37. "Z Tobą będzie pierwszy raz"

Elżbieta Kowalik - nie singielka – pomyślała, spoglądając z uśmiechem, na swoje odbicie w lustrze. Czyżby właśnie zaczęła nowy etap w życiu? Pohamowanie endorfin na haju jest bardzo trudne. Szczerzenie się samej do siebie, to nie był normalny objaw. Pierwszy raz, od wielu tygodni a nawet miesięcy, miała ochotę krzyczeć ze szczęścia. Chciała zrobić coś szalonego. Od czego by tu zacząć? – pomyślała mrużąc oczy. To nie tylko początek lepszego życia. To początek lepszej, ładniejszej nie singielki. Już wiedziała co chce zrobić. Każda kobieta zaczyna właśnie od tego. Teraz miała cel. Jej zmiana nie zostanie niezauważona. Dawno tak rano nie wstała. Idealna okazja. Idąc parkową alejką, uśmiechała się nie tylko do siebie, ale i do każdego napotkanego człowieka. Najwyżej wezmą mnie za wariatkę – zaśmiała się pod nosem. Jej porażający entuzjazm, był stanowczo za duży. Podczas rozmowy z Natalią, szczebiotała ze szczęścia. Ta zdecydowanie była w odmiennym nastroju.

Fryzjer, kosmetyczka a potem praca. Taki był plan dnia. Wystarczy wstać trzy godziny wcześniej, aby przejść zupełną odnowę. Wejść w nowe życie. To były najlepiej zagospodarowane, trzy godziny jej porannego czasu. Nawet ubrała się nieco inaczej. Czarny kardigan rzuciła w kąt, na korzyść czerwonego sweterka. Do tego zwiewna apaszka. Wystarczyło. Czuła się pięknie i wyglądała pięknie. Ale to nie ubranie dodawało jej urody, tylko uśmiech. On sprawiał, że wyglądała kwitnąco. Pięknie uczesana, nie mogła doczekać się reakcji Mikołaja. Skoro spodobała mu się, chodząc w tych czarnych workowatych ciuchach to teraz? Powinien całkowicie oszaleć. Gdy tylko przekroczyła próg redakcji, wpadła prosto na Mikołaja. Uwaga! Zaraz posypią się komplementy. – pomyślała zagryzając wargę. Jedyne co usłyszała, to narzekanie na owego naczelnego. Nie zauważył. Kompletnie go to nie obeszło. Mówił jak nakręcony, przeżywał kolejne niepowodzenie. Znów świat kręcił się wokół niego. Miał pretensję, że jego obiecany program, ma dostać ktoś inny. Singielka spadła na ziemie. Twarde lądowanie. Może jednak faceci nie są wzrokowcami? To by wyjaśniało, dlaczego Mikołaj się z nią spotyka. Westchnęła idąc do swojego biurka. Mikołaj poleciał martwić się o swój tyłek.

Odwróciła się w stronę pustego fotela Tomasza. Nie było go już trzeci dzień. Podobno wziął urlop. Zastanawiała się, czy jest chory czy coś innego. Miała nawet do niego zadzwonić. Nauczona, że on nie lubi rozmawiać o problemach, zrezygnowała z tego pomysłu. Szkoda, że nie wiedziała, ze była jedyną osobą, z którą w ogóle chciał rozmawiać. Jej nastrój, poprawiła nieco Monika. Chociaż ona zauważyła jej zmianę. To miłe usłyszeć, że bosko wyglądasz. Nie codziennie dostaje się takie komplementy – pomyślała. Dla Elki, ogromnym zaskoczeniem okazał się news Moniki. Nie chcący pytając, wygadała się o biletach na koncert, które wziął Mikołaj. Może dlatego tak się zachowywał? Może chciał być neutralny a wieczorem zrobić jej niespodziankę? To dało jej nadzieję.

