44. "A opowiesz mi ten sen?"

Ich spojrzenia się spotkały, gdy oboje zastygli bez ruchu. Muzyka wciąż grała, jednak nie dla nich. Ich umysły ogarnęła cisza. Jakby byli otoczeni bańką mydlaną. Jedyną oznaką życia, było mocniejsze ściśnięcie ręki Tomasza. Drugą rękę, wciąż trzymał na jej plecach. Opuszki jego placów, gdy dotykał jej ciała. Nawet przez materiał sukienki, wydawały się delikatną pieszczotą, jaką mogła się nasycić. Jego pytanie, storpedowało ją na miejscu. Oczywiście, mogła skłamać. Mógł coś źle zrozumieć. Mógł się przesłyszeć. Czuła, jak jej lekko rozchylone wargi, delikatnie drżą. Zaschło jej w gardle. Minę wyrażającą zaskoczenie, zamieniła w delikatny uśmiech. Nie wiedziała, co ją podkusiło. Może gdyby wypiła mniej szampana, nigdy nie odważyłaby się przyznać.

- Śniłeś.. – wyszeptała, przełykając ślinę. Trudno, zaryzykowała. Najwyżej, zapadnie się pod ziemię – pomyślała, spoglądając na Tomasza. Ten, nie odrywał od niej wzroku. Minimalnie się przysunął. Granica bezpieczeństwa jaka ich dzieliła, była zagrożona. Od nadmiaru emocji i alkoholu, szumiało im w głowach. Przysunęła wargi bliżej jego ucha. Serce łomotało jej w piersi, jednak szła za ciosem – To ważne dla Ciebie? – dopytała szeptem. Szeptem, który był melodią dla jego do uszu.

Teraz jej pytanie, ścięło go z nóg. Przez chwilę, nie wiedział co ma odpowiedzieć. Właściwie to wiedział, ale od jego odpowiedzi, zależał dalszy ciąg wydarzeń. Mógł powiedzieć wprost, że tak. Że to dla niego ważne. Od jakiegoś czasu, wszystko co mówiła i robiła, było dla niego ważne. Musiał się do tego przyznać. Sam przed sobą. To już nie była tylko praca. Nie byli tylko przyjaciółmi.. Nie w tym momencie. Palce ich dłoni, nie dotykały się. One ze sobą tańczyły w czułych gestach. Zwilżył odrobinę dolną wargę. – A opowiesz mi ten sen? – szepnął, spoglądając jej w oczy.

- Nie mogę.. – odparła, czując, że zaczyna nie mieć nad sobą kontroli. To zaczynało być naprawdę niebezpieczne. Złapała jego krawat.. Centymetr po centymetrze, przesuwała palce w górę. Spoglądając w jego oczy, zaczęła luzować wiązanie. Z jednej strony.. Może drugi raz, nie będzie miała takiej okazji – pomyślała. Ale z drugiej.. Jeśli wyzna mu.. Zamknęła oczy. Czuła zdenerwowanie. Jego obecność i bliskość, nie pozwalała jej się uspokoić.. Jego z kolei, jeszcze bardziej ciekawiło, co jej się śniło. Czyżby myślała o nim, w taki sposób jak on? Chciał wiedzieć. Zaryzykował. Skoro ona się przyznała, też mógł to zrobić. – Ty też mi się śniłaś tej nocy. – wyszeptał jej na ucho.

Wybuch fajerwerków nad budynkiem hotelu, wyrwał ich z objęć. Popatrzyli po sobie zawstydzeni. Teraz, każde z nich myślało, co im się śniło. On nie uzyskał odpowiedzi na swoje pytanie. Ona pozostała z pytaniem w głowie. Naprawdę śnili o sobie jednej nocy? – pomyślała, patrząc na niego. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Potarła swoje ramiona, spoglądając ku niebu. Nagle zorientowali się, ze nie są sami. Dokoła pojawili się inni goście, ciekawi pokazu sztucznych ogni. Zrobiło się bezpiecznie. Nie był pewien, kiedy stracił ją z oczu. Wymknęła się na salę, po drodze biorąc od kelnera kieliszek. Prawie duszkiem wypiła jego zawartość. Prosto stamtąd, poszła do pokoju. Nie zapaliła światła. Usiadła na łóżku, nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić. Kręciło jej się w głowie. A może to tylko sen. Rano się obudzi i.. To będzie kolejny sen, w którym fantazjowała o Tomaszu.

