63. "Kocham Cię."

Tego dnia, Natalia miała kilka ważnych spraw i umówiła się z Benem, że przyjdzie na dwie godziny rano a potem po południu, na wieczorną zmianę. Tak też się stało. Jak zawsze weszła od zaplecza, przebrała się i zajęła swoimi obowiązkami. Stanąwszy za barem, rozejrzała się po sali, ale nie zwróciła uwagi na nic szczególnego. Kolejny nudny wieczór. Ciepła sierpniowa aura rozleniwiła większość Warszawiaków. Snuli się po mieście, trafiając między innymi tutaj, żeby albo spotkać się i pogadać, albo zapić smutki. Rano było zazwyczaj inaczej. Przychodzili, brali kawę na wynos i szli do pracy. Gdy przygotowywała dla dwóch klientek cappuccino, opuszczający lokal Ben, zawołała ją na słówko. Poprosił, żeby miała na oku gościa, który siedzi w ulubionym fotelu jej siostry. Natalia zerknęła w tamtą stronę, ale tylko dostrzegła jego nogi. Facet siedział bokiem i z tej odległości go nie rozpoznała. Oczywiście, obiecała go przypilnować w razie czego. Wychodząc, Ben popatrzył w jego kierunku. To było głupie posunięcie z jego strony, żeby przygotować mu specjalną miksturę według przepisu dziadka, ale chłopak ewidentnie tego potrzebował. Ostrzegał, żeby nie pił za dużo, ale go nie posłuchał i teraz miał za swoje. Mało kontaktował. Nie mógł go wyrzucić. Nie miał ku temu podstaw. Raz, że zapłacił, dwa, nie zachowywał się agresywnie. Po prostu siedział, pił i gadał sam do siebie.

Godzinę później, Natalia zdecydowała się podejść do tajemniczego klienta. To wszystko było jakieś dziwne. Siedział tam cały czas, nic nie zamawiał. Praktycznie się nie ruszał. Przespacerowała się kawałek przez salę, wchodząc stopień wyżej i podeszła do stolika. Najpierw, pokręciła głową. Potem, zamrugała dwa razy, nie wierząc własnym oczom. Na fotelu siedział kompletnie pijany Tomasz. Ten sam Tomasz, który cztery miesiące wcześniej przepadł bez śladu. Ten sam, który złamał serce jej siostrze. Ten sam, którego własnoręcznie miała ochotę udusić. Nabrała powietrza w płuca. Musiała zachować spokój i schować nerwy na potem. Była w pracy. W innych okolicznościach, rozszarpałaby go na strzępy. Tutaj, musiała zachować się jak należy. Pochyliła się nieco bardziej, opierając dłonie na kolanach. Chyba spał. Tak jej się wydawało. Gdy pomachała mu ręką przed nosem, nie zareagował. Teraz dopiero zaczęła się zastanawiać ile on tu siedzi. Ile musiał wypić, że doprowadził się do takiego stanu. A przede wszystkim, skąd on się tu wziął. I co będzie, jak powie Elce, że go widziała. Że jest w Warszawie. Jedno było pewne. On już miał dość i powinien iść do domu. Chociaż w tym stanie.. Nie była pewna, czy przyjedzie choćby metr o własnych siłach.

- Halo.. halo. – potrząsnęła go za ramię. – Tomasz obudź się.

- Co.. Co jest? – spojrzał na nią prawie nieprzytomnie.

- Za dużo wypiłeś. Wracaj do domu. – spojrzała na niego.

- Wcale nie.. wcale dużo nie wypiłem. Tylko.. - zerknął na stolik. - Zobacz. Tylko troszeczkę, o tyle o. – pokazał palcami na prawie pustej butelce, uśmiechając się jak idiota. – To było bardzo, bardzo.. Natalia? – zmrużył oczy, nie będąc pewny tego co widzi.

- Przynajmniej tyle kojarzysz.. – pokręciła głową. - Tobie już naprawdę wystarczy. Zbieraj manatki i spadaj do domu. – dodała.

- Co Ty tu robisz? Nie robisz zdjęć? – wymamrotał zerkając na nią.

- Pracuję jak widać. – oparła ręce na biodrach. – I nie, nie robię. Bo pewien dureń, który miał mnie nauczyć, zapomniał powiedzieć, że wyjeżdża i nie ma zamiaru wracać. - fuknęła ze złością. Chociaż tak mogła się na nim wyżyć. Im dłużej tu siedział, tym bardziej miała ochotę wytargać go za koszulę i wywalić na zbity pysk. Powstrzymywała się przed tym, tylko ze względu na gości. - Tomasz.. Idź już do domu. Jesteś pijany. – popatrzyła na niego.

- Nie mogę.. Nie jestem. – pokręcił głową, zaprzeczając wszystkiemu co mówi. – Musiałem wyjechać.. Zrobiłem to dla niej. Dla niej wyjechałem. Rozumiesz? - spojrzał na Natalie, po chwili jednak opuszczając głowę w dół. - Wszystko dla niej.. Żeby, żeby jej nie skrzywdziła.. – zaczął mamrotać pod nosem.

- Co Ty pieprzysz? – mruknęła, nakierowując jego twarz ku sobie. - Oprzytomnij człowieku. Nie jesteś tu sam i zachowuj się.

- Nic nie pieprzę.. Absolutnie nic. – sięgnął po pustą szklankę, na której widok zmarkotniał. Spojrzał na Natalię jakby był małym dzieckiem, a ona zabrała wszystkie cukierki tego świata i nic mu nie zostawiła. – Już nie ma?

- Boże daj mi cierpliwość. – wzniosła wzrok ku górze.

- Cierpliwość.. wymaga siły.. – popatrzył przed siebie.

- Dobra.. dosyć tego. – spojrzała na niego, sięgając po jego telefon. – Zaraz zadzwonię do Twojej narzeczonej i Cię stąd zabierze.. – mruknęła szukając numeru, który wskazywałby, że należy do Sylwii.

- Do kogo? – popatrzył na nią. – Nie oświadczyłem się Eli..

- Do Sylwii kretynie. – zerknęła na niego, wracając do szukania numeru, ale nic takiego nie znalazła. Nie było żadnej Sylwii, kochania, misiaczka czy czegoś w tym stylu. Był za to numer do matki, ojca, Igora, jakiś dwóch facetów i do Elki. Raz jeszcze spojrzała na Tomasza, ale tym razem zdziwiona. 

- Ja nie jestem.. Co Ty mówisz? - popatrzył na nią jakby zwariowała. Może i był pijany, ale ona była jeszcze bardziej, skoro gadała takie głupoty.. Jakie oświadczyny? Jaka Sylwia? Zamknął oczy, bo wszystko zaczęło wirować. – Sylwia to.. Sylwia to koniec.

- Co?  Tomasz o czym Ty mówisz? Halo.. – popatrzyła na niego, próbując go znowu obudzić ale zasnął. – Jasna cholera..

Zostawiła go przy stoliku, wracając do baru, gdzie utworzyła się mała kolejka. Przez chwilę, nie miała czasu zastanawiać się nad tym co usłyszała. Musiała obsłużyć grupę dziesięciu osób. Dopiero gdy podała wszystkim piwo, wróciła za bar, zerkając w stronę Tomasza. To się nie trzymało kupy. Nic z tego nie rozumiała. Zagryzła wargę, dudniąc paznokciami drewniany blat. Musiała pomyśleć. Tomasz zalany w cztery dupy. To było jasne. Co dalej? Gdy wspomniała o Sylwii, zaczął mówić o jakimś końcu. Jaki koniec do cholery? - zastanowiła się, sięgając po kilka orzeszków, które nerwowo zaczęła skubać. W jego telefonie, nie znalazła żadnego kontaktu.. W połączeniach przychodzących, też nic. Żadnego nie zapisanego numeru. Wiadomości tekstowych również brak. O co w tym chodzi. – pomyślała. Zerknęła na zegarek. Było dopiero po 20 a skoro on był w takim stanie, to musiał siedzieć tu od kilku godzin. Coś musiało się stać.. Tylko co? Z zamyślenia, wyrwał ją chłopak, który poprosił o sok. Gdy tylko go obsłużyła, z powrotem usiadła, zastanawiając się co zrobić z Tomaszem. A przede wszystkim.. czy powiedzieć Elce. Co prawda, po tym co się wydarzyło, jak powiedziała jej o zaręczynach, umówiły się, że to zamknięty temat. Teraz sytuacja była wyjątkowa. Miała prawo wiedzieć.

