41. "Spędzimy wspólną noc"

Przewracając długopis w palcach, spojrzała na zegarek. Była 12. Normalnie, o tej porze w każdy czwartek, wegetowałaby na krześle w redakcji. Dzisiaj? W ogóle o tym nie myślała. Uśmiechała się pod nosem. Fajnie zapowiadał się ten weekend. No może nie dla wszystkich. Mina krążącego po reakcji Mikołaja, mówiła za siebie. Był wściekły. Pytanie brzmiało: na kogo? Na Krzyśka? Który również jemu, zapewnił atrakcje w ten weekend? Na nią? Że jedzie pracować na drugi koniec Polski. Przy okazji, całkiem dobrze się bawiąc. Czy na Tomasza? Który ma jej towarzyszyć przez całe trzy dni. Nad odpowiedzią, wolała nie myśleć. Po co psuć sobie nerwy.

Za godzinę miała wyjść z redakcji. Trzeba było pojechać do domu, spakować się.. Przed nimi, rozciągała się perspektywa, kilku godzin jazdy. Uzgodnili z Tomaszem, że pojadą jego samochodem. Może wyglądał gorzej od jej Golfa, ale był mniej wadliwy niż jej auto. Miał przyjechać po nią ok. 16. Może na 21 dojadą.. – pomyślała, sprawdzając trasy dojazdu. Krzesło Tomasza było już puste. Musiał załatwić jeszcze jedną sprawę. Jaką? Nie powiedział. Pewnie pojechał pogadać z Sylwią.. Raczej, nie ucieszy jej wiadomość o ich wyjeździe. Może mieli plany na weekend? No trudno. Sylwia i Mikołaj będą musieli jakoś to przeżyć. – pomyślała, zbierając swoje rzeczy. Gdy przyjechała pod dom, czekał na nią Mikołaj.

- Cześć.. co tu robisz? Nie powinieneś szykować się  na wyjazd do Gdańska? – spojrzała na niego, wysiadając z auta.

- Spokojnie, zdążę.. Chciałem jeszcze spędzić z Tobą trochę czasu – uśmiechnął się, podchodząc do niej. Delikatnie ją objął.

- Bez robienia wymówek? – popatrzyła na niego.

- Obiecuję. Słowo harcerza. – spojrzał na nią.

- Nigdy nie byłeś harcerzem. – zaśmiała się, idąc z nim na górę.

Podczas, gdy ona miała się spakować, Mikołaj przygotował coś do jedzenia. Elka mała nie lada problem. Nie miała nic takiego, w co mogłaby się ubrać na ślub. Owszem, to była praca, ale nie mogła wyglądać jak pączek w żałobie. – pomyślała. Od razu, przypomniały jej się słowa matki. Niestety, miała cholerna rację. Jej szafa to była trupiarnia. Najbardziej żywy kolor, miał bordowy sweterek. Naprawdę, czas było pomyśleć o zmianie garderoby. Jedynym wyjściem, było kupienie czegoś na miejscu.. Może uda jej się wyrwać na godzinę. – westchnęła, wyjmując spodnie. Akurat Mikołaj podawał jedzenie, więc zrobiła sobie krótką przerwę. Miała jeszcze czas dokończyć pakowanie. Niestety, coś ją niepokoiło. Zachowanie Mikołaja było podejrzane. Z rana był wściekły, na myśl o jej wyjeździe a teraz? Zrobił obiad, przyjechał do niej. Wszystko w idealnym porządku. Gdzie był haczyk? Gdy zjedli, czas było dokończyć, to co zaczęła. Torba z jej rzeczami, leżała na łóżku. Elka poszła do łazienki, pozbierać potrzebne kosmetyki. Gdy wrzucała do kosmetyczki szczoteczkę do zębów, usłyszała Mikołaja.

- A w tym gdzie masz zamiar chodzić? Po pokoju? W łazience? Czy w pokoju Tomasza? – zapytał, trzymając jej nocną jedwabną koszulkę.

- W czym? – zapytała będąc w łazience. Po chwili, wyszła widząc Mikołaja grzebiącego w jej rzeczach. – A mogę zapytać, co Ty robisz? – popatrzyła zdziwiona tym co robi.

- Ja zadałem pytanie.. – popatrzył na nią.

- Ja też. – spojrzała na niego, wyrywając mu koszulkę z ręki. – Od kiedy grzebiesz w moich rzeczach? To po pierwsza a po drugie.. - zaczęła ale nie dał jej skończyć, wtrącając swoje zdanie.