Zsunęła gumkę z włosów, potrząsając głową. Jej blond czupryna wyglądała jak zwykle. Była w nieładzie. Zdejmując buty na obcasie, poczuła ulgę. Dopiero teraz wiedziała, ile wysiłku, kosztowało ją chodzenie na szpilkach. Przesuwając dłonie po obolałych stopach, chciała przynieść sobie tym ulgę. Właśnie taki widok, zastał Tomka, gdy wszedł do pokoju. Nie miał co dalej robić na dole. Chciał wrócić do pokoju. Chciał.. czego on chciał? Zsuwając krawat z szyi, rzucił go na łóżko. Tak jak marynarkę, którą trzymał w ręku gdy wszedł do środka. Spojrzała na niego. Delikatnie rozpinał guziki koszuli. Mimowolnie przygryzła wargę. To było silniejsze od niej. Spuściła wzrok. Chociaż nic nie mówili, to w pokoju aż wrzało. Wrzało z emocji, wrzało z napięcia. Tomasz stał oparty o okno. Spoglądał na tłum, który przeniósł się do ogrodu. Teraz tutaj trwała zabawa. Ich krzyki, zagłuszały muzykę. Wstała z łóżka. Potrzebowała zimnego prysznica. Wygięła ręce do tyłu, żeby rozpiąć sukienkę. Im szybciej chciała to zrobić, tym bardziej jej nie wychodziło. Tomasz ją wyręczył. Podszedł do niej, odsuwając jej ręce. Jednym sprawnym ruchem, opuścił suwak. Zastygła. Oboje się nie ruszyli. Ktoś musiał zrobić to pierwszy. Padło na nią. Bez słowa zniknęła w łazience.

Popatrzyła na siebie w lustrze. To było żałosne. Ona była żałosna. Brzydziła się zdradą, a sama myślała o tym, o czym nie powinna. Oparła dłonie na zimnej umywalce, spoglądając w jej dno. Chciało jej się płakać. Znalazła się w najgorszej z możliwych sytuacji. Miała Mikołaja. On miał Sylwię. Jeśli doszłoby między nimi do czegokolwiek, oboje nie byliby szczęśliwi. Nikt nigdy, nie zbudował szczęścia na nieszczęściu innych. Dziś po raz pierwszy poczuła, że między nimi jest coś więcej niż przyjaźń. Nazwanie tej relacji jako przyjacielskiej, stanowczo wykraczało poza jej granice. Ktoś musiał być mądrzejszy. Musiała się z tym pogodzić.

Zsunęła z siebie sukienkę, zdarła bieliznę i weszła pod prysznic. Odkręciła kurek z zimną wodą. Pierwsze krople, spadły na jej twarz.. Potem ramiona i całą resztę. Gdy zimny strumień wody, był zbyt bolesny dla jej skóry, przekręciła gałkę. Poczuła rozkoszne ciepło. Kabina zaparowała z gorąca. Nawet nie pomyślała o tym, żeby zamknąć drzwi. Przecież nigdy by nie wszedł. Nie on. Jakże się myliła. Czy alkohol obojgu dał tyle śmiałości? Czy to uczucia wzięły nad nimi górę? Tomasz przesunął drzwi kabiny prysznicowej na tyle, by mógł za nią stanąć. Przyglądał się jej. Ten widok, zburzył cały jego i tak już niepoukładany świat. Nie słyszała, gdy wszedł. Zrobił to, nie zważając na nic. Objął ją w talii, przysuwając się do jej pleców. Zamarła. Tylko ona wiedziała, jakie emocje nią targały. Co teraz czuła. Zdradzało ją, jej własne ciało, którego dotykał. Wystarczyło, że zaledwie ją obejmował, trzymając ręce na jej brzuchu. Był tak cholernie blisko. Nic ich nie dzieliło. Tylko własny rozsądek. Stał równie nagi jak ona. Na swoim ramieniu, poczuła jego drapiący zarost. Drugi raz, w ciągu dwóch dni. Jego wargi muskały jej kark. Wtedy, to był sen... I nie był aż tak pewny siebie. Teraz posunęli się o krok dalej.. O całe morze kroków. Rozsądek, podpowiadał jej, żeby przestali. Że nie mogą. Pieprzyć rozsądek – pomyślała, odwracając się do niego. Strumień ciepłej wody, lał się na nich oboje. Zdawali się tego nie zauważać. Pożerali się spojrzeniem. Uniosła swoje dłonie, dotykając jego policzków. Opuszkami placów, dotykała nie tylko jego brodę ale i wargi. Im bardziej chciała je pocałować, tym dłużej zwlekała. Droczenie się z nim w ten sposób, przyprawiało ją od szalony łomot serca. Im dłużej to robiła, tym wystawiała jego cierpliwość, na jeszcze większą próbę. Złapał jej nadgarstki, opierając ją o ścianę prysznica. Uniósł jej ręce nad głowę. Mierzyli się wzrokiem. Do czasu. W końcu to poczuła. Najcudowniejszy smak ust, jaki mogła sobie wyobrazić. Muskał jej wargi. Był czuły, namiętny, a jednocześnie tak delikatny. Ten pocałunek wyrażał wszystko. Ich wszystkie skrywane uczucia. Jeśli będzie miała to odpokutować.. Przynajmniej będzie wiedzieć za co. Że było to warte wszystkiego. Ta jedna chwila rozkoszy. Jedna chwila zapomnienia. Objęła go, wplatając palce w jego mokre włosy. Nie mogła się od niego oderwać. Nie chciała zamienić tych ramion na żadne inne. Już nigdy. Uśmiechnęła się. 