Na dobre dwadzieścia minut, utknęła z kubkiem kawy w kuchni. Jakoś nie specjalnie miała ochotę do pracy. Do 18 było jeszcze pięć godzin. Jak dawno nie była na koncercie? Już nawet nie pamiętała. Nie mogła się doczekać. Może i Monika zepsuła trochę niespodziankę, ale trudno. Teraz mogła odliczać szybciej czas. Trzeba było zająć się artykułem. Krzysiek szalał.. Sodówka uderzyła mu do głowy. Wchodząc na sale, uśmiechnęła się. Spostrzegła Tomasza, który szukał czegoś pod burkiem. Specjalnie zakradła się po cichu, klepiąc go w tyłek. Trudno, najwyżej  dostanie po łapach.. Gdy dostał klapsa, reakcja była łańcuchowa. Za szybko podniósł głowę i uderzył się w skroń. Nie tak to miało wyglądać. To miał być żart, a prawie był zamachem na jego życie.

-Auć.. – jęknął łapiąc się za głowę. 

- Przepraszam.. – skrzywiła się z miną niewiniątka. - Jesteś cały? – ukucnęła zaraz obok niego, zmartwiona, że coś mu się stało.

- Chyba tak..- mruknął, odwracając się w jej stronę. – Co Ciebie.. – zaczął, ale nie skończył. Dopiero teraz, dokładnie się jej przyjrzał. Czy tak dostał w głowę? Wyglądała tak…  Aż się uśmiechnął, pomimo bólu skroni. Po chwili, podniósł się z jej pomocą. – Co to było? – spojrzał na nią, wciąż oszołomiony.

- Chciałam Cię wystraszyć.. Jak zawsze mi nie wyszło. Przepraszam – uśmiechnęła się, składając ręce jak do modlitwy. – Mam dzisiaj za dużo energii.. Po prostu.. Ojej! – spojrzała na niego.

- Właśnie widzę.. – pokręcił głową.. - Co jest?

- Do łazienki! To trzeba opatrzyć. – popatrzyła na jego rozciętą skórę. Dopiero, gdy powiedziała opatrzyć, dotknął obolałego miejsca, mając na palcach plamy krwi. 

-  No pięknie.. Ledwo przychodzę do pracy, a Ty już chcesz mnie zabić? – zaśmiał się, ale poszedł za nią jak potulne ciele. Po drodze, wzięła swoją apteczkę z biurka. Gdy upewniła się, że nikogo nie ma w damskiej toalecie, weszli tam oboje.

- Siadaj tutaj.. – wskazała blat z umywalką. – Kolejny raz przeze mnie cierpisz.. To staje się niebezpieczne.. - spojrzała na niego.

- Nie jest tak źle.. – uśmiechnął się, spoglądając na swoją skroń w lustro – Po prostu, na drugi raz, jak wpadniesz na pomysł klepać mnie po tyłku, to upewnij się, że nie ma w pobliżu stołu. – roześmiał się.

- Chyba drugi raz nie zaryzykuję. – zaśmiała się patrząc na niego, po czym wyjęła wodę utlenioną, plaster i gazę.. – Fajnie, że jesteś.

- Nie było mnie raptem trzy dni..  Tęskniłaś? – zerknął na nią

- Ani trochę. – wystawiła mu język.

- Widzę, że masz dziś bardzo dobry humor. – spojrzał na nią.

- A bo jestem szczęśliwa. Idę na koncert. W ogóle jest fajnie.. a Ty jak tam? – uśmiechnęła się, biorąc wacik i wodę utlenioną. – Będzie szczypać.. – ostrożnie przyłożyła wacik do skóry.

- W porządku.. Nie licząc tego tu.. – skrzywił się czując pieczenie.

- Jakbym Cię nie znała, to bym może uwierzyła. – popatrzyła w jego smutne oczy. Jednak miał kłopoty. Nie chciał o tym mówić ale czuła że tak jest. Że coś go gryzie.

- Po prostu.. nie lubię mówić o kłopotach.. – odparł cicho, krzywiąc się gdy znów go zapiekło. Spuścił wzrok na swoje kolana.

- Ej.. – spojrzała na niego, delikatnie dotykając jego policzka. – Mogę Ci jakoś pomóc? – popatrzyła na niego z troską w oczach. Ile razy to on ją ratował i pomagał.. Nie mogła teraz go tak zostawić z problemami.. Jakie by one nie były. Czekając na jakąś odpowiedź, delikatnie gładziła kciukiem jego policzek. 