- Od kiedy moja dziewczyna, na wyjazd służbowy, z innym facetem, zabiera takie ubrania. – popatrzył na nią, gotując się ze złości.

- Słucham? Niby jakie ubrania co? Normalną koszulkę do spania? – spojrzała na niego, nie widząc żądnego problemu. On jednak widział.

- Jakoś przy mnie, nigdy w niej nie spałaś. – zmrużył oczy.

- Daj spokój dobrze? Miało nie być wymówek a to co jest? – zerknęła na niego, chowając rzeczy. - Znowu zaczynasz swoje wywody?

- Ma się rozumieć, macie osobne pokoje tak? – odparł, wsuwając ręce do kieszeni. Sama myśl, że mogli by spać w jednym pokoju.. a co dopiero w jednym łóżku.. Doprowadzała go do szału.

- Mikołaj.. znowu zaczynasz? – zamrugała oczami. – Wiesz co Ci powiem? Nie. Nie mamy. Na złość Tobie i Sylwii zaproszę Tomasza do swojego łóżka. Na całą noc. Zadowolony? – podniosła głos, zdenerwowana jego zachowaniem.

- Elka.. nawet nie mów tego na głos, proszę Cię. – popatrzył na nią.

- To mnie nie prowokuj. Sam zaczynasz takie głupie rozmowy. Insynuujesz coś.. No to masz efekt.. – odparła, siadając na krześle.

- Ja tylko.. – podszedł do niej, kucając – Uważaj na niego ok?

- A ja mam radę dla Ciebie, jedź do Gdańska, baw się dobrze. I Przywieź taki materiał, że Krzyśkowi buty spadną z wrażenia. – uśmiechnęła się do niego z odrobiną ironii. – O mnie się nie martw. O Tomasza też nie. Damy sobie radę. 

- W to nie wątpię. – mruknął, podnosząc się. – Idę.. Zadzwonię wieczorem. – szepnął jej na ucho i czule pocałował w usta. – Bądź grzeczna. – odezwał się ostatni raz, po czym wyszedł z mieszkania.

Popatrzyła za nim, jak zamykał drzwi. Westchnęła cicho. Jak ktoś jej mówił, co ma robić, zwykle robiła wszystko na odwrót. Wkurzył ją przed samym wyjazdem. I miała rację. Jego zachowanie było tylko przykrywką. Wciąż nie dopuszczał do siebie myśli, że ma spędzić z Tomkiem kilka dni. Na litość boską.. przecież mieli tam pracować. On także jechał do pracy. Też mogła ubzdurać sobie, że będzie podrywał wszystko, co ma wymiary 90-60-90. Nie będzie miał świadków.. Będzie mógł szaleć, bawić się na imprezie branżowej.. Wiadomo, że na takich imprezach, zawsze są piękne hostessy.. A jednak, nie zrobiła tego. Nie zrobiła mu sceny zazdrości. Dlaczego? Nie była zazdrosna czy po prostu.. O cholera! – spojrzała na zegarek. Było późno. Tomasz miał się zjawić lada moment. Musiała skończyć się pakować.

Parę minut po 16, pod kamienicę podjechał Tomasz. Wysiadł z auta, zatrzymując się jednak na chwilę. Wyciągnął telefon z kieszeni. Patrząc z boku, nie wyglądał na szczęśliwego, po telefonie jaki otrzymał. Zamiast wejść na górę, tak jak planował, został przy samochodzie. Napisał Elce wiadomość, że czeka na dole. Ten czas gdy zejdzie, był mu potrzebny, żeby ochłonąć. Jeszcze parę minut temu, miał dobry humor. Teraz? Teraz tylko Elka mogła go poprawić. Jakieś 10 minut później, pojawiła się na dole. Nie widział jej. Stał tyłem. Wykorzystała tę sytuację, po cichu odkładając torbę na chodnik. Zrobiła dwa kroki i zakryła mu oczy dłońmi.

- Zgadnij kto? – zaśmiała się.

- Najbardziej waleczna dziennikarka „Co tam?” ? – roześmiał się, kładąc swoje ręce na jej dłoniach. Delikatnie odsunął je ze swoich oczu, po czym się do niej odwrócił.

- Powiedziałabym raczej.. Najbardziej szalona dziennikarka – uśmiechnęła się. – Przepraszam, że musiałeś czekać ale jak zawsze, z niczym się nie wyrobiłam. – popatrzyła na niego, biorąc swoją torbę. – Wszystko w porządku Tomasz?

