30. "Tęsknię za Tobą"

Leki przeciwbólowe mają różne właściwości. Po jednych czujemy się dobrze, po innych jesteśmy jak na haju. Kompletnie nieprzytomni. Nie pamiętamy co się działo. Tak właśnie, czuła się teraz Elka. Mrużyła delikatne oczy, których powieki wciąż się zamykały. Do jej głowy, zaczęły docierać jakieś dziwne dźwięki. To z kuchni? Przyłożyła rękę do głowy. Czuła się, jakby miała kaca. Przecież wieczorem nic nie piła. W głowie miała wczorajszy obraz Tomasza. Przyjechał po nią. Był taki przystojny w tym garniturze.. Zaopiekował się nią, podał herbatę. Co prawda, sam przy tym trochę ucierpiał. Koniec końców chyba jego przyrodzenie nie ucierpiało. Powoli zaczęła się unosić, coraz szerzej otwierając powieki.. Po chwili spojrzała na swój strój. Cholera jasna.. – pomyślała, zakrywając się po szyję. Dlaczego jest w koszuli nocnej? Przecież się nie przebrała.. Co jest grane? Zaraz.

- Tomasz? – zapytała niepewnie, nie wiedząc co się dzieje. Czy on ją przebrał? On ją rozebrał i przebrał? Był tu? Spał tu? Cholera jasna..

- Jaki Tomasz? – odezwała się Sława, która usłyszała jej głos. – W końcu się obudziłaś córeczko. - popatrzyła na nią z troską.

- Mama? Co Ty tutaj robisz?! – spojrzała na nią oszołomiona.

- Przyszłam z rana, drzwi otwarte jak zwykle. Wchodzę. Ty śpisz w ubraniu, nieprzytomna. Budziłam Cię ale nic, zero reakcji. Alkoholu nie wyczułam, więc nic nie piłaś. Patrzę, noga obandażowana, leki na stole.. Dwa do dwóch i wyszło mi, że chyba po lekach tak zasnęłaś. – spojrzała na nią gestykulując dłońmi.

- Ty mnie przebrałaś? – popatrzyła na nią z nadzieją, że może nie zrobiła jednak czegoś głupiego.

- No oczywiście, że ja. A kto inny by miał? – spojrzała na nią.

- Nie, nikt.. – przytaknęła jej, oddychając z ulgą.

- A powiedz Ty mi dziecko, co Ci się stało w tę nogę? I dlaczego Ty mnie nie zawiadomiłaś?! – natychmiast zapytała, jednocześnie mając pretensje że nie powiedziała i martwiąc się.

- Pojechałam na reportaż z kolegą, źle stanęłam. Tyle. Zrobił mi opatrunek a wieczorem pojechałam do szpitala i mnie przywiózł do domu. Ot cała historia. – przetarła dłońmi twarz. – Głowa mi pęka. Możesz tak nie krzyczeć?

- Ja krzyczę? Ja się tylko o Ciebie martwię, moje dziecko – spojrzała na nią, stawiając jej kubek na stole. – Masz wypij, to jest idealne lekarstwo na wszystko.

- Dzięki mamo.. – mruknęła i opadła z powrotem na poduszki.

W tym samym czasie, w mieszkaniu Sylwii i Tomasza była dość gęsta atmosfera. W zasadzie była tak gęsta, że można było ją kroić nożem. Rodzice Sylwii byli zniesmaczeni, po wczorajszym wybryku Tomasza. Wyjść w trakcie spektaklu, to było karygodne. Zostawić gości i swoją dziewczynę.. Skandal. Oczywiście, Sylwia starała się to załagodzić, póki byli we czworo. W obecności Tomasza, powiedziała, że jego postępowanie świadczy o jego dobrym sercu. Że w razie czego, zawsze można na niego liczyć.. Tak jak ten samotny kolega. Chociaż Tomasz wiedział, że Sylwia tak nie myśli, był wdzięczny, że nie zrobiła z tego afery. Przynajmniej póki byli rodzice. Czuł, że na tym się nie skończy. Najśmieszniejsze było to, że wrócił do domu, wcześniej niż oni.  Gdy jej rodzice w końcu wyszli z domu, był przygotowany na najgorsze.