- Żeby to było takie proste..  – odparł spoglądając jej w oczy. Czuł jej troskę. To mu wystarczyło. Nie chciał obarczać jej swoimi problemami. W końcu była taka szczęśliwa.. Miał jej psuć humor? Sobą? Na tyle ile ją znał, wiedział, że będzie się martwić. Wziął jej rękę w swoją i delikatnie ucałował jej wierzch. – Przeżyję? W sensie.. moja głowa? – uśmiechnął się.

- Tak, tak.. do wesela się zagoi. – uśmiechnęła się delikatnie, sięgając po plaster, który przykleiła dokładnie.

- Ciekawe czyjego.. – mruknął pod nosem.

- Co tam mruczysz? – spojrzała na niego nie słysząc gdy myła ręce.

- Nic takiego.. – zsunął się z blatu i spojrzał na siebie. – Do twarzy mi z tym plastrem. – zaśmiał się. - Najpierw sparzona noga teraz to..

- Przepraszam Cię raz jeszcze. – spojrzała na niego.

- Czasami warto jest pocierpieć.. – uśmiechnął się do niej, zaczepiając palcem jej policzek, po czym wyszedł z łazienki.

Udawał twardziela. Tego była pewna. Coś go gryzło, ale skoro nie chciał mówić, wiedziała, że nic nie wskóra. Mało tego, jak zacznie drążyć temat, całkiem się w sobie zamknie. Po tym, jak zostawił ją samą w łazience, wpadła do środka Monika. Zaraz zapytała, co robili w damskiej toalecie i to sami.. Na jej pytanie, nie odpowiedziała. Pokręciła roześmiana głową. W sumie, to sytuacja wyglądała dość dwuznacznie, więc pytanie Moniki miało sens. Zostawiła ją jednak z nutką niewiedzy i poszła do swojego stanowiska. Tomasz posłał jej ciepły uśmiech, który odwzajemniła. Gdy wszedł Mikołaj, podążyła za nim wzrokiem. Zdawał się jej kompletnie nie zauważać. Poszedł do swojego biurka, zabrał coś z niego i wyszedł. Gdy pobiegła za nim, Tomasz tylko pokręcił głową, wracając do pracy. Niestety, nie dogoniła Mikołaja. Pytając Moniki, czy wie gdzie poszedł, została bez odpowiedzi. Stwierdziła tylko, że na pewno na koncert po nią przyjedzie. Gdy usiadła przy biurku, jej humor gdzieś odpłynął. Ani nie powiedział jej, że ładnie wygląda, ani jej nie zauważa.. Czyżby syndrom odstawienia po jednej nocy? Z rozmyślań wyrwał ją głos Tomasza.

- Lecę na miasto.. miłego wieczoru.. – spojrzał na nią.

- Co? A tak, tak.. Dzięki. – uśmiechnęła się bez entuzjazmu.

- No to idę.. – popatrzył na nią, idąc do wyjścia ale tyłem. Patrzył w jej stronę, chcąc coś powiedzieć. W końcu się odezwał – Elka..

- Tak? – spojrzała na niego.

- Ładnie wyglądasz. – uśmiechnął się, po czym zniknął za drzwiami.

I zauważył to ten, o którym mogła tylko śnić. – pomyślała, osuwając się na krześle. Była 16.. Za dwie godziny będzie na koncercie.. Będzie się świetnie bawić. Półtorej godziny później, już tak nie myślała. Praktycznie została sama w redakcji. Mikołaj nie odbierał.. Nie było szans, że zdążą.. Koncert się zaczął. Ale gra nie dla mnie – westchnęła, wyłączając komputer. Koniec haju.. czas wrócić na ziemię. – mruknęła biorąc torbę, po czym wyszła z redakcji. Jeszcze rano była pewna, że coś się zmieniło w jej życiu. Że ma na kogo czekać.. Teraz już nie chciała o tym myśleć. Gdzie jest i co robi? Dziś przestało ją to obchodzić. Przyjemny wiosenny wiatr, delikatnie uderzył ją w policzki, gdy opuściła budynek. Jaki miała plan? Nie miała.. Posnuje się po mieście. Potem zamknie w mieszkaniu na cztery spusty i wsunie paczkę lodów. Szła przed siebie, nie słysząc nawet wołania za plecami. Za trzecim razem usłyszała swoje imię.