Przytulał ją. Oboje leżeli przytuleni do siebie. Czuła, jak ją obejmuje. Nie chciała otwierać oczu. Bała się, że jeśli to zrobi, wszystko zniknie. Powoli otwierała powieki. Był już ranek, do pokoju wdzierały się pierwsze promienie słońca. Trzymała rękę na jego brzuchu, a głowę, miała opartą o jego ramię. Dopiero po chwili, zorientowała się, że coś jest nie tak. Miał na sobie, na wpół rozpiętą koszulę od garnituru. Ona wciąż miała na sobie sukienkę. Uniosła wzrok, na jego śpiącą twarz. Był taki spokojny. Czuła jego rękę na swoim ramieniu. Każdy nieostrożny ruch, mógł go obudzić. Nie chciała tego. Nie chciała też, by obudził się, przytulony do niej. Co jeśli sobie pomyśli coś dziwnego? Nie wiedziała, kto się do kogo przytulił. Najgorsze było to, że nie wiedziała, od którego momentu to był sen. Kiedy urwał jej się film? Wypiła trochę za dużo ale.. Czy ich rozmowa też była snem? Przecież nie mogła go o to zapytać. Jeśli się skompromituje? Nie spojrzy mu w oczy do końca życia.

Gdy w jej głowie, rodziły się kolejne pytania, Tomasz się poruszył. Powoli zaczął się budzić, mrużąc oczy. Odrobinę zmarszczył czoło, gdy poczuł, że jest do niego przytulona. Uśmiechnął się. Wciąż była przy nim. Pamiętał, jak przyszedł do pokoju. Leżała na łóżku. Nie miał siły się przebierać, tylko ściągnął krawat, odwiesił marynarkę i położył się obok niej. To był szalony dzień i wieczór. Kręciło mu się w głowie. Nie oponował, gdy się do niego przytuliła. Przeciwnie, sam ją objął i delikatnie pocałował w czoło. Uśmiechała się pod nosem. Zastanawiał się, czy znów jest gościem w jej snach. Od poprzedniego wieczoru, wciąż zadawał sobie to pytanie - Jak jej się śnił? Odkąd usłyszał jej rozmowę z Natalią, nie dawało mu to spokoju. Przez chwilę, zastanawiał się, jak będzie za parę dni. Miał nadzieję, że lepiej. Musiał tylko mieć czystą sytuację. Wtedy będzie mógł coś zrobić. Nie miał świadomości kiedy zasnął. Teraz musiał wstać. Chciał to zrobić, w najmniej inwazyjny sposób, żeby jej nie obudzić. Nie wiedział, że nie spała. Powoli się podniósł i poszedł do toalety. Dopiero wtedy odetchnęła. Odkąd się obudził, cały czas leżała niespokojnie. Spojrzała na zegarek.. było po 8. Czas wstawać. – pomyślała. Dopiero, gdy stanęła na nogach, poczuła, co znaczy zmiana obuwia. Ledwo szła. Z trudnością, podeszła do stolika, nalać sobie wody. Wszystko ją bolało. Od Głowy po nogi. Gdy tomek wyszedł z łazienki, uśmiechnął się.

- Dzień dobry. – zagadnął.

- Nie krzycz tak proszę.. – zmarszczyła czoło odwracając się w jego stronę. – Za dużo szampana.. Zdecydowanie. – pokręciła głową.

- No troszkę tak. Nie wiem ile wczoraj wypiłem ale sam jestem jeszcze skołowany.. – podrapał się po brodzie, siadając na łóżku.

- Ja nie czuję nóg. Nie chcę widzieć szpilek do końca życia. – zaśmiała się, siadając na fotelu. Nawet nie miała siły stać.

- Nie dziwię się. W końcu trochę się wytańczyłaś. – uśmiechnął się.

- Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.. Chyba wróciłam do pokoju po pokazie fajerwerków. Ale nie jestem pewna. W głowie mi się kręciło. Nie przebrałam się.. A Ty o której wróciłeś? – spojrzała na niego.