- Nie chciałam tego mówić przy rodzicach, ale zachowałeś się wczoraj jak skończony kretyn! Jak mogłeś wyjść z teatru i zrezygnować z kolacji, bo jakiś kumpel nogę złamał – spojrzała na niego kręcąc głową. – Tomasz.. Zrobiłeś ze mnie idiotkę a rodzice pomyśleli, że jesteś nie wychowany.

- No proszę.. Powiedz mi, co masz do powiedzenia i skończmy tę szopkę. – spojrzał na nią, biorąc głęboki wdech.

- Szopkę? Nasz związek uważasz za szopkę? – spojrzała na niego, siadając na stoliku, tuż obok. - Wiesz co mówisz?

- Tak, szopkę. Wiem co mówię. Dobrze wiesz, że nie kręcą mnie takie klimaty. Teatr czy kolacja w luksusowej knajpie|? Proszę Cię – popatrzył na nią, krzyżując ramiona. – A Ty co właśnie robisz? Serwujesz mi to w pakiecie. Szanuje Twoich rodziców, ale to nie mój świat Sylwia. Ja wolę pójść na kręgle czy do pierogarni niż ..

- Niż z własną kobietą do teatru.. – wszystko jasne.

- To nie tak.. – spojrzał na nią, załamując ręce.

- A jak Tomasz? – westchnęła.

- Elka była sama,, bo ten kretyn Mikołaj ją wystawił.. Zawiozłem ją do szpitala, odwiozłem do domu i wróciłem tutaj. Przynajmniej się na coś przydałem, a nie.. – spojrzał się na nią widząc, jak jej twarz przybiera całkiem inny wygląd.

- Słucham? Coś Ty powiedział? Powiedziałeś że kumpel.. Teraz mówisz, że Elka? – wstała ze stołu i zaczęła chodzić od ściany do ściany. – Tomasz.. oszukałeś mnie.

- Nie, nie oszukałem. Oszukałbym, gdybym nie powiedział Ci, że byłem u Elki. – sam wstał z kanapy, spoglądając na Sylwię.

- Widocznie dziewczyna tego  całego Mikołaja, była ważniejsza niż Elka, więc ją wystawił. – mruknęła. – Jest mądrzejszy i tyle. Nie leci, na byle zawołanie jakiejś ofermy życiowej.

- Licz się ze słowami co? A po drugie Mikołaj, to facet Elki. – spojrzał na nią, odstawiając pusty kubek na stół w kuchni. 

- Elka ma faceta? – spojrzała na niego, zaskoczona ta wiadomością.

- Tak, ma. I połowa redakcji o tym wie. – mruknął.

- Nie wiedziałam.. Nic mi nie mówiłeś. – popatrzyła w jego stronę.

- Bo to nie nasza sprawa. Wiem tylko, że zachował się jak dupek. Tyle. – odetchnął głębiej, czując, że i tak podniosło mu się ciśnienie na wzmiankę o Mikołaju. Sylwia po chwili przemyślenia, podeszła do niego jeszcze bliżej i delikatnie przytuliła. Bardziej opłacało jej się być teraz miłą, niż odwalać teatr zazdrości. Poza tym.. skoro Elka miała faceta..

- Przepraszam.. Może i masz rację. Zrobiłeś w końcu dobry uczynek. Zawsze pomagasz bliskim.. - spojrzała na niego.

- Już się nie gniewasz? – spojrzał na nią, obejmując ją jedną ręką. Sylwia nie odpowiedziała. Do południa spędzili czas w sypialni. 

Chociaż to było trudne wyzwanie, bo Elka nie miała kompletnie ochoty, Sława wyciągnęła ją z domu. Nie na zakupy czy spacer. Zabrała ją do domu. Od jakiegoś czasu, nie po drodze jej było z Olgierdem. Wyjechał na ryby, odpocząć od pracy. Według Sławy, to od niej uciekł i najpewniej się z nią rozwiedzie. Została opuszczona. Tylko córki jej zostały w tym życiu. Takie nakręcanie się, nie mogło przynieść niczego dobrego. Potrzebna była interwencja, zarówno Elki  jak i Natalii. Babski wieczór.. Może to był dobry pomysł. Odreagować, napić się. Pieprzyć głupoty i nie mieć z tego powodu konsekwencji.. Tak, to zdecydowanie był dobry pomysł. Ale jak to w takich sytuacjach bywa, impreza w pewnym momencie, zaczyna żyć własnym życiem. Języki się rozplątują.. żale wychodzą na wierzch.. W takich sytuacjach, telefony powinny być schowane do sejfu. Po ósmym kieliszku babcinej naleweczki, Elka miała zdecydowanie dobry humor.