Tymczasem, po nieoczekiwanym rannym spotkaniu Tomasza, cały dotychczasowy i w miarę spokojny świat Elki, legł w gruzach. Zdenerwowana poszła do pracy. Na niczym nie mogła skupić uwagi dłużej, niż pięć minut. Wszystko leciało jej z rąk. Pogubione dokumenty, rozbity kubek. Widząc jej stan, Mikołaj zaproponował, żeby wróciła do domu. Nie miał pojęcia co się wydarzyło. Wiedział za to, że mając takie samopoczucie, nic mądrego by nie zrobiła. A tym bardziej nie poszła na wywiad. Nie było sensu się z nim kłócić. Miał rację. Była kompletnie rozwalona. Gdy wróciła do domu, zamknęła drzwi na klucz i rzuciła się na łóżko. Chciała się obudzić. Chciała, żeby dzisiejszy poranek okazał się snem. Kolejnym koszmarem.. Żeby to co się stało, nie było prawdziwe. Jednak wcale się nie budziła. Nie mogła tego zrobić, skoro nie spała, a to znaczyło, że spotkała go naprawdę. Był w Warszawie. Tylko po co wrócił? Przecież tak dobrze mu się wiodło w Paryżu.. Po jaką cholerę przyjechał? Znów zaczęła zadawać pytania, na które nie znała odpowiedzi. Schowała głowę pod poduszkę, próbując uciszyć własne myśli. Dopiero wieczorem, spróbowała chociaż trochę się ogarnąć, coś zjeść. Przez większość dnia nie czuła głodu. Teraz miała ochotę na pierogi z truskawkami. Te babcine.. Oparta o kolorowe poduszki sączyła trzeci kieliszek wina, gdy jej komórka leżąca na szafce, rozdzwoniła się w najlepsze. Postawiła kieliszek i sięgnęła po aparat, odbierając połączenie. Od razu włączyła ją na głośnomówiący.

- Cześć Natuś.. – zamknęła oczy, czując, że powoli robi jej się ciepło.

- Cześć Elka.. – zawahała się przez chwilę. - Słuchaj, dzwonię w takiej jednej delikatnej sprawie.. Nie wiem jak.. - skrzywiła się, nie wiedząc jak ma zacząć. - Muszę Ci o czymś powiedzieć.

- Ja też mam dla Ciebie nowinę.. I lepiej usiądź. Ja niestety nie miałam tyle szczęścia i musiałam stać. – zerknęła na szafkę i wzięła swój kieliszek. – Spotkałam dziś Tomasza.

- Co?! Kiedy? Gdzie? – aż usiadła, słysząc słowa Elki.

- Rano, jak wyszłam od Ciebie z Antypodów. – upiła łyk i odstawiła kieliszek z powrotem. - Szłam sobie spokojnie przez park, a on wyrósł przede mną jak jakieś pieprzone drzewo na drodze. – zaśmiała się ironicznie. –  I wiesz co najlepsze? Chciał rozmawiać.. Rozumiesz? On chciał ze mną porozmawiać.. Kretyn. - syknęła, zaciskając wargi. Na samo wspomnienie cała się trzęsła.

- I co? Rozmawialiście? – natychmiast zapytała.

- Chyba sobie żartujesz.. Miałam z nim rozmawiać? Oszalałaś? Dostał w pysk i poszłam. – mruknęła. – Do tej pory boli mnie ręka.

- To już chyba wszystko zaczynam rozumieć.. – zastanowiła się.

- Co rozumieć? - skrzywiła się, czując że coś ją uwiera w plecy. Odwróciła się, żeby poprawić poduszkę, pod którą znalazła książkę. - I w ogóle co mi chciałaś powiedzieć? Bo Ci przerwałam i nie skończyłaś mówić. – osunęła się całkiem na łóżko.

- Emm chodzi właśnie o Tomasza. - mruknęła, zerkając w jego stronę. - Jest tutaj. To znaczy w Antypodach. Jest kompletnie pijany. – westchnęła ciężko. – Był tu już jak przyszłam.. więc wnioskuje, że musi tu siedzieć od kilku godzin. Nie wiem ile wypił, ale na pewno dużo. Mało co reaguje.. Nie wiem co mam z nim zrobić.

- Co? Co Ty powiedziałaś? Tomasz jest w Antypodach? – aż się podniosła, nie dowierzając w słowa siostry. – Pijany? To przecież.. Natalia ale on nie pije.. Nigdy nie..

- Elka wiem co widzę. - odparła zdecydowanie. - Jest zalany w trupa. Bredzi pod nosem jakieś głupoty.. Mówię jak jest. – odparła.

- To wezwij mu taksówkę.. albo Nie wiem no. Niech jego narzeczona go zabierze do domu i się nim zaopiekuje. – wzruszyła ramionami. - To już nie jest mój problem. Już nie. – zamknęła oczy i zacisnęła wargi, próbując się tym ani trochę nie przejąć.

- Już o tym pomyślałam.. - odparła. - Poczekaj chwilkę.. - dodała, kładąc telefon na blat przy ekspresie, gdy ktoś ją zawołał. Po chwili z powrotem sięgnęła po telefon. - Jestem. Przepraszam ale klient chciał colę. O czym ja mówiłam? A tak.. Chciałam to zrobić, Chciałam do niej zadzwonić. Pozwoliłam sobie pogrzebać w jego telefonie. Leżał na stole więc.. Chyba się nie obrazi. Wracając do tematu.. Nie znalazłam numeru Sylwii. On prawie w ogóle nic tam niema. Żadnych numerów, połączeń, smsów.. Znaczy jest kilka. Głównie to rodzina i.. - zacisnęła powieki. - I Twój numer. – zmarszczyła brwi, zerkając w jego stronę, czy się nie podnosi ale chyba wciąż spał.

- Co Ty mówisz? – zmarszczyła czoło. – Nie rozumiem.

- Ja też nie.. – skinęła głową do klienta. – Wiem, że nie chcesz o nim gadać.. ale uznałam, że powinnaś wiedzieć. A skoro Ty mi mówisz, że go dziś widziałaś.. To chyba wiem, czemu się tak spił.

- Yhym. Jasne. Bo już uwierzę, że pije z mojego powodu.. – pokręciła głową. - Proszę Cię, takie teorie to nie dla mnie. Jedyną pijącą nad rozpadem tego pseudo związku byłam ja. Ja, nie on Natalia. Dlatego nie opowiadaj mi bzdur, że upił się przeze mnie. No chyba, że jest taki delikatny i nikt nie dał mu w pysk.

- Ela spokojnie. Nie denerwuj się.. Ja po prostu nie wiem. To wszystko jest bardzo dziwne. – westchnęła. - Spróbuję wyciągnąć od niego adres, to może taksówkarz doprowadzi go jakoś do mieszkania. Tylko muszę go najpierw obudzić.

- Rób co uważasz.. – odparła cicho, odwracając się na bok. Położyła telefon na szafce, a sama mocno przytuliła głowę do poduszki.

- Okej.. Trzymaj się tam. Jakoś sobie poradzę. – wstała z krzesełka.

- Natalia.. – zawołała, zanim zdążyła się rozłączyć.

Całe ciepło tego dnia, skumulowało się na wieczór. Wychodząc na zewnątrz, ciężko było odetchnąć świeżym powietrzem. Burza była kwestią kilku godzin. Musiała oczyścić atmosferę. Dosłownie i w przenośni. Mniej więcej pół godziny od telefonu Natalii, pod Antypody podjechała taksówka. Ubrana w letnią sukienkę w kwiaty, z przewieszoną przez ramię małą torebką, trzymając sweterek w ręku, wysiadła płacąc za kurs. Spoglądając na budynek i podświetlone pędy bluszczu, poczekała aż taksówka odjedzie. Tuż przy drzwiach, poczuła, że panikuje. Że niepotrzebnie tu przyjechała. Że mogła go tu zostawić na pastwę losu, i ani trochę się nim nie przejmować. Mogła, ale tego nie zrobiła. Jemu przede wszystkim, należał mu się porządny kopniak w tyłek. Nie pomocna dłoń. Było jedno ale.. Cofając się pamięcią do tych lepszych czasów, gdy jeszcze mieli ze sobą kontakt, gdy się przyjaźnili.. Zawsze przychodził z odsieczą, gdy to ona tej pomocy potrzebowała. Rzucał wszystko i przyjeżdżał. Nie ważne, czy byli pokłóceni czy nie. Po prostu był.

- Wchodzi Pani? – usłyszała męski głos za plecami.

- Tak, tak.. – odwróciła się, nie chcąc blokować wejścia.

Może gdyby nie chłopak, któremu zatarasowała przejście, stała by tam jeszcze pół godziny, zastanawiając się co ma zrobić. W końcu przekroczyła próg lokalu, wchodząc do środka. W miejscu w którym stała, dokładnie się rozejrzała. Nigdzie nie mogła znaleźć Tomasza. Albo była tak ślepa, albo strach odbierał jej zdrowy rozsądek. – Ogarnij się Elka. – mruknęła pod nosem i ruszyła w kierunku baru, gdzie stała Natalia i nalewała piwo.