- Tak, czemu pytasz? – spojrzał na nią, zabierając jej torbę, którą spakował do bagażnika. Gdy zamknął klapę, podszedł do niej.

- Sama nie wiem.. Masz takie.. Takie smutne oczy. Jakbyś miał jakieś zmartwienie. – uważniej na niego popatrzyła.

- Głupi rozmowa przez telefon. Tyle – spojrzał na nią, otwierając drzwi od strony pasażera, żeby wsiadła. – Nie przejmuj się. Zanim dojedziemy, przejdzie mi. – uśmiechnął się. - Przy dobrych warunkach, zajedziemy na 21 może 22.  – wsiadł po chwili do auta. – W ogóle wiesz co i jak? Mamy jakiś plan działania?

- Ja nigdy nie mam planu. – zaśmiała się, spoglądając na niego. – Wiem, że będzie masa ludzi.. Z tego co wyczytałam z notatek, to naprawdę szykuje się niezła impreza. Cała ta oprawa, to może być bałagan ale para młoda jest w porządku. Czytałam trochę o nich. Mają fajną historię. – uśmiechnęła się.

- To mi opowiesz w trakcie podróży. – zerknął na nią, zapalając silnik. – W ogóle, gdzie my się mamy tam zatrzymać? Na własną rękę wynajmujemy coś czy? – zapytał, nie znając szczegółów.

- Mamy rezerwacje na dwa pokoje, w tym samym miejscu, co inni goście. Krzysiek to już załatwił. My mamy zrobić wywiady, zdjęcia, fajnie to opisać.. Damy radę. – uśmiechnęła się. – Ogarnęliśmy wysypisko w Miodunce Dolnej, to wesele będzie dla nas czystą przyjemnością. – roześmiała się.

- Masz rację. - pokiwał głową. - Z naciskiem na słowo „czystą”  - parsknął śmiechem. Po chwili odjechali spod budynku. 

Nie wiedzieli, że przez ten cały czas, byli obserwowani. Mikołaj, kilkanaście metrów dalej, siedział w samochodzie. Zaciskał palce na kierownicy. Zrobił to zdecydowanie mocniej, gdy miała miejsce sytuacja z zakryciem oczu. To nie Tomasz był tym, którego zachowanie mogło budzić jego wątpliwości.. To Elka. Jego powieka nieznacznie drgnęła. Dopiero gdy odjechali, sam ruszył w przeciwnym kierunku. A oni? Zanim wydostali się o tej porze z miasta, zeszło im ponad godzinę. Dopiero wtedy, ruszyli normalnym tempem w kierunku Wrocławia. W trakcie jazdy, Elka opowiedziała Tomaszowi o młodej parze. To były tylko wiadomości ogólne, dostępne w sieci. O inne, miała pytać właśnie ona. Po drodze, zaczęła robić listę pytań.. Po którymś, zrezygnowała. Nie chciało jej się. A tak na prawdę, nie miała siły. Odłożyła teczkę na tylne siedzenie i bardziej osunęła się na fotelu. Przez dłuższy czas milczała, zerkając na Tomka. On także nic nie mówił. W trakcie jazdy, starał się skupić na drodze. Spojrzał na nią gdy i ona patrzyła na niego. Uśmiechnął się wtedy.

- Oho, ktoś tu chyba ma gorszy humor ode mnie. – zerknął na nią i znów na drogę. - I czemu mi się przyglądasz? Mam coś na nosie?

- Nie masz nic na nosie - zaśmiała się. - I nie, to nie humor. Znaczy.. może trochę. Ale to mało ważne. Nie wyspałam się. Pół nocy przesiedziałam z Natalią, gadałyśmy i w ogóle.. Spałam ze dwie godziny. – odparła, przez moment zerkając w okno.

- No to prześpij się. Postaram się dowieść nas na miejsce w jednym kawałku. – spojrzał na nią, uśmiechając się ciepło.

- No jak tak mówisz, to nie wiem czy mam odwagę zamknąć oczy. – zaśmiała się, drapiąc po nosie. - Jeśli nie będzie Ci nudno bez mojego gadania.. - popatrzyła na niego.

- Lubię z Tobą milczeć. - pokręcił głową.