- Hej.. a Ty nie na koncercie? – Tomasz spojrzał na nią, gdy tylko udało mu się ją w końcu dogonić.

- Jak widzisz.. – wzruszyła ramionami.. – Jakoś nie czuję się koncertowo.. - popatrzyła na niego z nietęgą miną

- No to jest nas dwoje – spojrzał na nią. – Zawsze uciekasz wtedy w pracę? Bo gonię Cię już od redakcji, ale nie słyszałaś w ogóle.

- Nie zawsze.. Ale dziś nigdzie mi się nie spieszy.. – mruknęła idąc przed siebie. – Goniłeś mnie? Mało Ci atrakcji, których Ci dostarczam? A gdybyś gonił mnie i wpadł pod samochód?

- To może być się mną znowu martwiła? – uśmiechnął się.

- Gdyby Ci się coś stało to… - spojrzała na niego.

- To co? - zapytał od razu..

- Nawet nie mów takich głupot.. - mruknęła.

- Okej.. nie mówię. To może  spacer? – uśmiechnął się do niej.

- Ostatnio dużo spacerujesz.. – odparła spoglądając na niego.

- Tak jakoś wyszło.. – zerknął na nią.

- A chociaż pomaga? Bo mnie nie bardzo.. – pokręciła głową.

- Lepszy spacer niż myślenie. Ostatnio myślenie robi spustoszenie w moim życiu. – odparł, wsuwając ręce do kieszeni.

- Wiesz co? jestem głodna. Idziemy coś zjeść? – uśmiechnęła się.

- Jestem za. Ale ja wybiorę miejsce ok? – odparł z entuzjazmem.

- O ile ,to nie będzie zemsta za ten plaster.. – zaśmiała się. – A wiesz, że Monika pytała co robiłeś w damskiej toalecie? Ze mną? – zerknęła na niego unosząc brwi. - Chyba myśli, że mamy romans.

- Serio? I co jej odpowiedziałaś? – zaśmiał się poprawiając torbę.

- Kompletnie nic. Niech się zastanawia. – uśmiechnęła się.

Szli przed siebie. Nie wiedziała gdzie ją zabiera. Nie pytała. Chciała mieć, chociaż jedną niespodziankę tego dnia. Jak się okazało, miało być tych niespodzianek kilka. Gdy znaleźli się przy pizzerii, była pewna, że to tu ja zabrał. Myliła się. Owszem, zamówili pizzę, ale na wynos. Po drodze kupili piwo. Wciąż zastanawiała się, gdzie mają iść. Wkrótce nie musiała już pytać. Znaleźli się nad Wisłą. Na plaży. W życiu by się nie spodziewała, że zabierze ją tutaj. To było nawet romantyczne. Chociaż romantyzm, to nie było coś, co kojarzyło jej się z Tomaszem. 

- Często tu przychodzisz jeść pizze? – spojrzała na niego, kładąc torbę na piasku a zaraz po tym sama usiadła.

- Nie. Z Tobą będzie pierwszy raz. – uśmiechnął się do niej, robiąc to samo. Postawił pizze i wyjął piwo z plecaka. 

- Miło.. – uśmiechnęła się, otwierając pudełko z pizzą, po czym zabrała jeden kawałek. I zapadła chwila niezręcznej ciszy. On wziął swój kawałek, który zaraz zjadł, po czym otworzył im piwo.

- Dzięki – mruknęła biorąc butelkę. Spojrzała na niego po tym, jak zaczął się śmiać cicho. – O co chodzi? Co Ci chodzi po głowie? – nic nie odpowiadał, tylko śmiał się bardziej – Tomek!

