38. "Wiem gdzie jest moje miejsce"

Zamyśliła się nad niemożliwym. Mając zamknięte oczy, można przenieść się w dowolne miejsce. Można robić co się chce. Można być kim się chce. Można też, nie ruszyć się z miejsca a wyobraźnia sama zrobi swoje. A może to nie wyobraźnia? Można tak bardzo chcieć czegoś, że czujesz to, ale nie otworzysz oczu. Boisz się, że to coś wtedy zniknie. Tak właśnie się czuła. 

Nie wiedziała, czy to chłodne powietrze czy może muśnięcie palców, tak na nią działało. Włoski na jej skórze, delikatnie się uniosły. Ramię w ramię, ręka w rękę, wciąż leżeli na piasku. Świat jakby się zatrzymał. Nigdzie nie gonili, nigdzie się nie spieszyli. Nikt nie dzwonił. Nikt nie przerywał. Jego palce delikatnie muskały wierzch jej dłoni. Patrzył w gwiazdy. Tak było lepiej, bezpieczniej. Gdyby teraz na nią spojrzał, mógłby zrobić coś, co zniszczyłoby ich przyjaźń. Tego nie chciał, ale też nie chciał tylko przyjaźni. Sam nie wiedział czego chce. Czegoś więcej niż było. Tego był pewien. 

Czy był obok? Czy tylko jej się wydawało? A może, leży już w swoim łóżku i to jej się tylko śni. A gdyby tak? A gdyby otworzyła oczy i wciąż tu był? Czy miałaby odwagę? Nie. Jego spojrzenie sprawiało, że tchórzyła. Przenikało ją na wskroś. Otworzyła oczy. Nad nimi niebo pełne gwiazd a on obok. To nie był sen. Czyli jeśli nie sen.. to znaczyłoby, że on? A może jednak na moment zasnęła. Zagryzła wargę siadając. Złapała się za ramiona pocierając je dłońmi. Teraz poczuła, że jest jej zimno. Nawet nie musiała mówić. Nawet nie pytał. Po prostu zdjął swoją bluzę i zarzucił na jej ramiona, delikatnie ją obejmując.

  
- Chyba czas ogrzać się przy herbacie. – szepnął zerkając na nią.

- U mnie? – spojrzała na niego.

Jego uśmiech dał jej odpowiedź. Powoli, podnieśli się z pisaku, po drodze wyrzucając pudełko po pizzy i butelki. Gdy wyszli już na ulicę, warkot samochodów sprowadził ich na ziemię. Idąc spacerem na najbliższy przystanek, pocierała zmarznięte dłonie. Przecież była wiosna a czuła, jakby to był październik. Spostrzegła, że na nią patrzy. Musiało być mu zimno w tym krótkim rękawie. Miała wyrzuty sumienia, że znowu się przez nią rozchoruje.

- Dalej Ci zimno? – zapytał, patrząc na jej dłonie.

- Troszeczkę.. ale Ty. Ty zaraz zamarzniesz. – spojrzała na niego, dotykając jego chłodnej skóry na ręce. - Weź tę bluzę. Mi już ciepło.

- Chyba jednak Ty bardziej potrzebujesz ciepła. – uśmiechnął się, biorąc jej obie dłonie w swoje. – Podobno, najlepiej ogrzewa ludzkie ciało. – popatrzył na nią, rozcierając jej dłonie.

- Tak? No to chodź. – popatrzyła na niego.

- Ale gdzie? – spojrzał, nie wiedząc o czym mówi.

- Do mnie.. tzn. Przytul mnie. Znaczy.. Przytul się do mnie. – spojrzała na niego. Skoro on się nie ruszył, by ją przytulić, zrobiła to sama. Splotła swoje dłonie na jego plecach. Po chwili, zaczęła nimi przesuwać po nich by go trochę rozgrzać. Nie wiedziała, że to co robi, wystarczyło by i tak było mu ciepło. Wcale nie czuł zimna. Może jego skóra była zimna, ale on czuł, że jest mu coraz goręcej. Zwłaszcza, gdy na niego spoglądała. – Tomek..