Miał rację. Potrzebowała trochę snu. Przynajmniej z godzinkę. Przed nimi było ok. 5 godzin jazdy. Prześpi się chwilkę, tylko tyle – pomyślała, siadając jak najwygodniej i opierając głowę. Zamknęła oczy. Powoli, jednostajny ruch samochodu, usypiał ją. Nie minęło 20 minut jak spała w najlepsze. Tomasz zerkał w jej stronę, co jakiś czas. Gdy tak spała, nie przypominała walecznej Elki. Była spokojna jak anioł. Ciekawe co Ci się śni. – pomyślał, gdy zobaczył, jak delikatnie uśmiecha się przez sen. Jechał dalej. Jakieś trzy godziny później, gdy zatrzymał się na nieopodal stacji benzynowej, poszedł po kawę. Starał się być cicho, żeby jej nie obudzić. Musiała być naprawdę zmęczona. Gdy wrócił do samochodu, po cichu zamknął drzwi. Delikatnie podsunął jej pod nos, kubek z ciepłym napojem. Może to i była kawa z automatu, ale pachniała ładnie. Mogła pobudzić do życia. Tak tez było. Powoli otwierała oczy, przez moment zagubiona gdzie jest. Minutę zajęło jej ogarnięcie, że są w jego aucie. W drodze do Wrocławia. Z przyjemnością napiła się kawy, którą przyniósł.

- Długo spałam? Która jest godzina w ogóle? – popatrzyła na niego. Kompletnie straciła poczucie czasu.

- Jest przed 20.. No to troszkę mi odpłynęłaś.. – uśmiechnął się. – Lepiej się czujesz? Chyba na prawdę, ta noc dała Ci w kość..

- Troszeczkę lepiej, przynajmniej nie zasnę w drodze z samochodu do pokoju. – zaśmiała się popijając kawę.

- Jak coś, to Cię zaniosę. Mam w tym wprawę. – roześmiał się.

- Tak, w noszenia wagonów towarowych. – parsknęła śmiechem.

- Nie towarowych, osobowych. – uniósł lekko brwi.

- Zamorduje Cię. – zmrużyła oczy.

- Czekam na to. – zaśmiał się, dopijając kawę do końca. Gdy zobaczył, że jej kubek również jest pusty, sięgnął  po niego. W tym momencie, dotknął jej ręki, w której trzymała papierowy kubek. Zamiast go zabrać, zaczął przesuwać palce po jej dłoni. Robił to delikatnie. Jakby bał się, że zaraz zabierze rękę. Nie zabrała. Spoglądała na niego. W tym jej uśmiechu, było coś takiego, że.. Przysunął się bardziej. O wiele bardziej. Te jej zielone oczy.. Hipnotyzowały go. Jedno spojrzenie starczyło, żeby tracił rozum.

- Tomasz? – odezwała się. Nie zareagował. Zdawał się być w jakimś transie. Trzymał kubek w dłoni, patrząc przed siebie. Gdy zawołała go drugi raz, też nie dotarło. W końcu przysunęła się bliżej, opierając jedną rękę o jego nogę, delikatnie dmuchnęła w jego policzek. – Tomek.. Tomuś..

- Co? Co jest? – odwrócił się w jej stronę, mając teraz jej twarz parę cm od swojej. Spoglądała na niego rozbawiona. Znów była tak blisko, jak przed chwilą. Dopiero po chwili się odsunęła.

- Gdzieś odpłynąłeś.. – spojrzała na niego. – Dobrze, że tutaj a nie na drodze. – pokręciła głową. - Inaczej nie wiem, co by było.

- Przepraszam, zamyśliłem się..– spojrzał na nią. – Wypiłaś już kawę?

- Tak. – przytaknęła. -  Daj wyrzucę i Twój. – popatrzyła na jego pusty kubek, który dzierżył w dłoni. Długo się nie zastanawiając, sama go zabrała, muskając palcami jego dłoń. Gdy to zrobiła, przełknął ślinę. Poczuł znajome uczucie podniecenia. To samo, które czuł kilka minut temu. Tylko, że zamiast zostać z nim, wyszła z samochodu. Widział, jak wyrzuca kubki i wraca. – Jedziemy? 

- Tak, bo na północ nam zejdzie. – spojrzał na nią, po chwili ruszając.