- Ubrudziłaś się jak dziecko. – spojrzał na nią, wycierając palcem odrobinę sosu z kącika jej ust. - Pierwszy raz powiedziałaś do mnie Tomek. - uśmiechnął się pod nosem. - Zawsze tak oficjalnie..

- Bo dziś jest dzień pierwszego razu, ot co - wystawiła mu język. - Poza tym, jak zapraszasz dziewczynę na pizze w taki warunkach, to nie oczekuj etykiety – odparła, biorąc łyk piwa. – Poza tym, zawsze uświnię się pizzą, musisz się do tego przyzwyczaić.

- Nienawidzę etykiety. – popatrzył na nią – Tak jest bardzo dobrze.

- A jak z Sylwią? Dobrze się wam układa? – zerknęła na niego.

- Możemy o tym nie rozmawiać? – popatrzył na nią.

- Okej.. nie będę pytać. – pokiwała głową, odrywając kolejny kawałek pizzy. Tym razem jadła go po kawałku, odłamując cząstki. 

Poruszyła zakazany temat. I znowu zapadła cisza. Dlaczego, gdy byli ze sobą, nie raz odbierało im mowę? Dlaczego, gdy na siebie patrzyli brakowało im słów? Przecież byli przyjaciółmi. Powinni mówić sobie o wielu rzeczach. A jednak nie. Niektóre tematy, były jakby zakazane.. On nie chciał mówić o Sylwii, ona o Mikołaju.. Jakoś było jej się głupio przyznać do tego, że ją wystawił. Jemu z kolei, ciężko było mówić o tym co czuje. Zawsze miał z tym problem. Wolał przemilczeć, zdusić w sobie, niż powiedzieć na głos. Ich ciszę, przerwał dzwonek jej telefonu. Gdy spojrzała kto dzwoni, rozłączyła się. Tomasz popatrzył na nią zdziwiony, że odrzuciła połączenie od Mikołaja. Nie pytał dlaczego. Musiała mieć powód. W końcu mieli iść na koncert, a jednak zamiast tego, była tu z nim. Pizza się skończyła, piwo też jakby było na dnie. Na drugim brzegu Wisły, widać było zapalające się światła. Zrobiło się całkiem ciemno, ale im jakoś nadal się nie spieszyło. Trochę to było dla niej dziwne, że nie spieszy mu się do domu. W końcu Sylwia czekała.. A jednak ciągle był tu z nią. W pewnym momencie, położyła się na piasku, wsuwając rękę pod głowę. Miała w nosie swoją fryzurę. Patrząc na nią, zrobił dokładnie to samo. Spoglądali w rozgwieżdżone niebo.

- Mogłabym tak leżeć całą noc.. – szepnęła cicho.

- Nikt nas stąd nie wyrzuci. – zerknął na nią.

- Nie musisz wracać do domu? – popatrzyła na niego.

- Nie. Dziś, juro.. Mogę siedzieć tu ile chcę. – spojrzał się w niebo.

- A Sylwia? – odezwała się.

- A mikołaj? – odpowiedział jej na to.

Leżąc na piasku, spoglądali na siebie. Dzieliła ich raptem odległość ramienia. Ich pytania pozostały bez odpowiedzi. Ich spojrzenie mówiło za nich. Żadne nie poruszyło się nawet o milimetr. Cicho westchnęła. Znów spojrzała w niebo. Od dziecka lubiła spoglądać w gwiazdy. Zawsze szukała tych spadających. Wypowiadała wtedy życzenie. Teraz też tak było. Gdy dostrzegła smugę na niebie, zamknęła oczy. Nie patrzył wtedy na niebo tylko na nią. Uśmiechała się. O czym myślała? Gdyby wtedy wiedział, że pomyślała o nim, może inaczej wyglądałyby kolejne dni.

Kochani :)

Nie wiem.. Jakoś ciężko mi było napisać ten rozdział. Albo chwilowy brak weny albo nie wiem.. A może gadam głupoty i jest dobrze.. Sami oceńcie. Może jeszcze coś tutaj dopiszę ale nie obiecuję. Buziaki <3