- Gdzie on jest? – spojrzała na Natalię.

- Wow.. – popatrzyła na Elkę, zdziwiona jej wyglądem.

- Co wow? – zmarszczyła brwi.

- Rozumiem, że chcesz.. - zamrugała powiekami, spoglądając na Elkę, która chyba miała zamiar zagrać komuś na nosie. A dokładniej mówiąc Tomaszowi. - Dobra nie ważne. Tam jest. – wskazała palcem.

- Żartujesz? – spojrzała w stronę swojego ulubionego fotela.

- Ja go tam nie posadziłam. – popatrzyła na Elkę.

- Lepiej módl się, żebym go nie zabiła. – zerknęła na nią. Wzięła głębszy oddech i w końcu ruszyła w stronę Tomasza.

- Sam Twój wygląd go zabije.. – zaśmiała się, wycierając szklankę.

Kawałek przed wejściem na podwyższenie, zatrzymała się. Musiała zebrać w sobie siłę. Być stanowcza i twarda. Nie ulec głupiej i niepotrzebnej rozmowie, gdyby jednak był w stanie coś mówić. Plan był prosty. Wsadzi go w taksówkę, zostawi pod drzwiami i wróci do domu. - Tego się trzymaj Elka. – pomyślała, robiąc krok na przód. Stając tuż przy nim, zacisnęła wargi. Natalia miała rację, zasnął w fotelu. Ale nawet gdy spał, wciąż nie czuła się przy nim pewnie. Jeszcze rano, miała ochotę go zabić. Teraz, patrząc na niego jak śpi niczego nie świadomy, czuła co innego. Mogła mu się przez chwilę przyjrzeć. Za pierwszym razem gdy go dziś spotkała, była w takim szoku, że kompletnie nic nie pamiętała z tego momentu. Złość, zatarła jej jasność umysłu. Obraz jaki teraz miała przed oczami, gryzł się z tym Tomaszem jakiego znała. Był elegancko ubrany.. Ciemne spodnie, biała koszula.. Niecodzienny widok. To jeszcze mogła zrozumieć. Mógł iść na jakieś spotkanie. Nie rozumiała jego stanu. Był pijany w sztok. To było kompletnie do niego niepodobne. Ale nie po to tu przyszła. Nie przyszła rozpływać się nad jego wyglądem, czy zastanawiać się, dlaczego doprowadził się do tego stanu. Przyszła tu.. Przyszła mu pomóc. Nic więcej. Myśl o tym, że jest narzeczonym Sylwii, sprowadziła ją na ziemię. Wzięła głębszy oddech. Przybliżyła się i pochyliła w jego stronę, opierając lewą ręką o jego kolano. Prawą, skierowała jego twarz u sobie. Jeszcze bardziej się przysunęła, dotykając delikatnie jego policzka, cicho szepnęła.

- Tomasz.. – zgryzła wargę, widząc, że nie reaguje. Nie do końca tak było. Reagował, ale dość wolno. Zanim dotarło do niego, że słyszy głos, za którym tak cholernie tęsknił, upłynęła długa chwila.

- Ela? – szepnął, nie otwierając oczu. Nie wiedział, czy to mu się śni czy nie, ale chciał ją słyszeć. Tak długo jak to było możliwe. Błogo się uśmiechnął, co z jej perspektywy wyglądało jakby się naćpał.

- Ela, Ela.. – odparła, jeszcze przez chwilę na niego patrząc, po czym dość solidnie strzeliła go w policzek, który przed momentem jeszcze delikatnie obejmowała. – Obudź się do cholery!

- Auć.. – skrzywił się, otwierając najpierw jedno oko, potem drugie.

- Bolało? Mnie też. – spojrzała na niego. To było silniejsze. Miała nie dać się ponieść emocjom, ale chcąc nie chcąc, wyładowała na nim swoją złość. – Wstawaj, zabiorę Cię do domu.

- Ela? Co Tu.. – przetarł ręką twarz. – Jesteś prawdziwa?

- A co? Przyłożyć w drugi policzek żebyś uwierzył? – mruknęła.

- Przyjechałaś po mnie? – zmrużył oczy.

- Nie, po wujka Leszka. – odparła. – Po Ciebie idioto.

- Ja chciałem.. Ja Ci to.. ja Ci to muszę wyjaśnić. – odparł ledwo co, wyciągając do niej ręce. W chwili jej nieuwagi, złapał ją za ramiona, przyciągnął do siebie i i mocno przytulił. – To nie jest tak.. To wszystko jest nie tak. – zaczął szeptać jej do ucha, wtulając się w jej rozpuszczone włosy. - Tęskniłem za Tobą.

- Tomasz.. – wstrzymała oddech, słysząc jego szept. To wymagało od niej nadludzkiego wysiłku. Zacisnęła oczy, po czym się odezwała. – Tomasz! - podniosła nieco głos. – Uspokój się. I puść mnie do cholery. – spróbowała uwolnić się z jego uścisku, a tym samym, zeszła z jego kolan na których wylądowała. – Ogarnij się człowieku.. Zamawiam taksówkę i odwiozę Cię do domu. - spojrzała na niego, stając kawałek dalej. Jej tętno przyspieszyło. Tego nie przewidziała. Pijackie brednie czy zasypianie tak.. Przytulania i szeptania? Nie. Poddenerwowana wybrała numer do korporacji i zaczekała na połączenie. Taksówka miała być za dziesięć minut. Do tego czasu, musiała go jakoś odtransportować do drzwi. Stojąc dwa metry do niego, widziała jak się na nią patrzy. To było beznadziejne uczucie widzieć, jak facet który zdecydował zniknąć z jej życia, teraz pożera ją pijackim wzrokiem. Nigdy nie widziała go w takim stanie. Natalia miała rację. Był kompletnie pijany, gadał bzdury a na dodatek głupio się uśmiechał. W ten cholernie Tomaszowy sposób, który sprawiał, że traciła rozum. Jedyne rozwiązanie? Nie patrzeć na niego.

Natalia z zaciekawieniem, spoglądała w ich stronę. Z początku nic się takiego nie działo. Ona coś mówiła, on nadal spał.. Po chwili, zrobiła duże oczy. Auć.. To musiało boleć. – pomyślała, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu. Drugi raz tego samego dnia, dostał od niej po gębie. Zapowiadał się niezły spektakl. Jeszcze nie była tu świadkiem żadnej afery. W tym przypadku, to była bomba z opóźnionym zapłonem. W każdej chwili mogła wybuchnąć. Gdy spojrzała w ich stronę kolejny raz, nic się takiego nie działo. Strzał w pysk, musiał go otrzeźwić. Wydawało się, że rozmawiają. Gdy odwróciła się w ich stronę dwie minuty później, nie dowierzała własnym oczom. Tomasz kleił się do Elki, a ona siedziała mu na kolanach. Przez chwilę myślała, że jej siostra kompletnie zwariowała. Gdy Elka wyrwała się z jego objęć, odetchnęła z ulgą. Czas na interwencje – pomyślała, idąc w ich kierunku.

- Jak tam? – stanęła za Elką. – Dasz sobie z nim radę?

- Mam nadzieję.. – mruknęła. – Oby się tylko do mnie nie kleił.

- Właśnie widziałam.. – zaśmiała się. – Ja bym tam korzystała..

- Błagam Cię. – spojrzała na nią wzrokiem mordercy. – On jest pijany, ja jestem wściekła a Ty mi insynuujesz, że co? Nawet sobie nie wyobrażaj Bóg wie czego. On ma narzeczoną.. A ja go nienawidzę. – syknęła przez zęby, krzyżując ramiona pod biustem.

- Jakbyś go tak nienawidziła.. To pozwoliłabyś mu tu zgnić do rana. Obudziłby się na podłodze albo z gębą na stole. – spojrzała na nią. – A Ty co robisz? Matka Teresa przyjechała i biednego Tomasza do domu będzie holować.. Aż tak głupia nie jestem Elka. Poza tym.. - wzięła ją na bok - Po co się tak wystroiłaś? Chcesz go wkurzyć żeby zobaczył co stracił czy sprowokować? Hmm?

- Przestań gadać bzdury. - mruknęła. - I skończ już ten temat. – spojrzała na nią. – Jak możesz to sprawdź czy taksówka już jest.

- Do usług siostrzyczko. – zaśmiała się, zostawiając ich samych.

- A Ty co się tak patrzysz? – w końcu spojrzała na Tomasza, który nie odrywał od niej oczu i ciągle uśmiechał się jak wariat.

- Ładnie wyglądasz.. – wyszczerzył się całkiem rozanielony.