Dobrze, że ruszyli w dalszą drogę. Musiał skupić się na czymś innym. To się wymknęło spod kontroli. To już nie były tylko sny. To było.. Właściwie, to sam nie wiedział, co to było. Wiedział, że to igranie z ogniem. I któreś z nich się poparzy. Najpewniej to on. Było ok. 23 kiedy wjechali na teren Wrocławia. Tomasz musiał zapytać się kogoś, jak dokładnie dojechać do tego hotelu. Od strony, z której jechali, był jakiś objazd. Zapewne nie tylko oni mieli problem z dojazdem. Faktycznie, gdy podjechali pod budynek, ten robił wrażenie. Widziała zdjęcia w Internecie ale wiadomo, zdjęcia to jedno, rzeczywistość drugie. To nie był hotel z cyklu – pławmy się w luksusie. To było miejsce w stylu, przytulnego domu. Nie znaczyło to jednak, że wyglądał jak górski pensjonat. Przeciwnie. Elka nazwała to przytulną elegancją. Gdy wzięli swoje rzeczy, poszli od razu się zameldować.

- Dobry wieczór Państwu. – podeszła do nich niska brunetka.

- Dobry wieczór, mamy rezerwację na dwa pokoje. Już Pani pokazuję.. – zaraz wyjęła z teczki kartkę, na której miała wszystko zapisane. – Bardzo proszę. Rezerwacja na nazwiska Górski i Kowalik. – uśmiechnęła się do niej i zerknęła na Tomasza.

- I znowu wylądowaliśmy w hotelu.. – zaśmiał się, spoglądając na nią.

- Cicho.. Nie przypominaj mi. – pogroziła mu palcem, śmiejąc się.

- Tak, wszystko się zgadza. Mamy rezerwacje na dwie osoby. Tylko, że nie na dwa a na jeden pokój. – spojrzała na Elkę.

- Jak to na jeden? – powtórzyła za kobietą. - Jeden pokój? - Spojrzała na nią a potem na Tomasza, który podszedł bliżej.

- Jest Pani tego pewna? – sam się odezwał. Jeszcze tylko tego było mu potrzeba. Wspólnego pokoju.. Co gorsza wspólnego łóżka.

- Jak najbardziej. Rezerwację robił ktoś z redakcji „Co tam?”. Na dwie osoby, jeden pokój. Wszystko się zgadza. Rezerwacja na trzy dni. Proszę zobaczyć. – popatrzyła na nich, pokazując coś na ekranie.

- A nie da się tego jakoś rozdzielić? Każdy miał mieć swój pokój. – popatrzyła na nią. - Rozumie Pani.. jesteśmy tu służbowo..

- Niestety, nie mogą pomóc. Wszystkie pokoje są zarezerwowane dla gości weselnych. To jak? Meldują się Państwo? – popatrzyła na nich, nie wiedząc co ma robić.

- Spokojnie - Tomasz dotknął ramienia Elki. - pokój jest dwuosobowy. – spojrzał na nią. – Meldujemy się. – uśmiechnął się.

- Toś wykrakała.. – mruknęła pod nosem, przypominając sobie co powiedziała. Przez jej głowę, właśnie przeleciało stado antylop.

- Co mówiłaś? – popatrzył na nią.

- Nie nic.. Czasem gadam sama do siebie. – uśmiechnęła się, robiąc krok w tył. Trzy dni z Tomaszem? W jednym pokoju? Łóżko w łóżko? Elka  ogarnij się. Nie nakręcaj się. Stop. – zamknęła oczy. Wdech, wydech. Czuła, że jej puls raptownie przyspieszył. Gdy znów dotknął jej ramienia, mało nie zeszła na zawał.

- Idziesz? – zapytał łagodnym głosem. 

- Idę. – uśmiechnęła się. Uśmiechem zawsze ukrywała swoje emocje. 

Gdy weszli na drugie piętro, zaczęli szukać pokoju numer 21. Tomasz był pierwszy. Zawołał ją, gdy Elka była w drugiej części korytarza. Przesunął kartą do zamka, po czym weszli do środka. Po omacku, Elka znalazła włącznik światła. Na wejściu, pokój wydał się przytulny. Ciepłe kolory, ładny zapach i.. jedno łóżko. Stanęli oboje, najpierw patrząc na łóżko a potem na siebie. I znów na łóżko. Ani jedno ani drugie, nie wiedziało co ma powiedzieć. W końcu to Elka się odezwała.

- Pokój dwuosobowy tak? Tylko zapomnieli dodać, że z jednym łóżkiem. Chyba małżeńskim. – przytaknęła patrząc przed siebie.