- Szczerze mówiąc, nie patrzyłem na zegarek. – odparł. – Byliśmy w ogrodzie.. Potem gdzieś zniknęłaś, a ja poszedłem robić zdjęcia. 

Byliśmy w ogrodzie.. – powtórzyła w myślach. Cholera jasna.. Czyli rozmawialiśmy? To ją otrzeźwiło. Musiała się schować. Zniknąć mu z widoku. Łazienka! – pomyślała. - Idę się ogarnąć. – odparła, wstając z fotela. Zabrała swoje rzeczy i tym razem, zamknęła się w łazience. Spojrzała w kierunku kabiny i westchnęła. Alkohol, nagi Tomasz i jej chory mózg. To wszystko, w jej śnie, wpakowało ich pod prysznic. Prawie by się tam kochali, gdyby jeszcze dłużej pospała. Owszem, śniła jej się podobna sytuacja ale byli w ubraniach. Teraz? Teraz, to wyobraźnia spłatała jej figla. Wciąż zastanawiała się, czy przyznała mu się do snu, czy to jej się śniło. Czy kiedyś się tego dowie? Nie wiedziała. Nawet jeśli, to Tomasz był gentlemanem. Nie poruszy tego tematu, jeśli sama nie zapyta. Nigdy nie zapyta. Prędzej zakopie się ze wstydu pod ziemie. 

Po śniadaniu, mieli się pomału zbierać. Tak jak reszta gości, która powoli opuszczała hotel. Jeszcze raz, spotkali się z nowożeńcami, trochę porozmawiali. Wypili wspólną kawę. Około południa wyjechali z Wrocławia. Przed nimi, ciągnął się sznur samochodów. Był koniec weekendu, powroty do domu. Czas było wracać do rzeczywistości. Do codziennych przepychanek z nowym naczelnym, którego notabene miała zamiar zabić. Chociaż, gdyby nie on, pewnie nigdy nie wylądowałaby w łóżku z Tomaszem. Niedosłownie ale jednak. W domu a raczej w Warszawie, czekał na nią zazdrośnik Mikołaj. On wracał do swojej ukochanej Sylwii. Wszystko wracało do normy. Wszystko, poza jej rozpaloną, rozbudzoną wyobraźnią. Gdyby pisała powieści erotyczne, mogła by z tego napisać niezły harlequin. W trakcie podróży, dyskutowali o różnych śmiesznych rzeczach, które się wydarzyły. Przypomniał jej się ojciec panny młodej, który chciał być wodzirejem. Na to oboje parsknęli śmiechem. Jemu z kolei, przypomniało się, jak robił zdjęcia w trakcie przygotowań. Panna młoda zaplątała się w sukienkę i wyrżnęła orła na dywanie. Musiał być poważny, ale ciężko mu to przyszło.

W którymś momencie, sięgnęła po jego aparat. Chciała pooglądać zdjęcia. Wczoraj tego nie zrobiła a rano też nie było okazji. Teraz miała na to dużo czasu. Powoli, przeglądała zdjęcie po zdjęciu. Jedne były śmieszne, inne eleganckie. Na niektórych, było widać ogromną ilość emocji. Pięknie potrafił oddać uczucie pary młodej. Nawet gdyby ich nie poznała, widząc takie zdjęcia, wiedziałaby, że są w sobie śmiertelnie zakochani. W którymś momencie, spojrzała na Tomasza. Kiedy on? Znów popatrzyła w ekran aparatu. Widziała siebie. Nigdy nie mówiła o sobie, że dobrze wygląda na zdjęciu ale to.. Było piękne. Kiedy je zrobił? Nie mogła sobie skojarzyć. Ten zauważył, że ogląda swoje zdjęcie. Trochę się zmieszał. Nie miała tego zobaczyć. Zapomniał przerzucić je do laptopa. Udał, że nie zwrócił na do uwagi i jechał dalej. Ona tez nie zapytała. Przejrzała resztę zdjęć i schowała aparat. Na wieczór, dojechali do domu. Podwiózł ją pod kamienicę. Gdy chciał zanieść jej torbę na górę, pokręciła głową. Nie chciała, żeby się fatygował. Zabrała swój bagaż sama. Podziękowała za fajny weekend, żegnając się pocałunkiem w policzek. Poczekał, aż wejdzie do budynku, wtedy odjechał.