- Taksówka jest! – krzyknęła Natalia.

- Dzięki! – machnęła jej ręką i spojrzała na Tomka. – Wstawaj..

- Gdzie mnie zabierasz? – zapytał, próbując się podnieść.

- Tam gdzie mieszkasz. – popatrzyła na niego, jak ten zamiast wstać, opadł z powrotem na fotel. – Ty tak serio? Mam Cię trzymać? – pokręciła głową, w końcu podchodząc do niego. Telefon, który leżał na stoliku, schowała do torebki. Gdyby miał kurtkę, to wsadziłaby go do jakiejś kieszeni a tak.. Jedyną kieszenią, była ta w spodniach i na koszuli.. – No dobra, ale musisz mi pomóc. – spojrzała na niego, wyciągając do niego ręce by się chwycił. – Tomasz! Słyszysz mnie?

- Choć do mnie bliżej.. – mruknął, wyciągając do niej ręce.

- Posłuchaj.. – zaczęła ale przerwała, widząc jak chwyta jej rękę i ją do siebie przyciąga. – No już, wstajemy. – spojrzała na niego, wykorzystując sytuację i pociągnęła go z całej siły w swoją stronę. Gdy stanął na nogach, objęła go w pasie. – Oprzyj się na mnie. Tylko idź ostrożnie.. Bo oboje się wywalimy.

- Tak jest.  Co tylko zechcesz. – szepnął jej do ucha uśmiechnięty.

- Daj mi wytrwałość. – pomyślała, słysząc jego szept. Jakkolwiek starała się nie zwracać uwagi na jego zachowanie, tak pewne sytuacje były ponad jej siły. Zwyczajnie działał na nią tak jak nie powinien. Powoli, krok za krokiem, wyszli z Antypodów, wychodząc prosto na zaparkowaną przy wejściu taksówkę. Kiedy już wsiadł do środka z prawej strony, ona zrobiła to samo, wsiadając z lewej. Gdy oparł się o siedzenie, spojrzał przed siebie nieprzytomnie. Popatrzyła na Tomasza a potem na kierowcę. Jedynym rozsądnym adresem gdzie mogła go zawieść, wydawało się być mieszkanie Sylwii. Miał szczęście, że kiedyś podparzyła u Moniki w dokumentach, jego nowy adres. – Poprosimy na Wilanów.

- Nie! – pokręcił głową. – Nie na Wilanów.

- Jak to nie? – zmarszczyła czoło. – Jedziemy do Sylwii.

- Nie, jedziemy do mnie. Na Targówek – spojrzał na nią.

- To w końcu gdzie mam jechać? – zapytał kierowca.

- Jedźmy na Targówek. – zdezorientowana odparła za Tomasza, bo ten zamknął oczy i chyba nie zamierzał się więcej odzywać.

Gdy kierowca ruszył, zapadła głucha cisza. Zgłupiała. Natalia miała rację. To wszystko było pozbawione jakiegokolwiek sensu. Zamiast do ich mieszkania na Wilanowie, teraz jechali do jego kawalerki. Kolejne pytania, a odpowiedzi jak nie było, tak nie ma. Próbowała to jakoś poukładać i sobie wytłumaczyć, ale za każdym razem gubiła wątek. Zamknęła oczy opierając się o zagłówek. W jego stanie, zadawanie pytań mijało się z celem. Zresztą.. Jej rola kończyła się na odwiezieniu go pod dom i odstawieniu pod drzwi. Nic więcej. Gdy niespodziewanie się do niej przytulił, momentalnie otworzyła oczy, spoglądając co robi. On mając zamknięte oczy, najpierw dotknął policzkiem jej odkrytego ramienia, a po chwili delikatnie musnął go wargami, powodując u niej gęsią skórkę.

- Tomasz.. Co Ty.. – wzdrygnęła się, próbując odsunąć ale zanim to zrobiła, już zdążył się do niej przytulić. – Okej.. - przymknęła oczy w uspokajającym geście. - Dam radę. Wytrzymam, to tylko kilka ulic. – pomyślała, starając się nie reagować na jego czułe gesty. To co robił, naprawdę nie miało sensu. Był zaręczony, niby taki szczęśliwy, a kleił się do niej jak pszczoła do miodu. Gdy w pewnej chwili usłyszała przy uchu ciche „Jesteś piękna” całkiem zesztywniała. To było za dużo.. Za dużo, jak na jej spragnione takich słów uszy. - Przestań.. Nie wiesz co mówisz. – mruknęła, zaciskając palce na swojej torebce. 

- Wiem.. I powtórzę raz jeszcze. Naprawdę jesteś piękna. – popatrzył na nią z lubością w oczach. Bynajmniej, nie miał zamiaru przestać. Zamiast tego, skradł jej całusa w policzek, przykładając po chwili wargi do jej ucha. A żeby było mało, zaczął dotykać ręką jej kolana coraz to wyżej i wyżej.. W końcu, jego palec zaczął wędrówkę po materiale sukienki na jej brzuchu, między piersiami aż do dekoltu, na którym zaczął rysować niewidzialne kształty. – Zbyt długo Ci tego nie mówiłem.. – mruknął, znów próbując się przytulić,  tym samym powodując szybsze bicie jej serca.  

- Nie.. – zacisnęła powieki, ostrożnie zabierając jego rękę z dekoltu. – Pozwalasz sobie za dużo.. – odsunęła się na tyle, ile to było możliwe. Teraz jedyne co robił, to opierał się skronią o jej ramię i zdawało się, że przysypia. Pozwoliła sobie trochę uchylić szybę, bo czuła, że robi się jej za duszno i za gorąco. Swoim zachowaniem, przesadził po całości. Nie powinna była absolutnie do tego opuścić. Teraz odczuwała skutki wypitego wina a dodatkowo, Tomasz wcale nie ułatwiał jej zadania. Zamiast siedzieć spokojnie, ewentualnie spać tak jak teraz, robił wszystko żeby się do niej zbliżyć. Dyskretnie zerknęła na niego. To, że była tu z nim, było czystym masochizmem z jej strony. Mając świadomość, że wyrządził jej krzywdę. Że nie dał znaku życia przez cztery miesiące.. Nie powinna nawet spojrzeć w jego stronę a co robiła? Skrzywiła się, zamykając oczy. Masochistyczna idiotka. – pomyślała. Gdy z początku bardzo drobny deszcz zaczął padać na skos, wdzierając się do wnętrza taksówki, zasunęła szybę. Byli mniej więcej w połowie drogi, gdy dudnienie o dach, oprzytomniło śpiącego Tomasza i oparł się brodą o jej ramię, spoglądając przed siebie.

- Pójdziemy znowu na spacer? – mruknął cicho.

- Słucham? – spojrzała na niego, wytrącona z zamyślenia.

- Chodź na spacer. Teraz.. – uśmiechnął się, spoglądając jej w oczy.

- Ty masz z kim chodzić na spacery.. – pokręciła głową.

- Ale ja chcę z Tobą. – dotknął palcem jej policzka.

- Tomasz, proszę Cię.. Nie komplikuj tego. – popatrzyła na niego.

- To ona wszystko skomplikowała.. – westchnął zamykając oczy.

- Co? – spojrzała na niego. – O czym Ty mówisz? Tomasz? No pięknie.. – pokręciła głową, gdy znowu mu się przysnęło.

Piętnaście minut później, podjechali pod wskazany adres. Gdy udało jej się go dobudzić, wysiadła pierwsza, pomagając mu się wytoczyć z samochodu. Oboje zmokli, bo zanim przeszedł ten kawałek od taksówki do wejścia na klatkę schodową, minęło jeszcze pięć minut. Przytrzymując go, weszli na piętro i wtedy oparł się o ścianę, a chwilę później o dzwonek do własnych drzwi, lekko się wzdrygając na jego dźwięk. Przez to co zrobił, zachciało jej się śmiać. Jednak zamiast się roześmiać, tylko zacisnęła wargi. Nie chciała zdradzać się z jakimikolwiek innymi uczuciami, jak obojętność. Dla niego mogła to być największa kara. Dla niej, była to gra aktorska. Ta z wyższej półki, godna nagrody. Sama nie wiedziała skąd ma w sobie tyle siły, żeby odpierać wszystko co robi i do niej mówi.

- Klucze.. – spojrzała na niego.

- Co klucze? – zamrugał, uśmiechając się.

- Daj mi klucze. – odparła, zerkając raz na niego raz na drzwi.

- Sama.. – przybliżył się do niej, łapiąc za wstążeczkę na jej sukience, umiejscowioną na biuście. Tym samym, przyciągnął ją bliżej siebie. – Sama sobie znajdź.. – spojrzał jej w oczy, lekko zgryzając wargę. – Możemy.. - zaczął bawić się tą tasiemką, spoglądając raz w jej oczy a raz w dekolt. - Możemy się pobawić w ciepło-zimno.. – uśmiechnął się, w końcu szepcząc jej na ucho, po czym znów oparł się plecami o ścianę. – Szukaj.. - przygryzł lekko wargę.