- No tak, o tym zapomnieli wspomnieć. – popatrzył na nią i na łóżko. Po chwili, rozejrzał się po pokoju. Był tam też fotel.. Zastanawiał się, jak jego kręgosłup zniesie najbliższe trzy doby. – Myślę, że ten fotel – zaczął, ale Elka mu przerwała widząc mebel.

- Nie żartuj. Nie będziesz spał na fotelu. – spojrzała na niego. – Śpisz ze mną. Znaczy śpisz na łóżku.. – postawiła torbę na dywanie. – O ile nie chrapiesz w nocy.. To myślę, że wytrzymamy ze sobą. – powiedziała to tak poważnym tonem, że prawie sama w to uwierzyła. Po chwili, widząc minę Tomasza, parsknęła śmiechem. – żartuję.

- Żartujesz z chrapaniem czy spaniem ze mną? – spojrzał na nią zaciskając wargi. Nie oparł się pokusie, zadania tego pytania.

- Chrapaniem.. – popatrzyła na niego, po chwili wyglądając przez okno. Stąd mieli dobry widok na oświetlony ogród. Unikanie jego spojrzenia, to była najlepsza taktyka, aby się nie denerwować. Telefon, który zaczął dzwonić, unicestwił jej plan. Odwróciła się, mijając go i sięgnęła do torby po aparat. Dzwonił Mikołaj. Ma wyczucie, nie ma co. – pomyślała odbierając. Usiadła sobie na fotelu. Gdy to zrobiła, pomyślała o Tomaszu. Jak on miał zamiar tu spać? Na nim nie dało się nawet siedzieć.  Chciało jej się śmiać. Tu niby rozmawiała spokojnie, a w duszy się gotowała.

- Tak, tak. Dojechaliśmy. – przytaknęła, patrząc na Tomka, który wyjmował z torby ubranie. – Jak pokoje? Mogą być.. Gdzie jest Tomasz? – spojrzała się wtedy znów na Tomasza. Nie wiedziała co ma odpowiedzieć. Że siedzi na łóżku? Ich łóżku? Które będą dzielić przez kolejne trzy dni? Tomek spojrzał na Elkę, ciekaw co mu odpowie. Domyślił się z rozmowy, że Mikołaj raczej nie wie, że będą mieli jeden pokój. – U siebie jest. – zacisnęła wargi. Czuła, że właśnie pieką ją policzki. Nie dlatego, że skłamała Mikołajowi. Dlatego, że słuchał tego Tomek. – Jestem zmęczona, chcę się położyć. Od rana będzie szaleństwo. Dobrej nocy, śpij dobrze. Pa. – rozłączyła się.

- Przepraszam.. – popatrzyła na Tomasza.

- Ale za co? – wstał i podszedł do niej.

- Skłamałam.. Dla Twojego dobra. Lepiej żeby Mikołaj nie wiedział, że mamy jeden pokój. Wystarczająco nasłuchałam się od niego.. Nie chcę powtórki. Nie chcę, żeby znowu wymyślał, obrażał.. Rozumiesz? – spojrzała na niego. – Jest zazdrosny. Tak jak Sylwia była. A może jest, nie wiem.. – wzruszyła ramionami. Tomasz usiadł naprzeciwko niej, ale na podłodze, opierając się plecami o łóżko

- A Mikołaj ma powód być zazdrosnym? – spojrzał na nią.

- Skądże.. przecież.. Nie, nie ma powodu. – odparła, czując że zasycha jej w gardle. Gdyby znał jej myśli.. Miałby milion powodów.

- Skoro nie ma powodów a jest zazdrosny.. No to trzeba znaleźć te powody. – popatrzył na nią, uśmiechając się pod nosem. Wiedział jak to brzmi, ale wkurzenie Mikołaja, wcale mu nie przeszkadzało.

- Ten jeden całkowicie wystarczy. – popatrzyła na niego wstając. Sięgnęła po swoją torbę i poszła w kierunku łazienki.

- Ten jeden? – zapytał, podążając za nią wzrokiem.

- Spędzimy wspólną noc. – uśmiechnęła się, spoglądając na niego. Po tym co powiedziała, zniknęła za drzwiami łazienki. Cokolwiek miała na myśli, w jej ustach brzmiało to jak.. Nawet bał się to powiedzieć na głos. Czuł, że jego ciśnienie niebezpiecznie wzrosło.

Kochani:*

Środek nocy, tak wyszło ale będzie akurat do czytania na śniadanie :)