Kiedy znalazła się w mieszkaniu, otworzyła okna by je trochę przewietrzyć. Runęła na łóżko. Była wyczerpana fizycznie i psychicznie. Leżąc, zadzwoniła do Natalii, że chce się spotkać. Żeby wpadła jak znajdzie trochę czasu. Umówiły się na jutro. Ledwo odłożyła telefon, zadzwonił Mikołaj. Odczekała chwile i odebrała. Chciał przyjechać, wrócił właśnie z Gdańska. Zaproponowała mu, że spotkają się rano, w redakcji. Nie miała już siły na jego wizytę. Nie dziś. Dziś chciała się wyspać. Jutro będzie walczyć ze wszystkimi swoimi demonami. Ciężko było jej wrócić do pracy. Ten weekend ją rozleniwił. Zamiast położyć się spać, tak jak powiedziała Mikołajowi, zajęła się pracą. Dokończyła relację z wesela. Tomasz dorzuci jutro zdjęcia i materiał wyląduje na pierwszej stronie. Zasnęła ok. 2 nad ranem a wstała po 7. Powiedzmy, że wstała. Zwlekła się leniwie, zrobić sobie kawy. Zanim się ogarnęła było przed 9. Już nie przypominała tej Elki z wesela. Znów na głowie miała koczek, czarne spodnie, granatowy T-shirt i narzutkę w kratkę. Stara Elka wróciła.

Na dole w redakcji, spotkała Krzyśka. Miała mu coś powiedzieć, ale ugryzła się w język. Jeszcze dotrze to do Mikołaja i będzie afera. Darowała sobie i jemu. Zapytał oczywiście, o której będzie materiał. W odpowiednim czasie – odparła i poszła na swoje miejsce. Przy biurku, siedział już Tomasz. Od rana pracował nad obróbką zdjęć. Wspólnie z Elką, musieli je potem wybrać. Przywitali się uśmiechem, zanim usiadła. Widząc ją dziś i w sobotę, to było jakby obudził się ze snu. Zmiana była niesamowita. Ale właśnie taką ją lubił. Tak normalnie ubraną, nie głupiejącą na punkcie mody. To była jego Elka. Przyjaciółka i.. – pomyślał i uśmiechnął się pod nosem. Gdy Elka usiadła, od razu włączyła swój komputer. Nie wiedziała, za co ma się brać. Na biurku leżał stos papierów. Kilkanaście maili. Bez drugiej kawy ani rusz. Odwróciła się do Tomasza.

- Chcesz kawę? Idę zrobić. – spojrzała na niego.

- A bardzo chętnie. – odwrócił się do niej. – Nogi nadal bolą?

- Daję jakoś radę. Jestem uzbrojona w najwygodniejsze buty pod słońcem – zaśmiała się, machając stopami. - Następne obcasy, założę dopiero na ślub siostry. – podniosła się w końcu i poszła przygotować dla nich kawę. Gdy stała w kuchni, dopadła ją Monika. Nie widziała Elki jak przyszła, musiała nadrobić zaległości.

- Cześć Elka! – zarzuciła jej ręce na szyję i uściskała. – Jak tam wyjazd z Tomaszem? Powiedz, że przywozisz jakieś gorące ploteczki.

- Cześć, cześć. – zaśmiała się, gdy mało jej nie udusiła. – Nie, nie mam żadnych gorących plotek. - skłamała jej prosto w oczy. - Bardzo fajny. Pracowity ale fajny. – uśmiechnęła się, opierając o blat. – A jak minął Twój weekend? Bo widzę cała w skowronkach.

- Ja? Ja zawsze taka jestem. – wyszczerzyła się. – Ty a właśnie.. Sylwia dodzwoniła się do Tomasza? Bo mnie męczyła telefonem.

- Jak to? Nie bardzo rozumiem. – zaskoczona Elka, popatrzyła na Monikę, zalewając wrzątkiem kawę. - Dzwoniła tutaj? Do redakcji?

- No tak. Podobno nie mogła się do niego dodzwonić. – wzruszyła ramionami. – Nie powiedział jej, że wyjeżdża czy co?

- Co Ty, nie możliwe. Przecież oni razem mieszkają. Monia, jak miał jej nie powiedzieć. – pokręciła głową. – Poza tym, rozmawiał z nią. Także.. – uśmiechnęła się, biorąc oba kubki. – Wracam do pracy.

- Ja też. Andrzej krąży po redakcji jak dron i szpieguje, czy siedzimy na swoich miejscach – parsknęła śmiechem.