- Ty naprawdę.. – zrobiła krok ku niemu, opierając rękę o ścianę, tuz przy jego głowie. – Chcesz się doigrać? Mało Ci było w parku? – dotknęła palcem jego warg, potem podbródka, a następnie zsunęła rękę  po szyi, coraz niżej, aż do kieszonki na piersi.

- Zimno. – popatrzył na nią, wcale nie odpowiadając na jej pytanie a brnąc w to, o czym mówił. Zapowiadała się ciekawa zabawa.

- Czyli jednak.. – szepnęła, spoglądając mu w oczy ale całkiem poważnie. – A wiesz co.. – stanęła lekko na placach, specjalnie przybliżając wargi do jego ucha. – A wiesz co zrobię, jak znajdę te klucze? – szepnęła, zsuwając rękę coraz niżej do lewej kieszeni spodni, z początku tylko zaczepiając palce o jej brzeg. Obserwowała jego reakcję. – Czyżby zrobiło się cieplej? – zerknęła na niego przez chwilę, całkowicie wsuwając rękę do kieszeni. Była pewna, że ma te klucze i zaraz skończy tę ciuciubabkę ale się przeliczyła. Kluczy nie było, a on miał z tego coraz większą radochę, spoglądając jak zgryza wargę zakłopotana. W tym samym momencie, w którym chciała zabrać rękę, złapał ją za nadgarstek i uniemożliwił wyswobodzenie.

- Ups.. chyba ich tu nie ma. – wyszczerzył się, spoglądając w jej coraz bardziej rozzłoszczone oczy. – Przyda Ci się mała podpowiedź.. – szepnął, bardzo powoli wysuwając jej rękę z kieszeni, którą choć z początku chciała mu wyrwać, zdecydowała się dać poprowadzić tam, gdzie chciał. Nie spodziewała się jednego. Obrócił ją, opierając o drzwi swojego mieszkania. Przyłożył jej dłoń do swojego brzucha, delikatnie zsuwając niżej. Spoglądając mu w oczy, powoli brnęła w to co zaczął ale coraz więcej ją to kosztowało. Jednoczesne opanowanie wściekłości i podniecenia, to była sztuka której jeszcze nie grała. Jeśli naprawdę uważał, że po pijaku przejdzie mu to płazem, to się grubo mylił. Była ciekawa, do czego jeszcze się posunie. Jak daleko zabrnie w te swoje gierki. Po chwili, już wiedziała. Zacisnęła wargi, próbując być niewzruszoną na to, że właśnie dotyka go tam, gdzie na pewno nie powinna. Jakkolwiek ta sytuacja by nie wyglądała, miała pewność, że działa na niego bardzo pobudzająco. Aż za bardzo. Jeszcze kilka centymetrów w lewo i jej dłoń znalazła się przy drugiej kieszeni. Czując metalowy przedmiot, zmrużyła oczy. – Gorąco.. – uśmiechnął się, szepcząc w jej wargi, które otulił ciepłym oddechem.

- Hmm.. – uśmiechnęła się, wyjmując klucze z drugiej kieszeni i zrobiła krok w tył. Przełożyła klucze z jednej reki do drugiej i nim się zorientował, znowu go spoliczkowała. Tym razem mocniej niż w Antypodach. – Powiedziałabym.. że nawet bardzo gorąco. – syknęła przez zęby, uśmiechając się cynicznie i nagle spoważniała, spoglądając na niego ze wściekłością. - Jeszcze jeden taki numer, a odechce Ci się głupich zabaw. - prychnęła, odwracając się do drzwi. Zaczęła sprawdzać, które klucze pasują do górnego i dolnego zamka. – Nie ma Cię cztery miesiące i raptem co? Pojawiasz się.. – zaczęła coraz bardziej wkurzona. – Pijany, nieprzytomny. Obmacujesz mnie i uważasz ze co?! Że przytulisz się a ja Ci tak po prostu wybaczę? Że zapomnę? Nie.. Mowy nie ma!  Wracaj sobie do Paryża i żyj długo i szczęśliwie! – mówiąc to, nie mogła ani razu wcelować w zamek. Koniec końców, klucze upadły z hukiem. – Niech to szlag! – jęknęła schylając się by je podnieść.

- Do Paryża? – popatrzył na nią, nie wiedząc kompletnie o czym ona bredzi. – Ela.. – odepchnął się od ściany, którą podpierał i teraz znowu się do niej przytulił. Tym razem od tyłu, wtulając twarz w jej delikatne włosy. Trzymając dłonie na jej ramionach, przesunął nimi aż do dłoni. – Ja Ci muszę wyjaśnić.. Ty o niczym nie wiesz.. Sylwia..

- Ja wszystko wiem! – warknęła przez zęby, w końcu wygrywając batalię z tym nieszczęsnym zamkiem. Szarpiąc się z drzwiami, wpadła do środka kawalerki, potykając się o jakiś przedmiot, który leżał tuż przy wejściu. – Cholera jasna! - krzyknęła głośniej. - Auć.. – syknęła, rozmasowując sobie obolały piszczel. 

- Cała jesteś? – zapytał, gdy wyrwała mu się z objęć.

Po ciemku, nie była wstanie rozpoznać o co się potknęła. Tomasz po chwili zapalił lampy, rozświetlając całe pomieszczenie. Popatrzył na nią, jak masuje się po nodze. Kompletnie zapomniał, że zostawił swoje rzeczy w korytarzu. Elka zaś, chcąc nie chcąc, musiała zmrużyć oczy, gdy z ciemności nagle zrobiło się całkiem widno. Dopiero wtedy spojrzała na podłogę, gdzie leżał przewrócony plecak, torba podróżna, a dookoła stało kilka zaklejonych kartonów. Widząc to wszystko, zmarszczyła brwi. Co to miało znaczyć? Zabierał resztę rzeczy czy co? – pomyślała. Gdy usłyszała zamykanie drzwi, natychmiast odwróciła się do niego. – Co robisz?

- Zamykam drzwi. – odparł, spoglądając na nią.

- Dobra Tomasz.. koniec tej farsy. – spojrzała na niego. – Odwiozłam Cię do domu, nie wpadniesz pod koła tramwaju czy czegokolwiek, więc moja rola skończona. Wracam do domu. Otwórz drzwi. – podeszła bliżej, patrząc jak mimo jej prośby, chowa klucze do kieszeni. – Znowu zaczynasz?

- Nie.. – westchnął opierając się o drzwi. – Proszę byś chwilę została..

- To bez sensu. – podeszła jeszcze bliżej. – Wypuść mnie..

- Wszystko ma sens. – mruknął cicho. – Wszystko.. – popatrzył na nią, powoli osuwając się na podłogę. Cofnęła się o krok, spoglądając na niego, gdy schował twarz w obu dłoniach. – Wiem, że mnie nienawidzisz.. – popatrzył na nią prawie ze łzami w oczach.. – Sam siebie nienawidzę.. Zasłużyłem na każdy policzek.. I Twoją pogardę.. – oparł głowę o ścianę, zamykając oczy. – To nie tak miało być.. Nie tak.. – wykrzywił twarz w grymasie, przypominającym płacz.

- Tomasz.. – zacisnęła na moment powieki. Mogła znieść wszystko. Bredzenie, pijackie przytulenia czy zasypianie w pół zdania ale nie to. Nie jego łzy. Na to nie była absolutnie przygotowana i nie tego się spodziewała. Niczego się nie spodziewała ale to? To ją rozwaliło. Nic już z tego nie rozumiała. Te walizki, kawalerka zamiast mieszkania, on pijany.. Za dużo niewiadomych. – Musisz się położyć.. – szepnęła cicho, bo to było jedyne, co była w stanie z siebie wydusić.

- Przepraszam.. – ściszył głos, przecierając ręką policzek.