- Cisza! Cisza! – krzyknęła w pewnej chwili.

- Co jest? – spojrzała na nią Natalia, która chwiała się na nogach.

- Dostałam wiadomość od Mikołaja.. – uśmiechnęła się Elka, a właściwie wyszczerzyła. – Napisał, że o mnie myśli i zadzwoni później. Ach życie jest piękne.. Jednak tacy faceci istnieją..

- Kochanie.. Jak facet mówi, że zadzwoni później, to nie zadzwoni.. Matka Ci to mówi – Sława pogroziła palcem, biorąc łyczek wiśniówki. Już ona znała takich typów.

- A napisał z kropką czy bez kropki? – Natalia popatrzyła na nią, mrugając i opadając na fotel obok.

- A co to za różnica? – Elka zamrugała powiekami. – Natka.. chyba za dużo wypiłaś.. Co ma kropka do wiatraka?

- Nie, ja wypiłam tyle co Ty. I jest różnica.. Bo podobno Ci, co nie używają interpunkcji, są bardziej namiętni. – spojrzała na nią, recytując tę regułę, jak wiersz w szkole.

- Serio? – Elka pokręciła głową, osuwając się trochę niżej, przeglądając swoje wiadomości. – O.. no to Tomasz, musi być bardzo namiętny..- zaśmiała się całkiem wstawiona.

- Tomasz? Ten fotograf? – dopytała Natalia, zerkając Elce przez ramię. Spojrzała na wiadomość, która była trochę niewyraźna. Tomasz napisał do Elki, z pytaniem jak się czuje i jak noga. Elka trochę lewitując, krokiem manewrującego samolotu, powędrowała do kuchni. Wybrała numer Mikołaja, czekając aż się zgłosi. Po trzecim sygnale włączyła się poczta głosowa.

- Cześć Mikołaj.. Napisałeś, że zadzwonisz.. Ale ja dzwonię pierwsza.. Mam nadzieję, że szybko wrócisz i porozmawiamy o tym co , no sam wiesz.. Ja dziś do późna nie śpię także.. Dzwoń kiedy chcesz. Czekam. – uśmiechnęła się, przykładając telefon do piersi. Po chwili znów spojrzała w aparat i wybrała numer Tomasza. Ten też się nie zgłaszał. Kurde, wysyła wiadomość i nie odbiera.. Co za polityka.

- Halo Tomasz? Tu Elka.. Dzięki, że pytasz jak się mam.. Mam się świetnie. Cudownie.. Noga mnie już nie boli, życie jest piękne.. Dzięki za wczoraj.. Ty jesteś.. no taki.. zresztą. Pa! – rozłączyła się, uśmiechając od ucha do ucha, patrząc jak Gienia z Natalią wywijają tańce w salonie. Po chwili stwierdziła, że jeszcze raz zadzwoni do Mikołaja.. Problem w tym, że.. No właśnie, troszkę jej nie wyszło.

- Halo? To znowu ja.. Chciałam Ci tylko powiedzieć, że.. Ty jesteś taki fajny.. I taki przystojny i.. bardzo Cie lubię i… tęsknię za Tobą i.. z chęcią zdarłabym z Ciebie ten krawat i.. żebyś zawiązał mi nim oczy i.. – uśmiechnęła się rozmarzona.  Alkohol, naprawdę źle na nią działał. Tak naprawdę dzwoniąc do Mikołaja, miała na myśli wczorajszy strój Tomasza. Ten krawat.. Ta koszula.. Jak on wyglądał.. Dzwoniła do Mikołaja, a myślała o Tomaszu. Problem był inny. Myślała, że dzwoni do Mikołaja a faktycznie dzwoniła do Tomasza.

- Elka! Co Ty tam gadasz do tego telefonu! – krzyknęła Natalia, idąc do kuchni, zabierając siostrze aparat. – Weź nie dzwoń do ludzi po pijaku, bo straszne głupoty gadasz.

- Ja nie gadam głupot.. Ja naprawdę.. – pokręciła głową. – Dzwoniłam do Mikołaja, że za nim tęsknię..