Roześmiana, wróciła do biurek, stawiając kubek Tomasza na jego blacie. Uśmiechnął się i podziękował za ten gest. Trzymając w dłoniach swój kubek, usiadła, spoglądając w ekran. Liczba dni, do ślubu jej siostry, malała. W zasadzie, mogła przestać odliczać. Był Mikołaj więc.. Jednak nie. Nie zrezygnowała z tego. W końcu znów wróciła do pisania swoich felietonów. Singielka wciąż czekała na miłość życia. Czy był nią Mikołaj? Tego nie wiedziała. Za dużo testosteronu wokoło, sprawiło, że jej myśli zeszły na złe tory. Jak nie było faceta, nie miała problemów. Nic nie było. Z rozmyślań o życiu uczuciowym, wyrwał ją głos Tomasza. Chciał, żeby wybrała zdjęcia do swojego artykułu. Gdy to zrobili, wstawiła tekst na stronę. Drzwi naczelnego otworzyły się z wielkim hukiem. Wyszedł.. Szczęśliwy? Tak, to dobre określenie. Krzysiek był podniecony ze szczęścia. Zadowolony z roboty Elki, wiedziony sugestiami pracowników, wpadł na pewien pomysł.

- Jest nasza wspaniała para. – poklaskał w dłonie. – Moje gratulacje.

- Dobrze się czujesz Krzysiu? –  spojrzała na niego jak na wariata.

- Wspaniale. Zabieram was dzisiaj na tańce. – zatarł ręce. – Właśnie się dobieramy w pary. Wy to już macie załatwione także.. No ruchy, ruchy. – spojrzał na nich. Tomasz nie wiele się myśląc, wstał od stołu i wziął Elkę za rękę. Ta się roześmiała. Tańców to ona miała po kokardę. W tym samym momencie, na salę wszedł Mikołaj. Widząc i słysząc co się dzieje, natychmiast zareagował.

- Ja bardzo przepraszam, ale to jest moja para. – podszedł do Elki i Tomasza, spoglądając na nich. Tomek puścił jej rękę, odsuwając się. Elka zaskoczona, niespodziewanym pojawieniem się Mikołaja, została przez niego porwana do tańca. Obrócił ją kilka razy. Nachylił się i szepnął jej na ucho. – Bardzo się stęskniłem. – po tym, na oczach wszystkich, czule ją pocałował.

Jego zachowanie, nie tylko ją wprawiło w osłupienie. Tym co zrobił, oficjalnie przyznał się, że są razem. Wszyscy zaczęli bić brawo. Wszyscy, oprócz Tomasza. Ten widok, wcale go nie cieszył. W tym samym momencie, jego telefon zaczął dzwonić. Z pochmurną miną odebrał. – O co chodzi? – tylko tyle dało się usłyszeć. Wziął swoją torbę i wyszedł z redakcji. Była jeszcze jedna osoba, wyraźnie nie zadowolona z decyzji Mikołaja - Malena. Obserwowała całą sytuację z zażenowaniem. Nie mogła zrozumieć, jak to jest, że jedyny sensowny facet, robi z siebie pośmiewisko. Przecież Elka była zwyczajna do bólu. Pomijając fakt, jak wygląda, jak się ubiera.. była gruba. Co on w niej widział?

Zamiast na tańce, w gronie redakcji, Mikołaj porwał Elkę na obiad. Musiał opowiedzieć jej o wszystkim. Oczywiście, połowę z tego ubarwił, stawiając siebie w świetle gwiazdy. Co jak co, ale miał do tego smykałkę. Potrafił każdego zakręcić wokół siebie. Większość ludzi, zwłaszcza kobiet, jadła mu z reki. Cokolwiek powiedział, wierzyły mu. Chciał się wprosić do niej na wieczór. Niestety, musiała mu odmówić. Już Natalii zaproponowała ten wieczór i nie chciała tego zmieniać. Musiał to zrozumieć, choć nie było to łatwe. Naprawdę.. Czwarta noc z rzędu, to było za długo. Wieczorem przyszła Natalia. Przyniosła ciasto od babci i wino. Razem z winem Eli, miały dla siebie całe dwie butelki. Noc była długa, zwierzeń jeszcze więcej. Jak dobrze mieć siostrę, z którą można być tak szczerym – pomyślała Elka. Dla Natalii, ten wieczór też był zbawienny. Mogła wyżalić się ze swoich problemów z Robertem.

Gdy rano, Elka przyszła do redakcji, wpadła na Monikę. Ta leciała z dokumentami na pocztę. Wszyscy byli jacyś podenerwowani. Gośka kłóciła się z Patrykiem. Nawet nie wiedziała o co. Odszedł od niej obrażony na zabój. Nawet Tomasz miał wisielczy humor. Gdy go zobaczyła, siedział przy biurku, z telefonem przy uchu. Minę miał taką, jakby chciał kogoś zabić. Nawet nie zwrócił uwagi, gdy się przywitała. Dudnił palcami, słuchając głosu w telefonie. Elka usiadła na krześle. Dopiero gdy skończył, ponowiła próbę kontaktu.

