był fenomenalny pod tym względem. Umiał ją zakręcić tak, że zapominała o innych sprawach. Crème brûlée, ostrygi i szampan.. czy to już zagrożenie lawinowe? Zdecydowanie tak. Co najmniej czwarty stopień. Afrodyzjaki kulinarne, w towarzystwie takiego faceta jak Mikołaj? To nie może się skończyć dobrze. To musi skończyć się bardzo dobrze. W tym samym czasie, gdy Elka szampańsko się bawiła, Tomasz przeżywał katusze. Picie wina z przeżywającą katharsis Dorotą, to był szczyt jego marzeń. Sms ratunkowy do Elki, też nic nie dał. Nie odpisała. Czuł się tym zawiedziony. Dzwoniąca kilkukrotnie Sylwia, też nie pomagała. Nie odebrał. Delektował się winem, starając się zagłuszyć gadanie Doroty i własne myśli. Zdecydowanie miał ochotę się upić. Poza tą butelką, były jeszcze dwie.. Idyllę spotkania Elki, przerwał w którymś momencie telefon. Nie przestałby dzwonić, gdyby nie odebrała. 

- Tak słucham? – odebrała, posyłając uśmiech Mikołajowi.

- Cześć Ela, tu Sylwia.. Mogłabyś mi dać Tomka do telefonu? Nie mogę się do niego dodzwonić. -  odparła zdenerwowana Sylwia, która krążyła po mieszkaniu w jedną i drugą stronę

- Nie, nie mogę.. Jestem na kolacji z Mikołajem.. – zmarszczyła trochę czoło, popijając szampana. Ten telefon ją zdziwił.

- A nie jesteś na pożegnaniu Doroty? – zapytała zdziwiona.

- No właśnie nie. Trochę mi się plany zmieniły. – zerknęła na Mikołaja, który dawał jej znaki, by skończyła rozmowę.

- Myślałam, że wszyscy z redakcji ją żegnają.. – Sylwia usiadła na fotelu, coraz bardziej wkurzona na Tomasza.

- Obawiam się, że został tylko Tomasz.. – skrzywiła się trochę. Sama teraz miała poczucie winy, że go wystawiła do wiatru.  Gdy w telefonie zapadła głucha cisza,  rozłączyła połączenie. Wtedy też, zobaczyła wiadomość od Tomasza. – Kurczę.. – mruknęła pod nosem.

- Coś się stało? – zapytał Mikołaj widząc jej minę.

- Nie.. Tylko właśnie zrobiłam małe świństwo przyjacielowi.. – popatrzyła na niego, z nieco kwaśną miną.

- Nie przejmuj się. Na Ciebie nie można się gniewać. – uśmiechnął się  do niej, biorąc ją za rękę. Delikatnie pogładził jej dłoń kciukiem.

- Obyś miał rację. – dopiła szampana do końca.

Kolacja, powoli dobiegała końca, gdy wydarzyło się coś nieoczekiwanego. Nie wiadomo skąd, za plecami Mikołaja, wyrosła elegancko ubrana dziewczyna. Wysoka brunetka, zakryła mu oczy, szepcząc na ucho. – Zgadnij kto. Gdy odwrócił głowę, poznał swoją dawną dziewczynę. Elka, nie miała pojęcia, kim jest owa kobieta. Patrzyła na nich, zaskoczona sytuacją. Mikołaj wyraźnie speszony obecnością dziewczyny, natychmiast wstał, by przestawić sobie panie. Po ostatnich deklaracjach, jakie usłyszała od niego Elka, nazwanie jej przyjaciółką, było dość krzywdzące. Poczuła się tak, jakby dostała obuchem w łeb. Gdy owa znajoma Mikołaja zaproponowała, żeby się przysiedli, Ela przeprosiła ich na moment, wychodząc do łazienki. Po drodze spotkała kelnera zaczepiając go.

- Gdzie jest wyjście awaryjne? – spojrzała na niego.

- Słucham? – popatrzył zaskoczony jej pytaniem.

- Wyjście awaryjne, muszę stąd wyjść.. Natychmiast. Proszę.. – popatrzyła błagalnie, gotowa dać mu napiwek aby ją wypuścił.

Kilka minut później, Elka wsiadała do taksówki pod restauracją. Żałowała, że w samochodzie Mikołaja zostawiła swoje zakupy ale trudno. Nie wiedziała, czy jest jeszcze po co jechać do redakcji. Impreza pożegnalna Doroty miała być w Szybkim kubku. O tej porze, mogło już nikogo nie być. Mniej więcej w tym czasie, gdy Elka przeprowadzała akcję „ucieczka”, Dorota jak i Tomasz byli już nieźle wstawieni. O ile on siedział cicho, ona gadała jak nakręcona. Patrząc na godzinę, w końcu zdecydowała się iść do domu. Nie było szans, żeby Tomasz ją odwiózł. Za dużo wypili. Gdy Dorota wyszła, Tomasz zamknął oczy. Musiał się zebrać do kupy i też wracać. Wiedział, że Sylwia się wkurzy. Obiecał, że będzie szybko ale wieczór się przedłużył.. Nie miał ochoty na awantury.. Już miał wstawać, gdy do środka wpadła Elka.

- A gdzie Dorota? – spojrzała na niego, podchodząc bliżej.

- Spóźniłaś się.. Wyszła jakieś 5 minut temu. – popatrzył na nią.

- Ja Cię przepraszam.. Wiem, obiecałam że będę. – westchnęła.