- Co? – spojrzał na nią, uśmiechając się.

- Czemu nie chciałeś jechać taksówką? Tylko wolisz tu sterczeć i marznąć? Teraz miałbyś gorącą herbatę na stole – popatrzyła na niego.

- Właśnie dlatego – uśmiechnął się, spoglądając jej w oczy.

Nawet nie drgnęła. Jedynie przełknęła ślinę. Uśmiech sam cisną jej się na usta. Może i Mikołaj umiał być szarmancki i w ogóle. Miał w sobie coś, co ją pociągało. Ale to właśnie jedno spojrzenie Tomasza, odbierało jej mowę. Nie mówiąc, rozmawiali ze sobą. Spojrzenie jest mową dla nieśmiałych. To ono nas zdradza. Czasami z oczu, możemy wyczytać myśli drugiej osoby. Czy właśnie tak było teraz? A może w ogóle nie myśleli, to działo się samo. Nawet nie wiedziała, jak długo, wbijała się plecami w rozkład jazdy, podczas gdy on pożerał ją wzrokiem. Wymieniając uśmiechy, był coraz bliżej. Czuła to. Jego oddech na jej policzku był nierówny, ciepły. To jej teraz było dziwnie gorąco. Jeszcze kilka sekund, dzieliło ich od przekroczenia pewnej granicy, która wiele mogła zmienić. Niestety, przeznaczenie miało inny plan. To nie był jeszcze czas, na zrobienie tego kroku. Czar chwili, prysł jak bańka mydlana. Starszy mężczyzna z laską, wręcz nachalnie, przesunął ich na bok. Zmieszani, odsunęli się od siebie.

- W miejscu publicznym się nie obściskuje.. – spojrzał na nich, sprawdzając autobus. – Zakochani gówniarze.. wszędzie was pełno. – pogderał pod nosem, siadając na ławce.

- A Pan to nigdy nie był młody? – spojrzała na niego Elka.

- I zakochany? – dodał po chwili Tomasz.

- A bądźcie sobie, tylko życia ludziom nie utrudniajcie – machnął ręką, spoglądając na nich. - Całą tablicę zasłoniliście.

W tym samym momencie, podjechał autobus, którym mieli do niej najbliżej. Od razu wsiedli, zajmując ostatnie wolne miejsce na końcu. Gdy ruszyli spod przystanku, roześmiała się.

- Z czego się śmiejesz? – spojrzał na nią.

- Poczułam się jak nastolatka.. – pokręciła głową.

- To może być prawda. – przytaknął jej.

- Ale co? – popatrzyła, nie wiedząc o co chodzi.

- Że czujesz się jak nastolatka. Ja się przy Tobie właśnie tak czuję. Jak durny nastolatek. Robię dziwne rzeczy. – zaśmiał się.

- Ty w ogóle jesteś dziwny. – spojrzała na niego zaciskając wargi. Chciało jej się śmiać z tego co powiedziała. I jego miny na te słowa.

- Słucham? No patrz.. czego ja się dowiaduje.. Jestem dziwny. A dokładniej? – zerknął na nią, zaciekawiony czego się dowie. 

- Gośka kiedyś stwierdziła, że wyglądasz trochę jak jakiś psychopata.. albo morderca.. - parsknęła śmiechem, spoglądając na niego.

- No, to teraz już wiem, czemu nikt się do mnie nie odzywał jak przyszedłem do pracy. Oświeciłaś mnie – roześmiał się. 

- Było nie chodzić w bluzie z kapturem na głowie. – szepnęła mu na ucho, w tym momencie opierając się ręką o jego kolano.

- Ale ja lubię swoje bluzy – zerknął na nią i jej rękę na swoim kolanie. - I Tobie też jest w niej ładnie. – uśmiechnął się.

Odpowiedziała mu uśmiechem. Przed nimi, było jeszcze kilka przystanków. Znów mogli pomilczeć razem. Było późno, gdy wysiedli na przystanku, dwie ulice od jej kamienicy. Ruszyli wolnym krokiem. Tym razem, schowała swoje dłonie w kieszenie bluzy. Gdy prawie dochodzili do budynku, nagle się odezwał.