- Tomasz? Co jest? – popatrzyła na niego zaniepokojona.

- Witam Panią. – jej krzesło, odwrócił ku sobie Mikołaj. Pojawił się nie wiadomo skąd i jak. Od razu wpił się w jej wargi. Zaskoczona, oddała mu pocałunek na oczach Tomasza. Akurat odwrócił się w jej stronę, gdy pojawił się Mikołaj. Przez chwilę, przyglądał się im, zaciskając w ręku ołówek. Kiedy na sali pojawił się Andrzej, niosący ankiety dotyczące związków w pracy, od razu kazał je wypełnić Elce i Mikołajowi. Oboje spojrzeli po sobie i na Andrzeja.

- Co to jest? – spojrzała na kartkę, czytając jej zawartość. Oczom nie wierzyła. Roześmiała się, kręcąc głową i odłożyła swoją ankietę. – Jakiś absurd. On zwariował? – spojrzała na Mikołaja.

- Teraz będziecie musieli wziąć ślub. – mruknął Tomasz, spoglądając na Elkę. Elka spojrzała na niego. Dlaczego ta uwaga wydała jej się opryskliwa? Wyczuła w jego tonie sarkazm. Dziwnie się poczuła.

- Całkiem niezły pomysł. – rzucił Mikołaj, zakrywając ich kartką i znów czule pocałował Elkę. Tomasz odwrócił się do nich plecami. Nie chciał oglądać tej sceny. Nie mógł tego przetrawić.

Jakiś czas później, jedząc obiad, Elka rozmawiała z Gośką. Ta miała lekkiego doła. Już wiedziała, dlaczego rano się kłócili z Patrykiem. Uraziła go, przez głupi pomysł naczelnego. Chciała dobrze, wyszło jak zawsze. Myślała, jak wyjść z tej sytuacji i wpadła na genialny pomysł. Genialny dla siebie oczywiście. Elce nie przypadł do gustu. Cykl odchudzania? Dla niej? Za bardzo uwielbia majonez, żeby z niego zrezygnować. Jakiś absurd. – pomyślała, odrzucając pomysł Gośki, zanim w ogóle się zastanowiła. Zastanawiała się za to, gdzie się podział Tomek. Od rana gdzieś przepadł. Gdy poszła zrobić sobie herbaty, w kuchni akurat był Mikołaj. Wrócił nie dawno z wywiadu i teraz pił kawę. Siedział i przeglądał czasopismo. Na okładce, widniała chuda fotomodelka. To dało jej do myślenia. Nastawiając wodę, oparła się o szafkę. 

- Mikołaj.. A czy Ty też uważasz, że wszystkie dziewczyny to muszą wyglądać jak jakieś szkielety? – spojrzała na niego, wyrywając go tym pytaniem z zamyślenia. Popatrzył w jej stronę.

- Szkielety są ohydne. – uśmiechnął się do niej.

- No właśnie, te wystające obojczyki.. Fuj. – pokręciła głową.

- Nie wszystkie są takie złe. Bez przesady. – zerknął na nią

- Tak? A Ty lubisz takie chude dziewczyny? – spojrzała na niego, nalewając wody do kubka. Zresztą, po co pytała. Przecież widziała nie raz, jak patrzył na zgrabne modelki. Wtedy mogła się schować.

- Fajna pogoda dzisiaj.. Cieszę się, że wyskoczymy  wieczorem na spacer – uśmiechnął się, zamykając gazetę. Wstał i podszedł do niej, obejmując ją w talii. Umiejętnie zmienił temat. - pomyślała.

- Sugerujesz, że powinnam chodzić częściej na spacery? – zaśmiała się, ale nie było jej do śmiechu. Jeśli facet robi Ci uwagę, że powinnaś więcej spacerować. Oznacza to jedno. Chce żebyś była chudsza.

- Sugeruję, ze obojgu nam, przyda się trochę ruchu i wspólnych wieczorów. – popatrzył na nią. – Jesteś fantastyczna wiesz? A ja, z chęcią dołączę do Ciebie na wieczorne i poranne spacery. Poza tym.. Proponuję bardziej aktywną formę ruchu. – uśmiechnął się pod nosem. Znała ten uśmiech, wiedziała co sugerował. Pokręciła głową. Po chwili, uklęknął przed nią, obejmując jej dłonie. Zgłupiała. Co on wyrabia?- pomyślała wystraszona. Mikołaj uśmiechnął się. – Czy dziś zaprosisz mnie do siebie? Proszę, proszę .. 