- Do Mikołaja? Przecież mówiłaś Tomasz do telefonu.. – popatrzyła na nią jak na wariatkę.

- Co Ty mówisz? Nie.. Przecież wiem do kogo dzwonię Nati.. Dzwoniłam do Tomasza ale tylko podziękować i powiedzieć, że mam się dobrze. – spojrzała na nią uśmiechając się.

Po chwili do kuchni weszły Sława i Genowefa. Sława ubrana na wpół, bo tylko tyle, udało jej się wcisnąć w swoją suknię ślubną. Wyglądała przekomicznie. Gienia stwierdziła, że skończył się alkohol i czas kończyć imprezę. Sława zarządziła, że impreza dopiero się zaczyna i wychodzą w miasto. Cztery pijane kobiety na mieście? To zwiastuje katastrofę. Kulejąca Elka w towarzystwie siostry, matki i babci, dotarła do sklepu z winami. Stamtąd, wyszły obładowane trunkami i wróciły do domu, robiąc hałas na pół osiedla. Szły i śpiewały chórem. Staszek – ojciec Elki, gdy zobaczył je ze stróżówki, mało się nie przewrócił. Nie sądził, że jeszcze  w życiu doczeka takiego widoku. Sława spacerująca w welonie po ulicy? O 23? Żeby Olgierd to widział. Ten wieczór był bardzo intensywny. W ciągu kilku godzin, Elka wykonała kilkanaście nieprzemyślanych telefonów do Mikołaja, które mogły mieć swoje konsekwencje. O tym co narobiła mądrego, miała przekonać się dopiero za  jakiś czas.

Kiedy w jednej części Warszawy, tej niby spokojnej, trwała babska impreza, Tomasz z Sylwią właśnie wracali z kina. Wychodząc z domu, zapomniał telefonu więc nawet nie przypuszczał, co go czeka. Gdy dotarli do mieszkania, zmęczona Sylwia, poszła od razu do łazienki, wziąć kąpiel. Tomasz z butelką wody, poszedł do sypialni. Padając na łóżko, spojrzał na migający telefon na szafce. Wyciągnął po niego rękę. Połączenia nieodebrane.. od Elki. No tak, wysyłał jej smsa przed wyjściem. Miał to zrobić z rana, ale ta kłótnia, potem godzenie się z Sylwią.. Kompletnie wyleciało mu to z głowy. Włączył pocztę głosową i zaczął odsłuchiwać wiadomości, mając zamknięte oczy. Po pierwszej z nich, chciało mu się śmiać. Wydawało mu się, że Elka jest trochę pijana. Gadała nie składnie, ale dało się w miarę zrozumieć.. Druga wiadomość, postawiła go na równe nogi. Odsłuchiwał ją kilka razy. Mówiła poważnie? Czy to były jakieś pijackie żarty.. Poczuł się dziwnie. Wstał z łóżka i stając przy oknie, wybrał jej numer. Nie odebrała. Nie nagrał się. Nawet nie wiedział, co ma jej powiedzieć. Zimny prysznic, też mu nie pomógł. Tej nocy już nie zasnął.

Wszyscy wiemy, że nie wolno łączyć leków i alkoholu. Elka też to wiedziała. Teoretycznie. Praktycznie, teraz czuła, że głowa jej eksploduje. Przygnieciona swoją siostrą, spała w jej łóżku. Ze snu, wyrwał ją koszmarnie dzwoniący telefon. Sekretarka pisarza, chciała potwierdzić umówiony wywiad. Na śmierć o tym zapomniała. Oczywiście, uzgodniła godzinę spotkania, mimo że było to absolutną głupotą w jej stanie. Nie miała nawet siły się podnieść z łóżka, a co dopiero wywiad przeprowadzić. Rozmowa telefoniczna obudziła Natalię, która jak tylko usiadła, zaczęła się śmiać. Czyżby dalej była pijana? Nie. to tylko widok Elki w mamusinym welonie, rozbawił ją do łez.

- Z czego się śmiejesz? – spojrzała na nią Elka. - Ja za trzy godziny muszę by w redakcji.. Wywiad mam, ze specjalistą od związków..

- Z Ciebie się śmieje.. Boże jak Ty wyglądasz.. – Natalia parsknęła w swoje kolana – Bogu dzięki, że nie wysłałaś tego Mikołajowi.. Przecież on by padł trupem, jakby to zobaczył.