- Sylwia się wyprowadziła. – mruknął, spoglądając na nią.

A ona? A ona stanęła jak słup. Zdążył zrobić z piętnaście kroków, gdy zorientował się, że jest za nim. Stała w miejscu, gdzie przed chwilą zwierzył jej się z tego, co go dręczyło do kilku dni. Gdy przetrawiła tą wiadomość, podeszła bliżej. Zapytać, nie zapytać? Nie, jeśli będzie chciał kontynuować temat, sam powie. Tak jak teraz.

- Herbata z prądem będzie w sam raz. – uśmiechnęła się. 

Szła na górę, wciąż słysząc te trzy słowa. To było jak zdarta płyta. Odtwarzała ją na okrągło. Gdy wyjmowała klucze, ręce jej dygotały. Klucze poleciały na ziemię. Co się z nią działo? Kiedy podał jej pęk kluczy, w końcu otworzyła drzwi, zapraszając go do środka. Było tak przyjemnie ciepło. Niemal od razu po wejściu, spostrzegł, że obok lustra wisi już nowe zdjęcie. Uśmiechnął się. Ciekaw był, czy drugie zdjęcie, też znalazło swoje miejsce. Gdy wszedł do salonu, nigdzie go nie spostrzegł. Czy to by zawód? Chyba trochę tak. Ale z drugiej strony? To na co on liczył? Przecież to było tak, jakby on powiesił sobie w mieszaniu ich zdjęcie, a Sylwia musiała je oglądać. Nie przeszedł by ten numer. Mowy nie ma.

- Chyba się pospieszyłam.. – krzyknęła z kuchni.

- Ale z czym? – zapytał, opierając się o kuchenną ścianę.

- Nie będzie prądu.. Nie mam kompletnie nic. – rozłożyła ręce bezradna. - Szafki puste. Po wizycie Natalii nic nie zostało.

- Nic nie szkodzi.. Wydaje mi się że, niektóre rzeczy lepiej przeżywać na trzeźwo. – uśmiechnął się do niej. - Prawda?

- No tak.. – zerknęła w jego stronę, wstawiając wodę. – Co się właściwie.. - chciała zapytać co się stało, ale bała się, że nie odpowie i tylko go tym zrazi. Dlatego urwała w połowie nie oczekując, że jednak usłyszy odpowiedź.

- Po prostu.. Planowanie za dwie osoby w związku, nie jest najlepszym pomysłem. – spojrzał na nią, stukając palcami w blat.

- To znaczy że.. Że Wy? – popatrzyła na niego, chcąc zapytać czy się rozstali, ale jakoś nie mogła wypowiedzieć tego słowa. Co chciała usłyszeć od niego? Że tak, że się rozstał z Sylwią? A może jednak nie chciała tego wiedzieć? Sama już się pogubiła.

- To znaczy, że musimy oboje coś przemyśleć. Daliśmy sobie na to czas. – odparł krzyżując ramiona. -  Zresztą.. Nie chcę o tym gadać.

- W porządku. – posłała mu niewielki uśmiech. Nie dał jej jasnej odpowiedzi. To oznaczało jedno. Wciąż nie był wolny. Ona też nie była. O czym głupia myślała. To wszystko to.. To tylko jej głupia wyobraźnia. Wyobrażała sobie coś, co nie istnieje. Tego nie było. Elka wróć na ziemię. – skarciła się. Z dwoma kubkami gorącej herbaty, powędrowała do pokoju, stawiając je na stole. Oklapła na krzesło, zerkając na niego. O czym myślał? Stał tak, jakby był tylko ciałem a jego myśli, były kilometry stąd. – Tomasz? Tomek.. - zawołała.

- Co? Mówiłaś coś? – spojrzał w końcu na nią.

- Herbata.. – popatrzyła na niego, podsuwając mu kubek pod ręce.

- Dzięki. – szepnął.

- Nad czym się tak zamyśliłeś? – zaryzykowała pytaniem.

- Poprawna odpowiedź brzmi o kim.. – odparł, spoglądając na nią. Napił się łyk gorącego napoju, spoglądając w kubek.