Jej zaskoczona mina, jego postawa. Ta cała sytuacja, z boku wyglądała jednoznacznie. Czy właśnie jej się oświadczył? Każdy widząc taką scenę, mógłby tak pomyśleć. Tomasz nie był wyjątkiem. Idąc w stronę kuchni, raptownie się zatrzymał. Nie zrobił ani kroku dalej. Stał przez kilka sekund, obserwując Elkę i Mikołaja. W jednej sekundzie, cały jego plan runął. Już nie miał nadziei. Jego nadzieje gasły od wczorajszego popołudnia. Teraz ostatni płomyk, wyzionął ducha. Wycofał się do tyłu. Niespełna kilka sekund później, na salę weszła Elka. Szła dosłownie za Tomaszem, kręcąc głową. Pomysły Mikołaja zawsze ją rozbrajały. Tym razem, było podobnie. To co zrobił w kuchni, przeszło nawet jego samego. Siadając przy biurku, spostrzegła, że Tomasz zaczął coś pisać. Zwykle nic takiego nie robił. Raczej na jego pulpicie widniały zdjęcia, niż edytor tekstu. 

- A Ty co tam robisz hmm? Przerzuciłeś się na pisanie? – zapytała z ciekawości. Zasłaniał sobą ekran poza tym nie wypadało podglądać.

- Nie. – odparł krótko.

- A co? Opowiadanie piszesz czy co? – zaśmiała się, próbując jednak podejrzeć co tam skrobie. Jak to ona, była ciekawa.

- Blisko. Wypowiedzenie. Odchodzę z pracy. – odparł, dokańczając pisanie. Wcisnął przycisk drukowania, po czym wstał i poszedł odebrać swoje podanie o zwolnienie z pracy.

Grom z jasnego nieba? Tsunami? A może jedno i drugie. Jego decyzja, była gorsza, niż obie te rzeczy jednocześnie. Nie była w stanie, podnieść się z krzesła. Przygwoździł ją tym. Ale dlaczego? Co się stało? Skąd ta decyzja? Pytanie za pytaniem a odpowiedzi brak. Jeżeli ma się naprawdę mało przyjaciół, tak mało, że można ich policzyć na jednym palcu ręki.. Trzeba coś zrobić, żeby nie odeszli. Zwłaszcza takich przyjaciół jak Tomasz. Jeśli ten jeden przyjaciel utonie, będzie po wszystkim. – pomyślała, zrywając się z krzesła. Podeszła pod drukarkę.

- Co to znaczy? Jak to odchodzisz? Kiedy? – spojrzała na niego.

- Nie wiem, pewnie z końcem miesiąca. – odparł, nie patrząc na nią.

- Zaraz.. ale o co chodzi? O Krzyśka? Powiedział, że Ci nie zapłaci? Daj spokój. On tak gada, ale nic nie zrobi. Poza tym, przejdzie mu. Nasyci się władzą i uspokoi. – popatrzyła na niego. – Tomek no..

- Nie będę czekał. – mruknął. – Poza tym.. chodzi o całokształt. Już nic tu po mnie. – zerknął na nią przelotnie, zaciskając wargi.

- Błagam Cię, przemyśl to. – dotknęła jego ramienia.

- Przemyślałem, napisałem, wydrukowałem – mruknął, nie patrząc na nią, gdy wyciągał kartkę. Elka długo się nie zastanawiała. Wyrwała mu ją z rąk, drąc na malutkie kawałki, które rzuciła do kosza.

- Nie ma. Nie pozwolę. – spojrzała niemal ze łzami w oczach. Jemu wcale nie było łatwiej. Popatrzył jej w oczy, przełykając ślinę. Dlaczego miała takie spojrzenie skoro.. Nie mógł dłużej. Nie wytrzyma tego spojrzenia. Ominął ją i podszedł do biurka, ponownie drukując dokument, który zabrał. – Tomek proszę.. Przecież nie chcesz odejść naprawdę.. - spojrzała na niego, nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić. Ta wiadomość przygniotła ją do ziemi. To nie było tsunami.. To był koniec świata.

- Naprawdę chcę. – odrzekł, chowając kartkę do teczki. 

Kochani :*

Dzisiejszy wpis chyba powinnam opisać logiem 18+ ale trudno. Tak świątecznie mnie poniosło i dałam trochę pikanterii której tak bardzo wam brakuje. No może nie koniecznie chcieliście w tej formie ale cóż. Jestem jak Grinch w te święta, psotnik ze mnie :D

UWAGA: nie chcę spamować na blogu. To miejsce nie  temu służy. Zostałam poproszona o udostępnienie linku do petycji. Zrobię to tylko raz. Kto miał się podpisać, już i tak to zrobił. Dziękuję.

http://pl.petitionbuzz.com/petitions/kontynuacja-serialu-singielka