- Co zobaczył? – zamrugała, jeszcze mało co kontaktując.

- No Ciebie w tym welonie.. Nie pamiętasz? Mama namawiała Cię, żebyś mu wysłała takie zdjęcie – zaśmiała się opierając o ramę łóżka.

- Nati.. Ja nie robię po alkoholu żadnych głupot. – spojrzała na nią całkiem pewna tego co mówi. Przecież by pamiętała.. Chyba.

- Nie no… Pewnie że nie. Za wyjątkiem tych dwudziestu telefonów do Mikołaja. – przytaknęła sama sobie. – Próbowałam Cię powstrzymać na początku, ale potem.. Już nie miałam siły.

- Jakie dwadzieścia telefonów? – popatrzyła na nią, od razu przytomniejąc. Gdzie ten cholerny telefon.. to zdawało się mówić jej spojrzenie, gdy szukała pod tyłkiem telefonu. Widząc, że to co mówi Natalia jest prawdą, całkiem zbladła. Mało tego, poza telefonem do Mikołaja, był też telefon do Tomasza.. I on dzwonił .. Chryste.. – pomyślała.

Perspektywa tego, że najprawdopodobniej się skompromitowała była lepsza niż zimny prysznic. Elka szybko się ogarnęła do wyjścia. Zwinęła tylko ze stołu dwie kanapki i już miała wychodzić, gdy dopadła ja Sława. Nie pamiętała, że obiecała matce pójść z nią na warsztaty do Jacka, ale widocznie tak musiało być. Udało jej się z tego wymigać, przynajmniej dziś. Czym prędzej pojechała do domu, przebrać się i stamtąd do redakcji. Jak ona spojrzy Mikołajowi w oczy.. A może on wcale nie odsłuchał tych wiadomości? Miała plan awaryjny.. Może jest jeszcze szansa. Po pijaku, ludzie zawsze mówią to, czego nie powiedzą na trzeźwo. Są szczerzy do bólu. Zasadniczo, lubiła być szczera z ludźmi.. ale czy aż tak szczera? Jeśli siłę szczerości mierzy się w promilach, to można zapomnieć o porozumieniu, jakimkolwiek. Zwłaszcza, jeśli nie pamięta się tego, o czym się mówiło.

Dlaczego wszyscy dziwnie na mnie patrzą? – pomyślała gdy weszła do redakcji. Czy kompromitacja singielki promieniuje radioaktywnym blaskiem? Plan był taki. Dorwać telefon Mikołaja, skasować dowody zbrodni. Najważniejsze było zachować twarz. Rozejrzawszy się po sali, nigdzie go nie zauważyła. Podeszła bliżej biurka Mikołaja.. Jest. – mruknęła pod nosem. Telefon, narzędzie jej egzekucji. Spojrzała w lewo, Mikołaj stał u naczelnej na dywaniku.. Miała kilka minut. Elka, to twoja ostatnia szansa – stwierdziła, łącząc się z pocztą głosową. Odsłuchując wiadomości jakie zostawiła, bladła z każdą kolejną. Ostatnia, w której wyznaje Mikołajowi miłość była absolutnym hitem. Pamięć wyczyszczona.. egzekucja odłożona w czasie. Nie miała pojęcia czy odsłuchał te wiadomości czy nie. Liczyła na cud.

Elka idąc korytarzem, z książką pod pachą, kubkiem w kolorowe kropki, wypełnionym gorąca kawą i dyktafonem w ustach, weszła do konferencyjnej. W sali, siedział już Bajtek, szykujący sprzęt do wywiadu, oraz Tomasz, który stał przy oknie i patrzył przed siebie. Po nieprzespanej nocy, był nieprzytomny ale wiedział, że musi pogadać z Elką. Czuł, że to może być trudna rozmowa. Być może, to były tylko pijackie głupoty a jeśli nie? Bał się konsekwencji tej rozmowy. 

Moi Kochani :)

Dziś miałam taki zakręcony dzień, że zero głowy do pisania. Ale jednak udało mi się. Jest środek nocy ale to nic. Czasami wena przychodzi właśnie wtedy, a jak nie trzeba spać tym bardziej, można uprzyjemnić sobie czas. Zostawiam kolejną część i idę spać :)