- Na pewno się pogodzicie z Sylwią.. To pewnie nie jest, aż tak poważne.. – popatrzyła na niego, opierając się o krzesło. Sama napiła się trochę herbaty, odstawiając swój kubek.

- Ta.. Na pewno. Tak jak Ty z Mikołajem. – odrzekł cicho.

- My nie jesteśmy.. Myśmy się nie pokłócili. On tylko.. Po prostu miał inne plany na wieczór. – mruknęła. – Pójdę się przebrać. – wstała od stołu, po czym zniknęła za drzwiami łazienki.

Atmosfera w jej mieszkaniu, była napięta jak struny gitary. Jeszcze trochę, a coś strzeli. Czuła to. Jej twarz płonęła. Policzki miała tak gorące, że tylko zimna woda, dała im odrobinę ochłody. Dopiero wtedy zobaczyła, że wciąż ma na sobie bluzę Tomasza. Ale dlatego jej było tak ciepło? Nie, to przez bałagan jaki miała w głowie. Gdy zdjęła z siebie bluzę, zamiast odłożyć ją, usiadła na zamkniętej klapie kibelka. Ładnie pachniała. Jego perfumy miały przyjemny zapach. Jesteś nienormalna – mruczała pod nosem. Wąchasz ubranie nie swojego faceta? Kretynka, po prostu wariatka! – pokręciła głową.

W czasie, gdy Elka była w łazience, Tomasz siedział przy stole. Przeplatał w palcach jej bransoletkę. Wziął ją do reki, gdy leżała obok pustego wazonu. Był tak zamyślony i wpatrzony w błyskotkę, że nie usłyszał otwierających się drzwi. Do mieszkania, bez pukania wszedł Mikołaj. Gdy zobaczył Tomasza, który trzymał bransoletkę Elki, coś w niego wstąpiło. Podszedł natychmiast do niego, wyrywając go ze szponów zamyślenia. Złapał go za koszulę.

- Co Ty tu robisz do cholery? –  spojrzał na Tomasza.

- Weź te ręce.. Ostrzegam Cię. – mruknął, patrząc na Mikołaja.

- Ty mnie ostrzegasz? Ty? - popatrzył wściekły - Co ja Ci powiedziałem? Odwal się od Elki. Ona jest moja. – warknął.

- Gdyby była Twoja, to nie szarpałbyś się ze mną, tylko był z nią na koncercie. A tak? Ktoś Cię zastąpił. I nawet dobrze się bawił. Oboje się dobrze bawiliśmy. – spojrzał na niego, specjalnie mu dogryzając. Ostatnio on jemu dogryzał, więc teraz mu się odpłacił.

- Ty gnoju.. – zamachnął się.

Elka ściągała bluzkę i miała się przebrać, gdy usłyszała koszmarny huk. Huk i krzyki. Od razu otworzyła drzwi łazienki, wypadając z niej w spodniach i staniku, z bluzką w ręku. To co zobaczyła, wprawiło ją w osłupienie. Miała déjà vu. Dokładnie 10 dni temu, na środku redakcji, walczyli ze sobą. Tak jak teraz, w jej salonie. Dwóch samców alfa, napierało na siebie jak zawodnicy sumo. 

- Ej! Co się dzieje! Uspokójcie się natychmiast! – krzyknęła. – Mikołaj! Uspokój się! Uspokójcie się oboje! – wrzasnęła z całej siły. – Czy wyście oszaleli? – spojrzała na nich. Dopiero jej krzyk, ostudził ich zamiary, zabicia siebie nawzajem. Spojrzeli na nią. Mikołaj widząc ją w biustonoszu, miał wizję nie wiadomo czego i co tu się mogło dziać.. Tomasz z kolei, patrzył na nią jak nastoletni szczeniak.

- Może byś się tak ubrała co? – odezwał się Mikołaj.

- A może Ty byś się opamiętał co? – spojrzała na niego, zakładając bluzkę. – Odbiło wam? Co wy do cholery jasnej wyprawiacie. Demolujecie mi mieszkanie.. Co z wami jest nie tak? - krzyknęła.