Spróbował podnieść się o własnych siłach. Gdy to zrobił, wsadził rękę do kieszeni i podszedł do niej. Ujął jej dłoń w swoją, oddając klucze. Sam skierował się w głąb pokoju gdzie było łóżko. Usłyszała, jak po drodze przetrąca coś z hukiem. Nie spojrzała w jego stronę. Nie odwróciła się. Dzierżyła te klucze, spoglądając tępo na drzwi. Po chwili namysłu, otworzyła je i wyszła z mieszkania. Zeszła kilka stopni, wychodząc przed budynek. Oparła się o ścianę, zakrywając ręką usta. Nie dała rady. Dłużej nie mogła tłumić w sobie łez. Już jej było wszystko jedno. Czy moknie czy nie. Czy się rozchoruje czy nie. Czy ktoś ją widzi czy nie. Powrót Tomasza do jej życia oznaczał katastrofę emocjonalną. Bo gdy chociaż trochę udało się jej nie myśleć, nie wspominać, on wrócił jak bumerang. Wrócił i rozpieprzył wszystko w drobny mak. Stała tak dobre kilka minut. Czuła jak słone łzy spływają po jej policzku, mieszając się z kroplami deszczu. Musiała w końcu się ruszyć. Wrócić do domu. Gdy otworzyła torebkę, żeby wyjąć chusteczkę i wysmarkać nos, dostrzegła coś jeszcze. Zapomniała, że gdy wychodzili z Antypodów, schowała jego telefon. Serio? – odezwała się, spoglądając w niebo. Los sobie z niej najwyraźniej kpił. Zamiast zadzwonić po taksówkę, jak miała zamiar, weszła z powrotem do budynku. Na piętro i do jego mieszkania. Po cichu przymknęła drzwi, wchodząc dalej niż poprzednim razem. Trzymając w dłoni jego telefon, spojrzała na leżącego przy łóżku Tomasza. Spadając, musiał pociągnąć za sobą kołdrę, która teraz leżała w nieładzie. Tuż obok miejsca gdzie stanęła, leżała przewrócona mała szafka. To zapewne ona narobiła tyle hałasu, gdy stała w korytarzu. Podniesienie jej nie wymagało siły. Gdy to zrobiła, położyła na niej jego telefon. W tym momencie, przeklinała swoje dobre serce. Za dobre jak dla niego. Ściągnęła przewieszoną przez siebie torebkę, którą również położyła na szafce i podeszła do niego. Nie mogła go tak zostawić. Jakim draniem by nie był, nie mogła. Uklękła przy nim, dotykając z czułością jego twarzy. I kogo ona oszukiwała? Chyba tylko jego. Mogła być dla niego oziębła, gdy był przytomny, ale poza tym, nic się nie zmieniło. I tak nie przestała go kochać. Dotknęła go za ramię, delikatnie potrząsając. Za pierwszym razem zero reakcji. Za drugim, powoli zaczął przytomnieć.

- Tomasz.. Tomek, obudź się. – zawołała, tym razem już go nie bijąc.

- Co? O co.. Ela? – przymrużył oczy. – Śnisz mi się? – uśmiechnął się.

- Tym razem nie. – odparła. – Pomóż mi. Musisz się położyć w łóżku.

- Jak? Jak mam pomóc? – mruknął, spoglądając na nią.

- Obejmij mnie i spróbuj wstać. – pochyliła się nad nim. – No już.

Przez chwilę nie był pewny czy aby może to zrobić. Czy znowu nie oberwie po pysku. W końcu jednak objął ją i wspólnymi siłami, udało im się wstać. Zachwiał się, gdy już oboje stali, ale trzymał się jej dość mocno, więc o upadku nie było mowy. Spoglądał na nią, nie wiedząc czego ma się spodziewać. Co zamierza zrobić. Kojarzenie faktów było nie lada wyczynem. Gdy chciał zrobić krok w stronę łóżka, zatrzymała go, chwytając za koszulę. Zdziwił się. Przecież sama mówiła, że ma się położyć.

- Poczekaj.. – spojrzała na niego,  a po chwili skupiła wzrok na guzikach od jego koszuli. – Jak padniesz na łóżko, to znowu w ubraniu.. A nie będziesz w tym spać do rana..albo popołudnia.. Kto wie, kiedy wytrzeźwiejesz.. – mruknęła, rozpinając powoli pierwszy guzik. Potem drugi, trzeci.. Przy czwartym przytrzymał jej dłonie, by się tak nie spieszyła. Taka forma rozbierania bardzo mu się spodobała i nie chciał, żeby za szybko skończyła. Przy rozpinaniu kolejnego guzika, spoglądała mu w oczy.

- Jeśli masz mnie rozbierać, to chcę być codziennie pijany. – zaśmiał się, szepcząc jej na ucho, co też u niej wywołało bardzo mały ale jednak uśmiech. Na jego słowa pokręciła głową, a zamiast odpowiedzieć, zdjęła z niego koszulę posuwistym ruchem. Odsuwając się na metr, podeszła do stołu z krzesłem i tam powiesiła ją na oparciu. Przez chwilę jeszcze gładząc materiał w palcach.

- Ze spodniami sam sobie poradzisz. – mruknęła, w końcu się do niego odwracając. Gdy się do niego zbliżyła, sięgnęła po kołdrę leżącą na parkiecie i położyła ją normalnie na łóżku. Tak jak poduszki, które były porozwalane. Poprawiając pościel, nie spoglądała na niego. Dała mu czas żeby się rozebrał i spokojnie położył. Chwycił za pasek od spodni i nawet rozpiął go, ale po chwili przerwał. Zamiast zdjąć spodnie, przyglądał się jej z uśmiechem, nie zamierzając w tym momencie robić nic innego. Spodnie mogły poczekać.. W zasadzie, mogły się przydać do czegoś więcej. Kiedy w końcu na niego popatrzyła, pokręciła głową. - No nie stój tak, rozbieraj się i do łóżka.

- Chyba.. – podszedł bliżej. – Chyba musisz mi pomóc. – uśmiechnął się odrobinę, dotykając palcem jej ramienia, ale tylko przez chwilę. Gdy zabrał swoją rękę, obie dłonie wsunął do kieszeni spodni.

- Chyba w Twoich snach. – odparła, spoglądając na niego przez dłuższy moment. Znowu przez ułamek sekundy się zapomniała. Zamiast na nim, skupiła wzrok na metalowej stojącej lampie, walcząc z własnymi myślami.  - Nie patrz na niego. Nie myśl o nim. Ani w ten, ani żaden inny sposób. – zaczęła gadać sama ze sobą. – Ekhmm  łóżko masz pościelone.. Także.. na mnie już pora. – zerknęła na niego przelotnie, chcąc zabrać torebkę z szafki, ale złapał ją za ramię.

- Dlaczego wróciłaś? – popatrzył jej w oczy.

- Bo.. Bo zapomniałam Ci oddać telefon.. – wydukała z siebie.

- Chyba Ci nie wierzę. – uśmiechnął się. – Denerwujesz się.. – szepnął. – Wstydzisz się na mnie spojrzeć. Boisz się, że zobaczę w tych oczach coś więcej jak złość.. 

- Wcale nie. Połóż się i wytrzeźwiej.. – spojrzała na niego, chcąc go wyminąć ale zamiast tego, złapał ją w pół i do siebie przyciągnął. – Zabierz te ręce.. mało Ci się oberwało? Znowu chcesz? Puść mnie.

- Jak mam oberwać.. - uśmiechnął się, robiąc krok do przodu. Potem jeszcze jeden. Przy trzecim kroku, oboje stracili równowagę, lądując na łóżku. Przygnieciona jego ciężarem, nie miała szans się wyswobodzić. Spojrzała w jego oczy, które wydawały się być pewne tego co robi, a jednak były delikatnie zamglone. – Jeśli dasz mi w pysk, to chociaż będę wiedział za co. – popatrzył na nią, w końcu przestając nad sobą panować. Objął jej policzek, delikatnie dotykając jej rozchylonych warg własnymi. Nie całował jej. Jeszcze nie. Oddychała szybciej a to znaczyło, że wcale nie jest jej obojętny. Wcale nie jest tak bezwzględna jak stara się to okazać.

- Przestań.. Nie wiesz co robisz. – odparła coraz bardziej zdenerwowana. To już nie było ani trochę zabawne. To było..

- Wiem co robię. Od dawna to wiem. – szepnął, muskając delikatnie jej usta. – I Ty też musisz wiedzieć. – popatrzył jej w oczy, będąc w kompletnym amoku. Pochłonięty zapachem jej perfum, chyba całkiem stracił rozum. Zaczął ją całować. Namiętnie, z pasją. Tak, jak chyba nigdy do tej pory tego nie zrobił. To było silniejsze od niej. Poddała się. Przez kilka sekund, pozwoliła mu się całować jak tylko tego chciał. I właśnie ten moment wykorzystał. Sam przerwał pocałunek, przykładając wargi do jej ucha. – Kocham Cię. – wyszeptał, zamykając oczy. – Bardzo Cię kocham. – kontynuował, muskając płatek jej ucha. Uśmiechał się przy tym tak, jakby był najszczęśliwszy na świecie, że jej to wyznał. W końcu całkowicie się do niej przytulił wtulając twarz w jej szyję.