- To prawda.. obiecałaś. Chociaż było warto być gdzie indziej? – zerknął na nią, bawiąc się kieliszkiem. W końcu był na nią zły.

- Do pewnego momentu tak.. Potem już nie koniecznie. – skrzywiła się trochę, na wspomnienie nazwania jej przyjaciółką.. 

- To może wina? – spojrzał na nią, podsuwając jej czysty kieliszek.

- A Ty nie masz jeszcze dość? – uśmiechnęła się, widząc jego stan.

- Powiedzmy, że.. jeszcze jeden, mogę z Tobą wypić. – posłał jej uśmiech, otwierając butelkę i nalewając do połowy kieliszka.

- To za co pijemy? – spojrzała na niego, biorąc kieliszek.

- Za.. – Tomasz zastanowił się na moment. – Za naszą przyjaźń.

- Akurat słowo przyjaźń, dziś źle mi się kojarzy.. Ale niech będzie. – popatrzyła na niego, stukając się z nim kieliszkiem. Całą jego zawartość, wypiła do dna. Tomasz nie wiedział co się stało, ale chyba jej też, potrzebne było trochę alkoholu. Dolał jej jeszcze wina, w które patrzyła zamyślona.

- Ktoś tu ma gorszy wieczór ode mnie? – mruknął zerkając na nią.

- Nie chce o tym gadać. – stwierdziła sucho, wstając od stołu. Wzięła swój kieliszek i podeszła bliżej barowego blatu, gdzie stało radio. Akurat cicho leciała melodia, którą lubiła. Trochę ją pogłośniła. Opierając się łokciem o blat, zaczęła sączyć wino. Tomasz spojrzał na nią i powoli wstał. Trochę kręciło mu się w głowie. Nie na tyle by się wywrócić ale jednak. Podszedł do niej bliżej. 

- Ktoś mi kiedyś mówił, że taniec poprawia mu humor. – spojrzał na nią, wyciągając w jej kierunku swoją dłoń.

- Daj spokój Tomasz.. Przecież wiem, że nie lubisz tańczyć. –  popatrzyła na niego, kręcąc głową. Upiła kolejny łyk.

- A kto tańczył na ulicy? – zaśmiał się pod nosem.

- W sumie.. I wtedy byłeś trzeźwy. – roześmiała się chwytając jego dłoń, robiąc ku niemu dwa kroki.

- I wiedziałem co robię.. Teraz też wiem. – szepnął jej do ucha.

Tomasz objął ją w tali, ściskając delikatnie jej dłoń. Tym razem nie grali wesołej melodii. Ta była spokojna, melancholijna. Była taka, jak ich nastrój. Zamiast szalonego wieczoru ze swoim, jak jej się zdawało chłopakiem, był taniec z innym facetem. Nie jej chłopakiem. Jej przyjacielem. Na którego zawsze mogła liczyć.. – pomyślała, spoglądając ukradkiem na zamyślonego Tomasza. Nie uśmiechał się. Czy coś go dręczyło? Bała się spytać. Bała się, że nastrój pryśnie. Wolała nic nie mówić i cieszyć się tym, co było teraz. Co myślał Tomasz? – czasami, chciała wejść w jego myśli. Momentami był dla niej żywą zagadką. Na chwilę ich spojrzenia się spotkały. Uśmiechnął się wtedy. Jej oczy sprawiały, że nie umiał się smucić. Zdążył zapomnieć już o tym, że zostawiła go samego z Dorotą. Nie sądził, że jeszcze się zjawi. Ten palant miał więcej szczęścia niż przypuszczał. – pomyślał o Mikołaju. Nie zasługiwał na nią. Ale on też nie. Znał smak zdrady.. Wiedział jak to boli. Nie mógł zrobić tego ani Sylwii ani jej. Cokolwiek by nie chciał w tej chwili.. nie mógł. Żadna z nich na to nie zasługiwała. Znów posmutniał.. Muzyka dawno się skończyła. Nie przeszkadzało im to. Bujali się w swój własny rytm. Rytm bicia serca. 

- O czym myślisz.. – szepnęła.

- O czymś o czym nie powinienem.. – odparł w końcu puszczając ją z objęć.. Stchórzył. Kolejny raz wystraszył się własnych myśli.

Została w miejscu, w którym ją zostawił. Nie trwało to długo. Pomogła mu posprzątać bałagan, jaki był na stole. Zamknęli za sobą lokal, zostawiając klucze u portiera, tak jak było umówione. Chłodny wiatr, ostudził trochę ich emocje, gdy stali czekając na taksówkę. Stali bez słów. Gdy jedno z nich spoglądało na drugie, drugie udawało, że patrzy w dal. Czas było wracać do domu. Do swoich rzeczywistości. Do.. On miał do kogo wracać. A ona? No właśnie, nie bardzo wiedziała. Gdy wsiedli do taksówki, najpierw podał jej adres, by tam pojechali. Pod jej kamienicą rozstali się uśmiechem i spojrzeniem, które mówiło więcej niż chcieli. Gdy taksówka odjechała, poszła prosto na górę, zastając pod drzwiami Mikołaja.

Kochani :)

Sukcesem jest że przy moim dzisiejszym stanie zdrowia, powstała tak długa część. Pewnie mocno Was zaskoczyła. Mogę zdradzić że kolejne będą równie zaskakujące. Tymczasem uciekam do łóżka :)

Buziaczki :*