- Z nami? A może z Tobą i Tomaszem co? – odparł Mikołaj z wyrzutem. W końcu to on zastał jego, w jej mieszkaniu.

- Co ze mną i Tomaszem? - zmarszczyła czoło. - Co Ty chcesz od nas? – spojrzała na niego całkiem rozjuszona tym zarzutem.

- Może to, że właśnie stałaś w samej bieliźnie przed obcym facetem? – odparł, pokazując na Tomasza, który stał obok. Stał i milczał. Nie chciał się wtrącać w tą dyskusję, ale wyjście teraz, byłoby głupie. 

- Ty jesteś kompletnie, nienormalnie zazdrosny. – popatrzyła na niego. - Wbij sobie do głowy, że Tomasz ma dziewczynę, którą bardzo kocha. Nic do mnie nie ma. Nie kocha mnie, nie podobam mu się. Jest tylko moim przyjacielem, rozumiesz? Tylko. I nie rób mi scen, bo tego nie zniosę. Ty masz prawo mieć dziesięć przyjaciółek a ja nie mogę mieć jednego? Bo co? Bo jest facetem?

- Ok. ok. ok.. – popatrzył na nią. – Możesz już iść? Musimy porozmawiać. Sami. – spojrzał się na Tomasza. A Tomasz? Stał jak słup. Słuchał co mówi Elka i było mu z tym coraz gorzej. Czuł się jak idiota. Co on w ogóle sobie myślał. Dlaczego rościł sobie jakieś nadzieje. Wyraźnie powiedziała, kim dla niej jest. Bez słowa spojrzał na Elkę. Chociaż ostatni raz. Po tym, skierował się prosto do drzwi i wyszedł, zamykając je za sobą. 

- Dlaczego go wyrzuciłeś? – popatrzyła rozkładając ręce.

- Bo chcę pogadać ze swoją dziewczyną, sam na sam. Bez świadka i bez jej kumpla od siedmiu boleści. – popatrzył na nią, siadając na łóżku. – Usiądź.. musimy porozmawiać o tym co się stało. Muszę Ci wyjaśnić dlaczego nie poszliśmy na koncert i.. Elka?

- Zaraz.. – spojrzała na niego, po czym poszła do drzwi.

- Elka! Gdzie Ty idziesz!? Elka! Niech go jasny szlag.. – walnął ręką w łóżko. Słychać było tylko trzaśnięcie drzwi. Elka pobiegła na dół, wylatując na ulicę w kapciach. Rozejrzała się w jedną i drugą stronę. Dopiero po chwili, zobaczyła Tomasza, który szedł już kawałek stąd. Pobiegła w jego stronę, próbując go dogonić.

- Tomasz! Tomasz zaczekaj! – krzyknęła zatrzymując się.

- Elka co Ty wyprawiasz? – spojrzał na jej strój. – Idź do domu, zaziębisz się i rozchorujesz i.. Wracaj do domu słyszysz?

- Przepraszam Cię za niego, nie wiem co w niego wstąpiło. – popatrzyła na niego, opierając ręce na kolanach. Dopiero po chwili się wyprostowała, łapiąc oddech.

- To jest idiota i tyle. Wracaj do niego. Zdolny pomyśleć, że Ci na mnie zależy. – popatrzył z wyraźnym żalem w oczach. – Jestem tylko przyjacielem.. tylko kumplem. Nic więcej. Sama tak powiedziałaś. Trzymaj się tego.

- Ale .. – jego słowa dotknęły ją do żywego. – Ale mi naprawdę..

- Wiem gdzie jest moje miejsce. – popatrzył na nią. – Cześć.

- Tomek.. – popatrzyła za nim, gdy znikał jej z oczu. Zła na siebie, zła na Mikołaja, wróciła do domu. Ze łzami w oczach, szła po schodach na górę. Wchodząc do mieszkania, otarła policzki. Czekała ją ciężka rozmowa.

Kochani :)

Po dniu bez posta wracam z .. no właśnie. Ciekawa jestem Waszej reakcji na moją zwariowaną wyobraźnię :)