W pierwszej chwili zdurniała. Jakby przyłożył jej cegłą w głowę i nie wiedziała co się dzieje. Jeszcze nie ochłonęła po gorącym pocałunku a tu.. Że co? Co on powiedział? Zacisnęła powieki, chcąc sobie to poukładać. Nie mogąc się zbytnio ruszyć, spróbowała na niego spojrzeć. Tulił się do niej, trzymając kurczowo i chyba znowu zasnął. Przez sekundę naprawdę myślała, że mówi to do niej. Teraz wiedziała, że to nie może być prawda. Był pijany, mało kojarzył.. Mógł myśleć o Sylwii i wszystko mu się pomieszało. Z szoku w jakim była, wpadła w głupi śmiech. Zaczęła się śmiać z ironii jaka ją spotkała. Ta.. kochał ją.. Jasne. Tak bardzo, że wyjechał i o niej zapomniał. Znowu poczuła to samo. Żal. Okropny żal, który w niej siedział od dawna. Był równie mocny jak jej uczucie do niego. A czasami nawet silniejszy. I teraz  to on wygrał tę rundę. Zaczęła go od siebie odpychać, próbując się uwolnić. Chciała wyjść. Natychmiast. Nie chciała jego dotyku, pocałunku.. Jak tylko pomyślała, że mógł zrobić to z myślą, że całuje Sylwię, całkiem mu się wyrwała. Stanęła przy łóżku spoglądając na niego tak, jakby robiła to po raz ostatni. Jakby to było ich pożegnanie. To musiało być pożegnanie. Innej opcji nie było. Nie mogło być. Był zaręczony, szczęśliwy.. I to nie w niej był zakochany. Po omacku sięgnęła po torebkę z szafki. Nie chciała płakać, ale nie umiała być aż tak silna. Ze łzami w oczach, opuściła mieszkanie trzaskając drzwiami. Ten dźwięk, na moment zbudził Tomasza. Nie wiedział co się dzieje. Znowu wszystko wirowało dookoła ale był sam. A wydawało mu się.. Chyba jednak tylko mu się wydawało. Po chwili, jego powieki stały się ciężkie i zapadł w głęboki sen. 

Zrezygnowała z taksówki. Musiała się przejść i ochłonąć. Narzuciła na ramiona ażurowy biały sweterek, gdyż po deszczu, nieco się ochłodziło. Nie mogła sobie na to pozwolić. To stało się ostatni raz. Ostatni raz dała się ponieść. Mogła tam nie wracać. Mogła zostawić ten cholerny telefon i jego śpiącego na podłodze. Należało mu się. Mógł tam zgnić..  Ale nie.. Głupia Elka musiała pomóc. Dała się omotać, dała się pocałować.. I przez jedną sekundę dała się oszukać. Chciała żyć w przekonaniu, że wyznał jej miłość. Że to co mówił, było prawdą. - Boże jaka ja głupia. – pokręciła głową, wyrzucając sobie wszystko co zrobiła tego wieczoru. Zatrzymała się dopiero  w okolicach jakiegoś przystanku. Oparła się o jeszcze wilgotną szybę, próbując nabrać powietrza ale nie mogła. Czuła jakby brakło jej tlenu. Nie mogła odetchnąć. Wciągnęła powietrze przez nos, powoli wypuszczając je przez usta. Raz, drugi, trzeci.. To było jak atak paniki. Czując, że ten stan mija, popatrzyła na rozkład jazdy autobusów. Najbliższy miała dopiero za pół godziny. Opadła więc na ławkę pod daszkiem i zamknęła oczy. Wiatr muskał jej policzki, a ona starała się przestać rozpamiętywać. Starała, ale nie było to proste. Ten rozdział trzeba było zamknąć. I zrobiła to, wychodząc z jego domu. Jednego była pewna. Upłynie sporo czasu, nim zapomni o tych dwóch słowach, które nieświadomy tego co mówi, wyznał innej kobiecie. Jej. Tej, która pragnęła usłyszeć to chociaż raz w życiu. I usłyszała. Jednak nie umiała się z tego cieszyć. Teraz już nie. Słysząc ciche stukanie, otworzyła oczy. Nie była sama. Spojrzała na staruszka, podpierającego się na lasce, który podświetlił sobie latarką rozkład. Po chwili usiadł obok niej. Przelotnie na niego popatrzyła, znów odpływając w zamyśleniu.

- Za grosz kultury.. – burknął pod nosem.

- Słucham? Pan do mnie mówi? – spojrzała na niego.

- A jest tu ktoś jeszcze? – rozejrzał się i spojrzał na nią.

- Nie rozumiem.. O co panu chodzi? – zmarszczyła brwi.

- Jaki cham puszcza samą kobietę o tej porze? – mruknął.

- Nie potrzebuje towarzystwa. Daję sobie radę. – odparła.

- Kobiety wyzwolone.. Wszędzie tylko dam sobie radę.. – westchnął.

- Takie czasy. Same za siebie odpowiadamy – zerknęła na niego.

- Chamstwo.. chamstwo. – pokręcił głową. – Za moich czasów.. 

Patrząc na staruszka, chciała się stamtąd jak najszybciej ewakuować. Starała się go nie słuchać. Zamilkła, nie wdając się w dyskusję. Liczyła, że w końcu się znudzi i sam się uciszy. Lubiła czasami porozmawiać ze starszymi ludźmi. Takie rozmowy były kształcące, ale nie dziś i nie teraz. Była na to zbyt zmęczona i rozkojarzona. Zamiast na nim, skupiła się na swoich pomalowanych na czerwono paznokciach. Dziadziuś dalej rozprawiał na temat, jak powinno wychowywać się mężczyzn, żeby porządnie traktowali młode kobiety. Ona zamiast słuchać, spojrzała na zegarek. Jeszcze 5 minut. Wytrzyma. Postara się. Jej uwagę przykuło teraz co innego. Zauważyła brak srebrnego łańcuszka, który nosiła wraz z zegarkiem. Starała się cofnąć pamięcią, kiedy miała go po raz ostatni, ale nie mogła. Za dużo się wydarzyło.. Mogła stracić go w Antypodach, taksówce albo teraz po drodze.. Tak naprawdę wszędzie. Gorzej, jeśli został u Tomasza. Oby nie. – pomyślała.

Zaczął mrużyć oczy. Podniesione rolety wpuszczały słońce do pokoju, powoli wdzierając się na łóżko, które stało blisko okna. Nie otwierając powiek, zaczął szukać po omacku poduszki, żeby zakryć twarz. Jako, że nie znalazł nic pod ręką, przewrócił się na bok, odwracając plecami do światła. Czuł, że zaraz łeb mu pęknie. Cokolwiek to było, wierciło mu dziurę w czaszce. Przez kilka minut nie mógł skojarzyć co się dzieje. Gdzie jest. Kompletna pustka. Gdy powoli otworzył oczy, uświadomił sobie, że jest w swojej kawalerce. Jest w Warszawie. Z ogromnym wysiłkiem zwlekł się z łóżka i podszedł do lodówki. Wyciągnął z niej małą butelkę wody i wypił ją do dna. Popatrzył na swoje łóżko, na koszulę przewieszoną przez krzesło. Miał na wpół rozpięte spodnie.. Co tu się działo? – przetarł ręką twarz. Spojrzał na zegarek wiszący na ścianie. Była godzina 12. Na 14 był umówiony.

- O cholera.. – w tym momencie przypomniał sobie o spotkaniu.

Dobra.. – powiedział sam do siebie. Miał jeszcze chwilę. Zdąży się jakoś ogarnąć.. Z kuchni, poszedł prosto do łazienki. Prysznic okazał się zbawieniem. Zimna woda powoli przywracała mu świadomość. Powoli wracały wspomnienia z poprzedniego dnia i wieczoru. Był w tym lokalu z wizerunkiem kangura.. To pamiętał. Facet z którym rozmawiał, zrobił mu jakiegoś drinka.. Potem.. Zamknął oczy próbując sobie przypomnieć. Zakręcił wodę. Wychodząc z kabiny, owinął się ręcznikiem i podszedł pod umywalkę. Myjąc zęby, uświadomił sobie, że rozmawiał z Natalią. Pracowała tam. Tak, to na pewno była ona. – pomyślał wypluwając resztę pasty i wypłukał usta. Chciała wezwać mu taksówkę.. Wychodząc z łazienki, sięgnął po nierozpakowaną torbę. Musiał się ubrać. Po chwili jednak usiadł. Czy to możliwe? Przyszła tam? To ona go tu przywiozła? Zacisnął powieki, czując potwory ból głowy. Im więcej próbował sobie przypomnieć, tym bardziej zaczynał odczuwać świdrowanie w głowie. A może to wszystko był sen.. – mruknął, spoglądając raz jeszcze na drugie krzesło i koszulę, którą tam powiesiła. Kiedyś już tak było. Miał tak realny sen, że był pewny, że to się dzieje naprawdę. Teraz czuł się podobnie. Poza tym dużo wypił. Wszystko mogło mu się pomieszać. Na pewno tak było. Musiało być. – pomyślał, zakładając spodnie. Natalia musiała wsadzić go do taksówki i jakoś tutaj dotarł.. Reszta musiała mu się przyśnić. Zgryzł wargę, sięgając po czystą koszulę. Gdy zamknął oczy, widział ją bardzo dokładnie. Jakby stała tu przed nim. Miała długa sukienkę w kwiaty. Rozpuszczone włosy.. Uśmiechnął się sam do siebie. Gdy podszedł do lustra w przedpokoju, zerknął w stronę drzwi. Jakby coś miały mu przypomnieć. Ale nie wiedział co. Spoglądając na swoje odbicie w lustrze, nagle podskoczył. Rozległ się dzwonek do drzwi. Zmarszczył czoło. Podszedł do drzwi, przekręcając zamek i otworzył, spoglądając na swojego sąsiada z naprzeciwka.

- Dzień dobry, słucham. – spojrzał na niego.

- No dobry a raczej nie dobry.. Ja bym bardzo prosił, żeby to było ostatni raz. Panie Tomaszu.. Mam małe dziecko i żona nie mogła go uspokoić przez cały wieczór. Cisza nocna jednak obowiązuje – popatrzył na niego. – Ja rozumiem, Pan jest młody.. A ja wracam zmęczony z pracy i też chcę odpocząć. Ale nie mogę. Dziecko płacze, bo u sąsiada jakieś krzyki, hałasy.. Trzaskanie drzwiami..

- Ja bardzo przepraszam.. – skrzywił się słysząc pretensje sąsiada. - Obiecuję, że to się nie powtórzy. – popatrzył na niego. – Wczoraj.. ma Pan rację. Nie będę się tłumaczył. Mogę jedynie przeprosić.

- No dobrze. Ja tylko chciałem powiedzieć.. Żona prosiła, ja też proszę. Na przyszłość. – popatrzył na niego. - Nie to, że mi przeszkadza sprowadzanie kobiet ale.. Proszę to robić dyskretniej.

- Sprowadzanie kobiet? – zmarszczył czoło. – O czym Pan mówi?

- O tej blondynce, która otwierała drzwi i krzyczała. – odparł.

- Czyli była tu.. – zrobił krok w tył. – Bardzo panu dziękuję.

- Za co? – spojrzał na niego jak na wariata.

- Za wszystko! – poklepał go po ramieniu.

- No wariat.. – pokręcił głową wracając do siebie.

Gdy Tomasz zamknął drzwi, oparł się o nie plecami. Po chwili odepchnął się i podszedł do łóżka na którym usiadł. - Powoli, skup się.. – mruknął pod nosem zamykając oczy. Chciał przypomnieć sobie wszystko od momentu, gdy pojawiła się w Antypodach. To nie był sen. To już wiedział. Nic mu się nie wydawało.. Przyszła, budziła go.. Dotykając policzka lekko się roześmiał. Przypomniał sobie. Dała mu w gębę, żeby się obudził.. Rozmawiała z Natalią.. Potem poszli do taksówki i przyjechali tutaj. Sąsiad wspomniał, że się kłócili a kłócili się bo.. Potarł czoło palcami, po chwili otwierając oczy. Czarna dziura.. Co zrobił, co jej powiedział.. Czas nieubłaganie leciał. Musiał się zbierać do wyjścia. Rozejrzał się za swoim telefonem, który leżał na szafce. Gdy po niego sięgnął, na podłodze koło łóżka, zobaczył coś jeszcze. Pochylił się i wyciągnął mały łańcuszek. Znał go. Należał do Elki. Już raz go zgubiła. Dlaczego się tu znalazł? Co robił przy łóżku? Czy oni? Nie.. Musiał wyjść. Czuł, że jeśli tego nie zrobi, jego głowa wybuchnie. Schował łańcuszek do kieszeni, wziął telefon, klucze i wyszedł z mieszkania. Mrużąc oczy od słońca, czekał pod domem na taksówkę. W żadnym wypadku nie wsiadłby do samochodu. Z tym bólem głowy, prędzej wpadłby na drzewo, niż dojechał na spotkanie.. Stojąc w korku, miał jeszcze chwilę czasu na poukładanie myśli. Pamiętał, gdy przyjechali do niego do domu.. W pewnym momencie, wsunął rękę do kieszeni, żeby poprawić klucze które go uwierały i wtedy sobie przypomniał. A przynajmniej skojarzył. Droczył się z nią. O to poszło. O to się pokłócili.. Był zbyt.. Zbyt odważny. Zrobiło mu się wstyd. Nie to, że był pijany to jeszcze nie trzymał rąk przy sobie.. No to się popisałeś.. – mruknął do siebie.

- Słucham? Co pan mówi? – odezwał się taksówkarz.

- Nie, nie.. Głośno myślę. – spojrzał na niego.

Gdy wyjął z drugiej kieszeni łańcuszek, zaczął obracać go w palcach. W którym momencie go zgubiła.. To niemożliwe, żeby oni coś.. Chyba by pamiętał. Ale nie.. Nie mogli pójść do łóżka. Musiało stać się coś innego. Ta pustka w głowie go dobijała. A jeśli coś jej powiedział.. Na pewno wyszła. Chciał, żeby została ale wyszła. Potem wróciła.. – powoli zaczął kojarzyć fakty, skubiąc palcami brodę. Przyniosła mu telefon. Tak, po to wróciła. Oddała mu telefon. Oparł się o siedzenie. Co było dalej? Z rozmyślań wyrwał go głos taksówkarza, który powiedział, że są na miejscu. Musiał niestety zaparkować kawałek dalej, bo tam nie było miejsca. Nawet nie zwrócił na to uwagi. Przyjął to do wiadomości, zapłacił za kurs i wysiadł z taksówki. Słysząc trzask drzwi, znów miał przebłysk. Nie chciał jej puścić. Ona chciała wyjść a on.. Przewrócili się na łóżko. Chciała mu się wyrwać, wtedy musiała zerwać ten łańcuszek.. Nie słuchał jej. Nie puścił.. Pocałował ją. Tak, na pewno ją pocałował. Oddała ten pocałunek, to pamiętał. Wziął to za sen, a jednak to nie był sen. To była prawda.. Całowali się i..

- Tomasz?! – usłyszał za swoimi plecami znajomy głos. Gdy się odwrócił, zobaczył Monikę. Przez te cztery miesiące nic się nie zmieniła. Jak zawsze kolorowo ubrana a teraz jakby tego było mało, mała jeszcze dziwną fryzurę. Jakiś rodzaj loczka.

- Cześć. – uśmiechnął się zaskoczony jej widokiem. – Co tu robisz? Wyrzucili Cię z „Co tam?” – zaśmiał się, przytulając ją na powitanie, gdyż sama się do tego wyrwała i mocno go przytuliła.

- Nawet tak nie żartuj. – zaśmiała się. – Andrzej wysłał mnie na pocztę. A co Ty taki elegancki hm? Chyba w życiu nie widziałam Cię w koszuli z guzikami. – parsknęła śmiechem. - No, no. Ale widok.

- Czasami mi się zdarza. – pokręcił głową roześmiany. – Idę na spotkanie w sprawie pracy. Muszę jakoś wyglądać. Bluzę z kapturem zostawiłem w domu. Morduję tylko nocą. - uniósł brew.

- Wariat! - roześmiała się. - Szukasz pracy? Kurczę Tomasz.. Szkoda, że już z nami nie pracujesz.. – westchnęła. – Ten młody wszystkich denerwuje.. Ciągle robi jakieś pomyłki i trzeba korzystać z usług agencji. Mikołaj musi poszukać kogoś nowego, bo inaczej będzie kaplica. Artur się do tego kompletnie nie nadaje.

- Mikołaj musi poszukać? – zmarszczył brwi zdziwiony. – Chyba Elka. Przecież to ona jest naczelną i to ona kompletuje zespół.

- Ta.. To Ty nic nie wiesz? – popatrzyła na niego zdziwiona.

- Nie było mnie w mieście.. O czym mam wiedzieć? – odparł.

- Jakbyś zaglądał na stronę to byś wiedział. Elka od 3 miesięcy nie jest już naczelną.. Mikołaj ją zastąpił. - uśmiechnęła się.

- Co Ty powiedziałaś? – zbaraniał słysząc jej słowa.

Kochani :*
Uff. Udało się. Dwie części w dwa dni.. Jestem wielka! A teraz czas na zasłużony odpoczynek. Kiedy kolejna część? Jeszcze nie wiem.. Ale wiem jedno. Będzie się działo. Oj będzie. :))